Akty zewnętrzne ku uczczeniu Boskiego Serca. Święto Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

bp Pelczar, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, objawienia prywatne, odpusty, pobożność, wynagrodzenie, św. Małgorzata Alacoque

W objawieniu, danym świętej Małgorzacie Marii 16 czerwca 1675 roku, zażądał Pan Jezus, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała poświęcono ku czci Jego Boskiego Serca, jak również by dusze kochające przez modlitwy i Komunie wynagradzające czyniły zadość za zniewagi, jakie odbiera podczas wystawienia Przenajświętszego Sakramentu, w tym czasie na ołtarzu. Święta Małgorzata Maria starała się spełnić ten rozkaz Pański i nie tylko wskazany dzień, jak też osiem dni poprzednich, uświęcała osobnym nabożeństwem, ale porobiła kroki, aby władza kościelna na ten dzień ustanowiła osobne święto. W 1687 roku święta Małgorzata Maria zwróciła się do Ordynariatu biskupiego w Autun, aby przynajmniej w klasztorze Paray-le-Monial pozwolił obchodzić święto Serca Jezusowego; ale bez pomyślnego skutku. Nie pomogły też starania w Rzymie u papieża Innocentego XI podjęte w tym celu bo stamtąd w 1688 roku przyszła odpowiedź, że zanim Stolica Apostolska zajmie się tą sprawą, konieczne jest zaprowadzenie czci Serca Jezusowego przez biskupów w ich diecezjach. Święta Małgorzata Maria wielce się tym zasmuciła, ale pocieszył ją Pan Jezus, że to wyjdzie na Jego większą chwałę. Rzeczywiście, już w 1689 roku wikariusz generalny biskupa w Langres pozwolił na wprowadzenie uroczystości Serca Jezusowego i zatwierdził Mszę i Oficjum, które ułożyła wizytka Joanna Magdalena Joly w Dijon, a które ksiądz Charolais przełożył na język łaciński. Tę Mszę odprawiono najpierw w kościele wizytek w Dijon; ale wkrótce potem biskup tejże diecezji, Maria Armand de Simiane se Gordes[1] rozszerzył ten przywilej na wszystkie kościoły swej diecezji. Radość świętej Małgorzaty Marii była niezmierna.

MODLITWA DO CHRYSTUSA-KRÓLA.

Tagi

Chrystus Król, modlitwa, odpusty

       Mało ludzi wie, że istnieje krótka modlitwa do Chrystusa Króla udarowana już w r. 1923 wielkim, bo zupełnym odpustem. Trzeba ją odmówić w dzień Komunji św. i pomodlić się na intencję Ojca św. oto jej tekst:

O Jezu Chryste ,oddaję Ci hołd jako Królowi świata. Wszystkie stworzenia dla Ciebie są uczynione.

Rozporządzaj mną jako własnością swoją. Odmawiam moje przyrzeczenia chrztu świętego, wyrzekam się szatana, jego pychy i jego spraw i obiecuję żyć, jak przystoi dobremu katolikowi. W szczególniejszy sposób obowiązuję się użyć wszystkich sił, aby dopomóc do zwycięstwa prawom Bożym i prawom Kościoła świętego.

Boskie Serce Jezusa, ofiaruję Ci wszystkie nędzne uczynki moje w tej intencji, ażeby wszystkie serca uznały Twoje święte królowanie i aby w ten sposób mocno utrwaliło się na całym świecie Twoje królestwo pokoju.

 

Posłaniec Serca Jezusowego, rocznik 59, październik  1931, str. 294.

APOSTOLSTWO A ŚWIĘTO CHRYSTUSA-KRÓLA. (JAK OBCHODZIĆ TO ŚWIĘTO)*

Tagi

Apostolstwo modlitwy, Chrystus Król, Najświętsze Serce Boże, odpusty, święta

Święto wynagrodzenia. Za co? Za wielką herezję naszych czasów, a jest nią tak zwany laicyzm, czyli ześwietczenie życia zwłaszcza publicznego.

Pierwszorzędną uroczystością naszego Stowarzyszenia jest święto Serca Bożego. Powinni je członkowie każdego roku uczcić gorącą nowenną, a w samo święto specjalną mszą świętą, uroczystemi nieszporami z procesją.

Ale i święto Chrystusa-Króla, przypadające na ostatnią niedzielę października, jest członkom Apostolstwa Modlitwy szczególniej drogie i bliskie. I to z bardzo wielu powodów.

