Powracanie do grzechu

Tagi

bojaźń Boża, Bp Donald J. Sanborn, grzech, młodzież, nawyk, piekło, pokuta, łaska, żal za grzechy

Kazanie wygłoszone przez Bp. D. Sanborn’a w III Niedzielę Wielkiego Postu 2021r. (cytaty z Pisma Świętego w tłumaczeniu pochodzą z Biblii Jakuba Wujka).

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Dwa rodzaje grzechu powszedniego

Dzisiejsza Ewangelia (Łk 11, 14-28) mówi o pogorszeniu się stanu ludzkiej duszy po tym, jak znów stanie się mieszkaniem diabła, dlatego chciałbym wam dziś opowiedzieć o powracaniu do grzechu. Chodzi tutaj głównie o powracanie do grzechu śmiertelnego, choć istnieje powracanie do grzechu powszedniego. Są dwa rodzaje grzechu powszedniego. Pierwszy z nich nazywamy grzechem umyślnym, drugi jest popełniany w wyniku słabości. Umyślny grzech powszedni jest popełniany z zadowoleniem. Wiesz, że jest to grzech powszedni, ale go akceptujesz. Zazwyczaj grzechy obżarstwa, do których jesteśmy przyzwyczajeni i które mamy w nawyku są umyślnymi grzechami powszednimi.

Z drugiej strony, grzechy popełniane w wyniku słabości nie są całkowicie umyślne. Są to czyny, które popełniamy nie myśląc, że są grzeszne, że są złe, ale nienawidzimy je, staramy się z nimi walczyć. Są znane jako powszednie grzechy słabości i nawet święci nie są od nich wolni.

Dlatego nie powinieneś się zbytnio nimi zniechęcać, ponieważ tylko Najświętsza Maryja Panna otrzymała specjalną łaskę omijania tych grzechów. Nawet święty Józef i wszyscy inni wielcy święci popełniali powszednie grzechy słabości, ale my tutaj będziemy rozmawiać przede wszystkim o grzechu śmiertelnym.

Utrata Bojaźni Bożej jako konsekwencja powracania do grzechu

Jakie są więc konsekwencje powracania do grzechu? Pierwszą z nich jest utrata bojaźni Bożej. Bojaźń Boża jest jednym z darów Ducha Świętego. To pierwszy z nich, możemy powiedzieć i to jest początek mądrości, jak mówi Księga Przysłów. Bojaźń przed Panem jest początkiem mądrości, co oznacza, że jest to pierwszy krok w kierunku Boga. To głęboki szacunek dla Jego majestatu, potęgi i mocy. To strach przed Panem. Jest on znany jako synowski strach, kiedy to dziecko boi się obrazić swojego rodzica.

Kazanie na święto N. P. Maryi Anielskiej, inaczej Porcyunkula zwane, przypadające na dzień 2 sierpnia.

Tagi

bp Pelczar, kazania, Matka Boska Anielska, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Porcjunkuła, Pośrednictwo NMP, sprawiedliwość, Ucieczka grzeszników, łaska, śmierć, św. Franciszek z Asyżu

N. P. Marya jest Szafarką łaski dla sprawiedliwych i grzeszników.

„Dzisiaj zbawienie stało się temu domowi”. (Łuk. XIX, 9).

Słusznie N. P. Marya nazywa się Królową Anielską, bo jako Bogarodzica, wyniesioną została po nad wszystkich Duchów niebieskich; kiedy zaś opuściła tę ziemię, otrzymała berło królewskie nad niebem i ziemią. Toż nie dziw, że Aniołowie uważają się za Jej dworzan, spełniają Jej rozkazy i tworzą Jej orszak przyboczny, ilekroć raczy się objawiać wybranym swoim. Tego szczęścia doznał także wierny Jej sługa, św. Franciszek Assyzki.

