MATKA JEZUSA – MATKĄ NASZĄ:

Tagi

Jezus Chrystus, Kuźniczanka, nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Pośrednictwo NMP

    „… Mamy być jak Jezus <<Filius Dei et Filius Mariae>>, synami Boga i synami Marji.

Jezus jest jednym i drugim w sposób doskonały, jeśli więc chcemy odtworzyć Jego obraz w duszy naszej, powinniśmy wycisnąć w sobie ten rys podwójny.

Pobożność nasza nie byłaby prawdziwie chrześcijańska, gdyby nie obejmowała Matki Słowa Wcielonego. Nabożeństwo do Matki Najśw. jest nie tylko ważne, ale i konieczne, jeśli chcemy obficie czerpać ze źródeł życia. Rozłączać Chrystusa od Jego Matki to znaczy tracić z oka istotną rolę Jego Człowieczeństwa św. w udzielaniu łaski bożej. Kiedy się zaniedbuje Matkę, przestaje się rozumieć Syna. Czy nie tak się stało z narodami protestanckimi? Odrzucili nabożeństwo do Matki Najśw. pod tym pozorem, żeby nie ubliżać chrystusowi jako jedynemu pośrednikowi, a czyż nie skończyli na tem, że stracili wiarę nawet w Jego bóstwo? Jeśli Chrystus jest naszym zbawcą, naszym pośrednikiem, naszym bratem starszym, ponieważ przyjął naturę ludzką, jakżeż Go prawdziwie kochać, jak upodobnić się do Niego, a nie mieć szczególniejszego nabożeństwa do Tej, która Mu dała właśnie tę naturę ludzką…

ZBAWICIEL UKAZUJE SIĘ MATCE NAJŚWIĘTSZEJ.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Zmartwychwstanie

Śpiewamy: „Królowo niebios, wesel się, Alleluja!” Marya nie jest już Matką boleści, ale Królową niebios, to jest czci, potęgi i radości. Teraz stanowi dla Niej wielką radość to, że jest Matką Bożą.

Czy rzeczywiście ukazał się Pan Jezus Matce swojej?

            Nie jest to artykułem wiary. Pismo św. nic o tem nie wspomina. Jednak Pisarze kościelni i Ojcowie święci są tego zdania (Benedykt XIV., De festis.. c. 8, 45; Rupertus, De div. offic. 7, 25; Eadmerus, De excell. B. M.c. 6;  Maldon.; Tolet.; Suarez.; Św. Bonawentura w życiu Chrystusa Pana c. 96; św. Ignacy w Ćwiczeniach). Jest to naturalne i całkiem zrozumiałe. Wszystko bowiem w życiu Chrystusa Pana spełniło się według praw pięknej przyzwoitości i godności. To też można między wierszami Pisma św. wiele czytać, chociaż tam nie jest to wyraźnie podanem.

 

Jak to zjawienie odbyło się.

             Przedewszystkiem godnem jest rozważenia, jak Matka Boska przygotowała się na to zjawienie. A więc przedewszystkiem przez mocną i żywą wiarę. Nie ma w Jej sercu żadnej chwiejności i żadnej bezradności, jaką dostrzegamy u świętych niewiast i Apostołów. Jasno poznała Ona słowa Zbawiciela i trzeciego dnia oczekiwała zmartwychwstania z wielką tęsknotą i gorącem pożądaniem, trzeba znać serce Matki i to takiej Matki. Tęsknota matki Tobiaszowej i pożądanie Jakóba za Józefem jest tylko cieniem tęsknoty Maryi (Tob. Cap. 10; 11, 5. 6; Ks. Rodz. 45, 28). Tę wiarę i tę tęsknotę ofiarowała Ona Bogu w długiej i gorącej modlitwie, podobnie jak niegdyś uczyniła przed wcieleniem (Pieśń nad pieśniami 5, 1; 4, 16).