Najpierw dlatego, że hasłem naszem jest wezwanie: Najświętsze Serce Jezusa, przyjdź królestwo twoje! Zanim jeszcze uroczystość Chrystusa-Króla została przez obecnego Papieża Piusa XI ustanowiona, Apostolstwo starało się, żeby królewskie prawa Zbawiciela naszego były uznawane i wykonywane w życiu prywatnem i publicznem. Rozszerzanie i pogłębianie królestwa Jezusowego wśród ludzi było, jest i będzie najgorętszem pragnieniem naszego Stowarzyszenia.

Powtóre dlatego, że w tym dniu we wszystkich kościołach ma być odmówiona wobec wystawionego Najśw. Sakrementu litanja do Serca Bożego i akt oddania całego rodzaju ludzkiego temuż Najśw. Sercu Jezusa.

Po trzecie i z tej racji, że w uroczystość Chrystusa-Króla wszyscy członkowie Apostolstwa mogą pozyskać odpust zupełny pod zwykłemi warunkami.

ROZMAITE SPOSOBY NABOŻEŃSTWA DO NAJŚW. PANNY MARYI. (cz. III.)

Tagi

litania, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, różaniec, Różaniec Niepokalanego Poczęcia., Różaniec siedmiu boleści, Różaniec św. Brygidy

   5. Piąte nabożeństwo: Różaniec święty.

     Różaniec święty składa się z piętnastu tajemnic. Do każdej tajemnicy należy jedno Ojcze nasz, dziesięć Zdrowaś Marya i jedno Chwała Ojcu. Odmawia się te modlitwy przy rozważaniu jednej z tajemnic ze życia Pana Jezusa, albo Najświętszej Panny Maryi.

     Chrześcijańska duszo, jeźli możesz, przyzwyczaj się do codziennego odmawiania Różańca św. Iluż to heretyków dla tej modlitwy się nawróciło, iluż grzeszników zaczęło pokutować; iluż sprawiedliwych osięgło stopień świętości, ileż dusz w czyśćcu cierpiących zostało wybawionych! Sam, pobożny chrześcijaninie, doświadczysz na sobie skutku Różańca świętego, bylebyś go tylko szczerze, gorliwie, nabożnie i wytrwale odmawiał. Pamiętaj sobie dobrze, że jedna z nabożeństwem odmówiona tajemnica jest skuteczniejszą , aniżeli wszystkich piętnaście w roztargnieniu i tylko tak dla zwyczaju. Aby Różaniec święty wyszedł ci na zbawienny pożytek, zachowaj następne przepisy:

Nie odmawiaj za prędko i nie zaniechaj rozmyślań odpowiednich tajemnic. Niestety, niektórzy ludzie, chcący się zwać pobożnymi,

AKT PRZEBŁAGALNY KU CZCI NIEPOKALANEJ MATKI BOŻEJ.

Tagi

modlitwa, Niepokalane Serce Maryi, odpusty

        Dnia 13 czerwca 1912 r. Ojciec św. Pius X. udzielił odpust. zupełnego tym wszystkim, którzy w pierwszą sobotę mies., po wypełnieniu zwykłych warunków, spowiedzi, Komunii św. i pomodlenia się na intenc. Ojca św., odprawią osobne nabożeństwo przebłagalne za wszystkie zniewagi i bluźnierstwa, jakimi ludzie bezbożni Imię i przywileje Przeczystej P. M obrzucają.

 

 

O Niepokalana Pani, zawsze i na wieki błogosławiona Panno i Matko Boga, Maryjo! My, dzieci Twoje, stajemy przed Tobą, aby Cię chwalić, wielbić i czcić – lecz szczególniej, by Ci wynagrodzić i przeprosić Cię za zniewagi i bluźnierstwa, jakie bezbożni przeciw Twemu Najśw. Imieniowi i Twoim niezrównanym przywilejom wygłaszają i rozszerzają.

 
Dlatego zapewniamy Cię i przyrzekamy uroczyście, że: im więcej bezbożnicy usiłują ten najwspanialszy klejnot z korony Twej wyrwać, zaprzeczając Ci Twego Niepokalanego Poczęcia, tym mocniej my wierzymy i tym głośniej i uroczyściej wyznajemy, żeś Ty, o Przenajśw. Panno od pierwszej chwili Twego Poczęcia, za szczególniejszą łaską i przywilejem Wszechmocnego Boga, od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego wolną była i pozostała, i właśnie dlatego potężną hetmanką i niezwyciężoną pogromicielką i oną niewiastą się stała, która głowę węża piekielnego starła.

