Bp. D. Sanborn – Rodzina katolicka przeciw naturalistycznej

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, Bp Donald J. Sanborn, katolicy, kazania, naturalizm, Novus Ordo, rodzina, szkoła, życie nadprzyrodzone

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Rodzina jest maleńkim społeczeństwem jednostek, które łączy ze sobą małżeństwo i naturalne pokolenia. Rodzina jest oczywiście stworzona przez Boga, ponieważ wszystkie jej elementy składowe są stworzone przez Boga. Powinien to być mężczyzna i kobieta. Powinni zawrzeć małżeństwo na całe życie. Powinni rodzić i wychowywać dzieci. Ta ciasno zwarta jednostka nie jest jedynie zlepkiem ludzi jak kupa kamieni, ale uporządkowanym społeczeństwem, w którym obowiązuje prawo i posłuszeństwo. Ojciec i mąż jest głową rodziny, a pozostali członkowie podlegają mu i są mu posłuszni. Obowiązkiem ojca jest doprowadzenie rodziny do właściwych celów, zarówno tego naturalnego, którym jest utrzymanie, jak i nadprzyrodzonego, którym jest życie wieczne i wszystkiego, co jest z tym związane.

To, co do tej pory powiedziałem o rodzinie, odnosi się do jej czysto naturalnego aspektu. Kiedy dodamy do tego łaskę odkupienia, ta niewielka jednostka społeczna zostaje podniesiona do poziomu nadprzyrodzonego i staje się jednostką nadprzyrodzoną, w tym sensie Świętą Rodziną. Jest to przede wszystkim nadprzyrodzona jednostka społeczna. Przede wszystkim dlatego, że opiera się na świętych więzach sakramentu małżeństwa. Nasz Pan podniósł czysto naturalny kontrakt małżeński do rangi sakramentu. Czyniąc to, uczynił z miłości męża i żony obraz własnej miłości do Kościoła. Święty Paweł wyraźnie o tym mówi w Liście do Efezjan. Po drugie, ponieważ jest utrzymywana razem głównie przez nadprzyrodzone więzi wiary, nadziei i miłości podczas, gdy naturalną rodzinę trzymają razem tylko więzi naturalnego pokolenia i naturalnej miłości – rodzinę katolicką trzymają razem głównie nadprzyrodzone więzi. Z pewnością istnieją w niej więzi naturalnej miłości, ale główną więzią jest więź cnót nadprzyrodzonych. Po trzecie, ponieważ ma naturalny cel. Celem lub przeznaczeniem rodziny katolickiej jest nie tylko naturalne dobro poszczególnych osób, ale dobro nadprzyrodzone. W związku z tym rodzina katolicka zajmuje się przede wszystkim zbawieniem swoich członków i wszystkiego, co się z tym wiąże.

O przygotowaniu do małżeństwa – Ks. Dr. Tihamér Tóth

Tagi

cnota czystości, cnoty, dzieci, małżeństwo, mąż, nażeczeni, rodzina, Tihamer Toth, wola, żona

Kochani Bracia w Chrystusie!

Przysłowie powiada: „Małe dziecko – mały kłopot, duże dziecko – duży kłopot”. Szkoda, że to przysłowie nie mówi jeszcze, że największym kłopotem rodziców jest – kiedy duże dziecko staje się młodzieńcem, dorosłą panną, i są u wylotu z domu rodzinnego przez założeniem nowego ogniska domowego. Wtenczas rodzice mają największe zmartwienie: czy szczęśliwe będzie małżeństwo syna, albo córki, której ślub niedługo ma się odbyć.

Wszyscy rodzice martwią się o losy swoich dzieci w małżeństwie, ale – niestety – wielu jest takich, którzy poprzestają na zmartwieniach, a oddają się na los szczęścia, zamiast, żeby rozumem, planowem wychowywaniem starać się zapewnić swoim dzieciom szczęśliwe pożycie małżeńskie.

Chcąc zapewnić swoim dzieciom szczęśliwe małżeństwo, trzeba je do tego przygotować, a tego właśnie wielu rodziców nie czyni. Uczy się dzieci zasad grzeczności, towarzyskości, elegancji, żeby się potrafiły znaleźć w towarzystwie, na ulicy, uczy się ich sportu, tańców, języków, muzyki, ale nie przygotowuje do rzeczy najważniejszej: jak trzeba żyć, żeby być szczęśliwym w małżeństwie. Nie zapominajmy, że są: I. dalsze, i II. bliższe przygotowania do szczęśliwego małżeństwa; w dzisiejszym kazaniu podam pobieżnie ogólne zasady przygotowania młodzieży do dobrego małżeństwa; mam nadzieję, że rodzice skorzystają z tego i zastosują te wskazówki – dla dobra swoich dzieci w przyszłości.

