MARJA NASZYM WZOREM. (CZ. I)

Tagi

cnota czystości, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, Matka Dobrej Rady, Najświętsza Maryja Panna, pokora, posłuszeństwo

( Z pism Jenerałowej Zamoyskiej)

 

Pragniemy, aby Jezus żył w duszach naszych, i żebyśmy mogły szerzyć Królestwo Boże dokoła nas. Jesteśmy biednemi stworzeniami, które same z siebie są niczem, ale mogą wszystko mocą Jezusową, jeśli żyją Jego życiem i On żyje w nich. Natchnione słowa modlitwy Pańskiej streszczają te dążności, to pragnienie: „Przyjdź Królestwo Twoje”. Chcemy szerzyć to Królestwo na ziemi, zwłaszcza na biednej ziemi naszej.

Któż lepiej poznał życie Jezusowe na ziemi, od Najśw. Panny? Kto był bliższym od Niej świadkiem Jego narodzenia, życia ukrytego, męki i śmierci, złożenia do grobu?

Czemu Marja zawdzięczała ten przywilej? W jaki sposób życie Jezusowe wzięło w Niej początek?

Nie sądźmy, że to pytanie należy wyłącznie do dziedziny dogmatycznej; ma ono znaczenie praktyczne dla każdego z nas.

Macierzyństwo fizyczne N. Panny, było tylko przedobrażeniem (odblaskiem) macierzyństwa duchowego Jej i naszego jeśli pełnić będziemy Wolę Bożą. „Ktoby spełniał Wolę Ojca mego, ten bratem i siostrą i matką mi jest” (Mat. XII 50) mówi Chrystus.

Uległość Najśw. Panny wobec Woli Bożej, wyrażonej przez Anioła, była jednym z koniecznych warunków Jej macierzyństwa. Ale nie był to warunek jedyny, ani nawet najpierwszy. Jeśli bowiem od odpowiedzi Najśw. Panny na słowa Anioła zawisło Jej macierzyństwo, to wybór Marji na Matkę Chrystusową spowodowany został poprzednio czemś innem.

Reklamy

„…KTÓRY SIĘ POCZĄŁ Z DUCHA ŚWIĘTEGO, NARODZIŁ SIĘ Z MARYI PANNY…”

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Najświętsza Maryja Panna, Narodzenie Zbawiciela, pokora, posłuszeństwo

Jedna Maryja Panna uznała siebie za niegodną Boskiego macierzyństwa; nie przypuszczając, ażeby mogła zostać matką Odkupiciela, chciała w dziewictwie być najpokorniejszą Boga służebnicą. Takiej pokory trzeba było tej, która miała zetrzeć głowę szatana.

Okoliczności towarzyszące narodzeniu Pańskiemu

         Pan Bóg, osadzając naszych pierwszych rodziców w raju, dał im wszystkie warunki do szczęścia potrzebne. Szczęście to mieli przekazywać potomkom swoim do najdalszych pokoleń. Ale z upadkiem człowieka wszystko się zmienia. Obciążeni grzechem i wszystkimi następstwami, jakie grzech po sobie na duszy i na ciele zostawia, już nie szczęście, lecz skłonność do grzechu i wyrok śmierci doczesnej i wiecznej przekazujemy potomkom swoim.

 

Zadośćuczynienie za grzech przerasta siły ludzkie. Dla zadośćuczynienia Bogu potrzeba było Boga; dla spłacenia  długu ludzkiego potrzeba było człowieka. To podwójne zadanie wziął na siebie Zbawiciel nasz, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek.

 

Sprawiedliwość Boża wymagała zadośćuczynienia w tym właśnie kierunku, w jakim było popełnione wykroczenie. Grzech, do którego Ewa dał się wciągnąć przez szatana, był tak jak grzech szatana powodowany odmówieniem posłuszeństwa i służby. Za nieposłuszeństwo Bóg-Człowiek zadośćuczynił posłuszeństwem „aż do śmierci, a śmierci krzyżowej”[1]. Zadośćuczynił za pychę pokorą, przyjmując przez wcielenie postać grzesznika.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XIV.

Tagi

o. Wenanty, posłuszeństwo

    GARSTKA WYDARZEŃ.

      Zaczniemy od sprawy kapeluszowej.

Czwartkowe popołudnie: wybieramy się na przechadzkę. Każdy z kapeluszem w ręku stoi na korytarzu czekając tylko na O. Magistra, którego ukazanie się było znakiem, że furta nowicjacka ma się otworzyć i klerykówka wypłynie przez ulice miasta na świeże, zamiejskie powietrze.

