POWODY NASZEGO NABOŻEŃSTWA DO ŚW. JÓZEFA

Tagi

ks. A. Kotarski, św. Józef

Kim jest św. Józef?

 
Święty Józef jest owym Świętym, co najwięcej zasługuje na to, aby był od nas czczony.

 

Pan Bóg sam chce, żebyśmy czcili św. Józefa, ponieważ On sam go uczcił, wybrawszy go na Opiekuna Pana Jezusa tu na ziemi i na Oblubieńca Panny Marii. Kościół św. pragnie, żeby, gdziekolwiek się czci Jezusa i Marię, czczono również św. Józefa i żeby cześć tego Świętego rozszerzała się z każdym dniem coraz więcej. W końcu także nasze własne sprawy do tego nas pobudzają, gdyż świętą i konieczną jest potrzebą nabożeństwo do św. Józefa. Powinna nas zachęcać do nabożeństwa do tego wielkiego Świętego, uległość i posłuszeństwo, okazywane mu przez Jezusa i Marię i miłość najczulszą, jaką dlań żywili. Powinien nas do tego zachęcać przykład świętych Aniołów, którzy go swoim uznali rówieśnikiem i w cnotach i z uszanowaniem spoglądali na wyższość jego władzy. Powinny nas zachęcać przykłady Świętych i wielka liczba dobrych chrześcijan, którzy niezmiernie kochają i czczą świętego Józefa.

Reklamy

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLI

Tagi

dobry przykład, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo

     3. Na jedną jeszcze rzecz wielkiej wagi i doniosłości muszę uwagę zwrócić, a mianowicie na zgodność postępowania waszego, t. j. żeby ojciec, matka i wszyscy, co wpływ na wychowanie dziecka mają, wobec dziecka przynajmniej jednej byli myśli, jednakowo postępowali żeby, kiedy ojciec jest stanowczy, matka nie była miękka i ustępliwa, bo wtedy byłoby to, co mówi Pismo św.: Jeden budujący, drugi psujący, cóż w zysku mają jeno pracę (Ekli. 34. 28). Nic tak na wychowanie i charakter dziecka ujemnie nie wpływa, nic tak na upór i samowolę dziecka nie oddziaływa, jak gdy zobaczy brak zgody i jednomyślności u ojca i matki, że ojciec n. p. nie pozwala, a matka bierze je w obronę przed ojcem, a może i powie, że ojciec niesłusznie tego albo owego dziecku odmawia i zakazuje, a nawet może potajemnie na to samo mu pozwoli, co ojciec zakazał. Niekiedy może się zdarzyć, że ojciec rzeczywiście niesłusznie coś dziecku zakazał, to wtedy lepiej to zamilczeć, niż tę niesłuszność wobec dziecka podnosić. Czasami jednak wyjątkowo może się matka za dzieckiem wstawić, a takie wstawienie się matki szkodliwem nie będzie, owszem nawet może dobrze wpłynąć, gdy n. p. dziecko widzi, że na słuszną karę zasłużyło, a tylko wpływ i wstawienie się matki od kary je uwolniło.

 

Daleko prędzej dzieci będą posłuszne, gdy będą widziały, że rodzice je prawdziwie kochają i że te rozkazy, pozwolenia i zakazy, nie pochodzą nigdy ze złego serca, z kaprysu i chwilowego tylko >>humoru<<, ale z rozumu i miłości! Takie postępowanie wedle chwilowego usposobienia i humoru nigdy dodatnio na dobre wychowanie dzieci nie wpływa.

POTĘGA RÓŻAŃCA

Tagi

kapłan, różaniec

        Przed kilkudziesięciu laty, żył i działał w Małopolsce niezwykły sługa boży ks. Antoni Reichenberg T. J. Nadludzkie wprost umartwienie łączyło się u niego z nadzwyczajnym miłosierdziem dla biednych i cierpiących.

 
Do tej heroicznej świętości doprowadził go różaniec.

