O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

cnoty, Jadwiga Zamoyska, młodzież, wychowanie

Kształcenie siebie

     Chrystus Pan, wziąwszy na siebie nauczanie i zbawienie ludzkości, jako Bóg czekał długie wieki na wykonanie swego zamiaru, a jako człowiek zamknął się jeszcze przez lat 30 w skromnych synowskich i rzemieślniczych obowiązkach, zanim nauczać rozpoczął.

Niech młodzi, mający szlachetną żądzę służenia krajowi, pracowania dla społeczeństwa, pamiętają, że pierwszym do tego warunkiem jest dorosnąć do tego zadania, że nie można uczyć drugich, nie nauczywszy i nie przygotowawszy poprzednio siebie samego. Pośpiech do czynu bez dostatecznego przygotowania jest zwykłą przyczyną niepowodzenia najzacniejszych przedsięwzięć tak w porządku moralnym, jak materialnym. Kto wyobraża sobie, że potrafi przewodniczyć, kierować, nie nauczywszy się słuchać i służyć, wielce się łudzi.

W POGONI ZA MŁODZIEŻĄ.

Tagi

młodzież, nauka katolicka, Rycerz Niepokalanej, wychowanie

Sprawa przyszłości Kościoła św. i Ojczyzny leży nam bardzo na sercu. A mamy na oku nietylko dziś, lecz i jutro naszego państwa. Od nas, którzy dziś żyjemy, od tego jak żyjemy i jak wychowujemy młodzież, zależy jutro Kościoła i Polski. Dlatego to zamierzamy umieścić w „Rycerzu” szereg artykułów, omawiających sprawę wychowania młodzieży. Sądzimy, że tak dla katolickich rodziców jak i nauczycielstwa, karmionego często błędnemi teoriami tendencyjnie rozszerzanemi przez zlaicyzowane i spoganiałe jednostki a nawet koła, praca ta będzie pożyteczna. Zarazem pragnęlibyśmy zwrócić uwagę naszych Czytelników na te artykuły, które poniższy art. rozpoczyna.

Redakcja

 

Młodzież żyje dla przyszłości. W następnych dziesiątkach lat ma zadecydować o kierunku życia społecznego, politycznego i religijnego. Kto więc trzyma w swych rękach ster wychowania młodych pokoleń – stwarza w niedalekiej przyszłości sytuację, będącą odbiciem jego przekonań i haseł.

Dlatego to widzimy takie żywe zainteresowanie się młodzieżą u miarodajnych czynników, spoglądających w swoją przyszłość. Wyciągają swe ręce: Kościół, państwo i inne mniejsze organizacje – by uchwycić w swoje ręce lejce i według swoich zasad ujeżdżać nieopanowanego rumaka – ducha młodzieży.

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XIII.

Tagi

młodzież, o. Wenanty, wychowanie, zakonnik

– Dla błędów podwładnych – mówi – zasadniczo nie miał zbytniej pobłażliwości. Karał, ale jak ojciec, nigdy z gwałtownością i uniesieniem, bo i surowości używał tylko dla dobra

WYCHOWAWCA ZAKONNEJ MŁODZIEŻY

 

Więc dobiłem do tego rozdziału, który pisać radbym nie piórem i atramentem, ale sercem i łzami wdzięczności.

Ojciec Wenanty został naszym magistrem.

Pamiętam, że rozpoczął pełnienie tego obowiązku od przemówienia i… cukierków. Jeszcze przed obłóczynami, zgromadziwszy swoich przyszłych kleryków, tak serdecznie i po bratersku przemówił, że każdy chyba ze słuchających przylgnął do niego zupełnie. Wmawiał w nas więcej dobroci i cnoty, aniżeli czuliśmy w sobie: tejże chwili więc postanowiliśmy sobie koniecznie odpowiedzieć temu niezasłużonemu zaufaniu. Siebie zaś przedstawił jako młodego i niedoświadczonego: rozumie i odczuwa trudność swego obowiązku, skoro mimo swej nieudolności musi przerabiać nas w zakonników, oddanych Panu Bogu w zupełności. Rozumie trudność czekającego go zadania, ale ufając łasce Bożej i naszej dobrej woli, przystąpi odważnie do sprawowania zleconego mu przez święte posłuszeństwo obowiązku. – Tak szczera była to pokora, żeśmy w duchu przyznawali mu słuszność i cieszyli się nieco, że teraz nabierze przy nas brakującego mu dotychczas doświadczenia!…

Nastąpiło rozdanie cukierków: tak zwyczajnych, jak i to przemówienie: pamiętam, były to landrynki w blaszanem pudełku. – Tak się to jakoś wszystko ładnie zestroiło, żeśmy naprawdę czuli się spokojni, bezpieczni i szczęśliwi.

