CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU. (CZ. II)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, kościół, Msza św., O. Woroniecki, łaska, życie nadprzyrodzone

III.

Jeśli się teraz zapytamy, jak się ma odbywać ten proces wychowania chrześcijańskiego, którego rezultatem byłoby harmonijne zjednoczenie pierwiastków przyrodzonych i nadprzyrodzonych i przeniknięcie łaską całego naszego życia codziennego, to odpowiedzi na to pytanie, winniśmy szukać w innych dogmatach.

JAK SIĘ UBIERAĆ DO KOŚCIOŁA?

Tagi

kościół, moda, Pro Christo

       Ks. biskup Dubourg, pasterz diecezji marsylskiej, wydał świeżo nowy okólnik, traktujący o tem, jak powinny ubierać się do kościoła kobiety, ubiór których pozostawia bardzo wiele do życzenia. „W roku ostatnim, — powiada książę Kościoła — zmu­szeni brakiem skromności chrześcijańskiej pośród pewnej liczby kobiet nawet po kościołach naszych, zakazaliśmy przystępo­wania do Stołu Pańskiego oraz brania udziału w procesjach tym wszystkim, kobietom, panienkom i dziewczętom, które mają obnażone ramiona.

To był pierwszy krok w walce, którą ma­my obowiązek prowadzić przeciwko nieskromnej modzie.

Obecnie ponawiamy ten zakaz i uzupełniamy go stosow­nie do instrukcyj św. Kongregacji Konsyljum przez podanie za­ sąd, uzupełnionych przepisami praktycznemi.

PO ZGONIE PIUSA XI.

Tagi

kościół, papież, Pius XI, Pro Christo, śmierć

Dnia 10 lutego b. r. z rana o godzinie 5-ej minut 31 odszedł do Pana jeden z największych Papieży w dziejach chrześcijaństwa. Mąż Wiary Nieustraszonej. Mądrością swych rządów i świątobliwością swego żywota przyświecał całej ludzkości.

Był powagą moralną, nie mającą na ziemi sobie ró­wnej. Chyliły się przed nim najdumniejsze głowy władców ziemi, zginały kolana wszystkie narody chrześcijańskie. I lu­dy niewierne czciły w Nim męża sprawiedliwego.

Do Boga prowadził owczarnię Chrystusową, w licznych encyklikach szerząc i rozwijając prawdy katolickie. Był protektorem nauk, sztuk pięknych i techniki współczesnej. Rozwinął i rozszerzył na cały świat Akcję Katolicką, twór swój umiłowany — apostolstwo świeckich, podporząd­kowane ściśle hierarchii Kościoła. Był „Papieżem Misji ka­tolickich”, gdyż za jego rządów Dobra Nowina docierała do najgłuchszych zakątków ziemi. Wiele też czynił dla wiel­kiej idei zjednoczenia wszystkich chrześcijan pod opieką wspólnej Matki Kościoła Rzymskiego.

Więzy głębokiej miłości łączyły go z Polską. Znał do­brze i kochał nasz naród i nasz kraj uczuciem ojcowskim i cała Polska płaciła mu za to również gorącą miłością.

Gdy o godz. 5-tej z rana otoczenie Ojca św. zaczęło modlić się głośno, Papież pomimo wielkiego osłabienia brał udział w tych modłach. Usiłował jeszcze błogosławić mo­dlących się. Do końca zachowując przytomność, w ostat­niej chwili życia szepnął: — „Jezu, Maryjo, Józefie święty, miejcie w opiece duszę moją”.

USPOKOJENIE BURZY NA MORZU.

Tagi

Ewangelia, Jezus Chrystus, kościół, uciszenie burzy

Musimy mieć w łodzi Zbawiciela śpiącego lub czuwającego, to znaczy, musimy przynależeć do Kościoła i posiadać łaskę Boga i płynąć pod kierunkiem posłuszeństwa albo Opatrzności Boskiej

Mat. 8, 23-27: A gdy on wstąpił w łódkę weszli za nim uczniowie jego. A oto wzruszenie wielkie stało się na morzu, tak iż się łódka wałami okrywała; a on spał. I przystąpili do niego uczniowie jego, i obudzili go, mówiąc: Panie zachowaj nas, giniemy. I rzekł im Jezus: Czemu bojaźliwi jesteście małej wiary? Tedy wstawszy rozkazał wiatrom i morzu, i stało się uciszenie wielkie. A ludzie się dziwowali, mówiąc: Jakiż jest ten, że mu i wiatry i morze są posłuszne?

