Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXVIII

Tagi

Komunia św., Ks. Feliks Cozel, Najświętszy Sakrament, Pius X, spowiedź

7. Rodzice chrześcijańscy powinni dziatki swe, skoro tylko dojdą do rozumu, przygotować jak najwcześniej i jak najlepiej do św. Spowiedzi i Komunji św.

 

       1. Jeśli rodzice powinni wogóle od najmłodszych lat bojaźń Bożą i grzechu w duszę dziatek swych wpajać, tedy szczególniej w dwóch okolicznościach: 1. gdy spostrzegą, że dziatki coś złego, grzesznego popełniają; 2. Gdy dziatki ich dojdą już do używania rozumu i mają pójść do pierwszej spowiedzi. O! wtedy słówko ciepłe z ust rodzicielskich, pobudzające dziatki do obrzydzenia grzechu i do żalu za grzechy, więcej będzie znaczyło, aniżeli nawet słowa kapłana, bo dzieci największą wagę przywiązują do słów, słyszanych z ust własnych rodziców. Wczesna spowiedź jest najdzielniejszym środkiem do poprawy dziecięcia i do dobrego wychowania! Rodzice więc nie powinni zbyt tej spowiedzi odkładać, jak to niestety tak często się dzieje w tak zwanych >>lepszych domach<<. Znałem dom, niby chrześcijański, gdzie matka niby jest pobożna, a i ojciec był bardzo religijnie wychowany, a synowie ich, będący już w 3-iej klasie gimnazjalnej i bardzo umysłowo rozwinięci, nie byli jeszcze u spowiedzi! Czyż wychowanie tych dzieci jest dobre i prawdziwie religijne? Śmiało powiedzieć mogę i muszę, że nie!! Nie będą mieli później pociechy z tych dzieci!

 

Czas, w którym dziecko powinno być przygotowane do pierwszej spowiedzi, jest mniej więcej około siódmego już roku, t. j. kiedy dziecko ma już dostateczne używanie rozumu do rozpoznania dobrego i złego, i zdolne już do popełnienia grzechu. Orzekł to najwyraźniej Kościół św. w poleceniu Papieża Piusa X[1].

ŚWIĘTA RÓŻA Z LIMY

Tagi

ks. Berthier, św. Róża z Limy

     Św. Róża z Limy, od najmłodszych lat, nie jadała nigdy owoców. Każdy zrozumie, kto wie, jak bardzo dzieci owoce lubią, jak heroicznem było to jej umartwienie. Matka jej, która nie wiedziała dlaczego dziecina owoców nie je, przypisywała to naturalnemu wstrętowi i bardzo się temu dziwiła. By odrazę tę przełamać, podawała jej najpiękniejsze owoce. Róża z wdzięcznością dary matki przyjmowała, lecz zamiast je zjadać, dawała je ubogim swoim przyjaciółkom.

 

Gdy raz św. Róża z Limy haftowała, matka kazała jej kwiat jeden z przeciwnej strony wyszyć. – Bez oporu wykonała Róża ten rozkaz; matka jednak przekonawszy się że całość na tem straciła, ostro dziewczynkę za tę jej robotę upomniała. A wiecie dzieci, co na to św. Róża odpowiedziała? „Nie zależy mi matko, jak jakąś robotę wykonam, główną wagę kładę na to, bym ci była posłuszną”.

 

Św. Róża z Limy, – ten piękny kwiat, który pierwszy zakwitł na ziemi południowej Ameryki, nie mogąc ścierpieć piękności swych włosów, własnoręcznie je obcięła. Rodzice jej opowiadają, że by piękną swoją twarz zeszpecić, przykładała na policzki ostrą korę, która je kaleczyła. Zapewne, dzieci kochane, chciałybyście usłyszeć, w jakich to okolicznościach wzbudziła się w sercu Róży ta głęboka pogarda wszelkiej przemijającej piękności.

