Luźne przemyślenia

Tagi

Juan Arecharaleta, obowiązki, prawda, rewolucja, wolność religijna, wrogowie religii

W ostatnim czasie wiele się mówi o rożnych prawach, a zwłaszcza o prawach do wolności. Historia pokazuje nam jak prawa i obowiązki ludzkości się zmieniają, albo raczej jak są zmieniane. Analizując te zmiany nasuwa się wniosek, że zmiany te są dobrze przygotowane i wprowadzane a ostatecznie mają wywrócić Boży porządek. To co widzimy i o czym słyszymy w ostatnich dniach nie powinno nas już nawet dziwić. Weźmy sobie za punkt wyjścia rewolucję francuską:

Przed rewolucją:

• Obowiązek do wyznawania prawdziwej religii
• Obowiązek do poglądów zgodnych z prawdą i dobrem
• Prawo do nauki (Kto chce i może)
• Władza tego kto ma do tego kompetencje nadane przez Boga

Po rewolucji:

• Prawo do wyboru religii
• Prawo do słowa (jakiegokolwiek)
• Obowiązek nauki, ale tego co i jak chce państwo
• Prawo wyboru ma każdy a rządzić może każdy (mądry i głupi)

Efekt jest taki, że wszyscy domagają się wolności jedni do zła, drudzy do dobra. Dobrze jest jednak pamiętać, że w stanach powszechnego zamętu i niepokoju należy być bardzo ostrożnym. Łatwo stać się ofiarą emocji. Bardzo ryzykuje ten kto kogoś do czegoś nawołuje a zwłaszcza gdy podpiera to przykładami z historii religii. W Polsce nie brakowało przywódców i bohaterów ale większość z nich nie potrafiła rozkazywać.

Juan Arecharaleta

Znaczenie Orędzia fatimskiego*

Tagi

Fatima, I piątki miesiąca, Krzyż, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Serce Maryi, obowiązki, Pierwsze soboty miesiąca, pokuta, poświęcenie, Poświęcenie świata N. S. M., różaniec, wynagrodzenie, Łaska Uświęcająca

Obok wezwania do pokuty, poświęcenie jest kluczowym składnikiem Orędzia fatimskiego. Tak o tym pisze siostra Łucja:

„Nasz dobry Pan pozwoli się obłaskawić, ale z żalem i goryczą skarży się na niewielką liczbę dusz w Jego łasce, które są chętne wyrzec się tego, czego wymaga od nich stosowanie się do Jego Prawa.”

W 1943 roku w okresie Wielkiego Postu siostra Łucja tak pisała do biskupa Gurzy:

„Oto pokuta, o jaką prosi teraz nasz dobry Pan: są nią zwykłe wyrzeczenia, do których powołany jest każdy, kto chce zachowywać przykazania i prowadzić życie sprawiedliwe. Jezus prosi, by wszyscy zostali o tym powiadomieni, gdyż wielu myśli, że słowo pokuta oznacza wielką surowość i, nie odnajdując w sobie siły czy gotowości, traci odwagę i popada w letniość i grzech. W miniony czwartek, o północy, gdy za zgodą moich zwierzchników przebywałam w kaplicy, nasz Pan powiedział do mnie: Wyrzeczenia, o jakie wszystkich proszę, to wypełnianie obowiązków stanu i zachowywanie moich przykazań. Oto pokuta, jakiej oczekuję i wymagam.”

DONIOSŁOŚĆ NIEKTÓRYCH POLSKICH WYRAZÓW

Tagi

Kuźniczanka, obowiązki, posłuszeństwo

1. Co znaczy posłuszeństwo?

Iść za tem, co słuszne.

2. Co znaczy obowiązek?

Coś, co obu wiąże, mianowicie Boga i mnie. Jeśli jestem <<obowiązkowa>>, wypełniam to co mnie z Bogiem wiąże, a przez to,  sama Boga względem siebie obowiazuję, bo wierny jest Bóg, bo wierny jest Bóg w obietnicach swoich i błogosławi tym co wiernie przestrzegają przykazań Jego.

3. O czem można powiedzieć, że jest ładne?

O tem co ma w sobie ład. Chcesz czegoś, na coby patrzeć było miło, staraj się o porządek, czyli ład, a będzie << ładnie>>.

4. Co znaczy porządek?

każdą osobę, każdą rzecz, każde uczucie, każdą czynność, rozrywkę it.p. stawiać we właściwym rzędzie, czyli na swojem miejscu. Stąd powstają porządni ludzie, porządne rodziny, porządne społeczeństwa, porządek w pracy it.d.

 

Pismo Kuźniczanek, Rok II, nr 11, 1913,  s. 8.