PORCJUNKUŁA

Tagi

Honoriusz III, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Porcjunkuła, św. Franciszek z Asyżu

– Trzykroć święty Boże – zawołał Franciszek – ponieważ znalazłem łaskę w oczach Twoich, ja, który jestem tylko proch i popiół i najnędzniejszy z grzeszników, błagam Cię z uszanowaniem, na jakie tylko zdobyć się mogę, abyś raczył dać Twoim wiernym tę wielką łaskę, iżby wszyscy ci, którzy się wyspowiadają i skruchą przejęci, odwiedzą kościół ten, otrzymali odpust zupełny i przebaczenie wszystkich grzechów.

Gdy św. Franciszek z Assyżu po swym nawróceniu udał się w roku 1207 do miejscowego biskupa z prośbą o przydzielenie jakiego przytułku dla powstającego Zakonu, doznał odmowy. Biskup mimo szczerych chęci nie mógł uczynić zadosyć prośbie świętego Biedaczyny. Niezrażony tym zwrócił się z tą samą prośbą do OO. Benedyktynów z Monte Subasio. Dobrzy i życzliwi Franciszkowi Benedyktyni, odstąpili mu stary, niemal w ruinie leżący, kościółek pod wezwaniem Najśw. Marii Panny z doliny Józefata, gdyż tam miały być złożone relikwie z grobu Najśw. Marii Panny z tejże doliny. Kościółek ten wybudowali w r. 352 pustelnicy z Palestyny, a od VI wieku był on w posiadaniu OO. Benedyktynów z Assyża.

 
Tę to świątyńkę, która stała się kolebką nowego Zakonu, św. Franciszek otoczył tkliwą pieczołowitością, nazwał ją swoją „portiunculą” (po polsku „porcjunkułą”), tj. cząsteczką czyli cząstką dziedziczną i zabrał się gorliwie na swój sposób do jej odbudowy, oraz do przywrócenia jej dawnej czci i świętości. Tutaj przed obrazem Najśw. Marii Panny spędzał długie godziny na gorącej modlitwie, tu było jego ulubione mieszkanie, tu otrzymał liczne i przedziwne łaski, tutaj obrał sobie Królowę Aniołów za swoją patronkę, tutaj słyszał śpiewy anielskie i dlatego kościółek ten nazwał kościołem Matki Boskiej Anielskiej.

 
Pewnego razu, w roku 1216, gdy klęcząc w swej celi, z krucyfiksem w ręku i trupią czaszką u stóp, żarliwie, pokornie i płomiennie się modlił, – usłyszał głos Anioła: – Franciszku, do kaplicy, do kaplicy!

 
Biegnie wiec święty do swej Porcjunkuli; tu widzi na ołtarzu w otoczeniu Aniołów Pana Jezusa, a obok Niego z prawej strony Najświętszą Matkę. W uniesieniu radości i czci rzuca się twarzą na ziemię, a wówczas tak się odezwał do niego Syn Boży:

 
– Franciszku, znam twoją gorliwość, z jaką ty i bracia twoi staracie się o zbawienie dusz. W nagrodę proś mię dla nich i dla czci mojego imienia o łaskę, jaką zechcesz, gdyż dałem cię światu, abyś był światłością narodów i podporą mego Kościoła.

SZKAPLERZ NAJŚW. SERCA JEZUSOWEGO

Tagi

Najświętsze Serce Boże, odpusty, Pius X, szkaplerz

„Ażeby miłość do Boskiego Serca zachowywała się i pomnażała…” – jak wszystko w tym nabożeństwie tak i szkaplerz wprzęgnięty został w służbę miłości

Praktyka szkaplerzy przyjęła się dziś w Kościele niemal powszechnie. Miliony wiernych ubiegają się o tę skromną odznakę jak o zaszczytne wyróżnienie i noszą je z dumą na piersiach. A przecież początki szkaplerzy były bardzo niepozorne.

