Św. J. Vianney – kazanie na IV Niedzielę Wielkiego Postu

Tagi

choroba, grzech śmiertelny, grzesznik, kara, piekło, Wolter, zaraza, Łaska Uświęcająca, śmierć, śmierć nagła, św. Franciszek Ksawery, św. Franciszek Salezy, św. Jan Vianney, św. Roch

Kazanie Świętego proboszcza z Ars warte przemyślenia szczególnie teraz, w dobie medialnych doniesień kreowanych przez władców tego świata; strachu przed chorobą czy innymi zagrożeniami z najbliższej przyszłości. Co ciekawe, Autor kazania odbierany jest jakoś chłodno i niechętnie nie tylko przez posoborowych prezbiterów…

Juan Arecharaleta

O śmierci grzesznika

Będziecie mnie szukać i w grzechu waszym pomrzecie. (Jan VIII, 21.)

Straszna to groźba, tem straszniejsza, że się kiedyś niezawodnie spełni. Powyższe słowa wypowiedział Jezus Chrystus do żydów, do ludu tak wielce umiłowanego i obsypanego tylu łaskami. O ludu niewdzięczny, co mogłem więcej dla ciebie uczynić? Ale nadejdzie kiedyś dzień, że mię szukać będziecie, a ja usunę się od was i pomrzecie w grzechach waszych, jakoście w nich żyli. Niezawodnie ciężka to, ale i słuszna kara. Chrześcijanin, otrzymawszy tyle dobrodziejstw od Boga, zagłusza swoje sumienie, grzeszy śmiało, chociaż wie doskonale, że każdej chwili morze życie zakończyć i iść na zgubę wieczną. Na próżno upominają go słudzy Pańscy, by porzucił złe nałogi, na próżno modlą się za niego i podają środki na uleczenie ran duszy. On na przekór trwa w grzechu i co chwila nowych dopuszcza się zbrodni. Drwi sobie z upomnień, natrząsa się z tych, którzy pragną dusze jego zachować od piekła. Czy nie słusznie, aby zginął w swym grzechu, by go opuścił miłosierny Bóg, który już tak długo czekał z wielką cierpliwością na jego nawrócenie? Wzgardzony Jezus Chrystus usunie się odeń i zostawi na łup rozpaczy, w rękach czarta. Okropną jest śmierć grzesznika dlatego, że ogarnia go rozpacz na myśl tylu popełnionych grzechów, tylu zmarnowanych łask i mąk, które są dlań zgotowane na wieki. Na ten temat przemówię do was dzisiaj:

I. Gdy mię zapytacie, co nazywamy złą śmiercią, odpowiem, że bolesną jest rzeczą, kiedy np. umiera mąż w kwiecie wieku, zdrowy, bogaty i pozostawia w sieroctwie dzieci i stroskaną małżonkę. Chory król Ezechiasz mówił do Boga: Jak to, o Boże mój, więc mam umrzeć w połowie dni moich, w kwiecie wieku? „Jam rzekł: w połowie dni moich pójdę do bram piekielnych”.[1] Również król Dawid prosił Boga, mówiąc: „Nie bierz mię w połowicy dni moich, lata twoje od wieku do wieku”.[2] Według niektórych zła to śmierć, kiedy kto ginie na szubienicy z rąk kata, albo umiera nagle od pioruna, w nurtach rozhukanych fal wodnych albo spada z wysokości albo zabija się na miejscu. W końcu twierdzą jeszcze ludzie, że złą jest rzeczą umrzeć na zakaźną chorobę, na morowe powietrze.

św. Jan Vianney – Na Środę popielcową o Pokucie

Tagi

cierpienie, cnota umiarkowania, Jezus Chrystus, ks. J. Górka, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, pokuta, popielec, umartwienie, św. Jan Vianney, żal za grzechy

„A przetoż pokutujcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze”

Dzieje Ap. III. 19.

Św. Piotr Apostoł wyrzuca żydom ich bogobójstwo i niewdzięczność względem Jezusa Chrystusa. Obecni poczynają płakać i mówią: Co mamy czynić, byśmy mogli znaleźć przebaczenie? Apostoł pociesza ich i wskazuje, że jedyna ich nadzieja i zbawienie w Jezusie Chrystusie, który umarł za grzechy wszystkich ludzi i zmartwychwstał: „A przetoż pokutujcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze!”

