ROLA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W ŚWIETLE NAUKI ŚW. PAWŁA

Tagi

cnoty, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Poczęcie, O. Woroniecki, łaska, św. Paweł Apostoł

Wiemy dobrze, że św. Paweł Matki Najśw. nie wspomina w swych listach; z wyjątkiem suchej wzmianki w liście do Galatów[1], gdzie Chrystus nazwany jest „uczynionym z niewiasty”, w czym jest może reminiscencja z Hioba[2], nie mamy żadnego śladu, aby myśl św. Pawła zatrzymała się nad stosunkami Jezusa do Swej Matki i nad rolą, jaka Jej została wyznaczona w planie Opatrzności Bożej. A jednak na tę rolę nauka św. Pawła rzuca nam potężny snop światła, a to dzięki temu, że listy jego zawierają bardzo głęboką doktrynę o związku dusz z Chrystusem i o tym udziale, do jakiego są one powołane w dziele Odkupienia.

Czy to w formie ogólnej, czy też w odniesieniu do samego siebie św. Paweł z wielkim namaszczeniem nas poucza o naszym związku z Chrystusem i o współpracy z Nim, toteż wolno nam te teksty zastosować i do Najśw. Maryi Panny i zapytać się jak Ona urzeczywistniła to zjednoczenie i tę współpracę, jaką rolę odegrała Ona przy Zbawicielu, czy i czym różni się Jej udział w Jego dziele, od udziału, który św. Paweł wszystkim duszom wyznacza, a który w szczególności samemu sobie przypisuje.

Apostoł narodów miał zdaje się jasną świadomość tego, że jemu przypadło w udziale pod natchnieniem Ducha św. wyjaśnić nam tajemnicę mistycznej naszej jedności z Chrystusem[3]. Zapewne, że prawda ta została bardzo wyraźnie objawiona nam przez samego Zbawiciela w Jego porównaniu do winnej macicy i latorośli[4], ale św. Pawłowi danem było tę samą prawdę później pogłębić, wyjaśnić i zastosować do wszystkich, zaczynając od siebie.

NIEPOKALANIE POCZĘTA NAJŚW. MARJA PANNA.

Tagi

cnoty, Niepokalane Poczęcie

(8 grudnia)

       W niezgłębionych wyrokach swoich postanowił Wszechmocny Bóg i Pan nasz stworzyć ten nasz widomy świat i umieścić w nim ludzi, żeby Go chwalili i służyli Mu, a przez to byli szczęśliwi na ziemi i przez wieczność. Ale i od wieków przewidział, że już pierwszy człowiek nadużyje wolnej woli i nie wytrwa w dobrem, ale zbuntuje się przeciw Niemu a przez to utraci łaskę i obiecane szczęście.

Dopuści zaś to Bóg, żeby pokazać swoją dobroć i miłość przez następne wielkie dzieło Odkupienia, gdyż dzieła tego dokona On sam, w drugiej Osobie swojej. Mianowicie On sam w Osobie Słowa stanie się człowiekiem i śmiercią męczeńską odkupi świat. Tak się istotnie, jak wiemy, stało. Ale żeby Syn Boży stał się prawdziwym człowiekiem, trzeba było, żeby miał matkę ziemską. A żeby znowu Ona mogła być godną, aby była zarazem matką wcielonego Boga, przystało, żeby była tak piękną i świętą, iżby tego piękna Jej, dobroci i wielkości nikt prócz samego Boga mieć nie mógł.

I oto właśnie uczynił to Bóg w Najświętszej Pannie Marji. Stworzył Ją tak niepojęcie piękną i świętą, że nietylko świat i aniołowie, ale On sam, Bóg, tą pięknością i świętością Jej się zachwyca. O jak piękna jesteś, Przyjaciółko moja, woła o Niej Duch Święty.

LILIOWĄ DROGĄ.

Tagi

cnota czystości, Niepokalane Poczęcie, Rycerz Niepokalanej

    Maryja stanęła na przedzie ogromnego orszaku świętych w pochodzie dziejowym Kościoła jako Virgo Inviolata Mater intemerata, Mater castissima – dziewica Niepokalana, Matka nienaruszona, Matka Najczystsza!

Taką być musiała!

Z Jej krwi miał wziąć ciało Syn Boży. Jej piersi mlekiem miał się karmić. Jej ręce miały Go pieścić, ramiona obejmować, usta całować.

 

Nie mogła Ona przelotnie nawet być pod sztandarem szatana przez grzech pierworodny, nie mogło w Niej być uczuć, które są następstwem tego grzechu. Bezwzględna niewinność musiała złączyć Jej ciało i duszę w cudowną harmonię z Bogiem.

 

Maryja Niepokalana! – taką być musiała i taką była!

 

NIEPOKALANE POCZĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY.