 
Nie miała jeszcze pięciu lat, gdy brat jej, bawiąc się z nią, odkrył jej głowę i nasypał prochu na jej włosy. Bardzo się z tego figla cieszył,

NOWENNA PRZED UROCZYSTOŚCIĄ NARODZENIA NAJŚW. MARJI PANNY.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Maryi, nowenna

 

Nowenna do Uroczystości Narodzenia Najświętszej Maryi Panny zaczyna się 30 sierpnia.

Dzień 1-szy.

 

Jak jutrzenka jest końcem poprzedzającej jej nocy, tak narodzenie Marji było końcem naszych smutków, a początkiem wesela (Rup. In Cont. L. VI), które ogarnia głównie serca Jej sług. Aby być sługą N. Marji Panny, trzeba się starać poprawić życie, unikać okazji do grzechów, mając szczerą wolę nie obrażania Boga, czcić Ją codziennie jaką modlitwą i uciekać się do Niej w potrzebach. Najśw. Dziewica nie potrzebuje naszych usług dla siebie samej, jeżeli pragnie mieć stosunek z nami, to jedynie by nam czynić dobrze. Marja, mówi św. Andrzej z Krety, jest bardzo wdzięczna i hojnie odpłaca każdy akt czci i miłości Jej składany.

 

Czytamy w życiorysie św. Róży z Lim., str. 124, że w kaplicy (pałacowej) Najśw. Marji P., właścicielka tegoż pałacu, żyjąca w przyjaźni z św. Różą, wobec niej i dwóch towarzyszek, w duchownej rozmowie, wysławiała N. Marję P., cytując liczne Jej dobrodziejstwa. A gdy przestała, św. Róża, wpatrzona dotąd w obraz Bogarodzicy, prosiła, aby mówiła dalej i rzekła: Zaprawdę rzecz dziwna się stała, albowiem podczas gdyś opowiadała o cudach Panny Najśw., widziałam w tym obrazie naszym oznaki niezwykłej radości. Panna Przenajświętsza na nas wdzięcznie spoglądała, podnosiła się w obrazie, jakby zeń z uśpioną Dzieciną do nas wynijść chciała, rozrzucała między nas duchowe słodycze, uśmiechała się, wspanialej była opromieniona i raz swą Boską Dziecinę, to znów nas obsypywała pieszczotami. A zaś nie słusznie trzeba się było dłużej zabawić nad wychwalaniem cudów zdziałanych przez naszą Najświętszą Królowę.

 

Abyśmy zasłużyli na podobne Jej względy i uweselili Serce naszej Najśw. Matki, mówmy ze czcią o Niej, ale jeszcze częściej mówmy do Niej z dziecięcą miłością.

 

Codziennie zmówić 9 Zdrowaś Marja.

 

 

JAK ZOSTAŁAM KATOLICZKĄ?

Tagi

nawrócenie, wiara

     Byłam młoda, z pochodzenia ewangeliczką. Z początku państwo, u których pracowałam, byli dla mnie bardzo dobrzy. Kiedy wyjeżdżali powózką, zabierali mnie zawsze z sobą do kościoła, ponieważ droga była bardzo daleka. Lecz wygody w krótkim czasie skończyły się, ponieważ dowiedzieli się, że nie chodzę do kościoła ewangelickiego tylko katolickiego.

 

Od tego czasu musiałam kilka kilometrów chodzić pieszo. Lecz droga ta nie odstraszyła mnie, gdyż miałam koleżankę pokojówkę (z tego samego majątku), z którą się zawsze w ową drogę wybierałam. Wówczas nie miałam jeszcze wcale zamiaru przyjąć wiary katolickiej, bo matka moja dowiedziawszy się że chodzę do kościoła katolickiego strasznie się na mnie gniewała, a nawet przeklinała.

 

Zaznaczam, że w owym czasie nie znałam jeszcze w ogóle języka polskiego. Koleżanka moja nauczyła mnie troszeczkę czytać z książeczki do nabożeństwa i często przeplatałyśmy już z sobą cośkolwiek po polsku, lecz tylko w nocy lub po pracy. W modlitwach mych prosiłam wyłącznie Pana Boga i Matkę Najśw. o łaskę i wyjaśnienie, bym mogła przyjąć wiarę katolicką.

