Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLIX

Tagi

Ks. Feliks Cozel, spowiedź, śmierć, śmierć nagła

II. Dlaczego to ludzie tak śmierci się boją?

1. Pierwsza przyczyna jest naturalna, na samej naturze naszej oparta, bo śmierć czyli ta rozłąka jest naturze naszej przeciwna. Dusza jest z ciałem złączona w jedną istotę, w jedno >>ja<<; w nas niema, ściśle biorąc dwóch istot, ale tylko jedna; – dusza w człowieku jest jakby ucieleśniona, a ciało z duszą złączone jest przez tę duszę ożywione, jakby uduchowione. Dlatego po śmierci ludzkiej, kiedy dusza ludzka z ciała wynijdzie, i to ciało martwe, ten trup ludzki jest całkiem innem ciałem, mającem zupełnie inne własności, aniżeli ciało ludzkie żyjące. Otóż człowiek, mający od Boga z natury zmysł zachowawczy, przywiązanie do życia, dlatego tak się boi śmierci, tej rozłąki duszy od ciała. I im bardziej on do ciała i rozkoszy jego i do świata przywiązany, tem ten strach przed śmiercią jest większy!

 

2. Drugą przyczyną bojaźni śmierci jest: że śmierć jest karą Boską za grzech pierworodny, a każda kara jest zwykle bolesną, a tem bardziej ta kara śmierci. Dlatego i wśród kar ludzkich najstraszniejszą i najbardziej obawianą karą jest kara śmierci.

Reklamy

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLVII

Tagi

choroba, dzieci, Komunia św. wielkanocna, Ks. Feliks Cozel, Sakramenty, śmierć

   3. I do chorych dzieci trzeba kapłana wezwać…

         Nieraz ciężko chorują i dzieci, a gdy są w niebezpieczeństwie śmierci, to wedle nauki Kościoła św. rodzice powinni w takich wypadkach wezwać księdza, a jego rzeczą i obowiązkiem będzie takie dziecko pouczyć i rozsądzić, czy je ma wyspowiadać czy nie. Bo choćby dziecko nie było jeszcze przedtem nigdy do św. spowiedzi, ale jeśli ma już jakie takie używanie rozumu, jeśli wie coś o Panu Bogu, o dobrem i złem, i umie odróżnić dobre od złego, a tem samem zdolne już jest do popełnienia grzechu, to jest obowiązane i do spowiedzi (t.j. mniej więc ej około siódmego roku życia, a u rozwiniętych i prędzej nawet).

 

 

Zdarza się bowiem nieraz, że rodzice w takich wypadkach nie wołają księdza, zasłaniając się tem, że dziecko jeszcze głupie, że grzechów jeszcze nie ma, że do spowiedzi jeszcze nie było, że może jeszcze nie umrze i t. p., a tak dziecko takie niejedno, niby jeszcze głupie, ale do grzeszenia aż zanadto mądre i grzechem skalane, może nawet i śmiertelnym, w grzechu umiera i na wieki zginąć może, z winy bezbożnych rodziców, o duszę i zbawienie dziecka nie dbających! Znam wypadki, że umarły tak bez Sakramentów św. już 12-letnie dzieci! Oj, ciężka wtedy odpowiedzialność za duszę tych dzieci czeka takich rodziców na sądzie Boskim! O rodzice! miejcie litość nad duszami waszych i Bożych dziatek, miejcie litość nad duszami swemi własnemi! W chorobie trzęsiecie się nad ciałem dziatek, ażeby nie umarły, wzywacie lekarzy i ratujecie jak możecie, a kapłana, lekarza dusz, nie wzywacie, duszy dziecka pozwalacie na wieki zginąć i nic się o to nie troszczycie!

