Miesiąc Marji

Tagi

cnota czystości, kościół, Królowa, modlitwa, nabożeństwo majowe, Najświętsza Maryja Panna, poświęcenie, rewolucja

Miesiąc maj, poświęcony jest w szczególny sposób Królowej Niebios, naszej najlepszej Matce. W tym czasie cały świat katolicki wychwala Bogarodzicę i głosi Jej dobroć i miłosierdzie. I nam trzeba się przyłączyć do ogólnego chóru chwały, aby uczcić Tę, którą sam Bóg wybrał sobie za Matkę, aby się zbliżyć do tronu Ucieczki grzeszników i Wspomożenia wszystkich wiernych. W tym celu posłuchajmy, jak święci Pańscy sławią wielkość Marji:

„Prawdziwie sprawiedliwą jest rzeczą wychwalać Ciebie, błogosławiona i niepokalana Boża Rodzicielko, która jesteś czci godniejsza od Cherubinów i wspanialsza od Serafinów, która nie przestając być Dziewicą, porodziłaś Syna Najwyższego” (św. Chryzostom).

„Marja jest rzeczywiście błogosławiona między niewiastami. Ewa sprowadziła na nas grzech, Marja łaskę; Ewa przyniosła nam śmierć, Marja życie; Ewa nas zraniła, Marja uleczyła” (św. Augustyn).

„Najświętsza Dziewica jest jako gołębica, która przyniosła ocalonym w arce gałązkę oliwną, symbol pokoju i przebaczenia” (św. Bonawentura).

„Ewa przez rozmowę z szatanem odwróciła nas od Boga, Marja przez rozmowę z Archaniołem połączyła nas z Bogiem” (św. Ireneusz).

„Pod Twoją opiekę uciekamy się, o Najświętsza Dziewico. Osłaniaj nas skrzydłami Swego miłosierdzia i dobroci. Najłaskawszy Boże, za przyczyną błogosławionej Panny Marji, wszystkich Aniołów i Świętych użycz łaski Swoim stworzeniom” (św. Efrem).

„Kto w grzechu jest, niech wzywa Marję, aby serce jego opromienione łaską Jej Syna skłoniło się do pokuty. Ale i kto chce pokutować niechaj błaga Marję, iżby oświecony tą samą łaską, zdołał zadośćuczynić i Bogu i ludziom” (św. Inocenty).

Nabożeństwo majowe, t.j. szczególniejsze uczczenie Marji podczas miesiąca maja, jest jednem z najmilszych nabożeństw Kościoła świętego. Zostało ono zaprowadzone przy końcu XVIII wieku podczas rewolucji francuskiej, której zgubny wpływ na wiarę i moralność rozpostarł się na całą Europę.

Miłosierne wejrzenie

Tagi

cierpienie, kościół, miłosierdzie, modlitwa, mąż, Najświętsze Serce Boże, nawrócenie, rodzina, żal za grzechy, żona

Właśnie rozpoczęła się Msza św., kiedy do kościoła weszła młoda niewiasta. Na twarzy jej malował się smutek bezbrzeżny, z szeroko otwartych oczu wyzierała rozpacz. Przyszła szukać tu ukojenia, ulgi w cierpieniach życiowych.

„Odpuść nam nasze winy, jako i my…” mimowoli szeptały usta, ale serce buntowało się całą mocą urażonej dumy niewieściej.

Nabożeństwo skończyło się dawno, kościół opustoszał zupełnie, a ona klęczała jeszcze z twarzą ukrytą w dłoniach, z zamarłą – zda się – duszą.

Miała znów przebaczyć?! – Nie, to nie możliwe! Tyle razy to czyniła, a mąż niewdzięcznik znów do swojego towarzystwa, do swoich kart powracał. Teraz przebrała się już miarka. Zabierze dzieci i pojedzie z niemi do swojej rodziny, aby przynajmniej te młode serca od złego wpływu ojca uchronić. Po raz ostatni wstąpiła jeszcze do tego kościoła, do którego tak bardzo chodzić lubiła.

Miała silne postanowienie, dziwne tylko, że to postanowienie nie przywróciło spokoju jej sercu; coraz cięższe chmury smutku gromadziły się w duszy.