 
Zaczęło się od tego, że jeszcze w średniowieczu niektóre starsze zakony, takie jak np. Benedyktyni, Karmelici czy Dominikanie, zarzucali podczas pracy na swój habit obszerny płat płótna, który okrywał barki i spływał w dół poprzez piersi i plecy. Stąd nazwa tej części ubrania „scapulare” od „scapula” – plecy, co w języku polskim przybrało później brzmienie „szkaplerz”.
Życie wszakże szło naprzód i wiele urządzeń ulec musiało przeobrażeniu. Szkaplerze też. Niepostrzeżenie poczęły zmieniać swój dawny charakter i z części ubrania stały się – religijnym symbolem. Pozostawało to w związku z tworzeniem się wokół zakonów przeróżnych stowarzyszeń i bractw, którym trzeba było nadać jakieś zewnętrzne znaki ich przynależności. Nadawały się do tego znakomicie właśnie szkaplerze z tego względu, że zależnie od zakonu różniły się między sobą barwą a niekiedy i krojem. Dzięki temu spełniać mogły podwójny cel. Różnorodnością kolorów odróżniały nawzajem od siebie poszczególne bractwa, a przez to, że każdy kolor był własnością niejako jednego tylko zakonu, doskonale symbolizowały szczególniejszy ich związek z nimi. Powstaje więc brunatny szkaplerz Karmelitów, biały Trynitarzy, czarny Serwitów, niebieski Teatynów, czerwony Łazarzystów, fioletowo-żółty Kapucynów.

TRUDNOŚCI RELIGIJNE

Tagi

Jan XXII, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Pius X, Rycerz Niepokalanej, szkaplerz, św. Szymon Stock

Pyt. Skąd się wziął szkaplerz karmelitański, jakie są przywiązane do niego odpusty i t. p. ?

 
Odp. Szkaplerz Najśw. Panny z Góry Karmelu czyli karmelitański bierze swój początek od objawienia się Matki Bożej generałowi Zakonu karmelitańskiego, bł. Szymownowi Stockowi w 1251 r. Marja wówczas powiedziała mu, że kto umrze w tym szkaplerzu, ten uniknie piekła. W kilkadziesiąt lat później Marja objawiła się papieżowi Janowi XXII i ponowiła Swą obietnicę, dodając, iż „duszom braci i członków, którzy zeszli z tego świata w miłości a za życia swego nosili szkaplerz, zachowywali czystość według stanu, odmawiali godzinki o Najśw. Pannie, a ci, którzy czytać nie umieli, przestrzegali postów kościelnych, a w środę i sobotę, o ile na ten dzień nie przypadło Boże Narodzenie, wstrzymywali się od mięsa, tym, przez nieustanne wstawiennictwo, pobożne modły, zasługi i szczególną opiekę, przyjdzie w pomoc po śmierci, i to w sobotę”.

 
Szkaplerz ów składa się z dwóch czworokątnych płatków wełnianych sukna (materja winna być tkana) barwy karmelitańskiego habitu t. j. brunatnej, złączonych z sobą dwoma sznurkami lub tasiemkami dowolnej barwy. Wyszycie na nim Imienia Jezus lub Marji jest dozwolone, lecz nie jest koniecznym warunkiem do ważności szkaplerza.

 
Aby uzyskać odpusty, przywiązane do szkaplerza, wymaga się: 1) aby pierwszy szkaplerz poświęcił i nałożył kapłan do tego upoważniony, (gdy zaś pierwszy szkaplerz się zgubi, można samemu wziąć drugi, nawet niepoświęcony), 2) wpisać się do bractwa szkaplerza karmelitańskiego ( jeśli bractwa niema, należy odesłać swe nazwisko do Klasztoru Karmelitów lub Karmelitanek; zwykle czyni to kapłan, przyjmujący do szkaplerza), 3) szkaplerz nałożony ustawicznie nosić, 4) spełniać przepisane warunki.

CZEŚĆ PRZENAJDROŻSZEJ KRWI CHRYSTUSOWEJ

Tagi

Msza św., Najświętsza Krew Chrystusa, odpusty

Lipiec poświęcony jest Najdroższej Krwi Chrystusa.

Cud w Asti

 
Wielkie poruszenie we Włoszech i w świecie katolickim wywołał cud, jaki się zdarzył przed kilkunasty laty w Asti, małym miasteczku w okolicy Turynu. W miejscowym przytułku pod wezwaniem św. Klary przebywała uboga, od 30 lat przykuta do łoża, wieśniaczka Maria Tartaglino. Całą jej pociechą był niewielki krucyfiks, stojący na stoliku obok jej łóżka. Dnia 11 sierpnia 1933 r. Tartaglino usłyszała te słowa z ust Chrystusa: „Patrz, córko, do jakiego stanu doprowadziły mię świętokradztwa, odnawiające moją mękę”. Po tych słowach wytrysnęła z boku Chrystusa świeża krew; krew również spływała obficie z rąk i nóg Zbawiciela i nie znikała, lecz – jak prawdziwa – niebawem krzepła. Zjawisko to niezwykłe ponowiło się w obecności 11 innych osób i powtórzyło się jeszcze raz 27 września tego samego roku.

