Bp. D. Sanborn – Św. Józef i czystość

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, cnota czystości, cnoty, grzech, kazania, kobieta, modlitwa, mężczyzna, opieka, św. Józef

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Pismo Święte mówi nam, że Święty Józef był sprawiedliwym człowiekiem – to wszystko, co mówi. Ta zwięzła, ale znacząca fraza oznacza, że Święty Józef miał wszystkie cnoty i nie grzeszył przeciwko Bogu. Tylko nasza Błogosławiona Pani była wolna od wszelkich grzechów powszednich. Bez szczególnej łaski nie możemy uniknąć grzechu powszedniego. Bez szczególnej łaski, którą miała tylko Matka Boża! Nawet wielcy Święci codziennie popełniali grzechy powszednie. Są one znane jako grzechy słabości, co znaczy, że nie umartwiliśmy dostatecznie naszych skłonności do grzechu i zwykle pojawiają się niewielkie oznaki gniewu lub niecierpliwości i inne, których nasza Pani nie miała, więc Święty Józef popełniał pewne grzechy powszednie. Jeśli zastanowimy się trochę nad tym stwierdzeniem i rozważymy stopień czystości, jakiego Bóg wymagał od Najświętszej Maryi Panny, aby stała się Jego świętym miejscem zamieszkania na ziemi, możemy zbudować obraz cnót tego cichego, ale wielkiego człowieka, którym był Święty Józef, ponieważ miał on wszystkie cnoty.

Święty Józef – Patron modlitwy

Tagi

cnoty, Głos Karmelu, Jezus Chrystus, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, nauczyciel, nauka, Opatrzność Boża, wola, św. Józef, św. Teresa od Jezusa

W życiu codziennym o jednym najczęściej zapominamy: podnosić dusze do Boga, czyli modlić się. Nawet duszom prawdziwie pobożnym lub życiu kontemplacyjnemu oddanym zdarza się, że łatwiej obracają się w kółku przeróżnych roztargnień, niż w ciasnem kole wewnętrznego skupienia i podniesienia ducha do boskich rzeczy. Podczas gdy ludzie wśród gwaru świata żyjący nie skarżą się nigdy na roztargnienie w modlitwie, bo – nie wiedzą nawet co znaczy się dobrze modlić – dusze do doskonałości dążące i szczerze spragnione złączenia z Bogiem, nad jednem ubolewają i na jeden niedostatek się skarżą. – „Nie umiem się modlić, – zaledwie staram się skupić, myśl o Bogu przesłaniają mi roztargnienia, w postaci myśli, obrazów, zajęć które nic wspólnego na razie nie mając z modlitwą, jak rój much uprzykrzonych ciągle kręcą się koło głowy”. Na pociechę tych dusz Boga spragnionych powiedzmy, że ich roztargnienia więcej są podobne do roju pszczół, z których każda ma wprawdzie żądło bolesne, lecz również każda niesie słodycz miodu. Wola modlitwy z pracą usuwania roztargnień jest jak miód, który chowają pszczółki w ulu, a dusze w głębi swego wnętrza.

Rada św. Teresy od Jezusa                                             

Mało zapewne będzie dusz, któreby miały szczęście mieć mistrzów życia duchownego i nauczyciela modlitwy. Tym w drodze do Boga za wzór i za mistrza podajemy nie uczonych teologów, rozprawiających o rozmaitych stanach dusz i o rozmaitych sposobach czy warunkach dobrej modlitwy, lecz dajemy im przyjaciela i powiernika, Patrona i Ojca, który razem będzie dzielił trudy ich modlitwy i praktycznie w codziennem zmaganiu się uczył będzie: dobrze się modlić. Jest nim św. Józef!

Największa modlitwy wewnętrznej mistrzyni, wielka Teresa od Jezusa, pełna dziecięcej czci i ufności ku św. Oblubieńcowi Dziewicy Marii – oddawszy mu świadectwo, że nigdy nie była zawiedziona w swych prośbach do tego św. Patrjarchy, zwraca się do wszystkich, a zwłaszcza do dusz oddanych modlitwie, z gorącą prośbą, by przez własne doświadczenie sprawdziły prawdę jej słów. „Proszę i zaklinam dla miłości Boga tych, którzy mi wiary nie dają, by zrobili próbę. Zobaczą z własnego doświadczenia, jak korzystną jest rzeczą polecać się temu świętemu Patrjarsze i mieć do niego szczególniejsze nabożeństwo. Dusze modlitwy – przed wszystkiemi innemi powinny żywić dlań cześć synowską… Kto nie ma mistrza, któryby go uczył modlitwy, niech weźmie chwalebnego Świętego za swego kierownika, a nie zboczy z dobrej drogi”.

