Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XV.

Tagi

cnoty, o. Wenanty, pokora

Przy całej wartości, wzbudzającej podziw: co za głęboka u O. Wenantego pokora! On tę cnotę posiadał.

BUDUJE I POCIĄGA PRZYKŁADEM.

 

Na niewieleby się zdała cała praca O. Wenantego jako Magistra Nowicjatu, gdyby nie towarzyszył jej budujący, pociągający przykład.

– W celi swej – powtórzę najprzód za św. p. O. Henrykiem Górczanym – nie miał nic, coby tchnęło choćby lekką próżnością lub zamiłowaniem wygody. Wiem – dodaje – bo w niej przebywałem i nocowałem podczas zastępstwa.

I powiada dalej:

– Buty nosił zawsze ciężkie z cholewami i wogóle jaki strój zakonny dostał podczas obłóczyn, taki zawsze nosił. Nic nie zmienił swoją wolą, ani kieszonki, ani obojczyka – aż do końca życia.

Prawda to szczera! Pamiętam, co to było za zdziwienie, gdy nas O. Magister, zawsze obywający się jeszcze habitem kleryckim, przywdział habit nowy! Stało się to na wyraźny rozkaz ówczesnego Prowincjała O. Marjana Sobolewskiego.

A praktyki i umartwienia wszelkie, stosowane na klerykacie, zachowywał zawsze z jednakową wiernością. Jak nas wzruszył tem siedzeniem bez oparcia w czasie medytacji i rachunków sumienia! Albo swojem skupieniem głębokiem w Chórze!

Byśmy również odmawianiem Brewiarza przejmować się potrafili, przerabiał z nami dokładnie treść poszczególnych psalmów: zdawać to musieliśmy.

A gdy odprawiał Mszę św.: z jakiemże namaszczeniem zawsze to czynił! Niejednokrotnie okazywały się wtedy na licu jego rumieńce: tak się tą sprawą przejmował…

– Uderzało – są słowa jego wychowanka – obecnie kapłana – jego zachowanie poważne; każde słowo i znak cechowało skupienie, nigdy nie trafiał się zbytni pośpiech czy niedokładność: owszem, każde słowo wymówione z wyrazem, skrupulatnie, według przepisów ceremoniałów. Gotując się do Mszy św. już w odpowiednim był nastroju, to też wkładając szaty święte w zakrystji nabożnie odmawiał zawsze wskazane modlitwy, obcy innym myślom.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XIV.

Tagi

o. Wenanty, posłuszeństwo

    GARSTKA WYDARZEŃ.

      Zaczniemy od sprawy kapeluszowej.

Czwartkowe popołudnie: wybieramy się na przechadzkę. Każdy z kapeluszem w ręku stoi na korytarzu czekając tylko na O. Magistra, którego ukazanie się było znakiem, że furta nowicjacka ma się otworzyć i klerykówka wypłynie przez ulice miasta na świeże, zamiejskie powietrze.

Ale tu kłopocik jeden nowoobleczony kleryczek nie ma jeszcze kapelusze – z opuszczonemi bezradnie rękami stoi. Dziekan nic nie poradzi: wyszukał skądsiś co prawda jakieś stare, odwieczne kapelusisko, ale nie zda się to na nic choćby dlatego, że na uszy nieboraczkowi zapada – za duże pudło! Czekamy tedy na O. Magistra.

Ten, gdy wyszedł i dowiedział się o naszym wspólnym kłopocie – bo braterstwo kazało nam wszystko za wspólne uważać! – wydał taką komendę:

– Ponakrywajcie wszyscy głowy kapeluszami!

Zdziwienie: na korytarzu? gdzie święte obrazy?

A gdy mimo to ponakrywali, on począł tak na oko kapelusze z głowy na głowę przekładać, włączając odrazu i ten dotychczas nieużywany, a nie pomijając również głowy nowoobleczonego nowicjusza. Po dość mozolnem dopasowywaniu uznał O. Magister, że już jest dobrze, więc zawołał:

– Odtąd niech każdy ten kapelusz nosi, jaki ma obecnie na głowie. Pozdejmujcie je z głowy!

 

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XIII.

Tagi

młodzież, o. Wenanty, wychowanie, zakonnik

– Dla błędów podwładnych – mówi – zasadniczo nie miał zbytniej pobłażliwości. Karał, ale jak ojciec, nigdy z gwałtownością i uniesieniem, bo i surowości używał tylko dla dobra

WYCHOWAWCA ZAKONNEJ MŁODZIEŻY

 

Więc dobiłem do tego rozdziału, który pisać radbym nie piórem i atramentem, ale sercem i łzami wdzięczności.