IDŹCIE DO JÓZEFA, RODZINY CHRZEŚCIJAŃSKIE!

Tagi

młodzież, rodzina, św. Józef

        Idźcie wy, którym dano żyć w dostatku, przewodniczyć  innym w postępie kultury; uczcie się u Opiekuna Syna Bożego, że prawdziwa szlachetność, i prawdziwa wielkość człowieka zasadza się na wartości wewnętrznej, na cnocie, na świętości, na miłosierdziu względem biednych i opuszczonych.

      Wpatrujcie się w tego Męża prostego i skromnego na zewnątrz, ale o bezcennej wartości wewnętrznej, aby was nie uwiódł blask złudnej chwały świata, dym czczej próżności.

 

W ubóstwie, w trudach i wzgardzie żył ten Mąż boży, pracą ciężką utrzymując Rodzinę świętą.

Idźcie więc do niego wy, rodziny, którym dano naśladować Go w ubóstwie i pracy.

Idźcie wy, których przeraża straszliwe widmo: braku środków do życia i wy, którym nędza zagląda w oczy.

KS. MÄDER – MARIA ZWYCIĘŻY! cz. IX (ostatnia)

Tagi

cnota czystości, Ks. Mader, młodzież, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej

Współczesna młodzież nie jest piękną, mimo starannego pielęgnowania ciała i zdobyczy mody; nie jest piękna, bo nie jest już czysta.

ODDZIAŁY BOJOWE

 

W dniu Matki Boskiej Gromnicznej wychodzi na ulice procesja płonących świateł – na znak, że Kościół jest wiecznie młody. Nie wszyscy mają odwagę przyłączyć się do jej szeregów.
Wśród ochrzczonych i bierzmowanych katolików wielu jest chłodnych i słabych, wielu tchórzów i dezerterów. Chcąc bronić naszego stanu posiadania i odzyskać tereny stracone, musimy zebrać i szkolić tych, którzy wytrwali, tworząc z nich armię gotową do walki. Jest to szczególnie zadaniem bractw i sodalicyj.

 
Siła i pewność 300-milionowej armii Kościoła zależy dzisiaj szczególnie od ducha i dyscypliny tych wyborowych dywizyj – stowarzyszeń kościelnych. Jeśli zawiedzie ten wybrany żołnierz, jeśli nie zdoła stworzyć niezachwianych oddziałów, ożywionych duchem ofensywy, to zawiedzie masa i procesja świateł pozostanie poetycznym gestem.

 
Na sztandarze wojsk wybranych jaśnieje Najśw. Maria Panna, Niepokalana, wielki znak niebios, niewiasta odziana słońcem. Kościół mówi o Niej, że jest piękna jak księżyc, wybrana jak słońce, groźna jak wojska idące w bój. Pulchra, electa terribilis!

JAK SPĘDZA ŚWIĘTY JÓZEF SWE LATA PRZED ZAŚLUBIENIEM NAJŚWIĘTSZEJ PANNY MARII.

Tagi

cnoty, ks. A. Kotarski, młodzież, św. Józef

Sposób przykładny i wzorowy w jaki św. Józef przepędził swe życie przed małżeństwem z Marią, jest wyrzutem dla dzisiejszej młodzieży

 

Święty Józef przed zaślubieniem Najświętszej Panny Marii był przykładem dla młodzieży. Swoją uległością, posłuszeństwem i szacunkiem względem rodziców sprawiał im prawdziwą pociechę.

 

 

Cichością, milczeniem i ostrożnością we wzroku i mowie budował znajomych. Pracował na swoje wyżywienie, ale pracą zawsze czcił Pana Boga, do którego modlił się pośród zajęć sercem i duszą.

 

 

W ten sposób jego młodość była przeplatana czynami, słowami, uczuciami i myślami najświętszymi, i była niejako wiązanką wszystkich cnót. A zatem do przymiotów, którymi ozdobiliśmy jego imię, do perły jego panieństwa, dołączmy jeszcze słowa: Świętość w młodości – słowa, które oznaczają, że ten Święty oddał Panu Bogu najpiękniejsze lata swego życia. Pan Bóg obdarzył go swą łaską, a zatem oddał on Panu samego siebie w samem zaraniu dni swoich.

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXX

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, młodzież, obowiązki

A jak z jednej strony dzieci w niebie będą przez całą wieczność największą pociechą rodziców, tak z drugiej strony dzieci, z winy rodziców przez brak dobrego wychowania potępione, – będą przyczyną potępienia wielu rodziców i przyczyną tem większej ich męki w piekle.

