O MIŁOŚCI OJCZYZNY. Z KAZANIA O. WORONIECKIEGO

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, miłość, O. Woroniecki, ojczyzna

Ujrzawszy miasto Jerozolimę płakał nad niem.

Łuk. XIX. 41

W tym ustępie ewangelji Chr. Pan daje nam cudowny przykład miłości Ojczyzny, bo choć przyszedł wszystkich zbawić, ukochał w sposób szczególny swój kraj i naród.

I my, idąc za przykładem Chr. P. powinniśmy nie ograniczając miłości dla drugich, mieć ją przedewszystkiem dla ziomków i Ojczyzny.

Nieraz dawaliśmy przy sposobności dowody tej miłości, ale czy nie w sposób raczej powierzchowny, wybierając co łatwiejsze, co nas mniej kosztowało.

Dobrze zrozumiana miłość Ojczyzny jest tylko zastosowaniem miłości bliźniego, bo przykazanie miłości bliźniego nie wymaga, abyśmy wszystkich zarówno kochali, dopuszcza stopniowanie. Nie można kochać osoby obcej tak, jak się kocha rodziców, lub tych z którymi w bliskich żyjemy stosunkach.

KOŚCIÓŁ W OCZACH WIARY – O. WORONIECKI

Tagi

cnoty, O. Woroniecki, wady, wiara, Znamiona Kościoła, życie nadprzyrodzone

„Bo my zapatrzeni jesteśmy nie w to co się widzi, ale w to czego się nie widzi, bo co widzimy znikome jest, a czego nie widzimy, wieczne”[1]

 

Każdy chrześcijanin świadomy swego wielkiego powołania ma życiem swym zdać egzamin z cnót teologicznych wiary, nadziei i miłości. Egzamin to trudny, wymagający zaparcia się siebie i głębokiego poddania się od wewnątrz działaniu bożemu. Czynniki te boże, nadprzyrodzone, nie sprzeciwiają się bynajmniej najlepszym, najszlachetniejszym aspiracjom przyrodzonym umysłu ludzkiego, ale je przekraczają, porywają w górę, wymagając podporządkowania i oddania do dyspozycji najwyższych celów i ideałów wszystkich zasobów duszy. Nie łatwo się temu poddać, tym bardziej, gdy obok tych szlachetnych aspiracyj wzrosły w duszy i niższe, mniej szlachetne, albo wprost złe skłonności, które stawiać będą mniej lub więcej świadomy opór działania łaski, mającej wyrwać człowieka z ciasnego kręgu przyrodzonych celów i zainteresowań.

Przyjrzyjmy się jak się ten egzamin z wiary odbywa i to nie tylko w swej fazie początkowej, wtedy gdy człowiek do niej dochodzi dopiero, ale szczególnie w późniejszych fazach, kiedy już jest w niej ugruntowany i winien nią żyć w całej pełni.

O. WORONIECKI – POCHWAŁA JAKO AKT POKORY

Tagi

cnoty, Kuźniczanka, O. Woroniecki, pokora

        Niejeden sądzi, że do ćwiczenia się w pokorze mało ma sposobności, mniema bowiem, że do tego służą jedynie upokorzenia. Zapewne, że bez pewnej dozy upokorzeń, nikt nie może stać się prawdziwie pokornym, a jednak, nie należy bynajmniej sądzić, aby jedynie upokorzenia ćwiczyły nas w pokorze, ćwiczy nas w niej również chętne chwalenie bliźnich.

Człowiek prawdziwie pokorny lubi chwalić i umie chwalić. Aby to zrozumieć, trzeba wiedzieć, iż istotą pokory nie jest wcale złe mniemanie o sobie, ale chętne korzenie się przed Bogiem i przed wszystkiem, co jest prawdziwie Bożego w bliźniem. Wiemy dobrze, jak często złe mówienie o sobie, wypływa z pychy, cierpiącej w ukryciu nad brakiem tej lub owej doskonałości i maskującej się pozorami pokory.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU. (CZ. II)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, kościół, Msza św., O. Woroniecki, łaska, życie nadprzyrodzone

III.

