ŚW. PIUSA X – PAPIEŻA

Tagi

Komunia św., modernizm, papież, Pius X

Stuletnia rocznica urodzin papieża Piusa X-go.

W d. 2-im czerwca przypadła stuletnia rocznica urodzin pa­pieża Piusa X-go, niepospolicie pięknej postaci na tle rozpoczy­nającego się XX wieku. (Józef di Sarto urodził się w skromnej mieścinie Riese). Pius X uosabiał na tronie świętego Piotra szla­chetność duszy, gorącą wiarę i świętość życia wówczas, kiedy większość narodów świata hołdowała skrajnie materialistycznym teorjom, hasłom areligijności i poziomym poglądom zarówno w politycznej, jak i społecznej dziedzinie.

Ci, co przed 30 laty śledzili uważnie tworzącą się z dnia na dzień historję pontyfikatu Piusa X-go, pamiętają, ile ataków i kalumnij kierowało się zewsząd ku Watykanowi za nieustępli­wość papieża, za „brak zrozumienia ducha epoki“, za nawoły­wanie do potęgowania praktyk religijnych. Niełatwe było życie Głowy Kościoła. Ten „wiejski proboszcz” umiał jednak stawić czoło nacierającym szatańskim mocom i pewną dłonią kierował Piotrową barką. Umarł w chwili rozpętania się światowej za­wieruchy. Jego wielkie, ojcowskie serce nie było w stanie prze­nieść myśli, że moloch wojny pochłonie miljony istnień ludz­kich, że cierpienie i nędza na długie lata zapanują na świecie.

NOWA UROCZYSTOŚĆ Ś. JÓZEFA.

Tagi

kościół, Leon XIII, nabożeństwo, Pius IX, Pius X, św. Józef

           Zwraca to dzisiaj powszechną uwagę, że cześć S. Józefa w ostatnich czasach coraz więcej się szerzy, że nabożeństwo do Niego coraz bardziej się rozbudza, że wierni coraz częściej pod Jego opiekę się garną, i że On ze swej strony coraz jawniej przemożną swą pieczę nam okazuje. Zważając jednak na wysoką godność tego wielkiego Świętego, nie należałoby się temu bynajmniej dziwić, ale raczej zapytać, dlaczego przez tyle wieków zostawał On w pewnem ukryciu. I zaiste, byłoby trudnem znaleźć na to odpowiedź, gdyby nie wzgląd, że Opatrzność Boża miała w tem swoje tajemne zamiary, i że Duch Święty czekał na porę najstosowniejszą do wyjawienia wielkości Ś-go Józefa, do rozszerzenia czci Jego i do pobudzenia wiernych w nowy sposób, aby szukali u Niego na ten czas ratunku tak dla siebie, jak i dla całego świata.

 

 

Jest to bowiem właściwością Kościoła katolickiego, że obok swojej niewzruszonej niezmienności, posiada nieustającą nigdy żywotność; że chociaż zawsze jest ten sam, jednakowoż ciągle się rozwija, że zawsze jest dawny a zawsze nowy, jak sam Bóg, który go uczynił i jak człowiek, który go potrzebuje. Gdyby Kościół miał tylko pierwszy z tych przymiotów, t. j. niezmienność, byłby podobny do religji starożytnych i innych martwych wyznań, które żadnego na ludzi nie wywierają wpływu. Gdyby zaś, przeciwnie, posiadał samą zmienność, bez stałości w zasadach, byłby jak owe niezliczone sekty protestanckie, które nie rozwijają się, chociaż się ciągle zmieniają, i niszczeją, zamiast rozwkitać. Tylko jednemu Kościołowi swemu do niewzruszonej piękności dodał Bóg pełną wdzięku żywotność, która go cechuje i odróżnia od innych.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXVIII

Tagi

Komunia św., Ks. Feliks Cozel, Najświętszy Sakrament, Pius X, spowiedź

7. Rodzice chrześcijańscy powinni dziatki swe, skoro tylko dojdą do rozumu, przygotować jak najwcześniej i jak najlepiej do św. Spowiedzi i Komunji św.