NIEOMYLNY URZĄD NAUCZYCIELSKI cz. I

Tagi

dogmat, nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, sobór powszechny, wiara

Ojciec św. Pius IX ogłosił dogmat o nieomylności papieskiej na Soborze Watykańskim w 1870 roku.

Nieomylność urzędu nauczycielskiego w Kościele polega na tem, że biskupi połączeni ze swą głową – papieżem – czyto na powszechnym soborze czy też rozproszeni po całym świecie katolickim nie mogą się omylić w podawaniu i w tłumaczeniu nauki Jezusa Chrystusa wiernemu ludowi. Ta zaś nieomylność nie pochodzi z jakiego objawienia lub z jakiego szczególnego natchnienia, lecz z ciągłej pomocy Bożej, która ich niewątpliwie zachowuje od każdego błędu. Ta pomoc Boża nie jest żadnym cudem, lecz prostem wdaniem się Opatrzności, która tak kieruje użyciem ludzkich środków, że te nigdy nie mijają się ze swym celem, i które to wdanie się tak kieruje ludzkimi umysłami i sercami, że prawda wreszcie tryumfuje.

 
Nieomylność nie nadaje naczelnikowi Kościoła przymiotu niegrzeszenia. Bo zachowanie od błędu w opowiadaniu i wykładaniu nauki Jezusa Chrystusa nie jest bynajmniej zachowaniem się od grzechu; są to dwie rzeczy zupełnie niezależne jedna od drugiej.

 
Zresztą rozciąga się nieomylność tylko na sprawy wiary i moralności; wszystko poza temi sprawami stojące nie podlega nieomylności.

 
Nieomylność wykonywaną bywa w pierwszej linji przez podawanie wiernym prawdziwej nauki Jezusa Chrystusa, której biskupi połączeni z papieżem trzymają się i której nauczają od początku założenia Kościoła. Także w poszczególnych wypadkach bywa nieomylność zastosowaną i to w dwojaki sposób: przez dekret samego papieża – i tak bywa najczęściej albo też przez ogólny sobór połączony z papieżem.

ŚW. JÓZEF NAWRACA PROTESTANTA*

Tagi

dzieci, herezja, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, różaniec, rodzina, św. Józef

     Pewien protestant opisuje co następuje mniej więcej w podobnych słowach: „Dzień cały przepędziłem w złym humorze, przeklinając co mi w drogę weszło, w wieczór zaś, powróciwszy do domu, zastałem żonę klęczącą i odmawiającą jak zwykle Różaniec z dziećmi. Już mi tego było za wiele, więc z oburzeniem zawołałem: znowu się modlicie? Zaniechajcie to zaraz, nie chcę, aby się dzieci tego trzepania nauczyły.

 

Lecz żona, spojrzawszy na mnie ostro, odpowiedziała: nie wzbraniaj dzieciom się modlić, prawo Boże bardziej ich obowiązuje, jak twoje. Rozgniewany tem jeszcze bardziej, trzasnąłem drzwiami i wyszedłem.

 

Położywszy się, nadzwyczaj prędko zasnąłem i miałem następujące widzenie: Ujrzałem się na wierzchu kościoła protestanckiego, z którego zsuwałem się coraz bardziej i widziałem grożącą mi śmierć, gdyż spadnięcie z niego było nieuchronne. Znajdując się w tak opłakanem położeniu, spostrzegłem starca, który się zbliżył do mnie,

 

DO N. MARYI PANNY ŁASKAMI SŁYNĄCEJ W CZĘSTOCHOWIE

Tagi

modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, Pani Jasnogórska

    Pod Twoją obronę uciekam się, o cudowna w tym obrazie Maryo! wysłuchaj mnie żebrzącego dzisiaj u stóp Twoich, przyjmij łzy, wzdychania i prośby moje, a daj mi to, o co Cię proszę gorąco, daruj, czego pragnę usilnie.

