Kiedyż to będzie? …

Tagi

Królowa, miłość, Najświętsza Maryja Panna, Najświętsze Serce Boże, o. Maksymilian Kolbe, Rycerz Niepokalanej

Maryja!

• 

Kiedyż to będzie, o Mamusiu moja Niepokalana, że staniesz się Królową wszystkich i każdej duszy z osobna?

Kiedyż? …

Widzisz, ilu Cię jeszcze nie zna, nie kocha – ileż jest takich serc na tej biednej ziemi, co słysząc o Tobie, pyta: Kto jest Maryja? Kto jest Niepokalana? Biedni, nie znają swej Matki, nie wiedzą jak Ty ich kochasz, nawet nie domyślają się tego …

A przecież mimo to Ty ich także kochasz i pragniesz, by oni poznali Cię i pokochali, i wielbili nieskończone miłosierdzie Boskiego Serca Twego Syna, którego Ty jesteś uosobieniem.

Kiedyż Cię więc poznają i pokochają i napełnią się pokojem i szczęściem Twoim ci wszyscy?

Twój mały „Rycerz”, o Niepokalana, stanął też z łaski Twojej obok tylu innych gorliwych miłośników Twoich i jął głosić, choć bardzo nieudolnie, Twą dobroć. I serca wielu raczyłaś pociągnąć przez niego, i raczyłaś wprowadzić go do domów wielu i w Polsce, i poza jej granicami, a nawet w języku japońskim już raczysz przemawiać przez niego do dusz.

Ale to wszystko dopiero zaczątek, bo ileż jeszcze dusz nic nie wie o Tobie?!…

Kiedyż wszystkie dusze na całej kuli ziemskiej poznają dobroć i miłość Serca Twego ku nim, kiedyż każda dusza odwdzięczy Ci się gorącą miłością i to nie tylko przelotnym uczuciem, ale oddaniem Ci całkowitym swej woli, byś Ty sama rządziła w sercach wszystkich i każdego z osobna i mogła ukształtować je na wzór Przenajświętszego Serca Boskiego Twego Syna, uszczęśliwić, ubóstwić?

Kiedyż to będzie? …

Starajmy się wszyscy przyspieszyć tę chwilę: nasamprzód i przede wszystkim dozwalając Niepokalanej zawładnąć niepodzielnie sercem naszym, a następnie, jako narzędzia w Jej niepokalanych rękach, zdobywając JAK NAJWIĘCEJ ( wedle możności) dusz dla Niej modlitwą, ofiarowaniem swych cierpień i pracą.

Jakimże pokojem i szczęściem przejmować nas będzie na łożu śmierci ta myśl, żeśmy dla Niepokalanej bardzo a bardzo wiele się natrudzili i nacierpieli …

Maksymilian Kolbe

Zamieszczone w Rycerzu Niepokalanej w numerze marcowym z 1932 r.

O wewnętrznej czci Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

akty wewnętrzne, bp Pelczar, lektura, miłość, modlitwa, Najświętsze Serce Boże, pobożność

Cześć wewnętrzna Serca Jezusowego polega na poznaniu zacności tegoż Boskiego Serca, to jest Jego godności, świętości,, miłości i hojności, jak również Jego życia wewnętrznego, a mianowicie życia nieustannej modlitwy, i to wielbiącej Ojca Niebieskiego, dziękującej za Jego dary, przebłagującej Jego Majestat i wstawiającej się za nami; życia zaparcia się, pokory i posłuszeństwa, życia wyniszczenia się i zadośćuczynienia za nas, życia ofiary i ciągłego oddania się dla nas, życia żarliwości o nasze zbawienie. Starajże się poznać to wszystko, już to czytając książki pobożne, już to słuchając i rozmyślając o Sercu Jezusowym, bo jak mówiła sama święta Małgorzata Maria, Serce to jest książką otwartą, z której najłatwiej się nauczyć sztuki miłości, zwłaszcza gdy się ją odczytuje pod krzyżem Zbawiciela, u stóp Przybytku sakramentalnego albo po Komunii świętej.

