O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, młodzież, wychowanie

Kształcenie siebie

     Chrystus Pan, wziąwszy na siebie nauczanie i zbawienie ludzkości, jako Bóg czekał długie wieki na wykonanie swego zamiaru, a jako człowiek zamknął się jeszcze przez lat 30 w skromnych synowskich i rzemieślniczych obowiązkach, zanim nauczać rozpoczął.

Niech młodzi, mający szlachetną żądzę służenia krajowi, pracowania dla społeczeństwa, pamiętają, że pierwszym do tego warunkiem jest dorosnąć do tego zadania, że nie można uczyć drugich, nie nauczywszy i nie przygotowawszy poprzednio siebie samego. Pośpiech do czynu bez dostatecznego przygotowania jest zwykłą przyczyną niepowodzenia najzacniejszych przedsięwzięć tak w porządku moralnym, jak materialnym. Kto wyobraża sobie, że potrafi przewodniczyć, kierować, nie nauczywszy się słuchać i służyć, wielce się łudzi.

OFIARY MARJI.

Tagi

Eucharystia, kapłan, Najświętsza Maryja Panna, ofiara, św. Jan Ewangelista

     Przejęta duchem wiary, czegoż nie poświęciłaby Marja, aby mieć udział w świętych tajemnicach? I tu także – oto drugi punkt naszych rozważań – powinna nam służyć za wzór przez ofiary, które przyjęła radośnie.

Mając już ją opuścić, Syn powierzył Ją opiece ukochanego ucznia, św. Jana, który był kapłanem. Odgadujecie już myśl Jego.

Jednak, aby prosić Tego apostoła o Eucharystję, musiała Przenajświętsza Dziewica uznać, że jest większym i potężniejszym od Niej: a więc wyznać w pewnem znaczeniu swoją niższość.

Kapłan większym od Matki Boga!

Tak, Panowie, to jest prawda, nie pod względem świętości oczywiście, lecz pod względem prawnym, z uwagi na władzę, którą otrzymał. Marja zgodziła się tylko na wcielenie Słowa; kapłan rozkazuje do pewnego stopnia Bogu, słowami swemi niezawodnie wzywając Go na ołtarz. Marja raz dała światu Jezusa; kapłan mu Go daje tysiące i tysiące razy, gdy tylko zapragnie. Prawda, że przez swoje poczęcie Marja sprowadziła na ziemię Dawcę łaski, lecz kapłan udziela Go nam razem z łaską i obietnicą ubóstwiającego działania, o którem była mowa. Zmuszona uciekać się do kapłana dla otrzymania tego sakramentu, stała się Marja, przynajmniej w tem znaczeniu, względem niego zobowiązaną.

Bądźmy pewni, że nietylko przyjęła, lecz i ukochała ten stan upokorzenia, gdyż takie było życzenie Jezusa.

Prosiła więc św. Jana o Eucharystję: „Synu mój, łaknę; daj mi Chleb Żywota!”

RADOŚĆ ŚW. JÓZEFA Z NARODZENIA ZBAWICIELA ŚWIATA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Zbawiciela, św. Józef

      Po za bramami miasta znajdowała się grota, w której pasterze trzody swoje, na targ takowe pędząc, umieszczali. Św. Józef całkiem zmieszany oświadczył Swej Towarzyszce, iż nic nie pozostaje innego, jak noc w tej grocie spędzić. N. Marja P. zupełnie zadowolona i całkiem spokojna, zgodziła się na przedstawienie Swojego Oblubieńca.

Ze soboty na niedzielę, jak nam opowiada O. Cochem i K. Emmerich o północy narodził się P. Jezus. Oblubieńcy św. całą noc przepędzili w grocie zniszczonej i na wszystkie wystawionej wiatry. Sabat był dniem Pańskim i nie było wolno w tym dniu zajmować się powszedniemi zajęciami, więc dwa te czyste gołąbki zatapiały się w modlitwie.

Tymczasem zbliżała się noc najszczęśliwsza, w której się P. Jezus miał narodzić. N. Marja P. oznajmiła św. Józefowi, iż już niezadługo wybije godzina przez Patrjarchów i Proroków oczekiwana. Usunął się przeto św. Józef w kącik groty, (po dziś dzień pokazują jeszcze kącik ten pobożnym pielgrzymom). N. Marja pozostała sama, gdy w tem nagle takie ją ogarnęło zachwycenie, jak jeszcze nigdy. W tej chwili jasno poznała tajemnicę, która się spełniła.

