O ŚMIERCI

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, śmierć

       Śmierć jak wiemy, to narodziny nasze do nieba. Jeśli się do niej należycie przygotujemy, będzie ona zakończeniem podróży, przypłynięciem do portu, końcem doświadczeń, chwilą nagrody. Ustanie nasz wzrost na ziemi. Przeniesieni do nieba i w niem uwielbieni, zachowamy przez całą wieczność ten stopień chwały, na który zasłużyliśmy w czasie naszego pobytu na ziemi.

Nie traćmy zatem ani chwilki czasu, ani też żadnej sposobności; wieczność od tego zależy.

Pismo św. daje nam za przykład mrówki. Przedziwną jest ich zmyślność jak wszystkie razem współpracują nad budową swego mrowiska, które stanowi dla nich jakby cytadelę. Noga człowieka, kopyto zwierzęcia może w jednej chwili zniszczyć całą ich pracę, ale ani na chwilę jej nie zaprzestają, są niezmordowane, zaczynają na nowo ile razy zachodzi tego potrzeba.

Gdybyśmy w ten sam sposób pracowały, my których wzrost duchowy nie może być zniweczony. Gdybyśmy mogły w naszych wysiłkach mieć podobną do mrówczej wytrwałość. Jak śmierć nasz byłaby drogą w oczach Bożych.

Zauważmy u mrówek tę podwójną cechę, tak ważną dla każdej chrześcijanki, a w szczególności dla nas byłych uczennic Zakładu. Mrówka niczem nie gardzi, żadne źdźbło słomy, żadne ziarnko pyłu nie jest dla niej bez znaczenia, wszystko zbiera i umie spożytkować, jeśli się tylko nadaje do tego co buduje.

Z OSTATNICH CHWIL P. JENERAŁOWEJ ( 4 LISTOPADA 1923)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, śmierć

Bardzo nam drogie i kochane dawne uczennice!

Wysyłając wam ten 1-y numer naszego „pisemka”, nie mogę nie wspomnieć o kochanej mojej i trochę waszej matce.

Niektórym już mówiłam na zebraniach o Jej ostatnich chwilach, ale inne, które na zebraniach nie były prosiły mnie o to – dla nich więc to, co następuje:

Wogóle, nie było żadnej choroby poza starością i trzeba nam Bogu za to dziękować; ale mimo to cierpienia było dużo! – dla otoczenia zaś wiele zbudowania. Matka nasza jest w moich oczach uosobieniem spełnienia dwóch przykazań miłości. W ostatnich miesiącach coraz mniej nas słyszała, pod koniec już nawet wyczytać nie mogła tego, cośmy dużemi literami pisały, chcąc choć czemśkolwiek się z nią podzielić,  – a w ostatnich dniach chwilami nie mogła znaleść słów, by wypowiedzieć myśl swoją! Kiedyś powiedziała mi: „to bardzo ciężko, dla ciebie i dla mnie!” Całkiem przytomnie krzyż swój i nasz dźwigała, a mówiła mi: „ o nic nie proś tylko o spełnienie woli Bożej”

O ŚMIERCI ( Z PISM Ś. P. JENER.)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Jezus Chrystus, kara, Kuźniczanka, zadośćuczynienie, łaska, śmierć

Wiemy, że śmierć jest karą, kara nie jest jednak zemstą. „Qui aime bien châtie bien”. Kto mocno kocha, mocno też karze. Bóg, który kocha nas więcej, aniżeli my kochać możemy jakiekolwiek stworzenie, daje nam dowód swojej miłości nadewszystko w karze śmierci.

Wielka to łaska być karanym tu na ziemi. Wszystkie otrzymane łaski są to długi, któreśmy zaciągnęli. Im więcej kto otrzymał, tem więcej oddać winien. Każda nowa łaska zwiększa nasz dług u Boga, nie dając możności uiszczenia się z niego, tylko kary boże dają nam w pewnej mierze tę możność.

