O ducha wynagrodzenia w myśl Encykliki Ojca św. Piusa XI z dn. 8.V.1928 r.

Tagi

Najświętsze Serce Boże, Pius XI, pokuta, wynagrodzenie

(intencja główna Apostolstwa Modlitwy na czerwiec 1929r., potwierdzona przez Ojca św. i opatrzona Jego błogosławieństwem)

Kochać i wynagradzać – to są te dwa najszlachetniejsze cele właściwe i nierozdzielnie złączone z nabożeństwem do Serca Jezusowego. Mamy naprzód kochać Serce Jezusowe, nietylko połowicznie, ale całem sercem. Kochać, ale zawsze, wszędzie, w każdej chwili i na każdej ścieżce życia naszego.

Kto kocha Serce Jezusowe, ten całego siebie i swe myśli i swe słowa i czyny nastroić musi na jedną nutę i na jeden ton, ton miłości Bożego Serca.

Serce kochające Jezusa musi się zmienić w tę lampkę wieczną, co pali się i świeci przed ołtarzem Eucharystycznym. Kochać Serce Jezusowe, to znaczy kochać wszystko i wszystkich dla ukochanego i przez ukochane Serce Jezusowe. Kochać Serce Jezusowe znaczy tyle, co brzydzić się tem wszystkiem, czem brzydzi się Serce Jezusowe.

To Serce Jezusa tak bardzo nas ukochało, czemużbyśmy nie mieli kochać tego Serca? Spojrzyj na krzyż, a z tego krzyża usłysz głos: „Patrz, jak Ja cię miłuję!”. Spojrzyj na tabernakulum, gdzie Jezus dniem i nocą przebywa, a usłyszysz głos: „Patrz, jak Ja cię miłuję!” Uderz w bramy kościoła, co jest domem modlitwy i bramą nieba, a usłyszysz głos: „Patrz, jak Ja cię kocham!” Za tę miłość bez miary i granic odwdzięczajmy się Jezusowi miłością największą, na jaką tylko zdobyć się możemy. Za dobrotliwe, przyjacielskie i ojcowskie Serce Jezusa płaćmy i my synowskiej i przyjacielskiem do Serca Jezusowego przywiązaniem.

Pokrzyżowane plany.

Tagi

katechizm, katolicy, Najświętsze Serce Boże, nawrócenie

Przed dom podmiejski zajechała właśnie dwukonna bryczka. Na odgłos turkotu podniosła się z krzesła sędziwa już kobieta, podeszła do okna, odsłoniła firanki i wyjrzała na dziedziniec.

– Tak, to one, – szeptała do siebie. – Zapewne będą tak lekkomyślne i próżne, jak i matka ich.

– Pewnie także uwikłane są w zabobon katolicki. Może nawet chlubić się będą, że są katoliczkami! Ale dobrze, ja im wnet pokażę, że jeżeli chcą zostać przy mnie i żyć z babcią swą w zgodzie, to przedewszystkiem muszą się wyrzec katolickiej wiary.

Patrzyła nadal na podwórze i dopiero na odgłos dzwonka usiadła szybko na krześle i starała się przybrać minę jak najsurowszą. W duszy swej układała słowa powitania wnuczek i zastanawiała się, jak ma z niemi postępować dalej. Tymczasem z bryczki wysiadły wnuczki, odziane w żałobę. Starsza mogła mieć szesnaście, młodsza czternaście lat. Trwożliwym wzrokiem objęły cały front dużego domu i skierowały się do drzwi.

Na oddźwięk dzwonka wybiegła naprzeciw nich stara służąca Marta, a przywitawszy się z niemi, zaprowadziła je do pokoju babci. Surowy wzrok i cała postać staruszki wionęła dziwnym chłodem. Dziewczęta podeszły do niej nieśmiało i przywitały ją.

– Ach tak, to córki mego syna – rzekła zimno. – Zdejmijcie tę żałobę, żebym was mogła lepiej zobaczyć. Aha, to Marja, a to Monika.

Miłość Najświętszego Serca Jezusowego w żłóbku betlejemskim.