Nagle, jakby zmuszona niewidzialną siłą zwraca głowę w bok i spostrzega, że patrzy na nią dwoje dziwnie łagodnych, miłosiernych oczu… Chce odwrócić wzrok, nie może…

„Boskie Serce Jezusa, przebacz, ach przebacz!” – błagalny jęk wyrywa się z udręczonej duszy. – „Jakże mogłam zapomnieć o tobie!”

Oczy utkwione w obraz Serca Jezusowego jaśniejszego nabierają wyrazu, promień nadziei spływa do jej serca. Jakże dobrze znała ten obraz! Ile razy w tem Sercu Bożem składała swój ból i smutek i wracała do domu pokrzepiona i gotowa na wszystkie ofiary. Ale dziś wezbrane fale smutku i goryczy tak zatopiły jej duszę, że zapomniała o wszystkiem, zdało się jej, że nigdzie niema dla niej ratunku.

Ale miłosierny Zbawca widział ciężką walkę umiłowanego dziecka i powstrzymał je przed nierozważnym krokiem.

Niewiasta czuła to i dlatego tak była wzruszona. Zdawało się jej, że słyszy łagodny głos: „Zaufaj mi, powiedz mi, co cię tak boli; złóż serce twoje głęboko w mojem, połącz twoje cierpienia z mojemi. Pomyśl tylko, jak wiele Ja wycierpiałem, jak straszne wyrządzono mi krzywdy, na jakie zniewagi ciągle jeszcze narażony jestem, jaką niewdzięcznością i lekceważeniem płacą mi ludzie za miłość moją! A jednak nie rozgoryczam się do nich. Zawsze gotów jestem przebaczyć i zapomnieć, ilekroć mnie kto o to prosi. Czy nie mogłabyś postąpić podobnie? Czy pozostaniesz nieczułą na miłość moją i nie zechcesz przebaczyć wyrządzonej ci przykrości? Czy, widząc moją dobroć i cierpliwość, potrafisz jeszcze odepchnąć swego męża i ojca swych dzieci i wtrącić go w przepaść zepsucia? Tak to dotrzymujesz złożonej kiedyś u stóp ołtarza przysięgi? Zawróć, póki czas jeszcze. Bądź względem niego cierpliwa i wyrozumiała, postępuj z nim rozumnie i z miłością. Wesprę cię łaską moją, zechciej tylko z nią współpracować, a możesz być pewna zwycięstwa”.

Święty Wincenty Ferreryusz, Dominikanin – nauka.

Tagi

cnota czystości, kazania, kościół, Męka Pańska, piekło, św. Wincenty Ferreriusz, żal za grzechy, życie nadprzyrodzone, żywoty Świętych

Nie szukał św. Wincenty wykwintności w swych kazaniach a ni nie nęcił słuchaczów głębokością swej nauki. Umiał zastosować się do ogółu w zrozumiały i przystępny sposób, a najprostszemi porównaniami wszystkich pouczyć.

Słynne jest porównanie, którem zachęcał św. Wincenty do modlitwy tych, co czytać nie umieli. Była niewiasta, mówił, co czytać nie umiała, a ledwie nauczyła się Ojcze nasz, Zdrowaś Maryo i Wierzę w Boga. Pomimo to nosiła z sobą książkę do kościoła, otwierała ją, patrzała i w płaczu tonęła. Zapytana o swoją książkę – pokazała w niej cztery tylko karty. Pierwsza była biała; ona to jej przypominała czystość i niewinność Najśw. Maryi Panny, własną niewinność otrzymaną na chrzcie św., a zbrukaną grzechami; to pierwszy powód do żalu i płaczu, że dusza zamiast pozostać białą, stała się czarną. Druga karta była czerwona: przypominała mękę i krew Zbawiciela wylaną za grzechy; to drugi powód płaczu w skrusze serdecznej. Trzecia karta była czarna: przypominała ciemności piekła jako karę za grzechy; obawa przed niemi to nowy powód do żalu za winy. Czwarta karta była złocista: przypominała rozkosze królestwa niebieskiego przeznaczone za zasługi i cnoty. Znowu powód do płaczu i żalu z obawy przed utratą takiej nagrody, to powód do serdecznego pragnienia, aby taką uzyskać nagrodę.

