OBOWIĄZKI RODZICÓW WZGLĘDEM DZIECI

Tagi

dzieci, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, obowiązki, rodzina

     Obowiązkiem rodziców względem dzieci, jest: przejąć je zbawienną bojaźnią, miłością bez poufałości i dziecięcem uszanowaniem, które nie wyklucza zaufania.

Trzeba stać się powiernikiem ich smutków, radości, win i pokus: nie tyle my mamy mówić, ile one powinny móc się wypowiedzieć.

Trzeba interesować się wszystkiem co je zajmuje, zdawać sobie sprawę z ich pracy i postępów, wiedzieć czego się uczą.

Codziennie trzeba znaleźć czas potrzebny, aby porozmawiać z niemi o wszystkiem co ich dotyczy, o tem co w ciągu dnia widziały, czytały, słyszały, myślały, mówiły lub zrobiły.

PRAWO Z BOSKĄ PIECZĘCIĄ*

Tagi

dzieci, Pro Christo, rodzina, szkoła

„Nie tylko rodzice, ale i ci wszyscy, którzy ich zastępują, mają według kanonu 1113 prawo i nadzwyczaj ważny obowiązek, starać się wychowywać dzieci w duchu chrześcijańskim.”

Żyjemy w dziwnie niespokojnych czasach, czasach ciąg­łego wahania i niezdecydowania, niepewności i zmieniania przekonań, w czasach swarów, kłótni i zaburzeń. Tylko Koś­ciół katolicki pozostaje wśród tego zamętu spokojnym — maje­statycznie spokojny. Nie obawia on się ani zaburzeń, ani nienawiści i prześladowań, ponieważ wie, że broni go Ten, który powiedział: „Ufajcie, jam zwyciężył świat”.  Bez obawy domaga się Kościół praw opieczętowanych przez samego bos­kiego Zbawiciela. Jednem z tych praw z boską pieczęcią jest prawo do szkoły.

Kościół boży domaga się szkoły, w której religja ma być centrum, około którego wszystko się obraca, osią promieniu­jącą każdemu życiu i każdej myśli to nie w tym nieokreślo­nym pojęciu jakiejś zlewającej się w jedno wszechświatowej religji, ale w jasno i wyraźnie zarysowanem pojęciu nauko­wego i życiowego systemu, na powadze boskiej opartego i dla­ tego nienaruszalnego.

Kościół boży domaga się szkoły, w której religja ma być słońcem jaśniejącem wszystkiemu uświęcającem i do godności podnoszącem pracę dziecka i wychowawcy, tchnąć na nią ciepłem i radością. Protestuje natomiast w imieniu boskiego przyjaciela dzieci przeciw szkole, która wrogo odrzuca religję lub bezdusznie do minimum ogranicza jej współpracę i wpływ.

Kościół boży domaga się szkoły, w którejby z przekona­nia katolickie siły nauczycielskie pracowały nad ukształtowa­niem duszy dziecka, dając im możność wolnego rozwinięcia się i wyżycia ich religijnej osobowości bez bojaźliwej powścią­gliwości.

Kościół boży ma to prawo z pieczęcią boską zapisane wyraźnie w swoim kodeksie prawnym:

Kanon 1372 par. 1 pisze : „Należy wszystkich wiernych od młodości tak wychowywać, by nietylko wzbraniać im czy­nić to, co się sprzeciwia religji katolickiej i zasadom moral­ności, ale także, by wychowanie religijne i obyczajowe zajęło u danego osobnika miejsce dominujące”.

O RODZINIE.

Tagi

modlitwa, rodzina, św. Rodzina

Daj Boże, aby nasze rodziny polskie naśladowały cnoty Najświętszej Rodziny, aby były złączone z Chrystusem, a wtedy Polska stanie się wzorem narodów i perłą Kościoła.

„I błogosławił im Bóg i rzekł: roście i mnóżcie się…” (I. Rodz. 1, 28).

 

Rodzina i ojczyzna to dwie najdroższe społeczności ludzkie na ziemi, ściśle ze sobą złączone. Rodzina to najstarsza instytucja Boża, podniesiona przez Chrystusa do godności sakramentu; oparta na miłości nierozerwalnej, ożywiona miłością, rosnąca miłością, szczęśliwą miłością.

 

Rodzina to ogród żywy, w którym ojciec jest ogrodnikiem, matka słoneczkiem, dzieci kwiatami. Rodzina polska i katolicka to szkoła miłości Boga i ludzi, Kościoła i ojczyzny, wiary i języka ojczystego, to nauka pracy i cnoty, posłuszeństwa i poświęcenia.