S-TY JÓZEF, OBLUBIENIEC N.M.P.

Tagi

cnoty, Pro Christo, św. Józef

19-go marca.

 

Cichy i pokorny Patrjarcha, najszczęśliwszy człowiek na świecie, za swego życia tu na ziem i w codziennem towarzystwie Jezusa i Maryi, zachowuje ten sam charakter i po swej błogo­sławionej śmierci. Nie słychać nigdzie o rozgłośnych jego cudach, zaledwie kilka miejsc na całej kuli ziemskiej — w tem i nasz Kalisz— cieszy się specjalnie jego „publiczną” łaską, ale za to w każdej rodzinie, w każdej wierzącej duszy jest dla niego kult najgłębszy, jakby dla jakiejś najbliższej osoby, jakby dla kogoś z rodziny otaczającej. Jest w każdej rodzinie, jest przy każdej du­szy, w każdym domku najskromniejszym i w dalszym ciągu spełnia swą rolę opiekuna cichego, powiernika najskrytszych tajemnic, czcigodnego starca, pełnego słodyczy i łagodności, ku któremu wznosi się wzrok z ufnością i z uśmiechem na ustach płyną z serca ciche prośby o pomoc i ojcowską pieczę nad wszystkimi i wszystkiem, co w domu jest, a szczególnie nad tymi, co już ku Bogu się mają i do Niego idą w swą wieczność.

 

Opiekunem Kościoła nazwany, sprawia dalej swój najmilszy obowiązek głowy domu Rodziny świętej, dziś tak licznej już i po całym świecie rozproszonej. Jeśli na kimkolwiek z wybrańców Bożych, to przedewszy­stkiem na nim, na ś-tym Józefie, okazuje się w całej pełni ta prawda, że świętość— to nie nadzwyczajność życia — ale życie Bogiem przejęte, choćby było najprostszem i najmniej znanem.

PATRON W KAŻDEJ POTRZEBIE.

Tagi

marzec, św. Józef

        Jak miesiąc maj Przeczystej Boga Matce, a miesiąc czerwiec Sercu Jezusowemu, tak znowu miesiąc marzec poświęcony jest szczególniejszej czci św. Józefa. Po Niepokalanej Dziewicy wyniesiony do najwyższej godności na ziemi, słusznie odbiera wyjątkową cześć w katolickim Kościele. A do pomnożenia tej czci i nabożeństwa do św. Opiekuna Jezusa przyczyniła się bardzo skuteczność orędownictwa św. Józefa u wszechmocnego Boga. Wielka czcicielka św. Józefa, św. Teresa, zapewnia, że ilekroć tylko i w jakiejkolwiek sprawie zwróciła się z korną prośbą do niego, zawsze została wysłuchaną. To też słusznie otrzymał św. Józef nazwę: Patrona w każdej potrzebie. On opiekunem w ciężkich przejściach życiowych, ratunkiem w przykrych warunkach materjalnych, kierownikiem w dążeniu do doskonałości, obroną w godzinie śmierci.

Niech świadczy o tem następujące opowiadanie:

Kiedy mieszkałem w Transwalu, w Afryce, w pobliżu miasta Pretorja, jechałem raz wózkiem drogą, wzdłuż której z jednej i drugiej strony wykopany był rów, na jaki metr głęboki. Syn mój powoził. Naraz widzimy, że cała droga zalana jest wodą. To jeden z wieśniaków, który pola swe, położone po obu stronach drogi, sztucznie nawadniał, puścił wodę przez drogę. Jeden z naszych koni poślizgnął się, a potem tak nagle skoczył naprzód, że syn mój wypadł z wózka. Trzymał jeszcze lejce, ale zaraz je puścił i wlokły się po ziemi.

ŚW. JÓZEF POCIESZA SWYCH CZCICIELI W GODZINĘ ŚMIERCI.

Tagi

łaska, śmierć, św. Józef

     Pewna czcigodna siostra z zakonu świętego Franciszka była bardzo nabożną przez całe swoje życie do św. Józefa, za co w godzinę śmierci została wynagrodzoną sowicie najpiękniejszymi łaskami. Nasz Święty objawił się jej i przyszedł sam ją pocieszyć, a dla uwieńczenia jej radości trzymał na rękach Tego, który jest radością aniołów, pięknością raju, życiem dusz niewinnych, trzymał Dzieciątko Jezus.

Nie można wyrazić szczęśliwości, jaką napełnione zostało serce świątobliwej siostry. Zakonnice, które jej asystowały, były zdziwione słyszeć jej rozmowę ze św. Józefem, z Boskim Jego synem, ona dziękowała Józefowi za tak wielką łaskę, że przyszedł ją odwiedzić, co było dla niej niejako zadatkiem nieba, a Jezusowi wynurzała swą wdzięczność za to, że jej się objawił w postaci tak miłej, że ją zapraszał na gody weselne, które On przygotował w niebie dla czystych swych Oblubienic. Ruchy i wzrok chorej mówiły za tym, że św. Józef większą jeszcze wyświadczył jej łaskę, że jej oddał do piastowania Zbawiciela, jakby na pamiątkę swej śmierci.