OBOWIĄZKI RODZICÓW WZGLĘDEM DZIECI

Tagi

dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, obowiązki, rodzina

     Obowiązkiem rodziców względem dzieci, jest: przejąć je zbawienną bojaźnią, miłością bez poufałości i dziecięcem uszanowaniem, które nie wyklucza zaufania.

Trzeba stać się powiernikiem ich smutków, radości, win i pokus: nie tyle my mamy mówić, ile one powinny móc się wypowiedzieć.

Trzeba interesować się wszystkiem co je zajmuje, zdawać sobie sprawę z ich pracy i postępów, wiedzieć czego się uczą.

Codziennie trzeba znaleźć czas potrzebny, aby porozmawiać z niemi o wszystkiem co ich dotyczy, o tem co w ciągu dnia widziały, czytały, słyszały, myślały, mówiły lub zrobiły.

Z NAUK Ś. P. JADWIGI GENERAŁOWEJ ZAMOYSKIEJ.

Tagi

Jadwiga Zamoyska, kapłan, obowiązki, suche dni

Rodziny chrześcijańskie muszą przejąć się wielkością kapłaństwa, muszą zrozumieć że ten zaszczyt przewyższa wszystkie inne i że żadna godność świecka nie da się z nim porównać.

O naszych obowiązkach względem Duchowieństwa.

 

Jakże często ludzie uskarżają się na przeróżne braki, a jak rzadko umieją skutecznie i wytrwale posługiwać się środkami, jakie mają pod ręką, by złemu zaradzić.

Kościół katolicki w swej macierzyńskiej troskliwości, wynajduje i przynosi nam lekarstwa na wszelkie choroby, siły do każdej walki, ukojenie w każdem cierpieniu, światło w ciemnościach, jakiemi duch kłamstwa stara się ustawicznie otaczać dusze nasze, stając między Bogiem a jego stworzeniem. Kościół pociesza nas w smutkach, przykłada nam balsam na rany nasze, uodparnia nas przeciw naszej wrodzonej słabości.

A to boskie posłannictwo wobec dusz naszych spełnia za pośrednictwem kapłanów.

Sam Chrystus nas o tem poucza. Kapłani są solą ziemi. „Jesteście” mówi do apostołów, „solą”, która zapobiega zepsuciu.

W osobach swych uczniów, Chrystus Pan wybrał sobie zastępców, sam ich pouczył i zaopatrzył w pełnomocnictwa potrzebne dla naszego zbawienia.

Skoro księża są wobec nas pełnomocnikami Chrystusa i Kościoła, czyż nie leży w naszym własnym interesie, żeby duchowieństwo było święte? Ale według słów Chrystusowych, żniwo jest wielkie, a robotników mało, – mamy więc o nich prosić Boga.

Wchodząc w myśl Chrystusową, Kościół wyznaczył cztery razy do roku, w okresie święceń kapłańskich, dni postu i modlitwy na uproszenie od Boga dobrych księży. Często słyszy się narzekania na duchowieństwo, lecz mało kto bierze sobie do serca rozporządzenie Kościoła i błaga Boga o ten skarb.

„… ŚWIĘTYCH OBCOWANIE…” (O WYCHOWANIU)

Tagi

etyka społeczna, Jadwiga Zamoyska, obowiązki, praca, solidarność, Świętych obcowanie

Żaden naród, jak i żaden człowiek, sam siebie nie nauczył, nie nawrócił. Pan Bóg używa jednych do nauczania i nawracania drugich. Wszystkim narodom wiara przyniesiona była przez obcych. Wszak i my zawdzięczamy ją Dąbrówce, św. Wojciechowi.

Wszyscy jesteśmy członkami jednego Ciała

 

Częsty to zwyczaj między ludźmi, że utyskują na złe warunki życia, na niski poziom społeczeństwa, na upadek charakterów i narodów, a nie rozumieją, że z takich spostrzeżeń wynikają dla nich wyraźne obowiązki.

Dopatrzenie się tego, co złe, jest oczywiście pierwszym i niezbędnym warunkiem zaradzenia złemu, a zatem szczęśliwi są ludzie, co widzą i uznają swe przewinienia i niedostatki. Ale samo dopatrzenie się złego złemu nie zaradza. Można by je porównać do akordów niedoskonałych w muzyce; akordy te w istocie są tak niedoskonałe, że aż przykro brzmią, jeżeli natychmiast po nich nie następuje „rozwiązanie” przez akord doskonały. Otóż w życiu społecznym do harmonii dojść można, tylko przykładając się wszystkimi siłami do naprawienia tego, co zdrożne, do uzupełnienia tego, co niedostateczne, i to przede wszystkim w sobie i w tym, co od nas zależy. Ale dla wypełnienia tego obowiązku trzeba się przejąć wiarą w tę prawdę, że cała ludzkość stanowi jedno tylko ciało i że chociaż każdy przede wszystkim sam za siebie odpowiada, to jednak wszyscy wzajemną solidarnością związani jesteśmy.