Tagi

miłość, Najświętsze Serce Boże, Narodzenie Zbawiciela

Wcielenie Słowa Przedwiecznego jest tajemnica niezrównanej pokory i niewysłowionej miłości. Jakież to bowiem wielkie uniżenie się, że Bóg sam przyjmuje do jedności z Bóstwem naturę ludzką, że Syn Boży staje się synem Dziewicy, że Przedwieczny rodzi się w czasie, że Nieogarniony ukazuje się jako niemowlę, że Pan wszechrzeczy leży na barłogu, że Król chwały otoczony bydlętami, że Światłość istotna mieszka w ciemnej grocie, że Szczęście samo łzy leje, że Miłość płomienista drży od zimna, że Wszechmoc sama skrępowana pieluszkami.

Otóż przyczyną tego niepojętego uniżenia się jest niepojęta również, bo nieskończona miłość. Sam zamiar Trójcy Świętej zbliżenia się do stworzenia przez Wcielenie Słowa odsłania niezgłębiona przepaść uniżenia i miłość; czymże bowiem jest już nie człowiek, ale wszechświat cały w porównaniu ze Stwórcą, jeżeli nie nicestwem? Świat cały przy Tobie jak ziarnko na szali (Mdr 11,22) – mówi Pismo; i znowu: życie moje jak nicość przed Tobą (Ps 39,6); a jednakże Syn Boży, przyjmując człowieczeństwo, łączy się tym samym ze stworzeniem.

O POZNAWANIU NAJSŁODSZEGO SERCA JEZUSOWEGO.

Tagi

ks. Jackowski T. J., nabożeństwo, Najświętsze Serce Boże

Wstęp Autora

      Najsłodszemu Sercu Jezusowemu należy się cześć Boska, bo jest Sercem Boga żywego. Tak samo więc jak cześć Pana Boga polega na wierze, nadziei i miłości, tak też i wszelkie nabożeństwo do Najsłodszego Serca Jezusowego wymaga 1) wiary t. j. należytej, o ile być może i pełnej uwielbienia znajomości tego Najświętszego Serca; 2) nadziei, t. j. szczerej, niczem i w niczem niezachwianej ufności w Jego łaskawość i miłosierdzie nieskończone, połączonej z bojaźnią, aby Go czemkolwiek nie obrazić, urazić lub broń Boże do siebie nie zrazić; 3) miłości, t. j. szczerego i skutecznego pragnienia, aby temu Najsłodszemu Sercu, co tyle dla nas cierpiało, zdziałało i wciąż jeszcze działa, było z nami, a w szczególności ze mną, we mnie i przeze mnie nieźle, dobrze i jak tylko być może najlepiej. A jak szczytem czci Boskiej jest to, co mówi Pan Jezus: >>Bądźcież wy tedy doskonali, jako i Ojciec wasz niebieski doskonałym jest<< (Mat. 5 48); tak też najlepszym kwiatem i owocem nabożeństwa do Najsłodszego Serca Jezusowego jest Jego naśladowanie.

Doskonałym zatem czcicielem Najświętszego Serca Jezusowego będzie, ktokolwiek, pełen tej takiej wiary, nadziei i miłości, własne swoje serce na wzór Jego coraz więcej przekształcał i przeistaczał. Ku chwale Najsłodszego Serca i ku pożytkowi dusz nieco o tych trzech częściach i zarazem o kwiatach i owocach tego prawdziwie świętego i dziwnie słodkiego nabożeństwa tu mówić się będzie.

Ponieważ zaś za wieleby było wszystko to razem wyłuszczyć, więc naprzód tylko o poznawaniu Najsłodszego Serca Jezusowego mówić się będzie, o innych zaś wyżej wymienionych rzeczach w późniejszych, da Pan Bóg, napisze się czasach.

 

Ks. H. Jackowski T. J., O poznawaniu Najsłodszego Serca Jezusowego, wydanie drugie, Kraków 1929, str. 11-12.

GORĄCA WIARA NAGRODZONA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Najświętsze Serce Boże, zagrożenia

     Gdy jednego rana pracowałem na dworcu we Frosinone – tak opowiada mechanik kolejarz – trzeba mi było wejść pod lokomotywę, dla małej tam naprawki.

