Biskup Donald J. Sanborn – Musicie się odciąć od Novus Ordo

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, błędy, dogmat, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, kościół, modernizm, Msza św., nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, Novus Ordo, papież, prawda, protestant, wiara, Znamiona Kościoła

Tytuł mojego dzisiejszego kazania brzmi „Musicie się odciąć od Novus Ordo”. Powód, dla którego je wygłaszam tuż po dwóch innych kazaniach o polemicznych i apologetycznych sprawach w Kościele, co jest naszą obroną Wiary Katolickiej przed modernistycznym błędem, jest fakt, że czasami spotykam się ze zrozumieniem ze strony osób, które nie odcięły się wystarczająco od Novus Ordo. Przychodzą tutaj regularnie na Mszę Świętą, ale ciągle maczają palce w kościele Novus Ordo i uważają go za Kościół Katolicki. Muszę więc do was skierować te zagadnienia.

Czytamy w dzisiejszej Ewangelii, że Duch Święty jest Duchem Prawdy. Jest Duchem Prawdy, ponieważ wzbudza w nas nadprzyrodzoną cnotę wiary, ponieważ inspiruje proroków i ewangelistów, ponieważ kieruje papieżem i biskupami odnośnie nieomylności w sprawach wiary, ponieważ jest duszą Kościoła Katolickiego. Tak jak światło i ciemność są sobie przeciwne, tak Duch Święty i kłamstwo są sobie przeciwne i właśnie z tego powodu konieczne jest odcięcie się od Novus Ordo, ponieważ jest to fałszywy kościół. Powody, dla których jest to fałszywy kościół wyjaśniłem wam szczegółowo w innych kazaniach, a teraz je szybko omówię.

kościół Novus Ordo naucza błędów i uderza w katolickie dogmaty

Po pierwsze oficjalnie naucza doktryn sprzecznych z nauczaniem Kościoła Rzymskokatolickiego dotyczących samego Kościoła. Nie utożsamia Kościoła Katolickiego z jedynym, prawdziwym Kościołem Chrystusowym. Uczy herezji dotyczącej wolności religijnej, uczy dokładnie tego, co zostało potępione przez papieża Piusa IX z jego apostolskim autorytetem, przez papieża Grzegorza XVI i papieża Leona XIII. Uczy tego, co zostało potępione! Uczy herezji i błędu dotyczącego niezbędności Kościoła Katolickiego do zbawienia duszy. Mówi, że inne religie są środkami do zbawienia, co jest herezją, jawną herezją. W prefacji nowej mszy uczy herezji dotyczącej Najświętszej Ofiary Mszy Świętej, że jest ona tylko zgromadzeniem. Po drugie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma fałszywe prawa, w szczególności nową mszę, która nie odzwierciedla prawd Katolickiej Wiary. Jest jak luterańskie lub anglikańskie nabożeństwo i wiemy z małej książki napisanej przez Ojca Cekadę, że nastąpiło w niej celowe stłumienie Prawd Katolickich. Wzięli modlitwy z tradycyjnej Mszy Świętej, przeszły one przez ich pióra. Uderzyli w tych modlitwach w Katolickie Prawdy, takie jak Czyściec i inne dogmaty naszej wiary. Następnie umieścili je w nowej mszy, która jest oczywistym znakiem heretyka, kogoś kto w niej uczestniczy. Po trzecie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma złe zasady, które nie sprzyjają wiecznemu zbawieniu tylko piekłu, jak na przykład interkomunia z protestantami. Jak powiedziałem wcześniej, wyjaśniłem wam szczegółowo te rzeczy w innych kazaniach. Dziś zrobiłem tylko ich krótki przegląd.

OBOWIĄZEK POSŁUSZEŃSTWA WZGLĘDEM KOŚCIOŁA NAUCZAJĄCEGO.