 

Rodzina to żywe źródło ojczyzny. Nigdy wody rzek nie są czystsze od źródeł swoich, – nigdy naród nie jest lepszy od rodzin, z których się składa. Jakie rodziny, takie wsie, takie miasta, taki naród cały. Próg rodzinny to ostatnia twierdza ojczyzny. Naród polski mógł zmartwychwstać i zmartwychwstał, bo ta twierdza rodzinna nie została zdobyta, broniły jej nawet dzieci polskie. Hasło bojowe Rzymian >>za ołtarz i ognisko domowe<< było hasłem naszych czasów niewoli, niech będzie i dzisiaj w czasach wolności ojczyzny.

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO KATOLICKIEJ RODZINY.

Tagi

rodzina, Rycerz Niepokalanej, szkoła, wychowanie, zagrożenia

Należy jednak pamiętać, że przyszłość państwa i Kościoła zależy od dobrego wychowania młodzieży.

Dzień 8 września prowadzi nas do kolebki, w której spoczęło cudowne Dziecię – Niepokalana. Radość opromienia serce, bo już zjawiła się wśród znękanej ludzkości Ta, Którą Bóg wyznaczył, by była Matką Jego Synowi – naszemu Zbawcy.

Już niewiele lat – a obietnica ratunku, wyniesiona z raju przez upadłego człowieka, ziści się i Słowo stanie się Ciałem.

A tymczasem uśmiecha się do nas cudnie piękne Dziecię – Marja.

– Witaj nam, Córko umiłowana Ojca Przedwiecznego, Oblubienico Ducha św., Matko Syna Bożego i nasza! – wyrywa się z serc.

Spoglądamy na śliczne rysy twarzyczki tej Dzieciny tak wyróżnionej przez Pana. A myśl nasza i wyobraźnia działa ruchliwie, prowadząc nas w dzieje lat dziecięcych Marji.

I widzimy, jak to cichutkie, skromne Dziecko, rozwinięte nad wiek, jest aniołem dobroci, prawdziwą pociechą rodziców i otoczenia. Jak – ledwie potrafi pierwsze słowa wymawiać – składa rączęta do modlitwy. Jak stara się pomagać w pracy swej matce. Jak, zaledwie 3-letnia, idzie do świątyni, aby tam – zdala od ukochanych rodziców, – poznawać zakon Boży, uczyć się miłości Boga, spełniać ciężkie i męczące posługi w przybytku Pańskim.

Marja, mimo jedynej roli, jaką miała odegrać w dziele zbawienia, jako matka Boga-Człowieka, była dzieckiem, jak i inne dzieci; wesoła, swobodna, rozszczebiotana. Tylko miała doskonałe używanie rozumu i wolę skłonną więcej do dobrego; nie odczuwała złych skłonności, rozumiała doskonale swą zależność od Boga i dlatego czciła Go, kochała i wielbiła najdoskonalej.

Mimo to jednak pracowała nad zdobyciem cnót, modliła się żarliwie, raźno postępując na drodze zjednoczenia z Panem.

 

Skończyły się wakacje. Młodzież i starsi wracają do domu, aby po dniach wypoczynku jąć się znów przerwanej pracy. Zaczynają się nowe wysiłki, trudy, kłopoty związane ze szkołą i nauką.

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. II)

Tagi

kościół, masoneria, rodzina, Rycerz Niepokalanej, socjalizm, zagrożenia

 Przedewszystkiem wierność i posłuszeństwo nakazom Wiary św. czyli życie prawdziwie katolickie – oto środki, które uchronią nas od strasznych zamierzeń międzynarodowej masonerji, wroga Boga, Kościoła, narodów i państw.

(dokończenie)

Gdy zważymy, że mason, to ciągły rewolucjonista, gdy uprzytomnimy sobie podwójne jego oblicze jedno wobec lóż, drugie w stosunku do społeczeństwa, gdy wreszcie poznaliśmy jego działanie (w imię „pokoju” prowadzi ludzkość do krwawej rewolucji), wówczas łatwo zrozumiemy ustosunkowanie się masona do różnych problemów życiowych.

MASONERJA A KOŚCIÓŁ.  W programie swej działalności masoni na pierwszem miejscu stawiają zniszczenie Kościoła katol. „Walka, wszczęta pomiędzy katolicyzmem a masonerją, jest to walka na śmierć i życie” (Oświadczenie Najwyższej Rady masońskiej).

Aby to przeprowadzić masoni nie działają otwarcie, lecz skrycie. Przedewszstkiem usypiają czujność katolików, by w odpowiednim czasie nagle przystąpić do czynu, jak to uczynili np. w Hiszpanji kilka lat temu. „Z prawdziwą radością stwierdziliśmy, – mówił o tych wypadkach Edward Gamas, mason 33 stopnia – że nasi bracia w Hiszpanji zdołali zerwać pęta i wpuścić trochę światła wolności”.

Metody ich walki z Kościołem katol. dobrze i sprytnie obmyślili. A walczą ostrożnie, aby przed czasem nie zdradzić się z swemi zamiarami. Przedewszystkiem ośmieszają Biblję, wspierają przeciwników duchowieństwa, wyśmiewają księży i rozgłaszają ich prawdziwe a jeszcze częściej zmyślone wady i grzechy, walczą przeciw papiestwu, w imię haseł narodowych usuwają zakony od pracy społeczno-religijnej, do znudzenia powtarzają, stare zarzuty przeciw  Kościołowi itp. Wydawnictwa masońskie – pornograficzne upadlają dusze, wciągając w bezdenne topieliska wyuzdania i swobody zmysłów w imię wolności i postępu. A gdy już poczują się na siłach – przystępują do realizowania swych planów: najpierw usuwają zakonników, potem zamykają kościoły, prześladują duchowieństwo – słowem walczą zawzięcie z Kościołem, nie przebierając w środkach, jak to dzieje się po dziś dzień w Meksyku.

„Bracia – wołał w 1922 r. mason Huart – jeżeli nie chcemy, by zabójczy dla myśli ludzkiej cień (Kościół)… rozpostarł się i zgęstniał nad całym światem, zniszczmy ten symbol hańby i okropności, to szkodliwe dla ludzkości gniazdo i wznówmy zaciętą starą walkę…”

 

O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

dzieci, Jadwiga Zamoyska, posłuszeństwo, rodzina, wola

Kształcenie woli.

        Ani nauka katechizmu, ani czytanie Pisma św., ani zrozumienie rzeczy, wynikające z rozmyślania nad słowem Bożym, zadaniu jednak nie sprostają, jeżeli się dzieci nie wprawi do wykonywania tego, co wykonywać powinny. Do tego potrzebna jest siła woli, której dzieci posiadać nie mogą, a która wyrobić się musi stopniowo przez umiejętne, dobitne, wytrwałe wymagania rodzicielskie. Warunkiem do dobrego używania wolnej woli jest rozum, ale póki rozum dziecka odpowiednio się nie rozwinie, rzeczą jest rodziców swego używać rozumu, ażeby wolą dziecka kierować.

Ludziom często się wydaje, że wymaganie od dzieci posłuszeństwa wyklucza wykształcenie ich rozumu i woli; ale rozum i wola właśnie przez posłuszeństwo, i jedynie przez nie, wykształcić się mogą. Czyż najlepszym wodzem nie jest ten, kto sam najlepiej wodzów swoich rozkazy wykonywał? Dzieci trzeba łagodnie, ale stanowczo od urodzenia wprawiać do posłuszeństwa bez tłumaczenia powodów rozkazu, tak jak się żołnierza musztruje, nie tłumacząc mu celu tej musztry. Trzeba je wdrażać do tego, by na skinienie, jak w wojsku, rozkazy wypełniały bez ociągania się, bez wahania, nie dając zwierzchnikom czasu do powtórzenia rozkazu, nie czekając, by ich do wykonania raz danego rozkazu przynaglono. Tak się wyrabia samodzielność, tak się kształci zdolność do trafnych i stanowczych kroków. Kto się słuchać bez wahania nauczy, ten później i rozkazywać będzie bez wahania; ten uniknie chwiejności tak szkodliwej, a tak powszechnej, odkąd ludzie przestali rozumieć wartość posłuszeństwa.

IDŹCIE DO JÓZEFA, RODZINY CHRZEŚCIJAŃSKIE!

Tagi

młodzież, rodzina, św. Józef

        Idźcie wy, którym dano żyć w dostatku, przewodniczyć  innym w postępie kultury; uczcie się u Opiekuna Syna Bożego, że prawdziwa szlachetność, i prawdziwa wielkość człowieka zasadza się na wartości wewnętrznej, na cnocie, na świętości, na miłosierdziu względem biednych i opuszczonych.

      Wpatrujcie się w tego Męża prostego i skromnego na zewnątrz, ale o bezcennej wartości wewnętrznej, aby was nie uwiódł blask złudnej chwały świata, dym czczej próżności.

 

W ubóstwie, w trudach i wzgardzie żył ten Mąż boży, pracą ciężką utrzymując Rodzinę świętą.

Idźcie więc do niego wy, rodziny, którym dano naśladować Go w ubóstwie i pracy.

Idźcie wy, których przeraża straszliwe widmo: braku środków do życia i wy, którym nędza zagląda w oczy.

Ś. JÓZEF, OPIEKUN RODZIN CHRZEŚCIJAŃSKICH

Tagi

cnoty, dzieci, rodzina, św. Józef

         Bóg, stanowiąc Józefa Opiekunem Przenajświętszej Rodziny, wystawił Go za wzór dla wszystkich rodzin chrześcijańskich i oddał Mu je pod szczególną opiekę. Wszystkie przeto rodziny powinny się Józefowi Świętemu polecać, na Jego życie się zapatrywać i we wszystkich potrzebach z ufnością do Niego się udawać.