 
Młody Reichenberg kształcił się początkowo na malarza. Przebywając jeszcze w Krakowie, zetknął się wielokrotnie z Janem Matejką, ulegając wpływowo nie tylko jego talentu, ale i pobożności. Za jego przykładem powracał do praktyk religijnych, o jakich zaczął już zapominać. Reszty dokonał różaniec.

 

WYROBNIK UPRASZA SOBIE U ŚW. JÓZEFA ŁASKĘ SZCZĘŚLIWEJ ŚMIERCI

Tagi

modlitwa, Sakramenty, śmierć, św. Józef

       Ksiądz proboszcz z N. opowiedział Ojcom Misjonarzom następujące zdarzenie: „Przed kilku laty przyszedł do mnie pewien uczciwy robotnik i rzekł: „ Proszę Ojca udzielić mi ostatnich Sakramentów świętych, bo w trzech dniach umrę”. Z początku odradzałem mu, bo wiedziałem, że jest zdrów. Na to on mi odpowiada: „Gdy rąbałem drzewo, przyszedł do mnie jakiś mąż, w średnim wieku; był bardzo poważny i tak wyglądał, jakby to był św. Józef. Z dobrocią powiedział mi: „Za trzy dni nadejdzie twój czas, dlatego przyjm święte Sakramenta”. Dlatego proszę, abym nazajutrz mógł przyjąć święte Sakramenta”. Potem pożegnał się ze znajomymi i krewnymi. Nikt mu nic nie chciał wierzyć w to, co mówił. W oznaczonym dniu przyjął w kościele święte Sakramenta, a trzeciego dnia cicho i słodko zasnął na wieki.

 
Była to nagroda za cześć św. Józefa bo ów robotnik odmawiał codziennie trzy razy Ojcze nasz do św. Józefa na uproszenie sobie łaski szczęśliwej śmierci.

 

 

Święty Józefie módl się za nami, Kraków 1933, str. 128-129.

 

MODLITWA O DOBRĄ ŚMIERĆ.

 
O święty Józefie,

O NAŚLADOWANIU ŚW. ANTONIEGO

Tagi

cnoty, O. Kmiecik, pobożność, św. Antoni Padewski

       Kochamy i czcimy naszego drogiego Patrona, św. Antoniego; modlimy się do niego, jego ołtarze zdobimy w kwiaty lub zapalamy na jego cześć liczne świece i lampy, składamy ofiary na jego cześć ubogim, pościmy nawet. Przeważnie jednak nie czynimy tego bezinteresownie, z czystej miłości, nie, ale to wszystko i więcej jeszcze czynimy zawsze z prośbą o jaką łaskę, o przyczynę za nami do Boga. W każdej naszej sprawie, w każdym kłopocie do jego przemożnej uciekamy się przyczyny, żądamy od niego, by był naszym pocieszycielem, obrońcą, stróżem naszego mienia, karmicielem, znalazcą, opiekunem, pośrednikiem, i Bóg wie, czem jeszcze. I on, Patron cierpliwy, Patron dobrotliwy, nie gardzi naszemi prośbami, ale tak w wielkich jak i w drobnych sprawach z równą spieszy nam pomocą, jak tego dowodzą te liczne podziękowania, ogłaszane co miesiąc w Posłańcu.

 

To też miłość i cześć dla św. Antoniego nietylko nie ustaje, ale często wzrasta, potężnieje. Są jednak osoby, co doznawszy raz wielkiej łaski za przyczyną św. Cudotwórcy, zapominają o nim zupełnie i uczynionych ślubów nie spełniają. Tacy przypominają sobie św. Antoniego dopiero, gdy nowe jakie nieszczęście zwali się na nich i do niego z nową zwracają się prośbą i zazwyczaj nie daremnie.

 

Osądźcie jednak, mili Czytelnicy, czy nasza cześć i miłość dla św. Antoniego kończyć się powinna na naprzykrzaniu się mu we wszystkich naszych kłopotach?