 

Pobudka, skłaniająca do przeprawienia się za jezioro.

 

Zdaje się, że to wtenczas miało miejsce, kiedy Zbawiciel późno wieczorem rozkazał Apostołom odjechać z łodzią na wschodni brzeg jeziora (Mar. 4, 35; Łuk. 8, 22). Dlaczego? Ewangeliści zaznaczają, że zebrała się wtenczas wielka rzesza ludu około Zbawiciela (Mar. 4, 36; Mat. 8, 18; Łuk. 8, 19). On jednak wtedy nie chciał pozostawiać swoich uczni przez dłuższy czas razem z ludem. Zatem ostrożność i roztropność zdaje się była pierwszą pobudką tego zarządzenia. Mogło nią być także, jak to wynika z przebiegu tej tajemnicy, znużenie i potrzeba wypoczynku. Do wypoczynku nadawała się nocna przejażdżka po jeziorze, dając równocześnie korzystną oszczędność czasu, bo o wczesnym ranku mógł znowu swoją pracę na nowo rozpocząć. Wreszcie chciał Zbawiciel przyzwyczaić swoich apostołów do wielkiej i ciężkiej pracy, za pomocą burzy doświadczyć ich wiary, a przez cud utwierdzić ich i wykształcić w powołaniu apostolskiem. Uśmierzenie burzy morskiej jest drugim tak zwanym cudem morskim, służącym do utwierdzenia w wierze Apostołów. I to były prawdopodobnie powody, które skłoniły Pana do wydania rozkazu przeprawienia na drugi brzeg jeziora.

PRZYPOWIEŚĆ O KĄKOLU.

Tagi

Jezus Chrystus, kościół, przypowieść o kąkolu, sąd ostateczny

Przypowieść ta zawiera w sobie proroctwo o przyszłych losach Kościoła.

        Mat. 13; 24 – 30, 36 – 43: Insze podobieństwo przedłożył im (Jezus), mówiąc: Podobne jest Królestwo niebieskie człowiekowi, rozsiewającemu dobre nasienie na roli swojej. A gdy ludzie zasnęli przyszedł nieprzyjaciel jego, i nasiał kąkolu między pszenicą i odszedł. A gdy urosła trawa i pożytek przyniosła tedy się pokazał i kąkol. A przystąpiwszy słudzy gospodarscy, rzekli mu: Panie, iżaliś nie posiał dobrego nasienia na roli twojej? Skądże tedy ma kąkol? I on im rzekł: Nieprzyjaźny człowiek to uczynił. I rzekli słudzy do niego: A chceszże, i pójdziemy a zbierzemy go? A on rzekł: Nie, byście snadź zbierając kąkol, nie wykorzenili zaraz z nim i pszenicy. Dopuście obojgu społem róść aż do żniwa: a czasu żniwa rzekę żeńcom: Zbierzcie pierwej kąkol, a zwiążcie go w snopki ku spaleniu: a pszenicę zgromadźcie do gumna mojego. Tedy rozpuściwszy on lud przyszedł Jezus do domu. I przystąpili do niego uczniowie jego, mówiąc: wyłóż nam podobieństwo o kąkolu onej roli. A on odpowiadając rzekł im: Ten który rozsiewa dobre nasienie, jest Syn człowieczy. A rolą jest świat a dobre nasienie, są synowie Królestwa, ale kąkol są synowie złego. Nieprzyjaciel zasię, który go rozsiał jest ci djabeł, a żniwo jest dokonanie świata a żeńcy są Aniołowie. Jako tedy zbierają kąkol i palą go ogniem, tak będzie przy dokonaniu świata tego. Pośle Syn człowieczy Anioły swoje a oni zbiorą z królestwa jego wszystkie zgorszenia i te, którzy nieprawość czynią. I wrzucą je w piec ognisty. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Tedy sprawiedliwi lśnić się będą jako słońce w królestwie ojca swego. Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.