6. Rodzice powinni dobrze wychować dziatki swe ze względu na siebie samych.

     1. Wynika to naprzód już z tego, cośmy dotychczas mówili. Bo jeśli rodzice dobre wychowanie dziatkom dadzą i przez to dusze ich wiecznie zbawią, to i swego zbawienia podwaliny położą. A przeciwnie, jeśli z ich winy dusza dziecięcia zginie, to tem samem i swoje własne zbawienie na niebezpieczeństwo narażają.

 

     2. Ale nie tylko ze względu na swe własne zbawienie wieczne powinni rodzice jak najwięcej dbać i starać się o dobre wychowanie dziatek swoich, lecz także i ze względu na przyszłe swe własne szczęście doczesne, a względnie nieszczęście, gdyż pierwszymi, co żniwo z dobrego lub złego posiewu wychowania odniosą, są sami rodzice. poucza nas o tem Sam Pan Bóg w Piśmie św. – a potwierdza ustawicznie codzienne doświadczenie na tylu rodzicach! Posłuchajmy jednego, drugiego wyroku Bożego: kto sieje nieprawość, będzie żął nieszczęście (Przyp. 22.8). – Ćwicz syna twego, a ochłodzi cię i da rozkosz duszy twojej (Przyp. 29. 17). – Mądry syn rozwesela ojca, a syn głupi smutkiem jest matki swej (10. 1). – Sromota ojcowska jest z syna źle wychowanego (Ekkl. 22. 3). – Kto ćwiczy syna swego, będzie chwalon z niego i będzie się z niego chlubił. Umarł ojciec jego i jakoby nie umarł, bo po sobie zostawił podobnego sobie. Miał za żywota pociechę z niego, a umierając nie zafrasował się ani zawstydził. (Ekkl. 30). – Tak więc już sam P. Bóg w Piśmie św. wskazuje rodzicom pożytki i pociechy z dobrego wychowania dziatek płynące, aby tem bardziej to sobie do serca brali i o to się starali. Jeśli gospodarz ma pociechę na widok pięknego żniwa, gdy widzi owoce pracy swej, jeśli ogrodnik ma pociechę z ogrodu swego, – jeśli hodowca bydła ma pociechę z pięknej trzody swej, – to stokroć większą pociechę mają rodzice z dziatek swoich, które dobrze wychowali… gdy widzą dziatki swe dorastające w niewinności, pobożności, posłuszeństwie, miłemi ludziom i Bogu!

Szczególniej w starości odczuwają rodzice owoce dobrego wychowania swych dziatek. Praca i koszta, wyłożone na to, przynoszą im w ich starości wielkie procenta. Dziatki dobrze wychowane są największą pociechą rodziców w ich starości, otaczają ich największą miłością, przywiązaniem, opieką i staraniem, bo uważają to za największy i najmilszy swój obowiązek: spłacenie długu winnej rodzicom wdzięczności. – A w godzinę śmierci dziatki, dobrze po chrześcijańsku wychowane, otaczające ich łoże śmierci,

Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. III.

Tagi

młodzież, nauka, o. Maksymilian Kolbe, o. Wenanty

A może kto z młodych naprawdę pożytek z tego opowiadania odniesie i czując to, radby jak najwięcej rzeczy podobnych usłyszeć?

BĘDZIE NAUCZYCIELEM?…

    Po ukończeniu szkoły wydziałowej w Radziechowie ojciec oglądnąwszy świadectwo syna powiedział sobie tak:

 
– Chłopak żądny nauki, poślę go więc do Lwowa, niech się uczy. Najlepiej na nauczyciela, to i drugich kiedyś uczyć będzie. Nie wiele kosztował mnie w Radziechowie, zdobywając sobie grosz korepetycjami – to samo niech we Lwowie robi. Pójdzie do seminarjum nauczycielskiego – szkoda, aby się miał zmarnować!

 
Tak zawyrokował ojciec: odrazu tedy prysnąć miały wszelkie nadzieje dobicia do Chrystusowego kapłaństwa… Tłumaczenia i prośby jego na nic się nie przydały: ugiął się wiec przed wolą ojcowską. Ale nie zupełnie, gdyż i teraz i przez cztery lata nauki seminarjum nauczycielskiem ustawicznie powtarzał:

 
– Ja uczę się na nauczyciela, ale nim nie będę.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXV

Tagi

dzieci, Ks. Feliks Cozel, młodzież, rodzina, wiara, zgorszenie

A takich morderców dusz wszędzie jest wiele i bezkarnie grasują! Takimi mordercami nieraz są właśnie rodzice dziecięcia, których życie bez wiary, złe i gorszące, dzieci na duszy zabija.

