GŁOSOWANIE RODZINNE

Tagi

Chrystus Król, demokracja, masoneria, O. Mateo, Pro Christo, Żydzi

Żydzi, chcąc rozbić i zniszczyć społeczeństwa chrześci­jańskie wmówili w nie, że najdoskonalszym ustrojem społeczno-państwowym jest demokracja i pięcioprzymiotnikowe głosowanie.

Fałsz wierutny! Najlepszy dowód, że dla siebie ciż sami żydzi zachowali ustrój skrajnie absolutystyczny, będący prze­ciwieństwem demokracji.

Narody chrześcijańskie poczynają z trudem wyzwalać się z fałszów żydowskich, narzucanych przez żydowsko-masońską „wielką” rewolucję francuską.

Jednym z objawów tego wyzwolenia jest odwracanie się od „równego, tajnego, powszechnego i jedno­stkowego” głosowania, a zwrot do głosowania rodzin­nego.

Zwrot ten najsilniej objawia się we Francji, gdzie dykta­tura żydowsko-masońska najboleśniej dała się we znaki i gdzie od wybuchu wojny światowej najwięcej pracuje powszechnie znany w świecie apostoł Serca Jezusowego, O. Mateo.

Zrozumiał ten bojownik Chrystusa Króla, jakie niebez­pieczeństwa grożą rodzinie i społeczeństwu stąd, że wybór wła­dzy oddano ludziom częstokroć niepoczytalnym, młokosom 21-letnim, głupim, namiętnym, niedoświadczonym, żadnemi poważnemi obowiązkami nie związanym. Władzę z ich wyborów po­chwycili szarlatani i kanalja masońska i ukuli z niej oręż do walki z Bogiem.

SĄD NAD ŻYDOSTWEM

Tagi

masoneria, polityka, Pro Christo, Żydzi

Dla nas Polaków, którzy zdajemy sobie sprawę, jak zostaliśmy przez Żydów opanowani, dzieło ks. prof. Trzeciaka posiada doniosłość wyjątkową, gdyż otwiera nam szeroko oczy
na niebezpieczeństwo grożące Ojczyźnie, wykrywa żydowskie podstępy i budzi ducha samoobrony.

W ostatnich tygodniach ukazała się książka pod tytułem  „Mesjanizm a kwestja żydowska”, której doniosłość okaże się niebawem w życiu. Autorem jest długoletni profesor Akademji Duchownej w Petersburgu, znawca Rosji carskiej i naoczny świadek przewrotu bolszewickiego, Ks. Dr. Stanisław Trzeciak,  który w obronie więźniów dręczonych przez bolszewików nie­jednokrotnie omal życia nie postradał. Podziwiać należy i na­śladować jego odwagę, z jaką wyciąga na światło dzienne podłości żydowskie i wzywa narody do samoobrony.

Takie rzeczy można i dziś głową przypłacić. Pamiętamy zagadkową śmierć generała hr. Czerep-Spirydowicza przed 7 lub 8 laty zamordowanego w Ameryce we własnem mieszkaniu.

Kilkadziesiąt lat życia poświęcił walce z żydostwem i masonerją. Doszedł do wniosku, że światem wstrząsa banda około 300 zakonspirowanych żydów, „podziemny Sanhedryn”, który z szatańskim uporem i przewrotnością dąży do znisz­czenia narodów chrześcijańskich i zapanowania nad światem.

Generał wzywał narody, aby się porozumiały, stworzy­ły sąd międzynarodowy i skończyły raz na zawsze z bandą satanistów.

W szczególności odwoływał się do narodów słowiańskich, jako najbardziej zagrożonych. Wyznaczył nawet zjazd wszechsłowiański w Stanach Zjednoczonych. Niestety, na tydzień przed zjazdem znaleziono generała w jego mieszkaniu uduszo­nego gazem świetlnym.

W TROSCE O POKÓJ.

Tagi

masoneria, pokój, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Zbroją się gwałtownie najbardziej ci, co najwięcej o pacyfikacji świata mówią i najgłośniej zaręczają o swych zamiarach nieagresywnych, czysto pokojowych.

Była noc. Cicha, spokojna – niewypowiedzianych wdzięków pełna. Niebo wyiskrzone gwiazdami zdawało się schylać troskliwie i miłośnie nad biedną, zmęczoną ziemią.

