Powracanie do grzechu

Tagi

bojaźń Boża, Bp Donald J. Sanborn, grzech, młodzież, nawyk, piekło, pokuta, łaska, żal za grzechy

Kazanie wygłoszone przez Bp. D. Sanborn’a w III Niedzielę Wielkiego Postu 2021r. (cytaty z Pisma Świętego w tłumaczeniu pochodzą z Biblii Jakuba Wujka).

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Dwa rodzaje grzechu powszedniego

Dzisiejsza Ewangelia (Łk 11, 14-28) mówi o pogorszeniu się stanu ludzkiej duszy po tym, jak znów stanie się mieszkaniem diabła, dlatego chciałbym wam dziś opowiedzieć o powracaniu do grzechu. Chodzi tutaj głównie o powracanie do grzechu śmiertelnego, choć istnieje powracanie do grzechu powszedniego. Są dwa rodzaje grzechu powszedniego. Pierwszy z nich nazywamy grzechem umyślnym, drugi jest popełniany w wyniku słabości. Umyślny grzech powszedni jest popełniany z zadowoleniem. Wiesz, że jest to grzech powszedni, ale go akceptujesz. Zazwyczaj grzechy obżarstwa, do których jesteśmy przyzwyczajeni i które mamy w nawyku są umyślnymi grzechami powszednimi.

Z drugiej strony, grzechy popełniane w wyniku słabości nie są całkowicie umyślne. Są to czyny, które popełniamy nie myśląc, że są grzeszne, że są złe, ale nienawidzimy je, staramy się z nimi walczyć. Są znane jako powszednie grzechy słabości i nawet święci nie są od nich wolni.

Dlatego nie powinieneś się zbytnio nimi zniechęcać, ponieważ tylko Najświętsza Maryja Panna otrzymała specjalną łaskę omijania tych grzechów. Nawet święty Józef i wszyscy inni wielcy święci popełniali powszednie grzechy słabości, ale my tutaj będziemy rozmawiać przede wszystkim o grzechu śmiertelnym.

Utrata Bojaźni Bożej jako konsekwencja powracania do grzechu

Jakie są więc konsekwencje powracania do grzechu? Pierwszą z nich jest utrata bojaźni Bożej. Bojaźń Boża jest jednym z darów Ducha Świętego. To pierwszy z nich, możemy powiedzieć i to jest początek mądrości, jak mówi Księga Przysłów. Bojaźń przed Panem jest początkiem mądrości, co oznacza, że jest to pierwszy krok w kierunku Boga. To głęboki szacunek dla Jego majestatu, potęgi i mocy. To strach przed Panem. Jest on znany jako synowski strach, kiedy to dziecko boi się obrazić swojego rodzica.

Walka o Polskę widziana przez pryzmat „Protokołów Mędrców Sjonu” – cz. II

Tagi

kościół, masoneria, młodzież, opinia publiczna, prasa, Pro Christo, Protokoły Mędrców Syjonu, rodzina, sport, szkoła

Programy nauczania narzucane przez MEN są wedle zamysłów masonerii. I pomyśleć, że tego się uczą nasze dzieci.

Podstawa przyszłości każdego społeczeństwa to młodzież. „Taka będzie przyszłość narodu, jakie jego młodzieży chowanie” — oto słowa, zawierające w sobie wielką prawdę. A wartość młodzieży umieją oceniać także nasi wrogowie, bo całą siłą dążą do posiadania młodego pokolenia, do urobie­nia go według modły żydowsko-masońskiej. Wolnomularstwo zdaje sobie dokładnie sprawę z tego, że walkę z Kościołem katol. rozpocząć należy od urobienia sobie w pożądanym kierunku młodzieży. „Dopóki nie wychowamy młodzieży w za­sadach nowych wiar przejściowych, a następnie — naszej, nie zaczepimy jawnie Kościoła istniejącego, który będziemy zwal­czali przez krytykę, wywołującą schyzmy”. (Prot. XVII). W Polsce mamy cały szereg organizacyj młodzieży, będących bądź otwartą ekspozyturą masonerji, bądź też stojących pod silnym wpływem wolnomularstwa. Grasują one wśród mło­dzieży wszelkich odcieni; należą do nich i akademicy i ucznio­wie gimnazjalni, i młodzież miejska pozaszkolna i ci ze wsi. O niektórych tych organizacjach wśród młodzieży studjującej mówiliśmy już dawniej (por. Pro Christo, 1927, nr. 8).

Przedewszystkiem zaś stara się wolnomularstwo o zupeł­ne opanowanie szkolnictwa , ażeby przez takie ognisko wy­chowania i wykształcenia, jakiem jest szkoła, siać swoje zgu­bne dla chrześcijaństwa prądy. „Wtrąciliśmy się do jurysdykcji, do systemu wyborczego, do pracy, do wolności osobistej, a przedewszystkiem do wykształcenia i wychowania, jako do kamieni węgielnych wolnego bytowania” (Prot. IX). Dlatego też masonerja, gdzie tylko dojdzie do władzy, przedewszyst­kiem obsadza swoimi ludźmi ministerstwo oświaty, co wy­raźnie podkreślił ks, kardyn. Prymas Hlond w swem prze­mówieniu, poświęconem w całości masonerji, dnia 27 paź­dziernika 1929 roku na zakończenie „Dnia Katolickiego” w Poznaniu. Nie bezpodstawne były też z pewnością krążące swego czasu, na krótko po zamachu majowym, wieści o włącze­niu budżetu departamentu wyznań religijnych do działu wy­datków prezydjum rady ministrów, co równałoby się formal­nemu zamachowi na depart. Wyznań Religijnych. A nie kto inny, jak tylko minister W. R. i O. P. zapowiedział „po maju”, że „wkrótce dojdzie do utarczek z Kościołem Kat.”. Pamię­tamy też dobrze p. min. Dobruckiego i jego stosunek do szko­ły i religji. Także obecny minister Wyzn. Relig. i Oświeć. Publ., p, Czerwiński okazał się wykonawcą programów loży w prześladowaniu szkolnictwa katolickiego (exempli gratia: pozbawienie praw państwowych gimnazjów żeńskich katol., prowadzonych przez zakonnice we Lwowie (Urszulanki), w Przemyślu (Benedyktynki), w Jarosławiu (Boromeuszki), w Staniątkach (Benedyktynki). Zaś obok walki z „klerykali­zmem” szło jeszcze tolerowanie takich nor deprawacji jak sławetne kursy „spasowiaków”. Gdy się do tego weźmie je­szcze działalność Związku Pol. Nauczycieli Szkół Powsz i t. zw. „Ogniska” oraz całą galerję punktów zwalczania Kościoła w szkole — to możnaby niejedną „ciekawą” usnuć piosenkę na temat wpływów żydowsko-masońskich w szkolnictwie polskiem. Ale wróg nie tylko działa przemocą, dekretami i rozkazami; skrzętnie stara się on także o przerobienie metody nauczania i programu szkolnego (począwszy dla zamydlenia nam oczu od przedmiotów świeckich) na sposób, lepiej nadający się do uprzystępnienia szkół i młodzieży ideom wolnomularskim. Mo­że zaciekawi Sz. Czytelników ustęp z „Protokółów” mówiący o usunięciu z programu naukowego — klasycyzmu, sprawy u nas w Polsce dzisiaj bardzo aktualnej. „Klasycyzm, oraz wszelkie studja nad historją starożytną, zawierającą więcej złych, niż dobrych przykładów, zastąpimy przez studja nad programem przyszłości. Wykreślimy z pamięci ludzi wszystkie fakty z wie­ków minionych, niepożądane dla nas, pozostawiając tylko te, które uwydatniają wszelkie omyłki rządów gojów. Nauka życia praktycznego, ustroju obowiązującego, stosunków wzajemnych między ludźmi, unikania złych przykładów egoistycznych, sie­jących zarazę zła, oraz wszelkie podobne kwestje o charakte­rze wychowawczym, będą stały na czele programu wykładów, ułożonego według specjalnego planu dla stanu każdego. Na­uczanie w każdym razie nie będzie uogólniane. Podobne po­stawienie sprawy jest szczególnie ważne” (Prot. XVI). A więc podkopanie w nauczaniu i w wykształceniu fundamentu, na którem nasza cała cywilizacja zachodnia się opiera, czyli kul­tury starożytnych Greków i Rzymian. W naszych programach gimnazjalnych widać już wyraźny odwrót od tego fundamentu, od klasycyzmu; zaczyna się już sprawy starożytne traktować jako drugo- lub trzeciorzędne, poświęcając więcej czasu spra­wom „życia praktycznego”, a przedewszystkiem sportowi, któ­ry niejednokrotnie przechodzi już wszelkie granice wartości pedagogicznej.

Św. Alojzy – Patron młodzieży

Tagi

cnota czystości, cnota pobożności, Jezuici, młodzież, nauka, powołanie, praca, X. M. Meschler, św. Alojzy Gonzaga

Niezwykła nagroda świętej młodości (fragmenty)

 

Dla trzech stanów wzór cnót św. Alojzego ma szczególne znaczenie: dla młodzieży, dla stanów wyższych i dla stanu zakonnego. Życie świętego młodzieńca stosunkowo krótkie, nie było jeszcze właściwie życiem w całem tego słowa znaczeniu, lecz raczej przygotowaniem do życia. Ale na tem właśnie polega znaczenie i żywy wpływ Alojzego na młodzież, dlatego też stał się jej patronem.

Alojzy jest patronem młodzieży dla zewnętrznych i wewnętrznych powodów.

Powód zewnętrzny tkwi w tem, że sam Kościół dał go młodzieży na patrona. Dlatego Towarzystwo Jezusowe tak usilnie starało się o jego kanonizację; chciało go bowiem stawić za wzór i obrońcę licznej przez siebie wychowywanej młodzieży. Benedykt XIII ochoczo skłonił się do tego życzenia i w rok przed wyniesieniem go na ołtarze osobnem brewem z 21 czerwca 1725 r. zlecił mu patronat nad chrześcijańską młodzieżą, zakładami naukowemi i uniwersytetami Towarzystwa Jezusowego, jak i wszystkiemi innemi, które go sobie obrały za szczególnego patrona.

Przykre ale konieczne…

Tagi

cnota czystości, Jasna Góra, kobieta, moda, młodzież, O. Przeździecki, Rycerz Niepokalanej

Poświęcenie kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej przeznaczonej do kościoła w Karwinie. Członkowie delegacji na Jasnej Górze. Widoczni m.in.:  generał Zakonu Paulinów o. Pius Przeździecki (siedzi 3. z lewej), malarka Stefania Łazarska (stoi 2. z lewej).

Gościłem niedawno u OO. Paulinów na Jasnej Górze. Rozmowa toczyła się na tematy poważne, a dotknęła również wielkiej bolączki naszych powojennych stosunków: mody. Właściwie nie tyle mody, ile bezczelnie rozpanoszonej w ubiorze niewiast golizny. Tak, iż młodzież niewinna, skromna — swobodnie przejść ulicą miasta w porze letniej już nie może. Zaraza ta wysoce niepokojąca, boć podkopuje ona zdrowie moralne naszego społeczeństwa, wtargnęła i do wsi: tę wieś polską, złotą — rujnuje.

I dowiedziałem się — z niewymownym smutkiem dowiedziałem się — że to miejsce najświętsze dla serca katolickiego i polskiego, Częstochowa, gdzie Niepokalana tron miłosierdzia sobie założyła, bynajmniej od nieszczęścia tego nie jest wolna. „Owszem — świadczył mi zasłużony Paulin O. Pius Przeździecki — może nigdzie na ziemiach polskich nie występuje w tak gorszący sposób nagość, jako tutaj, u stóp Cudownej Matki Bożej, a lud nasz, przybywający na Jasną Górę, nieraz zamiast duchowego pożytku, wynosi stąd zgorszenie… – Toż rozpoczęliśmy akcję — mówił dalej O. Pius —stworzyliśmy „Komitet Obrony Etyki Chrześcijańsko- Katolikiej” i przyjmując do swego grona same jeno osobistości czynne i dzielne, toczymy ze złem walkę bezwzględną, pod opieką Jasnogórskiej Pani.” — I prosił mnie O. Pius, bym w „Rycerzu” tę ważną sprawę też poruszył. Obiecałem.

Książka, którą napisał biskup

Tagi

Bp Kaczmarek, dzieci, książka, młodzież, rodzina, Rycerz Niepokalanej, wychowanie

 Z myślą o rodzinach szczerze pragnących dobrze wychować swoje dzieci, książka o której mowa w poniższym artykule zostanie częściami opublikowana. Zapraszam zatem do odwiedzania bloga i udostępniania rodzinom oraz tym, którzy rodzinę założyć planują. Ponadto polecam inne artykuły i kazania dotyczące wychowania i rodzin chrześcijańskich. 