 

       1. Jeśli rodzice powinni wogóle od najmłodszych lat bojaźń Bożą i grzechu w duszę dziatek swych wpajać, tedy szczególniej w dwóch okolicznościach: 1. gdy spostrzegą, że dziatki coś złego, grzesznego popełniają; 2. Gdy dziatki ich dojdą już do używania rozumu i mają pójść do pierwszej spowiedzi. O! wtedy słówko ciepłe z ust rodzicielskich, pobudzające dziatki do obrzydzenia grzechu i do żalu za grzechy, więcej będzie znaczyło, aniżeli nawet słowa kapłana, bo dzieci największą wagę przywiązują do słów, słyszanych z ust własnych rodziców. Wczesna spowiedź jest najdzielniejszym środkiem do poprawy dziecięcia i do dobrego wychowania! Rodzice więc nie powinni zbyt tej spowiedzi odkładać, jak to niestety tak często się dzieje w tak zwanych >>lepszych domach<<. Znałem dom, niby chrześcijański, gdzie matka niby jest pobożna, a i ojciec był bardzo religijnie wychowany, a synowie ich, będący już w 3-iej klasie gimnazjalnej i bardzo umysłowo rozwinięci, nie byli jeszcze u spowiedzi! Czyż wychowanie tych dzieci jest dobre i prawdziwie religijne? Śmiało powiedzieć mogę i muszę, że nie!! Nie będą mieli później pociechy z tych dzieci!

 

Czas, w którym dziecko powinno być przygotowane do pierwszej spowiedzi, jest mniej więcej około siódmego już roku, t. j. kiedy dziecko ma już dostateczne używanie rozumu do rozpoznania dobrego i złego, i zdolne już do popełnienia grzechu. Orzekł to najwyraźniej Kościół św. w poleceniu Papieża Piusa X[1].

SZKAPLERZ NAJŚW. SERCA JEZUSOWEGO

Tagi

Najświętsze Serce Boże, odpusty, Pius X, szkaplerz

„Ażeby miłość do Boskiego Serca zachowywała się i pomnażała…” – jak wszystko w tym nabożeństwie tak i szkaplerz wprzęgnięty został w służbę miłości

Praktyka szkaplerzy przyjęła się dziś w Kościele niemal powszechnie. Miliony wiernych ubiegają się o tę skromną odznakę jak o zaszczytne wyróżnienie i noszą je z dumą na piersiach. A przecież początki szkaplerzy były bardzo niepozorne.

 
Zaczęło się od tego, że jeszcze w średniowieczu niektóre starsze zakony, takie jak np. Benedyktyni, Karmelici czy Dominikanie, zarzucali podczas pracy na swój habit obszerny płat płótna, który okrywał barki i spływał w dół poprzez piersi i plecy. Stąd nazwa tej części ubrania „scapulare” od „scapula” – plecy, co w języku polskim przybrało później brzmienie „szkaplerz”.
Życie wszakże szło naprzód i wiele urządzeń ulec musiało przeobrażeniu. Szkaplerze też. Niepostrzeżenie poczęły zmieniać swój dawny charakter i z części ubrania stały się – religijnym symbolem. Pozostawało to w związku z tworzeniem się wokół zakonów przeróżnych stowarzyszeń i bractw, którym trzeba było nadać jakieś zewnętrzne znaki ich przynależności. Nadawały się do tego znakomicie właśnie szkaplerze z tego względu, że zależnie od zakonu różniły się między sobą barwą a niekiedy i krojem. Dzięki temu spełniać mogły podwójny cel. Różnorodnością kolorów odróżniały nawzajem od siebie poszczególne bractwa, a przez to, że każdy kolor był własnością niejako jednego tylko zakonu, doskonale symbolizowały szczególniejszy ich związek z nimi. Powstaje więc brunatny szkaplerz Karmelitów, biały Trynitarzy, czarny Serwitów, niebieski Teatynów, czerwony Łazarzystów, fioletowo-żółty Kapucynów.

