Upodobanie w Najświętszej Dziewicy

Tagi

miłość, Najświętsza Maryja Panna, oddanie się, ufność

W Maryi

Ten żyje w Maryi, kto często o Niej myśli. Na tę ustawiczną myśl o Maryi składa się: 1) Upodobanie w Najświętszej Dziewicy; 2) bezgraniczne w Niej zaufanie; 3) przestawanie sam na sam z Maryją.

Upodobanie w Najświętszej Dziewicy

  Dobre dziecię kocha swą matkę, przywiązuje się do niej, cieszy się jej wywyższeniem, jej radość poczytuje za swoją.
Podobnie i dziecię Maryi przywiązuje się do swej Matki, podoba sobie w Jej przymiotach, cieszy się tym, że jest Ona tak dobra, tak miłosierna, piękna i niewinna. Umysł jego nie widzi wśród stworzeń nic poza Maryją piękniejszego, czym mógłby się napawać. Wola jego nie znajduje wśród stworzeń nic lepszego, czym mogłaby się cieszyć.

Z takiego usposobienia duszy wypływa samorzutnie konieczność prostego skupienia się w Maryi czyli myślenia o Niej. Jest to całkiem naturalne i zrozumiałe. Jeśli mam kwiat na oknie, który wyróżnia się swoją pięknością, czyż nie będę często spoglądał na niego? Dwaj kochający się przyjaciele bezwiednie spotykają się ze swym wzrokiem pełnym miłości i upodobania. Kochające oko szuka bezwiednie umiłowanego, a gdy go znajdzie, z upodobaniem darzy go swym wejrzeniem. Autor księgi, „O naśladowaniu Jezusa Chrystusa” mówi: Jeżeli miłuję niebo, chętnie myślę o rzeczach niebieskich. Jeżeli świat miłuję, raduję się radościami jego. jeśli miłuję ciało, często cielesność zaprząta myśl moją. Cokolwiek więc miłuję, o tym rad myślę, mówię i słucham i obrazy tego zachowuję w pamięci mojej. Ks. 3. R. 48. 6.

Dziecię Maryi miłując Ją, często ulatuje myślą, wolą, czasem i uczuciem do Niej, jako swej najlepszej Matki. Z radością wśród modlitwy, czy pracy, czy nawet zabawy pomyśli o Maryi. Ta przelotna, lecz miłosna myśl może pozostać jako wewnętrzny akt duszy, albo tez może uzewnętrznić się przez pobożne westchnienie: Maryja, albo spojrzenie na statuę lub obraz Najświętszej Dziewicy, ucałowanie Jej obrazka, uściśnięcie koronki lub innego przedmiotu Jej czci poświęconego. Najszczęśliwszą chwilą dla dziecka Maryi jest, gdy może rozmyślać lub czytać o swej Matce. Wtedy podziwia Jej godność i wspaniałość, poznaje coraz wyraźniej Jej cnoty, niby przepiękne i różnorodne kwietniki rozsiewające woń, co samych aniołów przenika, Jej nadzieje, niby łąki obszerne, Jej potęgę i moc jak wieże niezdobyte; Jej miłość, co jak słońce olśniewające, stanowi Jej płaszcz apokaliptyczny.

,,O , JAKAŻ UFNOŚĆ W MEM SIĘ SERCU RODZI!”

Tagi

cuda, Maria Wspomożycielka wiernych, ufność, św. Jan Bosko

Czasy najnowsze są nacechowane wielkiem miłosierdziem Niepokalanej Dziewicy dla nas ludzi, a Święci, którzy w nich działali lub działają – to jakby pochodnie gorejące miłością i ufnością względem Tej najlepszej i najpotężniejszej z matek.

W dniu 2 czerwca b.r., jak donosił w krótkiej notatce poprzedni  „Rycerz”, wyniesiony został na Pańskie Ołtarze wielki wychowawca młodzieży Ks. Jan Bosko. Patrzmy, jak ufał on Matce Najświętszej i jak nie doznawał zawodu!