Miłość Najświętszego Serca Kazanie Bp. J. Selway’a

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, Bp J. S. Selway, kazania, kult, liturgia, miłość, modlitwa, Najświętsze Serce Boże

W tym czasie roku liturgicznego możemy oddać szczególny hołd Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. W lekcjach drugiego nokturnu Matutinum święta Najświętszego Serca Pana Jezusa nasza Święta Matka Kościół daje nam zwięzły opis rozwoju tego nabożeństwa i samego święta. Przeczytam wam kilka fragmentów zaczerpniętych z lekcji tego nokturnu.

Cytuję (to jest pierwsza lekcja II nokturnu, czyli IV lekcja Matutinum):

Wśród wielu cudownych odkryć świętego nauczania i pobożności, przez które plany Bożej Mądrości są codziennie objaśniane Kościołowi, mało które rzuca się w oczy tak, jak niesamowity postęp poczyniony przez nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Bardzo często, zaiste, w ciągu ostatnich stuleci, Ojcowie, Doktorzy i święci czcili miłość naszego Odkupiciela: mówili, że rana otwarta w boku Chrystusa jest ukrytą fontanną wszelkich łask. Ponadto, począwszy od średniowiecza, kiedy wierni zaczęli okazywać czulszą pobożność dla świętego człowieczeństwa Zbawiciela, dusze kontemplacyjne zaczęły mieć w zwyczaju przenikanie przez tę ranę niemalże do samego Serca, zranionego z miłości do ludzi. Od tego czasu ta forma kontemplacji stała się tak bliska wszystkim osobom wiodącym pobożne życie, że nie było zakątka ani zakonu, w którym, w tym okresie, nie znaleziono by dających o niej świadectwo. Wreszcie, w ostatnich wiekach, najszczególniej w tym okresie, gdy heretycy, w imię fałszywej pobożności, starali się odwieść chrześcijan od przyjmowania Najświętszej Eucharystii, cześć dla Najświętszego Serca zaczęła być praktykowana publicznie — początkowo dzięki wysiłkom św. Jana Eudesa, który nie bez słuszności nazywany jest założycielem liturgicznego kultu Najświętszych Serc Jezusa i Maryi.

Miłość Najświętszego Serca Jezusowego w Przenajświętszym Sakramencie

Tagi

adoracja, bp Pelczar, Jezus Chrystus, Komunia św., miłość, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, niewdzięczność

Jak straszne zniewagi ponosiło, i ponosi, Boskie Serce w tej Tajemnicy, i to nie tylko od pogan, żydów i heretyków, ale także od złych katolików.

Pan Jezus, odchodząc do Ojca Niebieskiego, zostawił nam nie tylko wszystko swoje, to jest swoją naukę, swą łaskę, swe prawo, swój Kościół, swoją Matkę, ale także Siebie samego, bo Jego miłość wynalazła przedziwny i cudowny sposób przebywania z nami w Najświętszej Tajemnicy Ołtarza. Tu miłość Serca Jezusowego doszła do swego szczytu, tak że święty Augustyn słusznie powiedział: „Pan Bóg, choć Najmądrzejszy, więcej dać nie umie; choć Najpotężniejszy, więcej dać nie może; choć Najbogatszy, nie ma, żeby więcej dał”.

Zaprawdę, gdybyś miał rozumy wszystkich Aniołów i serca wszystkich Świętych, nie zdołałbyś doskonale pojąć tej miłości, ani za nią dostatecznie podziękować.

Rozważ bowiem, że Pan Jezus z miłości ku nam zstępuje na najniższy szczebel upokorzenia się, ukrywając pod Postaciami Sakramentalnymi nie tylko swoje Bóstwo, ale także swe Człowieczeństwo, i narażając się na niewysłowione zniewagi.

Rozważ, że aby zostać z nami, dokonywa Pan ciągle wielkich cudów, tak że Przenajświętszy Sakrament jest iście cudem cudów.