O WYCHOWANIU – ZAMOYSKA. WNIEBOWSTĄPIENIE

Tagi

Jadwiga Zamoyska, niebo, Wniebowstąpienie, wychowanie, śmierć, śmierć nagła

„Rozpamiętywanie o Wniebowstąpieniu inną jeszcze przynosi naukę, którą w wychowaniu na pamięci mieć trzeba”. Prawda o Wniebowstąpieniu związana z prawdą o niebie i śmierci ma także ogromne znaczenie wychowawcze, o czym przekonuje w swoim tekście Pani Zamoyska.  Autorka proponuje by dzieci uczyć wiązać myśl o Wniebowstąpieniu z pamięcią o warunkach niezbędnych do osiągnięcia życia wiecznego. Rady te jednak możemy zastosować także w dojrzałym już wieku. Słowa Generałowej przypominają jak rozumieć chrześcijańskie prawdy wiary, jak je stosować praktycznie w życiu i jak wiara w Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie daje męstwo do znoszenia po Bożemu wszelkich boleści a przede wszystkim śmierci bliskich oraz własnej.

Juan Arecharaleta

O DUCHU POKUTY (CZ. III)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, pokuta, zadośćuczynienie, śmierć

        Wszyscy ludzie zostali skazani na pracę i cierpienia. Wyrok obejmuje całą ludzkość bez wyjątku i stanowi jej karę. Dlaczegoż więc od krańca do krańca ziemi rozbrzmiewają, głosy bolesnego zdumienia i skargi.

Wejdźmy w szczegóły. Pismo św. ostrzega nas, żeby się nie opierać na ramieniu ludzkiem, bo ramię ludzkie jest jak trzcina złamana, kaleczy tego, który się na niem oprze. Jeżeli zatem spotykamy się w życiu z wierną przyjaźnią, cieszmy się nią jako niezasłużonym darem, jeśli nas ominie – nie narzekajmy.

Ileż razy Chrystus Pan ostrzega nas, żebyśmy spełniali nasze dobre uczynki pod okiem Bożem, nie dla pochwał ludzkich; żebyśmy do stołu naszego zapraszali biedaków, którzy nie mają się czem odwdzięczyć; żeby lewica nie wiedziała, co czyni prawica. Wobec tych słów nie mamy najmniejszego prawa użalać się na niewdzięczność ludzką.

Chrystus Pan poucza nas dalej, żeby wybierać ostatnie miejsca, służyć wszystkim i nie żądać, by nam, sługom, było lepiej, niż naszemu Panu. Gdybyśmy byli istotnie uczniami Chrystusowymi w duchu i prawdzie, Jego nauka poszłaby nam w krew i życie. I nie bylibyśmy zmuszeni rozpoczynać nasze życie duchowe wciąż od początku.

Ciało nasze podlega na równi z duchem prawu pokuty. Czy nie mamy zbytniego przywiązania do zdrowia, wyglądu, młodości? Jak przyjmujemy zwiastuny zbliżającej się starości i niemocy. Gdy siły nas opuszczają, gdy wzrok nasz słabnie, słuch tępieje, gdy ruchy nasze stają się mniej zgrabne i elastyczne, gdy pamięć nas zawodzi, umysł traci swą bystrość, jak przyjmujemy te dobroczynne nawiedzenia Boże?

ŚW. JÓZEF POCIESZA SWYCH CZCICIELI W GODZINĘ ŚMIERCI.

Tagi

łaska, śmierć, św. Józef

     Pewna czcigodna siostra z zakonu świętego Franciszka była bardzo nabożną przez całe swoje życie do św. Józefa, za co w godzinę śmierci została wynagrodzoną sowicie najpiękniejszymi łaskami. Nasz Święty objawił się jej i przyszedł sam ją pocieszyć, a dla uwieńczenia jej radości trzymał na rękach Tego, który jest radością aniołów, pięknością raju, życiem dusz niewinnych, trzymał Dzieciątko Jezus.

Nie można wyrazić szczęśliwości, jaką napełnione zostało serce świątobliwej siostry. Zakonnice, które jej asystowały, były zdziwione słyszeć jej rozmowę ze św. Józefem, z Boskim Jego synem, ona dziękowała Józefowi za tak wielką łaskę, że przyszedł ją odwiedzić, co było dla niej niejako zadatkiem nieba, a Jezusowi wynurzała swą wdzięczność za to, że jej się objawił w postaci tak miłej, że ją zapraszał na gody weselne, które On przygotował w niebie dla czystych swych Oblubienic. Ruchy i wzrok chorej mówiły za tym, że św. Józef większą jeszcze wyświadczył jej łaskę, że jej oddał do piastowania Zbawiciela, jakby na pamiątkę swej śmierci.

Postanowienie: Kładąc się do łóżka, wyobrażę sobie, że się kładę do trumny i powiem: Święty Józefie, wyproś mi łaskę, abym umarł pojednany z Bogiem.