Ku czci Królowej Anielskiej zbudował on poniż Assyżu własną i braci pracą kościółek, Porcyunkulą zwany, i spędzał w nim długie chwile na modlitwie. Gdy raz w nocy modlił się w celi przyległej, prosząc o miłosierdzie dla grzeszników, stanął przed nim Anioł Boży i kazał mu iść do owego kościółka. Tu zobaczył Franciszek wielką jasność, wśród niej Pana Jezusa i Najśw. Matkę w otoczeniu Aniołów; a skoro pełen pokory, rzucił się na ziemię, usłyszał głos Zbawiciela: „Franciszku, przez wzgląd na twoją i braci twoich gorliwość o zbawienie dusz ludzkich, pozwalam ci prosić mnie, o co chcesz, dla ich pożytku, a na chwałę imienia mojego”. – „ Ojcze nasz święty – odrzekł na to sługa Boży – błagam Cię, chociaż sam nędznym jestem grzesznikiem, racz to miłosierdziem swojem sprawić, aby wszyscy, odwiedzający ten kościółek, dostąpili zupełnego odpuszczenia wszystkich swoich grzechów po wyspowiadaniu się z nich przed kapłanem, i proszę Przenajświętszej Panny, Matki Twojej a Obronicielki rodu ludzkiego, aby raczyła wstawić się za mną, iżbym otrzymał łaskę, o którą błagam”. Wówczas Najśw. Panna w te do Syna odezwała się słowa: „Najwyższy i Wszechmocny Boże, wstawiam się ja do Twojego Majestatu i pokornie upraszam, abyś raczył przychylić się do prośby tego ubogiego Franciszka”. Na co odpowiedział Pan Jezus: „Franciszku, to o co mnie prosisz, jest rzeczą wielkiej wagi; lecz otrzymasz jeszcze większe łaski. Udzielam ci tej, o którą błagasz; chcę jednak, abyś się udał do mojego zastępcy na ziemi, któremu dałem władzę związywania i rozwiązywania, i prosił go o tenże odpust”.

Wnet po tem widzeniu, którego świadkami było kilku braci, pospieszył św. Franciszek do Rzymu, a skoro Ojcu św. Honoryszowi III oznajmił wolę Pańską, otrzymał od niego niezmierny przywilej, bo nadanie odpustu zupełnego dla tych wszystkich, którzyby po spowiedzi św. i rozgrzeszeniu kapłańskiem pomodlili się w kościółku N. M. Panny Anielskiej. Ponieważ papież Honoryusz III, na przedstawienie kardynałów, odpust ten do jednego dnia w roku postanowił przywiązać, przeto Franciszkowi w drugiem widzeniu objawił Pan Jezus, że dniem tym ma być 2 sierpnia, na co Ojciec św. chętnie się zgodził i siedmiu biskupom ogłoszenie odpustu w Assyżu zlecił. Gdy nadszedł dzień 2 sierpnia, cała dolina umbryjska zaroiła się od tłumu pielgrzymów, spieszących do kościółka N. P. N. Anielskiej. Powtarzało się to co rok; aby jednak i gdzieindziej mogli wierni dostępować tak wielkiej łaski, rozszerzyła później Stolica Apostolska rzeczony przywilej do wszystkich kościołów zakonu św. Franciszka; i oto początek odpustu Porcyunkuli.

Odpust ten zawdzięczamy zatem miłosierdziu Pana Jezusa i wstawieniu się Bogarodzicy za miłym Jej synem Franciszkiem; lecz nie jeden to dar, jaki za Jej pośrednictwem Kościół św. otrzymał; owszem, te dary liczniejsze są niż gwiazdy na niebie lub ziarnka piasku i krople morza na ziemi, bo Ona jest Szafarką łask Bożych, a jako taka jedna i rozdaje te łaski nietylko sprawiedliwym, ale i grzesznikom. Ta ostatnia myśl będzie treścią dzisiejszej nauki.

Pierw atoli ścielemy się w duchu u stóp tronu Twego, Maryo, i wraz z całą rzeszą mieszkańców Nieba, ze wszystkiemi duchami cierpiącemi w czyścu i ze wszystkiemi ludźmi na ziemi wołamy: Chwała Ci, Królowo Anielska. Z. M.