Wielu chrześcijan zaparło się również Jezusa Chrystusa, znieważając Go ciężko grzechami. Jakiż pozostaje dla nich środek ratunku? Pokuta i szczere nawrócenie. Kto żył dla świata i złego ducha, niech rozpocznie życie dla Boga i szczęścia wiecznego. W dzisiejszem kazaniu pragnę was pouczyć, jak należy pokutować za popełnione grzechy.

I. Nic niema tak słodkiego w życiu i przy śmierci, jak łzy i boleść serca za popełnione grzechy. Jedynie pokuta może zadosyć uczynić sprawiedliwości Bożej. Mówi św. Augustyn, że jeżeli sami nie będziemy się karali za nasze winy, ukarze nas ten, przeciwko któremu grzeszyliśmy. Jeżeli chcemy uniknąć chłost Bożych, karzmy siebie samych.

Mówi P. Jezus, że bez pokuty wszyscy zginiemy[1]. Po grzechu zmysły buntują się przeciw rozumowi. Jeżeli przeto pragniemy, by ciało podlegało duszy, należy je trzymać na wodzy. Jeżeli chcemy zjednoczyć się z Bogiem, musimy się również umartwiać duchowo.

Pismo św. wyraźnie wskazuje, że po upadku trzeba żałować i pokutować. Dowodem tego Dawid, który tak surowo pościł, iż zaledwie mógł się na nogach utrzymać z osłabienia[2]. Chociaż miał obietnicę, że mu Bóg grzech przepuścił, nie ustawał płakać do końca życia, łzami skrapiał łoże swoje. To samo czynił Piotr św.

Dlaczego czujemy wstręt do pokuty? Dlaczego nie żałujemy za popełnione grzechy? – Bo się nie zastanawiamy, jak ciężką zniewagę wyrządzaliśmy Bogu, jak wielkie nieszczęścia czekają nas przez całą wieczność. Czasami przyznajemy, że trzeba pokutować, ale w zaślepieniu swem odkładamy pokutę na później, jak gdybyśmy byli panami czasu i łaski Bożej. Każdy powinien się lękać o siebie, bo nie wie kiedy umrze, a zresztą Pan Bóg udziela łask tylko do pewnej miary. Miłosierdzie Boskie względem grzesznika ma pewne granice. Kiedy człowiek zuchwale brnie w grzechach i dopełni miary nieprawości, opuści go Bóg, jak sam powiada przez usta Jeremiasza proroka[3]. Niezbożny Antyoch, tknięty ciężką chorobą, zwraca się do Boga, płacze i upokarza się, obiecuje naprawić wszystkie zniewagi, świętemu miastu wyrządzone. Nie znalazł jednak przebaczenia, bo pokuta jego nie była szczerą, bo już dla tego złośnika wyczerpało się miłosierdzie Boże. To samo spotkało bezbożnego Woltera. D’Alemberta, Diderota, Jana Jakóba Rousseau i ich przewrotnych towarzyszy. O nich wszystkich można powiedzieć, co czytamy o wspomnianym Antyochu: „A modlił się ten złośnik do Pana, od którego nie miał otrzymać miłosierdzia”[4]. Niegodziwy Aman nie myślał o tem, że sam zawiśnie na owej szubienicy, którą gotował dla Mardocheusza[5]. Nie domyślał się także król Baltazar, że jego ostatnią zbrodnią będzie picie z naczyń świętych, skradzionych w Jerozolimie[6]. Nie spodziewali się również dwaj niemoralni starcy, że będą ukamienowani, namawiając do złego niewinną Zuzannę[7].

Na Trzech Króli. O Mędrcach ze Wschodu.

Tagi

Trzej Królowie, wiara, św. Jan Vianney

Widzieliśmy gwiazdę Jego na wschód słońca i przyjechaliśmy pokłonić się Jemu.

Mat. II, 2.