 

Ks. Antoni Kotarski T. S., Miesiąc marzec św. Józefa, Warszawa 1939, str. 81-82.

PO ZGONIE PIUSA XI.

Tagi

kościół, papież, Pius XI, Pro Christo, śmierć

Dnia 10 lutego b. r. z rana o godzinie 5-ej minut 31 odszedł do Pana jeden z największych Papieży w dziejach chrześcijaństwa. Mąż Wiary Nieustraszonej. Mądrością swych rządów i świątobliwością swego żywota przyświecał całej ludzkości.

Był powagą moralną, nie mającą na ziemi sobie ró­wnej. Chyliły się przed nim najdumniejsze głowy władców ziemi, zginały kolana wszystkie narody chrześcijańskie. I lu­dy niewierne czciły w Nim męża sprawiedliwego.

Do Boga prowadził owczarnię Chrystusową, w licznych encyklikach szerząc i rozwijając prawdy katolickie. Był protektorem nauk, sztuk pięknych i techniki współczesnej. Rozwinął i rozszerzył na cały świat Akcję Katolicką, twór swój umiłowany — apostolstwo świeckich, podporząd­kowane ściśle hierarchii Kościoła. Był „Papieżem Misji ka­tolickich”, gdyż za jego rządów Dobra Nowina docierała do najgłuchszych zakątków ziemi. Wiele też czynił dla wiel­kiej idei zjednoczenia wszystkich chrześcijan pod opieką wspólnej Matki Kościoła Rzymskiego.

Więzy głębokiej miłości łączyły go z Polską. Znał do­brze i kochał nasz naród i nasz kraj uczuciem ojcowskim i cała Polska płaciła mu za to również gorącą miłością.

Gdy o godz. 5-tej z rana otoczenie Ojca św. zaczęło modlić się głośno, Papież pomimo wielkiego osłabienia brał udział w tych modłach. Usiłował jeszcze błogosławić mo­dlących się. Do końca zachowując przytomność, w ostat­niej chwili życia szepnął: — „Jezu, Maryjo, Józefie święty, miejcie w opiece duszę moją”.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. LII (ostatnia)

Tagi

ciało, dusza, pogrzeb, śmierć

VI. Pogrzeb w chrześcijańskiej rodzinie.

   1. Po śmierci ciało ludzkie ulega zepsuciu i rozkładowi i dlatego od najdawniejszych czasów jest zwyczaj, że w ziemię je zakopują, wypełniając tem niejako wyrok Boży, wydany w raju na Adama i cały rodzaj ludzki: Iżeś usłuchał głosu żony twojej i jadłeś z drzewa, z któregom ci był kazał, abyś nie jadł, przeklęta będzie ziemia, aż się wrócisz do ziemi, z którejś wzięty; boś jest proch i w proch się obrócisz! (Gen. 3. 17). – Zwyczaj grzebania ciał jest w całym świecie powszechnym, a w chrześcijaństwie nakazanym.

Ciało ludzkie po śmierci jest tem samem ciałem, które człowiek miał za życia, ale nie takiem samem; jest jakby skorupą, którą dusza ludzka opuściła. Ludzie, niestety, nie mają należytego poglądu i rozumienia tego pozostałego ciała ludzkiego, tego trupa! Uważają go jeszcze jakby jakiegoś człowieka, prawda, że umarłego; ale ten trup, to nie człowiek, to tylko rozkładające się ciało byłego człowieka! To, co w żywym człowieku stanowiło głównie jego osobę, jego wartość, jego zasługi przed Bogiem i ludźmi, to jest dusza żyjąca, nieśmiertelna, a ta ciało to martwe już opuściła i na drugi świat do Boga i wieczności przeszła! Ludzie, niestety, o tej duszy zapominają, a prawie całą swą uwagę li tylko na ciało pozostałe zwracają. Temu ciału oddają honory, zaszczyty, składają wieńce, stawiają wspaniałe pomniki, ozdabiają je kwiatami, o niem mówią i piszą: pokój popiołom, niech ci ziemia lekką będzie, i inne bzdurstwa. Ale tak myślą i czynią tylko niewierzący; w rodzinach prawdziwie chrześcijańskich inaczej się zapatrywać i postępować powinni!

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. LI.

