MATKO ŁASKI BOŻEJ MÓDL SIĘ ZA NAMI

Tagi

dusza, Kuźniczanka, Najświętsza Maryja Panna, łaska, życie nadprzyrodzone

Najśw. M. Panna obdarzoną została wszelką łaską, bo poczęła w swoim łonie tego, który jest początkiem i źródłem łaski. Jest łaski pełna, więc może jej innym udzielać.

O Matko łaski bożej wyjednaj nam u Boga, żeby łaska nie była bezowocna w duszach naszych, żebyśmy ją nie czynili bezpłodną jak to się dzieje z promieniami słońca padającemi na lodowce lub na piaski pustyni.

„Kto czyni wolę Ojca mojego” powiedział Zbawiciel „ten bratem, siostrą i matką moją jest”. Oto warunek macierzyństwa duszy w stosunku do łaski.

Najśw. Panna, która zawsze doskonale pełniła wolę bożą, zasłużyła na pełność łaski, na poczęcie w sobie Tego, który jest jej źródłem. Była posłuszną od pierwszej chwili swego życia wszystkim najskrytszym, najdelikatniejszym natchnieniom łaski. Była posłuszną przez cały ciąg swego życia, czuwając w sposób przedziwny nad dziecięctwem Zbawiciela. Można wreszcie powiedzieć, że była posłuszną aż do śmierci i to śmierci krzyżowej, bo cierpiała przy ukrzyżowaniu syna to, co on sam wycierpiał, bo chciała w zjednoczeniu z wolą bożą tych cierpień tak swoich, jakoteż Chrystusowych.

Co się tyczy łaski, Bóg ją daje narówni ze słońcem dobrym i złym; tylko jedni dobrzy słuchają, współdziałają z łaską, a dusza ich nabiera pewnych cech macierzyństwa bożego, by poczynać i rozwijać w sobie łaskę, drudzy pozostają bezpłodni.

WADY MORALNE I STOPNIE ICH NASILENIA

Tagi

cnoty, grzech, grzech śmiertelny, O. Woroniecki, wady, życie nadprzyrodzone

Walka ze złem w nas nie może się ograniczyć do samego tylko wystrzegania się grzechów, ona winna sięgnąć głębiej i dotrzeć do tego źródła grzechu, jakim jest wada i ją starać się wykorzenić w tej mierze, w jakiej to jest możliwe.

Stąd też rachunek sumienia nie powinien się tylko ograniczać do zastanawiania się nad pojedynczymi upadkami i wzbudzania za nie żalu. On powinien być czymś więcej. A mianowicie zastanawianiem się nad złymi skłonnościami, które w nas tkwią i które wciąż nas popychają do tych samych przewinień. Jeśli bowiem już sam obrachunek naszych grzechów pokazuje nam, że się one wciąż powtarzają, musimy dojść do wniosku, że mają one jakąś wspólną przyczynę, i do niej to trzeba dotrzeć, jeśli się chce naprawdę uzyskać w tej dziedzinie jakąś poprawę. Dopiero przy takiej pracy nad sobą można dojść do trwalszych rezultatów. Wymaga ona głębszej znajomości siebie, któraby nam odkryła te dziwne kompleksy naszej zmysłowo-duchowej natury, zdolne już to do dobrego już to do złego nas skłaniać i wymagające z naszej strony bardzo czujnej kontroli i usilnej pracy samowychowawczej.

KOŚCIÓŁ W OCZACH WIARY – O. WORONIECKI

Tagi

cnoty, O. Woroniecki, wady, wiara, Znamiona Kościoła, życie nadprzyrodzone

„Bo my zapatrzeni jesteśmy nie w to co się widzi, ale w to czego się nie widzi, bo co widzimy znikome jest, a czego nie widzimy, wieczne”[1]

 

Każdy chrześcijanin świadomy swego wielkiego powołania ma życiem swym zdać egzamin z cnót teologicznych wiary, nadziei i miłości. Egzamin to trudny, wymagający zaparcia się siebie i głębokiego poddania się od wewnątrz działaniu bożemu. Czynniki te boże, nadprzyrodzone, nie sprzeciwiają się bynajmniej najlepszym, najszlachetniejszym aspiracjom przyrodzonym umysłu ludzkiego, ale je przekraczają, porywają w górę, wymagając podporządkowania i oddania do dyspozycji najwyższych celów i ideałów wszystkich zasobów duszy. Nie łatwo się temu poddać, tym bardziej, gdy obok tych szlachetnych aspiracyj wzrosły w duszy i niższe, mniej szlachetne, albo wprost złe skłonności, które stawiać będą mniej lub więcej świadomy opór działania łaski, mającej wyrwać człowieka z ciasnego kręgu przyrodzonych celów i zainteresowań.

Przyjrzyjmy się jak się ten egzamin z wiary odbywa i to nie tylko w swej fazie początkowej, wtedy gdy człowiek do niej dochodzi dopiero, ale szczególnie w późniejszych fazach, kiedy już jest w niej ugruntowany i winien nią żyć w całej pełni.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU. (CZ. II)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, kościół, Msza św., O. Woroniecki, łaska, życie nadprzyrodzone

III.