Ale tu kłopocik jeden nowoobleczony kleryczek nie ma jeszcze kapelusze – z opuszczonemi bezradnie rękami stoi. Dziekan nic nie poradzi: wyszukał skądsiś co prawda jakieś stare, odwieczne kapelusisko, ale nie zda się to na nic choćby dlatego, że na uszy nieboraczkowi zapada – za duże pudło! Czekamy tedy na O. Magistra.

Ten, gdy wyszedł i dowiedział się o naszym wspólnym kłopocie – bo braterstwo kazało nam wszystko za wspólne uważać! – wydał taką komendę:

– Ponakrywajcie wszyscy głowy kapeluszami!

Zdziwienie: na korytarzu? gdzie święte obrazy?

A gdy mimo to ponakrywali, on począł tak na oko kapelusze z głowy na głowę przekładać, włączając odrazu i ten dotychczas nieużywany, a nie pomijając również głowy nowoobleczonego nowicjusza. Po dość mozolnem dopasowywaniu uznał O. Magister, że już jest dobrze, więc zawołał:

– Odtąd niech każdy ten kapelusz nosi, jaki ma obecnie na głowie. Pozdejmujcie je z głowy!

 

O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

dzieci, Jadwiga Zamoyska, posłuszeństwo, rodzina, wola

Kształcenie woli.

        Ani nauka katechizmu, ani czytanie Pisma św., ani zrozumienie rzeczy, wynikające z rozmyślania nad słowem Bożym, zadaniu jednak nie sprostają, jeżeli się dzieci nie wprawi do wykonywania tego, co wykonywać powinny. Do tego potrzebna jest siła woli, której dzieci posiadać nie mogą, a która wyrobić się musi stopniowo przez umiejętne, dobitne, wytrwałe wymagania rodzicielskie. Warunkiem do dobrego używania wolnej woli jest rozum, ale póki rozum dziecka odpowiednio się nie rozwinie, rzeczą jest rodziców swego używać rozumu, ażeby wolą dziecka kierować.

Ludziom często się wydaje, że wymaganie od dzieci posłuszeństwa wyklucza wykształcenie ich rozumu i woli; ale rozum i wola właśnie przez posłuszeństwo, i jedynie przez nie, wykształcić się mogą. Czyż najlepszym wodzem nie jest ten, kto sam najlepiej wodzów swoich rozkazy wykonywał? Dzieci trzeba łagodnie, ale stanowczo od urodzenia wprawiać do posłuszeństwa bez tłumaczenia powodów rozkazu, tak jak się żołnierza musztruje, nie tłumacząc mu celu tej musztry. Trzeba je wdrażać do tego, by na skinienie, jak w wojsku, rozkazy wypełniały bez ociągania się, bez wahania, nie dając zwierzchnikom czasu do powtórzenia rozkazu, nie czekając, by ich do wykonania raz danego rozkazu przynaglono. Tak się wyrabia samodzielność, tak się kształci zdolność do trafnych i stanowczych kroków. Kto się słuchać bez wahania nauczy, ten później i rozkazywać będzie bez wahania; ten uniknie chwiejności tak szkodliwej, a tak powszechnej, odkąd ludzie przestali rozumieć wartość posłuszeństwa.

ŚW. JÓZEF SŁUCHA NAPOMNIENIA ANIOŁA I UCIEKA DO EGIPTU Z SYNEM I OBLUBIENICĄ.

Tagi

ks. A. Kotarski, posłuszeństwo, św. Józef

             Nad wszystkimi nadzwyczajnymi przykładami doskonałych i heroicznych cnót, któremi jaśnieje mozolne życie św. Józefa, świeci posłuszeństwo, cnota ulubiona jego pięknej, nieskalanej duszy.

 

Niedawno Rodzina św. powróciła z uciążliwej podróży z Jeruzalem, gdy w chwili najgłębszego snu nocnego, objawił się anioł i rzekł: Weźmij Dzieciątko i Matkę jego i uciekaj do Egiptu, ponieważ Herod szuka jego śmierci. Powiedział to i zniknął. Ale św. Józefie, czyś ty dobrze to zrozumiał? Czy nie będzie to przywidzeniem tylko albo snem? Pan Jezus przyszedł zbawić wszystek rodzaj ludzki, a nie potrafi zbawić siebie samego? A potem uciekać o tej godzinie w nocy, w tak zimnej porze i iść do Egiptu? Ale gdzież tam; to bezwarunkowo być nie może. A środki do tego? A zapasy żywności? A co poczniesz, przybywszy do ziemi nieprzyjacielskiej, cudzej? A dokąd będzie trwało to wygnanie? Lecz Józef tak nie rozumuje. On natychmiast wierzy i słucha. Wstaje, idzie obudzić Marię i mówi jej:

NA DZIEŃ ZAŚLUBIENIA N. M. PANNY.