Hyży wiatr popędził w pobliskie góry i roztrzaskał się o ich skaliste, wyniosłe piersi. Ostatnie jego echa przyczaiły się gdzieś w jarach i parowach – a nad światem zapanowała błoga cisza.

A w tę cudną, pełną mistycznych woni i nastrojów, noc – tam, opodal Betlejemu, w skalnej pieczarze „Słowo Ciałem się stało”.

Nędzna, wilgotna, stęchlizną śmierdząca szopa – stała się przybytkiem, w którym raczył zamieszkać Bóg, jawiący się wśród ziemi wygnańców. I gdy ludzie spali, nieświadomi szczęścia, jakie ich spotkało, na powitanie Króla królów, przybieżały niebiańskich duchów wojska niezliczone, śpiewając chwałę Bogu, a ludziom pokój ogłaszając.

„Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.

Tysiąclecia czekały z utęsknieniem tej blaskami nadprzyrodzonych dziwów płonącej nocy. Tysiąclecia wzdychały za Tym, co tej nocy niezapomnianej rodzi się zdala od sadyb ludzkich, na garści słomy.

A tysiąclecia następne spoglądać będą z rzewnem rozradowaniem na cud tej cichej betlejemskiej nocy. Tysiąclecia nowe wspominać ją będą z czcią i wdzięcznością, wielbiąc Narodzonego za to błogosławione Jego przyjście.

 

Już 19 wieków obchodzi świat z radością pamiątkę uniżenia Bóstwa, które, zapomniawszy swego majestatu i potęgi, przywdziało nędzną szatę ludzkiej natury. Już prawie 2 tysiące lat rozbrzmiewają nad nami rozkoszne śpiewy nieba wysłańców, głoszących pokój ludziom.

A świat, choć ochrzczony, mimo to nadal nie zna Chrystusa, nie zna Jego ducha, Jego miłości – ale żyje swojem życiem, życiem ciała, życiem pogańskiem, karmi się nienawiścią, nikczemnością, grzechem.

MILICJA NIEPOKALANEJ A CZASY DZISIEJSZE.

Tagi

masoneria, Milicja Niepokalanej, miłość bliźniego, o. Maksymilian Kolbe

„Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie, Boże” – mówił jeszcze przed setkami lat św. Augustyn. Bieżące lata, zupełnie bez przesady, również można nazwać czasami niespokojnymi. A przyczyna tego też nie jest inna. Najgłośniej może krzyczy bezbożnictwo komunistyczne i stara się rozsiewać swoje zacofane przesądy, gdzie tylko się uda. U jego źródła możemy spokojnie postawić występną mafię, której na imię masoneria. Ręką zaś, która tym wszystkim manewruje do jasno określonego, swojego samolubnego celu, to – jak coraz wyraźniej wykazują dociekania – wszechświatowe żydostwo.

Nie znaczy to, żeby wpośród Żydów nie można było znaleźć ludzi uczciwych, ani żeby wpośród zapisanych na listę bezbożników nie było ludzi otumanionych tylko, a nawet, żeby pośród apostołów nierozumnego podnoszenia pięści ku bliźnim czy ku Stwórcy nie było karierowiczów, którzy w głębi duszy czują wyraźnie protesty.

NASZA POTĘGA.

Tagi

masoneria, Milicja Niepokalanej, o. Maksymilian Kolbe, różaniec, Rycerz Niepokalanej

[Grodno, przed październikiem 1926][1]

    W „Protokołach Mędrców Syjonu”, czyli tej prawdziwej głowy masonerii, tak piszą oni o sobie: „Kto lub co zdolne jest obalić siłę niewidzialną? A siła nasza jest właśnie taka. Masoneria zewnętrzna służy do ukrycia jej celów, plan zaś działania tej siły, a nawet miejsce, gdzie się znajduje, nie będzie nigdy ludziom wiadome”.

Panowie, na wasze szczęście my zdolni jesteśmy obalić siłę niewidzialną! Mówię „na wasze szczęście”, bo nie macie pojęcia, jak słodko jest służyć wiernie Bogu i Niepokalanej.

Twierdzę, że jesteśmy zdolni was obalić i obalimy.

