ZMARTWYCHWSTANIE ŚWIĘTEGO JÓZEFA.

Tagi

ks. A. Kotarski, Zmartwychwstanie, św. Józef

     Jest pobożna i droga dla serc chrześcijańskich tradycja, że Pan Jezus wskrzesił św. Józefa, kiedy On sam zmartwychwstał i że go przeniósł z ciałem i duszą do nieba, w dzień Swego chwalebnego Wniebowstąpienia.

 

Święty Franciszek Salezy, bardzo nabożny do świętego Józefa, chce, żeby nikt o tym nie wątpił. Święty Bernard ze Sienny pewnego dnia powiedział z ambony, że św. Józef znajduje się w niebie z ciałem i duszą, a Pan Bóg jakby na potwierdzenie tego, co Święty mówił, ukazał nad jego głową krzyż złoty.

 

Inaczej rzeczywiście być nie może, jeżeliby bowiem ciało św. Józefa nie było zmartwychwstało, to dla czegóżby Pan Bóg, który w tak cudowny sposób wskazywał nieraz miejsca, gdzie było ciała Świętych, trzymał w ukryciu ciało świętego Józefa?

 

 

JAK NAJŚWIĘTSZA PANNA ZOBACZYŁA ZMARTWYCHWSTAŁEGO JEZUSA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Zmartwychwstanie

Najświętsza Maryja Panna oczekiwała od piątku wieczorem aż do świtania Wielkiej Niedzieli.

Cały czas spędziła na modlitwie.

Jak w dniu Zwiastowania prosiła, by Zbawiciel szybko zstąpił na ziemię, tak teraz prosiła, by raczył przyśpieszyć swoje zmartwychwstanie, bo bardzo tęskniła za Nim.

I apostołowie też pragnęli Go oglądać.

Tyle przecież wraz z Nim wycierpieli. Wtem Matka Najświętsza usłyszała muzykę niebieską. Przecudne dźwięki zbliżały się coraz bardziej. To aniołowie śpiewali pieśń chwały i triumfu, pieśń radości nieskończonej.

Zjawił się anioł Gabriel wraz z całym wojskiem aniołów, a nigdy jeszcze nie byli oni przepełnieni taką radością.

ŚW. JAN OPIEKUJE SIĘ NAJŚWIĘTSZĄ PANNĄ.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Zmartwychwstanie, św. Jan Apostoł

 

           Po śmierci i pogrzebie Jezusa Maryja wraz ze św. Janem powróciła do Jerozolimy. Apostołowie z płaczem zgromadzili się koło Niej. Nie mogli ani spać ani jeść. Myśleli, że już nigdy nie zobaczą Jezusa.

        Matka Najświętsza wiedziała, że Jezus zmartwychwstanie, jak to przepowiedział. Kilkakrotnie usiłowała przypomnieć to apostołom, lecz oni tak byli pogrążeni w smutku, że nie słyszeli, ani nie rozumieli tego, co do nich mówiła.

        Matka Najświętsza była bardzo smutna, lecz spokojna. Wiedziała, że Jezus już nie cierpi, a dusza Jego zeszła do otchłani, by pocieszyć dusze, które tam przebywały, a przede wszystkim swego Opiekuna św. Józefa.

Modliła się Maryja za apostołów, by Pan Bóg wzmocnił ich wiarę. Miała tę niezachwianą pewność , że zostanie wysłuchana.

 

 

Życie Bożej Matki dla małych dzieci przez Marię André, Warszawa 1937, str. 96-98.

ZASTAŁ ICH ŚPIĄCYCH

Tagi

katolicy, liberalizm religijny, Męka Pańska, Rycerz Niepokalanej

katolicyzm to nietylko dreszcz uniesień i rozkoszy mistycznych, ale zbiór zasad, prawd, do których muszę dostosować swe życie, choćby mię to niewiedzieć wiele miało kosztować.

