Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. III

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, matka, małżeństwo, Naród, ojciec, Pius XII, rodzina, Sakramenty, wychowanie

II

Matka i Ojciec

Ojciec św. Pius XII często przyjmuje na posłuchaniu nowożeńców nawet w czasie wojny. Na jednym z tych przyjęć, w czasie oktawy Trzech Króli w r. 1940 powiedział:

„Magowie ofiarowali Dzieciątku Jezus złoto, kadzidło i mirrę. Wy także macie w małżeństwie chrześcijańskim trzy cenne dobra, które wylicza św. Augustyn: wierność małżeńską, łaskę sakramentalną i misję rozmnażania się; te trzy dary z waszej strony powinniście ofiarować Bogu.

Wierność małżeńska jest złotem waszej ofiary, a raczej jest ona skarbem przewyższającym wszystko złoto świata. Sakrament małżeństwa daje wam możność posiadania, a nawet pomnażania tego skarbu. Ofiarujcie go Bogu, aby wam pomógł jak najlepiej go zachować. Łaska nadprzyrodzona, która wam przez sakrament małżeństwa specjalnie udzielona została wraz z nową pomocą, odpowiadającą waszym nowym obowiązkom, jest kadzidłem niewidzialnym, ale rzeczywistym. Łaska ta daje waszemu życiu naturalnemu aromat niebieski, czyniąc was uczestnikami życia Boskiego (II. Piotr. 1, 4).

Mirra jest symbolem trzeciego doba, jakie daje chrześcijański węzeł małżeński, a którym jest obowiązek i honor potomstwa. Wasze dzieci są żywym obrazem i niejako odrodzeniem przodków, którzy poprzez obecne pokolenie wyciągają rękę ku następnemu. Ta łączność zachowuje, utrwala i nieustannie odnawia życie rodziny i w tym sensie może być porównana z mirrą, którą się starożytni posługiwali, aby zachować ziemskie resztki tych, których kochali”.

Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. II

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, jedność, matka, małżeństwo, miłość małżeńska, Naród, narzeczeństwo, nierozerwalność małżeństwa, odpowiedzialność, ojciec, Pius XII, rodzina, Sakramenty, wiara, wierność, wychowanie

I

Małżeństwo chrześcijańskie

Podstawą, kamieniem węgielnym rodziny katolickiej jest małżeństwo sakramentalne, ustanowione przez Chrystusa.

Małżonkowie katoliccy mogą być dumni ze swojego wyróżnienia gdyż Boski nasz Nauczyciel, Pan Jezus, tylko dwa stany uświęcił sakramentalne: stan kapłański i małżeński.

Istotnymi cechami małżeństwa są: jedność i nierozerwalność; stają one na straży dobra rodzinnego i społecznego i przypominają człowiekowi podstawową prawdę: nie dla siebie tylko żyjemy!

Fundamentem małżeństwa to: wolność decyzji, bez której związek małżeński staje się nieważny i miłość, która jest rękojmią szczęścia rodzinnego.

Małżonków sam Bóg łączy i jednoczy aż do śmierci, używając im szczególniejszej pomocy.

„Jeżeli nowożeńcy szczerym sercem do ołtarza przystępują – otwierają sobie skarbnicę łask, z której czerpią siły nadprzyrodzone do wiernego, świętego i wytrwałego wykonania obowiązków i zadań swych aż do śmierci. Sakrament małżeństwa bowiem nie tylko pomnaża w tych, którzy łasce nie stawiają przeszkody, czynnik trwały życia nadprzyrodzonego, to jest łaskę uświęcającą, lecz osobne jeszcze dodaje dary, dobre natchnienia, zarodki łaski, pomnaża i doskonali siły przyrodzone, tak, że małżonkowie nie tylko rozumieją całą doniosłość stanu małżeńskiego, jego obowiązki i jego cele, lecz skosztowawszy w duszy ich słodyczy, szczerze się do nich skłonią, skutecznie ich zapragną i w czyn obrócą, zwłaszcza, że Sakrament daje im prawo do wzmocnienia się przez łaskę uczynkową, którą uzyskać mogą, ilekroć potrzebować jej będą do wykonania obowiązków swego stanu.”[1]

Podstawy życia rodzinnego – bp Kaczmarek cz. I

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, rodzina, wychowanie

Słowo wstępne

 

Pięknie powiedział św. Franciszek Salezy: „Każda chwila przychodzi do nas brzemienna w jaki rozkaz Boży, po czem w wieczność odchodzi, aby nas zawsze już taką pozostać, jaką my ją uczynimy”.

Życie składa się z chwil. Są chwile krótkie, błyskawiczne, przynoszące nakazy poszczególnym jednostkom, ale są i chwile dziejowe, decydujące o losach całych pokoleń i narodów.

Przed taką właśnie chwilą, chwilą przełomową w dziejach świata, a brzemienną w niezmiernej wagi nakazy i zadania stanęliśmy dzisiaj my, pokolenie XX-go wieku. Każdy człowiek głębiej myślący rozumie i czuje, że wybiła godzina, w której zakończyła się pewna epoka, a nowe rozpoczyna się życie. Z chaosu i mgławicy, znamionujących każdy okres stawania się – wyłaniają się nowe formy, a te formy muszą być napełnione nową treścią. Tworzy się nowe życie, które będzie takim, jakim my je uczynimy.

I jak zawsze przy akcie twórczym – twórcy są przejęci powagą i ważnością chwili, czują na sobie ciążącą odpowiedzialność, pragną jak najlepiej wykonać swe dzieło; wkrada się gorączka i niepokój. Bez wątpienia są w trudnym, nad wyraz odpowiedzialnym położeniu. Ale my katolicy mamy to zadanie znacznie uproszczone, dla nas istnieją już pewne wytyczne i właściwie głównym naszym zadaniem jest zrozumieć, jakie nakazy Boże chwila obecna z sobą przynosi. Nie jest to rzeczą tak trudną, Bóg nie wymaga od ludzi rzeczy niemożliwych. Rozum oświecony wiarą, zdrowy rozsądek, prawe sumienie – to pewne drogowskazy. One wskażą nam i dzisiejsze nasze obowiązki.

Książka, którą napisał biskup

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, książka, młodzież, rodzina, Rycerz Niepokalanej, wychowanie

 Z myślą o rodzinach szczerze pragnących dobrze wychować swoje dzieci, książka o której mowa w poniższym artykule zostanie częściami opublikowana. Zapraszam zatem do odwiedzania bloga i udostępniania rodzinom oraz tym, którzy rodzinę założyć planują. Ponadto polecam inne artykuły i kazania dotyczące wychowania i rodzin chrześcijańskich. 

Juan Arecharaleta

 

„Teraz dzieci są mądre!”

Za wsią obok siebie stały dwa gospodarstwa. Jedno było Grzelaków, drugie dopiero od kilku tygodni prowadził Jaroma.

W niedzielę, o zmroku, zajrzał Jaroma do sąsiadów i zastał piekło. Grzelak bił i klął synów wyrostków, za to, że go kradną, aby mieć pieniądze na hulanki. Ledwie synalkowie wyrwali się ojcu i trzasnęli drzwiami, a natychmiast rozpoczęło się co innego: wystrojona jak lalka córka Grzelaków – Lodka – chciała iść na całą noc na zabawę, matka zaś krzyczała w niebogłosy:

– Nie pójdziesz! Waruj w domu! Dosyć mam wstydu z Marynką! Też tak biegała po „ tańcówkach” i co z tego wyszło: że żyje „ na wiarę” z jakimś przybłędą, jak ta ostatnia! Zresztą, idź, ale niech cię moje oczy więcej nie widzą! I żebyś nogi połamała, ty latawico!

– Nie pójdę nigdzie! Nie wrzeszczcie! – burczała wystrojona panna. I zaczęła płakać, a wśród szlochów wyrzekała. – Ale co tu będę w domu wieczorem robiła? Powiedzcie, co?

– Ano jużci, że wieczorem w niedzielę nie ma co w chałupie robić – przyznawała na głos matka i widać było, że zmiękła widząc płacz córki.

– Niech idzie! – machnął ręką ojciec. – Ja już nie mam dzieci! Jeszcze tych dwoje małych: Janek i Jadwisia – słuchają mnie, bo się boją bicia. Ale jak dorosną, to też pozamieniają się na szatanów.

Biskup Donald J. Sanborn – Rodzina katolicka

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, dzieci, monarchia, niemoralność, pobożność, rodzina, wychowanie

Kazanie wygłoszone dnia 13.01.2019 r.

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Wczoraj było Święto Świętej Rodziny, a dziś chciałbym wam opowiedzieć o katolickim sposobie wychowywania. Głównym sposobem przekazywania wiary i moralności jest rodzina katolicka. Wszystko inne: Kościół, szkoła, kultura narodowa, przyjaciele czymkolwiek powinni być chociaż są wpływowi nie są tak silni jak rodzina. Dowód jest taki, że ci, którzy mają solidne podstawy z dobrego katolickiego domu, będą w większości przypadków opierać się złym wpływom, na przykład, kiedy idą do szkoły. I odwrotnie ci, którzy nie mieli silnego życia rodzinnego, zwykle nie będą pod wpływem dobra. Zejdą na manowce. Dlatego dzisiaj chciałbym dokonać przeglądu ogólnych zasad katolickiego życia rodzinnego.

Rodzina monarchią

Dom katolicki to przede wszystkim monarchia, której głową jest mąż i ojciec. Jest to wyraźnie stwierdzone przez Świętego Pawła. Jest to również stwierdzone przez rzymskiego Papieża. Jest to bardzo niepoprawne politycznie, ale powiem to jeszcze raz, że jest to monarchia, w której mąż i ojciec jest głową, a ta kwestia jest niezwykle ważna, ponieważ jest podstawą wszelkiego porządku w domu.

Marja Mistrzynią w szkole Chrystusowej.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, nauka, Szkoła Chrystusowa, Współodkupicielka, Wszechpośredniczka, wychowanie

Nie da się zaprzeczyć, że w naszych czasach daje się wyczuć w społeczeństwie katolickiem dążność do ożywienia nabożeństwa ku Najśw. Bogarodzicy.

Zjawienie się Jej w Lurd, ogłoszenie dogmatu Niepok. Poczęcia, wielkopomne o trwałej wartości encykliki marjańskie Leona XIII, imponujące kongresy, koronacje cudami i łaskami wsławionych obrazów a nakoniec tyle napisanych dzieł, broszur i rozpraw ku jej czci, jak również czasopism cześć tę szerzących, czyż to nie przekonywujące dowody że dziś ludzkość garnie się się do Tej Matki Chrystusowej i naszej?

Prąd ten, który i w naszej Ojczyźnie coraz to szersze zatacza kręgi, jeszcze większej radości byłby przyczyną, gdyby mu towarzyszyło pogłębienie naszych uczuć, jeśli można się tak wyrazić, uświadomienie wewnętrzne o konieczności czci Marji dla każdego, kto niechce tylko nazywać się katolikiem, ale i być nim w rzeczywistości.

Ażeby to osiągnąć, trzeba koniecznie pójść do szkoły Chrystusowej, nauczyć się poznać Zbawiciela coraz to lepiej, a oświeciwszy swój umysł użyć wiedzy do kierowania swem życiem tak wewnętrznem jak i zewnętrznem. Tak jakto wyraża św. Paweł:

„Nie rozumiałem, żebym miał co umieć między wami: „jedno Jezusa Chrystusa i tego ukrzyżowanego” (I. Kor. 2, 2).

„Żyję już nie ja, żyje we mnie Chrystus” (Gal. 2, 20).

„Bądźcie naśladowcami moimi, jako ja Chrystusa” (I Kor. 4, 16).

W tej szkole Chrystusowej pierwszą bezwątpienia mistrzynią jest Najśw. Dziewica.

Dlaczego?

O. Woroniecki. Długomyślność jako właściwa cnota wychowawcy.

Tagi

cnoty, Długomyslność, O. Woroniecki, Szkoła Chrystusowa, wychowanie

I.

Wiadomości nasze z dziedziny życia moralnego znacznie się skurczyły w ostatnich wiekach. Wiele pojęć moralnych głęboko przemyślanych w starożytności i średniowieczu i nader doniosłych dla codziennego życia praktycznego wyszło niejako zupełnie z obiegu, odkąd umysłowość nowożytna zaczęła ulegać powierzchownym doktrynom filozoficznym, powstałym w epoce Odrodzenia.

Szczególnie uderzyć musi jak bardzo poszła w zapomnienie stara doktryna o cnotach. Ślicznie narysowana już u Platona, głęboko zanalizowana przez Arystotelesa i wreszcie raz jeszcze przemyślana w związku z danemi objawienia chrześcijańskiego przez wielkich doktorów Kościoła katolickiego ze św. Tomaszem z Akwinu na czele, jest ona w naszych czasach prawdziwa „terra incognito”.

Jeśli to zapomnienie dotknęło podstawowe cnoty, będące niejako zawiasami, na których życie nasze moralne się obraca, — wszak stąd pochodzi ich nazwa cnót kardynalnych — to cóż dziwnego, że objęło ono i ten cały szereg drobniejszych cnót, które doświadczenie wieków tak pięknie zgrupowało w ramach cnót kardynalnych. A są między niemi prawdziwe perły głębokiej psychologicznej obserwacji i to nader doniosłe dla całości życia moralnego. Jak bowiem dokładne działanie wielkich maszyn nie tylko zależy od prawidłowego funkcjonowania wielkich ich części składowych, ale i od sprawności najdrobniejszych kółek i sprężynek, których niedomaganie może nieraz cały przyrząd zatrzymać w swym biegu, tak i w dziedzinie moralnej drugorzędne i napozór mniej ważne cnoty są nieodzownie konieczne do prawidłowego funkcjonowania pierwszorzędnych cnót podstawowych, a przez nie i całego organizmu moralnego.

Pragnąłbym to pokazać na jednej drobniutkiej, już nawet nie drugorzędnej ale może trzeciorzędnej cnocie, zwanej długomyślnością. Przyznać należy, że i w dawnych wiekach cnota ta nie została należycie opracowana, znajdujemy jednak zarówno u św. Pawła, jak u św. Tomasza bardzo ciekawe wskazówki, które nam pozwolą nieco dokładniej ją zarysować. Odnosi się ona do bardzo specjalnego czynnika naszej psychiki, a jednak, jak to wnet zobaczymy, posiada w zakresie wychowania ogromną doniosłość, tak iż słusznie może być nazwana właściwą cnotą wychowawcy. Dostrzegła to swą genjalną intuicją pedagogiczną świątobliwa założycielka SS. Niepokalanek, Matka Marcelina Darowska i wprost uderzającem jest jak często można się spotkać w jej spuściźnie duchowej z tem żądaniem długomyślności w pracy wychowawczej.

CNOTA KARDYNALNA MĘSTWA JEJ ISTOTNE CECHY, NIEDOMAGANIA I WYCHOWANIE.

Tagi

cnoty, cnoty kardynalne, męstwo, O. Woroniecki, wychowanie

Grupa cnoty kardynalnej męstwa obejmuje te wszystkie moralne sprawności naszych władz psychicznych, których wspólną cechą jest pewna moc i wytrzymałość wobec trudności, towarzyszących złu, którego pragniemy uniknąć, lub dobru, które pragniemy zdobyć. Zaliczamy więc do niej te wszystkie cnoty, które nas popychają niejako do czynu i wewnętrznie powstrzymują od cofania się przed trudnościami i niebezpieczeństwami życia z nim związanymi.

W grupie tej pierwsze miejsce zajmuje sama cnota męstwa, która daje nam wewnętrzną sprawność opanowania bojaźni wobec grożącego nam zła. Ponieważ zaś najsilniej na nas działa to wszystko, co zagraża naszemu życiu, lub co jest związane dla nas z jakimś bólem lub cierpieniem, przeto cała ta dziedzina w szczególny sposób potrzebuje wzmocnienia ducha i ono to właśnie jest zadaniem męstwa.

Męstwo ma więc sprawić, że w naszym postępowaniu moralnym nie damy się powstrzymać obawą lub strachem od spełnienia w każdej chwili naszego obowiązku.

CO NAM DAJE DUCH ŚW. – JADWIGA ZAMOYSKA

Tagi

Dary Ducha św., Duch Święty, Jadwiga Zamoyska, wychowanie, Zesłanie Ducha św.

„… Wierzę w Ducha świętego…”

Co nam daje Duch św.

Katechizm uczy, że Duch św., pochodząc od Boga Ojca i Boga Syna, wstępuje do dusz naszych przez Ojca stworzonych, a przez Syna odkupionych, ażeby w nich zamieszkać, do dobrego pobudzać, w dobrym utwierdzać, do dobrego pobudzać, w dobrym utwierdzać i uświęcać.

Chrystus Pan przed opuszczeniem tej ziemi powiedział apostołom swoim: „poproszę Ojca, a innego pocieszyciela da wam, aby mieszkał z wami na wieki”[1].

O WYCHOWANIU – ZAMOYSKA. WNIEBOWSTĄPIENIE

Tagi

Jadwiga Zamoyska, niebo, Wniebowstąpienie, wychowanie, śmierć, śmierć nagła

„Rozpamiętywanie o Wniebowstąpieniu inną jeszcze przynosi naukę, którą w wychowaniu na pamięci mieć trzeba”. Prawda o Wniebowstąpieniu związana z prawdą o niebie i śmierci ma także ogromne znaczenie wychowawcze, o czym przekonuje w swoim tekście Pani Zamoyska.  Autorka proponuje by dzieci uczyć wiązać myśl o Wniebowstąpieniu z pamięcią o warunkach niezbędnych do osiągnięcia życia wiecznego. Rady te jednak możemy zastosować także w dojrzałym już wieku. Słowa Generałowej przypominają jak rozumieć chrześcijańskie prawdy wiary, jak je stosować praktycznie w życiu i jak wiara w Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie daje męstwo do znoszenia po Bożemu wszelkich boleści a przede wszystkim śmierci bliskich oraz własnej.

Juan Arecharaleta