Podczas roboty uczułem nagłe uderzenie i w tej samej chwili zauważyłem przerażony, że maszyna ruszyła…

Krzyknąłem przeraźliwie, ale na próżno, bo nikt nie usłyszał a lokomotywa, popchnięta szeregiem puszczonych wagonów, posuwała się naprzód.

Rozpacz mnie ogarnęła. Czeka mnie śmierć niechybna. Zacząłem wstrzymywać ruch korb wewnętrznych, które mogły mnie chwycić i zemleć na miazgę. Trochę wstrzymałem korby, ale poruszających się żelaznych sztab nie mogłem wstrzymać żadną miarą, ani usunąć poprzecznych belek żelaznych, które były pod lokomotywą, a które kilka razy przeszły przeze mnie. Zdawało mi się, że już ze mną koniec… a trwało to parę minut…

W tej strasznej chwili z ust wyrwała mi się modlitwa: >>O Boskie Serce ratuj mnie dla rodziny, dla dzieci! Matko Najświętsza pomóż!<<

WIERNY JEST BÓG W OBIETNICACH SWOICH!

Tagi

I piątki miesiąca, kapłan, Najświętsze Serce Boże, Sakramenty

     W styczniowym zeszycie hiszpańskiego „Posłańca” czytamy opowieść ciekawego zdarzenia, potwierdzającego ponownie prawdziwość obietnicy Pana Jezusa, danej św. Małgorzacie Marji, że wszystkim, przystępującym przez dziewięć zrzędu pierwszych piątków miesiąca do Komunji św., da łaskę pokuty ostatecznej: że nie umrą w stanie niełaski, ani bez Sakramentów św. i że Serce Jego stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.

Było to w Indjach, dalekim zamorskim kraju południowej Azji. Żyła tam pewna pobożna chrześcijanka, gorliwa czcicielka Boskiego Serca, imieniem Anita. Często przystępowała do Sakramentów śś., a już żaden pierwszy piątek miesiąca nie minął, by nie zbliżyła się do Stołu Pańskiego. Mąż Anity był urzędnikiem kolejowym i oto zdarzyło się, że przeniesiono go na odległą stację w odludnej okolicy. Nigdzie też blisko nie było kościoła, ani kapłana katolickiego. Łatwo sobie wyobrazić, jak bolesnym był dla pobożnej niewiasty ten brak pociech religijnych, brak Komunji św. i odwiedzin Najśw. Sakramentu, w których przywykła czerpać siły do spełniania codziennych obowiązków. Ale Anita kochała P. Jezusa prawdziwie, a miłość jest przemyślna. Duchem przenosiła się często przed tabernakulum kościółka dawnego miejsca pobytu i tak, choć zdala, adorowała Boskiego Więźnia i powierzała Mu swe troski.

Pewnego razu utworzyła się jej rana na biodrze. Nie było na tem pustkowiu pomocy lekarskiej, ani środków leczniczych; rana powiększała się i wkrótce zaczęła zagrażać życiu. Jakież przygnębienie zawładnęło duszą Anity! A więc naprawdę sama będzie musiała stanąć na progu wieczności? A gdzież jej Zbawca? Nie, to nie możliwe, by ją opuścił w ostatniej godzinie! Bezustannie w gorącej, a ufnej modlitwie błagała Boga, aby jej przed śmiercią zesłał kapłana, chociaż, po ludzku rzecz sądząc, wydawało się to niemożliwe.

APOSTOLSTWO A ŚWIĘTO CHRYSTUSA-KRÓLA. (JAK OBCHODZIĆ TO ŚWIĘTO)*

Tagi

Apostolstwo modlitwy, Chrystus Król, Najświętsze Serce Boże, odpusty, święta

Święto wynagrodzenia. Za co? Za wielką herezję naszych czasów, a jest nią tak zwany laicyzm, czyli ześwietczenie życia zwłaszcza publicznego.