Ekspiacja, czyli wynagrodzenie Sercu Jezusowemu – Bp. Pelczar

Tagi

bp Pelczar, Leon XIII, miłość, Najświętsze Serce Boże, ofiara, pokuta, wynagrodzenie, św. Małgorzata Alacoque

11 czerwca A.D. 1899 Ojciec Święty Leon XIII poświęcił rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

„Jednym z głównych celów nabożeństwa do Serca Jezusowego – pisze Leon XIII w liście apostolskim z 28 czerwca 1899 roku – jest ekspiacja, czyli wynagrodzenie przez hołdy uwielbienia i miłości tej, tak powszechnej u ludzi zbrodni niewdzięczności i złagodzenie gniewu Bożego przez Serce Najświętsze”. Według słów świętej Małgorzaty Marii Serce Jezusa szuka takich dusz wynagradzających, które Mu odpłacą miłością za miłość i z wielką pokorą błagać będą Pana Boga o przebaczenie krzywd i zniewag Mu wyrządzonych. Tego też zażądał od świętej Małgorzaty Marii, oświadczając, że miłość skłoniła Go do zupełnej ofiary z Siebie, ale że ludzie tej miłości nie odwzajemniają.

„I to jest dla mnie – oto słowa Pana Jezusa – daleko dotkliwsze, aniżeli to wszystko, co ucierpiałem w mojej męce, tak dalece, że gdyby odwzajemnili się miłością, za nic poczytałbym to wszystko, co dla nich ucierpiałem, i chciałbym, o ile to możliwe, więcej jeszcze uczynić”.

Kodeks młodego rycerza – Rycerz Niepokalanej

Tagi

miłość, Naród, Niepokalana, ojczyzna, Polska, Rycerz Niepokalanej

III. Szlakiem Białego Orła

1. Polska nie kończy się. Polska wciąż się staje w każdym pokoleniu Polaków, a jest taka jaką my ją chcemy mieć, to jest, jaką sobie wymarzymy i zbudujemy – myślą, sercem, wolą.

 

2. U kolebki Polski jest Krzyż Chrystusowy, dzieje Polski, to symbioza Narodu z Kościołem, misją Polski jest realizacja pełnego chrześcijaństwa w życiu społecznym narodów. Białego Orła wieść w kierunku Krzyża jest zaszczytnym trudem rycerza.

 

3. Koroną Polski została ukoronowana przez Naród po wszystkie czasy Niepokalana, Matka Boga. Rycerz stara się wiernie wypełnić śluby Narodu. Na każdym posterunku, gdzie go postawił obowiązek, pracuje dla wzmożonej potęgi Polski.

 

4. Rycerz nie lubi manifestować słowami swego patriotyzmu, albowiem wie, że prawda jedyna w czynie ludzkim.

Akt miłości ku Sercu Jezusowemu

Tagi

bp Pelczar, miłość, modlitwa, Najświętsze Serce Boże, zadośćuczynienie

O najukochańsze Serce Jezusa mojego, świątynio Bóstwa, stolico miłości, źródło łask! Tyś nad wszystkie serca najzacniejsze, najwspanialsze, najczystsze, najniewinniejsze, najcierpliwsze, pełne miłosierdzia i gorącej miłości ku ludziom. Ty jesteś Sercem naszego Stwórcy, Odkupiciela, Króla, Ojca, Przyjaciela i Oblubieńca naszych dusz. Ty jesteś ukształtowane z najczystszej Krwi Niepokalanej Bogarodzicy Panny, Tyś początkiem życia ludzkiego w naszym najmilszym Zbawicielu. Tyś źródłem owej nieoszacowanej Krwi, którą jesteśmy odkupieni. Ty prawdziwie wszystkich nas kochasz, sprawiedliwych oraz grzeszników. Ty z miłości do nas jesteś przebite ostrym grotem włóczni. Tyś miłym gniazdeczkiem Gołąbka Niebieskiego, Ducha Najświętszego, Tyś fortecą naszych dusz. Któraż rzecz nad Ciebie może być godniejsza naszej miłości i dziękczynienia? Przyjmijże więc, o Serce Najświętsze, najsłodsze, najukochańsze, przyjmij wewnętrzne uczucia mego serca, które Ci ofiaruję, i racz je uczynić godnymi Ciebie. Dziękuję Ci pokornie za Twoją ku mnie i wszystkim ludziom miłość i za niezliczone wylane na nas dobrodziejstwa. Łączę się z Tobą jak najściślej, Ciebie kocham całym sercem i wszystkimi uczuciami, oddaję Ci siebie całego i wszystkich do mnie należących. Tobie chwała, cześć, dziękczynienie; Tobie miłość i wieczne panowanie nad ludzkimi sercami. Amen.