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLVI

Tagi

Ks. Feliks Cozel, Ostatnie namaszczenie, Sakramenty, śmierć, żal za grzechy

2. Wezwania księdza nie trzeba odkładać na ostatni czas!

           1. Zwracam też bardzo a bardzo uwagę na to, żeby zaopatrzenia chorego św. Sakramentami nie odkładać na ostatni czas, na ostatnie chwile chorego, a to dla wielu ważnych powodów! I tak chory potrzebuje do tego pojednania się z Bogiem swego współdziałania z łaską, potrzebuje swych sił umysłowych, swego zebrania i skupienia ducha, aby na dobrą spowiedź mógł się dobrze przygotować i żeby mógł należycie wzbudzić potrzebne i konieczne akty: wiary, ufności, żalu i miłości Bożej, – a do tego koniecznem jest mieć jeszcze jakie takie siły umysłowe; tem bardziej, że wzbudzenie tych aktów jest tem trudniejsze, im dłużej ktoś w grzechach nałogowych leżał, im bardziej do grzechów jest przywiązany i im mniej do wzbudzania tych aktów za życia był przywykł! – Spowiadałem raz w ciężkiej chorobie bardzo świątobliwego kapłana, a on mi powiedział wtedy: >>Mój księże! Jak to musi być trudnem wzbudzenia aktów potrzebnych przed śmiercią takiemu, który całe życie tych aktów nigdy nie wzbudzał i w grzechach leżał, kiedy mnie, co od dziecka do wzbudzania tych aktów przywykłem i co się całe życie codzień w nich ćwiczyłem, tak teraz w chorobie wzbudzenie tych aktów jest trudne!<<

 

Oj, wielką i bardzo wielką prawdę ten kapłan powiedział! Oby na to pamiętali ci, co to czytają, a nigdy może we wzbudzaniu aktów wiary, ufności, żalu za grzechy i miłości Bożej się nie ćwiczą! Nie odkładajcie więc wezwania kapłana na ostatni czas, na ostatnie chwile chorego! Tem bardziej, że i obecność kapłana i jego nawet rozgrzeszenie choremu nic a nic nie pomogą, jeśli przy tem rozgrzeszeniu prawdziwego żalu za grzechy mieć nie będzie!!!

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLV

Tagi

choroba, Ks. Feliks Cozel, miłosierdzie, modlitwa, Ostatnie namaszczenie, Sakramenty

     II. Staranie się o duszę chorych.

 

  1. Jak to ludzie boją się wezwać kapłana do chorego, a obawiać się nie powinni.

     1. O chore ciało starają się ludzie jeszcze jako tako, ale o ratunek duszy nieraz nietylko bardzo mało dbają, ale nawet wprost temu przeszkadzają, nie dopuszczają nawet księdza do chorego, aby tem, jak mówią, choremu nie zaszkodzić! Jedna osoba opowiadała mi, że czując się bardzo ciężko chorą i pragnąć kapłana, aby się z P. Bogiem pojednać, prosiła wszystkich o to, a nikt jej prośbie zadośćuczynić nie chciał. Wtedy zwróciła się w gorącej prośbie do Serca P. Jezusa, aby jej bez Sakramentów św. umrzeć nie dał i P. Jezus ją wysłuchał. Podobnie czytamy w życiu św. Stanisława Kostki, że kiedy brat jego niegodziwy nie chciał mu kapłana wezwać, to on udał się w gorącej modlitwie do św. Barbary, a ta mu uprosiła, że Aniołowie przynieśli mu cudownie Komunję św.

Obawa ta, aby choremu przez przyjęcie Sakramentów św. nie zaszkodzić, jest wogóle bardzo nierozumna i niegodziwa! Przecież Sakramenta św. są nie tylko dla chorych już umierających! Chory przez przyjęcie Sakramentów św. może się na duszy więcej uspokoić, a sam ten spokój duszy może już bardzo wiele przyczynić się do polepszenia zdrowia. W Komunji św. wstępuje przecież do duszy, z Bogiem pojednanej, sam Pan Jezus! najlepszy Lekarz, Dawca życia i zdrowia!! Nawet wielu lekarzy jest tego zdania, że moralne uspokojenie chorego na duszy przyczynia się bardzo do uzdrowienia chorego.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLIV

Tagi

choroba, Ks. Feliks Cozel, opieka

IV.
OPIEKA NAD CHORYMI.
WSTĘP.

       Od czasu, jak P. Bóg za grzech pierwszych rodziców wydał w raju wyrok: >>śmiercią pomrzecie!<< – ileżto chorób przykuło ludzi do łoża boleści, ileżto ludzie od tych chorób przecierpieli i przeboleli! Tam, gdzie miłość prawdziwie chrześcijańska nad chorymi czuwa, tam choroba znośniejsza. Boski nasz Mistrz i Nauczyciel, Jezus Chrystus, polecił nam, uczniom swoim, przedewszystkiem miłość bliźniego, mówiąc: Po tem poznają, żeście uczniami moimi, jeśli się miłować wzajemnie będziecie. A komuż tę miłość bardziej okazywać mamy, jeśli nie cierpiącym? A któż na naszą litość i współczucie bardziej zasługuje, niż chorzy, tak bardzo cierpiący?! – a zwłaszcza chorzy w rodzinie?! Św. Paweł pisze: >>Jeśli kto o swych, a najbardziej domowych, starania nie ma zaprzał się wiary i jest gorszy, aniżeli niewierny!<< (I. Timot. 5. 80).

 
P. Jezus, nasz Sędzia, powie w wyroku Swym ostatnim: Byłem chorym, a nawiedziliście Mnie! i dodaje: Coście uczynili jednemu z braci mojej najmniejszych, Mnieście uczynili (Mat. 25. 36-40). I któżby nie chciał doczekać się dla siebie tego łaskawego wyroku Boga-Sędziego!? Jeśli chcemy znaleść serce łaskawe u Jezusa, to miejmy serce łaskawe dla chorych! Tyle dusz pobożnych opuszcza świat i na całe życie poświęca się na usługę chorych w szpitalach. Nie każdy może to uczynić, lecz każdy może i powinien mieć serce i współczucie dla chorych w otoczeniu swem, i to serce i współczucie czynnie im okazywać! Chorych nie brak nigdy. Niemasz prawie domu, żeby od czasy do czasu chorych w nim nie było! Wszyscy będziemy prawdopodobnie kiedyś chorymi i będziemy potrzebowali i pragnęli współczucia i opieki w chorobie naszej. Czyńmy to teraz sami, kiedy zdrowi jesteśmy, dla tych chorych, którym możemy się w czemkolwiek przysłużyć, abyśmy potem sami w chorobie naszej pomoc i serce u ludzi znaleźli, a nagrodę od Pana Jezusa otrzymali.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLIII

Tagi

dzieci, grzech, Ks. Feliks Cozel, zagrożenia

5. Jeszcze o niektórych wadach w wychowaniu dzieci.

      A teraz zastanówmy się trochę, czy ogół rodziców tak pojmuje ten wielki i ważny obowiązek wychowania swych dzieci? Bynajmniej!

 

       1.Jeszcze o wychowanie ciała i zapewnienie dzieciom jakiegoś wykształcenia, to jako tako się starają, ale o prawdziwem, chrześcijańskiem wychowaniu, w całej pełni znaczenia tego słowa, na podstawie zasad nauki Jezusa Chrystusa i Kościoła św., wielu ani myśli ani nawet pojęcia niema! Wielu uważa dzieci jakby tylko jakiś >>przychówek<<, i więcej nieraz dbają i starają się o >>chudobę<< aniżeli o swe dzieci. I tak n. p. kiedy nawet z ich winy i niedbalstwa zachoruje i umrze im dziecko, to nieraz mniej dziecięcia żałują, niż straty bydlątka!