Postanowienie: Kładąc się do łóżka, wyobrażę sobie, że się kładę do trumny i powiem: Święty Józefie, wyproś mi łaskę, abym umarł pojednany z Bogiem.

 

Ks. Antoni Kotarski T. S., Miesiąc marzec św. Józefa, Warszawa 1939, str. 81-82.

ŚW. JÓZEF JEST MĘŻEM SPRAWIEDLIWYM.

Tagi

cnoty, sprawiedliwość, św. Józef

Sprawiedliwość św. Józefa oznacza więc wszystkie cnoty, wykonane w stopniu najwyższym.

„Józef mąż Jej będąc sprawiedliwym”. (Mt. 1, 19)

     Lilja w ręku św. Józefa oznacza nietylko Jego czystość, dziewictwo, lecz w ogóle czystą i niewinną duszę, ozdobioną cnotami i świętością, jaką się odznaczał, dlatego Duch Święty nazywa  Go „mężem sprawiedliwym”.

Zastanowimy się przeto:

I. Nad sprawiedliwością św. Józefa wogóle.

II. Nad niektóremi cnotami Jego poszczególne.

I. Sprawiedliwość św. Józefa ma wielkie, rozległe znaczenie; Duch święty jest we wyrazach bardzo treściwym, głębokim; wszystkie słowa Jego są nacechowane boską mądrością i prawdą.

 

1. Słowo „sprawiedliwy” oznacza wogóle w Piśmię świętem tyle co święty, doskonały. W tem też znaczeniu mówi Duch święty o rodzicach św. Jana Chrzciciela „oboje byli sprawiedliwymi przed Bogiem”. (Łk. 1, 6); również o św. Józefie, oblubieńcze Najśw. Panny: „Józef mąż Jej będąc sprawiedliwym”. Tego wiec tylko można „sprawiedliwym” nazwać, kto się trzyma i wykonuje podstawną, ogólną zasadę świętości i doskonałości, kto unika złego, a czyni dobrze. Gdyby przeto św. Józef miał jeden jedyny błąd, jakąś małą wadę, gdyby nie był wykonywał tylko jednej cnoty, już nie mógłby go Duch święty nazwać „mężem sprawiedliwym”, bo uchybiałby przeciw sprawiedliwości.

ŚWIĘTY JÓZEF JEST PRZYBRANYM OJCEM PANA JEZUSA.

Tagi

godność, ojcostwo, św. Józef

„Oto ojciec twój i ja żałośni szukaliśmy cię” (Łuk. 2, 48)

      Na obrazie widzimy Dziecię Jezus na rękę św. Józefa, przypomina nam to, że św. Józef jest Opiekunem i przybranym Ojcem Jezusa, dlatego też dziś rozważamy: I) że św. Józef został wyniesiony do najwyższej godności na ziemi; II) że dowody z Pisma św. nasze twierdzenia poświadczają.

Największą godność po Najśw. Pannie, Matce Bożej, zajmuje na ziemi św. Józef, który jest przybranym Ojcem Chrystusa.

1 .Różne są na świecie godności czy to w hierarchji świeckiej czy duchownej, począwszy od wysokich dostojników i ministrów, a skończywszy na królach i cesarzach, lub zacząwszy od zwykłych kapłanów a doszedłszy do kardynałów i samego papieża.

Najwyższą wśród nich godność posiada niezaprzeczenie Ojciec święty, namiestnik, zastępca Jezusa na ziemi, któremu Zbawiciel polecił paść „baranki i owce” swoje i dał klucze od królestwa niebieskiego. Lecz czem jest ona w porównaniu z godnością św. Józefa, który rządzi i kieruje samym Bogiem na ziemi? On nosi Stwórcę wszech rzeczy na swych rękach! Niektórych tylko świętych jak np. św. Stanisława Kostkę, św. Antoniego Padewskiego, zaszczycił Pan Jezus wielką łaską, gdyż jako Dzieciątko spoczął chwilowo na ich ręku. Tymczasem święty Józef miał szczęście codziennie przez wiele lat pieścić, tulić i nosić boskie Dzieciątko Jezus na swych rękach. Jaki zaszczyt, jak wielka godność św. Józefa!

ŚLUB ŚWIĘTEGO JÓZEFA Z NAJŚW. PANNĄ MARIĄ.