Pierwszorzędną uroczystością naszego Stowarzyszenia jest święto Serca Bożego. Powinni je członkowie każdego roku uczcić gorącą nowenną, a w samo święto specjalną mszą świętą, uroczystemi nieszporami z procesją.

Ale i święto Chrystusa-Króla, przypadające na ostatnią niedzielę października, jest członkom Apostolstwa Modlitwy szczególniej drogie i bliskie. I to z bardzo wielu powodów.

Najpierw dlatego, że hasłem naszem jest wezwanie: Najświętsze Serce Jezusa, przyjdź królestwo twoje! Zanim jeszcze uroczystość Chrystusa-Króla została przez obecnego Papieża Piusa XI ustanowiona, Apostolstwo starało się, żeby królewskie prawa Zbawiciela naszego były uznawane i wykonywane w życiu prywatnem i publicznem. Rozszerzanie i pogłębianie królestwa Jezusowego wśród ludzi było, jest i będzie najgorętszem pragnieniem naszego Stowarzyszenia.

Powtóre dlatego, że w tym dniu we wszystkich kościołach ma być odmówiona wobec wystawionego Najśw. Sakrementu litanja do Serca Bożego i akt oddania całego rodzaju ludzkiego temuż Najśw. Sercu Jezusa.

Po trzecie i z tej racji, że w uroczystość Chrystusa-Króla wszyscy członkowie Apostolstwa mogą pozyskać odpust zupełny pod zwykłemi warunkami.

NAJLEPSZA POMOC OD SERCA P. JEZUSA.

Tagi

cuda, modlitwa, Najświętsze Serce Boże

W swoim czasie do urzędu pocztowego wpłynęło 50 podań o posadę, która się chwilowo otworzyła. Jeden z pracowników pocztowych, choć nie miał wielkich nadziei, bo jak się pokazało, był najmłodszym z proszących, polecił tę sprawę Sercu Jezusowemu, obiecując, że zamówi uroczystą Mszę św. dziękczynną w razie wysłuchania.

I oto stało się to, co było prawie niepodobne. Właśnie on otrzymał tę upragnioną posadę z zabezpieczeniem dla licznej swej rodziny. Wdzięczny nad wyraz, gorący czciciel Boskiego Serca, zamawia, jak obiecał, Mszę św., bierze z sobą małego synka, Janka, tłumaczy mu jaką łaskę otrzymali przez Najświętsze Jezusowe Serce, bo nie można było inaczej tego, co się stało wytłumaczyć i poleca dziecku zawsze, we wszystkich potrzebach, zwracać się o pomoc do tego Boskiego Serca. To zdarzenie i ta nauka utkwiła głęboko w sercu chłopczyny, zapamiętał to sobie na całe życie.

 

SERCE MARYI DROGĄ DO SERCA JEZUSA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Najświętsze Serce Boże, Niepokalane Serce Maryi

 Święty Liguori (Bol. Mar. 6 ) powtarza za Hubertem Cazala piękne słowa: „Jeśli pisze, wy dzieci Maryi, chcecie znaleźć miejsce w Sercu Jezusa, to idźcież do Maryi, aby wam tę łaskę wyjednała”. A O. Gallifet w swym memoryale o czci Jezusa i Maryi tak pisze: „Przez Serce Pana Jezusa wszystko uzyskamy od Ojca Przedwiecznego; a podobnie uzyskamy wszystko od Pana Jezusa przez Serce Maryi”. Ale czemu to nam pożytecznie i dobrze obrać drogę do Serca Pana Jezusa przez Serce Maryi, kiedy każdemu samo już Serce Pana Jezusa otworem stoi i głos tego Serca na nas woła: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście obciążeni, a ja was ochłodzę (Mat. XI, 28). Czemu? dwie przynajmniej przyczyny w krótkości podam.