 

 

Czytałem raz historję, która rzeczywiście powtarza się nieraz.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLII

Tagi

dzieci, gniew, kara, Ks. Feliks Cozel

4. O karaniu dzieci.

       Jednym z bardzo ważnych czynników dobrego wychowania są kary. Że dzieci nieraz na upomnienie i na karę zasługują, nie potrzebuję tego dowodzić, mówi to każdemu jego poczucie, jego rozum i doświadczenie. Chcę tylko uwagę zwrócić na sposób i rodzaj kar.

 

1.  Pierwszą zasadą skutecznej kary jest, żeby nigdy odrazu, za każde najmniejsze wykroczenie dziecka zaraz nie karać, ale potrzeba zacząć od upomnienia, i to łaskawego, z miłością, >>bo kroplą miodu więcej się much złapie, niż beczką octu!<< Kiedy łaskawe upomnienia nie pomogą, to wtedy upomnieć ostrzej, bardziej surowo, a gdyby i to nie pomogło, z zagrożeniem kary. Ale pamiętajcie sobie, że nigdy nie powinniście tylko grozić, nie mając zamiaru kary wykonać, bo jak dziecko to spostrzeże, to z takiej groźby nic sobie robić nie będzie. – I dopiero wtedy, kiedy środki dobroci nie pomogą, posunąć się do kary, zaczynając od najmniejszej.

 

2. Drugą zasadą kary jest, żeby ona była konieczną, a przedewszystkiem sprawiedliwą i słuszną, t. j. żeby była zasłużoną, nigdy nie przekraczała miary popełnionej winy i żeby dziecko dobrze to poznało, że na karę zasłużyło, bo kara niesłuszna, niesprawiedliwa, bardzo źle oddziaływa na wychowanie i charakter dziecka.

 

Przy karaniu dziecka powinni rodzice głównie mieć na oku obrazę Boga, której dziecko się dopuściło, i obawiając się, aby ich dziecię i nadal Boga w podobny sposób nie obrażało i żeby P. Bóg za to dzieci i was potem nie karał, macie je ukarać.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XLI

Tagi

dobry przykład, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo

     3. Na jedną jeszcze rzecz wielkiej wagi i doniosłości muszę uwagę zwrócić, a mianowicie na zgodność postępowania waszego, t. j. żeby ojciec, matka i wszyscy, co wpływ na wychowanie dziecka mają, wobec dziecka przynajmniej jednej byli myśli, jednakowo postępowali żeby, kiedy ojciec jest stanowczy, matka nie była miękka i ustępliwa, bo wtedy byłoby to, co mówi Pismo św.: Jeden budujący, drugi psujący, cóż w zysku mają jeno pracę (Ekli. 34. 28). Nic tak na wychowanie i charakter dziecka ujemnie nie wpływa, nic tak na upór i samowolę dziecka nie oddziaływa, jak gdy zobaczy brak zgody i jednomyślności u ojca i matki, że ojciec n. p. nie pozwala, a matka bierze je w obronę przed ojcem, a może i powie, że ojciec niesłusznie tego albo owego dziecku odmawia i zakazuje, a nawet może potajemnie na to samo mu pozwoli, co ojciec zakazał. Niekiedy może się zdarzyć, że ojciec rzeczywiście niesłusznie coś dziecku zakazał, to wtedy lepiej to zamilczeć, niż tę niesłuszność wobec dziecka podnosić. Czasami jednak wyjątkowo może się matka za dzieckiem wstawić, a takie wstawienie się matki szkodliwem nie będzie, owszem nawet może dobrze wpłynąć, gdy n. p. dziecko widzi, że na słuszną karę zasłużyło, a tylko wpływ i wstawienie się matki od kary je uwolniło.