Dalsze przygotowanie do małżeństwa

Z pośród dalszych przygotowań do dobrego małżeństwa wskażę trzy niezbędne sprawy, jeśli rodzice chcą zapewnić dzieciom szczęśliwe pożycie małżeńskie. Są to: panowanie nad sobą, prostota i czystość duszy. Wszystkie trzy są tak ważnymi cnotami, że bez nich nie można sobie wyobrazić szczęśliwego małżeństwa.

A) Przede wszystkim twierdzę, że rodzice przygotowują swoje dzieci do szczęśliwego małżeństwa, jeśli uczą ich panowania nad sobą. Sądzę, że nie potrzeba tego udowadniać.

Czym jest małżeństwo? Wspólnym życiem. Wspólnego życia nie można sobie wyobrazić bez panowania nad sobą, bez przebaczania i wyrozumiałości. O, tak. wspólne życia wymaga ustawicznego przebaczania i panowania nad sobą. Istotną przyczyną tragedii wielu małżeństw jest fakt, że małżonków w dzieciństwie nie przyzwyczajano do panowania nad sobą i do poszanowania cudzej woli. Nie potrzeba udowadniać, że to niebezpieczeństwo grozi przede wszystkim jedynakom i jedynaczkom, które nie mają braci ani sióstr, którym we wszystkim i zawsze dogadzano.

Miłosierne wejrzenie

Tagi

cierpienie, kościół, miłosierdzie, modlitwa, mąż, Najświętsze Serce Boże, nawrócenie, rodzina, żal za grzechy, żona

Właśnie rozpoczęła się Msza św., kiedy do kościoła weszła młoda niewiasta. Na twarzy jej malował się smutek bezbrzeżny, z szeroko otwartych oczu wyzierała rozpacz. Przyszła szukać tu ukojenia, ulgi w cierpieniach życiowych.

„Odpuść nam nasze winy, jako i my…” mimowoli szeptały usta, ale serce buntowało się całą mocą urażonej dumy niewieściej.

Nabożeństwo skończyło się dawno, kościół opustoszał zupełnie, a ona klęczała jeszcze z twarzą ukrytą w dłoniach, z zamarłą – zda się – duszą.

Miała znów przebaczyć?! – Nie, to nie możliwe! Tyle razy to czyniła, a mąż niewdzięcznik znów do swojego towarzystwa, do swoich kart powracał. Teraz przebrała się już miarka. Zabierze dzieci i pojedzie z niemi do swojej rodziny, aby przynajmniej te młode serca od złego wpływu ojca uchronić. Po raz ostatni wstąpiła jeszcze do tego kościoła, do którego tak bardzo chodzić lubiła.

Miała silne postanowienie, dziwne tylko, że to postanowienie nie przywróciło spokoju jej sercu; coraz cięższe chmury smutku gromadziły się w duszy.

Nagle, jakby zmuszona niewidzialną siłą zwraca głowę w bok i spostrzega, że patrzy na nią dwoje dziwnie łagodnych, miłosiernych oczu… Chce odwrócić wzrok, nie może…

„Boskie Serce Jezusa, przebacz, ach przebacz!” – błagalny jęk wyrywa się z udręczonej duszy. – „Jakże mogłam zapomnieć o tobie!”

Oczy utkwione w obraz Serca Jezusowego jaśniejszego nabierają wyrazu, promień nadziei spływa do jej serca. Jakże dobrze znała ten obraz! Ile razy w tem Sercu Bożem składała swój ból i smutek i wracała do domu pokrzepiona i gotowa na wszystkie ofiary. Ale dziś wezbrane fale smutku i goryczy tak zatopiły jej duszę, że zapomniała o wszystkiem, zdało się jej, że nigdzie niema dla niej ratunku.

Ale miłosierny Zbawca widział ciężką walkę umiłowanego dziecka i powstrzymał je przed nierozważnym krokiem.