 
Pod Twoją obronę uciekam się z ufnością o Maryo! pewna strapionych pociecho; wszakże na tem miejscu uciekających się do Ciebie w smutku i nieszczęściach cieszyłaś i ratowałaś; pociesz mię więc i ratuj, o cudowna Maryo! w smutku i utrapieniu teraźniejszym N. N., a osobliwie w godzinę śmierci.

 
Pod Twoją obronę uciekam się, o Maryo, Matko miłosierdzia, synowskiej pełny ufności; otwórz dla mnie macierzyńskie serce, a racz mnie w niem ukryć przed nieprzyjaciółmi: ciałem, światem i czartem. Niech w sercu Twojem będę bezpieczny, niech w Niem zażywam miłego spoczynku, póki nie otrzymam wiecznego od Syna Twojego Jezusa Chrystusa, po śmierci. Amen.

 

53 Nowenn do Najświętszej Maryi Panny na wszystkie święta uroczyste, kościelne i do miejsc świętych, Kraków 1897, str. 373-374.

PODZIĘKOWANIA (FRAGMENTY)

Tagi

cuda, Najświętsza Maryja Panna, o. Wenanty, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia, św. Antoni Padewski, św. Józef

WARSZAWA, w maju 1935 r.

 

Już od roku pozbawiony byłem pracy. Starałem się o nią usilnie, lecz napróżno. Zwróciłem się z gorącą prośbą do Matki Najświętszej i św. Józefa o wysłuchanie mej prośby, jednocześnie zobowiązałem się złożyć ofiarę. Niedługo czekałem. Prośby moje zostały wysłuchane i pracę otrzymałem. Poczuwając się przeto do obowiązku, pośpieszam uiścić się z długu wobec Niepokalanej i św. Józefa i proszę o błogosławieństwo na dalszej drodze mego życia i opiekę nad moją rodziną.

 

Mieczysław Majewski

LWÓW, dnia 4 maja 1935 r.

 
W r. 1932 zostałem zredukowany. Pozostawszy bez pracy i środków do życia, zniszczony materjalnie i moralnie leczeniem chorej od roku żony, nie widziałem już żadnego wyjścia ani znikąd pomocy. Czytając przypadkowo „Rycerza” i znajdujące się tam podziękowania za otrzymane łaski, postanowiłem zwrócić się z błagalną prośbą do Najlepszej Opiekunki pokrzywdzonych i Pocieszycielki strapionych, tudzież do O. Wenantego o pomoc w tak ciężkiem położeniu. Nie zawiodłem się w swej ufności, bo odzyskałem spowrotem rentę niezdolności – Czyniąc zadość złożonemu ślubowaniu, podaję ten objaw łaski do ogólnej wiadomości. Błagam Matkę Niepokalaną, by nie opuszczała mnie nadal ze Swej opieki. Wierzę, że przy Jej pomocy dalsze komplikacje, jak restytucja zburzonego szczęścia małżeńskiego i powrót do zdrowia drogiej osoby znajdą pomyślne rozwiązanie.

 

A. B.

N……………., w czerwcu 1935 r.

 
Przed 3-ma laty stracił mąż mój wskutek redukcji posadę. Wszelkie jego wysiłki, zmierzające do uzyskania jakiejkolwiek pracy, mimo poparcia osób wpływowych i ich osobistą interwencję, były bezowocne. Zrozumiałam wtedy,

DOKTOR WILK

Tagi

bł. Sebastian, choroba, cuda, o. Arseniusz Dotzler, zwierzęta

    Błogosławiony Sebastian, Franciszkanin († 1600), spędził młodość swą na pasaniu bydła. Licząc dwanaście lat, zachorował na niebezpieczną chorobę zaraźliwą, skutkiem której utworzył mu się na ciele wrzód wielki, niszcząc w organizmie wszystkie soki żywotne. Leżał chłopczyna w nędznej chacie i czekał tylko śmierci, by wybawiła go od cierpień nieznośnych. Matka odeszła raz, by postarać się dla umierającego dziecka o napój orzeźwiający.