Ojciec Wenanty został naszym magistrem.

Pamiętam, że rozpoczął pełnienie tego obowiązku od przemówienia i… cukierków. Jeszcze przed obłóczynami, zgromadziwszy swoich przyszłych kleryków, tak serdecznie i po bratersku przemówił, że każdy chyba ze słuchających przylgnął do niego zupełnie. Wmawiał w nas więcej dobroci i cnoty, aniżeli czuliśmy w sobie: tejże chwili więc postanowiliśmy sobie koniecznie odpowiedzieć temu niezasłużonemu zaufaniu. Siebie zaś przedstawił jako młodego i niedoświadczonego: rozumie i odczuwa trudność swego obowiązku, skoro mimo swej nieudolności musi przerabiać nas w zakonników, oddanych Panu Bogu w zupełności. Rozumie trudność czekającego go zadania, ale ufając łasce Bożej i naszej dobrej woli, przystąpi odważnie do sprawowania zleconego mu przez święte posłuszeństwo obowiązku. – Tak szczera była to pokora, żeśmy w duchu przyznawali mu słuszność i cieszyli się nieco, że teraz nabierze przy nas brakującego mu dotychczas doświadczenia!…

Nastąpiło rozdanie cukierków: tak zwyczajnych, jak i to przemówienie: pamiętam, były to landrynki w blaszanem pudełku. – Tak się to jakoś wszystko ładnie zestroiło, żeśmy naprawdę czuli się spokojni, bezpieczni i szczęśliwi.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XII.

Tagi

cnoty, kapłan, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

Kto miał sposobność i szczęście zetknąć się znim i bliżej go poznać, musiał stwierdzić, że to kapłan według Serca Bożego, że to kandydat na świętego.

WIKARJUSZ W CZYSZKACH.

 

Powrotem O. Wenantego najbardziej ucieszył się O. Gwardjan lwowski: właśnie wskutek zawieruchy wojennej opustoszał powierzony jego pieczy klasztor, a najwięcej kłopotu miał z obsadzeniem parafji czyszeckiej, należącej również do tego konwentu.

Tam też, do Czyszek, rychło po swym powrocie do Lwowa, przydzielony został O. Wenanty.

Najwierniej zobrazuje ten okres z życia młodego naszego kapłana dość obszerny list ówczesnego proboszcza w Czyszkach O. Karola Olbrychta. Żyli razem i pracowali razem.

…Dnia 21 września 1914 roku rozpoczynał O. Wenanty już swą zbożną pracę na niwie duszpasterskiej w Czyszkach. Pole do pracy obszerne, prócz bowiem Czyszek, liczących 2500 dusz, należy jeszcze do parafji sześć wsi: 1) Czyżyków z osobną kaplicą, w której co drugą niedzielę odprawia się nabożeństwo parafialne, 2) Dmytrowice, 3) Gaje, 4) Głuchowice z kaplicą filjalną, do której dojeżdża się z nabożeństwem też co drugą niedzielę, 5) Horosławice i 6) czysto polska wieś Winniczki – razem 3600 dusz obrządku łacińskiego.

 

Wenantemu przypadła do gustu ta praca parafjalna: oddał się też jej z całem zamiłowaniem, ku pełnemu zadowoleniu tak parafian, jak i obu Ojców obsługujących z nim parafję czyszecką.

Napozór nie wyróżniał się niczym od nas obu współpracowników – świadczył dalej O. Karol – Czyto Mszę św. odprawiał, czy spowiedzi słuchał, czy słowo Boże głosił, czy spełniał inne czynności parafialne, jak chrzty, wywody, śluby, zaopatrywanie chorych, pogrzeby: był zawsze zupełnie normalnym kapłanem. Nikt nigdy nie dopatrzył się u niego czegoś, coby mogło zadziwiać, razić, lub tchnąć jakąś śmiesznostką czy przesadą – a przecież czarował wszystkich swoją skromnością, skupieniem, pogodą umysłu i mimowoli zdradzał na każdym kroku wysoką świątobliwość.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XI.