Dzień to szczęśliwy i pamiętny, kiedy miłosierny Zbawiciel w osobie Trzech Króli powołał nas z ciemności i bałwochwalstwa do wiary św. Tak jest, Trzej Mędrcy ze Wschodu są dla nas ojcami i wzorami wiary. Obyśmy ich chcieli godnie naśladować! Wołał niegdyś z uniesieniem miłości i wdzięczności św. Leon papież: „Aniołowie i mieszkańcy grodu niebieskiego, udzielcie nam promiennej miłości, byśmy mogli miłosiernemu Bogu podziękować za łaskę powołania do wiary świętej i zbawienia wiecznego”. Obchodźmy, Bracia, z weselem początek naszej wiary i nadziei! A na wzór Mędrców strzeżmy wiernie powołania swego i lękajmy się, by nas Bóg w gniewie swym nie odrzucił i nie ukarał jako żydów występnych, których prowadził jako matka dziecię, od czasów Abrahama aż do przyjścia Syna Bożego na świat, był dla nich obrońcą i oswobadzał z przeróżnych kłopotów. A ponieważ sami wzgardzili Jego dobrocią i łaskami, odrzucił ich jako niewdzięczników. I z nami może się stać to samo, i od nas może gdzieindziej przenieść wiarę, jeżeli jej nie będziemy okazywali uczynkami.

Aby poznać, jak nieocenionym skarbem jest powołanie do wiary św., należałoby się zastanowić nad ciemnotą, w której pogrążeni byli ojcowie nasi przed jej przyjęcie. Dobroć to niesłychana Boga naszego, że nas wezwał na łono Kościoła katolickiego pomimo naszej niegodności. Jak tu nie dziękować za to Stwórcy z głębi serca! Tyle ludów jęczy dotychczas w niewoli czarta i grzechu, a my jesteśmy dziećmi Bożemi. Aby się zachęcić do cnoty i żywej wiary, przypatrzmy się, jak to Trzej Królowie odznaczali się wiarą szybką, szlachetną i wytrwałą. Obok ich wiary nasza okaże się mdłą i słabą. Zachęcimy się też do miłości i wdzięczności względem Boga za dar naszego powołania.

Miłość bliźniego (fragmenty)

Tagi

cierpliwość, miłość bliźniego, św. Jan Vianney

Dam wam teraz przykład, który pokazuje, jak wygląda prawdziwa miłość bliźniego.

Pewien pustelnik spotkał na drodze biednego, pokrytego wrzodami kalekę. Biedak ledwo mógł się poruszać. Pustelnik zabrał go do swojej chatki i okazywał mu wszelką potrzebną pomoc. Kiedy wreszcie nędzarz odzyskał siły, eremita spytał go, czy nie chciałby pozostać w samotni razem z nim.

„Będziemy się wspólnie modlili – powiedział – służyli dobremu Bogu, a ja będę pamiętał o twoim pożywieniu.”

„Ach, jak się cieszę – odpowiedział nędzarz – Twoje miłosierdzie jest dla mnie szczęściem i pociechą!”

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXVI

Tagi

bł. Alan de la Roche, bł. Henryk Suzo, Henryk d’Osseville, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, św. Alfons, św. Alfons Rodryguez, św. Bernard, św. Edmund, św. Jan Vianney, św. Leonard

Św. Alfons Rodryguez dawał z niezrównaną dobrodusznością i prostotą tę radę: W każdej przygodzie z niezachwianą ufnością śpieszcie do Maryi!

Jak Święci zapatrywali się na te zewnętrzne praktyki?

 
Święci Pańscy kochali się w różnych zewnętrznych praktykach na cześć Królowej nieba.
Święty proboszcz z Ars, Jan Vianney, uprawiał w swojej młodości winnicę. Miał wtedy zwyczaj na kilka kroków przed sobą wbijać kij w ziemię, a na tym kiju przymocowywał figurkę Matki Boskiej, na którą często spoglądał, a potem wracał do pracy z podwójną gorliwością.
Św. Jadwiga, księżniczka polska, prawie zawsze miała w ręku obrazek swej Matki niebieskiej i trzymając go, umarła.