Jak ukazał się Jej Zbawiciel i jak Ją pocieszał? Oto tak, jak można pocieszyć i uszczęśliwić Matkę, a mianowicie przez to, że dziecię żyje, jest szczęśliwe i kocha swą matkę (Ks. Rodz. 46, 30). Nikomu zaiste nie objawił Zbawiciel w takiej pełni i z taką miłością chwały swego chwalebnego zmartwychwstania, jak właśnie Matce swojej.

UDZIELONA POCIECHA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Pośredniczka łask, łaska, św. Bernard

           Pewnego razu przyszedł do św. Bernarda wielki grzesznik i wyznał mu z boleścią wielkość i mnogość swoich grzechów.

– To niemożliwe, – zawołał skruszony grzesznik zalewając się łzami, – bym mógł znaleść u Boga przebaczenie, a tem bardziej łaskę!

Pełen świętej litości odpowiedział mu święty nauczyciel:

– O nie, mój synu! Nie masz powodu do powątpiewania, uważaj, choćbyś nawet sądził, że nie znajdziesz łaski u Boga, to znajdziesz ją u Maryi! Ona nie na darmo nazywa się „łaski pełną”. Sam Anioł Boży tak ją nazwał.

Po tych słowach wziął do rąk Pismo święte i otworzył w miejscu, w którem Anioł mówi do Maryi: „Nie bój się, znalazłaś bowiem łaskę”.

PRZYZWOLENIE MARYI.

Tagi

cnoty, Najświętsza Maryja Panna, Wcielenie, X. M. Meschler, Zwiastowanie

        To pozdrowienie Anioła, to jego przedłożenie, ta wolność zgodzenia się na Jego przedłożenie zostawiona Maryi, była dla Niej zaszczytem niesłychanym. Ona jednak przez akty cnót, jakie przy tej sposobności spełnia, okazuje, że godnie umie się znaleźć wobec tego najwyższego odznaczenia i odszczególnienia. Nie mówiąc już nic o modlitwie i to nadzwyczaj gorliwej i żarliwej, jakiej się w owym momencie oddawała, trzy cnoty w szczególniejszy sposób przy Wcieleniu na widok występują.

I tak nasamprzód jest tu widoczną Jej wielka pokora wtenczas, kiedy Ją nadzwyczajnemi pochwałami i niewysłowionymi zaszczytami obsypują. Rozważmy tylko te pochwały, które się Maryi dostały w udziale. Każde słowo jest tu uznaniem Jej prawdziwej i wysokiej wielce godności. A z jakich to ust spływają te pochwały? I w czyjem imieniu były wypowiedziane? A co czyni Marya? Ona nic nie mówi; nie uśmiecha się, nie wynosi się; nie ma upodobania w sobie żadnego. Ona milczy, namyśla się i rozważa i boi się (Łuk. 1, 29), słysząc takie pochwały o swojej wielkości i piękności poraz pierwszy Jej odkrytej. O ileż to pokory najgłębszej i mądrości niezmierzonej wymagało to Jej postępowanie. Nie tak postępowali Ewa i Lucyper. Im schlebiała ich wielkość i ich zalety i nimi się rozkoszowali. Marya za to im bardziej Ją chwalą, tem głębiej się uniża, tem gruntowniej wchodzi w siebie i wszystko rozważa, aby gdzie jakiegoś fałszywego kroku nie postawić. Cóż to za pokorne serce, cóż to za poważny umysł w latach jeszcze tak młodocianych, bo liczyła zaledwie 15 lat wieku!

ŚW. GABRJEL ARCHANIOŁ.

Tagi

Anioł Pański, Archanioł Gabryel, Daniel prorok, Najświętsza Maryja Panna, Zwiastowanie

        Imię Gabrjela Archanioła związane jest ściśle z tajemnicą Odkupienia rodu ludzkiego. Bóg posyła go po trzykroć: do proroka Daniela, do kapłana Zacharjasza i do Najświętszej M. Panny, ażeby oznajmił przyjście Zbawiciela świata.