Niewiasta czuła to i dlatego tak była wzruszona. Zdawało się jej, że słyszy łagodny głos: „Zaufaj mi, powiedz mi, co cię tak boli; złóż serce twoje głęboko w mojem, połącz twoje cierpienia z mojemi. Pomyśl tylko, jak wiele Ja wycierpiałem, jak straszne wyrządzono mi krzywdy, na jakie zniewagi ciągle jeszcze narażony jestem, jaką niewdzięcznością i lekceważeniem płacą mi ludzie za miłość moją! A jednak nie rozgoryczam się do nich. Zawsze gotów jestem przebaczyć i zapomnieć, ilekroć mnie kto o to prosi. Czy nie mogłabyś postąpić podobnie? Czy pozostaniesz nieczułą na miłość moją i nie zechcesz przebaczyć wyrządzonej ci przykrości? Czy, widząc moją dobroć i cierpliwość, potrafisz jeszcze odepchnąć swego męża i ojca swych dzieci i wtrącić go w przepaść zepsucia? Tak to dotrzymujesz złożonej kiedyś u stóp ołtarza przysięgi? Zawróć, póki czas jeszcze. Bądź względem niego cierpliwa i wyrozumiała, postępuj z nim rozumnie i z miłością. Wesprę cię łaską moją, zechciej tylko z nią współpracować, a możesz być pewna zwycięstwa”.

Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. III

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, matka, małżeństwo, Naród, ojciec, Pius XII, rodzina, Sakramenty, wychowanie

II

Matka i Ojciec

Ojciec św. Pius XII często przyjmuje na posłuchaniu nowożeńców nawet w czasie wojny. Na jednym z tych przyjęć, w czasie oktawy Trzech Króli w r. 1940 powiedział:

„Magowie ofiarowali Dzieciątku Jezus złoto, kadzidło i mirrę. Wy także macie w małżeństwie chrześcijańskim trzy cenne dobra, które wylicza św. Augustyn: wierność małżeńską, łaskę sakramentalną i misję rozmnażania się; te trzy dary z waszej strony powinniście ofiarować Bogu.

Wierność małżeńska jest złotem waszej ofiary, a raczej jest ona skarbem przewyższającym wszystko złoto świata. Sakrament małżeństwa daje wam możność posiadania, a nawet pomnażania tego skarbu. Ofiarujcie go Bogu, aby wam pomógł jak najlepiej go zachować. Łaska nadprzyrodzona, która wam przez sakrament małżeństwa specjalnie udzielona została wraz z nową pomocą, odpowiadającą waszym nowym obowiązkom, jest kadzidłem niewidzialnym, ale rzeczywistym. Łaska ta daje waszemu życiu naturalnemu aromat niebieski, czyniąc was uczestnikami życia Boskiego (II. Piotr. 1, 4).

Mirra jest symbolem trzeciego doba, jakie daje chrześcijański węzeł małżeński, a którym jest obowiązek i honor potomstwa. Wasze dzieci są żywym obrazem i niejako odrodzeniem przodków, którzy poprzez obecne pokolenie wyciągają rękę ku następnemu. Ta łączność zachowuje, utrwala i nieustannie odnawia życie rodziny i w tym sensie może być porównana z mirrą, którą się starożytni posługiwali, aby zachować ziemskie resztki tych, których kochali”.

Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. II

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, jedność, matka, małżeństwo, miłość małżeńska, Naród, narzeczeństwo, nierozerwalność małżeństwa, odpowiedzialność, ojciec, Pius XII, rodzina, Sakramenty, wiara, wierność, wychowanie

I

Małżeństwo chrześcijańskie

Podstawą, kamieniem węgielnym rodziny katolickiej jest małżeństwo sakramentalne, ustanowione przez Chrystusa.

Małżonkowie katoliccy mogą być dumni ze swojego wyróżnienia gdyż Boski nasz Nauczyciel, Pan Jezus, tylko dwa stany uświęcił sakramentalne: stan kapłański i małżeński.

Istotnymi cechami małżeństwa są: jedność i nierozerwalność; stają one na straży dobra rodzinnego i społecznego i przypominają człowiekowi podstawową prawdę: nie dla siebie tylko żyjemy!

Fundamentem małżeństwa to: wolność decyzji, bez której związek małżeński staje się nieważny i miłość, która jest rękojmią szczęścia rodzinnego.