Tagi

kapłan, Msza św., o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty, zagrożenia

jeśli przyjdą i zobaczą nas na modlitwie w kaplicy, to i sami się pomodlą i się jeszcze pospowiadają – mówił z pewnością w głosie.

ANIOŁ POCIESZYCIEL LUDU.

Uroczyste śluby zakonne złożył Wenanty w uroczystość Niepokalanego Poczęcia N. M. P. roku 1912, a święcenia kapłańskie otrzymał dnia 2 czerwca 1914 roku. Pierwszą Mszę św. odprawił dnia następnego w kaplicy Matki Bożej Bolesnej „Smętnej Dobrodziejki” przed cudownym Jej obrazem.

– Mam przyjąć święcenia kapłańskie – pisał do rodziny na pół roku przedtem. – Obym je przyjął jak najgodniej! Proście ze mną o to Pana Boga, żebym, jeżeli mam zostać kapłanem, był dobrym i świątobliwym kapłanem.

Jakoż od pierwszej chwili do ostatniej w życiu swojem kapłańskiem był naprawdę kapłanem dobrym i świątobliwym.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. X.

Tagi

kapłan, o. Wenanty, wierność przepisom, zakonnik

 

Niepokalaną jak miłował i jak dalece do Jej miłowania brać zakonną pobudzał, niech świadczą choćby obszerne wypracowania, z serca miłością przepełnionego płynące

U WRÓT CHRYSTUSOWEGO KAPŁAŃSTWA.

 

Im bardziej zbliżała się chwila, w której Wenanty miał wyjść z ukrycia i stanąć w szeregach kapłanów dla toczenia walk o dobro wieczne dusz ludzkich, tem bardziej doskonalił umysł i serce swoje i dorobkiem zdobytym chętnie też z bliźnimi się dzielił. Nie tylko w nauce, nie tylko w zapale, ale także i głównie przodował w cnocie i wpływem swoim w otoczenie ją wszczepiał.

 
Rozumiejąc, że siła chrześcijanina, a osobliwie siła zakonnika-kapłana płynie może nie tyle z wielkiej wiedzy, ile ze serdecznej miłości dla Jezusa eucharystycznego, zachęcał gorąco współbraci, by się wpisywali do Arcybractwa Adoracji Najświętszego Sakramentu, do którego sam już oddawna należał. Jakoż z wiedzą O. Magistra pociągnął wszystkich prawie i legitymacje sam im posprowadzał. Dzięki czemu adorujących Jezusa-Miłość było wciąż więcej – ku niewypowiedzianej radości jego gorącego serca…

 

 

 

 

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. IX.

Tagi

cnoty, kapłan, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

JEDEN Z POŚRÓD WIELU

        Jak się ułożyło współżycie Wenantego z profesorami, już widzieliśmy.
A z Magistrem, który miał pieczę nad klerykami?
– Mogłem się mu bliżej przypatrzeć – świadczy tenże.
– Jakoż przekonałem się, że świętość jego jest prawdziwa.
– Czystość jaśniała na jego twarzy – opowiada jeszcze.
– Patrząc na br. Wenantego, chciało się powtórzyć słowa, które Alensis miał wyrzec o św. Bonawenturze, że nie było chyba w nim grzechu pierworodnego.

 

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. VIII.

Tagi

nauka, o. Wenanty, pobożność

UCZEŃ I ZARAZEM NAUCZYCIEL.

       Po ukończeniu nowicjatu i złożeniu ślubów prostych przeniesiony do Krakowa na studja wpierw filozoficzne a potem teologiczne, zabrał się br. Wenanty gorliwie do naukowej pracy. Świadczą jego profesorowie, że na lekcjach bywał zawsze przygotowany. Jego odpowiedzi słuchali wszyscy z wielkiem zajęciem, bo najtrudniejsze rzeczy potrafił przedstawić przystępnie i zrozumiale: widać, że dobrze to rozumiał! Jemu też zazwyczaj powierzali profesorowie powtórzenie wykładu, a wywiązywał się z tego zawsze świetnie. Również wśród wykładu zasięgali nieraz jego zdania: natrafia się bowiem we filozofji i teologji na t. zw. „kwestje sporne”, względem których różni uczeni różne zajmują stanowiska. Jeden z profesorów, zmarły już O. Bernard franciszkanin, zapytywał wtedy:

 
– A co o tem sądzi brat Wenanty?

 
I liczył się z jego zdaniem niemało.