OBOWIĄZEK POSŁUSZEŃSTWA WZGLĘDEM KOŚCIOŁA NAUCZAJĄCEGO.

Tagi

dogmat, herezja, kościół, nauka katolicka, nieomylność Kościoła

       Gdy tylko dowiemy się, że Bóg coś objawił, obowiązani jesteśmy w to wierzyć. Wiara jest aktem umysłu, przez który z pomocą łaski Bożej bez żadnej wątpliwości uważamy za prawdę co Bóg objawił i dlatego, że objawił. Przedmiotem przeto wiary Boskiej jest to, co Bóg objawił, motywem zaś, nieomylne świadectwo Boga, który, jako najwyższa prawda, nie może mylić się, ani też w błąd wprowadzać.

A co Bóg objawił? O tem poucza nas Kościół. Właśnie w tym celu ustanowił Chrystus nieomylny urząd nauczycielski, aby zachował Boskie Objawienie, otrzymane w tradycji i Piśmie św. w stanie czystym i nienaruszonym, oraz by wszystkim ludziom głosił je i wyjaśniał; każdy więc katolik obowiązany jest się poddać temu urzędowi nauczycielskiemu. Co Kościół najwyższą swą powagą ogłosił jako prawdę objawioną, przez uroczyste orzeczenie czy to papieża, czy też prawomocnego soboru powszechnego, lub przez powszechne, codzienne nauczanie, to jest dogmatem.

Dogmat przeto jest przedmiotem nietylko Boskiej lecz i katolickiej wiary. Musimy niewzruszenie uważać go za prawdę nietylko dlatego, że Bóg go objawił, lecz dlatego także, że Kościół go ogłosi i jako objawioną przez Boga naukę przedstawia.

Ktoby świadomie i uparcie zaprzeczał choćby jednej jedynej prawdy w ten sposób ogłoszonej przez Kościół, ten jest heretykiem; ten wyrzeka się Kościoła i wogóle nie ma już Boskiej ani katolickiej wiary. Przez swe postępowanie daje wyraźnie poznać, że ani powaga Boga, ani Kościoła nie są dla niego w rzeczach wiary dostatecznym motywem.

JÓZEF ŚWIĘTY PATRONEM POWSZECHNYM CHRZEŚCIJAŃSTWA W ŻYCIU I W GODZINIE ŚMIERCI.

Tagi

kościół, Ojcowie Kościoła, śmierć, św. Józef

O niezrówana przeto, niedościgniona po Maryi godności i powago Józefa św.! O niej słowy pisma zawołać należy: »Niech przystąpi człowiek do serca głębokiego«, rozważając niebieskie przywileje te i wzniosłości, » a Bóg wywyższon będzie«,[1] w przedziwnej chwale Józefa! »Wybrał go Pan ze wszelkiego ciała, a nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef, książę braci!« Ale, najmilsi moi, Duch św. mówiąc tak o Józefie, dodaje, iż jest nietylko »książęciem braci«, lecz jeszcze pomocą, wsparciem czyli »utwierdzeniem ludu«. Nowa to wielkość tajemnicza, szczególny przywilej i godność świętego Oblubieńca Maryi, a duchowego Ojca Jezusa Chrystusa, które wyłączny Jego charakter stanowią, a o których za łaską Bożą, ostatnich dziś słów kilka dopowiem.

Polegają one na tem, mianowicie, że Józef nasz święty jedyny, szczególny w życiu całem, nie mniej szczególnym jest i jedynym w ostatniej godzinie swojej, w chwili śmierci. On był szczególnym, jedynym za życia, bo sam jeden tylko, z nieprzebranego Świętych Pańskich szeregu, złączył w osobie swojej wszystkie rzec można stany i warunki człowieczego żywota. Tak, był On rodu świetnego, gdyż pochodził z królewskiego pokolenia Dawida, i ztąd »synem Dawidówym« usty Anioła jest zwany, a jednocześnie, ubogi wyrobnik, w pocie czoła kawał chleba dla rodziny i siebie zyskiwał. Był małżonkiem rzeczywistym, prawym, a razem dziewicą najczystszą, na mocy dobrowolnego ślubu. Był świeckim ze stanu, a kapłanem z urzędu, i po ileż razy on ręką swą rzemieślnika-cieśli dotykał, piastował i podnosząc w Niebo w ofierze słodkiej Najśw. Ciało Chrystusa Bogu Ojcu przynosił! On był jedynym Świętym, który wszystkie społem cnoty, wszystkie akty religii, całą doskonałość wszystkich stanów i ludzi w żywocie swoim w najprzedniejszy wykonał sposób. To też jedyny śród Świętych, który się za wszystkich i we wszystkiem wstawiać może do Pana, Patronem jest powszechnego Kościoła, Opiekunem, Wsparciem wszystkich krajów i czasów.