 

W czasie jej nieobecności zjawił się naraz we drzwiach wilk. Zląkł się zrazu chłopiec i myślał, że już po nim. Tymczasem wilk zbliżył się ku łożu i delikatnie, by nie sprawiać choremu wielkiego bólu, przegryzł ów wrzód; wylizał na czysto wyciekającą materię i odszedł. Chory poczuł natychmiast ulgę i zapadł w sen pokrzepiający.

 

Matka wróciła tymczasem i myślała, że chłopiec już umarł. Jakaż była jej radość, gdy po jakimś czasie mały przebudził się, zdrowszy znacznie i silniejszy. Z radością opowiedział matce, jak to wilk dokonał na nim cudownej operacji. Oboje z głębi serca dziękowali Bogu za ten dowód Jego dobroci i wszechmocy.

 

O. Arseniusz Dotzler, Zwierzęta w żywotach Świętych Pańskich, opowiadania dla miłośników świata zwierzęcego i dla młodzieży, Mikołów 1911, str. 124-125.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXVII

Tagi

bojaźń Boża, grzech, Ks. Feliks Cozel, Przykazania, rodzina

5. Rodzice powinni dzieciom swym od najmłodszych lat wpajać zasadę: wiernego wypełniania woli Bożej we wszystkiem, czyli zachowywania przykazań Boskich, jako jedynej drogi do nieba.

     Dalszą zasadą dobrego, prawdziwie chrześcijańskiego wychowania dzieci, z powyższych dwóch wynikającą, jest: że do osiągnięcia Boga i szczęśliwej wieczności niema innej drogi, jak wierne wypełnianie Najśw. woli Bożej, jak sumienne i stałe zachowanie Boskich przykazań! Naucza nas o tem sam P. Jezus: Jeśli chcesz wnijść do żywota, chowaj przykazania! (Mat. 19). Kościół św. przypomina wam to, rodzice, kiedy przy chrzcie św. zaraz na wstępie tak się odzywa do dziecięcia waszego i do was: Czego żądasz od Kościoła Bożego?… Wiary!… – Wiara co ci daje? Żywot wieczny!… Jeśli chcesz wnijść do żywota chowaj przykazania! Będziesz kochał P. Boga twego ze wszystkiego serca twego, ze wszystkiej duszy twojej, ze wszystkich sił twoich, a bliźniego twego jak siebie samego!… Oto droga do nieba, którą rodzice macie dziatkom swym wskazywać!

 

 

Brak poczucia obowiązku do wiernego, sumiennego, zwłaszcza stałego wypełniania przykazań Boskich, oto główna jakby choroba naszych czasów! Ludzie nie żądzą się sumieniem i obowiązkiem, lecz tylko względami doczesnemi i ludzkiemi… Nie pytają się o to: czy to wolno, czy nie, – tylko patrzą na korzyści doczesne i swą przyjemność! A jednak Boskie błogosławieństwo i prawdziwe nasze doczesne i wieczne szczęście zależą głównie, a nawet jedynie, 1-o. od spełnienia woli Bożej, od wiernego i sumiennego zachowania Boskich przykazań czyli od spełnienia tego, co nam P. Bóg przykazał (choćby nam to przyjemnem nie było, a nawet choćby nam to szkodę doczesną przyniosło); – i 2-o. od powstrzymania się od tego, co nam P. Bóg zakazał, – choćby to nas bardzo wiele zaparcia i ofiar kosztowało, choćby nas do tego pokusa jak najbardziej ciągnęła, choćby to nam najprzyjemniejszem było, choćby to nam nie wiem jaką korzyść doczesną przynieść miało!… Wyrabiajcie więc, rodzice chrześcijańscy, w dziatkach swoich od najmłodszych lat poczucie obowiązku i sumienia!… żeby one nie kierowały się zasadami: chcę i niechcę, to mi się podoba lub nie podoba, to mi miłe i przyjemne – a to nie… lecz, że P. Bóg tak nakazuje, że taka jest wola Boża, że tak sumienie i obowiązek nakazują, że tak być musi!…