Czego wymaga naśladowanie Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

bp Pelczar, cnota czystości, I piątki miesiąca, Męka Pańska, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament

Chcąc naśladować Serce Jezusowe, trzeba przede wszystkim oczyścić swoje serce z grzechów, z nieporządnych przywiązań, ze zbytecznych pragnień i z ziemskiego gwaru, do czego jako środek niech służy częste, a godne przystępowanie do Sakramentów świętych, codzienny rachunek sumienia, ciągłe czuwanie, wytrwała praca i gorąca modlitwa.

Trzeba często wołać z Prorokiem: Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego (Ps 51, 12), to znowu modlić się ze świętą Gertrudą, zwłaszcza po Komunii świętej: „O Panie Jezu, weź serce moje, a daj mi Serce Twoje”.

Po drugie trzeba starać się poznać życie Chrystusa Pana, i to nie tylko życie ziemskie, ale także eucharystyczne i uwielbione; stąd wiele słuchać, czytać i rozmyślać o Chrystusie Panu, a przy tym wnikać w Jego Najświętsze Serce, żeby się przejąć Jego pobudkami.

Dobrą jest rzeczą rozmyślania o życiu Zbawiciela łączyć z uroczystościami; i tak w czasie Bożego Narodzenia bawić w Betlejem, w Wielkim Poście zdążać na Kalwarię, w oktawę Bożego Ciała zatapiać się w Tajemnicy Ołtarza itd.

Radzi się również przed rozpoczęciem ważniejszych czynności zastanawiać się, jak Pan Jezus postąpił w podobnych wypadkach albo jakby postąpił; jeżeli zaś zachodzi pewna wątpliwość, wtedy biegnąc do Jego stóp, pytać się: „Panie, co mam teraz czynić, aby się Twemu Sercu spodobać?”.

Wreszcie trzeba miłować Pana Jezusa, miłość bowiem łączy duszę z Chrystusem i każe jej nie tylko iść za Nim wiernie, by za przykładem Marii z Betanii wpatrywać się w Jego oblicze i słuchać Jego wewnętrznego głosu, ale wprowadza ją do Przybytku Jego Serca; stąd wzrok miłości głębiej wnika, niżeli wzrok wiary.

Patrząc się takim wzrokiem miłości na Serce Jezusowe, staraj się naśladować Je we wszelkich cnotach, a szczególnie w miłości ku Bogu i ludziom, w cichości, pokorze, posłuszeństwie i zaparciu się, jak też poświęceniu się i w duchu modlitwy. To jednakże naśladowanie niech będzie wytrwałe, a więc tak w szczęściu, jak w cierpieniu, tak w walce, jak w pokoju, tak na górze Tabor, jak i na Kalwarii, abyś mógł powtórzyć do Chrystusa Pana te słowa, które wyrzekł cny Ittaj do Dawida: Na życie Pana, na życie pana mego, króla: w miejscu, gdzie znajdzie się pan mój, król, czy to na śmierć, czy życie, tam będzie sługa twój (2 Sm. 15, 21).

Bp. Józef Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego według objawień danych św. Małgorzacie Marii i żywot tejże świętej, Rzeszów 2017, str. 279 – 280.

Akty zewnętrzne ku uczczeniu Boskiego Serca. Święto Najświętszego Serca Jezusowego

Tagi

bp Pelczar, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, objawienia prywatne, odpusty, pobożność, wynagrodzenie, św. Małgorzata Alacoque

W objawieniu, danym świętej Małgorzacie Marii 16 czerwca 1675 roku, zażądał Pan Jezus, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała poświęcono ku czci Jego Boskiego Serca, jak również by dusze kochające przez modlitwy i Komunie wynagradzające czyniły zadość za zniewagi, jakie odbiera podczas wystawienia Przenajświętszego Sakramentu, w tym czasie na ołtarzu. Święta Małgorzata Maria starała się spełnić ten rozkaz Pański i nie tylko wskazany dzień, jak też osiem dni poprzednich, uświęcała osobnym nabożeństwem, ale porobiła kroki, aby władza kościelna na ten dzień ustanowiła osobne święto. W 1687 roku święta Małgorzata Maria zwróciła się do Ordynariatu biskupiego w Autun, aby przynajmniej w klasztorze Paray-le-Monial pozwolił obchodzić święto Serca Jezusowego; ale bez pomyślnego skutku. Nie pomogły też starania w Rzymie u papieża Innocentego XI podjęte w tym celu bo stamtąd w 1688 roku przyszła odpowiedź, że zanim Stolica Apostolska zajmie się tą sprawą, konieczne jest zaprowadzenie czci Serca Jezusowego przez biskupów w ich diecezjach. Święta Małgorzata Maria wielce się tym zasmuciła, ale pocieszył ją Pan Jezus, że to wyjdzie na Jego większą chwałę. Rzeczywiście, już w 1689 roku wikariusz generalny biskupa w Langres pozwolił na wprowadzenie uroczystości Serca Jezusowego i zatwierdził Mszę i Oficjum, które ułożyła wizytka Joanna Magdalena Joly w Dijon, a które ksiądz Charolais przełożył na język łaciński. Tę Mszę odprawiono najpierw w kościele wizytek w Dijon; ale wkrótce potem biskup tejże diecezji, Maria Armand de Simiane se Gordes[1] rozszerzył ten przywilej na wszystkie kościoły swej diecezji. Radość świętej Małgorzaty Marii była niezmierna.

Miłość Najświętszego Serca Jezusowego w Przenajświętszym Sakramencie

Tagi

adoracja, bp Pelczar, Jezus Chrystus, Komunia św., miłość, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, niewdzięczność

Jak straszne zniewagi ponosiło, i ponosi, Boskie Serce w tej Tajemnicy, i to nie tylko od pogan, żydów i heretyków, ale także od złych katolików.

Pan Jezus, odchodząc do Ojca Niebieskiego, zostawił nam nie tylko wszystko swoje, to jest swoją naukę, swą łaskę, swe prawo, swój Kościół, swoją Matkę, ale także Siebie samego, bo Jego miłość wynalazła przedziwny i cudowny sposób przebywania z nami w Najświętszej Tajemnicy Ołtarza. Tu miłość Serca Jezusowego doszła do swego szczytu, tak że święty Augustyn słusznie powiedział: „Pan Bóg, choć Najmądrzejszy, więcej dać nie umie; choć Najpotężniejszy, więcej dać nie może; choć Najbogatszy, nie ma, żeby więcej dał”.

Zaprawdę, gdybyś miał rozumy wszystkich Aniołów i serca wszystkich Świętych, nie zdołałbyś doskonale pojąć tej miłości, ani za nią dostatecznie podziękować.

Rozważ bowiem, że Pan Jezus z miłości ku nam zstępuje na najniższy szczebel upokorzenia się, ukrywając pod Postaciami Sakramentalnymi nie tylko swoje Bóstwo, ale także swe Człowieczeństwo, i narażając się na niewysłowione zniewagi.

Rozważ, że aby zostać z nami, dokonywa Pan ciągle wielkich cudów, tak że Przenajświętszy Sakrament jest iście cudem cudów.

Nabożeństwo w każdy piątek, a szczególnie w pierwszy piątek miesiąca.

Tagi

bp Pelczar, I piątki miesiąca, Komunia św., Krzyż, Męka Pańska, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, ofiara, zadośćuczynienie, św. Małgorzata Alacoque

Święta Małgorzata Maria z objawienia Chrystusowego każdy piątek, a szczególnie pierwszy piątek miesiąca poświęcała gorętszej niż w innych dniach, czci Najświętszego Serca Jezusowego, i nie tylko godzinę w nocy z czwartku na piątek, a potem całą noc spędzała na modlitwie przed Przenajświętszym Sakramentem, ale także w każdy pierwszy piątek starała się przyjąć Komunię świętą, głównie w tym celu, by odwdzięczyć się Panu za niezmierzoną miłość, jaką nam okazał w czasie swojej męki. Kiedy przełożona Melin zakazała świętej Małgorzacie, widocznie dla próby, przyjmowania Komunii w pierwszy piątek miesiąca, kazał Pan Jezus wyrazić przełożonej swe niezadowolenie i dopiero wtedy, na prośbę świętej Małgorzaty Marii, przywrócił zdrowie chorej nowicjuszce, gdy ten zakaz został cofnięty. Pan Jezus objawił też życzenie, aby święta Małgorzata Maria we wszystkie piątki składała trzydzieści trzy hołdy Zbawicielowi zawieszonemu na drzewie krzyża, jako na tronie miłosierdzia, padając u Jego stóp w tym usposobieniu, jakie miała Matka Bolesna na Kalwarii, i ofiarując Ojcu Niebieskiemu Mękę Boskiego Syna, z prośbą o nawrócenie zatwardziałych serc.

Nabożeństwo w pierwszy piątek miesiąca ku czci Serca Jezusowego zaprowadzone zostało najpierw w klasztorze wizytek w Moulins, gdzie matka de Soudeilles celę, w której umarła święta Joanna Franciszka de Chantal, zamieniła w tym celu na kaplicę. W Paray-le-Monial zaczęto obchodzić publicznie to nabożeństwo, kiedy w 1688 roku zbudowano w ogrodzie klasztornym kaplicę ku czci Serca Jezusowego; odtąd w każdy pierwszy piątek miesiąca udawały się zakonnice w procesji do tej kaplicy, aby tam odśpiewać Litanię do Najświętszego Serca, jak również odmówić akt przebłagania i ofiarowania się.

Święty Herman Józef z zakonu Premonstratenzów*

Tagi

cierpliwość, cuda, Imię Maryi, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, Najświętszy Sakrament, słodkość Maryi, św. Herman Józef

(zmarł w roku 1236)

 Z ubogich, ale bogobojnych rodziców urodził się św. Herman w Kolonii nad Renem. Drugie imię Józefa nadali mu później współbracia w zakonie dla czystości umiłowanej gorąco i dla serdecznej miłości ku Najśw. Maryi Pannie. Niewinność, jaką odebrał na chrzcie św., zachowywał z szczególniejszą lękliwością i troską; brzydził się wszelką nieczystością; unikał zabawy z chłopcami rozpuszczonymi. Zamiast z niemi przestawać, udawał się do kościoła przed obraz Najśw. Matki Niepokalanie Poczętej, do której już od 6 roku życia osobliwsze miał nabożeństwo. Zwykł był Najśw. Pannę nazywać matką swoją, bo w licznych potrzebach w cudowny sposób doznawał Jej opieki i przyczyny. Powiadają, że kiedyś w dziecięcej szczodrobliwości podał Matce Bożej jabłuszko zachowane – otóż Matka Boża wyciągnęła rękę, przyjęła skromny, ale chętny dar.