W siedemdziesiątym roku niewoli babilońskiej, błagającemu o litość nad swoim narodem, Danielowi zjawia się Gabrjel archanioł i zapowiada koniec niewoli, czas przyjścia i śmierć Mesjasza. Odbudowaną będzie wprawdzie Jerozolima, ale znowu ulegnie zniszczeniu za karę, że zaprze się Pomazańca Pańskiego, Chrystusa Pana. Przeniewierczy lud splamiony krwią Mesjasza, nie będzie odtąd ludem wybranym, utraci świątynię i ofiary i „trwać będzie spustoszenie aż do skończenia i końca” (Dan. 9, 24-27).

Za dni Heroda, króla żydowskiego, zjawia się ten sam archanioł Gabrjel Zacharjaszowi i przynosi radosną nowinę o narodzeniu poprzednika Pana Jezusa, św. Jana Chrzciciela. „Zacharjaszu, wysłuchana jest modlitwa twoja, a żona twa Elżbieta urodzi tobie syna i nazwiesz imię jego Jan; a ty będziesz miał wesele i radość i wielu ich radować się będzie z narodzenia jego; albowiem będzie wielki przed Panem… on uprzedzi przed nim w duchu i mocy Eljaszowej…iżby zgotował Panu lud doskonały” (Łuk. 1, 14-17).

Najzaszczytniejsze było trzecie poselstwo Archanioła Gabrjela do Najświętszej Panny. Ze czcią staje archanioł przed Niepokalaną Dziewicą, nazywa Ją „błogosławioną między niewiastami i pełną łaski”. A to wszystko dlatego, że pocznie i porodzi Syna, któremu Imię Jezus, t. j. Zbawiciel. Kiedy zaś Najśw. Panna lęka się o swoje dziewictwo, archanioł Gabrjel tłumaczy Jej bezzwłocznie, że pozostając nadal dziewicą, pocznie za sprawą Ducha Świętego, którego wszechmoc ogarnie Ją tak, jak obłok przesłania blask słońca na niebie. I usłyszał słowa, na które z utęsknieniem czekał przez długie wieki świat cały: „Oto ja służebnica Pańska, niechaj mi się stanie według słowa twego!”

Święty Gabrjel archanioł jest dla nas wzorem czci i miłości do Najświętszej Panny. Z pokorą przemawia do wybranej od wieków Marki Boga, jako do swojej Pani i swojej Królowej. Pierwszy na ziemi wymawia pozdrowienie: „Zdrowaś Marjo, łaskiś pełna, Pan z Tobą!” Od tej chwili cały świat wierzący nie ma po modlitwie Pańskiej czcigodniejszej i milszej modlitwy nad pozdrowienie Gabrjela archanioła.

Idźmy za wezwaniem Kościoła, który trzy razy dnia każdego pozdrawia tą modlitwą Niepokalaną Pannę i wzywa nas głosem dzwonów na „Anioł Pański”, ażebyśmy hołd oddali Wcielonemu Bogu i pożytek odnosili z tajemnicy naszego Odkupienia.

 

Posłaniec Serca Jezusowego, rocznik 53, marzec  1925, str. 54.

KU UZDROWIENIU ŚWIATA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Pośredniczka łask, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

O gdybyż wszyscy Jej ufali, do Niej się uciekali, na pewno mniej byłoby nieszczęśliwych, bezrobotnych, zgorzkniałych, rozczarowanych i zniechęconych do życia!

Jedno z pisemek wolnomyślicielskich, które za „szczytny” swój obowiązek uważa walkę z religją i z tem wszystkiem, co się odnosi do duszy i życia nadprzyrodzonego, zaatakowało „Rycerza Niepokalanej”, jako porywającego się „z oślą szczęką na bezrobocie”. Autora artykułu, człowieka zmaterjalizowanego i niewierzącego – zdaje się- w nic, jeno w pracę mózgu i mięśni (obywatel spod znaku Marksa, socjalista) irytują podziękowania. Szydzi więc sobie ów pisarczyk (może żydek, bo z cynizmem i bezczelnością odnosi się do Niepokalanej, na co Polak chybaby się nie zdobył) z podziękowań, składanych Matce Najśw. za otrzymane łaski, zwłaszcza za uzyskaną pracę.