Tagi

dzieci, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, niebo, poddanie się woli Bożej, śmierć

V. Jak się zachować mamy wobec nadchodzącej śmierci, czyli jak śmierć przyjmować?

 

1. Gdy z łaski Boskiej śmierć nadchodzi nie nagła, niespodziewana, lecz po chorobie i przewidziana, moralnie pewna, czy nasza własna, czy członków rodziny, to prawdziwy chrześcijanin powinien ten wyrok śmierci przyjąć z rąk Bożych z zupełnem poddaniem się Najśw. woli Bożej! Bo jeśli wogóle , czy chcemy, czy nie chcemy, umrzeć musimy, tedy tem bardziej wtedy, kiedy ta śmierć nadchodzi, kiedy przeciw niej już ani lekarstwa ani ratunku niema! Cóż jest wtedy lepiej: czy przyjąć śmierć z pokornem poddaniem się woli Bożej i z wielką zasługą swoją (czem możemy, jeśli nie całkowicie czyściec nasz zgładzić, to przynajmniej w wielkiej części), czy walcząc z Bożym wyrokiem śmierci, niechętnie ją przyjąć, a tak ta śmierć będzie tem przykrzejszą i boleśniejszą, i w dodatku na nową karę Boską zasługująca.

W paciorku, który sam P. Jezus ułożył i modlić się nam kazał, codzień mówimy: >>Przyjdź królestwo Twoje!<<, a słowy temi prosimy o niebo i wyrażamy niejako pragnienie nieba. Kiedy ktoś dłużej choruje, a choroba ciężka, zwłaszcza kiedy może już i bardzo stary, i ta starość przykra i bolesna, a w dodatku może jest w biedzie i nędzy, to niejeden wtedy pragnie śmierci, jako uwolnienia od dolegliwości i cierpień; ale kiedy śmierć naprawdę już w oczy zaglądnie, to i taki wtedy, jak to mówią, rękami i nogami przeciw śmierci się broni i umierać nie chce! Jakżeż taki z prawdą modlił się tyle razy: Przyjdź Królestwo Twoje?

JÓZEF ŚWIĘTY PATRONEM POWSZECHNYM CHRZEŚCIJAŃSTWA W ŻYCIU I W GODZINIE ŚMIERCI.

Tagi

kościół, Ojcowie Kościoła, śmierć, św. Józef

O niezrówana przeto, niedościgniona po Maryi godności i powago Józefa św.! O niej słowy pisma zawołać należy: »Niech przystąpi człowiek do serca głębokiego«, rozważając niebieskie przywileje te i wzniosłości, » a Bóg wywyższon będzie«,[1] w przedziwnej chwale Józefa! »Wybrał go Pan ze wszelkiego ciała, a nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef, książę braci!« Ale, najmilsi moi, Duch św. mówiąc tak o Józefie, dodaje, iż jest nietylko »książęciem braci«, lecz jeszcze pomocą, wsparciem czyli »utwierdzeniem ludu«. Nowa to wielkość tajemnicza, szczególny przywilej i godność świętego Oblubieńca Maryi, a duchowego Ojca Jezusa Chrystusa, które wyłączny Jego charakter stanowią, a o których za łaską Bożą, ostatnich dziś słów kilka dopowiem.

Polegają one na tem, mianowicie, że Józef nasz święty jedyny, szczególny w życiu całem, nie mniej szczególnym jest i jedynym w ostatniej godzinie swojej, w chwili śmierci. On był szczególnym, jedynym za życia, bo sam jeden tylko, z nieprzebranego Świętych Pańskich szeregu, złączył w osobie swojej wszystkie rzec można stany i warunki człowieczego żywota. Tak, był On rodu świetnego, gdyż pochodził z królewskiego pokolenia Dawida, i ztąd »synem Dawidówym« usty Anioła jest zwany, a jednocześnie, ubogi wyrobnik, w pocie czoła kawał chleba dla rodziny i siebie zyskiwał. Był małżonkiem rzeczywistym, prawym, a razem dziewicą najczystszą, na mocy dobrowolnego ślubu. Był świeckim ze stanu, a kapłanem z urzędu, i po ileż razy on ręką swą rzemieślnika-cieśli dotykał, piastował i podnosząc w Niebo w ofierze słodkiej Najśw. Ciało Chrystusa Bogu Ojcu przynosił! On był jedynym Świętym, który wszystkie społem cnoty, wszystkie akty religii, całą doskonałość wszystkich stanów i ludzi w żywocie swoim w najprzedniejszy wykonał sposób. To też jedyny śród Świętych, który się za wszystkich i we wszystkiem wstawiać może do Pana, Patronem jest powszechnego Kościoła, Opiekunem, Wsparciem wszystkich krajów i czasów.