Tagi

dogmat, herezja, kościół, nauka katolicka, nieomylność Kościoła

       Gdy tylko dowiemy się, że Bóg coś objawił, obowiązani jesteśmy w to wierzyć. Wiara jest aktem umysłu, przez który z pomocą łaski Bożej bez żadnej wątpliwości uważamy za prawdę co Bóg objawił i dlatego, że objawił. Przedmiotem przeto wiary Boskiej jest to, co Bóg objawił, motywem zaś, nieomylne świadectwo Boga, który, jako najwyższa prawda, nie może mylić się, ani też w błąd wprowadzać.

A co Bóg objawił? O tem poucza nas Kościół. Właśnie w tym celu ustanowił Chrystus nieomylny urząd nauczycielski, aby zachował Boskie Objawienie, otrzymane w tradycji i Piśmie św. w stanie czystym i nienaruszonym, oraz by wszystkim ludziom głosił je i wyjaśniał; każdy więc katolik obowiązany jest się poddać temu urzędowi nauczycielskiemu. Co Kościół najwyższą swą powagą ogłosił jako prawdę objawioną, przez uroczyste orzeczenie czy to papieża, czy też prawomocnego soboru powszechnego, lub przez powszechne, codzienne nauczanie, to jest dogmatem.

Dogmat przeto jest przedmiotem nietylko Boskiej lecz i katolickiej wiary. Musimy niewzruszenie uważać go za prawdę nietylko dlatego, że Bóg go objawił, lecz dlatego także, że Kościół go ogłosi i jako objawioną przez Boga naukę przedstawia.

Ktoby świadomie i uparcie zaprzeczał choćby jednej jedynej prawdy w ten sposób ogłoszonej przez Kościół, ten jest heretykiem; ten wyrzeka się Kościoła i wogóle nie ma już Boskiej ani katolickiej wiary. Przez swe postępowanie daje wyraźnie poznać, że ani powaga Boga, ani Kościoła nie są dla niego w rzeczach wiary dostatecznym motywem.

GODNOŚĆ RÓŻAŃCA ŚW.

Tagi

nabożeństwo, nieomylność Kościoła, różaniec

       „Weź różaniec i ogłaszaj go wszędzie. Nim zgładzisz występki i cnotę wszędzie zaprowadzisz” – oświadczyła już przed siedmioma wiekami Matka Boska św. Dominikowi. Odtąd stał się różaniec rzeczywiście jedną z najmilszych, najpiękniejszych i najbardziej skutecznych praktyk religijnych.
Znają go i odmawiają wszyscy katolicy.

 
Chociaż już od dawna stosowano przy odmawianiu modlitw przesuwanie ziarenek lub kamyczków i to zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie, zwłaszcza wśród zakonników, to jednak różaniec właściwy, w tej formie, w jakiej dziś jest w kościelnym użyciu, pochodzi z XIII w., od św. Dominika.

 
Kościół św. postawiony od Boga jako stróż wiary i nieomylny jej nauczyciel, nie tylko uznał i zatwierdził różaniec, ale wprost nie znajduje słów, aby go polecić wiernym. Dość powiedzieć, że w ostatnich tylko czterech wiekach 33 papieży ogłosiło 135 dokumentów i encyklik o różańcu!

NIEOMYLNY URZĄD NAUCZYCIELSKI cz. II (ostatnia)

Tagi

nauka katolicka, nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, prawda

   3. Czy jednak ustanowienie rzeczy niepotrzebnej nie ubliża mądrości Bożej?

 

Bo jeśli papież jest nieomylnym, po co jeszcze ma być nieomylnem całe ciało nauczycielskie Kościoła? Czy tedy jest jeszcze potrzebna nieomylność powszechnych soborów?

 

Odpowiedź na to nie jest trudna.

• Nieomylność całego episkopatu, rozsianego po rozmaitych dyecezjach całego świata katolickiego, (a nie każdego biskupa z osobna, bo taki nie jest nieomylnym), jest istotnie potrzebną, bo inaczej mogłaby prawdziwa nauka Jezusa Chrystusa, mimo nieomylności papieża, zostać sfałszowaną; mogliby jacy biskupi z osobna głosić błędy. W takim razie nie mógłby Kościół być powszechnym, ani trwać do skończenia świata, a przecież podług słów Chrystusa ma trwać.