           Ustał już dzienny zgiełk i gorączka przedświąteczna. Ciemna noc puszystemi skrzydły otuliła święte miasto Jeruzalem wraz z mrowiem ludu nadciągłego ze wszystkich stron na uroczyste święto Paschy.

 

            Powoli gasną światła, opodal miasta, dziwnie smutno szumią drzewa oliwne. Gdy księżyc wyjrzy spoza postrzępionych chmur, widać klęczącą postać mężczyzny. To Jezus. Na bladej Jego twarzy maluje się bój i przerażenie. Pada na twarz i modli się gorąco. Ciałem Jego wstrząsa dreszcz gwałtowny, z piersi wyrywa się jęk modlitewny, gorący, błagalny. Bowiem stanęły przed Nim grzechy całego świata, od grzechu pierwszych rodziców i zbrodni Kaina począwszy, aż do ostatniego człowieka przy końcu świata. Wszystkie zbrodnie, występki, cała ohyda ludzkich dusz, potworność i obrzydliwość nikczemnych serc.

A to wszystko idzie ku Niemu, jak wstrętna lawina, pokrywa Go, zalewa, przygniata nieznośnym ciężarem. „Ojcze – woła błagalnie – jeśli można, niech odejdzie ode mnie ten kielich, wszakże nie jako ja chcę, ale jako Ty”.

Wstał z klęczek i zaszedł do uczniów, których zostawił w bliskości, polecając im czuwać i modlić się.

I znalazł ich śpiących… Zabolało Go serce na ten widok. Budzi ich więc delikatnym wyrzutem, a potem wraca na poprzednie miejsce.

 

KRWAWIĄCY KRZYŻ

Tagi

Asti, Maria Tartaglino, Najświętsza Krew Chrystusa

    W zakładzie Ojców Oblatów św. Józefa w Asti, w północnych Włoszech, niejaka Marja Tartaglino miała na klęczniku swoim krzyż, jaki się stawia zwykle na stoliku.

 

W piątek 11 sierpnia 1933 r. zaraz popołudniu, dziewczyna ta, będąc ciężko chorą, uczuła nagle natchnienie, by wstała z łóżka i uklękła przed swoim krucyfiksem. Skoro to uczyniła, piersi figury Ukrzyżowanego zaczęły się poruszać, jakby w spazmach przedśmiertnych, oczy zaczęły spoglądać i zamykać się, jak u człowieka konającego, a usta wypowiedziały do Marji Tartaglino te gorzkie słowa: „Patrz, moja córko, do jakiego stanu doprowadziły Mnie świętokradztwa ludzi, odnawiając i uzupełniając mękę Moją”.

 

Po tych słowach rana w boku figury Ukrzyżowanego Pana Jezusa otwarła się, rozszerzyła i wolniutko wypłynął z niej cienki strumień krwi.

 

Marja palcem dotyka boku Chrystusa i widzi, że cały palec jest zakrwawiony. Do głębi wzruszona zmywa i ociera krucyfiks przez 10 minut bez przerwy, ale krew płynie bezustannie. Teraz woła Marja swą sąsiadkę i zaufaną przyjaciółkę, Marję Mortera. Ta przybiega, dotyka krucyfiksu i również widzi krew na krucyfiksie i na palcu swoim. Chce wołać inne osoby, ale Tartaglino stanowczo sprzeciwia się temu w obawie, by przez rozgłoszenie cudu nie wyrwano jej z ukrycia. Tymczasem krew przestaje płynąć.

CUDA ŚW. JÓZEFA W KOLEGIACIE KALISKIEJ

Tagi

choroba, cuda, Kalisz, śmierć, św. Józef

Św. Józef konających do zdrowia, umarłych, do życia przywraca.