Luźne spostrzeżenia z ostatnich tygodni…

Tagi

etyka społeczna, katechizm, kościół, Maria Wspomożycielka wiernych, Najświętsza Maryja Panna, Novus Ordo, Przykazania, zagrożenia

Wielu ludzi na świecie jest całkowicie kierowana i zawładnięta przez media. Sądzą, że są wolni i samodzielnie myślą, gdy tymczasem reagują dokładnie tak jak jest to od nich oczekiwane. Prowadzi to do kolejnych rozłamów i podziałów w rodzinach i społeczeństwie; na tych fanatyków teorii spiskowych i na tych, którzy są większością. Przerażające jest to gdy ludzie nie kierują się zdrowym rozsądkiem tylko emocjami.

W przeciągu kilku tygodni władze wielu państw zdołały przeforsować wiele aktów prawnych, które zbliżają nas do totalnego uzależnienia jednostki od władzy światowej. Ponadto zbliża się ogromnymi krokami potężny kryzys gospodarczy, który dotknie cały świat i zapewne każdy z nas go odczuje…

W innej odsłonie po raz kolejny ukazał się światu obraz kościoła Novus Ordo. Kościoła, który nie pierwszy raz od lat sześćdziesiątych XX wieku wyrzeka się wiary i przykazań Boskich na rzecz ludzkich dyrektyw. Pod pozorem zdrowia i bezpieczeństwa kościół „świętego” Jana Pawła nakazał swym wiernym przyjmowanie „komunii” na rękę, odradził spełniania przykazań Boskich i kościelnych oraz korzystania z „Sakramentów”. Jeszcze bardziej zarysowuje się czym jest ten kościół w czasach globalizmu.

Biskup Donald J. Sanborn – Musicie się odciąć od Novus Ordo

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, błędy, dogmat, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, kościół, modernizm, Msza św., nieomylność Kościoła, nieomylność papieska, Novus Ordo, papież, prawda, protestant, wiara, Znamiona Kościoła

Tytuł mojego dzisiejszego kazania brzmi „Musicie się odciąć od Novus Ordo”. Powód, dla którego je wygłaszam tuż po dwóch innych kazaniach o polemicznych i apologetycznych sprawach w Kościele, co jest naszą obroną Wiary Katolickiej przed modernistycznym błędem, jest fakt, że czasami spotykam się ze zrozumieniem ze strony osób, które nie odcięły się wystarczająco od Novus Ordo. Przychodzą tutaj regularnie na Mszę Świętą, ale ciągle maczają palce w kościele Novus Ordo i uważają go za Kościół Katolicki. Muszę więc do was skierować te zagadnienia.

Czytamy w dzisiejszej Ewangelii, że Duch Święty jest Duchem Prawdy. Jest Duchem Prawdy, ponieważ wzbudza w nas nadprzyrodzoną cnotę wiary, ponieważ inspiruje proroków i ewangelistów, ponieważ kieruje papieżem i biskupami odnośnie nieomylności w sprawach wiary, ponieważ jest duszą Kościoła Katolickiego. Tak jak światło i ciemność są sobie przeciwne, tak Duch Święty i kłamstwo są sobie przeciwne i właśnie z tego powodu konieczne jest odcięcie się od Novus Ordo, ponieważ jest to fałszywy kościół. Powody, dla których jest to fałszywy kościół wyjaśniłem wam szczegółowo w innych kazaniach, a teraz je szybko omówię.