Jeśli się teraz zapytamy, jak się ma odbywać ten proces wychowania chrześcijańskiego, którego rezultatem byłoby harmonijne zjednoczenie pierwiastków przyrodzonych i nadprzyrodzonych i przeniknięcie łaską całego naszego życia codziennego, to odpowiedzi na to pytanie, winniśmy szukać w innych dogmatach.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU (cz.I)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, O. Woroniecki, życie nadprzyrodzone

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU[1]

 

Chrześcijańskie wychowanie charakteru nie jest jakimś procesem odrębnym od życia religijnego, któryby się rozwijał sam w sobie i tylko zdaleka, ubocznie, mniej lub więcej bezpośrednio ulegał wpływom dogmatu, czyli, innemi słowy, czynników nadprzyrodzonych.

Bynajmniej, chrześcijańskie wychowanie charakteru jest zagadnieniem rdzennie nadprzyrodzonem, zawartem w najistotniejszych dogmatach naszej wiary.

CO MA NAJWIĘKSZĄ WARTOŚĆ WYCHOWAWCZĄ CNOTY POBOŻNOŚCI?*

Tagi

cnota pobożności, Msza św., O. Woroniecki

        Po tych uwagach, mających na celu usunąć kilka przeszkód, które najczęściej utrudniają utrwalenie się w duszy gruntownej pobożności, przejdźmy teraz do pozytywnych czynników, mogących się najbardziej przyczynić do jej wychowania. Wysuniemy z nich na czoło jeden najważniejszy i niedość jeszcze do celów wychowawczych wyzyskany, a mianowicie udział we Mszy św.

Publiczny kult Eucharystyczny, zapoczątkowany w połowie XIII w. i tak cudownie rozszerzający się w ostatnim stuleciu, nie doszedł jeszcze do pełni rozkwitu, szczególnie co dotyczy zrozumienia przez wiernych nieskończonej ważności Najświętszej Ofiary i owoców, które może przynieść, gdy zechcemy z nich korzystać. Jednym z nich jest właśnie zdolność wychowania pobożności w młodych duszach, w czym Msza św. niczym nie może być zastąpiona. Najważniejszą jest tu sama obecność Chrystusa, ponawiającego bez końca wśród nas swą ofiarę; tu jest samo źródło świętości, promieniującej z ofiary Eucharystycznej.

Przeżyliśmy w ostatnim pokoleniu bardzo znamienny nawrót do dawnych tradycji zarówno w sprawie częstej Komunii św. jak i wcześniejszego przypuszczania do niej dzieci, i oba wiekopomne dekrety Piusa X przyniosły już swe owoce. Podpisując dekret o wczesnej i częstej Komunii dzieci, miał on powiedzieć: „to nam da święte dzieci”. Słowa te okazały się zaiste prorocze. Ale z punktu widzenia wychowawczego, który nas tu obchodzi, niezmiernej doniosłości jest też i to, co by się chciało nazwać oprawą Ofiary Eucharystycznej, ten cały zespół modlitw, postaw i czynności, który w ciągu wieków się ukształtował, aby utworzyć to, co nazywamy Mszą św. Wartość jej pod względem wychowawczym da się sprowadzić do trzech punktów: oto wymaga ona postawy czynnej, wciąga do czynu całego człowieka i przy tym wiąże go z innymi we wspólnej społecznej akcji.

WARUNKI, ŻE MODLITWA BĘDZIE NIEODZOWNIE WYSŁUCHANA (O. WORONIECKI)*

Tagi

modlitwa, O. Woroniecki, pobożność

Fragment z § 55. Wychowanie cnoty pobożności O. Woronieckiego

 

Wreszcie jest jeszcze jedno źródło załamań się pobożności i zniechęceń na modlitwie, które winno być od początku usunięte: oto wiele się mówi o skuteczności modlitwy, o możności uzyskania przez nią wszystkiego, a ta nasza ufność opiera się na zapewnieniach i obietnicach samego Zbawiciela. Są one szczególnie zachęcające w przemówieniach po ostatniej wieczerzy, kiedy raz po raz powtarza swym uczniom, że o cokolwiek prosić będą Ojca w imię jego, on to im uczyni.[1] Tymczasem nieraz się zdarza, że nie otrzymujemy tego, o cośmy się modlili, i to wielu zraża i osłabia ich pobożność. Należy więc zaraz na początku życia religijnego jasno wytłumaczyć, jakie są warunki zapewniające modlitwie, że będzie nieodzownie wysłuchana, aby oszczędzić zawodów i zniechęceń. I tu warto streścić naukę św. Tomasza, który sprowadza te warunki do czterech.[2]