TRUDNOŚCI RELIGIJNE

Tagi

Jan XXII, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Pius X, Rycerz Niepokalanej, szkaplerz, św. Szymon Stock

Pyt. Skąd się wziął szkaplerz karmelitański, jakie są przywiązane do niego odpusty i t. p. ?

 
Odp. Szkaplerz Najśw. Panny z Góry Karmelu czyli karmelitański bierze swój początek od objawienia się Matki Bożej generałowi Zakonu karmelitańskiego, bł. Szymownowi Stockowi w 1251 r. Marja wówczas powiedziała mu, że kto umrze w tym szkaplerzu, ten uniknie piekła. W kilkadziesiąt lat później Marja objawiła się papieżowi Janowi XXII i ponowiła Swą obietnicę, dodając, iż „duszom braci i członków, którzy zeszli z tego świata w miłości a za życia swego nosili szkaplerz, zachowywali czystość według stanu, odmawiali godzinki o Najśw. Pannie, a ci, którzy czytać nie umieli, przestrzegali postów kościelnych, a w środę i sobotę, o ile na ten dzień nie przypadło Boże Narodzenie, wstrzymywali się od mięsa, tym, przez nieustanne wstawiennictwo, pobożne modły, zasługi i szczególną opiekę, przyjdzie w pomoc po śmierci, i to w sobotę”.

 
Szkaplerz ów składa się z dwóch czworokątnych płatków wełnianych sukna (materja winna być tkana) barwy karmelitańskiego habitu t. j. brunatnej, złączonych z sobą dwoma sznurkami lub tasiemkami dowolnej barwy. Wyszycie na nim Imienia Jezus lub Marji jest dozwolone, lecz nie jest koniecznym warunkiem do ważności szkaplerza.

 
Aby uzyskać odpusty, przywiązane do szkaplerza, wymaga się: 1) aby pierwszy szkaplerz poświęcił i nałożył kapłan do tego upoważniony, (gdy zaś pierwszy szkaplerz się zgubi, można samemu wziąć drugi, nawet niepoświęcony), 2) wpisać się do bractwa szkaplerza karmelitańskiego ( jeśli bractwa niema, należy odesłać swe nazwisko do Klasztoru Karmelitów lub Karmelitanek; zwykle czyni to kapłan, przyjmujący do szkaplerza), 3) szkaplerz nałożony ustawicznie nosić, 4) spełniać przepisane warunki.

BEZDOGMATYCZNY CHRYSTJANIZM

Tagi

dogmat, liberalizm religijny, modernizm, Pius X

       Najliberalniejszy kierunek współczesnej protestanckiej teologji twierdzi, że istota chrystianizmu tkwi w nauce moralnej Jezusa, jaka była ogłoszona przezeń, np. w kazaniu na górze, a żadnych naogół nie postawił On zasad wiary.

 
Wystarczy przypomnieć sobie niektóre ustępy Ewangelji, aby przekonać się o bezpodstawności tych twierdzeń. Np. formuła chrztu jasno wyraża zasadę wiary o Trójcy Św., lub słowa Jezusa: >>Ja i Ojciec jedno jesteśmy<<. >>Kto wierzy we Mnie, tego Ja wskrzeszę w ostatni dzień<<. >>To jest Ciało moje, to jest Krew moja<<. >>Komu odpuścicie grzechy, są im odpuszczone<< i t. d. W tych i innych miejscach Ewangelji zawarte są główne dogmaty chrystjanizmu.

 

Modernizm.

 

Wielu mniema, że potępienie modernizmu przez papieża Piusa X jest wtrącaniem się Kościoła do estetycznych potrzeb współczesnego człowieka. Jest to zapatrywanie błędne.

O intronizacji Najświętszego Serca Jezusa

Tagi

Intronizacja, Najświętsze Serce Boże, O. Mateo, Pius X, św. Małgorzata Alacoque

Intronizacja to uroczyste uznanie najwyższej władzy Serca Jezusowego nad rodziną czy inną społecznością chrześcijańską, jak szkoła, parafja, miasto, państwo.

