Cóż wam pomoże, żebyście się całemu światu podobały, – gdy się przez to P. Bogu nie podobacie, – i za zbytnią, przesadną swą próżność i chęć strojenia się, potem może długie lata w czyścu niejedna pokutować będzie! Oby Najśw. Marja P. była wam wzorem!
II. O obowiązku pracy.
1. Już w raju wydał P. Bóg na człowieka wyrok: w pocie czoła oblicza twego będziesz pożywał chleba (Gen. 3, 19). Wprawdzie wyrok ten tyczy się głównie Adama i mężczyzn, i główny obowiązek pracowania na utrzymanie żony i dzieci ciąży na mężu, ale tyczy się on też i niewiast, bo i żony powinne w tem mężowi dopomagać. Gdyż, jak mówi Pismo św.: że jeśli kto nie chce robić, niech też nie je (II. Tess. 3, 10). U ludzi biednych niewiasty, dzięki Bogu, nie mniej pracują od rana do nocy, aniżeli mężczyźni, ale >>panie<< nieraz myślą, że one obowiązku pracy nie mają, że ich życie jest tylko dla igraszki, zabawki i przyjemności! Otóż każda dobra żona znajdzie dość pracy w domu swoim i mieszkaniu, w gospodarstwie, w kuchni, koło potrzeb męża i dzieci.
A naprzód w domu, żeby tam był ład i porządek, żeby było ochędóstwo, żeby nie było nietylko brudu i śmiecia, ale nawet i prochów niepotrzebnych. Staraj się o to, aby tam tobie i mężowi twojemu było miło. Mieszkanie wasze, choćby było ubogie, niech będzie chędogie; nie żałuj wody, mydła i rąk, a wszystko czyste będzie. Przeszukajno wszystkie zakamarki, pod piecem, łóżkiem, szafą, ile tam niepotrzebnego śmiecia znajdziesz, w którym łatwo robactwo różne się gnieździ. Zaglądnij do izby niewiasty pracowitej, jaki tam ład i porządek, jakie ochędóstwo… aż miło popatrzeć! Okna czyściutkie, na nich choć kilka wazoników z kwiatami, firanki ładne u okien, pościel i bielizna czyste, nigdzie niema brudu, nigdzie nic podartego. A u niechlujnej wszędzie brud! Okna brudne, nieraz tylko papierem zalepione, na nich tysiące plam od much; bielizna i pościel brudne; wszędzie pełno kurzu, śmiecia i pajęczyny; łóżka źle posłane; rzeczy i łachy różne porozrzucane; rzeczy do jedzenia razem z grzebieniem i t. d. Dzieci brudne, nieumyte i nieuczesane, w podartej koszulinie, a i gospodyni sama brudna, nieumyta, rozczochrana, nieraz od niedzieli nieuczesana… I czyż mąż jej, przyszedłszy od roboty, może znaleźć upodobanie w takim domu i w takiej żonie? Cóż dziwnego, że ucieka nieraz jak najprędzej z domu, do karczmy, bo widoku tego znieść nie może. A mogłoby wszystko być inaczej, gdyby tę niewiastę matka jej była od dzieciństwa do ładu, ochędóstwa i porządku przyzwyczaiła! Gdyby ona sama nawykła była do tego i więcej się o to starała… I nie kosztowałoby to więcej nic, tylko trochę dobrej woli i chęci, trochę wody i rąk! I pomyślcieno, moje niewiasty, czy nie prawdę ja piszę? Czy nie dobrze wam radzę? Weźże sobie te słowa do serca i w czyn je zamień! Pomyśl sobie, że będziecie mieli codzień gości w domu i spytaj się, coby ich oczy razić mogło i usuń to, bo więcej, aniżeli o jakichkolwiek gości, masz dbać o względy męża swego, a nawet tobie samej będzie pobyt w domu milszy. Wzgląd też na dzieci, aby od dzieciństwa do porządku i ładu oko ich się przyzwyczajało, ma być bodźcem do tego. I przyznać trzeba, że pod tym względem polskie niewiasty wiele uczyćby się mogły od niemieckich. W Niemczech żony i córki, bogatych nawet właścicieli domów, nie mają sobie za ujmę honoru swego same zajmować się myciem podłogi, schodów i t. d. na co własnemi oczyma nieraz patrzałem. Nie spuszczaj się tylko na służące i nie myśl, że to jest zajęcie tylko służących. Patrz na P. Jezusa, który nam dał taki przykład pracy w domku Nazaretańskim, spełniając wszystkie najniższe nawet posługi Matce Najświętszej, zamiatając i czyszcząc izdebkę, podpalając w piecu, przynosząc wodę i t. d. i nie uważał tego za ujmę najwyższej swej godności – godności Syna Bożego! – O, bo żadna praca nikogo nie poniża! Oby to wielkie, a tak prawdziwe zdanie zrozumiały wszystkie niewiasty, wzięły je sobie do serca i wprowadziły w praktykę życia!
Czytaj dalej →
Marja z Agredu opowiada, że św. Józef tak głębokim szacunkiem dla P. Dziewicy był przejęty; niebiański blask, jaki był z Jej twarzy, takim Go uwielbieniem przejmował, iż wówczas czuł się tylko szczęśliwym, skoro wolę Jej mógł spełniać. Najśw. Marja P. jednakowoż, ta najpokorniejsza, nie lubił rozkazywać; zwróciła owszem św. Józefowi uwagę na to, że Pan Bóg tak postanowił, aby w każdej rodzinie mężczyzna był głową domu. Trzeba się zatem było poddać woli Bożej. W dniu Zwiastowania, nie było wcale św. Józefa w domu. Zbliżała się Pascha; mężczyźni zwykle te święta obchodzili w Jeruzalem. Przeto się św. Józef wybierał, N. Marja P. zaś powzięła zamiar nawiedzenia swej ciotki Elżbiety. Nie odważyła się przecież tego uczynić bez zezwolenia św. Józefa. Św. Józef Oblubieniec zgodził się na Jej życzenie; wybrali się zatem oboje w podróż: Św. Józef do Jeruzalem, N. Marja P. do św. Elżbiety.
