Co oznacza dogmat Wniebowzięcia?

Tagi

ciało, dogmat, dusza, kościół, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej, Wniebowzięcie

W związku z ogłoszeniem ostatniego dogmatu, wielu zapytało: Co właściwie należy rozumieć przez określenie dogmatyczne i co ściśle oznacza „Wniebowzięcie Najśw. Maryi Panny”. Oto krótka i jasna odpowiedź, będąca streszczeniem artykułu słynnego mariologa O. Gabriela M. Roschini.

Na pierwsze pytanie odpowiadamy: Przez określenie dogmatyczne rozumie się uroczysty akt najwyższego Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, ogłaszający w sposób nieomylny i nieodwołalny, że jakaś prawda została objawiona przez Boga i jako taką wierni winni przyjąć przez wzgląd na samego Boga objawiającego, gdyż inaczej popadliby w herezję.

W odpowiedzi tej mieszczą się główne czynniki określenia dogmatycznego: autor, cechy charakterystyczne i następstwa. Zbadajmy je pokrótce.

WSPÓŁCZESNE WYCHOWANIE DUCHOWIEŃSTWA (rok 1930)

Tagi

ciało, cnoty, dusza, kapłan

I.

Nikt nie zaprzeczy, że w czasach dzisiejszych kapłan katolicki ma zada­nia i obowiązki wyjątkowo ciężkie. Oczywiście nie znaczy to wcale, że dopiero współczesne życie przedstawia tak nie­zwykłe trudności, i dawniej niejednokro­tnie stawał duszpasterz wobec zadań bar­dzo skomplikowanych, że wspomnimy choćby czasy rewolucji francuskiej, re­formacji w Niemczech i Anglji, lub prace nad nawróceniem pogan we wszystkich krajach.

Jednakże, można stwierdzić, że duszpasterstwo współczesne ma swoje specjalne trudności. Należy je dobrze po­znać i roztrząsnąć, a wtedy łatwo będzie można wyciągnąć odpowiednie wnioski, jak należy poprowadzić wychowanie młodego duchowieństwa, by mogło sta­nąć z niemi do walki. Trudności te są mniej więcej nastę­pujące.

1. Zdarza się coraz częściej, że duszpasterz w poglądzie i zapatrywaniu do tych, którzy zostali powierzeni jego du­chowej pieczy, nie znajduje żadnego punktu, o który mógłby się zaczepić.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. LII (ostatnia)

Tagi

ciało, dusza, pogrzeb, śmierć

VI. Pogrzeb w chrześcijańskiej rodzinie.

   1. Po śmierci ciało ludzkie ulega zepsuciu i rozkładowi i dlatego od najdawniejszych czasów jest zwyczaj, że w ziemię je zakopują, wypełniając tem niejako wyrok Boży, wydany w raju na Adama i cały rodzaj ludzki: Iżeś usłuchał głosu żony twojej i jadłeś z drzewa, z któregom ci był kazał, abyś nie jadł, przeklęta będzie ziemia, aż się wrócisz do ziemi, z którejś wzięty; boś jest proch i w proch się obrócisz! (Gen. 3. 17). – Zwyczaj grzebania ciał jest w całym świecie powszechnym, a w chrześcijaństwie nakazanym.

Ciało ludzkie po śmierci jest tem samem ciałem, które człowiek miał za życia, ale nie takiem samem; jest jakby skorupą, którą dusza ludzka opuściła. Ludzie, niestety, nie mają należytego poglądu i rozumienia tego pozostałego ciała ludzkiego, tego trupa! Uważają go jeszcze jakby jakiegoś człowieka, prawda, że umarłego; ale ten trup, to nie człowiek, to tylko rozkładające się ciało byłego człowieka! To, co w żywym człowieku stanowiło głównie jego osobę, jego wartość, jego zasługi przed Bogiem i ludźmi, to jest dusza żyjąca, nieśmiertelna, a ta ciało to martwe już opuściła i na drugi świat do Boga i wieczności przeszła! Ludzie, niestety, o tej duszy zapominają, a prawie całą swą uwagę li tylko na ciało pozostałe zwracają. Temu ciału oddają honory, zaszczyty, składają wieńce, stawiają wspaniałe pomniki, ozdabiają je kwiatami, o niem mówią i piszą: pokój popiołom, niech ci ziemia lekką będzie, i inne bzdurstwa. Ale tak myślą i czynią tylko niewierzący; w rodzinach prawdziwie chrześcijańskich inaczej się zapatrywać i postępować powinni!

KS. MÄDER – MARIA ZWYCIĘŻY! cz. VIII

Tagi

ciało, Ks. Mader, Najświętsza Maryja Panna, sztandar

Sztandar – to nie zabawka, – tym mniej sztandar Tej, co zdeptała głowę węża.