Ciekawiście może, kto my jesteśmy, że tak dufamy naszej potędze. Otóż jesteśmy wojskiem, którego Wódz zna każdego z was, patrzał i patrzy na każdy wasz czyn, słucha każdego waszego słowa, a nawet… nawet  żadna wasza myśl nie ujdzie Jego uwagi. – Powiedzcie sami, czy w takich może być mowa o tajemnicy w planach, o ukryciu i niewidzialności? Gorzej jeszcze (a właściwie dla was lepiej); tak jesteście zaszachowani, że tylko te ruchy uczynić możecie, na które nasz Wódz dla swoich mądrych celów wam pozwoli i bylibyście już dawno w proch zmiażdżeni, gdyby nasz Wódz tylko skinął na znak zgody i jemu tylko zawdzięczacie, że was jeszcze ziemia na swej powierzchni cierpi. Tak dla was miłosierny.

A wiecie dlaczego?

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. II)

Tagi

kościół, masoneria, rodzina, Rycerz Niepokalanej, socjalizm, zagrożenia

 Przedewszystkiem wierność i posłuszeństwo nakazom Wiary św. czyli życie prawdziwie katolickie – oto środki, które uchronią nas od strasznych zamierzeń międzynarodowej masonerji, wroga Boga, Kościoła, narodów i państw.

(dokończenie)

Gdy zważymy, że mason, to ciągły rewolucjonista, gdy uprzytomnimy sobie podwójne jego oblicze jedno wobec lóż, drugie w stosunku do społeczeństwa, gdy wreszcie poznaliśmy jego działanie (w imię „pokoju” prowadzi ludzkość do krwawej rewolucji), wówczas łatwo zrozumiemy ustosunkowanie się masona do różnych problemów życiowych.

MASONERJA A KOŚCIÓŁ.  W programie swej działalności masoni na pierwszem miejscu stawiają zniszczenie Kościoła katol. „Walka, wszczęta pomiędzy katolicyzmem a masonerją, jest to walka na śmierć i życie” (Oświadczenie Najwyższej Rady masońskiej).

Aby to przeprowadzić masoni nie działają otwarcie, lecz skrycie. Przedewszstkiem usypiają czujność katolików, by w odpowiednim czasie nagle przystąpić do czynu, jak to uczynili np. w Hiszpanji kilka lat temu. „Z prawdziwą radością stwierdziliśmy, – mówił o tych wypadkach Edward Gamas, mason 33 stopnia – że nasi bracia w Hiszpanji zdołali zerwać pęta i wpuścić trochę światła wolności”.

Metody ich walki z Kościołem katol. dobrze i sprytnie obmyślili. A walczą ostrożnie, aby przed czasem nie zdradzić się z swemi zamiarami. Przedewszystkiem ośmieszają Biblję, wspierają przeciwników duchowieństwa, wyśmiewają księży i rozgłaszają ich prawdziwe a jeszcze częściej zmyślone wady i grzechy, walczą przeciw papiestwu, w imię haseł narodowych usuwają zakony od pracy społeczno-religijnej, do znudzenia powtarzają, stare zarzuty przeciw  Kościołowi itp. Wydawnictwa masońskie – pornograficzne upadlają dusze, wciągając w bezdenne topieliska wyuzdania i swobody zmysłów w imię wolności i postępu. A gdy już poczują się na siłach – przystępują do realizowania swych planów: najpierw usuwają zakonników, potem zamykają kościoły, prześladują duchowieństwo – słowem walczą zawzięcie z Kościołem, nie przebierając w środkach, jak to dzieje się po dziś dzień w Meksyku.

„Bracia – wołał w 1922 r. mason Huart – jeżeli nie chcemy, by zabójczy dla myśli ludzkiej cień (Kościół)… rozpostarł się i zgęstniał nad całym światem, zniszczmy ten symbol hańby i okropności, to szkodliwe dla ludzkości gniazdo i wznówmy zaciętą starą walkę…”

 

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. I)

Tagi

katolicy, kościół, masoneria, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Masonerją kieruje duch zła – szatan. Niepokalana Dziewica zetrze jego pyszny łeb. Módlcie się tylko o to gorąco, w tem wasza największa siła, moc przekonań i potęga czynu.

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO[1]

      W ub. roku wyszła z druku niewielka ale bardzo ciekawa książka Verax’a o masonerji. Choć czytałem o działalności tej przewrotnej organizacji wiele prac poważnych autorów, to jednak fakt, że wyszła ona spod pióra byłego masona, skłonił mnie do uważniejszego jej przestudjowania.