(Według ojca Gallliffeta TJ.)

Bp Józef Sebastian Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego według objawień danych św. Małgorzacie Marii i żywot tejże Świętej, Rzeszów 2017, s. 301-302.

 

O wzrost ufności do Najśw. Marii Panny „Ucieczki grzeszników” *

Tagi

grzech, Krzyż, miłość, Najświętsza Maryja Panna, pokuta, spowiedź, Ucieczka grzeszników, śmierć, św. Franciszek Regis, żal za grzechy

Z życia św. Franciszka Regisa opowiadają następujące zdarzenie:

Pewnego razu Święty, nawiedzając więzienie, wszedł do celi przestępcy, który niebawem miał byś skazany na śmierć. W tak groźnej chwili, która rozstrzygała o losach nietylko życia zbrodniarza na ziemi, ale i o jego życiu wiecznem za grobem, mimo prośby i nalegania Franciszka, nie chciał skazany nawet słuchać o pojednaniu się z Bogiem.

Nastąpiło długie i przejmujące trwogą milczenie.

Naraz Franciszek wydobył z brewjarza mały obrazem Najświętszej Dziewicy, a pokazując go nieszczęśliwemu, zapytał:

– Czy znasz tę oto Dziewicę?

– Znam – odpowiedział skazaniec.

– Otóż ta właśnie Dziewica błaga za tobą u miłosiernego Boga! Jest bowiem „Matką Miłosierdzia” i „Ucieczką grzeszników”!

– To być nie może – brzmiała odpowiedź – wie przecie Matka Boża, że jestem złoczyńcą, godnym wiecznego potępienia, a nie miłosierdzia.

– A jednak, mimo twych zbrodni, oręduje Ona za tobą u Syna Swojego i żebrze o miłosierdzie!

Na te słowa oczy skazańca rozbłysły radością i gorączkowo zapytał:

– Czy możesz, o kapłanie boży, poprzysiąc, że prawdą jest to, co mówisz?

– Mogę i przysięgam!

Św. Jan Maria Vianney – Kazanie na Wielki Piątek

Tagi

chrześcijaństwo, cierpienie, grzech, Jezus Chrystus, kazania, Krzyż, miłosierdzie, miłość, Męka Pańska, Przykazania, Rany Jezusowe, Wielki Piątek, Wielki Post, św. Jan Vianney, Żydzi, żal za grzechy

 

Grzech odnawia mękę Jezusa Chrystusa

Upadli … znowu krzyżujący sami sobie

Syna Bożego i na pośmiewisko mający.

(Żyd. VI, 6)

Czy można sobie wyobrazić większą zbrodnię, niż ta, którą popełnili żydzi, skazawszy na śmierć Syna Bożego, którego oczekiwano cztery tysiące lat, który wzbudzał podziwienie Proroków, który był nadzieją Patryarchów, pociechą sprawiedliwych, rozkoszą nieba, skarbem ziemi, szczęściem wszechświata? Czy im Boski Zbawiciel wyrządził jaką krzywdę? Czy im nie czynił dobrze? Czy nie przyszedł uwolnić ich z pod tyranii czarta? Czy ich nie chciał pojednać z Ojcem i otworzyć bramy niebieskie, zamknięte wskutek grzechu Adamowego? Do czegoż nie zdolny człowiek zaślepiony namiętnością! Piłat zostawił żydom do wyboru Jezusa albo Barabbasza, który był słynnym opryszkiem. Tłuszcza żydowska domagała się uwolnienia zbrodniarza i złodzieja, a żądała śmierci Jezusa Chrystusa, który był samą niewinnością, co więcej ich Odkupicielem. Jak sromotne poniżenie spotkało Chrystusa! Ale nie dziwmy się temu,, bo my podobny wybór czynimy, ilekroć grzeszymy, bo nad Jezusa Chrystusa przekładamy namiętności i złe skłonności. Żydzi raz tylko ukrzyżowali Chrystusa, jedną tylko mieli Kalwaryę. A teraz tyle krzyżów zgotowanych jest dla Syna Bożego, ile się znajduje grzesznych serc na świecie. W męce Jezusa Chrystusa widzimy, jak Go opuszczają uczniowie, widzimy porównanie Zbawiciela z niegodnym złoczyńcą, widzimy Jego wyszydzenie jako króla teatralnego, wreszcie przybicie do krzyża. To wszystko świadczy, jak bolesną i upokarzającą była śmierć Zbawiciela. A przecież między chrześcijanami codziennie Jezus Chrystus doznaje jeszcze daleko boleśniejszych zniewag.

