O ŚMIERCI

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, śmierć

       Śmierć jak wiemy, to narodziny nasze do nieba. Jeśli się do niej należycie przygotujemy, będzie ona zakończeniem podróży, przypłynięciem do portu, końcem doświadczeń, chwilą nagrody. Ustanie nasz wzrost na ziemi. Przeniesieni do nieba i w niem uwielbieni, zachowamy przez całą wieczność ten stopień chwały, na który zasłużyliśmy w czasie naszego pobytu na ziemi.

Nie traćmy zatem ani chwilki czasu, ani też żadnej sposobności; wieczność od tego zależy.

Pismo św. daje nam za przykład mrówki. Przedziwną jest ich zmyślność jak wszystkie razem współpracują nad budową swego mrowiska, które stanowi dla nich jakby cytadelę. Noga człowieka, kopyto zwierzęcia może w jednej chwili zniszczyć całą ich pracę, ale ani na chwilę jej nie zaprzestają, są niezmordowane, zaczynają na nowo ile razy zachodzi tego potrzeba.

Gdybyśmy w ten sam sposób pracowały, my których wzrost duchowy nie może być zniweczony. Gdybyśmy mogły w naszych wysiłkach mieć podobną do mrówczej wytrwałość. Jak śmierć nasz byłaby drogą w oczach Bożych.

Zauważmy u mrówek tę podwójną cechę, tak ważną dla każdej chrześcijanki, a w szczególności dla nas byłych uczennic Zakładu. Mrówka niczem nie gardzi, żadne źdźbło słomy, żadne ziarnko pyłu nie jest dla niej bez znaczenia, wszystko zbiera i umie spożytkować, jeśli się tylko nadaje do tego co buduje.

Z OSTATNICH CHWIL P. JENERAŁOWEJ ( 4 LISTOPADA 1923)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, śmierć

Bardzo nam drogie i kochane dawne uczennice!

Wysyłając wam ten 1-y numer naszego „pisemka”, nie mogę nie wspomnieć o kochanej mojej i trochę waszej matce.

Niektórym już mówiłam na zebraniach o Jej ostatnich chwilach, ale inne, które na zebraniach nie były prosiły mnie o to – dla nich więc to, co następuje:

Wogóle, nie było żadnej choroby poza starością i trzeba nam Bogu za to dziękować; ale mimo to cierpienia było dużo! – dla otoczenia zaś wiele zbudowania. Matka nasza jest w moich oczach uosobieniem spełnienia dwóch przykazań miłości. W ostatnich miesiącach coraz mniej nas słyszała, pod koniec już nawet wyczytać nie mogła tego, cośmy dużemi literami pisały, chcąc choć czemśkolwiek się z nią podzielić,  – a w ostatnich dniach chwilami nie mogła znaleść słów, by wypowiedzieć myśl swoją! Kiedyś powiedziała mi: „to bardzo ciężko, dla ciebie i dla mnie!” Całkiem przytomnie krzyż swój i nasz dźwigała, a mówiła mi: „ o nic nie proś tylko o spełnienie woli Bożej”

DONIOSŁOŚĆ NIEKTÓRYCH POLSKICH WYRAZÓW

Tagi

Kuźniczanka, obowiązki, posłuszeństwo

1. Co znaczy posłuszeństwo?

Iść za tem, co słuszne.

2. Co znaczy obowiązek?

Coś, co obu wiąże, mianowicie Boga i mnie. Jeśli jestem <<obowiązkowa>>, wypełniam to co mnie z Bogiem wiąże, a przez to,  sama Boga względem siebie obowiazuję, bo wierny jest Bóg, bo wierny jest Bóg w obietnicach swoich i błogosławi tym co wiernie przestrzegają przykazań Jego.

3. O czem można powiedzieć, że jest ładne?

O tem co ma w sobie ład. Chcesz czegoś, na coby patrzeć było miło, staraj się o porządek, czyli ład, a będzie << ładnie>>.

4. Co znaczy porządek?

każdą osobę, każdą rzecz, każde uczucie, każdą czynność, rozrywkę it.p. stawiać we właściwym rzędzie, czyli na swojem miejscu. Stąd powstają porządni ludzie, porządne rodziny, porządne społeczeństwa, porządek w pracy it.d.