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. II)

Tagi

kościół, masoneria, rodzina, Rycerz Niepokalanej, socjalizm, zagrożenia

 Przedewszystkiem wierność i posłuszeństwo nakazom Wiary św. czyli życie prawdziwie katolickie – oto środki, które uchronią nas od strasznych zamierzeń międzynarodowej masonerji, wroga Boga, Kościoła, narodów i państw.

(dokończenie)

Gdy zważymy, że mason, to ciągły rewolucjonista, gdy uprzytomnimy sobie podwójne jego oblicze jedno wobec lóż, drugie w stosunku do społeczeństwa, gdy wreszcie poznaliśmy jego działanie (w imię „pokoju” prowadzi ludzkość do krwawej rewolucji), wówczas łatwo zrozumiemy ustosunkowanie się masona do różnych problemów życiowych.

MASONERJA A KOŚCIÓŁ.  W programie swej działalności masoni na pierwszem miejscu stawiają zniszczenie Kościoła katol. „Walka, wszczęta pomiędzy katolicyzmem a masonerją, jest to walka na śmierć i życie” (Oświadczenie Najwyższej Rady masońskiej).

Aby to przeprowadzić masoni nie działają otwarcie, lecz skrycie. Przedewszstkiem usypiają czujność katolików, by w odpowiednim czasie nagle przystąpić do czynu, jak to uczynili np. w Hiszpanji kilka lat temu. „Z prawdziwą radością stwierdziliśmy, – mówił o tych wypadkach Edward Gamas, mason 33 stopnia – że nasi bracia w Hiszpanji zdołali zerwać pęta i wpuścić trochę światła wolności”.

Metody ich walki z Kościołem katol. dobrze i sprytnie obmyślili. A walczą ostrożnie, aby przed czasem nie zdradzić się z swemi zamiarami. Przedewszystkiem ośmieszają Biblję, wspierają przeciwników duchowieństwa, wyśmiewają księży i rozgłaszają ich prawdziwe a jeszcze częściej zmyślone wady i grzechy, walczą przeciw papiestwu, w imię haseł narodowych usuwają zakony od pracy społeczno-religijnej, do znudzenia powtarzają, stare zarzuty przeciw  Kościołowi itp. Wydawnictwa masońskie – pornograficzne upadlają dusze, wciągając w bezdenne topieliska wyuzdania i swobody zmysłów w imię wolności i postępu. A gdy już poczują się na siłach – przystępują do realizowania swych planów: najpierw usuwają zakonników, potem zamykają kościoły, prześladują duchowieństwo – słowem walczą zawzięcie z Kościołem, nie przebierając w środkach, jak to dzieje się po dziś dzień w Meksyku.

„Bracia – wołał w 1922 r. mason Huart – jeżeli nie chcemy, by zabójczy dla myśli ludzkiej cień (Kościół)… rozpostarł się i zgęstniał nad całym światem, zniszczmy ten symbol hańby i okropności, to szkodliwe dla ludzkości gniazdo i wznówmy zaciętą starą walkę…”

 

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. I)

Tagi

katolicy, kościół, masoneria, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Masonerją kieruje duch zła – szatan. Niepokalana Dziewica zetrze jego pyszny łeb. Módlcie się tylko o to gorąco, w tem wasza największa siła, moc przekonań i potęga czynu.

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO[1]

      W ub. roku wyszła z druku niewielka ale bardzo ciekawa książka Verax’a o masonerji. Choć czytałem o działalności tej przewrotnej organizacji wiele prac poważnych autorów, to jednak fakt, że wyszła ona spod pióra byłego masona, skłonił mnie do uważniejszego jej przestudjowania.