Że sam jest niewierzącym, nieuznającym nic poza światem materjalnym, to mogłoby nam być obojętne, lecz jako wyznawców Chrystusa boli nas, bo pragnęlibyśmy, aby i ów materjalista, operujący sprawnie demagogicznemi wykrzyknikami, poznał także dobroć Marji, uznał Ją za kochającą go Matkę i stał się Jej dzieckiem przez miłość. Jest naszym bliźnim i dlatego żal nam, że się tak błąka.

Ale ów pan zbliża się do rzeczy świętych i nadnaturalnych ze swoim kiepskim łokciem. Nie mogąc zaś tam nic wymierzyć, bo rzeczy nadprzyrodzonych, łask nie mierzy się metrem ani wagą, – pluje na nie i pisze o tem. To nas już oburza. Bo jadem toczącym jego duszę zatruwa innych. Prawda, że tylko głupiec może się pisać na jego argumentację; tylko człowiek bezmyślny lub pozbawiony poczucia rzeczywistości może spodziewać się jeszcze, po tylu daremnych próbach, rozwiązania kwestji społecznej w oderwaniu od etyki i moralności chrześcijańskiej. Ale, niestety, doświadczenie wskazuje, że ludzi nie umiejących myśleć i czepiających się rozpaczliwie najgłupszych haseł, jeśli tylko opatrzy się je marką „postępowości”, jest wielu. I ci mogą zachwiać się w swych słabych i często bardzo nieuświadomionych przekonaniach religijnych.

I dlatego, że chodzi nam o ich dusze, zabieramy tu głos.

POŚRÓD SWYCH DZIECI.

Tagi

Milicja Niepokalanej, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe

[Zakopane, 2-15 V 1939]

       Niepokalana zstępuje na ziemię, jak dobra Matka pomiędzy swe dziatki, by im dopomóc do zbawienia duszy. A pragnie nawrócenia i uświęcenia dusz wszystkich, bez żadnego wyjątku. Posługuje się zaś w dokonaniu tego dzieła narzędziami wziętymi spomiędzy ludzi, jak to widzimy w opisanych zjawieniach. Jednak są to wypadki nadzwyczajne. Daleko częściej pobudza Ona kochające Ją dzieci do współpracy ze sobą w warunkach zwyczajnego codziennego życia.

 

Te Jej oddane dusze same Nią żyją, często o Niej myślą, serdecznie Ją kochają i starają się rozpoznawać Jej życzenia, czy to wypowiedziane Jej własnymi ustami, czy też podane im w cichych natchnieniach wewnętrznych i rozpowszechniają tę Jej wolę, pociągając coraz to nowe dusze do Jej coraz doskonalszego poznania i miłości coraz serdeczniejszej, a w Niej i przez Nią do coraz gorętszej miłości Jezusowego Serca Boga.

ŚLUB ŚWIĘTEGO JÓZEFA Z NAJŚW. PANNĄ MARIĄ.

Tagi

cnota czystości, ks. A. Kotarski, małżeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Zaślubiny Maryi i Józefa, św. Józef

      Nadchodzi dzień miłosierdzia i Mesjasz zamierzał przyjść na świat, ale potrzeba było małżeństwa, nowego małżeństwa panieńskiego. A do tego skutku przygotowywali się dwaj nowożeńcy. Maria w świątyni poświęciła Bogu swoje panieństwo, a Józef po rozważnym namyśle, ślubem wiary poświęcał Bogu swoją czystość.