Gdy miał lat dwanaście wstąpił do klasztoru Premonstratenzów w Steinfeld, usługiwał przez pewien czas kapłanom zakonnym, aż nakoniec sam został przyjęty do klasztoru. Po odbytych naukach polecono mu pieczę o spiżarnię i jadalnię klasztorną oraz troskę o kilka innych zajęć. Ponieważ przy spełnianiu tych swoich czynności mało miał czasu na modlitwę, a w każdym razie mniej niż tego pragnął, dlatego posmutniał bardzo, a nawet stał się trochę niecierpliwym. Pomimo to i podczas pracy serce jego myślą łączyło się z Jezusem i Maryą, skoro tylko zajęcia nie wymagały skupienia całej uwagi. W tej rozterce duchowej nadprzyrodzone widzenie doprowadziło go do koniecznego spokoju. Objawiła mu się bowiem Matka Boża i go pouczyła: Hermanie, pamiętaj, że Synowi Mojemu większej nie sprawisz radości jak przez to, że obowiązki swoje spełniać będziesz w posłuszeństwie a braciom zakonnikom służyć będziesz w miłości. Od tego czasu Herman pocieszony i zachęcony spełniał z wesołem usposobieniem wszystkie swoje prace. Kiedy później oddano mu ku wielkiemu zadowoleniu urząd zakrystyanina, zyskał więcej czasu na modlitwy; korzystał więc jak najczęściej z danej sposobności, aby w pobożnych modłach czcić Matkę Bożą. Przy tych to sposobnościach miewał Herman rozmaite widzenia i objawienia, które mu przypadały w udziale właśnie z łaski i przyczyny Najśw. Maryi Panny. Niema może nawet świętego, któremuby Najśw. Marya Panna się częściej objawiła jak św. Hermanowi; niema świętego, któryby więcej łaskawości Matki Bożej doznał niż św. Herman; ale też nie łatwo znajdziemy świętego, któryby większe miał nabożeństwo do Przeczystej Dziewicy niż św. Herman. Sam widok obrazu Maryi rozbudzał tak potężną w nim miłość duchową, że wpadał w uniesienie; co tylko mógł uczynić dla Jej czci, to spełniał sumiennie.

O CUDACH MIŁOŚCI BOŻEJ w Przenajświętszym Sakramencie i we Mszy św.

Tagi

Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, św. Małgorzata Alacoque

Św. Małgorzata Maria.

        Święta Małgorzata Maria Alacoque miała zwyczaj przepędzać każdą chwilę wolną u stóp Pana utajonego. Kiedy raz klęczała przed Przenajśw. Sakramentem, objawił się jej Pan Jezus, a wskazując na swe Serce rzekł: <<Serce me Boskie taką ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, przepełnione jest miłością, że nie mogąc dłużej powstrzymać w sobie tych gorących płomieni, chcę za twym pośrednictwem wylać je na zewnątrz i objawić się światu, by go wzbogacić skarbami, jakie w sobie zawiera>>.

 

Innym razem (16 czerwca 1675) stanął przed nią Boski Zbawiciel, promieniujący chwałą, z pięciu ranami, które jakby tyleż słońc jaśniały. Jednocześnie otworzył jej Serce swoje, rzucające naokoło promienie i otoczone koroną cierniową, a u wierzchu uwieńczone krzyżem. – <<Oto jest Serce – rzekł do niej – które tak bardzo ukochało ludzi, że się wyczerpało i wyniszczyło dla okazania im swej miłości. W nagrodę za to większa ich liczba odpłaca mi samą tylko niewdzięcznością: nie przestają bowiem obrażać mię nieuszanowaniem i wzgardą, okazywaną mi w Sakramencie  miłości>>. Po czym zażądał Pan, aby pierwszy piątek po Oktawie Bożego Ciała poświęcono ku czci Najśw. Serca, jako też, by dusze kochające przez modlitwy i Komunię św. wynagradzały Mu liczne, niestety, zniewagi, jakie od ludzi odbiera.

(Z pism Ks. Biskupa Pelczara).

 

 

Uwielbiamy Cię, Najświętszy Panie Jezu Chryste, tu i we wszystkich kościołach Twoich na całym okręgu ziemi i błogosławimy Cię, że przez święty Krzyż Twój odkupiłeś świat.

7 lat i 7 kwadragen odpustu za każdy raz, kto tę modlitewkę odmówi klęcząco wchodząc lub wychodząc z kościoła albo publicznej lub półpublicznej kaplicy; odpust zupełny raz na miesiąc, kto ją codziennie odmawiał. Warunki: Spowiedź, Komunia św. nawiedzenie kościoła lub publicznej kaplicy i modlitwa na intencję Ojca św. (Benedykt XV 3. VIII. 1917; Św. Penit. Ap., 18. III. 1932).

 

„Kwiat Eucharystyczny”, Kraków 1939, str. 158-159.