Jeśli się teraz zapytamy, jak się ma odbywać ten proces wychowania chrześcijańskiego, którego rezultatem byłoby harmonijne zjednoczenie pierwiastków przyrodzonych i nadprzyrodzonych i przeniknięcie łaską całego naszego życia codziennego, to odpowiedzi na to pytanie, winniśmy szukać w innych dogmatach.

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU (cz.I)

Tagi

cnoty, cnoty przyrodzone, dogmat, O. Woroniecki, życie nadprzyrodzone

CHRZEŚCIJAŃSKIE WYCHOWANIE CHARAKTERU WYSNUTE Z DOGMATU[1]

 

Chrześcijańskie wychowanie charakteru nie jest jakimś procesem odrębnym od życia religijnego, któryby się rozwijał sam w sobie i tylko zdaleka, ubocznie, mniej lub więcej bezpośrednio ulegał wpływom dogmatu, czyli, innemi słowy, czynników nadprzyrodzonych.

Bynajmniej, chrześcijańskie wychowanie charakteru jest zagadnieniem rdzennie nadprzyrodzonem, zawartem w najistotniejszych dogmatach naszej wiary.

ŻYCIE Z WIARY

Tagi

intencja, wiara, życie nadprzyrodzone

Trzy życia

 
Trojakie życie prowadzić może człowiek.

 
Pierwsze – życie zmysłowe – niższe i mniej wartościowe, wspólne nam jest ze zwierzętami. Zbyt wielu ludzi nie zna prawie żadnego innego, tak bardzo poddają się swoim namiętnościom i pożądaniom.

 
Drugie właściwe jest człowiekowi: to życie rozumu. Takim było życie dawnych mędrców – jeśli tacy istnieli – którzy usiłowali przystosować swe postępowanie do wskazówek sumienia.

 
Trzecie zowie się życiem z wiary. Nieskończenie wyższe i świętsze, jest ono chlubą prawdziwego chrześcijanina. Sprawiedliwy, idąc za prorokiem powtarza z upodobaniem apostoł, sprawiedliwy z wiary żyje (Żyd. 10, 38). To życie najgłębszego zjednoczenia z Bogiem. I Pan postępuje w stosunku do nas z zadziwiającym miłosierdziem, gdy za pomocą tajemnych dotknięć łaski nalega, abyśmy rozpoczęli je i odważnie w nim wytrwali.

 
Nierzadko jednak dusze mylą się co do tego życia. Niektóre dobre i wspaniałomyślne, gorliwe, sądzą, że są od niego bardzo dalekie, będąc pozbawione uczucia nabożeństwa i łatwości w modlitwie, inne, przeciwnie, żywiąc w sobie pewne dążenia religijne i oddając się pobożnym praktykom, wyobrażają sobie niekiedy, że postępują konsekwentnie według swoich przekonań,

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXIX

Tagi

intencja, Ks. Feliks Cozel, posłuszeństwo, życie nadprzyrodzone

8. Ostatnią wreszcie podstawą i zasadą prawdziwie religijnego wychowania jest nauczanie dzieci, aby się przyzwyczaiły do działania nie z pobudek li tylko czysto ziemskich, ludzkich, naturalnych, przyrodzonych, ale z pobudek wiary, nadprzyrodzonych!

      Każdy rozumny człowiek, kiedy coś czyni, czyni dla czegoś, dla jakiejś pobudki. Pobudki te mogą być różne: szukanie li tylko przyjemności, zysku, pochwały, słowem pobudki tylko naturalne, ziemskie; albo też mogą być pobudki wyższe, nadnaturalne, nadziemskie: chęć podobania się P. Bogu, zebrania zasługi dla nieba i inne.

 
Pobudki tylko naturalne są te, które nam podaje sama tylko zmysłowa natura, względy czysto ludzkie i doczesne. Unikanie złego i grzechu i choćby nawet najlepsze działanie z pobudek tylko ziemskich nie jest jeszcze cnotą chrześcijańską, prowadzącą do prawdziwej przed Bogiem zasługi w wieczności, ale jest tylko cnotą naturalną, pogańską.

 

W tym celu pobożni rodzice powinni przy porannym paciorku nauczać dzieci swe sposobu wzbudzania dobrej intencji i codziennie z niemi przy paciorku tę intencję wzbudzać,

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XX

Tagi

cierpienie, Ks. Feliks Cozel, małżeństwo, żona, życie nadprzyrodzone

To też, niewiasto chrześcijańska, złóż codziennie tę ofiarę z siebie P. Bogu w porannej modlitwie, połącz swą ofiarę z ofiarą P. Jezusa na krzyżu i z ofiarami Mszy św. jak to czynią członkowie Apostolstwa modlitwy, – zrób tę ofiarę, aby otrzymać błogosławieństwo Boskie dla swego męża i swych dzieci, – i za te liczne dusze czyścowe, tak ciężko cierpiące i ratunku potrzebujące

   4. Powiedziałem, że domy wasze, niewiasty chrześcijańskie, mają być jakby kościołem, jakby domem Bożym. W kościołach bywa głoszone słowo Boże, nauka Chrystusowa. Otóż, niewiasty chrześcijańskie, niechże i w domach waszych głosi się słowo Boże! Postaraj się o dobre, pobożne książki i książeczki i albo sama albo ktoś umiejący czytać niech je wieczorami czyta przy robocie, albo przynajmniej w wolnych chwilach w niedziele i święta. W prawdziwie chrześcijańskim domu powinien być przedewszystkiem katechizm, – i żywoty Świętych.

Znałem jednego radcę namiestnictwa, który co dzień z całą rodziną czytywał katechizm i żywoty Świętych! Bardzo ci też polecam iście złotą księgę ks. L. Goffinego, do oświecenia i zbudowania duszy, a w niej wykład Ewangelji na cały rok i zbiór najróżniejszych nauk potrzebnych każdemu chrześcijaninowi na cały rok. Księga ta powinna być w każdym katolickim domu i wiele się przyczyni do rozbudzenia prawdziwej pobożności. Takiem pobożnem czytaniem niech będzie też wspólne czytanie ustępów z >>Nowego Testamentu<<, następnie ustępów Tomasza á Kempis: >>O naśladowaniu Jezusa Chrystusa<<, >>Intencji miesięcznych<<, >>Głosów katolickich<<, książek duchownych, wydawanych przez Wydawnictwo XX Jezuitów w Krakowie, ul. Kopernika 26 i t. d.

W księgarniach jest tyle różnych książek, nieraz nawet bardzo drogich, i są ludzie, co je kupują i czytają; niechże ci starczy pieniędzy na kupienie tych, tak pożytecznych i tanich książeczek, – aby w każdym domu prawdziwie chrześcijańskim, była choćby mała bibljoteczka, jakby spiżarnia duchowa, z którejby niewiasty pobożne czerpały pokarm duchowny dla siebie i rodziny swojej… W wielu i bardzo wielu domach są biblioteki, lecz niestety składają się z samych książek niepożytecznych, z głupich powieści i romansów, z których nie tylko pożytku niema, ale tylko strata czasu i szkoda dla duszy, bo okazja wielu grzechów!  

Bądź czysty

Tagi

cnota czystości, cnota umiarkowania, młodzież, Pius XI, zagrożenia, św. Józef, św. Tomasz, życie nadprzyrodzone

Świętego Józefa nazywa Kościół „Wzorem czystości” „Joseph castissime”, a lilia w ręku jego jest symbolem duszy opanowanej, nieskalanej, pogrążonej w niebie. Lilia bowiem nie dlatego tylko jest oznaką czystości, że kwiaty jej są śnieżnej białości, ale i dlatego że rośnie prosto, wybiega ku niebu, odrywając się od ziemi, choć z niej czerpie soki żywotne. Czysta dusza również patrzy prosto ku górze i nie dotyka tego, co przyziemne, brudne.

„O jak piękny jest czysty rodzaj” mówi Mędrzec Pański, a Chrystus czyste serca nazywa „Błogosławionymi”. Odnosił to błogosławieństwo nie tylko do czystości ciała, ale i duszy, czystości umysłu i serca. Według nauki św. Tomasza „czystość jest to nawyk moralny regulujący użycie popędu gatunkowego własnym jego celem, a także normami wiary, jeśli chodzi o chrześcijański poziom tej cnoty”, (patrz Ks. Goliński: Cnota czystości według św. Tomasza, wyd. K.U.L. 1935). Szczytowym jej stanem to dziewictwo. U św. Józefa widzimy doskonałą cnotę dziewictwa, a skoro święty Patriarcha dany jest na wzór rodzinom, to znaczy, że i w małżeństwie obowiązuje cnota czystości mimo, że filozofia materialistyczna ściąga je z wyżyn Sakramentu do urzędu funkcji czysto zmysłowych.

Wielorakie są owoce czystości tak przedmałżeńskiej jak małżeńskiej, nie mówiąc już o dziewictwie. Czystość chroni od wielu występków, do których prowadzi rozwiązłość. Jako doskonałe opanowanie ciała przez ducha stwarza dobre warunki w dążeniu do doskonałości. Wedle orzeczeń lekarzy i fizjologów przedłuża młodość, przydaje jasność rozumowi, a woli energii; broni przed wielu chorobami systemu nerwowego i skarłowaceniem fizycznym. Zapewnia woli i uczuciom szlachetnym szerokie pole działania. Brak czystości powoduje miękkość, niestałość, zabija radość, która jest udziałem serc czystych. Wielkie znaczenie ma w życiu społecznym, przygotowuje zdrowych małżonków, gwarantuje wierność małżeńską, ułatwia wychowanie dzieci i stosunki społeczne. Jeżeli zaś chodzi o życie nadprzyrodzone, to otwiera duszę na przyjęcie Boga, który w szczególny sposób udziela się duszom czystym, jak to widzimy w życiu św. Józefa. Czystość nadaje duszy dziwny urok, który się odbija i na zewnątrz ułatwia modlitwę i ofiarę, jest strażniczką wiary i miłości.