 

Z książki tej wybrałem garść faktów i zwierzeń wodzów masonerji, aby je powtórzyć Czytelnikom „Rycerza”. W chwili obecnej przeważna część katolików nic nie wie o tej bezbożnej organizacji. Tysiące może nie wiedzą, że mason, to człowiek rujnujący w najbardziej wyrafinowany sposób dobro na ziemi.

 

Codziennie każdy z nas spotyka go na ulicy, rozmawia z nim lub czyta jego artykuły w pismach nie wiedząc o tem. A tymczasem on zapuszcza swe sieci coraz dalej…

Czem jest masonerja?

Na to pytanie niełatwo znaleźć odpowiedź: Wolnomularstwo jest tak ukryte, że trudno dociec jego istoty. „Sekret masoński – to źródło jej potęgi” – powiedział mason Méfois w roku 1921. Mimo to, na podstawie doniesień francuskiej prasy wolnomularskiej, można zestawić główne wytyczne działalności masonów.

 

DUCH MASOŃSKI: Wolnomularstwo owiewa specyficzny właściwy mu duch masoński. Ten, kto pragnie należeć do grona „braci od kielni i młota”, musi złożyć zaświadczenie, że jest ateuszem, czyli, że nie wierzy w Boga, że każda religja jest dla niego obojętną, z wyjątkiem Kościoła katolickiego, z którym należy walczyć. „My masoni musimy całkowicie obalić i pokonać katolicyzm”( Hasło „Biuletynu Wielkiego Wschodu”[2]). A dalej: „Nigdy nie byłem tak wzburzony, jak wówczas, kiedy usłyszałem w Izbie oświadczenie ministra spraw zagranicznych, że najwyższy autorytet moralny znajduje się w Rzymie. Papiestwo w ciągu dziejów uprawiało wyłącznie politykę zbrodni lub też mordu” (Sprawozd. z konwentu Wielkiego Wschodu).

TYRANJA MASOŃSKA

Tagi

katolicy, kościół, masoneria, wolnomyślność

       Belgja, a w szczególności jej stolica Bruksela, jest ośrodkiem licznych organizacyj masońsko-liberalnych, miejscowych i międzynarodowych, które w tym nawskroś wolnościowym kraju mają możność szeroko rozwijać swą działalność, wypowiadając ostrą walkę wszystkiemu, co katolickie.

 

Uwagę na tę organizację zwrócił znów w tej chwili uroczysty obchód stulecia uniwersytetu w Brukseli, który jest naukową placówką wojującego liberalizmu oraz terenem, na którym przygotowuje się i rekrutuje przyszłych członków licznych lóż masońskich.

 

Cofnijmy się na chwilę o sto lat wstecz. 4-go listopada 1834 r. został otwarty w Mechlinie, a następnie przeniesiony do Lowanjum uniwersytet katolicki. W sferach liberalnych zawrzało. Teodor Verhaegen na posiedzeniu masońskiej „Loży Przyjaciół Filantropów” (Loge des Amis Philantropes) rzucił wezwanie do utworzenia w Brukseli uniwersytetu liberalnego. Projekt ten został przyjęty z entuzjazmem. Loża uchwaliła zorganizowanie takiej uczelni, któraby służyła jako przeciwwaga uniwersytetowi katolickiemu.

KOŚCIÓŁ A SOCJALIZM

Tagi

kościół, masoneria, Rycerz Niepokalanej, socjalizm

[Grodno, przed lutym 1923][1]

      Nieraz można usłyszeć pytanie: „dlaczego Kościół potępia socjalizm?” I mnie niedawno to pytanie postawiono. Obiecałem dać odpowiedź w „Rycerzu”, niech więc teraz obietnicę spełnię.

 

Szczupłe ramy artykuliku nie pozwalają mi na obszerne omówienie zaczątków, istoty, rozwoju i różnych objawów socjalizmu; ograniczę się więc tylko do ogólnego ujęcia zasadniczych jego podstaw w ich stosunku do Kościoła. Każdy system, czy to polityczny, czy ekonomiczny, czy w ogóle społeczny, musi się oprzeć na istotnym realnym stanie rzeczy, a nie hołdować twierdzeniom nieuzasadnionym i mrzonkom wybujałej wyobraźni. – A jednak socjalizm właśnie na to choruje.