Tagi

cnota czystości, ks. J. Górka, małżeństwo, Najświętsza Maryja Panna, posłuszeństwo, św. Józef

 

U Maryi Panny taka skromność, takie umartwienie, taka pobożność, że ile razy spojrzał na Nią św. Józef czuł tem większą wdzięczność i miłość ku Bogu.

VIII. Na dzień Zaślubienia N. M. Panny.

 

Doniosłe znaczenie zaślubienia Maryi.

 

>>Gdy była poślubiona Matka Jego, Marya, Józefowi<<.

Mat. I, 18.

 

To zaleta dobrych niewiast, że nigdy o mężach swych nie mówią źle, choćby nawet mieli pewne wady, bo mąż i niewiasta stanowią jedność ścisłą i niesława męża spada poniekąd na samą żonę. Mówi św. Augustyn o matce swej Monice, że nigdy się nie żaliła, choć jej mąż źle się z nią obchodził, krzywdę jej wyrządzał i wiele posiadał wad[1].

 

Marya była nieskończenie doskonalsza od Moniki, a Jej oblubieniec, Józef św., nie miał żadnych wad moralnych, owszem odznaczał się wielkiemi cnotami, jako przybrany ojciec Jezusa Chrystusa. Marya dziękowała Bogu za tak świętego oblubieńca, a teraz w niebie również się cieszy, gdy go sławimy. Chwała Józefa jest chwałą i ozdobą Maryi, a zarazem Boga, od którego wszelka łaska i cnota pochodzi.

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLI

Tagi

dobry przykład, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo

     3. Na jedną jeszcze rzecz wielkiej wagi i doniosłości muszę uwagę zwrócić, a mianowicie na zgodność postępowania waszego, t. j. żeby ojciec, matka i wszyscy, co wpływ na wychowanie dziecka mają, wobec dziecka przynajmniej jednej byli myśli, jednakowo postępowali żeby, kiedy ojciec jest stanowczy, matka nie była miękka i ustępliwa, bo wtedy byłoby to, co mówi Pismo św.: Jeden budujący, drugi psujący, cóż w zysku mają jeno pracę (Ekli. 34. 28). Nic tak na wychowanie i charakter dziecka ujemnie nie wpływa, nic tak na upór i samowolę dziecka nie oddziaływa, jak gdy zobaczy brak zgody i jednomyślności u ojca i matki, że ojciec n. p. nie pozwala, a matka bierze je w obronę przed ojcem, a może i powie, że ojciec niesłusznie tego albo owego dziecku odmawia i zakazuje, a nawet może potajemnie na to samo mu pozwoli, co ojciec zakazał. Niekiedy może się zdarzyć, że ojciec rzeczywiście niesłusznie coś dziecku zakazał, to wtedy lepiej to zamilczeć, niż tę niesłuszność wobec dziecka podnosić. Czasami jednak wyjątkowo może się matka za dzieckiem wstawić, a takie wstawienie się matki szkodliwem nie będzie, owszem nawet może dobrze wpłynąć, gdy n. p. dziecko widzi, że na słuszną karę zasłużyło, a tylko wpływ i wstawienie się matki od kary je uwolniło.

 

Daleko prędzej dzieci będą posłuszne, gdy będą widziały, że rodzice je prawdziwie kochają i że te rozkazy, pozwolenia i zakazy, nie pochodzą nigdy ze złego serca, z kaprysu i chwilowego tylko >>humoru<<, ale z rozumu i miłości! Takie postępowanie wedle chwilowego usposobienia i humoru nigdy dodatnio na dobre wychowanie dzieci nie wpływa.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XL

Tagi

Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, samowola, wola

2. Zastanówmy się teraz szczegółowo, jak to dzieci posłuszeństwa uczyć.

Pierwszą zasadą w tej mierze jest: łamać, i to stanowczo, wszelkie objawy ich samowoli i uporu! Trzeba dobrze odróżnić wolę od samowoli.