kościół Novus Ordo naucza błędów i uderza w katolickie dogmaty

Po pierwsze oficjalnie naucza doktryn sprzecznych z nauczaniem Kościoła Rzymskokatolickiego dotyczących samego Kościoła. Nie utożsamia Kościoła Katolickiego z jedynym, prawdziwym Kościołem Chrystusowym. Uczy herezji dotyczącej wolności religijnej, uczy dokładnie tego, co zostało potępione przez papieża Piusa IX z jego apostolskim autorytetem, przez papieża Grzegorza XVI i papieża Leona XIII. Uczy tego, co zostało potępione! Uczy herezji i błędu dotyczącego niezbędności Kościoła Katolickiego do zbawienia duszy. Mówi, że inne religie są środkami do zbawienia, co jest herezją, jawną herezją. W prefacji nowej mszy uczy herezji dotyczącej Najświętszej Ofiary Mszy Świętej, że jest ona tylko zgromadzeniem. Po drugie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma fałszywe prawa, w szczególności nową mszę, która nie odzwierciedla prawd Katolickiej Wiary. Jest jak luterańskie lub anglikańskie nabożeństwo i wiemy z małej książki napisanej przez Ojca Cekadę, że nastąpiło w niej celowe stłumienie Prawd Katolickich. Wzięli modlitwy z tradycyjnej Mszy Świętej, przeszły one przez ich pióra. Uderzyli w tych modlitwach w Katolickie Prawdy, takie jak Czyściec i inne dogmaty naszej wiary. Następnie umieścili je w nowej mszy, która jest oczywistym znakiem heretyka, kogoś kto w niej uczestniczy. Po trzecie, jest to fałszywy kościół, ponieważ ma złe zasady, które nie sprzyjają wiecznemu zbawieniu tylko piekłu, jak na przykład interkomunia z protestantami. Jak powiedziałem wcześniej, wyjaśniłem wam szczegółowo te rzeczy w innych kazaniach. Dziś zrobiłem tylko ich krótki przegląd.

Biskup Donald J. Sanborn – 25 lat pontyfikatu herezji i zniszczeń Jana Pawła II

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, Karol Wojtyła, katolicy, kościół, niewiara, Sobór Watykański, wolność religijna

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Jestem pewien, że w tym tygodniu widzieliście w różnych doniesieniach medialnych obchody 25 lat pontyfikatu Jana Pawła II i po prostu czuję, że moim obowiązkiem jest wskazanie wam prawdziwej strony jego próby bycia przez 25 lat papieżem, abyście nie stracili z oczu tego, kim jest ten człowiek i co zrobił Kościołowi katolickiemu. Bardzo łatwo zostać owładniętym przez silne elementy propagandy przekazywanej w mediach i skłonić się ku myśleniu, że to jest wspaniały człowiek. Chwalą go tylko dlatego, że porzucił wiarę katolicką. Chwalili go za ekumenizm. Chwalili go za zebranie wszystkich razem i inne czysto humanistyczne motywy. Nigdy nie wychwalali go za krzewienie wiary katolickiej. W rzeczywistości, jeśli kiedykolwiek zrobi coś, co trąci obroną wiary katolickiej, zostanie natychmiast skrytykowany przez tych samych ludzi, ale chcę tylko krótko przejrzeć 25 lat jego pontyfikatu i zastanowić się nad stanem Kościoła w okresie ostatnich 25 lat.

Spójrzmy na jego heretyckie wypowiedzi i praktyki:

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU. (CZ. II)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, kościół, Msza św., O. Woroniecki, łaska, życie nadprzyrodzone

III.

Jeśli się teraz zapytamy, jak się ma odbywać ten proces wychowania chrześcijańskiego, którego rezultatem byłoby harmonijne zjednoczenie pierwiastków przyrodzonych i nadprzyrodzonych i przeniknięcie łaską całego naszego życia codziennego, to odpowiedzi na to pytanie, winniśmy szukać w innych dogmatach.

JAK SIĘ UBIERAĆ DO KOŚCIOŁA?

Tagi

kościół, moda, Pro Christo

       Ks. biskup Dubourg, pasterz diecezji marsylskiej, wydał świeżo nowy okólnik, traktujący o tem, jak powinny ubierać się do kościoła kobiety, ubiór których pozostawia bardzo wiele do życzenia. „W roku ostatnim, — powiada książę Kościoła — zmu­szeni brakiem skromności chrześcijańskiej pośród pewnej liczby kobiet nawet po kościołach naszych, zakazaliśmy przystępo­wania do Stołu Pańskiego oraz brania udziału w procesjach tym wszystkim, kobietom, panienkom i dziewczętom, które mają obnażone ramiona.

To był pierwszy krok w walce, którą ma­my obowiązek prowadzić przeciwko nieskromnej modzie.

Obecnie ponawiamy ten zakaz i uzupełniamy go stosow­nie do instrukcyj św. Kongregacji Konsyljum przez podanie za­ sąd, uzupełnionych przepisami praktycznemi.

PO ZGONIE PIUSA XI.

Tagi

kościół, papież, Pius XI, Pro Christo, śmierć

Dnia 10 lutego b. r. z rana o godzinie 5-ej minut 31 odszedł do Pana jeden z największych Papieży w dziejach chrześcijaństwa. Mąż Wiary Nieustraszonej. Mądrością swych rządów i świątobliwością swego żywota przyświecał całej ludzkości.