 

Z książki tej wybrałem garść faktów i zwierzeń wodzów masonerji, aby je powtórzyć Czytelnikom „Rycerza”. W chwili obecnej przeważna część katolików nic nie wie o tej bezbożnej organizacji. Tysiące może nie wiedzą, że mason, to człowiek rujnujący w najbardziej wyrafinowany sposób dobro na ziemi.

 

Codziennie każdy z nas spotyka go na ulicy, rozmawia z nim lub czyta jego artykuły w pismach nie wiedząc o tem. A tymczasem on zapuszcza swe sieci coraz dalej…

Czem jest masonerja?

Na to pytanie niełatwo znaleźć odpowiedź: Wolnomularstwo jest tak ukryte, że trudno dociec jego istoty. „Sekret masoński – to źródło jej potęgi” – powiedział mason Méfois w roku 1921. Mimo to, na podstawie doniesień francuskiej prasy wolnomularskiej, można zestawić główne wytyczne działalności masonów.

 

DUCH MASOŃSKI: Wolnomularstwo owiewa specyficzny właściwy mu duch masoński. Ten, kto pragnie należeć do grona „braci od kielni i młota”, musi złożyć zaświadczenie, że jest ateuszem, czyli, że nie wierzy w Boga, że każda religja jest dla niego obojętną, z wyjątkiem Kościoła katolickiego, z którym należy walczyć. „My masoni musimy całkowicie obalić i pokonać katolicyzm”( Hasło „Biuletynu Wielkiego Wschodu”[2]). A dalej: „Nigdy nie byłem tak wzburzony, jak wówczas, kiedy usłyszałem w Izbie oświadczenie ministra spraw zagranicznych, że najwyższy autorytet moralny znajduje się w Rzymie. Papiestwo w ciągu dziejów uprawiało wyłącznie politykę zbrodni lub też mordu” (Sprawozd. z konwentu Wielkiego Wschodu).

SERCE JEZUSA, GOREJĄCE OGNISKO MIŁOŚCI.

Tagi

kościół, miłość, Najświętsze Serce Boże

O Najsłodsze Serce Jezusa, przebacz, powróć, zamieszkaj we mnie!

Czy jest jaki kraj na ziemi, chociażby jeden zakątek na wielkim chrześcijańskim świecie, gdzieby matka siedząc nad kołyską dziecięcia nie powtarzała słodkiego Imienia Jezus, gdzieby nie uczono dziecięcia wymawiać tego świętego Imienia niewinnemi ustami? Czy jest miejsce na ziemi, gdzieby umierający nie miał na ustach tego Imienia, jako oznaki najwyższej miłości? Od lasów dziewiczych aż do hałaśliwych stolic Europy dochodzą głosy ludzkie i łączą się w potężny a słodki hymn miłości, mający na celu głosić i rozszerzać dobroć i miłość Serca Jezusowego.

 

Bo jakże nie sławić tej miłości, którą nawet czas, co wszystko burzy, tylko ją powiększyć może? Nie słyszeliśmy głosu Jezusa, nie dano nam było widzieć Jego cudów, nie przysłuchiwaliśmy się Jego nauce; daleko stoimy poza Jego życiem ziemskiem, a przecież Go sławimy i miłujemy. Od czasów Jego urodzenia doznała ziemia niejednego wstrząsu, znikły rozliczne państwa, wiele katastrof spadło na głowy ludów. Ale poprzez szybko mijające stulecia, poprzez śpieszące w ciągłym pościgu pokolenia ludzkie, błyszczy świetnie wizerunek Chrystusa, jako uosobienie miłości. A tę miłość któż wypowie? Wyższa ona niż niebo, głębsza niż ocean, rozleglejsza niż wszechświat, dłuższa niż wieczność.

 

Chcąc powiedzieć, że przyjaciel otacza nas miłością, mówimy, że ktoś nas kocha, mówimy, że nosi nas w sercu. Gdy człowiekowi wyrządził jego bliźni krzywdę, gdy go zawiódł lub zdradził, ów człowiek mówi: zranił mi serce. Stąd ów zwyczaj ogólny, że wszystkie czyny i wrażenia mierzymy sercem.

 

Serce Jezusa jest sercem prawdziwie ludzkiem;