RADY I WSKAZÓWKI P. JENERAŁOWEJ

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, praktyczne rady

Oto recepta, która z pewnością zaradzi złemu, jeżeli się jej wiernie trzymać będziesz. Zdaje mi się, że na roztrzepanie jest jedna tylko i jedyna rzecz agere contra t. j. nie folgować sobie. I tak n. p. gdy przychodzi czas czytania – czytać, nie odrywać się, nie oglądać się. Kiedy czas szycia – szyć, nie podnosząc oczu od roboty. I tak sama przy każdem zajęciu: age quod agis, czyń co czynisz, jak mówi łacińskie przysłowie. Jak czas na milczenie – milczeć; jak czas na wspólna rekreację – zostać wśród drugich, nie wybiegać co chwila z pokoju, przysiąść fałdów i rozmawiać. – Jak zaczniesz robotę, nie bierz innej, póki pierwsza nie skończona. – Jak zaczniesz książkę, to nie rozpoczynaj innej, póki pierwsza nie skończona. – Nie skarżyć się na nic i na nikogo pod pierwszym wrażeniem. – Mówiącemu nie przerywać i nie wtrącać swego zdania, nie wysłuchawszy do końca. Rzeczy swoje zaraz po użyciu ich, kłaść na właściwe miejsce. – Drzwi, szafy, szuflady zamykać. – Rachunki bardzo porządnie prowadzić.

O MIŁOŚCI OJCZYZNY. Z KAZANIA O. WORONIECKIEGO

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, miłość, O. Woroniecki, ojczyzna

Ujrzawszy miasto Jerozolimę płakał nad niem.

Łuk. XIX. 41

W tym ustępie ewangelji Chr. Pan daje nam cudowny przykład miłości Ojczyzny, bo choć przyszedł wszystkich zbawić, ukochał w sposób szczególny swój kraj i naród.

I my, idąc za przykładem Chr. P. powinniśmy nie ograniczając miłości dla drugich, mieć ją przedewszystkiem dla ziomków i Ojczyzny.

Nieraz dawaliśmy przy sposobności dowody tej miłości, ale czy nie w sposób raczej powierzchowny, wybierając co łatwiejsze, co nas mniej kosztowało.

Dobrze zrozumiana miłość Ojczyzny jest tylko zastosowaniem miłości bliźniego, bo przykazanie miłości bliźniego nie wymaga, abyśmy wszystkich zarówno kochali, dopuszcza stopniowanie. Nie można kochać osoby obcej tak, jak się kocha rodziców, lub tych z którymi w bliskich żyjemy stosunkach.

SZKAPLERZ – A NABOŻEŃSTWO MARYJNE

Tagi

cnoty, Głos Karmelu, Najświętsza Maryja Panna, szkaplerz

Wybrany fragment tekstu, który zamieszczam wskazuje na elementy jakie powinno zawierać życie maryjne każdego kto nosi Szkaplerz.  Autor wskazuje, że główną istotą każdego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny i Świętych Pańskich jest naśladowanie ich cnót. W tym wypadku aby wykazać słuszność tej katechizmowej prawdy autor posługuje się słowami Ojca Karmelity z Ypres.

Juan Arecharaleta

Zbyt ściśle, jak powiedzieliśmy, połączone jest ze Szkaplerzem życie maryjne naszego Zakonu, zatem nie przekroczymy ram naszego skromnego założenia, przytaczając w krótkości trafne określenie istoty życia maryjnego przez Przew. Ojca Archanioła od Dziewicy Karmelu, Karmelity z Ypres.

Życie maryjne, mówi on, zawieraćby powinno 4 pierwiastki:

• Myśl dominująca o Matce Bożej.
• Zwrot duszy ku Niej dążący z własnego wyboru woli.
• Uszlachetnienie nadprzyrodzone.
• Promienie zewnętrzne tego życia wewnętrznego w aktach cnoty.

DO MŁODYCH MĘŻATEK – P. JENERAŁOWA

Tagi

cnoty, dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, małżeństwo, Naród

Ponawiające się macierzyństwo, które tyle kobiet straszy, jest właściwem zadaniem wszystkich młodych mężatek, a od tego, jak się na nie zapatrują i od sposobu w jaki się z niego wywiązać chcą, zależą: żywotność kościoła, samoistność narodu, zacność domowego ogniska, szczęście doczesne i wieczne, bo spokój sumienia, bo wieczna nagroda w niebie.

W stanie małżeńskim strach potomstwa zwykle pociąga za sobą dwa niebezpieczeństwa: albo utrzymywanie stosunków z mężem, ale grzesznych, albo też zerwanie takowych, bo mąż nie chcąc żony martwić, ucieka od niej i poza domem żyje niewiadomo jak.

W jednym i drugim wypadku, przystępowanie do sakramentów staje się niepodobnem, a zatem: życie katolickie, życie wiary znika.

DOBROĆ BEZ DOGMATU – X CHARSZEWSKI

Tagi

dogmat, Lew Tołstoj, liberalizm religijny, Pro Christo, X. Charszewski, Żydzi

Nie od dzisiaj datuje się spółzawodnictwo pomiędzy nie­wiarą a wiarą (religijną) na polu moralności. Niewiara czyni potężne wysiłki w kierunku wykazania, sposobem doświadczal­nym, zbędności dogmatu, że i bez niego życie moralne jest zu­pełnie możliwe; owszem, że właśnie dopiero wtedy ono roz­kwitnie w całej pełni. Szczególnie szkodliwi są pod tym wzglę­dem romantycy niewiary, którzy nietylko wierzą naprawdę w możliwość moralności bez dogmatu, ale i uważają dogmat za przeszkodę do jej rozkwitu. Według nich bowiem dogmat rozdziela ludzi, kłóci ich między sobą, powoduje wybuchy fa­natyzmu, prowadzi do wojen domowych i międzynarodowych, słowem, zabija w człowieku dobroć, która jest nieodzownym podkładem moralności. Wszak człowieka moralnego określamy jako dobrego. Z takiem pojmowaniem sprawy, naturalnie, łą­czy się niedowiarcza wiara we wrodzoną dobroć natury ludz­kiej; niedowiarcza, gdyż ona zaprzecza skażenia tej natury przez grzech pierworodny. Nie Bóg zatem, Dobroć Najwyższa, lecz natura ludzka sama przez się jest źródłem dobroci w świe­cie ludzkim, a dogmat ją burzy.