Rozpoczyna się – opowiada jego życiopis – rok 1863. (Czasy więc niedawne!) Ksiądz Bosko jest kapłanem od dwudziestu dwóch lat. Założył w Turynie trzy Oratorja, do których każdej niedzieli uczęszczało przeszło tysiąc dzieci i młodzieży. Marja prowadziła Swego sługę: jak gdyby za rękę i słusznie ks. Bosko powiadał: „Bez pomocy Marji nie mógłbym nic zdziałać”. I istotnie, w jego snach mistycznych Najświętsza Panna zapowiadała mu przyszłość podjętych prac, zachęcała go do wytrwałości i zapewniała mu Swoją opiekę. Ks. Bosko w dowód wdzięczności umyślił zbudować piękny kościół pod wezwaniem Najświętszej Panny Wspomożycielki. Pius IX pobłogosławił ten zamysł, i w r. 1863 powzięto plan, a w r. 1865 założono pierwsze fundamenta. Tego dnia ksiądz Bosko nie miał nic w kasie, a jednak wybudowanie tego kościoła kosztowało, jak świadczą rachunki, milion sto tysięcy franków. Najświętsza Panna, jak to wykażą następujące fakta, sama zapłaciła koszta tej budowy.

Nie od rzeczy będzie wspomnieć tu rozmowę księdza Bosko z matką.

– Moja mamo, – rzekł ks. Bosko, – chciałbym dostać od mamy trochę pieniędzy na nasze zakłady.

– Mój kochany, ty wiesz dobrze, że nie mam ich wcale. Sprzedaliśmy tę trochę ziemi w Becchi, ale z tych pieniędzy nic nie zostało.

– A gdyby mama miała pieniądze, czy dałaby mi je?

– Co za pytanie! Chyba nie wątpisz o tem.

– Otóż to, – rzekł syn, – Matka Boska kocha mnie napewno tak, jak ty mamo. Ona ma pieniądze i spodziewam się, że mi je da.

Z LISTU P. ZAMOYSKIEJ – O PODDANIU SIĘ WYROKOM BOŻYM

Tagi

Jadwiga Zamoyska, listy, poddanie się woli Bożej, ufność

28 luty 1908

Nie wiem jak dziwnym trafem list Twój odbierając, pisma Twego nie poznałam…

Teraz nie wiem, czy Cię ten list w Wiedniu zastanie. Przerażona jestem myślą, że o tej porze roku kazano Ci wracać z południa na północ. Prawda, że teraz na piersi i gardło nie każą unikać zimna, więc ostatecznie zawsze lepiej u siebie jak w hotelach. Daj Boże, żeby podróż się jako tako powiodła.

Moja biedna C., aż nadto rozumiem, co Ci się w duszy dzieje, rozumiem, że czujesz się zakamieniałą, ale bądź co bądź nie daj się uwieść pokusą niewiary w miłosierdzie Boże. Pan Bóg sam o sobie powiedział, że Jego myśli nie są jak nasze myśli, my nie możemy zrozumieć Jego myśli, Jego mądrości, ani Jego miłosierdzia.

MIŁOSIERDZIE I NASZA NA NIE ODPOWIEDŹ

Tagi

cnoty, miłosierdzie, O. Woroniecki, ufność

„Bądźcie miłosiernymi jako i Ojciec wasz niebieski miłosierny jest” —(Łuk.) [1]).

Mając w dniach miłosierdzia mówić o miłosierdziu, niesposób nie wznieść wzroku w górę do prawowzoru wszystkich cnót, do ich Źródła i do ich Sprawcy. Sam Zbawiciel wzywa nas do tego temi słowy, które nam św. Łukasz przechował w kazaniu na górze: „Bądźcie miłosiernymi jako i Ojciec wasz niebieski miłosiernym jest”. Zacznijmy przeto od krótkiego rozważania tego atrybutu Bożego, jakim jest miłosierdzie, aby potem zatrzymać się na odpowiedzi, z jaką winno się ono z naszej strony spotkać i zakończyć praktycznemi rozważaniami o sposobie i praktykowaniu miłosierdzia wedle wzorów Bożych.

I.

Otwórzmy natchnione księgi Pisma św., a wnet się przekonamy, że żaden przymiot Boży nie jest tak często wspominany i wysławiany, co miłosierdzie. Na każdej niemal karcie dźwięczy ten wyraz w otoczeniu przymiotników podkreślających jego głębię i moc, jego powszechność i trwałość i jego nieskończoną wartość dla dusz ludzkich. Nigdzie jednak hymn na cześć miłosierdzia Bożego nie brzmi tak silnie w Psalmach, które jako całość śmiało można nazwać pieśnią miłosierdzia Bożego. Ktoby chciał w tej myśli przestudjować Psalmy, aby się przekonać, co one o miłosierdziu Bożem mówią, nietylkoby znalazł, że zaledwie miała ich liczba o niem nie wspomina, ale spotkałby się z niajpiękniejszemi określeniami i opisami tego naczelnego atrybutu działalności Bożej. Przyjrzyjmy się niektórym z nich :

NABOŻEŃSTWO DZIECKA I NABOŻEŃSTWO DOJRZAŁEGO MĘŻA.