NAJŚWIĘTSZA MARYJA PANNA A EUCHARYSTIA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Najświętszy Sakrament, św. Jan Apostoł

Maryja kocha dusze, które odwiedzają Najświętszy Sakrament.

 

<<Rzeczywista obecność Pana Jezusa w Eucharystii jest niejako związana z Maryją>> – mówi kardynał Pie.

– Pierwsze bluźnierstwo, wyrzeczone przeciw Najśw. Sakramentowi Ołtarza, polegało na tym, iż zaprzeczono, jakoby Ciało Eucharystyczne Zbawiciela było ciałem, z Maryi zrodzonym. Jako odpowiedź na to przeczenie Kościół ułożył akt wiary naszej w tych słowach: <<Witam Cię, Ciało prawdziwe, zrodzone z Maryi Dziewicy>>. Dlatego nie ma świątyni katolickiej, w której byś obok Tabernakulum, zawierającego Ciało Jezusowe, nie spostrzegł obrazu Tej, która była pierwsza Jego przybytkiem żyjącym. Widzimy stąd, że Najśw. Maryja Panna nie jest dla Najświętszego Sakramentu obcą i nie może być obojętną na hołdy, które Mu oddają Ci, co odwiedzają Boską Eucharystię.

 

Ewangelia opowiada nam, że Maryja, dowiedziawszy się od Anioła Gabriela o łasce, której jej krewna doznała w starości swojej, opuściła ustronie swoje, przeszła góry Judei, aby ją odwiedzić. Elżbieta, na pozdrawiający ją głos Panny Maryi, została napełniona Duchem Świętym.

O CUDACH MIŁOŚCI BOŻEJ w Przenajświętszym Sakramencie i we Mszy św.

Tagi

cuda, dzieci, Najświętszy Sakrament

Ufność dzieciny.

 

Miłe są Bogu modły dziecięcia; serduszko dziecka niewinne, święte, tuli Bóg chętnie w swoje objęcia i cuda działa dlań niepojęte. – W kraju irlandzkim – lat temu wiele – misjonarz pełen świętego żaru nauczał dzieci w jednym Kościele, ze Jezus Chrystus, – z łask swych nadmiaru – raczył pozostać na zawsze z nami i przemieszkuje we dnie i w nocy tam na ołtarzu, pod postaciami, aby nam zawsze być ku pomocy.- Każdy więc człowiek, mały czy wielki, niech się ucieka do Zbawiciela! On leczy grzesznych, koi ból wszelki, On wszystkim chętnie łask swych udziela.

– Słowa te wzniosłe, niby głos z nieba, chwyta do serca dziecina mała. Ach, jej pomocy Bożej potrzeba, ona od dawna jej wyglądała! – Kiedy więc wszyscy wyszli z kościoła, ona drżącymi idzie krokami przed wielki ołtarz, i na głos woła: <<Jezu najsłodszy, jesteś tu z nami?>>

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXVIII

Tagi

Komunia św., Ks. Feliks Cozel, Najświętszy Sakrament, Pius X, spowiedź

7. Rodzice chrześcijańscy powinni dziatki swe, skoro tylko dojdą do rozumu, przygotować jak najwcześniej i jak najlepiej do św. Spowiedzi i Komunji św.

 