 

Ta nieomylność całego episkopatu jest szczególnie pożyteczna dla tych,

NIEOMYLNY URZĄD NAUCZYCIELSKI cz. I

Tagi

dogmat, nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, sobór powszechny, wiara

Ojciec św. Pius IX ogłosił dogmat o nieomylności papieskiej na Soborze Watykańskim w 1870 roku.

Nieomylność urzędu nauczycielskiego w Kościele polega na tem, że biskupi połączeni ze swą głową – papieżem – czyto na powszechnym soborze czy też rozproszeni po całym świecie katolickim nie mogą się omylić w podawaniu i w tłumaczeniu nauki Jezusa Chrystusa wiernemu ludowi. Ta zaś nieomylność nie pochodzi z jakiego objawienia lub z jakiego szczególnego natchnienia, lecz z ciągłej pomocy Bożej, która ich niewątpliwie zachowuje od każdego błędu. Ta pomoc Boża nie jest żadnym cudem, lecz prostem wdaniem się Opatrzności, która tak kieruje użyciem ludzkich środków, że te nigdy nie mijają się ze swym celem, i które to wdanie się tak kieruje ludzkimi umysłami i sercami, że prawda wreszcie tryumfuje.

 
Nieomylność nie nadaje naczelnikowi Kościoła przymiotu niegrzeszenia. Bo zachowanie od błędu w opowiadaniu i wykładaniu nauki Jezusa Chrystusa nie jest bynajmniej zachowaniem się od grzechu; są to dwie rzeczy zupełnie niezależne jedna od drugiej.

 
Zresztą rozciąga się nieomylność tylko na sprawy wiary i moralności; wszystko poza temi sprawami stojące nie podlega nieomylności.

 
Nieomylność wykonywaną bywa w pierwszej linji przez podawanie wiernym prawdziwej nauki Jezusa Chrystusa, której biskupi połączeni z papieżem trzymają się i której nauczają od początku założenia Kościoła. Także w poszczególnych wypadkach bywa nieomylność zastosowaną i to w dwojaki sposób: przez dekret samego papieża – i tak bywa najczęściej albo też przez ogólny sobór połączony z papieżem.

ZNACZENIE KOŚCIOŁA

Tagi

nieomylność Kościoła, prawda, zagrożenia

 

Kościół wytrzymał dlatego, że głosił prawdę, opierał się na niej, że go wspierała pomoc Boska, że opierał się na >>skale Piotrowej<<, że papieże byli jego opoką.

     1. Kościół Katolicki, wyposażony we wszystkie niezbędne środki dla utrzymania, rozszerzenia i obrony wiary Chrystusowej, wystąpił z całą powagą na widownię świata.

 

Posiada on świadomość, iż jest tym prawdziwym Kościołem, któremu Zbawiciel powierzył całą ludzkość jako dziedzictwo. Jest on w posiadaniu wszystkich prawd Objawienia[1] i ma obietnicę wiecznego trwania.

 

Wszystkie środki łask są mu powierzone, a miljony ludzi przez wieki całe z nich korzystały i dotąd korzystają. Obdarzony mocą nieomylności przemawia Kościół, >>jako władzę mający<< , z całą pewnością i godnością[2]. >>Nauka Kościoła, dobrze poznana, jest nieskończenie piękna w całości i w każdym szczególe. Tworzy ona jakby duchowy system słoneczny, który duszom, szukającym w nauce prawdy a w prawdzie Boga, dostarcza światła, ciepła , zadowolenia, pokoju, szczęścia na czas i na wieczność całą<<[3].