Ku bramom raju

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Wniebowstąpienie, Wniebowzięcie, łaska, śmierć

Bądź wiernem dzieckiem Marji! Nie odstępuj od Niej, bo, trzymając się Jej ręki, łatwiej przejdziesz przez życie ziemskie i łatwiej przez bramę śmierci dostaniesz się do wieczności.

Stare legendy opowiadają, że Marja czuła wielką tęsknotę za Synem, po Jego Wniebowstąpieniu. „Kto mi da skrzydła gołębicy, abym mogła ulecieć do Boga mego i znaleźć tam uspokojenie. Jak jeleń do źródeł górskich, tak dusza moja tęskni do Ciebie, o Boże!” Tak modliła się zapewne z psalmistą. I z nienasyconą miłością, wspominając dni minione, odwiedzała miejsca święte, gdzie z Synem swoim często bywała. Cały kraj był pełen pamiątek. Kamienie przydrożne, chatki biednych, woda jezior, dzieci na ulicy – wszystko to mówiło Jej o Nim, który całą Jej miłość posiadał. Myśli Jej ciągle z Nim były, wszystko Go Jej przypominało, On był największą, jedyną miłością w Jej życiu. Jak nikt inny na świecie, mogła szczerze modlić się: „Chciałabym być rozwiązaną i połączoną z Chrystusem”.

Wkońcu i dla Marji nastąpił czas wejścia do nieba. Pożegnanie ze światem nie było gorzkie, ani bolesne. Oczekiwała go z upragnieniem. To też dzień Jej śmierci nie był dniem żałoby, ale dniem wesela. „Z Jej wniebowzięcia radują się aniołowie, chwalą i błogosławią Pana, bo Król niebios pożądał Jej wdzięków. Dziewica Marja została przyjęta do niebieskich przybytków, gdzie Król królów siedzi na gwiaździstym tronie”. Z Chrystusem króluje na wieki. Nie potrzebuje obawiać się Sędziego, bo sam Sędzia idzie na Jej spotkanie, otoczony chórami anielskiemi, aby Królowę nieba w triumfie na tron zaprowadzić. „Wstań przyjaciółko moja, gołębico moja, chodź, bo zima już minęła, chodź z Libanu – będziesz koronowana. Opuść dolinę płaczu, gdzie tyle wycierpiałaś, przyjmij koronę, która Ci od wieków przeznaczona. Otwórzcie bramy, książęta, powstańcie, bo wnijdzie Królowa wspaniałości!”

I po całem niebie rozlegają się zapytania i odpowiedzi: „Kto jest, Ta, która przychodzi z pustymi, przepełniona radością, wsparta o Oblubieńca?” A chóry duchów błogosławionych odpowiadają: „Tyś weselem Izraela, Tyś chluba ludu naszego”.

Jakażby była śmierć nasza szczęśliwa, gdybyśmy mogli tak żyć, jak Marja, i jak święci postępowali. Droga jest śmierć świętych Pańskich przed obliczem Pana. Na nich sprawdzają się słowa, że najlepsza w życiu jest śmierć. Można zrozumieć, że oni z radością umierali i śpiewali, gdy im śmierć została zapowiedziana. „Porzućcie łzy wasze – teraz nie czas na płakanie”, mówił św. Justynjan do swych towarzyszy.

Bądź pozdrowiona

Tagi

Aniołowie, Archanioł Gabryel, grzech, Najświętsza Maryja Panna, Łaska Uświęcająca, łaska, św. Chryzostom

„Bądź pozdrowiona łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Archanioł Gabrjel to jedno przedewszystkiem wychwala w Marji, że jest łaski pełna. Nie urodę ja Twoją uwielbiam, chociażeś piękna, jak księżyc, jak słońce, ale łaski których jesteś pełna. Ani wielki ród Twój, jako córki Dawida, ja w Tobie podziwiam, tylko tę obfitość łask, któremi Bóg ubogacił Twą duszę.

Żadna z rzeczy doczesnych nie sprowadza mnie dzisiaj na ziemię, aby Cię pozdrowić, ale jedynie bogactwo łask Twoich.