 
Miejscowy biskup nakazał ścisłe zbadanie tego zdarzenia. Przesłuchano wszystkich świadków pod przysięgą, a krzyż oraz krew, która była wytrysnęła, poddali najsumienniejszemu badaniu naukowemu różni uczeni na Uniwersytecie w Turynie. Zarówno proces w sądzie biskupim jak i dociekania doświadczalne naukowe udowodniły ponad wszelką wątpliwość, że jest to prawdziwa krew i że wytrysnęła w cudowny sposób z figury Chrystusa. Po tym orzeczeniu biskup dnia 12 lutego 1934 r. potwierdził urzędowo prawdziwość cudu, a krucyfiks ten ze śladami krwi można obecnie oglądać w kościele św. Józefa w Asti.

 
Dziwnym zbiegiem okoliczności, czy raczej zrządzeniem bożym, cud ten wydarzył się w r. 1933, w roku jubileuszowym Odkupienia, w którym Kościół katolicki obchodził 1900 – letnią rocznicę Odkupienia rodzaju ludzkiego. Jeżeli więc wolno nam się domyślać, to celem tego cudu było chyba utwierdzenie i ożywienie w świecie chrześcijańskim czci dla bezcennej Krwi Chrystusowej, którą zostaliśmy odkupieni.

Trudności religijne (fragmenty)

Tagi

grzech, odpusty, pytania, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Pyt. Co się dzieje z Panem Jezusem utajonym w Najśw. Sakramencie, jeżeli się kościół spali, albo złodzieje wykradną puszkę z Najśw. Sakramentem i wyrzucą zawartość puszki lub zakopią gdzieś do ziemi?

 
Odp. Obecność Pana Jezusa w Najśw. Sakramencie jest ściśle związana z istnieniem postaci sakramentalnych. W chwili zniknięcia postaci chleba, znika P. Jezus. Postać chleba niszczy się przez spalenie, na powietrzu trwa kilka tygodni, krócej w miejscu wilgotnem.

 
Pyt. W jednym z numerów „Rycerza” była odpowiedź, że konsekrowaną Hostję, Którą wystawia się w monstrancji, kapłan spożywa po upływie pewnego czasu, podczas Mszy św. Skolei ja powracając do tego samego tematu uprzejmie zapytuję: Gdy kapłan zaczyna Mszę św. to przecież hostja jest jeszcze niekonsekrowana, a wówczas jeżeli kapłan bierze do Mszy św. Hostję, Która była przedtem w monstrancji, czy Ją konsekruje powtórnie, czy też spożywa bez powtórnej konsekracji. Kiedy konsekruje się hostję, żeby mogła służyć do wystawienia w monstrancji i w jaki sposób?

 
Odp. Kapłan, mający spożyć Hostję, Która była przez jakiś czas w monstrancji, nie bierze do Mszy św. na patenę tej konsekrowanej Hostji, bo znajduje się Ona w tabernalukum. Bierze natomiast jak zazwyczaj niekonsekrowaną hostję i tę w czasie Mszy konsekruje. Po „Agnus Dei” spożywa wpierw Hostję, Którą dopieroco zakonsekrował, a potem wyjmuje z tabernakulum Hostję, Która była w monstrancji i spożywa Ją również. Nie konsekruje Jej po raz drugi, bo Ona już była przemieniona w Ciało P. Jezusa. Gdy natomiast zachodzi potrzeba zakonsekrowania hostji do monstrancji, to kapłan bierze do Mszy św. (gdyż tylko wtedy może kapłan bez popełnienia grzechu ciężkiego to uczynić) dwie hostje niekonsekrowane. Przy podniesieniu Hostję, Którą ma spożyć, kapłan trzyma w rękach, druga do monstrancji leży na korporale, lub, jeśli ma konsekrować komunikanty, to leży razem z nimi w puszce. Wymawiając słowa „To jest Ciało moje” konsekruje kapłan i Hostję, Którą w ręku trzyma i te Hostje i komunikanty, które mieszczą się na ołtarzu, a Które on miał intencję zakonsekrować.

 
Pyt. Co robić z różańcami już poświęconemi, jeżeli one są zbyteczne lub z książkami o treści religijnej, jak np. „Rycerz Niepokalanej”… czy je spalić?