Małżonków sam Bóg łączy i jednoczy aż do śmierci, używając im szczególniejszej pomocy.

„Jeżeli nowożeńcy szczerym sercem do ołtarza przystępują – otwierają sobie skarbnicę łask, z której czerpią siły nadprzyrodzone do wiernego, świętego i wytrwałego wykonania obowiązków i zadań swych aż do śmierci. Sakrament małżeństwa bowiem nie tylko pomnaża w tych, którzy łasce nie stawiają przeszkody, czynnik trwały życia nadprzyrodzonego, to jest łaskę uświęcającą, lecz osobne jeszcze dodaje dary, dobre natchnienia, zarodki łaski, pomnaża i doskonali siły przyrodzone, tak, że małżonkowie nie tylko rozumieją całą doniosłość stanu małżeńskiego, jego obowiązki i jego cele, lecz skosztowawszy w duszy ich słodyczy, szczerze się do nich skłonią, skutecznie ich zapragną i w czyn obrócą, zwłaszcza, że Sakrament daje im prawo do wzmocnienia się przez łaskę uczynkową, którą uzyskać mogą, ilekroć potrzebować jej będą do wykonania obowiązków swego stanu.”[1]

Zdrowaśka protestanta

Tagi

"Zdrowaś Maria", dzieci, katolicy, Matka Boża, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, Pozdrowienie Anielskie, protestant, rodzina, Rycerz Niepokalanej

Sześcioletni chłopiec protestancki usłyszał raz, jak odmawiano „Zdrowaś Mario”. Modlitwa ta tak mu się spodobała, że nauczył się jej na pamięć. Wróciwszy do domu, zawołał:

– Mamo, posłuchaj, jaką piękną umiem modlitwę – i zaczął ją recytować.

Matka była wściekła:

– Nie mów nigdy tych słów – to przesąd katolików, którzy z Marii czynią boginię; jest kobietą jak każda inna. – Malec umilkł. Po pewnym czasie znalazł przypadkowo w Biblii Pozdrowienia Anielskie (Łuk. 1, 28). Ucieszony pobiegł do matki:

– Mamo, Zdrowaś Mario jest w Piśmie św., więc nie może być przesądem.

Matka wyrwała mu książkę i zakazała o tym mówić. Lecz chłopiec często już odtąd powtarzał: „Zdrowaś Mario, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Innego dnia przeczytał piękne słowa z „Magnificat”: „Oto odtąd błogosławiona zwać mię będą wszystkie narody”. Zrozumiał, że Bóg chce, aby wszyscy sławili Marię. Ale nie zwierzył się już z tym swej matce.

Pewnego razu – chłopiec miał już 14 lat – zaczęto w kole rodzinnym rozmawiać o Najśw. Pannie. Twierdzono, że Maria nie miała w sobie nic nadzwyczajnego i była taka sama jak inne matki. Wtedy chłopiec nie wytrzymał i rzekł oburzony:

– Nie, Marii, nie można równać z innymi, którzy są grzesznikami, skoro sam Bóg pozdrowił Ją przez anioła jako „łaski pełną”. Ona jest Matką Jezusa, Matką Bożą. Wciąż znieważacie najświętsze stworzenie! Mówicie, że Biblia jest podstawą religii, a dlaczego mnie spełniacie jej nakazu, aby wszyscy sławili Marię, nazywając Ją błogosławioną?!

Trudno opisać wrażenie, jakie wywołały te słowa.

– Boże, – krzyknęła zrozpaczona matka – mój syn zostanie katolikiem!

Rzeczywiście nawrócił się i stał się znakomitym szermierzem prawdy. A był nim O. Fuckwell, kapłan Towarzystwa Misji Zagranicznych.

 

Rycerz Niepokalanej, rok XXIX, czerwiec 1950, nr 6, str. 177.

Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. I

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, rodzina, wychowanie

Słowo wstępne

 

Pięknie powiedział św. Franciszek Salezy: „Każda chwila przychodzi do nas brzemienna w jaki rozkaz Boży, po czem w wieczność odchodzi, aby nas zawsze już taką pozostać, jaką my ją uczynimy”.

Życie składa się z chwil. Są chwile krótkie, błyskawiczne, przynoszące nakazy poszczególnym jednostkom, ale są i chwile dziejowe, decydujące o losach całych pokoleń i narodów.

