Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXVI

Tagi

bł. Alan de la Roche, bł. Henryk Suzo, Henryk d’Osseville, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, św. Alfons, św. Alfons Rodryguez, św. Bernard, św. Edmund, św. Jan Vianney, św. Leonard

Św. Alfons Rodryguez dawał z niezrównaną dobrodusznością i prostotą tę radę: W każdej przygodzie z niezachwianą ufnością śpieszcie do Maryi!

Jak Święci zapatrywali się na te zewnętrzne praktyki?

 
Święci Pańscy kochali się w różnych zewnętrznych praktykach na cześć Królowej nieba.
Święty proboszcz z Ars, Jan Vianney, uprawiał w swojej młodości winnicę. Miał wtedy zwyczaj na kilka kroków przed sobą wbijać kij w ziemię, a na tym kiju przymocowywał figurkę Matki Boskiej, na którą często spoglądał, a potem wracał do pracy z podwójną gorliwością.
Św. Jadwiga, księżniczka polska, prawie zawsze miała w ręku obrazek swej Matki niebieskiej i trzymając go, umarła.

 
    Św. Edmund, arcybiskup w Canterbury, kazał wyryć na pierścionku: Ave Maria, a w dniu, w którym złożył ślub czystości, włożył ten pierścionek na palec statuy Maryi. Podczas nauki lubił mieć przed sobą obrazek Matki Najświętszej. – Przez to pobożne ćwiczenie – mawiał – nie tylko mój umysł otrzymuje więcej światła, ale i moje oczy mniej się męczą. Tak wiele słodyczy sprawia im widok Tej ukochanej Matki.

 
    Św. Alfons M-a Liguori nie zajął się żadną sprawą bez poprzedniego wezwania pomocy Królowej nieba. Imię Jej umieszczał na początku wszystkich listów i całował miejsce, na którym to święte Imię w książkach było wydrukowane. Wychodząc z domu, udawał się do kapliczki, aby się tam pokłonić Najświętszej Pannie i mówił do Niej z dziecięcą prostotą, że choć się oddala od Jej obrazu, to jednak serce swoje przy Niej zostawia.

Reklamy

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXV

Tagi

cuda, nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, różaniec, św. Jan Vianney

Maryja kocha nas, życzy nam zawsze jak najlepiej, w każdej chwili świadczy nam różne dobrodziejstwa, których często nie poznajemy. Również my możemy kochać Maryję, odnosić się do Niej z dziecięcą życzliwością, sprawiać Jej przyjemność przez dobre uczynki.

Całkowite oddanie się Matce Bożej

 

Różne praktyki nabożeństwa do Maryi

 
Prawdziwe nabożeństwo do Matki Bożej jest tylko jedno, a jest nim to, które ma potrzebne przymioty, to znaczy, które jest wewnętrzne, ufne, święte, stałe i bezinteresowne. Przejawy jednak tego nabożeństwa są liczne i różne. Stąd mamy rozmaite praktyki pobożne, którymi czcimy Najświętszą Panienkę. Wielorakie praktyki kultu mariańskiego możemy podzielić na dwie grupy, na wewnętrzne i zewnętrzne.

Praktyki wewnętrzne

 

Praktyki wewnętrzne nabożeństwa do Przenajświętszej Dziewicy są to akty rozumu i woli, tych władz duszy wewnętrznych, uzdolnionych cnotami wiary, nadziei i miłości, a wprowadzonych w danej chwili w ruch przez łaskę Boską uczynkową.

 
Taką praktyką wewnętrzną są: akty wiary w przywileje Matki Najświętszej; akty nadziei czyli ufności w jej pomoc; akty miłości, już to radości z Jej chwały, już to pragnienia, by przysporzyć Jej czci, już to uzgodnienia, już upodobania, już usiłowania sprawienia Jej przyjemności. To wszystko jest nader piękne, miłe Matce Najświętszej i dla duszy ludzkiej pożyteczne. Cenniejsze to, niż wiedza, niż nauki, niż bogactwa, niż wszystko złoto i srebro całej ziemi.

Święty proboszcz z Ars

Tagi

ks. Berthier, Najświętsza Maryja Panna, św. Jadwiga Śląska, św. Jan Vianney

           Dzieckiem jeszcze będąc, pracował ten święty w winnicy i umieszczał zawsze na paliku, który przed sobą w ziemię wtykał, figurkę Matki Boskiej i często wśród dnia, oczy i serce ku Niej podnosił. Taką w tem nabożeństwie czerpał siłę, że choć młodszy był od swego brata, dorównywał mu w pracy. Idąc za jego przykładem, czy przy pracy będąc, czy przy nauce, miejcie zawsze przed oczami obraz Najświętszej Panienki. Często na Nią spoglądajcie, a da wam łaskę, byście obowiązek wasz dobrze spełniły.

Św. Jadwiga, księżna śląska, trzymała często w rękach figurkę Matki Bożej. Umierając, tak silnie ją w dłoniach ściskała, że po śmierci nie można było jej z jej rąk wyjąć i tak z nią pochować ją musiano. Gdy w wiele lat później trumnę otwarto, znaleziono ciało całkiem już zniszczone, kości rozluźnione, jedynie palce, w których ową statuetkę trzymała, pozostały w pierwotnym stanie.

Dobrze, dzieci moje, uczynicie, mając zawsze na sobie statuetkę lub przynajmniej medalik ukochanej waszej Matki.

Ks. Jan Berthier, Książka dla dzieci, 1928, rozdział LXIX, str.168.