 
    Św. Edmund, arcybiskup w Canterbury, kazał wyryć na pierścionku: Ave Maria, a w dniu, w którym złożył ślub czystości, włożył ten pierścionek na palec statuy Maryi. Podczas nauki lubił mieć przed sobą obrazek Matki Najświętszej. – Przez to pobożne ćwiczenie – mawiał – nie tylko mój umysł otrzymuje więcej światła, ale i moje oczy mniej się męczą. Tak wiele słodyczy sprawia im widok Tej ukochanej Matki.

 
    Św. Alfons M-a Liguori nie zajął się żadną sprawą bez poprzedniego wezwania pomocy Królowej nieba. Imię Jej umieszczał na początku wszystkich listów i całował miejsce, na którym to święte Imię w książkach było wydrukowane. Wychodząc z domu, udawał się do kapliczki, aby się tam pokłonić Najświętszej Pannie i mówił do Niej z dziecięcą prostotą, że choć się oddala od Jej obrazu, to jednak serce swoje przy Niej zostawia.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXV

Tagi

cuda, nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, różaniec, św. Jan Vianney

Maryja kocha nas, życzy nam zawsze jak najlepiej, w każdej chwili świadczy nam różne dobrodziejstwa, których często nie poznajemy. Również my możemy kochać Maryję, odnosić się do Niej z dziecięcą życzliwością, sprawiać Jej przyjemność przez dobre uczynki.

Całkowite oddanie się Matce Bożej

 

Różne praktyki nabożeństwa do Maryi

 
Prawdziwe nabożeństwo do Matki Bożej jest tylko jedno, a jest nim to, które ma potrzebne przymioty, to znaczy, które jest wewnętrzne, ufne, święte, stałe i bezinteresowne. Przejawy jednak tego nabożeństwa są liczne i różne. Stąd mamy rozmaite praktyki pobożne, którymi czcimy Najświętszą Panienkę. Wielorakie praktyki kultu mariańskiego możemy podzielić na dwie grupy, na wewnętrzne i zewnętrzne.

Praktyki wewnętrzne

 

Praktyki wewnętrzne nabożeństwa do Przenajświętszej Dziewicy są to akty rozumu i woli, tych władz duszy wewnętrznych, uzdolnionych cnotami wiary, nadziei i miłości, a wprowadzonych w danej chwili w ruch przez łaskę Boską uczynkową.

 
Taką praktyką wewnętrzną są: akty wiary w przywileje Matki Najświętszej; akty nadziei czyli ufności w jej pomoc; akty miłości, już to radości z Jej chwały, już to pragnienia, by przysporzyć Jej czci, już to uzgodnienia, już upodobania, już usiłowania sprawienia Jej przyjemności. To wszystko jest nader piękne, miłe Matce Najświętszej i dla duszy ludzkiej pożyteczne. Cenniejsze to, niż wiedza, niż nauki, niż bogactwa, niż wszystko złoto i srebro całej ziemi.

Święty proboszcz z Ars

Tagi

ks. Berthier, Najświętsza Maryja Panna, św. Jadwiga Śląska, św. Jan Vianney

           Dzieckiem jeszcze będąc, pracował ten święty w winnicy i umieszczał zawsze na paliku, który przed sobą w ziemię wtykał, figurkę Matki Boskiej i często wśród dnia, oczy i serce ku Niej podnosił. Taką w tem nabożeństwie czerpał siłę, że choć młodszy był od swego brata, dorównywał mu w pracy. Idąc za jego przykładem, czy przy pracy będąc, czy przy nauce, miejcie zawsze przed oczami obraz Najświętszej Panienki. Często na Nią spoglądajcie, a da wam łaskę, byście obowiązek wasz dobrze spełniły.

Św. Jadwiga, księżna śląska, trzymała często w rękach figurkę Matki Bożej. Umierając, tak silnie ją w dłoniach ściskała, że po śmierci nie można było jej z jej rąk wyjąć i tak z nią pochować ją musiano. Gdy w wiele lat później trumnę otwarto, znaleziono ciało całkiem już zniszczone, kości rozluźnione, jedynie palce, w których ową statuetkę trzymała, pozostały w pierwotnym stanie.

Dobrze, dzieci moje, uczynicie, mając zawsze na sobie statuetkę lub przynajmniej medalik ukochanej waszej Matki.

Ks. Jan Berthier, Książka dla dzieci, 1928, rozdział LXIX, str.168.