Wielkie dzieło

 
W słynnej kaplicy Objawień Najśw. Serca Jezusowego, w Paray-le-Monial, niedaleko Paryża, klęczy młody zakonnik i modli się żarliwie. Ciężka choroba obezwładniła go, uniemożliwiając dalszą pracę duszpasterską. Przełożeni wysłali go z Ameryki Płd. do Europy, aby tu ratował swoje zdrowie. Lecz było już zapóźno i lekarze nie robili nadziei wyzdrowienia. Zbliżał się koniec.

 
Wtedy on udaje się do tego miejsca, gdzie przed trzema wiekami Jezus otworzył skarby Swego Serca przed św. Marją Małgorzatą. Chce uprosić sobie świętą śmierć.

 
Padł na kolana i modli się. Lecz już po kilkuminutowej modlitwie uczuł silny wstrząs w całem ciele, jakby przez to schorzałe ciało przepływała nieznana dotąd siła życiowa.

 
Najsłodsze Serce Jezusa ulitowało się nad nim. Był zdrów zupełnie.

 
A gdy klęczał w ów cichy wieczór czwartkowy w kaplicy Objawień, Jezus powierzył mu misję wielką i świętą: zdobycie świata dla Niego przez dzieło intronizacji Najsł. Serca.

PAPIEŻE, CESARZE, KRÓLOWIE I NARÓD POLSKI CZCZĄ ŚWIĘTEGO JÓZEFA

Tagi

Grzegorz XV, Klemens XI, Królowie, ks. Stanisław Kłossowski, Leon XIII, Pius IX, Pius V, Pius X, UrbanVIII

Obraz ten został przez Stolicę Apostolską za cudowny uznany i za zezwoleniem Piusa VI. dnia 15 maja 1796 r. uroczyście ukoronowany.

Papieże rozpowszechniają cześć św. Józefa

Kościół święty ku czci św. Józefa ustanowił kilka świąt, choć zwykle dla każdego świętego jeden tylko dzień czci jego przeznacza. Świętami temi są: uroczystość Zaślubienia z Najśw. Marją Panną, 23 stycznia; główne święto 19 marca; Opieki św. Józefa w III niedzielę po Wielkanocy. Na prośby wiernych ustanawiali papieże i podnosili uroczystość Jego do coraz większej godności.
W XVI wieku umieszczono z polecenia Piusa V. w mszale mszę św., a w brewjarzu modlitwy kapłańskie na 19 marca ku czci św. Józefa. Grzegorz XV. polecił 8 maja 1622 roku uroczystość tego świętego obchodzić w całym Kościele, co Urban VIII, później 1642 r. ponownie potwierdził. Pius IX., wielki czciciel św. Józefa w smutnych i opłakanych czasach prześladowania Kościoła ogłosił Go na prośby biskupów na soborze watykańskim zebranych dekretem z 8 grudnia 1870 r. za patrona i opiekuna Kościoła. Leon XIII. zachęcał również gorąco wiernych do nabożeństwa do św. Józefa w encyklice z 15 sierpnia 1889 r. i do odprawienia ku Jego czci miesiąca marca. Poleca również w październiku, po odmówieniu różańca świętego dodawać modlitwę do św. Józefa, którą obdarza odpustem 7 lat i 7 kwadragen. – Wreszcie papież Pius X. zatwierdził dekretem z dnia 18 marca 1909 r. litanję ku czci św. Józefa i obdarzył ją odpustem 300 dni, które także za dusze zmarłych ofiarować można.

Cesarze i królowie czczą św. Józefa

Wielkiem nabożeństwem do św. Józefa odznaczali się królowie i monarchowie, zwłaszcza z domu Habsburskiego. Cesarz Ferdynand III. obrał św. Józefa za patrona dla Królestwa czeskiego, poświęcił uroczyście cały kraj jego opiece w Pradze 1655 r. Syn i następca jego Leopold I. poświęcił w 20 lat później św. Józefowi wszystkie kraje koronne. Poświęcenie to odbyło się bardzo wspaniale przez 8 dni we Wiedniu. Również i syn Leopolda I. (wnuk Ferdynanda III.) Józef I. odznaczał się wielkiem nabożeństwem do swego patrona. Polecił zrobić kosztowną marmurową statuę św. Józefa a dwom córkom nadał na chrzcie świętym jeszcze drugie imię „Józefina”.