Pierwsza jest, że droga ta bezpieczniejsza i pewniejsza, bo nieraz i prędsze wysłuchanie bywa przez Serce Maryi jak przez Serce Jezusa. można o tem to samo powiedzieć, co uczeń świętego Anzelma Eumerus (Lib. de Ex. Mar. V. cap. 6), mówi o prędszem wysłuchaniu przez wezwanie imienia Maryi, „to nie stąd pochodzi, jakoby Maryja Najświętsza miała moc i władzę większą od Syna, bynajmniej, Ona wszakże, ile tylko ma mocy i władzy, toć wszystko to posiada tylko z woli i łaski Syna. Czemu tedy na wezwanie Jej imienia nieraz prędzej następuje wysłuchanie prośby, niźli na wezwanie imienia Syna? Powiem co myślę. Syn Jej jest Panem wszystkiego stworzenia i sędzią, który każdego zasługi rozróżnia; dlatego, gdy się zdarza, iż nie wysłucha prośby doń się uciekającego, działa sprawiedliwie. Jeśli zaś kto się ucieka do Maryi Najświętszej, to choć on sam nie zasłużył na wysłuchanie, jednak bywa wysłuchany dlatego, że zasługi Matki za nim przemawiają i do Boga niejako się wstawiają”.

„Druga przyczyna jest, że dla kochających dzieci Maryi każdy dar Boży przez to, iż przez ręce najlepszej z Matek przechodzi i Jej ręką nam jest ofiarowany: jeszcze sercu naszemu milszym się staje i do większej miłości ku Maryi Najśw. nas pobudza, gdy w darze odebranym poznawamy i Serca Zbawcy naszego miłość i Serca Matki Bożej kochanie”. „Łaski, mówi święty Bernardyn (Serm. de B. Virg.), które odbieramy przez ręce Maryi, jakoś są milsze. I gdyby mi Bóg dał do wyboru, czy wolę dary Jego zaczerpnąć z samego źródła, czy też je odbierać przez ręce Maryi, ten kanał łask niebieskich, to wyznaję, że, zgiąwszy kolana, najusilniejbym Boga prosił, aby wszystkie Jego łaski na mnie spływały przez tę szyję łask Bożych; abym przez Nią mógł do Boga postąpić, jako sam Bóg przez Nią zstąpił na ziemię”.

 

53 Nowenn do Najświętszej Maryi Panny na wszystkie święta uroczyste, kościelne i do miejsc świętych, Kraków 1897, str. 32-34.

SERCE JEZUSA ŹRÓDŁO WSZELKIEJ POCIECHY.

Tagi

Najświętsze Serce Boże, radość

Serce Jezusa, w którem tętni największa siła życiowa, jest sercem radosnem, sercem, któremu właściwa jest jedynie promienna, ciepłem życiowem tryskająca radość. Radość tę pragnie Zbawiciel także w naszych sercach zaszczepić. W Ewangelji św. Jana (15, 11), mówi do mas: To powiedziałem wam, aby radość moja w was była, a radość wasza była pełną. Chce On, aby nam przypadła w udziale radość stała i pełna. Szczególną jednak uwagę kładzie Pan Jezus na tę okoliczność, że radość, którą On chce zaszczepić, nie jest jakąkolwiek radością, ale radością Jego.

Radość Jezusowa wypłynęła z istotnego zjednoczenia z Bogiem, z namaszczenia przez Ducha Św., z pełni, z siły i z wspaniałości ducha. Jak fala morska wciska się do każdej najmniejszej szczeliny nadbrzeżnej, tak każdą czynność, każdą władzę człowieczeństwa Chrystusa P. nawskroś przenika Bóstwo Jego. Jeżeli zatem Boski Zbawiciel chce nam dać Swoją radość, by ona stale zamieszkała w nas i by jej nikt nie mógł nam odebrać (Jan. 16, 22), radość, która ma nam być właściwą w gorzkich walkach życiowych, w takim razie niezaprzeczenie bardzo wielki jest ten zamiar, nie zwykłe to przedsięwzięcie Pana.

Radość, którą nam dać pragnie, to radość, co od samego urodzenia napełniała Jego N. Serce. Jest to ta sama radość, która z całej Jego istoty przebijała i poruszała tłumy ludu, kiedy do nic przemawiał. To radość, która od tej chwili stała się udziałem milionów zbawionych i na przyszłość jeszcze udziałem ich będzie. To radość świata całego, iż Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami.