Nietrudno spostrzec jaki zamęt panuje dziś w obecnym społeczeństwie, „że ludzie pragnąc obowiązki obywatelskie wiernie wypełniać, dla społeczeństwa pracować, dobrze dzieci wychować, przy najlepszych chęciach często sami nie wiedzą, jak się do tego brać; próbują rozmaitych sposobów i najczęściej chybiają celu”.[1] Główną przyczyną tego stanu jest „niedostateczne rozumienie do jakiego celu wychowanie zmierzać powinno”.[2] Inną przyczyną jest brak odpowiednich ludzi, mających ducha, który by w pełnym tego słowa znaczeniu czynił z nich ludzi, jakich kraj i społeczeństwo potrzebuje[3]. Potrzeba nam bowiem ludzi „mądrych, cnotliwych, pracowitych, poświęconych i zdolnych, tj. chcących i mogących stać się dla kraju naszego siłą żywotną i jakby drogowskazem wśród ciężkich naszego życia narodowego kolei”[4].
„Częstym błędem naszych poczynań katolickich jest zbyt wyłączne zwracanie uwagi na wrogie nam obozy, a niedostateczne zajmowanie się życiem religijnym w naszym własnym obozie, niedostateczne dbanie o pogłębienie go i nadanie mu mocniejszych form organizacyjnych!”[5] Pomimo wymienionych niedomagań „i ta więc chwila dziejowa, którą przeżywamy, nie tylko nie jest beznadziejna, ale także jest brzemienna w pierwiastki odrodzenia, które Opatrzność Boża w niej złożyła na to, aby powoli swą fermentacją przerobiły społeczeństwo i podniosły je na wyższy stopień rozwoju. Naszym zadaniem jest je odkryć, uwydatnić i rozwinąć…”[6].
Celem przedstawianego bloga jest szerzenie czci ku Królowej naszej Ojczyzny, do Najświętszej Dziewicy Maryi oraz przyczynienie się do odnowy moralnej i duchowej Narodu Polskiego. Mam nadzieję, że z łaską Bożą i wytrwałą pracą uda się osiągnąć powzięty cel. Za podstawowe autorytety obrałem sobie p. Jadwigę Zamoyską i o. Jacka Woronieckiego. Sadzę, że na obecne czasy ich myśli są nadal aktualne.
Tematyka bloga obejmuje kilka elementarnych kategorii.
Kategorie: Na cześć Maryi oraz Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi mają zachęcić Czytelnika do poznania przymiotów Królowej Korony Polskiej, pobudzić do naśladowania Jej wzniosłych cnót oraz do prawdziwego ku Niej nabożeństwa.
W kategorii: Etyka i moralność znajdą Państwo treści zawierające praktyczne wskazówki do kształcenia etyki chrześcijańskiej, doskonalenia się w cnotach przyrodzonych i nadprzyrodzonych. Rodzinom i wychowawcom i wszystkim, którym szczerze zależy na wykształtowaniu chrześcijańskiej młodzieży polecam kategorię Rodzina i wychowanie.
Dla pragnących rozbudzić w sobie większą ufność w dobroć i Opatrzność Bożą, a przeżywających trudne momenty polecam kategorię Święci Pańscy.
Pozostałe tematy dotyczące Kościoła, religii, filozofii, polityki itp. znajdują się w kategorii Inne.
Jak zgodnie mawiali p. Zamoyska i o. Woroniecki: „narody są uleczalne”.
„Ufajmy, że i nasz naród uleczonym będzie, bylebyśmy, zachowując dawną ojców naszych wiarę, nadzieję i miłość, przestrzegali w życiu rodzinnem i społecznem czterech cnót kardynalnych; one są nie tylko warunkiem szczęścia wiecznego, ale i podstawą powodzenia doczesnego. Wprowadźmy we wszystkie czynności nasze roztropność, wstrzemięźliwość, sprawiedliwość i męstwo.”[7]
„Módlmy się do „Panny Świętej, co Jasnej broni Częstochowy i w Ostrej świeci Bramie”. Królowie nasi w proroczym natchnieniu wręczyli Jej berło, które im z rąk wypaść miało, Jej poświęcili kraj i naród, Ją obrali Królową, a papieże wpisali do litanii Jej tytuł Korony Polskiej. Dziś nie mamy już królów, ale została nam i po wszystkie wieki zostanie Królowa, której żadna ziemska moc korony i berła nie pozbawi, dokąd my Jej wierni będziemy. Chcąc czcić Matkę Boską, oddajmy Jej hołd najwyższy czyniąc wszystko, co Jezus nakazuje, a tak i my za Jej przyczyną otrzymamy ten cud, że wychowanie narodu naszego, na Boże wychodząc tory, w zamian za mdłe serca dzisiejsze i słabe duchy, da nam ludzi mężnych i czystych, a przez to rękojmię lepszej przyszłości.”[8]
Juan Arecharaleta
[1] O wychowaniu – Jadwiga Zamoyska.
[2] Tamże.
[3] Por. tamże.
[4] O miłości ojczyzny – Jadwiga Zamoyska.
[5] U podstaw kultury katolickiej – Jacek Woroniecki OP.
[6] Tamże.
[7] O miłości ojczyzny – Tenże.
[8] O wychowaniu – Tenże.
Rozwój nauki katolickiej, płynący z dogmatycznych decyzji nieomylnego urzędu nauczycielskiego Kościoła, nie sprzeciwia się bynajmniej niezmiennej jedności tejże. Już w 434 roku pisał Wincenty z Leriny: „W Kościele katolickim jest postęp, rozwój, lecz niema zmiany; przez rozwój staje się rzecz większa, lecz pozostaje zawszę tą samą. Zmiana zaś czyni z jednej rzeczy inną.” Następnie wykazuje ten wielki myśliciel, że człowiek pozostaje tym samym, mimo zmian, jakie się w nim dokonują. Wreszcie dodaje: „tak samo musi chrześcijański dogmat, chociaż zawsze nie sfałszowany i w istocie swej niezmienny, wzmagać się z czasem i powiększać się z latami…” W dekretach soborów rozjaśnia i rozszerza Kościół tylko to, co od dawna wierzono. Artykułu wiary, które Kościół otrzymał od pierwszych chrześcijan, drogą ustnego podania czyli Tradycji, a które później w autentyczny sposób spisane zostały tak, że w kilku słowach mieściło się wiele poważnych prawd, otrzymują w soborach wyjaśnienie w liczniejszych nowych słowach, lecz to nie stanowi nowych dogmatów. Jeżeli więc nieomylna władza ogłasza dogmaty, to nie tworzy nowej wiary, lecz zatwierdza tylko wierzenia pozostawione przez apostołów, wyciskając na nich niejako pieczęć swej nienaruszonej powagi czy swego nieomylnego rozstrzygnięcia, jak tego wymaga interes religijnej prawdy zawartej w dogmacie. Tak więc może się powiększyć liczba dogmatów „artykułów wiary”, w Kościele katolickim, a jednak nie przybywa mu stąd nic nowego do wiary. Tym sposobem rozwinęła się nauka wiary katolickiej w ciągu wieków, tak też będzie się rozwijała i nadal, ale wiara pozostanie ta sama i niezmienna. Czytaj dalej 