 
Przy takich zdolnościach nie omijały Wenantego pochwały i uznania, ale on na wszystko był obojętny, skoro dotyczyło to tylko jego osoby. Owszem, potrafił nawet wykorzystywać swe zdolności dla umartwienia swej miłości własnej. Oto niejednokrotnie profesor zapytywał o coś trudniejszego: niektórzy klerycy przypominali sobie, że br. Wenanty zna rzecz doskonale, ma więc gotową odpowiedź – a jednak on ręki nie podnosił.

PODZIĘKOWANIA (FRAGMENTY)

Tagi

cuda, Najświętsza Maryja Panna, o. Wenanty, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia, św. Antoni Padewski, św. Józef

WARSZAWA, w maju 1935 r.

 

Już od roku pozbawiony byłem pracy. Starałem się o nią usilnie, lecz napróżno. Zwróciłem się z gorącą prośbą do Matki Najświętszej i św. Józefa o wysłuchanie mej prośby, jednocześnie zobowiązałem się złożyć ofiarę. Niedługo czekałem. Prośby moje zostały wysłuchane i pracę otrzymałem. Poczuwając się przeto do obowiązku, pośpieszam uiścić się z długu wobec Niepokalanej i św. Józefa i proszę o błogosławieństwo na dalszej drodze mego życia i opiekę nad moją rodziną.

 

Mieczysław Majewski

LWÓW, dnia 4 maja 1935 r.

 
W r. 1932 zostałem zredukowany. Pozostawszy bez pracy i środków do życia, zniszczony materjalnie i moralnie leczeniem chorej od roku żony, nie widziałem już żadnego wyjścia ani znikąd pomocy. Czytając przypadkowo „Rycerza” i znajdujące się tam podziękowania za otrzymane łaski, postanowiłem zwrócić się z błagalną prośbą do Najlepszej Opiekunki pokrzywdzonych i Pocieszycielki strapionych, tudzież do O. Wenantego o pomoc w tak ciężkiem położeniu. Nie zawiodłem się w swej ufności, bo odzyskałem spowrotem rentę niezdolności – Czyniąc zadość złożonemu ślubowaniu, podaję ten objaw łaski do ogólnej wiadomości. Błagam Matkę Niepokalaną, by nie opuszczała mnie nadal ze Swej opieki. Wierzę, że przy Jej pomocy dalsze komplikacje, jak restytucja zburzonego szczęścia małżeńskiego i powrót do zdrowia drogiej osoby znajdą pomyślne rozwiązanie.

 

A. B.

N……………., w czerwcu 1935 r.

 
Przed 3-ma laty stracił mąż mój wskutek redukcji posadę. Wszelkie jego wysiłki, zmierzające do uzyskania jakiejkolwiek pracy, mimo poparcia osób wpływowych i ich osobistą interwencję, były bezowocne. Zrozumiałam wtedy,

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. VII.

Tagi

grzech, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty, piekło, pokuta, rekolekcje

Dlatego będę często wołał do Pana Jezusa: Jezu, zabij mnie, niżbym Cię miał dobrowolnie choćby lekko obrazić!

JAK ODPRAWIAŁ REKOLEKCJE.

 

Osobny rozdział warto poświęcić pytaniu umieszczonemu w nagłówku:
– Jak odprawiał rekolekcje?

 
Od sposobu odprawiani rekolekcji bowiem zależy cały postęp duchowy człowieka wogóle, a zakonnika w szczególności. Wtedy wśród zewnętrznego uciszenia, dusza zbliża się do Boga i rozpoznając Jego najświętszą wolę, stara się jak najdoskonalej ją zachowywać. Bóg sam przemawia do duszy, gdy ona się uciszy!

 
W zakonie rekolekcje odbywają się dwa razy w ciągu roku, po pięć dni za każdym razem – a oprócz tego: przed obłóczynami, ślubami, święceniami i t. p.

 
Jak tedy O. Wenanty je odprawiał?

 
Jeden z jego młodszych kolegów opowiadał mi o tem co następuje:

 
– Gdym przyjechał, świeżo przyjęty do klasztoru, Wenanty właśnie odprawiał rekolekcje przed obłóczynami. Odrazu uderzyło mnie, że przez cały poświęcony na nie czas do nikogo nie przemówił ani słowa. Tylko oparł się o parkan ogrodowy i w skupieniu rozmyślał…

 
– I zawsze – dodaje tenże – wśród rekolekcyj wyróżniał się od innych skupieniem!