 

PAMIĘCI O. MAKSYMILIANA KOLBEGO W ROCZNICĘ ŚMIERCI*

Tagi

nieomylność Kościoła, o. Maksymilian Kolbe, prawda

O. Kolbe – Wielki czciciel i Rycerz Niepokalanej.

Normy do poznania prawdy w poglądach

Prawdą jest:
1) Co Kościół św. zdefiniował, ponieważ Kościół święty (O[jciec święty) jest w rzeczach wiary i obyczajów nieomylny;

 
2) Co Kościół św. pochwala, do czego zachęca i co uniwersalnie praktykuje, bo jest nauczycielem nieomylnym.

 
Scholastyka jest wyborną nauką do wyjaśniania pomieszanych idei błędnowierców, dlatego jej nienawidzą.
Nie mów źle o osobach mających władzę duchowną, bo to gorszy ludzi.

 

Maksymilian Kolbe

Fragmenty notatek z rekolekcji w: Pisma, cz. II, Niepokalanów 2008, str. 16.

* Tytuł Juan Arecharaleta

Ks. Dr. M. Sieniatycki -WNIEBOWZIĘCIE NMP (Studyum teologiczne) cz.III

Tagi

dogmat, herezja, Ks. Sieniatycki, nieomylność Kościoła, rozwój dogmatu

3. Przyczyny, sprowadzające rozwój dogmatów.

 
Najczęściej okazyą do rozwoju dogmatu były powstające nowe herezye. Rzecz to całkiem naturalna. Jak wyżej powiedzieliśmy, wiele prawd objawionych spokojnie było wierzonych, pośrednio w innych prawdach. Kiedy zaś je heretycy poczęli wprost zaczepiać, musiał ich Kościół bronić. Nie wystarczyło już wierzyć tylko pośrednio w te prawdy.

 
Trzeba było wiernych ostrzec, że prawdy przez heretyków w wątpliwość podawane lub nawet zaprzeczane, są przez Boga z wszelką pewnością objawione. Następowało wtedy owo studyum, o którem mówiliśmy w poprzednim paragrafie dokumentów wiary, i dochodzono do przekonania, że prawda przez heretyków napastowana, jest rzeczywiście przez Boga objawioną, i Kościół, jako nieomylny nauczyciel prawdy bożej, podawał ją wszystkim wiernym do wyraźnego, bezpośredniego wierzenia.
Herezyę to, jako okazyę rozwoju dogmatu, podaje św. Augustyn w tych słowach: „Wiele prawd było zakrytych w Piśmie św., a kiedy heretycy odcięci od Kościoła zostali, poczęli go kwestyami różnemi niepokoić: wtedy okazały się jawne te prawdy (przez badanie), które były dotąd skryte i zrozumianą została wola boża”.

Ks. Dr. M. Sieniatycki -WNIEBOWZIĘCIE NMP (Studyum teologiczne) cz.I

Tagi

dogmat, Ks. Sieniatycki, nieomylność Kościoła, Wniebowzięcie

Kościół naucza nieomylnie, nietylko prawdy przez Boga mu objawione, ale i prawdy naturalne, jeśli te w ścisłym zostają związku z objawionymi, a także nieomylnym jest w głoszeniu prawd, które nazwać można nawpół objawionymi, czyli konkluzyj teologicznych, wnioskowaniem rozumowem z prawd objawionych wysnutych.

Przedmowa

Jak powstała niniejsza rozprawka?

 
Byłem zaproszony przez Komitet Kongresu Maryańskiego we Lwowie – zwołanego przez Sodalicye na 28 i 29 września 1904 – do wygłoszenia odczytu na temat: Podstawy teologiczne do dogmatycznego ogłoszenia Wniebowzięcia Maryi z ciałem. Materyału do tej pracy nagromadziło się dosyć. Niepodobna było wszystek umieścić we wspomnianym odczycie. Przyszła mi tedy myśl napisania osobnej książki na podobny temat. Myśl ta spodobała mi się, raz, że w ten sposób Matce Najświętszej Niepokalanej, w roku jubileuszowym ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Jej Poczęcia, oddam hołd, na jaki mię stać, powtóre, że materiał odnośny, rozrzucony po różnych miejscach, zbiorę w jedną całość i w języku ojczystym pomnożę i tak niezbyt bogatą literaturę teologiczną; a może i jaką nową myśl, w kwestyi bądź co bądź ciekawej, rzucę, lub choćby tylko już znaną, jaśniej przedstawię.