Tagi

dogmat, Niepokalane Poczęcie, Pius IX

       Przywilej ten „Niepokalanego Poczęcia” tak jest wielkim, że, jak utrzymują Ojcowie święci, gdyby pozostawiono było do wyboru Maryi: albo stać się Matką Bożą, albo być poczętą ze skazą grzechu pierworodnego, albo zostać poczętą bez zmazy, – lecz nie dostąpić godności macierzyństwa Boskiego, byłaby wolała nie być Matką Syna Bożego, byle być „Niepokalanie poczętą”.

 

Wskutek tego więc przywileju Najśw. Panna od tej chwili jest świętszą od wszystkich duchów niebieskich, owszem najświętszą, jako przeznaczona na Matkę Bożą i to tak dalece, iż od tej świętości już odpaść nie mogła, bo coraz bardziej w niej wzrastała; a znowu, ze szczególnej łaski Bożej, była na zawsze wolną od najmniejszego grzechu, nawet od cienia najlżejszej niedoskonałości. Nie dosyć na tem.

 

Najświętsza Panna nie tylko wolna była od grzechu pierworodnego i wszystkich jego zgubnych skutków, jakim podlegamy na duszy i ciele, rodząc się w grzechu pierworodnym, ale otrzymała łaskę, utwierdzającą Matkę Bożą raz na zawsze w świętości, że „świętość Jej była taką, że jej nikt, prócz Boga samego, nawet pojąć nie może.”[1] Ztąd św. Bernardyn mówi: że „świętość Maryi i Jej doskonałość jest jakby nieskończoną;” zaś św. Tomasz dodaje: że „Sam Stwórca najwyższy, wpatrując się w Nią, podziwia w Niej arcydzieło Swojej potęgi, dobroci, miłości i hojności!…”

 

NA DZIEŃ ÓSMY GRUDNIA

Tagi

Niepokalane Poczęcie, o. Maksymilian Kolbe

[Niepokalanów, przed grudniem 1938][1]

        Zbliża się święto w szczególniejszy sposób nasze, jako członków Rycerstwa Niepokalanej, święto naszej Hetmanki, Królowej i Matki w niebie, Niepokalanej.

 

Jak się do niego przygotować? – jak je najlepiej przeżyć? Przede wszystkim obmyjmy dusze nasze w Sakramencie Pokuty, by z nich usunąć skazy i w ten sposób choć nieco upodobnić się do Niepokalanej.

 

Następnie poprosimy Niepokalaną, by przygotowała serca nasze na godne przyjęcie Boskiego Jej Syna, Jezusa, w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza. Przystąpimy w tym Jej dniu Niepokalanego Poczęcia do Komunii św.

KS. MÄDER – MARIA ZWYCIĘŻY! cz. VI

Tagi

adwent, kościół, Ks. Mader, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Poczęcie

Zrozumiałym jest, że prawdziwy katolik dniem i nocą nie myśli o niczym innym, tylko by cały świat był katolicki i aby był zbawiony. Kto tego nie pragnie, nie ma prawa do miana katolika. Trzeba nam modlić się o duchowe panowanie Kościoła nad światem.

O ZDOBYWANIU ŚWIATA

 
Jest adwent, – późna noc. Wschodzi nowy, wielki dzień! Jeszcze nie wzeszło słońce – tylko wśród ciężkich gradowych chmur błyszczy jutrzenka. Chodzi tu o duchowe prawo natury. Kto zna chociażby tylko podstawy astronomii ducha wie, że wkrótce po jutrzence wschodzi słońce. Po Marii Jezus! W roku 1854 dnia 8 grudnia ukazał się na nocnym sklepieniu niebios czasów nowożytnych zwiastun dnia, który nadejdzie.

 

Gdy Pius IX ogłosił uroczyście dogmat o Niepokalanym Poczęciu, przeczuwał, że nadeszła chwila przełomowa. Spodziewamy się i ufamy najzupełniej – mówił jak prorok – że Najświętsza Panna, która cała piękna i bez zmazy, podeptała jadowitą głowę okrutnego węża i światu przyniosła zbawienie, która jest u Syna najpotężniejszą Orędowniczką całej kuli ziemskiej i która zawsze najskuteczniejszą była obroną przeciw herezjom, sprawi swym najpotężniejszym pośrednictwem, że święta Matka nasza, Kościół katolicki, po oddaleniu wszystkich trudności i usunięciu błędów, zakwitnie i panować będzie od morza do morza, by była jedna owczarnia i jeden pasterz! Wszechświatowy Kościół katolicki – pełną rzeczywistością.

 
Wskazówki zegara wieków nie cofają się. Jutrzenka stoi na niebie. Pius IX, Leon XIII, Pius X, Benedykt XV, Pius XI, którzy szerzej i dalej zdołali okiem sięgnąć, niż wszyscy inni, nie przestali od 75 lat wskazywać na to w licznych encyklikach. Jeszcze w r. 1904 pisał Pius X: Głos wewnętrzny zdaje się nam mówić, że wkrótce spełnią się nasze oczekiwania! Zbawienie nasze bliższe jest niż sądziliśmy.