 

Pismo Kuźniczanek, Rok II, nr 11, 1913,  s. 8.

O ŚMIERCI ( Z PISM Ś. P. JENER.)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Jezus Chrystus, kara, Kuźniczanka, zadośćuczynienie, łaska, śmierć

Wiemy, że śmierć jest karą, kara nie jest jednak zemstą. „Qui aime bien châtie bien”. Kto mocno kocha, mocno też karze. Bóg, który kocha nas więcej, aniżeli my kochać możemy jakiekolwiek stworzenie, daje nam dowód swojej miłości nadewszystko w karze śmierci.

Wielka to łaska być karanym tu na ziemi. Wszystkie otrzymane łaski są to długi, któreśmy zaciągnęli. Im więcej kto otrzymał, tem więcej oddać winien. Każda nowa łaska zwiększa nasz dług u Boga, nie dając możności uiszczenia się z niego, tylko kary boże dają nam w pewnej mierze tę możność.

JADWIGA ZAMOYSKA -KILKA SŁÓW DO MATEK

Tagi

dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, matka, samodzielność

Samodzielność dziecka.

Jeżeli pragniesz, by dziecko twoje pozostało twojem wtedy, kiedy przestanie już  być dzieckiem, naucz się od maleńkości widzieć w  niem człowieka.

Gdy nosiłaś je  jeszcze w łonie twojem, przypominało ci ono o swojem istnieniu, niezależnie od twojej woli. A czyż było związane z tobą kiedykolwiek ściślej? Miało jednak już wtedy swój byt odrębny i nie twojem się kierowało chceniem.

MATKO ŁASKI BOŻEJ MÓDL SIĘ ZA NAMI

Tagi

dusza, Kuźniczanka, Najświętsza Maryja Panna, łaska, życie nadprzyrodzone

Najśw. M. Panna obdarzoną została wszelką łaską, bo poczęła w swoim łonie tego, który jest początkiem i źródłem łaski. Jest łaski pełna, więc może jej innym udzielać.

O Matko łaski bożej wyjednaj nam u Boga, żeby łaska nie była bezowocna w duszach naszych, żebyśmy ją nie czynili bezpłodną jak to się dzieje z promieniami słońca padającemi na lodowce lub na piaski pustyni.

„Kto czyni wolę Ojca mojego” powiedział Zbawiciel „ten bratem, siostrą i matką moją jest”. Oto warunek macierzyństwa duszy w stosunku do łaski.

Najśw. Panna, która zawsze doskonale pełniła wolę bożą, zasłużyła na pełność łaski, na poczęcie w sobie Tego, który jest jej źródłem. Była posłuszną od pierwszej chwili swego życia wszystkim najskrytszym, najdelikatniejszym natchnieniom łaski. Była posłuszną przez cały ciąg swego życia, czuwając w sposób przedziwny nad dziecięctwem Zbawiciela. Można wreszcie powiedzieć, że była posłuszną aż do śmierci i to śmierci krzyżowej, bo cierpiała przy ukrzyżowaniu syna to, co on sam wycierpiał, bo chciała w zjednoczeniu z wolą bożą tych cierpień tak swoich, jakoteż Chrystusowych.

Co się tyczy łaski, Bóg ją daje narówni ze słońcem dobrym i złym; tylko jedni dobrzy słuchają, współdziałają z łaską, a dusza ich nabiera pewnych cech macierzyństwa bożego, by poczynać i rozwijać w sobie łaskę, drudzy pozostają bezpłodni.

ROZMYŚLANIE P. JENERAŁOWEJ

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, miłość, miłość bliźniego, samolubstwo, łaska

Jużeśmy rozważali, że życie Chrystusowe w nas rozwija się jedynie przez miłość.

Miłość jest przyczyną mądrości, a zarazem jest jej skutkiem. Ona daje natchnienie do działania i sama wzmacnia się przez uczynki, do których daje natchnienie. W gruncie rzeczy, jedno tylko stanowi przeszkodę, by dusze nasze rosły w mądrości i łasce, trzeba sobie przyznać ze wstydem, jest to samolubstwo.