 
Jakiż jest układ książki? Układ wynika z celu zamierzonego. Celem zaś jest wykazać, że prawda Wniebowzięcia z ciałem N. M. Panny nadaje się do definicyi dogmatycznej. Oczywiście zaraz nasunęło się pytanie, jakie prawdy mogą być przedmiotem definicyi dogmatycznej? Odpowiedź na nie i na inne, jemu pokrewne, dałem w części ogólnej rozprawki.

 
Pytanie w temacie zawarte – sądziłem – będzie można rozstrzygnąć, jeśli się wykaże, że wiara w cielesne Wniebowzięcie Maryi była w kościele od najdawniejszych czasów, a potem, że geneza tej wiary nie da się inaczej wytłumaczyć, jak tylko pozytywnem objawieniem pomienionej prawdy.

Liberalizm religijny w obec rozumu

Tagi

ks. Stanisław Załęski, Leon XIII, liberalizm religijny, nauka, nieomylność Kościoła, zagrożenia

Ojciec św. Pius IX potępił błędy utrzymywane przez tzw. liberalnych katolików.

Sprzeciwia się temu nadnaturalnemu pojęciu wiary tak zwany liberalizm religijny, albo co u nas przynajmniej na jedno wychodzi, katolicyzm liberalny, któremu przeważna część inteligencyi polskiej, zwłaszcza mężczyzn do pewnego stopnia hołduje. Otóż nic nie jest bardziej niemądrego i nielogicznego, jak ten katolicyzm liberalny, który to powiada: „o ja jestem katolikiem ale niepodoba mi się to, albo owo.” Słuchajcie mnie bracia – w wierze naszej św. katolickiej jest wszystko tak ściśle, loicznie złączone, że skoro odrzucisz jeden dogmat, zaprzeczysz jednej prawdzie moralnej, to siłą tej samej loiki odrzucić musisz wszystko. Całokształt wiary św. to jak przesliczna gotycka świątynia; usuń, wyrzuć choćby jeden filar, a cała budowa runie. Tak z wiarą. Powiadasz: „jestem katolikiem, ale nie podoba mi się spowiedź; dobra dla dzieci, kobiet i prostaków, dla mnie skończonego, mądrego człowieka nie potrzebna”. Ktoś drugi powie: „mnie się nie podobają posty; udzie słabi, żołądki chore, drożyzna wielka nieraz i w święta paska przyciągnąć trzeba, co tu o postach rozprawiać”. Ktoś trzeci wielki sawant zapyta: „po co te nabożeństwa wystawne, ornaty, świece i kwiaty na ołtarzach, muzyki i śpiewy – to dobre dla ludu, ale człowiek wykształcony w cichości i skupieniu pragnie się pomodlić”. Pytam, jaką loiką to twierdzisz? Jeżeli nauka Kościoła katolickiego muli się co do spowiedzi świętej, i dobrych uczynków, to któż ci zaręczy, że ona się nie myli co do dogmatu o Trójcy św. albo o bóstwie Chrystusowym? Jeżeli Kościół omylny w jednem to we wszystkiem, semel mendax semper mendax. Więc albo wszystko przyjmij i wierz jak i co Kościół uczy, albo wszystko odrzuć – to wtenczas będzie loika. Ale przyjmować jedno, odrzucać drugie, dzisiaj to twierdzić czemu się wczoraj przeczyło, zmieniać przekonania i zdania religijne jak rękawiczki, to rzecz niemądra, niegodna rozumnego człowieka. I dlatego od was, którzy te karty czytacie, niczego nie żądam tylko jednej rzeczy: loiki i jeszcze loiki, a będziecie katolikami prawymi bez tego nieszczęsnego ale.