Bądź pozdrowiona łaski pełna. Tyś całego świata podziwem. I Bóg, który Cię stworzył, aniołowie, którzy Mu pieśni chwały nieustannie śpiewają, podziwiają Cię przez usta moje, boś łaski pełna.

I aż po dziś dzień cały świat chrześcijański wysławia wielkość i godność Twoją dla tych łask, których jesteś pełna.

Św. Chryzostom mówi o Tobie: – „Święta zawsze Dziewica Marja, cud to naprawdę wielki. Bo cóż nad nią większego lub chwalebniejszego znaleziono w którymkolwiek czasie, albo może być znalezione kiedy? Ona sama wielkością swą przewyższyła niebo i ziemię. Bo cóż nad Nią świętszego? Ani prorocy, ani apostołowie, ani męczennicy, ani patryarchowie, ani aniołowie, ani trony, ani państwa, ani cherubini ani zresztą ni między widomemi stworzeniami, ni niewidomemi większego lub chwalebniejszego znaleźć nie można”.

Rozważając, o Matko, Twą chwałę, widzę, że nad łaskę nie ma nic droższego, skoro nią obdarzył Cię Bóg, Ciebie, najwięcej umiłowaną od wieków. Wszystko więc złoto i srebro obok łaski Bożej jest niczem. Wszystkie bogactwa całego świata w porównaniu z łaską są prochem tylko.

Gdy łaskę mam, mam wszystko, bo Bóg sam mieszka we mnie, a dusza moja jaśnieje niewypowiedzianą pięknością nad naturalną.

O tę urodę duszy powinienem starać się przedewszystkiem, bo wiem, że uroda ciała przeminie, a duszy uroda potrwa na wieki. Ani jej czas nie zdoła zniszczyć, ani choroba, ani nawet grób, zawsze ona jak słońce będzie jaśnieć przed Bogiem, a zapłatą jej jest wieczne królowanie w niebie.

Pan z Tobą. Tak jeszcze pozdrawia Gabrjel Marję. Pan z Tobą.

Od pierwszej chwili poczęcia, Tyś Bogu najmilsza, Tyś z Bogiem najściślej złączona. Pan z Tobą. Bóg obrał Cię za mieszkanie sobie, kiedy Cię jeszcze na świecie nie było, byłaś już w Panu, boś wyszła z ust Najwyższego pierworodną przed wszystkiem stworzeniem (Ekl. 24, 25).

Biskup Donald J. Sanborn – Łaska i zasługa

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, grzech śmiertelny, modlitwa, uczynki, zasługa, Zbawienie, Łaska Uczynkowa, Łaska Uświęcająca, łaska, śmierć

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Zarówno Lekcja, jak i Ewangelia dzisiejszej niedzieli Siedemdziesiątnicy mówią, jak nasz Pan współpracuje z nami odnośnie udzielanej nam Łaski.

Święty Paweł mówi nam w Lekcji, że powinniśmy dążyć do zbawienia, oczywiście korzystając z Łaski Bożej, ponieważ bez niej nie możemy nic w tym kierunku zrobić. Mówi, że powinniśmy popatrzeć na tych, którzy biorą udział w wyścigu, którzy trenowali do Igrzysk Olimpijskich odbywających się w tamtych czasach. Powstrzymywali się od pewnych pokarmów i wszystko co robili było bardzo ascetyczne, aby osiągnąć lepsze wyniki. W nagrodę dostawali zniszczalny wieniec. Oni mieli liście na głowach, a my pracujemy dla niezniszczalnej korony. Próbuje nas namówić do zrobienia tego, co konieczne, aby osiągnąć zbawienie.