Był powagą moralną, nie mającą na ziemi sobie ró­wnej. Chyliły się przed nim najdumniejsze głowy władców ziemi, zginały kolana wszystkie narody chrześcijańskie. I lu­dy niewierne czciły w Nim męża sprawiedliwego.

Do Boga prowadził owczarnię Chrystusową, w licznych encyklikach szerząc i rozwijając prawdy katolickie. Był protektorem nauk, sztuk pięknych i techniki współczesnej. Rozwinął i rozszerzył na cały świat Akcję Katolicką, twór swój umiłowany — apostolstwo świeckich, podporząd­kowane ściśle hierarchii Kościoła. Był „Papieżem Misji ka­tolickich”, gdyż za jego rządów Dobra Nowina docierała do najgłuchszych zakątków ziemi. Wiele też czynił dla wiel­kiej idei zjednoczenia wszystkich chrześcijan pod opieką wspólnej Matki Kościoła Rzymskiego.

Więzy głębokiej miłości łączyły go z Polską. Znał do­brze i kochał nasz naród i nasz kraj uczuciem ojcowskim i cała Polska płaciła mu za to również gorącą miłością.

Gdy o godz. 5-tej z rana otoczenie Ojca św. zaczęło modlić się głośno, Papież pomimo wielkiego osłabienia brał udział w tych modłach. Usiłował jeszcze błogosławić mo­dlących się. Do końca zachowując przytomność, w ostat­niej chwili życia szepnął: — „Jezu, Maryjo, Józefie święty, miejcie w opiece duszę moją”.

USPOKOJENIE BURZY NA MORZU.

Tagi

Ewangelia, Jezus Chrystus, kościół, uciszenie burzy

Musimy mieć w łodzi Zbawiciela śpiącego lub czuwającego, to znaczy, musimy przynależeć do Kościoła i posiadać łaskę Boga i płynąć pod kierunkiem posłuszeństwa albo Opatrzności Boskiej

Mat. 8, 23-27: A gdy on wstąpił w łódkę weszli za nim uczniowie jego. A oto wzruszenie wielkie stało się na morzu, tak iż się łódka wałami okrywała; a on spał. I przystąpili do niego uczniowie jego, i obudzili go, mówiąc: Panie zachowaj nas, giniemy. I rzekł im Jezus: Czemu bojaźliwi jesteście małej wiary? Tedy wstawszy rozkazał wiatrom i morzu, i stało się uciszenie wielkie. A ludzie się dziwowali, mówiąc: Jakiż jest ten, że mu i wiatry i morze są posłuszne?

 

Pobudka, skłaniająca do przeprawienia się za jezioro.

 

Zdaje się, że to wtenczas miało miejsce, kiedy Zbawiciel późno wieczorem rozkazał Apostołom odjechać z łodzią na wschodni brzeg jeziora (Mar. 4, 35; Łuk. 8, 22). Dlaczego? Ewangeliści zaznaczają, że zebrała się wtenczas wielka rzesza ludu około Zbawiciela (Mar. 4, 36; Mat. 8, 18; Łuk. 8, 19). On jednak wtedy nie chciał pozostawiać swoich uczni przez dłuższy czas razem z ludem. Zatem ostrożność i roztropność zdaje się była pierwszą pobudką tego zarządzenia. Mogło nią być także, jak to wynika z przebiegu tej tajemnicy, znużenie i potrzeba wypoczynku. Do wypoczynku nadawała się nocna przejażdżka po jeziorze, dając równocześnie korzystną oszczędność czasu, bo o wczesnym ranku mógł znowu swoją pracę na nowo rozpocząć. Wreszcie chciał Zbawiciel przyzwyczaić swoich apostołów do wielkiej i ciężkiej pracy, za pomocą burzy doświadczyć ich wiary, a przez cud utwierdzić ich i wykształcić w powołaniu apostolskiem. Uśmierzenie burzy morskiej jest drugim tak zwanym cudem morskim, służącym do utwierdzenia w wierze Apostołów. I to były prawdopodobnie powody, które skłoniły Pana do wydania rozkazu przeprawienia na drugi brzeg jeziora.