IV. DZIECI.

1. O potrzebie dobrego wychowania dzieci.

 

     Dopuście dziatkom przyjść do Mnie, takowych bowiem jest królestwo Boże (Marek 10, 14). Ktoby zgorszył jednego z tych małych, lepiej mu, aby zawieszono kamień młyński u szyi jego, i zatopiono go w głębokościach morskich! Biada światu dla zgorszenia! (Mat. 18, 6). Oto słowa P. Jezusa.

 
Coraz bardziej powszechne jest narzekanie na coraz większe szerzenie się złego na świecie, zwłaszcza wśród naszej młodzieży. Tej naszej przyszłości i nadziei lepszej doli ojczyzny. Nawet nauczyciele, >>najliberalniejsi<< zresztą, nieraz z tem narzekaniem słyszeć się dają. Mówią, że z młodzieżą ciężki krzyż mają, że niema i niej karności, posłuszeństwa i uległości, że są krnąbrni i zuchwali, że się za każde nieraz i najmniejsze upomnienie hardo i ostro stawiają, – że niema u nich porządku, pilności i pracowitości, że jest tylko chęć zabaw… że już nawet studenci gimnazjalni >>bawią się<< w dorosłych i dojrzałych; że do nabożeństwa i modlitwy żadnej ochoty nie mają. Jako dowód na to wystarczy zobaczyć młodzież, zwłaszcza męską, jak się zachowują w kościele, szczególniej podczas wieczornych nabożeństw, n. p. majowych, ilu z nich prawdziwie się modli! – Nieraz nawet zdarza się, że już studenci, z niższych nawet klas, odzywają się z wszelką pogardą religji i Boga Samego!… a nawet nieraz z tem słyszeć się dają: że Boga niema!!

Bądź czysty

Tagi

cnota czystości, cnota umiarkowania, młodzież, Pius XI, zagrożenia, św. Józef, św. Tomasz, życie nadprzyrodzone

Świętego Józefa nazywa Kościół „Wzorem czystości” „Joseph castissime”, a lilia w ręku jego jest symbolem duszy opanowanej, nieskalanej, pogrążonej w niebie. Lilia bowiem nie dlatego tylko jest oznaką czystości, że kwiaty jej są śnieżnej białości, ale i dlatego że rośnie prosto, wybiega ku niebu, odrywając się od ziemi, choć z niej czerpie soki żywotne. Czysta dusza również patrzy prosto ku górze i nie dotyka tego, co przyziemne, brudne.

„O jak piękny jest czysty rodzaj” mówi Mędrzec Pański, a Chrystus czyste serca nazywa „Błogosławionymi”. Odnosił to błogosławieństwo nie tylko do czystości ciała, ale i duszy, czystości umysłu i serca. Według nauki św. Tomasza „czystość jest to nawyk moralny regulujący użycie popędu gatunkowego własnym jego celem, a także normami wiary, jeśli chodzi o chrześcijański poziom tej cnoty”, (patrz Ks. Goliński: Cnota czystości według św. Tomasza, wyd. K.U.L. 1935). Szczytowym jej stanem to dziewictwo. U św. Józefa widzimy doskonałą cnotę dziewictwa, a skoro święty Patriarcha dany jest na wzór rodzinom, to znaczy, że i w małżeństwie obowiązuje cnota czystości mimo, że filozofia materialistyczna ściąga je z wyżyn Sakramentu do urzędu funkcji czysto zmysłowych.

Wielorakie są owoce czystości tak przedmałżeńskiej jak małżeńskiej, nie mówiąc już o dziewictwie. Czystość chroni od wielu występków, do których prowadzi rozwiązłość. Jako doskonałe opanowanie ciała przez ducha stwarza dobre warunki w dążeniu do doskonałości. Wedle orzeczeń lekarzy i fizjologów przedłuża młodość, przydaje jasność rozumowi, a woli energii; broni przed wielu chorobami systemu nerwowego i skarłowaceniem fizycznym. Zapewnia woli i uczuciom szlachetnym szerokie pole działania. Brak czystości powoduje miękkość, niestałość, zabija radość, która jest udziałem serc czystych. Wielkie znaczenie ma w życiu społecznym, przygotowuje zdrowych małżonków, gwarantuje wierność małżeńską, ułatwia wychowanie dzieci i stosunki społeczne. Jeżeli zaś chodzi o życie nadprzyrodzone, to otwiera duszę na przyjęcie Boga, który w szczególny sposób udziela się duszom czystym, jak to widzimy w życiu św. Józefa. Czystość nadaje duszy dziwny urok, który się odbija i na zewnątrz ułatwia modlitwę i ofiarę, jest strażniczką wiary i miłości.