       1. Jeśli rodzice powinni wogóle od najmłodszych lat bojaźń Bożą i grzechu w duszę dziatek swych wpajać, tedy szczególniej w dwóch okolicznościach: 1. gdy spostrzegą, że dziatki coś złego, grzesznego popełniają; 2. Gdy dziatki ich dojdą już do używania rozumu i mają pójść do pierwszej spowiedzi. O! wtedy słówko ciepłe z ust rodzicielskich, pobudzające dziatki do obrzydzenia grzechu i do żalu za grzechy, więcej będzie znaczyło, aniżeli nawet słowa kapłana, bo dzieci największą wagę przywiązują do słów, słyszanych z ust własnych rodziców. Wczesna spowiedź jest najdzielniejszym środkiem do poprawy dziecięcia i do dobrego wychowania! Rodzice więc nie powinni zbyt tej spowiedzi odkładać, jak to niestety tak często się dzieje w tak zwanych >>lepszych domach<<. Znałem dom, niby chrześcijański, gdzie matka niby jest pobożna, a i ojciec był bardzo religijnie wychowany, a synowie ich, będący już w 3-iej klasie gimnazjalnej i bardzo umysłowo rozwinięci, nie byli jeszcze u spowiedzi! Czyż wychowanie tych dzieci jest dobre i prawdziwie religijne? Śmiało powiedzieć mogę i muszę, że nie!! Nie będą mieli później pociechy z tych dzieci!

 

Czas, w którym dziecko powinno być przygotowane do pierwszej spowiedzi, jest mniej więcej około siódmego już roku, t. j. kiedy dziecko ma już dostateczne używanie rozumu do rozpoznania dobrego i złego, i zdolne już do popełnienia grzechu. Orzekł to najwyraźniej Kościół św. w poleceniu Papieża Piusa X[1].

ŚW. ANTONI CUDOTWÓRCA

Tagi

herezja, Najświętszy Sakrament, O. Rajner Gościński, św. Antoni Padewski

           Na ścianach kościołów antoniańskich ujrzeć można osobliwe malowidło. Na placu, przed kościołem wielki tłum ludzi. W środku stoi kapłan, ubrany w szary liturgiczne, trzymając w rękach monstrancję z Najśw. Sakramentem. Przed nim dziwaczne zwierzę, ni koń ni osioł, przyklęka na obie nogi przednie, jakby w adoracji. Jest to tak zwany „cud z mulicą”. Miał on miejsce w Rimini, podobnie, jak kazanie do ryb. Heretyk pewien (może wspomniany już Bonvillo?) długo opierał się napomnieniom św. Antoniego. W szczególności nie dawał wiary w obecność Chrystusa w Najśw. Sakramencie, gdyż nie widział po konsekracji żadnej, namacalnej zmiany w hostji.

 

Święty Antoni, litując się nad jego niedowiarstwem, i chcąc pozyskać jego duszę, rzedł doń pewnego razu: „Jeżeli koń, na którym często jeździsz, będzie adorował prawdziwe Ciało Chrystusa pod postacią chleba, czy uwierzysz wówczas w prawdziwość boskiego Sakramentu?” Heretyk obiecał, że chętnie to uczyni i usty i z głębi serca na warunkach, które Święty zaproponował. Próba miała się odbyć po dwóch dniach. Przedtem ostrzegł Święty heretyka, że, jeśli cud się nie spełni, będzie to wina jego własnych grzechów. Po dwóch dniach heretyk przyprowadził dobrze wygłodzonego konia na plac przed kościołem. Z jednej strony położono przed nim kosz napełniony owsem, z drugiej stanął św. Antoni, trzymając z wielkiem nabożeństwem kielich z Hostją Przenajświętszą.

 

Liczna rzesza ludzi otoczyła miejsce, na którem miał się cud dopełnić. Puszczono konia swobodnie, a on, jakby rozumem obdarzony, postąpił z powagą naprzód i zgiął ze czcią kolana przed Świętym, trzymającym Hostję i w tej postawie pozostał aż do chwili, w której Antoni pozwolił mu odejść. Cud wywołał niesłychane wrażenie wśród obecnych, a zbawienną przemianę w zaciekłem sercu heretyka.

 
Opowiadanie to powtarza siedmiu innych kronikarzy, lecz powaga samego Rigaulda wystarcza nam najzupełniej. Na miejscu cudu w Rimini zbudowano w r. 1417 ośmiokątną kapliczkę, aby miejscowa ludność zachowała go w pamięci.

 

O. Rajner Gościński, Święty Antoni Padewski (żywot), Lwów 1931 r., str. 136-138.