Zwraca to dzisiaj powszechną uwagę, że cześć S. Józefa w ostatnich czasach coraz więcej się szerzy, że nabożeństwo do Niego coraz bardziej się rozbudza, że wierni coraz częściej pod Jego opiekę się garną, i że On ze swej strony coraz jawniej przemożną swą pieczę nam okazuje. Zważając jednak na wysoką godność tego wielkiego Świętego, nie należałoby się temu bynajmniej dziwić, ale raczej zapytać, dlaczego przez tyle wieków zostawał On w pewnem ukryciu. I zaiste, byłoby trudnem znaleźć na to odpowiedź, gdyby nie wzgląd, że Opatrzność Boża miała w tem swoje tajemne zamiary, i że Duch Święty czekał na porę najstosowniejszą do wyjawienia wielkości Ś-go Józefa, do rozszerzenia czci Jego i do pobudzenia wiernych w nowy sposób, aby szukali u Niego na ten czas ratunku tak dla siebie, jak i dla całego świata.
Jest to bowiem właściwością Kościoła katolickiego, że obok swojej niewzruszonej niezmienności, posiada nieustającą nigdy żywotność; że chociaż zawsze jest ten sam, jednakowoż ciągle się rozwija, że zawsze jest dawny a zawsze nowy, jak sam Bóg, który go uczynił i jak człowiek, który go potrzebuje. Gdyby Kościół miał tylko pierwszy z tych przymiotów, t. j. niezmienność, byłby podobny do religji starożytnych i innych martwych wyznań, które żadnego na ludzi nie wywierają wpływu. Gdyby zaś, przeciwnie, posiadał samą zmienność, bez stałości w zasadach, byłby jak owe niezliczone sekty protestanckie, które nie rozwijają się, chociaż się ciągle zmieniają, i niszczeją, zamiast rozwkitać. Tylko jednemu Kościołowi swemu do niewzruszonej piękności dodał Bóg pełną wdzięku żywotność, która go cechuje i odróżnia od innych.