W Ewangelii dzisiejszej Mszy Świętej mamy pracowników, którzy pracują za jednego Denara na dzień. Tłumaczenie, które zostało wykonane w 1750 roku mówi o jednym pensie na dzień. Tak więc jeden Denar był standardową rzymską opłatą za jeden dzień pracy robotnika. Pracują więc za jednego Denara dziennie. Jedenasta godzina oznacza godzinę około 17:00, ponieważ w języku hebrajskim pierwsza godzina była o godzinie 6:00 rano. Przychodzą więc o 17:00, kiedy słońce zachodzi i pracują godzinę, a na końcu dostają jednego Denara. Ludzie, którzy przyszli na początku dnia szemrali. Pan, który obrazuje Boga powiedział: jestem zły, ponieważ byłem hojny wobec tych ostatnich, którzy pracowali tylko godzinę – to czyni mnie złym.

Potrzeba łaski dla zdobywania zasług

Nasza broń.

Tagi

Cudowny Medalik, małżeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej, łaska

Nawrócenie kuracjusza w szpitalu w Zakopanem w r. 1920 przez O. Maksymiliana Kolbe, wytłumaczyłam sobie li tylko postawą O. Kolbe i działaniem łaski w ogóle. Nie mogłam zmusić się, by uwierzyć, że Bóg zechciał wybrać za narzędzie swej łaski medalik.

Wczoraj tj. w środę dn. 29.5.1946 r. stanęłam, jak niewierny Tomasz, wobec faktu.

O godz. 14 dowiedziałam się, że znajomą mojej właścicielki lokalu porzucił mąż. Już dwa tygodnie nie był w domu, wyjechał w góry z najdroższą. Wczoraj wrócił powiadomić ją o złożeniu do urzędu podania o rozwód. Poprosiłam tę panią do mego pokoju i pytam, czy nie mogłabym porozmawiać z jej mężem.

– Ale, proszę panią, wielka nieprzyjemność spotkałaby panią! Proszę panią, już kilka lat zanosiło się na to. Nikt mu nie przetłumaczy. Może lepiej. Wreszcie nie będę okłamywaną.

– Dobrze. A zatem pani będzie łaskawa dać mężowi Cudowny Medalik.

– Nigdy. On nie weźmie. Wyśmieje. Przecież ja go znam.

ROLA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W ŚWIETLE NAUKI ŚW. PAWŁA

Tagi

cnoty, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Poczęcie, O. Woroniecki, łaska, św. Paweł Apostoł

Wiemy dobrze, że św. Paweł Matki Najśw. nie wspomina w swych listach; z wyjątkiem suchej wzmianki w liście do Galatów[1], gdzie Chrystus nazwany jest „uczynionym z niewiasty”, w czym jest może reminiscencja z Hioba[2], nie mamy żadnego śladu, aby myśl św. Pawła zatrzymała się nad stosunkami Jezusa do Swej Matki i nad rolą, jaka Jej została wyznaczona w planie Opatrzności Bożej. A jednak na tę rolę nauka św. Pawła rzuca nam potężny snop światła, a to dzięki temu, że listy jego zawierają bardzo głęboką doktrynę o związku dusz z Chrystusem i o tym udziale, do jakiego są one powołane w dziele Odkupienia.

Czy to w formie ogólnej, czy też w odniesieniu do samego siebie św. Paweł z wielkim namaszczeniem nas poucza o naszym związku z Chrystusem i o współpracy z Nim, toteż wolno nam te teksty zastosować i do Najśw. Maryi Panny i zapytać się jak Ona urzeczywistniła to zjednoczenie i tę współpracę, jaką rolę odegrała Ona przy Zbawicielu, czy i czym różni się Jej udział w Jego dziele, od udziału, który św. Paweł wszystkim duszom wyznacza, a który w szczególności samemu sobie przypisuje.

Apostoł narodów miał zdaje się jasną świadomość tego, że jemu przypadło w udziale pod natchnieniem Ducha św. wyjaśnić nam tajemnicę mistycznej naszej jedności z Chrystusem[3]. Zapewne, że prawda ta została bardzo wyraźnie objawiona nam przez samego Zbawiciela w Jego porównaniu do winnej macicy i latorośli[4], ale św. Pawłowi danem było tę samą prawdę później pogłębić, wyjaśnić i zastosować do wszystkich, zaczynając od siebie.