 

Wola jest to najszlachetniejsza władza duszy naszej, władza, której ma rozum przyświecać i która ma iść za rozumem, która ma chcieć to, co rozum za dobre i słuszne pozna i uzna. I gdyby nasi pierwsi rodzice nie byli zgrzeszyli, gdybyśmy w następstwie tego nie mieli złych skłonności, buntujących się przeciw rozumowi, toby wybór woli naszej był zawsze dobry i słuszny. Ale namiętności często rozum zaślepiają i prowadzą na bezdroża i manowce. Nieraz nawet rozumem dobrze poznajemy, co dobre, cośmy wybierać i czynić powinni, ale wola nasza osłabiona, zwłaszcza namiętnością, grzechami i nałogami, nie ma dość siły, aby się ponętom oprzeć i za wskazówką rozumu wybrać to, co wybrać powinna, t. j. dobre, ale idzie za ponętą namiętności i złych skłonności. >>Video meliora proboque, deteriora sequor<<, t. j. widzę to, co lepsze, i to co za dobre uznaję, ale gorsze rzeczy wybieram, powiedział już stary pogański poeta. I św. Paweł na to narzeka: Nie, co dobrego chcę, to czynię, ale złe, które nienawidzę, to czynię. Albowiem chcieć przy mnie jest, ale wykonać dobre nie znajduję, bo nie czynię dobrego, które chcę, ale złe, którego nie chcę, to czynię. Albowiem kocham się wespół z zakonem Bożym według wnętrznego człowieka, lecz widzę inny zakon w członkach moich, sprzeciwiający się zakonowi umysłu mego i biorący mnie w niewolę. Nieszczęsny ja człowiek! Kto mnie wybawi? Łaska Boża przez Jezusa Chrystusa Pana naszego! (Rzym. 7). Jesteśmy podobni do drzewa, które z natury pnie się do góry, a podgryzione i wichrami naginane, krzywi się i karłowacieje. Potrzeba więc woli naszej pala, do któregobyśmy ją przywiązali, potrzeba ogrodnika, któryby nas sprostował i odginał.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXIX

Tagi

intencja, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, życie nadprzyrodzone

8. Ostatnią wreszcie podstawą i zasadą prawdziwie religijnego wychowania jest nauczanie dzieci, aby się przyzwyczaiły do działania nie z pobudek li tylko czysto ziemskich, ludzkich, naturalnych, przyrodzonych, ale z pobudek wiary, nadprzyrodzonych!

      Każdy rozumny człowiek, kiedy coś czyni, czyni dla czegoś, dla jakiejś pobudki. Pobudki te mogą być różne: szukanie li tylko przyjemności, zysku, pochwały, słowem pobudki tylko naturalne, ziemskie; albo też mogą być pobudki wyższe, nadnaturalne, nadziemskie: chęć podobania się P. Bogu, zebrania zasługi dla nieba i inne.

 
Pobudki tylko naturalne są te, które nam podaje sama tylko zmysłowa natura, względy czysto ludzkie i doczesne. Unikanie złego i grzechu i choćby nawet najlepsze działanie z pobudek tylko ziemskich nie jest jeszcze cnotą chrześcijańską, prowadzącą do prawdziwej przed Bogiem zasługi w wieczności, ale jest tylko cnotą naturalną, pogańską.

 

W tym celu pobożni rodzice powinni przy porannym paciorku nauczać dzieci swe sposobu wzbudzania dobrej intencji i codziennie z niemi przy paciorku tę intencję wzbudzać,

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. VI.

Tagi

cierpliwość, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty, pokora, posłuszeństwo

UKRYTY PRZED ŚWIATEM.

      Jak się czuł nasz ukończony seminarzysta w tem cichutkiem, a pełnym duchowej głębi ustroniu, zwanem nowicjatem, wywnioskować może każdy, kto tę książeczkę od początku uważnie czyta. Przecie już od zaranie lgnęła do takie zjednoczenia się z Bogiem piękna dusza jego!

 
Habit święty przywdział wśród uroczystej Mszy św. dnia 25 sierpnia 1908 roku i wedle zakonnego zwyczaju otrzymał imię nowe: Patronem jego niebieskim został św. męczennik Wenanty.

 
I dobrze się stało, że wypadł mu męczennik: początki bowiem życia w Zakonie, przy całej słodyczy i błogości, przyprószył O. Wenantemu Bóg pewnego rodzaju męczeństwem. Ówczesny magister nowicjatu był temperamentu żywego i lubiał ruchliwą młodzież – nasz Wenanty zaś wszystko czynił równomiernie, nie spiesząc się nigdy. Dotego miał nieco osłabione oczy, z czego wypłynęła niekiedy jakaś nieporęczność.

 
Nagany więc i przykre słowa spotykały brata Wenantego dość często – on jednak nigdy nie czył uprzedzenia do swego przełożonego i nie uskarżał się przed żadnym z Braci. Nawet – zauważyli koledzy – wśród poniewierki nauczył się zupełnie panować nad sobą i nie okazywał najmniejszego wzburzenia.

 
Raz służył swemu magistrowi do Mszy św. Ponieważ było dość mroczno, nie dojrzał otworu kielicha i wylał wino obok. Opowiadają ówcześni jego współkoledzy, że choć besztanina nastąpiła ostra, Wenanty zniósł ją nadzwyczaj spokojnie.