Przed taką właśnie chwilą, chwilą przełomową w dziejach świata, a brzemienną w niezmiernej wagi nakazy i zadania stanęliśmy dzisiaj my, pokolenie XX-go wieku. Każdy człowiek głębiej myślący rozumie i czuje, że wybiła godzina, w której zakończyła się pewna epoka, a nowe rozpoczyna się życie. Z chaosu i mgławicy, znamionujących każdy okres stawania się – wyłaniają się nowe formy, a te formy muszą być napełnione nową treścią. Tworzy się nowe życie, które będzie takim, jakim my je uczynimy.

I jak zawsze przy akcie twórczym – twórcy są przejęci powagą i ważnością chwili, czują na sobie ciążącą odpowiedzialność, pragną jak najlepiej wykonać swe dzieło; wkrada się gorączka i niepokój. Bez wątpienia są w trudnym, nad wyraz odpowiedzialnym położeniu. Ale my katolicy mamy to zadanie znacznie uproszczone, dla nas istnieją już pewne wytyczne i właściwie głównym naszym zadaniem jest zrozumieć, jakie nakazy Boże chwila obecna z sobą przynosi. Nie jest to rzeczą tak trudną, Bóg nie wymaga od ludzi rzeczy niemożliwych. Rozum oświecony wiarą, zdrowy rozsądek, prawe sumienie – to pewne drogowskazy. One wskażą nam i dzisiejsze nasze obowiązki.

Książka, którą napisał biskup

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, książka, młodzież, rodzina, Rycerz Niepokalanej, wychowanie

 Z myślą o rodzinach szczerze pragnących dobrze wychować swoje dzieci, książka o której mowa w poniższym artykule zostanie częściami opublikowana. Zapraszam zatem do odwiedzania bloga i udostępniania rodzinom oraz tym, którzy rodzinę założyć planują. Ponadto polecam inne artykuły i kazania dotyczące wychowania i rodzin chrześcijańskich. 

Juan Arecharaleta

 

„Teraz dzieci są mądre!”

Za wsią obok siebie stały dwa gospodarstwa. Jedno było Grzelaków, drugie dopiero od kilku tygodni prowadził Jaroma.

W niedzielę, o zmroku, zajrzał Jaroma do sąsiadów i zastał piekło. Grzelak bił i klął synów wyrostków, za to, że go kradną, aby mieć pieniądze na hulanki. Ledwie synalkowie wyrwali się ojcu i trzasnęli drzwiami, a natychmiast rozpoczęło się co innego: wystrojona jak lalka córka Grzelaków – Lodka – chciała iść na całą noc na zabawę, matka zaś krzyczała w niebogłosy:

– Nie pójdziesz! Waruj w domu! Dosyć mam wstydu z Marynką! Też tak biegała po „ tańcówkach” i co z tego wyszło: że żyje „ na wiarę” z jakimś przybłędą, jak ta ostatnia! Zresztą, idź, ale niech cię moje oczy więcej nie widzą! I żebyś nogi połamała, ty latawico!

– Nie pójdę nigdzie! Nie wrzeszczcie! – burczała wystrojona panna. I zaczęła płakać, a wśród szlochów wyrzekała. – Ale co tu będę w domu wieczorem robiła? Powiedzcie, co?

– Ano jużci, że wieczorem w niedzielę nie ma co w chałupie robić – przyznawała na głos matka i widać było, że zmiękła widząc płacz córki.

– Niech idzie! – machnął ręką ojciec. – Ja już nie mam dzieci! Jeszcze tych dwoje małych: Janek i Jadwisia – słuchają mnie, bo się boją bicia. Ale jak dorosną, to też pozamieniają się na szatanów.

Biskup Donald J. Sanborn – Rodzina katolicka

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, dzieci, monarchia, niemoralność, pobożność, rodzina, wychowanie

Kazanie wygłoszone dnia 13.01.2019 r.

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Wczoraj było Święto Świętej Rodziny, a dziś chciałbym wam opowiedzieć o katolickim sposobie wychowywania. Głównym sposobem przekazywania wiary i moralności jest rodzina katolicka. Wszystko inne: Kościół, szkoła, kultura narodowa, przyjaciele czymkolwiek powinni być chociaż są wpływowi nie są tak silni jak rodzina. Dowód jest taki, że ci, którzy mają solidne podstawy z dobrego katolickiego domu, będą w większości przypadków opierać się złym wpływom, na przykład, kiedy idą do szkoły. I odwrotnie ci, którzy nie mieli silnego życia rodzinnego, zwykle nie będą pod wpływem dobra. Zejdą na manowce. Dlatego dzisiaj chciałbym dokonać przeglądu ogólnych zasad katolickiego życia rodzinnego.