 

W OCZEKIWANIU OKREŚLENIA DOGMATU WNIEBOWZIĘCIA NMP

Tagi

dogmat, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Poczęcie, Wniebowzięcie, Współodkupicielka

    Od czasu ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia N. Marii P. wzmagały się coraz bardziej w pobożności chrześcijańskiej prośby, tęsknoty i życzenia, by Stolica św. podniosła przywilej Wniebowzięcia N. Panny na te same szczyty nieomylnych orzeczeń swoich, do jakich wyniosła Niepokalane Poczęcie. Z tą prośbą zwracają się Ojcowie Soboru watykańskiego do papieża Piusa IX, lecz nieoczekiwane wypadki stanęły na przeszkodzie.

 

Na soborze watykańskim Wniebowzięcie nie zostało zdefiniowane. Ruch jednak trwa dalej i zmaga się zwłaszcza w naszym wieku. Toteż papież Pius XII na początku ostatniej wojny zajął się gorliwie tą sprawą, wezwał biskupów całego świata, by nadesłali mu swoje opinie, zorganizował osobne do tego komisje, złożone z dostojników Kościoła i uczonych teologów, by szczegółowo zbadały zagadnienia dotyczące tej doniosłej sprawy. Wszystkie te zabiegi i wysiłki zmierzają do tego, by ustalić dokładnie przedmiot ewentualnej definicji oraz uzasadnić naukowo objawioną prawdę o Wniebowzięciu Matki Bożej, a następnie omówić dokładnie jej stosowne znaczenie dla życia religijnego i duchownego w naszych czasach.

 

Zlecenia Niepokalanej

Tagi

Lourdes, Najświętsza Maryja Panna, Niepokalane Poczęcie, o. Maksymilian Kolbe, pokuta, św. Bernadeta

Wtedy niebiańska Pani otwiera złożone ręce, różaniec zesuwa w prawą, rozpościera obie ręce i przychyla je ku ziemi, a następnie wznosi znowu, składa i patrząc w niebo z niewymowną wdzięcznością mówi: – JAM JEST NIEPOKALANE POCZĘCIE

Któż nie słyszał o objawieniach się Niepokalanej w Lourdes, których prawdziwość poświadczają liczne cuda. Jak w różnych epokach życia ludzkości, tak i w naszych czasach, bo w roku 1858, Niepokalana podała rękę swym dzieciom, ginącym w odmętach niewiary i niemoralności. Miesiąc bieżący – to rocznica tej pamiętnej chwili. Dwie wtedy rzeczy poleciła Ona nam wszystkim.
Wybiła jedenasta w południe, kiedy mała Bernadeta wyszła z domu, by wraz z siostrzyczką Marią i koleżanką Joasią uzbierać gałęzi dla zgotowania obiadu. Na miejskiej łące i przy rzece wolno było wszystkim ubogim podejmować uschłe gałęzie i kawałki konarów, które bystra rzeczka z gór przynosiła. Tam też wszystkie trzy skierowały swe kroki. Już doszły do strumienia. Maria i Joasia zdjęły saboty i wnet przedostały się przez wodę na drugi brzeg obok Groty Massabielskiej. Wątła Bernadeta nie zdążyła jeszcze za nimi. Wtem słyszy szum jakby silnego wiatru. Ogląda się dokoła, czy nie ujrzy groźnych chmur nadciągającej burzy, ale ze zdziwieniem spostrzega, że gałązki drzew nawet nie drgały. Spojrzała w kierunku groty i… chciała krzyknąć, ale głos zamarł jej w gardle – w grocie ukazała się Pani przedziwnej piękności. Otaczała Ją jasność nie rażąca jednak oczu, ale dziwnie pociągająca. Wzrostu była średniego. W białej sukni z niebieską przepaską stała lekko na gałązce róży. Na stopach jaśniały dwie złote róże. Biała zasłona spływała z głowy. Nie miała żadnych naszyjników, diamentów lub innych ozdób. Ręce pobożnie złożone, a w rękach – różaniec święty. Bernadeta padła na kolana i wyjęła swój różaniec. Zjawiona Pani łagodnie i poważnie się żegna. Bernadeta czyni to samo i zaczyna odmawiać „Wierzę w Boga”, „Ojcze nasz”, a potem „Zdrowaś” jedno po drugim. Przepiękna Pani przesuwa też bielutkie paciorki swego różańca, ale usta Jej pozostają nieruchome. Zaledwie Bernadeta skończyła ostatnie „Chwała Ojcu”, Pani znikła. – Było to dnia 11 lutego.