Promienie niewypowiedzianej jasności przeniknęły duszę Marji i Józefa, narodzenie Mesjasza zwiastując. Pod wpływem tych promieni zrozumiał także św. Józef dziewiczość Swojej Oblubienicy i czystość tego przebłogosławionego narodzenia. Następnie zbliżył się św. Józef, by uczcić Słowo, które Ciałem się stało, złożył na Boskich Jego nóżkach gorące pocałunki, w pośród miłości niepojętej oddając Mu samego siebie i wszystko, cokolwiek miał na usługi. Dni 40, które po narodzeni P. Jezusa nastąpiły, były jednym bezustannym zachwytem, w którym św. Józef podziwiał Swego Boga wyniszczonego w żłobie w pośród niepoliczonych legjonów Aniołów, składających swe hołdy, śpiewających dźwięczne harmonje niebiańskie hosanna.

 

Z książeczki „Święty Józef Oblubieniec Bogarodzicy”, Kraków 1930r., str. 110-112.

 

„…KTÓRY SIĘ POCZĄŁ Z DUCHA ŚWIĘTEGO, NARODZIŁ SIĘ Z MARYI PANNY…”

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Zbawiciela, pokora, posłuszeństwo

Jedna Maryja Panna uznała siebie za niegodną Boskiego macierzyństwa; nie przypuszczając, ażeby mogła zostać matką Odkupiciela, chciała w dziewictwie być najpokorniejszą Boga służebnicą. Takiej pokory trzeba było tej, która miała zetrzeć głowę szatana.

Okoliczności towarzyszące narodzeniu Pańskiemu

         Pan Bóg, osadzając naszych pierwszych rodziców w raju, dał im wszystkie warunki do szczęścia potrzebne. Szczęście to mieli przekazywać potomkom swoim do najdalszych pokoleń. Ale z upadkiem człowieka wszystko się zmienia. Obciążeni grzechem i wszystkimi następstwami, jakie grzech po sobie na duszy i na ciele zostawia, już nie szczęście, lecz skłonność do grzechu i wyrok śmierci doczesnej i wiecznej przekazujemy potomkom swoim.

 

Zadośćuczynienie za grzech przerasta siły ludzkie. Dla zadośćuczynienia Bogu potrzeba było Boga; dla spłacenia  długu ludzkiego potrzeba było człowieka. To podwójne zadanie wziął na siebie Zbawiciel nasz, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek.

 

Sprawiedliwość Boża wymagała zadośćuczynienia w tym właśnie kierunku, w jakim było popełnione wykroczenie. Grzech, do którego Ewa dał się wciągnąć przez szatana, był tak jak grzech szatana powodowany odmówieniem posłuszeństwa i służby. Za nieposłuszeństwo Bóg-Człowiek zadośćuczynił posłuszeństwem „aż do śmierci, a śmierci krzyżowej”[1]. Zadośćuczynił za pychę pokorą, przyjmując przez wcielenie postać grzesznika.

PODRÓŻ DO BETLEEM.

Tagi

nadzieja, Najświętsza Maryja Panna, poddanie się woli Bożej, św. Józef

        Gdy wyszedł rozkaz cesarza Augusta, nakazujący popis całego świata, według którego każdy w swojem rodzinnem mieście winien się był zapisać, strapiony nie mało, jak czytamy w dziełach Cochema, zawiadomił św. Józef o tym rozkazie N. Marję Pannę: „Nie kłopoć się, rzekła Marja, Bóg nas zaprowadzi szczęśliwie do Betleem, tak albowiem spełni się proroctwo, które przepowiada narodzenie Mesjasza w tem mieście”.

Czytamy w opisie życia św. Józefa z Kopertynu, iż dnia pewnego temu Świętemu ukazał się św. Bonawentura, mówiąc: „Wiedz, iż P. Dziewica Marja i Jej Oblubieniec podróż do Betleem odprawili w wielkim ubóstwie oraz w przykrym niedostatku. Prowadzili ze sobą wołu i osła; na ośle siedziała N. Dziewica, wół miał być sprzedany; Józef św. albowiem nie miał czem zapłacić podatku. Zima była nadzwyczaj ostra, stąd podróż przykrzejsza dla św. dwóch Oblubieńców”.

SŁÓWKO DO MĘŻCZYZN.

Tagi

mężczyzna, Rycerz Niepokalanej, święci

Kto nie pogłębi zasad swej religji, nigdy dobrym katolikiem nie będzie.