Upodobanie w Najświętszej Dziewicy

Tagi

miłość, Najświętsza Maryja Panna, oddanie się, ufność

W Maryi

Ten żyje w Maryi, kto często o Niej myśli. Na tę ustawiczną myśl o Maryi składa się: 1) Upodobanie w Najświętszej Dziewicy; 2) bezgraniczne w Niej zaufanie; 3) przestawanie sam na sam z Maryją.

Upodobanie w Najświętszej Dziewicy

  Dobre dziecię kocha swą matkę, przywiązuje się do niej, cieszy się jej wywyższeniem, jej radość poczytuje za swoją.
Podobnie i dziecię Maryi przywiązuje się do swej Matki, podoba sobie w Jej przymiotach, cieszy się tym, że jest Ona tak dobra, tak miłosierna, piękna i niewinna. Umysł jego nie widzi wśród stworzeń nic poza Maryją piękniejszego, czym mógłby się napawać. Wola jego nie znajduje wśród stworzeń nic lepszego, czym mogłaby się cieszyć.

Z takiego usposobienia duszy wypływa samorzutnie konieczność prostego skupienia się w Maryi czyli myślenia o Niej. Jest to całkiem naturalne i zrozumiałe. Jeśli mam kwiat na oknie, który wyróżnia się swoją pięknością, czyż nie będę często spoglądał na niego? Dwaj kochający się przyjaciele bezwiednie spotykają się ze swym wzrokiem pełnym miłości i upodobania. Kochające oko szuka bezwiednie umiłowanego, a gdy go znajdzie, z upodobaniem darzy go swym wejrzeniem. Autor księgi, „O naśladowaniu Jezusa Chrystusa” mówi: Jeżeli miłuję niebo, chętnie myślę o rzeczach niebieskich. Jeżeli świat miłuję, raduję się radościami jego. jeśli miłuję ciało, często cielesność zaprząta myśl moją. Cokolwiek więc miłuję, o tym rad myślę, mówię i słucham i obrazy tego zachowuję w pamięci mojej. Ks. 3. R. 48. 6.

Dziecię Maryi miłując Ją, często ulatuje myślą, wolą, czasem i uczuciem do Niej, jako swej najlepszej Matki. Z radością wśród modlitwy, czy pracy, czy nawet zabawy pomyśli o Maryi. Ta przelotna, lecz miłosna myśl może pozostać jako wewnętrzny akt duszy, albo tez może uzewnętrznić się przez pobożne westchnienie: Maryja, albo spojrzenie na statuę lub obraz Najświętszej Dziewicy, ucałowanie Jej obrazka, uściśnięcie koronki lub innego przedmiotu Jej czci poświęconego. Najszczęśliwszą chwilą dla dziecka Maryi jest, gdy może rozmyślać lub czytać o swej Matce. Wtedy podziwia Jej godność i wspaniałość, poznaje coraz wyraźniej Jej cnoty, niby przepiękne i różnorodne kwietniki rozsiewające woń, co samych aniołów przenika, Jej nadzieje, niby łąki obszerne, Jej potęgę i moc jak wieże niezdobyte; Jej miłość, co jak słońce olśniewające, stanowi Jej płaszcz apokaliptyczny.