 

Daleko prędzej dzieci będą posłuszne, gdy będą widziały, że rodzice je prawdziwie kochają i że te rozkazy, pozwolenia i zakazy, nie pochodzą nigdy ze złego serca, z kaprysu i chwilowego tylko >>humoru<<, ale z rozumu i miłości! Takie postępowanie wedle chwilowego usposobienia i humoru nigdy dodatnio na dobre wychowanie dzieci nie wpływa.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XL

Tagi

Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, samowola, wola

2. Zastanówmy się teraz szczegółowo, jak to dzieci posłuszeństwa uczyć.

Pierwszą zasadą w tej mierze jest: łamać, i to stanowczo, wszelkie objawy ich samowoli i uporu! Trzeba dobrze odróżnić wolę od samowoli.

 

Wola jest to najszlachetniejsza władza duszy naszej, władza, której ma rozum przyświecać i która ma iść za rozumem, która ma chcieć to, co rozum za dobre i słuszne pozna i uzna. I gdyby nasi pierwsi rodzice nie byli zgrzeszyli, gdybyśmy w następstwie tego nie mieli złych skłonności, buntujących się przeciw rozumowi, toby wybór woli naszej był zawsze dobry i słuszny. Ale namiętności często rozum zaślepiają i prowadzą na bezdroża i manowce. Nieraz nawet rozumem dobrze poznajemy, co dobre, cośmy wybierać i czynić powinni, ale wola nasza osłabiona, zwłaszcza namiętnością, grzechami i nałogami, nie ma dość siły, aby się ponętom oprzeć i za wskazówką rozumu wybrać to, co wybrać powinna, t. j. dobre, ale idzie za ponętą namiętności i złych skłonności. >>Video meliora proboque, deteriora sequor<<, t. j. widzę to, co lepsze, i to co za dobre uznaję, ale gorsze rzeczy wybieram, powiedział już stary pogański poeta. I św. Paweł na to narzeka: Nie, co dobrego chcę, to czynię, ale złe, które nienawidzę, to czynię. Albowiem chcieć przy mnie jest, ale wykonać dobre nie znajduję, bo nie czynię dobrego, które chcę, ale złe, którego nie chcę, to czynię. Albowiem kocham się wespół z zakonem Bożym według wnętrznego człowieka, lecz widzę inny zakon w członkach moich, sprzeciwiający się zakonowi umysłu mego i biorący mnie w niewolę. Nieszczęsny ja człowiek! Kto mnie wybawi? Łaska Boża przez Jezusa Chrystusa Pana naszego! (Rzym. 7). Jesteśmy podobni do drzewa, które z natury pnie się do góry, a podgryzione i wichrami naginane, krzywi się i karłowacieje. Potrzeba więc woli naszej pala, do któregobyśmy ją przywiązali, potrzeba ogrodnika, któryby nas sprostował i odginał.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXIX

Tagi

intencja, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, życie nadprzyrodzone

8. Ostatnią wreszcie podstawą i zasadą prawdziwie religijnego wychowania jest nauczanie dzieci, aby się przyzwyczaiły do działania nie z pobudek li tylko czysto ziemskich, ludzkich, naturalnych, przyrodzonych, ale z pobudek wiary, nadprzyrodzonych!

      Każdy rozumny człowiek, kiedy coś czyni, czyni dla czegoś, dla jakiejś pobudki. Pobudki te mogą być różne: szukanie li tylko przyjemności, zysku, pochwały, słowem pobudki tylko naturalne, ziemskie; albo też mogą być pobudki wyższe, nadnaturalne, nadziemskie: chęć podobania się P. Bogu, zebrania zasługi dla nieba i inne.

 
Pobudki tylko naturalne są te, które nam podaje sama tylko zmysłowa natura, względy czysto ludzkie i doczesne. Unikanie złego i grzechu i choćby nawet najlepsze działanie z pobudek tylko ziemskich nie jest jeszcze cnotą chrześcijańską, prowadzącą do prawdziwej przed Bogiem zasługi w wieczności, ale jest tylko cnotą naturalną, pogańską.

 

W tym celu pobożni rodzice powinni przy porannym paciorku nauczać dzieci swe sposobu wzbudzania dobrej intencji i codziennie z niemi przy paciorku tę intencję wzbudzać,