 

                   WIELKIE łaski i cuda Bóg przy tym obrazie wyświadczał ludziom uciekającym się do przyczyny Św. Józefa, bo na znak wdzięczności różne rzeczy oddawali na przyozdobienie tego Św. obrazu, jako się wyszycia czytają na bardzo starych tuwalniach i obrusach. Kiedy korony, tabliczki i wota różne srebrne na 18 grzywien srebra wynoszące r.1740 świętokradzka złodzieja zabrała ręka.

I Wielmożny Imć pan Stanisław Bartochowski niegdyś Błaszek, a teraz (w Bogu nadzieja) nieba dziedzic, za jakąś od Boga przy tym obrazie odebraną łaskę, na ozdobę tego Św. Obrazu w roku 1673 znacznie na ten cel wielki i budowny w Kaliszu dworzec darował, a do więcej czynienia i wdzięczności ku Św. Patrjarsze śmierć zagrodziła drogę.

2. Dopiero w roku jubileuszowym (1751) obywatele miasteczka Koźminka w ciężkich i nieuleczalnych zostając chorobach, którzy ciałami zmarłych zapełnili cmentarz i których się postronni jak zapowietrzonych strzegli, nie mając już żadnego do uleczenia się i uchronienia od śmierci sposobu, z natchnienia Boskiego uradzili sobie, aby do obrazu Józefa Świętego do kolegjaty kaliskiej dali votum i w kompanji wszyscy pieszo nawiedzili Jego obraz. Doznali cudu, bo zaraz od tego postanowienia zaraźliwa choroba ustała i chorzy niepodobni do życia do zupełnego przyszli zdrowia.

NA CZEŚĆ ŚWIĘTEGO JÓZEFA.

Tagi

św. Józef

Do wielu sposobów oddawania czci św. Oblubieńcowi Maryi należą: Msza św. ku Jego czci, różaniec, nowenna, litania, śpiewanie pieśni, godzinki do św. Józefa, posty, ofiary, czytanie pobożnej lektury o Nim, słuchanie kazań oraz nabożeństwo marcowe.

NOWA UROCZYSTOŚĆ Ś. JÓZEFA.

Tagi

kościół, Leon XIII, nabożeństwo, Pius IX, Pius X, św. Józef

           Zwraca to dzisiaj powszechną uwagę, że cześć S. Józefa w ostatnich czasach coraz więcej się szerzy, że nabożeństwo do Niego coraz bardziej się rozbudza, że wierni coraz częściej pod Jego opiekę się garną, i że On ze swej strony coraz jawniej przemożną swą pieczę nam okazuje. Zważając jednak na wysoką godność tego wielkiego Świętego, nie należałoby się temu bynajmniej dziwić, ale raczej zapytać, dlaczego przez tyle wieków zostawał On w pewnem ukryciu. I zaiste, byłoby trudnem znaleźć na to odpowiedź, gdyby nie wzgląd, że Opatrzność Boża miała w tem swoje tajemne zamiary, i że Duch Święty czekał na porę najstosowniejszą do wyjawienia wielkości Ś-go Józefa, do rozszerzenia czci Jego i do pobudzenia wiernych w nowy sposób, aby szukali u Niego na ten czas ratunku tak dla siebie, jak i dla całego świata.

 

 

Jest to bowiem właściwością Kościoła katolickiego, że obok swojej niewzruszonej niezmienności, posiada nieustającą nigdy żywotność; że chociaż zawsze jest ten sam, jednakowoż ciągle się rozwija, że zawsze jest dawny a zawsze nowy, jak sam Bóg, który go uczynił i jak człowiek, który go potrzebuje. Gdyby Kościół miał tylko pierwszy z tych przymiotów, t. j. niezmienność, byłby podobny do religji starożytnych i innych martwych wyznań, które żadnego na ludzi nie wywierają wpływu. Gdyby zaś, przeciwnie, posiadał samą zmienność, bez stałości w zasadach, byłby jak owe niezliczone sekty protestanckie, które nie rozwijają się, chociaż się ciągle zmieniają, i niszczeją, zamiast rozwkitać. Tylko jednemu Kościołowi swemu do niewzruszonej piękności dodał Bóg pełną wdzięku żywotność, która go cechuje i odróżnia od innych.