Juan Arecharaleta

 

„Teraz dzieci są mądre!”

Za wsią obok siebie stały dwa gospodarstwa. Jedno było Grzelaków, drugie dopiero od kilku tygodni prowadził Jaroma.

W niedzielę, o zmroku, zajrzał Jaroma do sąsiadów i zastał piekło. Grzelak bił i klął synów wyrostków, za to, że go kradną, aby mieć pieniądze na hulanki. Ledwie synalkowie wyrwali się ojcu i trzasnęli drzwiami, a natychmiast rozpoczęło się co innego: wystrojona jak lalka córka Grzelaków – Lodka – chciała iść na całą noc na zabawę, matka zaś krzyczała w niebogłosy:

– Nie pójdziesz! Waruj w domu! Dosyć mam wstydu z Marynką! Też tak biegała po „ tańcówkach” i co z tego wyszło: że żyje „ na wiarę” z jakimś przybłędą, jak ta ostatnia! Zresztą, idź, ale niech cię moje oczy więcej nie widzą! I żebyś nogi połamała, ty latawico!

– Nie pójdę nigdzie! Nie wrzeszczcie! – burczała wystrojona panna. I zaczęła płakać, a wśród szlochów wyrzekała. – Ale co tu będę w domu wieczorem robiła? Powiedzcie, co?

– Ano jużci, że wieczorem w niedzielę nie ma co w chałupie robić – przyznawała na głos matka i widać było, że zmiękła widząc płacz córki.

– Niech idzie! – machnął ręką ojciec. – Ja już nie mam dzieci! Jeszcze tych dwoje małych: Janek i Jadwisia – słuchają mnie, bo się boją bicia. Ale jak dorosną, to też pozamieniają się na szatanów.

Takiej młodzieży nam potrzeba. Bronił swej cnoty.

Tagi

cnota czystości, młodzież, Rycerz Niepokalanej, wojna

Było to w koncentracyjnym obozie w Dachau. W piękny czerwcowy dzień 1943 r., u wylotu ulicy blokowej natknąłem się na skromnie ubranego, bez czapki stojącego chłopca. Po oznakach doszedłem do przekonania, że to Polak.

– Chłopcze, dlaczego tutaj stoisz?

Czy może kogo szukasz? – zapytałem go grzecznie i z uśmiechem.

– Głodny jestem. Dziś jeszcze nic nie jadłem! – odpowiedział.

Żal mi się zrobiło tego młodzieniaszka o lnianych włosach, marnującego się na wygnaniu. Wziąłem go do siebie, nakarmiłem i zapewniłem, że zajmę się nim w przyszłości. Serdecznie się uśmiechnął.

– Dlaczego dostałeś się do obozu?

– spytałem go jeszcze.

Żachnął się nieco, popatrzył mi w oczy a potem rzewnie zaczął.

O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, młodzież, wychowanie

Kształcenie siebie

     Chrystus Pan, wziąwszy na siebie nauczanie i zbawienie ludzkości, jako Bóg czekał długie wieki na wykonanie swego zamiaru, a jako człowiek zamknął się jeszcze przez lat 30 w skromnych synowskich i rzemieślniczych obowiązkach, zanim nauczać rozpoczął.

Niech młodzi, mający szlachetną żądzę służenia krajowi, pracowania dla społeczeństwa, pamiętają, że pierwszym do tego warunkiem jest dorosnąć do tego zadania, że nie można uczyć drugich, nie nauczywszy i nie przygotowawszy poprzednio siebie samego. Pośpiech do czynu bez dostatecznego przygotowania jest zwykłą przyczyną niepowodzenia najzacniejszych przedsięwzięć tak w porządku moralnym, jak materialnym. Kto wyobraża sobie, że potrafi przewodniczyć, kierować, nie nauczywszy się słuchać i służyć, wielce się łudzi.

W POGONI ZA MŁODZIEŻĄ.