Miłość i samolubstwo, to dwa przeciwne sobie bieguny, do których wszystko się odnosi. To życie i śmierć, niebo i piekło, Chrystus i szatan. „Przyszedłem nie żeby mi służono, ale żeby służyć”, to głos Chrystusa „Nie będę służyć”, to głos szatana.

Zaprzeć samego siebie, nieść swój krzyż, iść za Jezusem krok za krokiem jego śladami, jest to róść w mądrości. Szukać siebie samego, swojej wygody, swojej woli, zadowolenia, pychy, zmysłowości, chciwości to iść śladami szatana, to nie rosnąć ale umniejszać się. Z tego należy uczynić przedmiot naszego rachunku sumienia i naszych postanowień.

RADY I WSKAZÓWKI P. JENERAŁOWEJ

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, praktyczne rady

Oto recepta, która z pewnością zaradzi złemu, jeżeli się jej wiernie trzymać będziesz. Zdaje mi się, że na roztrzepanie jest jedna tylko i jedyna rzecz agere contra t. j. nie folgować sobie. I tak n. p. gdy przychodzi czas czytania – czytać, nie odrywać się, nie oglądać się. Kiedy czas szycia – szyć, nie podnosząc oczu od roboty. I tak sama przy każdem zajęciu: age quod agis, czyń co czynisz, jak mówi łacińskie przysłowie. Jak czas na milczenie – milczeć; jak czas na wspólna rekreację – zostać wśród drugich, nie wybiegać co chwila z pokoju, przysiąść fałdów i rozmawiać. – Jak zaczniesz robotę, nie bierz innej, póki pierwsza nie skończona. – Jak zaczniesz książkę, to nie rozpoczynaj innej, póki pierwsza nie skończona. – Nie skarżyć się na nic i na nikogo pod pierwszym wrażeniem. – Mówiącemu nie przerywać i nie wtrącać swego zdania, nie wysłuchawszy do końca. Rzeczy swoje zaraz po użyciu ich, kłaść na właściwe miejsce. – Drzwi, szafy, szuflady zamykać. – Rachunki bardzo porządnie prowadzić.

O MIŁOŚCI OJCZYZNY. Z KAZANIA O. WORONIECKIEGO

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, miłość, O. Woroniecki, ojczyzna

Ujrzawszy miasto Jerozolimę płakał nad niem.

Łuk. XIX. 41

W tym ustępie ewangelji Chr. Pan daje nam cudowny przykład miłości Ojczyzny, bo choć przyszedł wszystkich zbawić, ukochał w sposób szczególny swój kraj i naród.

I my, idąc za przykładem Chr. P. powinniśmy nie ograniczając miłości dla drugich, mieć ją przedewszystkiem dla ziomków i Ojczyzny.

Nieraz dawaliśmy przy sposobności dowody tej miłości, ale czy nie w sposób raczej powierzchowny, wybierając co łatwiejsze, co nas mniej kosztowało.

Dobrze zrozumiana miłość Ojczyzny jest tylko zastosowaniem miłości bliźniego, bo przykazanie miłości bliźniego nie wymaga, abyśmy wszystkich zarówno kochali, dopuszcza stopniowanie. Nie można kochać osoby obcej tak, jak się kocha rodziców, lub tych z którymi w bliskich żyjemy stosunkach.

DO MŁODYCH MĘŻATEK – P. JENERAŁOWA

Tagi

cnoty, dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, małżeństwo, Naród

Ponawiające się macierzyństwo, które tyle kobiet straszy, jest właściwem zadaniem wszystkich młodych mężatek, a od tego, jak się na nie zapatrują i od sposobu w jaki się z niego wywiązać chcą, zależą: żywotność kościoła, samoistność narodu, zacność domowego ogniska, szczęście doczesne i wieczne, bo spokój sumienia, bo wieczna nagroda w niebie.

W stanie małżeńskim strach potomstwa zwykle pociąga za sobą dwa niebezpieczeństwa: albo utrzymywanie stosunków z mężem, ale grzesznych, albo też zerwanie takowych, bo mąż nie chcąc żony martwić, ucieka od niej i poza domem żyje niewiadomo jak.

W jednym i drugim wypadku, przystępowanie do sakramentów staje się niepodobnem, a zatem: życie katolickie, życie wiary znika.