NA SIEDEM BOLEŚCI NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

Tagi

Matka Bolesna, modlitwa, św. Alfons

MODLITWA.

                       O Matko najboleśniejsza! Królowo Męczenników i wszystkich cierpiących; do czegóżby się przydały dla mnie łzy Twoje podczas męki Jezusa wylane, gdybym duszy mojej nie zbawił? Proszę Cię więc i zaklinam, racz mi wyjednać przez zasługi wszystkich boleści Twoich, szczery żal za grzechy moje, i obudź na zawsze w sercu mojem żywą pamięć Twoich boleści męki Syna Twojego najdroższego. A gdyście oboje za mnie tyle cierpieć raczyli, o niechże, Matko moja Przenajświętsza, przynajmniej już odtąd grzechami moimi was nie zasmucam.

                         O Pani moja, powtórzę raz jeszcze z Bonawenturą świętym, o Królowo moja! jeślim cię obraził, tedy proszę przez samą sprawiedliwość, przeszyj serce moje mieczem współubolewania nad boleściami Twojemi; jeślim Ci służył, tedy jako jedynej zapłaty domagam się tej rany. o biada mi, jeślibym widząc Zbawcę mojego poranionego i Ciebie z przeszytem sercem, mieczem boleści także zranioną, sam nie odniósł stąd rany na sercu.

        Nakoniec, o Pani, Matko Boga mojego, przez boleść, jakiej doznałaś, patrząc jak Jezus skłoniwszy głowę na krzyżu Ducha wyzionął, proszę Cię i zaklinam, wyjednaj mi śmierć szczęśliwą. O Ucieczko grzeszników w strasznej chwili przejścia duszy z tego życia do wieczności, mojej duszy nie racz opuszczać! A że podówczas nie będę miał siły wymówić Imienia Twojego i Jezusa Twojego, w których cała moja nadzieja i ufność, więc teraz Je i usty i z głębi serca powtarzam, jakbym już był blizkim śmierci, łącząc do nich i Imię Twojego Oblubieńca świętego: Jezus, Marya, Józefie święty, Wam oddaję duszę moją! Amen.

 

Uwielbienia Maryi, Św. Alfons Liguori, Kraków 1896, str. 352.

ŚW. JÓZEF WYBAWIA OD NIESZCZĘŚĆ.

Tagi

cuda, ks. A. Kotarski, św. Józef

           W tymże oratorium Turyńskim wychowankowie rzemieślnicy znajdowali się w sypialni, aby się oczyścić, uczniowie zaś zabawiali się na rekreacji. Była to wigilia św. Józefa. Nie wiadomo w jaki sposób, z ostatniego piętra budynku, spadł naraz wielki dzbanek z wodą, stojący na oknie, i uderzył całym swym ciężarem w głowę chłopca, który się obok bawił. Krzyk boleści rozległ się po całym podwórzu. 500 bladych i drżących towarzyszów przybiega na owe miejsce; wielu płacze z przestrachu.

        Uderzenie uważano za śmiertelne, a chłopak miany był za umarłego, albowiem nie dawał żadnego znaku życia przeszło pięć godzin. Ale ocuciwszy się: „Święty Józefie!” – zawołał – „św. Józefie, jutro chcę obchodzić uroczyście twoje święto!” Nie można się było więcej dowiedzieć; nie wiadomo nawet, dlaczego on wymówił te słowa; ale nazajutrz ze zdziwieniem wszystkich, zdrów i wesół obchodził uroczyście dzień swego opiekuna. Będą to może przypadki, ale czy mogą je nazwać przypadkami co, co mają przynajmniej odrobinkę wiary?

Ks. Antoni Kotarski T. S., Miesiąc marzec św. Józefa, Warszawa 1939, str. 47.