Tagi

młodzież, nauka katolicka, Rycerz Niepokalanej, wychowanie

Sprawa przyszłości Kościoła św. i Ojczyzny leży nam bardzo na sercu. A mamy na oku nietylko dziś, lecz i jutro naszego państwa. Od nas, którzy dziś żyjemy, od tego jak żyjemy i jak wychowujemy młodzież, zależy jutro Kościoła i Polski. Dlatego to zamierzamy umieścić w „Rycerzu” szereg artykułów, omawiających sprawę wychowania młodzieży. Sądzimy, że tak dla katolickich rodziców jak i nauczycielstwa, karmionego często błędnemi teoriami tendencyjnie rozszerzanemi przez zlaicyzowane i spoganiałe jednostki a nawet koła, praca ta będzie pożyteczna. Zarazem pragnęlibyśmy zwrócić uwagę naszych Czytelników na te artykuły, które poniższy art. rozpoczyna.

Redakcja

 

Młodzież żyje dla przyszłości. W następnych dziesiątkach lat ma zadecydować o kierunku życia społecznego, politycznego i religijnego. Kto więc trzyma w swych rękach ster wychowania młodych pokoleń – stwarza w niedalekiej przyszłości sytuację, będącą odbiciem jego przekonań i haseł.

Dlatego to widzimy takie żywe zainteresowanie się młodzieżą u miarodajnych czynników, spoglądających w swoją przyszłość. Wyciągają swe ręce: Kościół, państwo i inne mniejsze organizacje – by uchwycić w swoje ręce lejce i według swoich zasad ujeżdżać nieopanowanego rumaka – ducha młodzieży.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XIII.

Tagi

młodzież, o. Wenanty, wychowanie, zakonnik

– Dla błędów podwładnych – mówi – zasadniczo nie miał zbytniej pobłażliwości. Karał, ale jak ojciec, nigdy z gwałtownością i uniesieniem, bo i surowości używał tylko dla dobra

WYCHOWAWCA ZAKONNEJ MŁODZIEŻY

 

Więc dobiłem do tego rozdziału, który pisać radbym nie piórem i atramentem, ale sercem i łzami wdzięczności.

Ojciec Wenanty został naszym magistrem.

Pamiętam, że rozpoczął pełnienie tego obowiązku od przemówienia i… cukierków. Jeszcze przed obłóczynami, zgromadziwszy swoich przyszłych kleryków, tak serdecznie i po bratersku przemówił, że każdy chyba ze słuchających przylgnął do niego zupełnie. Wmawiał w nas więcej dobroci i cnoty, aniżeli czuliśmy w sobie: tejże chwili więc postanowiliśmy sobie koniecznie odpowiedzieć temu niezasłużonemu zaufaniu. Siebie zaś przedstawił jako młodego i niedoświadczonego: rozumie i odczuwa trudność swego obowiązku, skoro mimo swej nieudolności musi przerabiać nas w zakonników, oddanych Panu Bogu w zupełności. Rozumie trudność czekającego go zadania, ale ufając łasce Bożej i naszej dobrej woli, przystąpi odważnie do sprawowania zleconego mu przez święte posłuszeństwo obowiązku. – Tak szczera była to pokora, żeśmy w duchu przyznawali mu słuszność i cieszyli się nieco, że teraz nabierze przy nas brakującego mu dotychczas doświadczenia!…

Nastąpiło rozdanie cukierków: tak zwyczajnych, jak i to przemówienie: pamiętam, były to landrynki w blaszanem pudełku. – Tak się to jakoś wszystko ładnie zestroiło, żeśmy naprawdę czuli się spokojni, bezpieczni i szczęśliwi.

IDŹCIE DO JÓZEFA, RODZINY CHRZEŚCIJAŃSKIE!

Tagi

młodzież, rodzina, św. Józef

        Idźcie wy, którym dano żyć w dostatku, przewodniczyć  innym w postępie kultury; uczcie się u Opiekuna Syna Bożego, że prawdziwa szlachetność, i prawdziwa wielkość człowieka zasadza się na wartości wewnętrznej, na cnocie, na świętości, na miłosierdziu względem biednych i opuszczonych.

      Wpatrujcie się w tego Męża prostego i skromnego na zewnątrz, ale o bezcennej wartości wewnętrznej, aby was nie uwiódł blask złudnej chwały świata, dym czczej próżności.

 

W ubóstwie, w trudach i wzgardzie żył ten Mąż boży, pracą ciężką utrzymując Rodzinę świętą.

Idźcie więc do niego wy, rodziny, którym dano naśladować Go w ubóstwie i pracy.

Idźcie wy, których przeraża straszliwe widmo: braku środków do życia i wy, którym nędza zagląda w oczy.