Tagi

nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, ufność

Quando factus sum vir, evacuavi quae erant parvuli.

Gdym się stał mężem, wyniszczyłem co było dziecinnego.

I do Koryntjan, 13, 11.

 

Eminencjo,

Ekscelencje,

Panowie!

       Na początku tych rekolekcyj wywołałem przed wami, Panowie, wspomnienie tych odległych dni, gdy matki, składając wam ręce na swych kolanach, uczyły was wymawiać pierwsze „Ojcze Nasz” i pierwsze „Zdrowaś”.

Jeśli was dziś zapytam: „Czy powinniście porzucić dawną waszą pobożność? Czy powinniście byli zezwolić na to, by choć najmniejszą jej cząstkę utracić?, odpowiecie mi, sądzę: „Przeciwnie, powinniśmy byli ją wzmocnić i pogłębić, usunąć zaś jedynie to, co mogło  w niej być dziecinnego”. To rzecz oczywista. Normalnie, czyż nie dzieje się to samo w stosunku do naszych ziemskich matek? Nietylko wiek dojrzały nie zwalnia nas od obowiązku uszanowania i wdzięczności, lecz, gdy Bóg nas obdarzył matką wierną zasadą Ewangelji, świętą matką, jest rzeczą naturalną, że uczucie nasze dla niej staje się więcej przemyślane, gdyż zrozumieliśmy lepiej rozmiar naszych długów, i więcej ufne, gdyż długie doświadczenie nauczyło nas, na jakie poświęcenie z jej strony możemy liczyć, bardziej szlachetnie wreszcie, bo staliśmy się zdolni do czynów i ofiar, których nie można żądać od maleństw. Krótko mówiąc, wypada, aby nasza cześć dla matki z latami stawała się mniej dziecinną a zarazem więcej synowską.

UFAJMY!

Tagi

Gwiazda Morza, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej, ufność

       Święty Bonawentura, chcąc ożywić ufność w opiekę Marji przywodzi nam przed oczy obraz wzburzonego morza. – Grzesznicy – mówi – wypadli z okrętu łaski Bożej, wyrzuty sumienia i bojaźń sprawiedliwości Boskiej miotają nimi na wszystkie strony, bez światła i przewodnika straciliby niebawem wszelką nadzieję i wpadliby w rozpacz. Ale pokazuje im Pan Marję, nazywaną powszechnie „Gwiazdą morza” i tak do nich woła: Biedni grzesznicy, rzuceni w odmęt bałwanów, nie traćcie nadziei, podnieście oczy wasze ku tej pięknej Gwieździe, odetchnijcie i nabierzcie odwagi; Ona was wyratuje z tej burzy i doprowadzi do portu zbawienia. –

Bernard święty, którego nazywają śpiewakiem Marji, te przecudne napisał słowa, zachęcając do ufności w przyczynę Niepokalanej Matki:

– Ktokolwiek, na rozhukanych falach tego świata unoszony, czujesz, że po niespokojnem morzu płyniesz, że gwałtowną nawałnicą miotany jesteś, nie odwracaj oczu od Marji, tej Gwiazdy jasnej, jeśli nie chcesz zginąć od burzy i wzywaj Ją nieustannie na pomoc.

Gdy cię unosić będą bałwany pychy, gdy powstaną wichry pokus różnych, gdy napotkasz na prądy ciężkich utrapień, spojrzyj na Marję, wezwij Jej pomocy, przepotężnego orędownictwa.

BRAK UFNOŚCI

Tagi

o. Maksymilian Kolbe, ufność, wola

  [Mugenzai no Sono, 1932-1933][1]

 

 

Tak nieraz ciężko w życiu. Zdaje się, że już wyjścia żadnego nie ma. Głową muru nie przebije. I smutno, i ciężko, i straszno nieraz, i rozpaczliwie.

 

A dlaczego?

 

Czyż naprawdę tak straszno na świecie?