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XL

Tagi

Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, samowola, wola

2. Zastanówmy się teraz szczegółowo, jak to dzieci posłuszeństwa uczyć.

Pierwszą zasadą w tej mierze jest: łamać, i to stanowczo, wszelkie objawy ich samowoli i uporu! Trzeba dobrze odróżnić wolę od samowoli.

 

Wola jest to najszlachetniejsza władza duszy naszej, władza, której ma rozum przyświecać i która ma iść za rozumem, która ma chcieć to, co rozum za dobre i słuszne pozna i uzna. I gdyby nasi pierwsi rodzice nie byli zgrzeszyli, gdybyśmy w następstwie tego nie mieli złych skłonności, buntujących się przeciw rozumowi, toby wybór woli naszej był zawsze dobry i słuszny. Ale namiętności często rozum zaślepiają i prowadzą na bezdroża i manowce. Nieraz nawet rozumem dobrze poznajemy, co dobre, cośmy wybierać i czynić powinni, ale wola nasza osłabiona, zwłaszcza namiętnością, grzechami i nałogami, nie ma dość siły, aby się ponętom oprzeć i za wskazówką rozumu wybrać to, co wybrać powinna, t. j. dobre, ale idzie za ponętą namiętności i złych skłonności. >>Video meliora proboque, deteriora sequor<<, t. j. widzę to, co lepsze, i to co za dobre uznaję, ale gorsze rzeczy wybieram, powiedział już stary pogański poeta. I św. Paweł na to narzeka: Nie, co dobrego chcę, to czynię, ale złe, które nienawidzę, to czynię. Albowiem chcieć przy mnie jest, ale wykonać dobre nie znajduję, bo nie czynię dobrego, które chcę, ale złe, którego nie chcę, to czynię. Albowiem kocham się wespół z zakonem Bożym według wnętrznego człowieka, lecz widzę inny zakon w członkach moich, sprzeciwiający się zakonowi umysłu mego i biorący mnie w niewolę. Nieszczęsny ja człowiek! Kto mnie wybawi? Łaska Boża przez Jezusa Chrystusa Pana naszego! (Rzym. 7). Jesteśmy podobni do drzewa, które z natury pnie się do góry, a podgryzione i wichrami naginane, krzywi się i karłowacieje. Potrzeba więc woli naszej pala, do któregobyśmy ją przywiązali, potrzeba ogrodnika, któryby nas sprostował i odginał.

UKAZANIE SIĘ NAJŚW. PANNY NA GÓRZE SALETYŃSKIEJ

Tagi

dzieci, ks. Berthier, Msza św., Najświętsza Maryja Panna

Dnia 19-go września 1846 r., w sobotę, ukazała się Najśw. Panna w la Salette. Ujrzano Ją siedzącą na kamieniu, mającą łokcie wsparte na kolanach, i płaczącą rzewnie z twarzą ukrytą w dłoniach. Przywołała do Siebie dzieci, które w pobliżu strzegły bydełka, i, łkając, powiedziała im, że ręka Syna Jej, ręka Boga tak już stała się ciężką, że nie była w stanie dłużej jej utrzymać. – A wiecie dlaczego? – Gdyż ludzie bluźnią; w niedziele ciężko całe lato pracują; na Mszę św. zaś po to tylko chodzą, by się wyśmiewać z religji.

 
Wy, dzieci drogie, jeżeli pragniecie, by ręka Boga nad wami nie zaciężyła, karząc was, nie pracujcie w niedziele, chyba tylko zmuszeni i z obawy, by ci, którzy wam pracować każą, nie bluźnili, w razie gdybyście ich nie posłuchali.

 

ZAPOBIEŻENIE NIEBEZPIECZNEJ OPERACJI

Tagi

choroba, cuda, modlitwa, św. Antoni Padewski

       W pewnem niemieckiem piśmie poświęconym czci św. Antoniego czytamy co następuje:

 
Już od kilku lat cierpiałem na psucie się kości w dolnej szczęce, z którego to powodu radziłem się różnych lekarzy i profesorów i wszyscy mówili mi, że potrzebną jest koniecznie straszna operacja. Mówię straszna, bo jedną podobną taką operacją przeszedłem już przed kilku laty, a teraz gdybym znów musiał pozbyć się drugiego kawałka szczęki, nie byłbym mógł pożuć najmniejszej rzeczy.