Tagi

cnota czystości, ks. A. Kotarski, małżeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Zaślubiny Maryi i Józefa, św. Józef

      Nadchodzi dzień miłosierdzia i Mesjasz zamierzał przyjść na świat, ale potrzeba było małżeństwa, nowego małżeństwa panieńskiego. A do tego skutku przygotowywali się dwaj nowożeńcy. Maria w świątyni poświęciła Bogu swoje panieństwo, a Józef po rozważnym namyśle, ślubem wiary poświęcał Bogu swoją czystość.

W ten sposób przygotowali się do nowego na ziemi małżeństwa, do małżeństwa panieńskiego. Ale któż połączy te dwa najczystsze serca. Józefa i Marię? Duch święty, zakochany w nich, wszczepia w nich tego samego ducha, tę samą wiarę, zapala w nich tę samą miłość niebieską. On, on sam czyni to, że zakwitła laska św. Patriarchy, a za pośrednictwem kapłana, objawia Marii, żeby wyszła za Józefa, a Józefowi, żeby pojął za żonę Marię, że nie będzie zgwałcona ani nawet obrażona ich cnota panieństwa, ale że owszem tą drogą ubezpieczy się i spotęguje do najwyższego stopnia.

ON NAS ROZUMIE.

Tagi

O. Bernard, św. Józef

       Św. Józef przychodzi z pomocą w potrzebach materialnych, bo dobrze je rozumie. Przypadło mu w udziale życie szare, w pracy i uznojeniu codziennym. Na kawałek chleba dla siebie i dla swej Rodziny musiał ciężko pracować. Nie przyszło mu nic darmo, nie uczynił Bóg żadnego cudu, by zapobiec codziennym potrzebom Rodziny Nazaretańskiej.

Przeszedł św. Józef ciężką dolę tułaczą. Wprawdzie ubogi, ale własny domek miał w Nazarecie. Wprawdzie skromny, ale własny kąt miał w swym domu. A oto przyszedł rozkaz, że wszystko trzeba porzucić, zostawić tę chudobę, uchodzić do dalekiego Egiptu i tam na nowo wszystko zaczynać. Pamiętamy, jak nam boleśnie było opuszczać dom i rodzinne strony, gdy ręka wroga wyrzucała nas przemocą. Jakże ciężko było zaczynać na nowym osiedlu wszystko od nowa. Św. Józef w Egipcie był sam jeden – nieznany wśród obcych. Nie miał życzliwego serca, ani dobrej rady, wszyscy nań krzywo patrzyli jako na obcego przybysza. Ileż razy ścisnęło mu się boleśnie serce, gdy widział głód u swych najbliższych, a nie mógł go zaspokoić. Dola jego to dola człowieka prawdziwie biednego.

Cóż więc dziwnego, że z taką ufnością garną się do niego ludzie! Przygnieceni brzemieniem trosk materialnych i ojcowie ciężko pracujący i matki w swych potrzebach serdecznych, i dzieci w opuszczeniu i smutku.

PEWIEN KSIĄDZ UZDROWIONY ZE ŚMIERTELNEJ CHOROBY.

Tagi

choroba, Kalisz, ks. Kłossowski, św. Józef

        Roku 1793 W. J. Ksiądz Stanisław Pluciński, kanonik regularny lateraneński, przeor kaliski, chorując kilka niedziel bardzo ciężko, dnia 23 kwietnia, w nocy, od lekarza o niechybnej śmierci upewniony, wszystkimi Sakramentami na drogę wieczności opatrzony został. Nazajutrz w niedzielę, w dzień Opieki św. Józefa leżąc spokojnie, usłyszał dzwonienie w kolegjacie i dowiedział się, że to na wotywę dzwonią, jako w dzień Opieki św. Józefa i że wielka kompanja ludzi na tę uroczystość przybyła. Chory serdecznie westchnął, i sercem raczej, aniżeli usty, rzekł: „Święty Józefie, w tym obrazie cudami słynący, jeżeli widzisz u Boga, że potrzebne jest jeszcze życie moje, abym się wypłacił za grzechy swoje, wróć mi zdrowie i uproś dalsze życie a ja zaraz pójdę do obrazu Twego!”

 

Gdy tę prośbę zakończył, zasnął, i spał więcej niż trzy godziny, a ocknąwszy się zupełnie ozdrowiał i wstał z podziwieniem całego Zgromadzenia. Nazajutrz przyszedł do kolegjaty, odprawił mszę świętą i prosił, aby ten cud był zapisany. Ja, który to piszę, nawiedzałem go w sobotę i byłem, kiedy brał Oleje św., a potem sam do Mszy świętej go ubierałem.[1]

(Ks. Kłossowski).

 

Święty Józefie módl się za nami, Kraków 1933, str. 119-120.

[1] O. Mrowiński T. J. str. 18.