POD SZTANDAREM NIEPOKALANEJ

 
Nie trzeba oglądać się za siebie. Żona Lota odwróciła się i zginęła. Chcąc się odwrócić, trzeba stanąć, trzeba ustać w drodze, w swych dążeniach. A to jest początkiem końca. Młodzi dążą naprzód, nie oglądając się za tym, co minęło.

 
Jeśli się doszło do pewnego wieku, trzeba żywo zająć się młodzieżą, by pozostać młodym. Młodzież ma plany na przyszłość, nadzieje i wolę zdobywania przyszłości. Młodzież wierzy w jutro. Młodzież oczekuje wielkich wydarzeń.

 
Symbolem tej katolickiej woli zdobycia przyszłości jest sztandar. Sztandar to nie tylko kawałek jedwabnego haftu. Sztandar to program, symbol tego, co zamierza się spełnić. Młodzież nie potrzebuje zastanawiać się nad hasłem, które wypisze na swoim sztandarze. Pewien Francuz powiedział kiedyś: „Jeśli upadają instytucje katolickie, to dlatego, że nie oddają się zupełnie pod opiekę Marii”.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXVIII

Tagi

ciało, dusza, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, oddanie się

Dusza

       Oddać Najświętszej Dziewicy duszę swą ze wszystkimi jej władzami to nic innego, jak tylko uczynić ją całkowicie zależną od woli i dyspozycji Maryi.

 
Co powiedzieliśmy przy oddaniu ciała, stosuje się też przy oddaniu duszy.

 
1. Odtąd więc mamy sądzić tak o wszystkim, jak sądzi nasza Pani Niebieska – poznawać i studiować to, co Ona chce i pragnie – cieszyć się i smucić, ufać i nienawidzieć jedynie według Jej upodobania.

 
2. Nie wolno nam posługiwać się rozumem i wolą wbrew woli swej Pani. Gdybyśmy chcieli lub czynili coś przeciwko prawu Boskiemu, kościelnemu lub zakonnemu, postąpilibyśmy tym samym wbrew woli swej Królowej. Każdy grzech świadomy i dobrowolny nosiłby znamię niewierności i zdrady. Wszak odbierać dzisiaj to, co wczoraj z entuzjazmem ofiarowaliśmy, jest nieszlachetnością, niewiernością, czasem nawet brzydką podłością.

 
3. Mamy uważać za własność Maryi wszystko, co zdobędziemy rozumem, wolą, talentem. Wiedza nasza zdobyta nauką, również jest Jej własnością i może swobodnie nią się posłużyć do celów i planów Swego Syna.

 

 

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXVII

Tagi

ciało, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, oddanie się

Całkowite oddanie się Maryi

 
Spośród różnych i licznych, tak zewnętrznych jak wewnętrznych praktyk prawdziwego nabożeństwa do Matki Bożej, zasługuje na szczególniejszą uwagę: Całkowite oddanie się Najświętszej Panience, a to dlatego, ponieważ wszystkie przymioty i warunki prawdziwego nabożeństwa najwidoczniej w nim się urzeczywistniają.

 
Jeżeli Matka Boża hojnie wynagradza wszelkie inne praktyki, to tym więcej i wspanialej tę, która pięknością swoją przewyższa wszystkie.

 
Dobrowolne i całkowite oddanie się Najświętszej Dziewicy jest z powodu ścisłej łączności Maryi z Jezusem i na mocy naszej intencji wyraźnej lub przynajmniej ubocznej, dobrowolnym i całkowitym oddaniem się Jezusowi Chrystusowi. Ponieważ zaś oddaliśmy się po raz pierwszy P. Jezusowi podczas chrztu świętego, gdy przez rodziców chrzestnych wyrzekliśmy się szatana i uroczyście przyrzekliśmy Jemu wyłączną służbę i miłość, więc to oddanie się Maryi, czyli Jezusowi przez Maryję, jest tylko odnowieniem czyli powtórzeniem oddania się Bogu podczas chrztu świętego.

 
Całkowite oddanie się Niebieskiej Panience jest aktem bardzo ważnym, bogatym w następstwa sięgające wieczności nie tylko naszej, ale i dusz, które z rozporządzenia przedziwnej Opatrzności mamy zbawić. Dlatego należy zabrać się do tak poważnego aktu nie na ślepo i nie bez głębszego zastanowienia się, lecz dopiero po głębokim rozpatrzeniu i rozważeniu wszystkich szczegółów i celów tej praktyki. Dokonując tego aktu, powinniśmy mieć wyraźną intencję oddania się przez Maryję Jezusowi Chrystusowi, a nie zadawalniać się jedynie intencją uboczną, co było by jasnym dowodem braku przygotowania.