W ten sposób przygotowali się do nowego na ziemi małżeństwa, do małżeństwa panieńskiego. Ale któż połączy te dwa najczystsze serca. Józefa i Marię? Duch święty, zakochany w nich, wszczepia w nich tego samego ducha, tę samą wiarę, zapala w nich tę samą miłość niebieską. On, on sam czyni to, że zakwitła laska św. Patriarchy, a za pośrednictwem kapłana, objawia Marii, żeby wyszła za Józefa, a Józefowi, żeby pojął za żonę Marię, że nie będzie zgwałcona ani nawet obrażona ich cnota panieństwa, ale że owszem tą drogą ubezpieczy się i spotęguje do najwyższego stopnia.

PIELGRZYMKA DUCHOWA DO CUDOWNYCH OBRAZÓW NAJŚW. PANNY MARYI.

Tagi

Matka Boska w Szydłowie, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, obrazy Świętych

Do cudownego obrazu Najśw. Panny Maryi w Szydłowie, i proś Maryi o łaskę chętnego modlenia się.

 

Cudowny obraz Najświętszej Panny Maryi w Szydłowie na Żmudzi. Kraina położona na wschód, nad morzem Bałtyckiem, zowie się Żmudzią, a dla pobożności ludu zowie się od dawna „Świętą Żmudzią”. Żmudzini nie mówią polskim językiem, tylko litewskim, ale tworząc od wieków z Polską jednę całość, uważają w Polakach swych braci.

 

Czem dla Polski jest Częstochowa, tem dla Żmudzi jest Szydłów, albowiem tu znajduje się pięknie malowany cudowny obraz Matki Bozkiej. Dawniej na tem samem miejscu stała świątynia pogańska, lecz już 1457 roku wybudowano kościół. W połowie szesnastego wieku wielka klęska spotkała Żmudź, albowiem rozszerzyła się tu religia kalwińska. Szlachta przyjęła nową wiarę i lud do niej zmuszała.

A kiedy zaś kościół zgorzał, nie było nikogo, któryby się zajął jego odbudowaniem, owszem kalwini wystawili sobie własny kościół. Prześladowani katolicy pozbierali wszystkie dowody, tyczące się spalonego kościoła i zabranego majątku, spisali wszystko, a włożywszy do żelaznej skrzyni, zakopali w tem miejscu, gdzie dawniej stał kościół.

MARJA NASZYM WZOREM. (CZ. II)

Tagi

cnota czystości, Dar Rady, Jadwiga Zamoyska, Matka Dobrej Rady, Najświętsza Maryja Panna

    Kościół nazywa Marję: Matką Boską Dobrej Rady. Mamy zatem czcić w Niej Dar Rady.

Widziałyśmy już, że Dar Rady, jak wszystko co od Boga pochodzi, jest naraz przyczyną i skutkiem. Skutkiem – bo staje się udziałem szczególniejszym serc pokornych i czystych; w nich rozwija się najbogaciej. Przyczyną – bo dzięki niemu uczymy się naśladować Najśw. Pannę i dawać początek życiu Jezusowemu w sobie.

Dar Rady, według Katechizmu, to rozeznanie duchowe, które nam pomaga do wyboru najroztropniejszych środków, wiodących do celu. Cel nasz jest tak wielki! Jakże pragnąć powinniśmy Daru Rady, który nas do niego prowadzi.

O. Lallemand mówi, że Dar Rady kieruje poszczególnymi uczynkami. Wiara, mądrość, rozum dają nam zasady ogólne; dar Rady wskazuje co, jak, gdzie, kiedy czynić należy, w każdym poszczególnym wypadku, zależnie od okoliczności. Mówi dalej O. Lallemand, że najwięcej potrzebują tego daru ci, co prowadzą życie czynne. Inaczej nie uchronią się od wielu błędów na każdym kroku. Ich pobudki będą czysto ludzkie, ich spryt czysto przyrodzony, za własnemi pójdą myślami, często tak dalekiemi od myśli Bożej. Po ludzku sądząc, myślimy, że służba Boża, żeby mogła być owocną, wymaga dużo pieniędzy, zdolności, zdrowia, swobody ruchów; nie znosi żadnych przeszkód, żadnych ograniczeń, wymaga czynów niezwykłych, cnót rozgłośnych.