O MIŁOŚCI OJCZYZNY. Z KAZANIA O. WORONIECKIEGO

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, miłość, O. Woroniecki, ojczyzna

Ujrzawszy miasto Jerozolimę płakał nad niem.

Łuk. XIX. 41

W tym ustępie ewangelji Chr. Pan daje nam cudowny przykład miłości Ojczyzny, bo choć przyszedł wszystkich zbawić, ukochał w sposób szczególny swój kraj i naród.

I my, idąc za przykładem Chr. P. powinniśmy nie ograniczając miłości dla drugich, mieć ją przedewszystkiem dla ziomków i Ojczyzny.

Nieraz dawaliśmy przy sposobności dowody tej miłości, ale czy nie w sposób raczej powierzchowny, wybierając co łatwiejsze, co nas mniej kosztowało.

Dobrze zrozumiana miłość Ojczyzny jest tylko zastosowaniem miłości bliźniego, bo przykazanie miłości bliźniego nie wymaga, abyśmy wszystkich zarówno kochali, dopuszcza stopniowanie. Nie można kochać osoby obcej tak, jak się kocha rodziców, lub tych z którymi w bliskich żyjemy stosunkach.

SZKAPLERZ – A NABOŻEŃSTWO MARYJNE

Tagi

cnoty, Głos Karmelu, Najświętsza Maryja Panna, szkaplerz

Wybrany fragment tekstu, który zamieszczam wskazuje na elementy jakie powinno zawierać życie maryjne każdego kto nosi Szkaplerz.  Autor wskazuje, że główną istotą każdego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny i Świętych Pańskich jest naśladowanie ich cnót. W tym wypadku aby wykazać słuszność tej katechizmowej prawdy autor posługuje się słowami Ojca Karmelity z Ypres.

Juan Arecharaleta

Zbyt ściśle, jak powiedzieliśmy, połączone jest ze Szkaplerzem życie maryjne naszego Zakonu, zatem nie przekroczymy ram naszego skromnego założenia, przytaczając w krótkości trafne określenie istoty życia maryjnego przez Przew. Ojca Archanioła od Dziewicy Karmelu, Karmelity z Ypres.

Życie maryjne, mówi on, zawieraćby powinno 4 pierwiastki:

• Myśl dominująca o Matce Bożej.
• Zwrot duszy ku Niej dążący z własnego wyboru woli.
• Uszlachetnienie nadprzyrodzone.
• Promienie zewnętrzne tego życia wewnętrznego w aktach cnoty.

DO MŁODYCH MĘŻATEK – P. JENERAŁOWA

Tagi

cnoty, dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, małżeństwo, Naród

Ponawiające się macierzyństwo, które tyle kobiet straszy, jest właściwem zadaniem wszystkich młodych mężatek, a od tego, jak się na nie zapatrują i od sposobu w jaki się z niego wywiązać chcą, zależą: żywotność kościoła, samoistność narodu, zacność domowego ogniska, szczęście doczesne i wieczne, bo spokój sumienia, bo wieczna nagroda w niebie.

W stanie małżeńskim strach potomstwa zwykle pociąga za sobą dwa niebezpieczeństwa: albo utrzymywanie stosunków z mężem, ale grzesznych, albo też zerwanie takowych, bo mąż nie chcąc żony martwić, ucieka od niej i poza domem żyje niewiadomo jak.

W jednym i drugim wypadku, przystępowanie do sakramentów staje się niepodobnem, a zatem: życie katolickie, życie wiary znika.

KOŚCIÓŁ W OCZACH WIARY – O. WORONIECKI

Tagi

cnoty, O. Woroniecki, wady, wiara, Znamiona Kościoła, życie nadprzyrodzone

„Bo my zapatrzeni jesteśmy nie w to co się widzi, ale w to czego się nie widzi, bo co widzimy znikome jest, a czego nie widzimy, wieczne”[1]

 

Każdy chrześcijanin świadomy swego wielkiego powołania ma życiem swym zdać egzamin z cnót teologicznych wiary, nadziei i miłości. Egzamin to trudny, wymagający zaparcia się siebie i głębokiego poddania się od wewnątrz działaniu bożemu. Czynniki te boże, nadprzyrodzone, nie sprzeciwiają się bynajmniej najlepszym, najszlachetniejszym aspiracjom przyrodzonym umysłu ludzkiego, ale je przekraczają, porywają w górę, wymagając podporządkowania i oddania do dyspozycji najwyższych celów i ideałów wszystkich zasobów duszy. Nie łatwo się temu poddać, tym bardziej, gdy obok tych szlachetnych aspiracyj wzrosły w duszy i niższe, mniej szlachetne, albo wprost złe skłonności, które stawiać będą mniej lub więcej świadomy opór działania łaski, mającej wyrwać człowieka z ciasnego kręgu przyrodzonych celów i zainteresowań.

Przyjrzyjmy się jak się ten egzamin z wiary odbywa i to nie tylko w swej fazie początkowej, wtedy gdy człowiek do niej dochodzi dopiero, ale szczególnie w późniejszych fazach, kiedy już jest w niej ugruntowany i winien nią żyć w całej pełni.