Kościół, ucząc wiary w „świętych obcowanie”, wielkie światło rzuca na obowiązki, wynikające z ludzkiej solidarności. Wiarą w świętych obcowanie wyznajemy, że ludzie żyjący na ziemi, dusze w czyśćcu przebywające i święci w niebie, wszyscy jesteśmy duchowo ze sobą połączeni, jako członkowie Kościoła wojującego, cierpiącego i triumfującego, którego Chrystus jest Głową, i tak jak wszystkie części ciała wzajemnie sobie służą, wspólnie cierpią i pracują, tak i my wzajemnie powinniśmy się miłować, wzajemnie sobie służyć, a Chrystusowi, jako Głowie naszej, ochoczo ulegać.

Pamiętajmy, że tak jak w porządku fizycznym działanie światła i dźwięku nie ogranicza się do samego punktu, z którego się wydziela, ale stosownie do swej siły falami się rozchodzi w dalsze przestrzenie, tak w porządku duchowym każda myśl czy tylko słowem wyrażona, czy wprowadzona w czyn chociaż tylko przez jednego człowieka, dla drugich jednak i dalszych dobrodziejstwem lub szkodą się staje.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXV

Tagi

Ks. Feliks Cozel, modlitwa, obowiązki, pacierz

Gdy, matko, dziecię swe paciorka uczysz, uklęknij wtedy z niem razem, a tak mimowolnie nauczysz dziecię, że do pacierza potrzeba uklęknąć!

3. Rodzice powinni uczyć dziecię od najmłodszych lat P. Boga czcić – ucząc paciorka i modlitwy.

     1. Matko pobożna, ucz dziecię swe od najmłodszych lat tego Boga czcić i wielbić w codziennej, prawdziwie pobożnej modlitwie, czyli w paciorku rannym i wieczornym. To jest jedna z największych i najważniejszych podstaw religijnego wychowania! Matka, co słowem i przykładem swym dziecięcia nie nauczyła dobrze się modlić, choćby nie wiem czego dziecię nauczyła, nie nauczyła go rzeczy najważniejszej i najpotrzebniejszej!

 
A jak tego uczyć?… Zacznij jak najprędzej od znaku krzyża św., jak tego naucza św. Jan Chryzostom: Uczcie, matki, dziatki swoje znaku krzyża św., a zanim jeszcze same zrobić go potrafią, róbcie wy mu same często znak krzyża św. na czole. Potem uczcie je jak najwcześniej wymawiać Najświętsze Imiona Jezusa i Marji, jak pisze o tem św. Hieronim w liście swym do Lety: Pociechą chrześcijańskiej matki być powinno, nauczyć dziecię swe wymawiać słodkie Imię Jezusa już wtedy nawet, gdy ledwo mówić poczyna i gdy język jego zaledwo wymawiać pocznie. Następnie ucz je jak najprędzej paciorka… Znałem wiele dzieci malutkich, n. p.. w ochronkach, które doskonale pacierz umiały; – ale znałem też dzieci, co umiały już wiele różnych wierszyków na pamięć, a paciorka, niestety, nie umiały!

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXIV

Tagi

Chrzest, Ks. Feliks Cozel, nauka katolicka, obowiązki

2. Drugą zasadą i podstawą dobrego wychowania jest: religijne wychowanie od najmłodszych lat, oparte na wierze – wychowanie dla Boga i w bojaźni Bożej.

1. Dziatki są dziatkami Bożemi, więc rodzice powinni je za takie uważać i dla Boga i po Bożemu wychować.

 

     1. Kiedy córka króla Faraona oddawała małego Mojżesza matce jego na wychowanie, powiedziała: Weź to dziecię i wychowaj je dla mnie, a ja tobie dam twą zapłatę. Otóż podobnie i sam P. Bóg zda się po chrzcie dziecięcia mówić do rodziców chrześcijańskich, a zwłaszcza do matki chrześcijańskiej: Weź to dziecię i wychowaj je dla Mnie, a ja tobie dam twą zapłatę!… Bo od chwili chrztu św. Pan Bóg przyjął to dziecię w szczególniejszy sposób za dziecię swoje i oddaje je Tobie, matko chrześcijańska, abyś je dla Boga, jako dziecię Boże, po Bożemu wychowała. – Myśl tę rozwinąłem już obszerniej powyżej, gdym pisał o obowiązku wychowania dzieci dla Boga. O gdyby to rodzice chrześcijańscy tę wielką myśl i tę wielką prawdę Bożą zrozumieli! Dla lepszego jej zrozumienia chcę ją tu choć trochę jeszcze rozwinąć.