Lubię często wspominać te chwile, kiedy Chrystus Pan w otoczeniu niewielkiej grupki Swych uczniów chodził po ziemi, wszędzie „czyniąc dobrze”. Nauczał, przebaczał, kreślił sylwetki przyszłego Kościoła powszechnego, którego po Swej śmierci miał zostać niewidzialnym Kierownikiem, Panem i Królem.

Do urzeczywistnienia tak wspaniałego dzieła powołał kilkunastu mężczyzn – rybaków, z Szymonem-Piotrem na czele. Im polecił i oddał w opiekę to wszystko co miał najdroższego: naukę, urząd kapłański i królewski. Zaszczyt ten spotkał właśnie mężczyzn. Jakże szczęśliwi i dumni powinni być z tak wielkiego stanowiska.

Z dziwnem wzruszeniem w sercu myślę o pierwszem dziele rozumnem rąk Boskich – o człowieku. To także był mężczyzna. Później dopiero Bóg stwarza Ewę. Wprawdzie pierwszy rodzic ze swą małżonką narusza prawo Boże; niecna pycha jest przyczyną jego upadku i wypędzenia z raju. Przez grzech Adama-mężczyznę ludzkość traci łaskę u Boga. Ale Chrystus-Bóg – mężczyzna ratuje świat. Nie mam zamiaru przez to powiedzieć, że niewiasty to coś gorszego. Bynajmniej. Chciałem jedynie zwrócić uwagę na rozporządzenie Boże, mocą którego mężczyźnie zostaje powierzone pierwszeństwo w świecie.

Jeśli takie są plany Boskie – mężczyzna winien zaszczytnie nieść przed sobą godła pierwszeństwa także w dziedzinie religijnej. W życiu społecznem rzeczywiście aż do przesady zaznacza dobitnie swą wyższość. Ale, niestety, na polu urobienia religijnego, dążenia do doskonałości – zostaje na szarym końcu.

Z LISTÓW JENERAŁOWEJ ZAMOYSKIEJ.

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, łaska, św. Franciszek Salezy

7 lipca 1870.

Do swej Siostry Marji:

    Chciałabym takim być dobrym doradcą dla ciebie, jakim ty jesteś dla mnie.

Powiem ci, co i jak myślę.

Zdaje mi się, że pierwszy stopień do cichości i łagodności, nie chcieć, nie żądać niczego koniecznie. Pierwszym zaś stopniem do pokory, nie mniemać, żeby pokorę ani jakąkolwiek cnotę osiągnąć można inaczej, jak tylko łaską Bożą, a skoro łaską, więc nie można wymagać, tylko zostawić Bogu: da, kiedy da; da w takiej mierze, w jakiej dać zechce. A nie da, to dopiero upokorzenie a z upokorzenia i pewna już pokora. Zdaje mi się, że Pan Bóg dziwnie czasem obchodzi nasze prośby i częstokroć daje to, o co prosimy, ale nie w takiej formie, w jakiej się spodziewamy;

POCZĄTEK NABOŻEŃSTWA DO 7 RADOŚCI I BOLEŚCI ŚW. JÓZEFA*

Tagi

franciszkanie, nabożeństwo 7 radości i boleści., św. Józef

 

     Pewnego razu dwóch kapłanów z zakonu św. Franciszka podróżowało wzdłuż wybrzeży Flandrji. Nagle powstała groźna burza, w czasie której okręt się rozbił i zatonął z 200 podróżującymi. Owi kapłani zachowali w tym zamęcie tyle przytomności, że się przyczepili do deski, której nie byli w stanie długo się trzymać i już czuli, jak im siły ustawały.

W tem rozpaczliwem położeniu zwracają się oni do św. Józefa, do którego mieli szczególne nabożeństwo. Jakiś czas ich zaufanie było wystawione na próbę, wkrótce jednak ukazał im się święty, którego wezwali na pomoc, na desce w postaci pięknego młodzieńca. Pozdrowił ich serdecznie, pocieszył i wlał w ich osłabione członki w cudowny sposób nową siłę. Potem wiosłując kierował deską i doprowadził ich jak na łodzi do pobliskiego brzegu. Gdy wyszli na brzeg, upadli na kolana, wznieśli ręce do nieba, dziękując Bogu za tak niespodziewany ratunek. Wyraziwszy i swemu gorliwemu wybawcy wdzięczność, chcieli się dowiedzieć kim on był. Jam jest, brzmiała odpowiedź, Józef, któregoście wy na pomoc wezwali. Na to słowo serca tych Franciszkanów zadrżały z radości.