Rodzina monarchią

Dom katolicki to przede wszystkim monarchia, której głową jest mąż i ojciec. Jest to wyraźnie stwierdzone przez Świętego Pawła. Jest to również stwierdzone przez rzymskiego Papieża. Jest to bardzo niepoprawne politycznie, ale powiem to jeszcze raz, że jest to monarchia, w której mąż i ojciec jest głową, a ta kwestia jest niezwykle ważna, ponieważ jest podstawą wszelkiego porządku w domu.

Św. Alojzy Gonzaga – wielki cudotwórca

Tagi

cuda, rodzina, zdrowie, św. Alojzy Gonzaga

Cuda są widomym odbłyskiem świętości, który jaśnieje nie tylko wokół szczątek świętych, lecz bardzo często jeszcze za życia jasnem światłem opromienia ślady ich cnót. Dziwili się temu znający go, lecz pocieszała ich ta myśl, iż sam jest największym cudem. Bóg i w sposobie nagradzania swych świętych jest niezbadany. Zaledwie zgasł Alojzy, a zaraz wytrysnął niewyczerpany zdrój cudów i nadzwyczajnych łask otrzymywanych za jego wstawiennictwem, tak iż słusznie zasługuje na tytuł cudotwórcy. W jego cudach cztery przedewszystkiem wybijają się cechy: pewien ich powab i urok, użyczanie pomocy w nadzwyczajnych wypadkach, różnorodność tych cudów i zdumiewająca liczba. Stwierdzają to następujące świadectwa.

Pierwszego cudownego uzdrowienia dokonał Alojzy na swej własnej, ukochanej matce. Wkrótce po jego śmierci w stosunkach najbliższego pokrewieństwa smutne nastąpiły zawikłania. Jak wyżej wspomniano, stryj Alfons z Castel Goffredo zapewnił, za staraniem Alojzego, następstwo w lennie Rudolfowi, chociaż ten wzgardził jego jedyną córką Katarzyną, a poślubił Helenę Aliprandi. Później jednak żałował stryj swego postanowienia i poczynił kroki u cesarza, by lenno z wykluczeniem Rudolfa zapewnić swojej córce. Skutkiem tego ośmiu kastyljończyków zamordowało Alfonsa w jego posiadłości Gambaredolo, Rudolf zaś orężem zdobył zamek Goffredo. Niedługo jednak cieszył się jego posiadaniem. Nie upłynęło dwa lata po zejściu Alojzego, a jego samego, kiedy wchodził do kościoła na zamku Goffredo, zastrzelili zwolennicy alfonsa 3 stycznia 1593 r. Niestety odmówiono mu kościelnego pogrzebu, gdyż ściągnął na siebie wykluczenie z Kościoła za bicie fałszywej, papieskiej monety. Dopiero na prośby i łzy matki zezwolił papież na pogrzeb kościelny. Pochowano go w zamkowej kaplicy w Castiglione. Straszne te wypadki tak bardzo wstrząsnęły biedną matkę, iż popadła w śmiertelną chorobę i zaopatrzona św. Sakramentami oczekiwała końca. Cała rodzina zebrała się około jej łoża; wtem chora otworzyła oczy, niebiańska radość zaigrała na jej obliczu, słodki uśmiech rozjaśnił zamierające rysy i rozpłakała się. Przedtem jakiemś odrętwieniem i oniemieniem zdjęta, przez dłuższy czas nawet płakać nie mogła. Cóż się więc stało? Oto, jej ukochany Alojzy, okolony niebiańską chwałą, stanął przed nią i uzdrowił ją jednem wejrzeniem. Podniosła się natychmiast, pełna nadziei i spokoju o szczęśliwą przyszłość rodziny. I nie zawiodła jej nadzieja, ponieważ syn jej książę Franciszek, podniósł rodzinę na dawny stopień czci i poważania, jak to przepowiedział Alojzy.

(c.d.n.)

Maurycy Meschler T. J, Życie Św. Alojzego Gonzagi patrona młodzieży, Kraków 1923, ss. 307-309.