 
Rodzice chrześcijańscy! dziatki wasze – to dziatki Boże!… to książęta niebiańscy!… to dziedzice królestwa niebieskiego!… Jest to nieomylna nauka Kościoła św., dogmat wiary.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXIII

Tagi

dzieci, kara, Ks. Feliks Cozel, obowiązki

Jeden z wielkich myślicieli wypowiedział takie zdanie, że dziecko, które w czwartym roku życia zasługuje jeszcze na karę, już jest źle wychowane.

IV. Główne zasady dobrego wychowania.

1. Wychowanie dziatek potrzeba zaczynać od najmłodszych lat.

 

      1. Jednym z największych błędów dobrego wychowania jest ten, że rodzice nie dość wcześnie wychowanie zaczynają!… Wielu mówi, że dziecko jeszcze małe i głupie, że więc jeszcze czas; – a tymczasem, jak nas uczą wiara i doświadczenie, (jak o tem powyżej w rozdz. 5-tym pisałem), każdy człowiek przychodzi na świat już z wrodzonemi złemi skonnościami. Już pogański filozof powiedział, że: nitimur in vetitum, t. j. że dążymy do tego, co zakazane! Od najmłodszych lat jest w nas ta walka między złem a dobrem, między ciałem a duchem, jak naucza św. Paweł, a walka ta ma trwać całe życie i od jej wyniku, dobrego lub złego, zależy potem cała wieczność szczęśliwa lub nieszczęśliwa!…

 

Najfałszywszą i najniegodziwszą jest zasada bezbożnych: że młodość musi się wyszumić!…

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXX

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, młodzież, obowiązki

A jak z jednej strony dzieci w niebie będą przez całą wieczność największą pociechą rodziców, tak z drugiej strony dzieci, z winy rodziców przez brak dobrego wychowania potępione, – będą przyczyną potępienia wielu rodziców i przyczyną tem większej ich męki w piekle.

6. Rodzice powinni dobrze wychować dziatki swe ze względu na siebie samych.

     1. Wynika to naprzód już z tego, cośmy dotychczas mówili. Bo jeśli rodzice dobre wychowanie dziatkom dadzą i przez to dusze ich wiecznie zbawią, to i swego zbawienia podwaliny położą. A przeciwnie, jeśli z ich winy dusza dziecięcia zginie, to tem samem i swoje własne zbawienie na niebezpieczeństwo narażają.

 

     2. Ale nie tylko ze względu na swe własne zbawienie wieczne powinni rodzice jak najwięcej dbać i starać się o dobre wychowanie dziatek swoich, lecz także i ze względu na przyszłe swe własne szczęście doczesne, a względnie nieszczęście, gdyż pierwszymi, co żniwo z dobrego lub złego posiewu wychowania odniosą, są sami rodzice. poucza nas o tem Sam Pan Bóg w Piśmie św. – a potwierdza ustawicznie codzienne doświadczenie na tylu rodzicach! Posłuchajmy jednego, drugiego wyroku Bożego: kto sieje nieprawość, będzie żął nieszczęście (Przyp. 22.8). – Ćwicz syna twego, a ochłodzi cię i da rozkosz duszy twojej (Przyp. 29. 17). – Mądry syn rozwesela ojca, a syn głupi smutkiem jest matki swej (10. 1). – Sromota ojcowska jest z syna źle wychowanego (Ekkl. 22. 3). – Kto ćwiczy syna swego, będzie chwalon z niego i będzie się z niego chlubił. Umarł ojciec jego i jakoby nie umarł, bo po sobie zostawił podobnego sobie. Miał za żywota pociechę z niego, a umierając nie zafrasował się ani zawstydził. (Ekkl. 30). – Tak więc już sam P. Bóg w Piśmie św. wskazuje rodzicom pożytki i pociechy z dobrego wychowania dziatek płynące, aby tem bardziej to sobie do serca brali i o to się starali. Jeśli gospodarz ma pociechę na widok pięknego żniwa, gdy widzi owoce pracy swej, jeśli ogrodnik ma pociechę z ogrodu swego, – jeśli hodowca bydła ma pociechę z pięknej trzody swej, – to stokroć większą pociechę mają rodzice z dziatek swoich, które dobrze wychowali… gdy widzą dziatki swe dorastające w niewinności, pobożności, posłuszeństwie, miłemi ludziom i Bogu!

Szczególniej w starości odczuwają rodzice owoce dobrego wychowania swych dziatek. Praca i koszta, wyłożone na to, przynoszą im w ich starości wielkie procenta. Dziatki dobrze wychowane są największą pociechą rodziców w ich starości, otaczają ich największą miłością, przywiązaniem, opieką i staraniem, bo uważają to za największy i najmilszy swój obowiązek: spłacenie długu winnej rodzicom wdzięczności. – A w godzinę śmierci dziatki, dobrze po chrześcijańsku wychowane, otaczające ich łoże śmierci,