 
Idźcie przeto do Józefa, rodzice i wychowawcy, i przyglądajcie się temu Ojcu i Opiekunowi Syna Bożego. Patrzcie, jak się obchodzi ze swem Dzieciątkiem, jak umie łączyć tkliwą miłość ze czcią i poważaniem, nie zapominając nigdy, że Ono jest Synem Bożym. Tak i wy powinniście zawsze pamiętać, że dzieci wasze są dziećmi Bożemi, że mają Ojca i Matkę w niebie, że Bóg przybrał was tylko do pomocy w ich wychowaniu, że wam je do czasu powierzył i że kiedyś zdać musicie rachunek, jak ten obowiązek spełniliście. Że przedewszystkiem starać się macie, aby one kochały swojego Ojca Niebieskiego i aby Mu wiernie służyły, i że powinniście obchodzić się z niemi nietylko z wielką miłością i czułością, ale z pewnem poważaniem, jak z dziećmi Bożemi, a nawet jak z samym Jezusem, który mówi: Kto przyjmie jedno dzieciątko w imię moje, mnie samego przyjmuje.

NAJŚWIĘTSZA RODZINA JEST WZOREM RODZIN CHRZEŚCIJAŃSKICH

Tagi

modlitwa, rodzina, św. Rodzina, żona

     Marja z Agredu opowiada, że św. Józef tak głębokim szacunkiem dla P. Dziewicy był przejęty; niebiański blask, jaki był z Jej twarzy, takim Go uwielbieniem przejmował, iż wówczas czuł się tylko szczęśliwym, skoro wolę Jej mógł spełniać. Najśw. Marja P. jednakowoż, ta najpokorniejsza, nie lubił rozkazywać; zwróciła owszem św. Józefowi uwagę na to, że Pan Bóg tak postanowił, aby w każdej rodzinie mężczyzna był głową domu. Trzeba się zatem było poddać woli Bożej. W dniu Zwiastowania, nie było wcale św. Józefa w domu. Zbliżała się Pascha; mężczyźni zwykle te święta obchodzili w Jeruzalem. Przeto się św. Józef wybierał, N. Marja P. zaś powzięła zamiar nawiedzenia swej ciotki Elżbiety. Nie odważyła się przecież tego uczynić bez zezwolenia św. Józefa. Św. Józef Oblubieniec zgodził się na Jej życzenie; wybrali się zatem oboje w podróż: Św. Józef do Jeruzalem, N. Marja P. do św. Elżbiety.

 
„W czasie podróży, pisze Marja z Agredy, Bł. Dziewica albo śpiewała chwałę Bożą, albo rozmawiała z Oblubieńcem Swoim o niebie, o przyjściu Mesjasza; lecz częściej byli oboje zatopieni w modlitwie. Najśw. Panienka radziła się Pana, czyby Jej nie wypadało tajemnicę swoją wyjawić przed Józefem; odebrała atoli odpowiedź zupełnie odpowiednią Jej pokorze, t. j. aby się bez zastrzeżenia zdała na Opatrzność. Patrjarcha św., pragnąc Oblubienicę Swą przed przykrościami podróży uchronić, nabył osiołka; lecz N. Marja P. szła często pieszo, by go Józefowi św. ustąpić. Św. Józef naturalnie nie skorzystał z tej ofiary; zachwycony Swą cnotliwą towarzyszką, pogrążał się w uczuciu swojej nicości wspomniał, że go P. Bóg na opiekuna takiego obrał Anioła”.

KRÓL CHRZEŚCIJAŃSKICH RODZIN

Tagi

Chrystus Król, nierozerwalność małżeństwa, rodzina, zagrożenia

    Naród nasz, odzyskawszy wolność, pnie się do wielkości, chce być narodem nie na wymarciu, ale potężnym i mocnym, z otuchą czeka pomyślnego jutra.

 
Jedną z dźwigni podnoszącą nas ku wielkości jest niewątpliwie życie rodzinne narodu oparte na moralności chrześcijańskiej. Nie pomylił się pewien filozof pogański, który byt lub śmierć społeczeństwa wiązał ze stanem rodziny. Wszak z niej kiełkuje nowe życie, ona jak drzewo wypuszcza nowe pędy – ona wychowuje nowe pokolenia przyszłości. Zresztą losy potężnych niegdyś państw, dziś już nieistniejących, są dowodem jak niesłychanie ważną jest moralność życia rodzinnego.

 
Jezus-Król Swą władzą bierze w poddaństwo całego człowieka. Dlatego nie zostawił On i tej dziedziny na wartkim nurcie ludzkich namiętności, ale jako Najwyższy Prawodawca małżeństwo i rodzinę obdarował Swemi prawami.