Za to nabożeństwo i zaufanie spotkała ich jeszcze inna nagroda, albowiem św. Józef objawił im swe radości i boleści, jakie wśród ziemskiej pielgrzymki przeszedł i zapewnił ich, że On z upodobaniem będzie spoglądał z nieba na tych, którzy takowe nabożnie rozważać będą. To rzekłszy zniknął, pozostawiając obydwóch zatopionych w rozkoszy duchowej. To zdarzenie dało początek dziś powszechnie znanemu i w odpusty uposażonemu nabożeństwu 7 radości i boleści św. Józefa. (Caseaux. Miesiąc św. Józefa, str. 106 i 107).

 

Fragment z książeczki „Święty Józef Oblubieniec Bogarodzicy”, Kraków 1930r., str. 154-156.

 

*Tytuł – Juan Arecharaleta

NIEPOKALANEJ.

Tagi

choroba, Najświętsza Maryja Panna, Opatrzność Boża, Rycerz Niepokalanej

      Przed ołtarzem Niepokalanej w kościele Panny Marji w P. klęczy chłopczyna 15-to letni; oczęta, utkwione w promiennej twarzyczce Matki, zdawały się pytać, czy mogą być pewne Jej obrony; usta szeptały: Pod Twą obronę uciekam się święta Boża Rodzicielko…; serce ślubowało wierność, a rączyny ściskały klatkę piersiową, w której kołatało chore, wylęknione serduszko.

Szarzało, kiedy opuścił świątynię; szedł ulicą Szeroką, zwabiły go świetlne reklamy kina. Przystanął przed fotografjami, porywającemi młodą wyobraźnię; z wewnątrz dochodząca muzyka pociągała… iść… nie iść – wtem uczuł dotkliwe kłucie w lewem płucu – oparł się na poręczy okna wystawowego… Niepokalana,  ratuj!

Przystając co chwilę, doszedł, a raczej dowlókł się do mieszkania na Groblę, gdzie terminował u mistrza piekarskiego pana M.

Zadzwonił. Majstrowa zauważyła widocznie, iż coś chłopcu dolega, bo zagadnęła: co Tobie jest? Mizernie wyglądasz.

– E, nic, to serce.

– Musisz iść do lekarza, już dawno narzekasz na to serce!

– Właśnie wracam od Lekarki, pocieszyła mnie, że wyzdrowieję.

– Co ty bajesz, u jakiej lekarki? … ale chłopca już nie było, wdrapał się na strych do swojej izdebki, usiadł na stołeczku przy oknie i wpatrzył się w blask latarni ulicznej… Tak, Ona mnie uleczy…

ŻYWOT NAJŚW. PANNY MARYI, MATKI BOGA I NASZEJ (cz. VI. OSTATNIA)

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Wniebowzięcie

     Nastąpiła smutna, smutna Sobota, którą Marya w oczekiwaniu zmartwychwstania Syna przepędziła. Wierzyła ona w każde Słowo Syna, a jednakże to oczekiwanie równało boleści pod krzyżem. Ale >>Wesel się Królowo rajska, albowiem któregoś porodziła, zmartwychwstał, jako powiedział. Alleluja!<< Tak, Syn Twój zwyciężył śmierć, a Tyś starła wężowi głowę. Zapewne Ci już sam Syn Twój dziś w poranek wielkanocny się ukazał gdyż lubo ewangelia święta o tem nie wspomina, jest ogólne mniemanie, że zmartwychwstały Zbawiciel najprzód się Tobie ukazał, aby Cię pocieszyć!

Chrystus po swem zmartwychwstaniu przebywał wiele z Apostołami, ale nie ma wątpliwości. że przebywał także z Maryą, która była Opiekunką młodego kościoła. Marya też zawsze z Apostołami przebywała, dawała im rady i nauki, które sama od Syna odebrała.

 

Po Wniebowstąpieniu Chrystusa i po Zesłaniu Ducha świętego, przeniosła się Marya do Antyochii, gdzie wiele jeszcze lat przepędziła, poczem wróciła do Betanii, i tu postanowiła odczekać, aż Bóg uzna za słuszne wziąść ją do nieba. Ach! jak pragnęła Marya, aby jak najprędzej pozbyć sią cielesnych oków! Ale Bóg dał jej dłuższe życie już dla tego samego, że musiała Apostołom we wielu punktach dawać wskazówki i objaśnienia, które ona najlepiej wiedziała i zrozumiała.