Wielki Post

Tagi

błędy, MI, nauki Papieży, o. Maksymilian Kolbe, Pius X, pokuta, prawo kanoniczne, Wielki Post

Każdy więc, kto chce się zbawić, musi pokutować.

Grodno, przed marcem 1923

Wielki Post

   Pewna akademiczka przynosi mi w Zakopanem broszurkę znanego w Krakowie p. Williama Rosego (W. J. Rose, Duch i praca YMCA – Chrześcijańskiego Związku Młodych Ludzi w Ameryce, Warszawa 1920) o YMCA i wspominając moją pod tym względem krytykę, mówi: „Ja w tym nic złego nie widzę”.
Wziąłem tę broszurkę i przejrzałem.
Autor, mimo oświadczenia, że sprawy dogmatyczne zostawia „specjalistom, księżom”, nie zostawił ich im jednak. Znalazłem tam bowiem naukę o odpuszczeniu grzechów przez modlitwę, a następnie twierdzenie, że mylili się w średnich wiekach wierni umartwiając swoje ciało.
Na ten sam temat miałem także sposobność mówić z pastorem protestanckim w mieście N[ieszawie]. I ten się wzdrygał (jak w ogóle protestanci) przed pokutą, a na uwagę, że św. Paweł wyznaje: „Karcę ciało moje i w niewolę podbijam, bym snadź drugim opowiadając sam nie był potępiony” [1 Kor 9,27], odrzekł, że tylko praktykował to św. Paweł sam, a inni nie są obowiązani go naśladować.
Wielu też w naszych czasach pragnęłoby poznosić wszelkie umartwienia, bo spodlony świat dzisiejszy szuka szczęścia w doczesnych, zmysłowych, a często i grzesznych przyjemnościach.
A jednak pokuta to nie tylko wyłączny przywilej św. Pawła, ani „błąd” średnich wieków, ale obowiązek i to ścisły obowiązek wszystkich, bo nikt nie jest bez grzechu. O nie „średnie” dopiero wieki zaczęły „błądzić”, ale od pierwszych wieków Kościoła wierni, posłuszni nakazom Chrystusa Pana, ujarzmiali swoje ciało.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XI

Tagi

Benedykt XV, nauki Papieży, nieomylność Kościoła, o. Jerzy M. Wierdak, Pius IX, Pius X, Pius XI, Pośrednictwo NMP, prawda

Duch Święty czuwa nad papieżem nie tylko wtedy, kiedy on wydaje uroczyście orzeczenia dogmatyczne, ale także kiedy spełnia swój codzienny urząd nauczycielski.

Udowodnienie prawdy, że wszystkie łaski otrzymujemy przez Maryję

Dowód rozumu oświeconego wiarą

Kto zdobył skarb swoją pracą, trudem i cierpieniem, ma również prawo dysponowania tym skarbem. A ponieważ Najśw. Panienka Swoją modlitwą, pracą, cierpieniem, zdobyła razem z Chrystusem skarb wszystkich łask – więc też razem z Chrystusem ma prawo w niebie dysponowania tym skarbem.
Co P. Jezus wysłużył dla ludzkości de condigno, to wszystko wysłużyła de congruo Niepokalana. P. Jezus zaś przez to, iż wysłużył rodzajowi ludzkiemu łaski i dary nieba, stał się Rozdawcą i Szafarzem ich wszystkich – więc też i Niepokalana.

Dowód ze zwyczajnej nauki papieży

Możemy bezpiecznie polegać na zwyczajnej nauce papieży. A ponieważ cały szereg papieży naucza, iż wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję – więc możemy bezpiecznie uznawać za prawdę, iż wszystkie łaski otrzymujemy przez Maryję.