O ŚMIERCI ( Z PISM Ś. P. JENER.)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Jezus Chrystus, kara, Kuźniczanka, zadośćuczynienie, łaska, śmierć

Wiemy, że śmierć jest karą, kara nie jest jednak zemstą. „Qui aime bien châtie bien”. Kto mocno kocha, mocno też karze. Bóg, który kocha nas więcej, aniżeli my kochać możemy jakiekolwiek stworzenie, daje nam dowód swojej miłości nadewszystko w karze śmierci.

Wielka to łaska być karanym tu na ziemi. Wszystkie otrzymane łaski są to długi, któreśmy zaciągnęli. Im więcej kto otrzymał, tem więcej oddać winien. Każda nowa łaska zwiększa nasz dług u Boga, nie dając możności uiszczenia się z niego, tylko kary boże dają nam w pewnej mierze tę możność.

MATKO ŁASKI BOŻEJ MÓDL SIĘ ZA NAMI

Tagi

dusza, Kuźniczanka, Najświętsza Maryja Panna, łaska, życie nadprzyrodzone

Najśw. M. Panna obdarzoną została wszelką łaską, bo poczęła w swoim łonie tego, który jest początkiem i źródłem łaski. Jest łaski pełna, więc może jej innym udzielać.

O Matko łaski bożej wyjednaj nam u Boga, żeby łaska nie była bezowocna w duszach naszych, żebyśmy ją nie czynili bezpłodną jak to się dzieje z promieniami słońca padającemi na lodowce lub na piaski pustyni.

„Kto czyni wolę Ojca mojego” powiedział Zbawiciel „ten bratem, siostrą i matką moją jest”. Oto warunek macierzyństwa duszy w stosunku do łaski.

Najśw. Panna, która zawsze doskonale pełniła wolę bożą, zasłużyła na pełność łaski, na poczęcie w sobie Tego, który jest jej źródłem. Była posłuszną od pierwszej chwili swego życia wszystkim najskrytszym, najdelikatniejszym natchnieniom łaski. Była posłuszną przez cały ciąg swego życia, czuwając w sposób przedziwny nad dziecięctwem Zbawiciela. Można wreszcie powiedzieć, że była posłuszną aż do śmierci i to śmierci krzyżowej, bo cierpiała przy ukrzyżowaniu syna to, co on sam wycierpiał, bo chciała w zjednoczeniu z wolą bożą tych cierpień tak swoich, jakoteż Chrystusowych.

Co się tyczy łaski, Bóg ją daje narówni ze słońcem dobrym i złym; tylko jedni dobrzy słuchają, współdziałają z łaską, a dusza ich nabiera pewnych cech macierzyństwa bożego, by poczynać i rozwijać w sobie łaskę, drudzy pozostają bezpłodni.

ROZMYŚLANIE P. JENERAŁOWEJ

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, miłość, miłość bliźniego, samolubstwo, łaska

Jużeśmy rozważali, że życie Chrystusowe w nas rozwija się jedynie przez miłość.

Miłość jest przyczyną mądrości, a zarazem jest jej skutkiem. Ona daje natchnienie do działania i sama wzmacnia się przez uczynki, do których daje natchnienie. W gruncie rzeczy, jedno tylko stanowi przeszkodę, by dusze nasze rosły w mądrości i łasce, trzeba sobie przyznać ze wstydem, jest to samolubstwo.

Miłość i samolubstwo, to dwa przeciwne sobie bieguny, do których wszystko się odnosi. To życie i śmierć, niebo i piekło, Chrystus i szatan. „Przyszedłem nie żeby mi służono, ale żeby służyć”, to głos Chrystusa „Nie będę służyć”, to głos szatana.

Zaprzeć samego siebie, nieść swój krzyż, iść za Jezusem krok za krokiem jego śladami, jest to róść w mądrości. Szukać siebie samego, swojej wygody, swojej woli, zadowolenia, pychy, zmysłowości, chciwości to iść śladami szatana, to nie rosnąć ale umniejszać się. Z tego należy uczynić przedmiot naszego rachunku sumienia i naszych postanowień.