 

Twierdzenie bezpodstawne – to powtarzane w nieskończoność a nigdy nie udowodnione zdania, że nie ma Boga, duszy nieśmiertelnej, życia pozagrobowego, nieba, piekła itd. Ten, zdaniem Mussoliniego, już przeżytek dla naszych czasów jeszcze wciąż pokutuje w umysłach szerokich mas; i na tych to podstawach wznosi się socjalizm. Posłuchajmy mistrzów. Bebel: „Nie bogowie stworzyli ludzi, lecz ludzie stworzyli bogów i Boga”[2]. Liebknecht: „Co do mnie, z religią dawno się załatwiłem. Pochodzę z czasów, gdy studenci niemieccy wcześnie wtajemniczeni byli w zasady ateizmu”[3]. Hoffmann uważa tajemnicę Trójcy Przenajświętszej, Bóstwo Pana Jezusa, nieśmiertelność duszy i zbawienie wieczne za najbardziej utopijną utopię. Dietzgen: „Jeżeli religia polega na wierze w pozaświatowe, nadziemskie istoty i siły wyższe, duchy i bóstwa, to demokracja bezreligijna być musi”. Przyjaciel zaś Marksa Leon Frankel pisze w swoim testamencie: „Nie wierzę ani w niebo, ani w piekło, ani w nagrody, ani w kary”[4]. A na posiedzeniu parlamentu 31 grudnia 1881 Bebel wyraźnie powiedział: „W dziedzinie politycznej dążymy do republiki, w dziedzinie ekonomicznej do socjalizmu, a w tym, co się nazywa dziedziną religijną, do ateizmu”.

 

Wzrok więc socjalisty, świadomego swojego celu, nie sięgnie poza trumnę, nie wydostanie się ponad świat czysto materialny. Zasklepiony w materii, całe swoje szczęście upatruje w zwierzęcym używaniu świata, a idealniejszy może o nauce i sztuce pomyśli.

MIŁOSIERDZIE MASOŃSKIE

Tagi

jałmużna, ks. Stanisław Załęski, masoneria, miłosierdzie

św. Antoni Padewski jest przykładem chrześcijańskiej jałmużny

    Przestrzedz tu się mamy przed owem jałmużnictwem czy miłosierdziem nowego posiewu, nazwałbym je masońskiem, jakiem się wiek nasz popisuje. Miłosierdzie XIX wieku esencyonalnie różne od miłosierdzia chrześcijańskiego; różni się motywami, sposobem i źródłem, z którego daje. Tamto daje jedynie z naturalnego, szlachetnego zresztą współczucia dla cierpiącego albo dla względów ludzkich, dla próżnej chwały i popularności; to zaś w dawaniu jałmużny chce spełnić głównie rozkaz Chrystusa i w każdym ubogim Chrystusa upatruje. Tamto afiszuje się w dziennikach, cieszy się reklamą, jest głośne i hałaśliwe podobne do miłosierdzia faryzeuszów, którzy otrębywać kazali po rogach ulic ile razy dawali jałmużnę; to zaś jest ciche i ukryte i niechętnie znosi, jeżeli ludzie przypadkiem o niem się dowiedzą, pomne na słowa Chrystusa: „Strzeżcie się, abyście jałmużny waszej nie czynili przed ludźmi dlatego, abyście byli widziani od nich; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebiesiech. Przetoż gdy czynisz jałmużnę, nie trąb przed sobą jako obłudnicy czynią w bożnicach i na ulicach… ale gdy czynisz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja, aby jałmużna twoja była w skrytości, a ojciec twój który widzi w skrytości, ten ci jawnie odda”. (Mat. VI, 1-5).

 

Chrześcijańskie miłosierdzie daje ze swego i nie tylko z tego co mu zbywa, ale ogranicza swoje wydatki, odmawia sobie niejednej godziwej przyjemności, trudzi się i pracuje, byle tylko miało więcej, aby dać więcej ubogiemu; to zaś miłosierdzie XIX wieku daje najczęściej z cudzego.

 

I wyrobiło się u nas ono śmiejące się, tańcujące, podskakujące miłosierdzie, co to ząbki susząc, bawiąc się w najlepsze, próżności i innym niedobrym instynktom dogadzając, łzę ociera cierpiącemu; marnuje tysiące, aby dać dziesiątkę ubóstwu. Mam tu na myśli owe teatra amatorskie, bale i festyny na cele dobroczynne, – istna karykatura miłosierdzia, której nawet poganie nie znali.