 

Czyż Pan Bóg nie wie o wszystkim? Czyż nie jest wszechmocny? Czyż w Jego rękach nie są wszystkie prawa natury i nawet wszystkie serca ludzkie? Czyż cośkolwiek może się stać we wszechświecie, jeżeli On na to nie zezwoli?… A jeżeli zezwala, czyż może zezwolić na coś, co nie byłoby dla naszego dobra, dla większego dobra, jak największego dobra?…

SERCE JEZUSA, ZBAWIENIE UFAJĄCYCH W TOBIE

Tagi

Najświętsze Serce Boże, nawrócenie, ufność

I

Przed kilku laty, w pewnem mieście, lekarz nieuleczalnie chory oczekiwał śmierci. Z chrztu był katolikiem, lecz już od wielu lat przestał wypełniać obowiązki religijne i został członkiem loży masońskiej, pracując w jej duchu przeciwko Kościołowi. Żona jego, niewiasta głębokiej pobożności, zaklinała go, aby przyjął Sakramenta św., gdyż niebezpieczeństwo śmierci coraz bardziej się zbliżało. Lecz wszelkie usiłowania były daremne. Mąż wszelkie prośby i zaklinania szorstko odrzucał. Możemy sobie wyobrazić, jak ta zatwardziałość bolała żonę, spostrzegającą coraz to gorszy stan chorego.

 
Pewnego razu, przygnębiona tą troską, w pokoju obok, rozmyślała nad tem jakby uratować duszę męża, gdy nagle usłyszała z ulicy dzwonnej zwiastujący, że kapłan z Panem Jezusem spieszy do chorego, biedna niewiasta otwiera okno, klęka i wyciągając ręce szepce: „Ach mój Boski Zbawicielu! Okaż miłosierdzie nad moim biednym mężem! Zlituj się nademną! Czyż już wcale nie jesteśmy godni, abyś przyszedł do nas! Przejęta bólem klęczała jeszcze chwil kilka. W tem słyszy wołanie chorego. Ze łzami w oczach z troską na twarzy, wchodzi do jego pokoju. A chory zwraca się do niej ze łzami:

 

UFNOŚĆ W MARJI

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, ufność, św. Hieronim Emiliani

      Święty Hieronim Emiljanus przed swojem nawróceniem, był wojskowym. Jako komendant twierdzy w Castelnuowo, bronił jej z wielkiem męstwem przeciw Francuzom, musiał jednak ulec przemocy i dostał się do niewoli.

 
Dumny, kapryśny, żyjący w rozkoszach komendant – teraz przykuty za szyję i nogi łańcuchami, leżał w brudnem więzieniu, do którego przenikało tyle tylko światła, że mógł się rozpatrzeć w swojej nędzy.

 
Nie ulegało wątpliwości, że będzie skazany na śmierć, a oczekiwany sąd Boży po śmierci za jego liczne i ciężkie przewinienia, przerażał go i doprowadzał do rozpaczy.

 
W tej okropnej biedzie wspomniał o swej pobożnej matce, która go tak często, usilnie upominała i przypomniał sobie jej gorącą prośbę: „Synu, uciekaj się do Marji, Matki miłosierdzia – Ona cię wyratuje od wszelkich niebezpieczeństw”. Ukląkł i zaczął się modlić, prosząc Marję o wstawienie się do sprawiedliwego Sędziego, poczem uczynił ślub, że jeżeli zostanie przy życiu, odbędzie pielgrzymkę do Treviso, poprawi się i zachowa wdzięczność na całe życie.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXXIII

Tagi

miłość, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, oddanie się, ufność

W Maryi

Ten żyje w Maryi, kto często o Niej myśli. Na tę ustawiczną myśl o Maryi składa się: 1) Upodobanie w Najświętszej Dziewicy; 2) bezgraniczne w Niej zaufanie; 3) przestawanie sam na sam z Maryją.

 

Upodobanie w Najświętszej Dziewicy

  Dobre dziecię kocha swą matkę, przywiązuje się do niej, cieszy się jej wywyższeniem, jej radość poczytuje za swoją.
Podobnie i dziecię Maryi przywiązuje się do swej Matki, podoba sobie w Jej przymiotach, cieszy się tym, że jest Ona tak dobra, tak miłosierna, piękna i niewinna. Umysł jego nie widzi wśród stworzeń nic poza Maryją piękniejszego, czym mógłby się napawać. Wola jego nie znajduje wśród stworzeń nic lepszego, czym mogłaby się cieszyć.