O. WORONIECKI – POCHWAŁA JAKO AKT POKORY

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, O. Woroniecki, pokora

        Niejeden sądzi, że do ćwiczenia się w pokorze mało ma sposobności, mniema bowiem, że do tego służą jedynie upokorzenia. Zapewne, że bez pewnej dozy upokorzeń, nikt nie może stać się prawdziwie pokornym, a jednak, nie należy bynajmniej sądzić, aby jedynie upokorzenia ćwiczyły nas w pokorze, ćwiczy nas w niej również chętne chwalenie bliźnich.

Człowiek prawdziwie pokorny lubi chwalić i umie chwalić. Aby to zrozumieć, trzeba wiedzieć, iż istotą pokory nie jest wcale złe mniemanie o sobie, ale chętne korzenie się przed Bogiem i przed wszystkiem, co jest prawdziwie Bożego w bliźniem. Wiemy dobrze, jak często złe mówienie o sobie, wypływa z pychy, cierpiącej w ukryciu nad brakiem tej lub owej doskonałości i maskującej się pozorami pokory.

ŚW. ANTONI PADEWSKI – LIST APOSTOLSKI PIUSA XI

Tagi

cnota czystości, cnota pobożności, cnoty, Pius XI, pokora, ubóstwo, wiara, św. Antoni Padewski

LIST APOSTOLSKI

do J. E. Eljasza Dalia Costa, biskupa Padwy, z okazji siedemsetlecia

zgonu i kanonizacji św. Antoniego Padewskiego.

PIUS XI PAPIEŻ

Pozdrowienie i Błogosławieństwo Apostolskie.

 

Wstęp.

 

Uroczystości ku czci św. Antoniego, które w roku bieżącym, a siedemsetnym od pobożnej jego śmierci odbywać się będą, przedłużone zostaną do roku przyszłego, dla upomiętnienia dnia tego, kiedy przed siedmioma wieka­mi Antoni do liczby świętych został przyłączony. Mamy nadzieję, że przebieg tych obchodów niemało przyczyni się do ożywienia pobożności i zbawienia dusz.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU. (CZ. II)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, kościół, Msza św., O. Woroniecki, łaska, życie nadprzyrodzone

III.

Jeśli się teraz zapytamy, jak się ma odbywać ten proces wychowania chrześcijańskiego, którego rezultatem byłoby harmonijne zjednoczenie pierwiastków przyrodzonych i nadprzyrodzonych i przeniknięcie łaską całego naszego życia codziennego, to odpowiedzi na to pytanie, winniśmy szukać w innych dogmatach.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU (cz.I)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, O. Woroniecki, życie nadprzyrodzone

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU[1]

 

Chrześcijańskie wychowanie charakteru nie jest jakimś procesem odrębnym od życia religijnego, któryby się rozwijał sam w sobie i tylko zdaleka, ubocznie, mniej lub więcej bezpośrednio ulegał wpływom dogmatu, czyli, innemi słowy, czynników nadprzyrodzonych.

Bynajmniej, chrześcijańskie wychowanie charakteru jest zagadnieniem rdzennie nadprzyrodzonem, zawartem w najistotniejszych dogmatach naszej wiary.

DUCH CHRZEŚCIJAŃSKI A DUCH ŚWIATA. (CZ. III)

Tagi

chrześcijaństwo, cnoty, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka

Zamieszczam ostatnią już część tekstu p. Generałowej Zamoyskiej. Autorka tekstu posiadała tę unikatową zdolność przekazania konkretnych wskazówek w prostych a dosadnych słowach. Treść tych bogatych notatek uświadamia nam potrzebę nieustannego wysiłku w praktykowaniu cnót. Tekst także zmusza czytelnika do zadania sobie pytania jakim właściwie duchem kieruję się w życiu. Polecam odczytanie w całości wszystkich 3 części dla uchwycenia kontekstu.

Cz. I: https://lagloriadelasantisimavirgen.wordpress.com/2017/04/12/duch-chrzescijanski-a-duch-swiata-cz-i/

Cz II: https://lagloriadelasantisimavirgen.wordpress.com/2017/04/20/duch-chrzescijanski-a-duch-swiata-cz-ii/

Juan Arecharaleta

RADY I WSKAZÓWKI P. JENERAŁOWEJ:

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka

  Powieści czytajcie jak najmniej, robią one umysł płytkim i jałowym, niezdolnym do czytania czegoś poważniejszego.

Trzy są najlepsze sposoby na niepoprawne wady: modlitwa, umartwienie, jałmużna. To potrójna siła, która zdobywa miłosierdzie Boże i łaskę.

O walczeniu z wadami p. Jenerałowa mówiła, że trzeba je ścierać tak długo, aż się zetrą. „On ne corrige pas les défauts en les ménageant”. (Nie poprawia się wad oszczędzając je).

Z zeszyciku p. Jenerałowej zatytułowanego: „Recepty duchowne”:

Być cierpliwym na to czem się jest i co się odczuwa.

Być surowym względem swoich słów i swoich czynów.

Pismo Kuźniczanek 1925, R. IV nr 3, str. 22.