 

Zaczęto więc w mojej rodzinie, w różnych stowarzyszeniach religijnych, u krewnych i znajomych modlić się wiele na intencję, aby się mogło obyć bez operacji, a w kilku ostatnich miesiącach błagano szczególnie św. Antoniego i przyobiecano w razie wysłuchania pewną kwotę na chleb św. Antoniego. Wskutek rady krewnych pojechałem do Padwy, do sławnego profesora B., ale i ten uważał cierpienie moje jako wymagające koniecznie operacji, przecież powodowany ostrożnością postanowiłem z wykonaniem jej zaczekać jeszcze miesiąc.

ŻYCIE Z WIARY

Tagi

intencja, wiara, życie nadprzyrodzone

Trzy życia

 
Trojakie życie prowadzić może człowiek.

 
Pierwsze – życie zmysłowe – niższe i mniej wartościowe, wspólne nam jest ze zwierzętami. Zbyt wielu ludzi nie zna prawie żadnego innego, tak bardzo poddają się swoim namiętnościom i pożądaniom.

 
Drugie właściwe jest człowiekowi: to życie rozumu. Takim było życie dawnych mędrców – jeśli tacy istnieli – którzy usiłowali przystosować swe postępowanie do wskazówek sumienia.

 
Trzecie zowie się życiem z wiary. Nieskończenie wyższe i świętsze, jest ono chlubą prawdziwego chrześcijanina. Sprawiedliwy, idąc za prorokiem powtarza z upodobaniem apostoł, sprawiedliwy z wiary żyje (Żyd. 10, 38). To życie najgłębszego zjednoczenia z Bogiem. I Pan postępuje w stosunku do nas z zadziwiającym miłosierdziem, gdy za pomocą tajemnych dotknięć łaski nalega, abyśmy rozpoczęli je i odważnie w nim wytrwali.

 
Nierzadko jednak dusze mylą się co do tego życia. Niektóre dobre i wspaniałomyślne, gorliwe, sądzą, że są od niego bardzo dalekie, będąc pozbawione uczucia nabożeństwa i łatwości w modlitwie, inne, przeciwnie, żywiąc w sobie pewne dążenia religijne i oddając się pobożnym praktykom, wyobrażają sobie niekiedy, że postępują konsekwentnie według swoich przekonań,

ŚWIĘTY JÓZEFIE ZBAW GO!

Tagi

cuda, ks. A. Kotarski, zagrożenia, św. Józef

     W zakładzie ks. Bosko w Laurs – Torinese, chłopcy wychodzili ze studium i zstępowali po schodach z trzeciego piętra. Jeden z nich żywy nadzwyczaj, przechylił się na poręczy, aby pozdrowić ks. Dyrektora, który oczekiwał ich na dole. Ale wtem stracił równowagę i spadł głową na dół na posadzkę marmurową.

 

Ks. Dyrektor, który widział to nieszczęście, zadrżał ze strachu i z ufnością zawołał: Św. Józefie zbaw go! Pobiegł czemprędzej na dół do nieszczęśliwego, który leżał prawie bez życia na posadzce, a równocześnie posłał po lekarza. Lekarz skonstatował, że chłopiec najmniejszego nie odniósł skaleczenia zewnętrznego.

 

Tak było też rzeczywiście; po przejściu pierwszego strachu, sam chłopiec wraz z księdzem Dyrektorem i towarzyszami, udał się do kaplicy, aby podziękować św. Józefowi za otrzymaną łaskę. Na pamiątkę tej łaski i innych nie mniejszych cudów, wzniesiono na podwórzu zakładu statuę św. Józefa, a krom tego po dziś dzień, co środę daje się błogosławieństwo Przenajśw. Sakramentem na cześć tak wielkiego Świętego.

 

Ks. Antoni Kotarski T. S., Miesiąc marzec św. Józefa, Warszawa 1939, str. 59-60.