MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. IV).

Tagi

cnoty, godność, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

         Tego żąda odeń Bóg, w Anielskiem poselstwie, to nakazuje mu ojcowska powaga i srom niepokalany dziewiczej Oblubienicy Jego. Cztery istoty na niebie i ziemi pierwsze wymówiły to Imię prześwięte: Bóg tworząc je i obmyślając, Anioł przynosząc, Marya otrzymując z niebios i zezwalając, Józef nadając![1]) Możeż być, pytam, po boskiem macierzyństwie, szczytniejsza wielkość, zdumiewająca bardziej powaga? Samo Niebo orzeka ją i stanowi, wyrokując podobnie jak ziemia; bo gdy tu na świecie, nietylko ślepe niedowiarstwo zwać będzie Jezusa »synem cieśli«, Józefa ojcem Jezusowym, ale samaż Marya powie o nim: »Oto ojciec twój i ja szukaliśmy? Ciebie«, i Apostoł Filip rzecze: »Naleźliśmy syna Józefowego z Nazaret,[2]) i Ewangelia zaświadczy: »Ojciec i matka dziwowali się temu, co o Jezusie mówiono,«[3]) — oto Bóg posyła doń Anioła swego i wkłada mu w ręce wszystkie prawa i obowiązki ojcostwa.

A tak postanowiony i namaszczony z góry, Józef bez wahania staje się Ojcem Jezusowym, powagą, miłością, hodowaniem, przodownictwem, widomą głową najświętszej Nazaretu rodziny. »Wstawszy ze snu, opowiada o nim Mateusz Ewangelista, uczynił, jako mu rozkazał Anioł Pański, i przyjął żonę swoją, a gdy porodziła syna swego pierworodnego, nazwał imię Jego Jezus.«[4])

Przedziwny »w wierze swej i cichości«, Józef, nie mniej przedziwnym i doskonałym w posłuszeństwie swojem, mówi tu św. Tomasz z Akwinu. Cnota owa konieczna a miła i pożądana Bogu, cnota, o której Pan woła w Piśmie: »lepsze jest posłuszeństwo ni źli ofiary«,[5]) polega na czterech przednich zaletach czy warunkach:

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. III).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Ona pełna łaski i chwały, a czegóż braknąć może temu, który Ją posiada ? Właścicielowi serca Maryi, jakież odmówione będzie pragnienie, jaka modlitwa nie wysłuchana, jaka przyczyna bez mocy i skutku ?

Józef, zresztą, mężem był biegłym w Piśmie św., które przedmiotem ustawicznym jego rozmyślań, podnietą wiary, nadziei, roskoszą serca było. Wiedział on zatem, iż Messyasz miał się urodzić z Dziewicy, a czas już po temu nadchodził. Owoż świadek naoczny świętości i dziewictwa Maryi, widząc i czcząc Ją, jako najczystszą, najświętszą między niewiastami, przypuścił, iż mógł się, cudem Bożym, począć Emmanuel w jej łonie. [1])

»A jeśli tak jest, woła tu Bernard św., to spyta kto może, dla czegóż Ją potajemnie opuścić zamierzył? Odpowiem mu nie własnem, lecz Ojców słowem. Józef chciał opuścić Maryę dla tego samego powodu, dla jakiego Piotr oddalić się chciał od Pana i mówił mu: »Wynijdź ode mnie, Panie, bom człowiek grzeszny jest; dla jakiego setnik pobożny wzdragał się Go przyjąć do domu swego, wyznając: »Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój.« Zadrżał Piotr przed wielkością potęgi, lękał się setnik obecności Majestatu ; zląkł się też i Józef, jako człowiek, nowości takiego cudu, głębokości takiej tajemnicy, i chciał opuścić Maryę, Jej wybrany a św. przybytek. I będziesz-że dziwić się jeszcze, iż Józef w pokorze i cichości swej poczytał się za niegodnego obcowania z brzemienną Bogiem samym Dziewicą, skoro słyszysz, że i Elżbieta nie mogła przenieść chwilowej obecności Jej, jedno ze czcią i drżeniem wołała: »A zkądże mi to, że przyszła matka Pana mojego do mnie?« Podziwiaj raczej wielką sprawiedliwość Józefa, iż pragnie zniknąć przed Nią, ustąpić. Lecz dla czego potajemnie chce Ją opuścić, nie jawnie? Bo cichy jest, bo nie chce, aby się badano przyczyny rozłąki, pytano powodów. Co odpowie mąż sprawiedliwy ludowi twardego karku, ludowi niewierzącemu a przeczącemu? Gdyby wyznał, co czuł w duszy, co o Jej czystości nieskalanej mógł świadczyć, wnet niedowiarczy a okrutni Żydzi wyszydziliby go a Ją ukamienowali. Jakżeby uwierzyli Prawdzie Bożej, ukrytej, milczącej w łonie matki, skoro wzgardzili nią wtedy, gdy na głos wołała w Kościele? Coby uczynili temu, który jeszcze się nie był ukazał, ci, którzy potem na jaśniejącego cudami nie wahali się ściągnąć rąk świętokradczych? Słusznie przeto Mąż sprawiedliwy chciał potajemnie opuścić małżonkę świętą, aby ani kłamać, ani oskarżać niewinnej nie musiał!« [2])

Był to więc nie skutek krzywdzącego podejrzenia, lecz hołd prawy czci i poszanowania; nie owoc czy natchnienie zawiści mściwej, lecz święty akt pokory wobec wielkości Tajemnicy i jej widomego przybytku.[3])

Toż jak Bóg, w miłości swojej, dozwolić nie mógł, aby dziewictwo Matki Jego podejrzanem, a najświętsza z niewiast przez najświętszego z małżonków myślą nawet znieważoną była; tak w swej sprawiedliwości chciał, aby wiara taka, pokora, cichość nie bez wielkiej została nagrody. Oto więc otwierają się po nad Józefem niebiosa i Anioł Pański śpieszy go uspokoić, oświecić. Józef, prawy a święty małżonek Maryi, będzie miał także zwiastowanie swoje, a zwiastowanie odpowiedne charakterowi i godności jego.

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. II).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, ojcostwo, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Mądrość jego czy roztropność polega na tem, że głęboko rozważa wprzód, niż cokolwiek działać poczyna.

Jak potrzeba było Boga, aby wykonać cud ów niesłychany, iż Dziewica Matką się stała bez najlżejszej skazy dziewictwa; tak potrzeba było wybranego człowieka, aby nie tylko pielęgował to dziewictwo konieczne, lecz ukrył cud, przechodzący wszelkie ludzkie pojęcie, a w potrzebie, o nim zaświadczył. Toż jako Bóg i Duch Jego w języku wiary, zwie się Sprawcą Tajemnicy, Józef jest stróżem Jej, świadkiem, opatrzną zasłoną, Cherubinem, który ją kryje swem opiekuńczem skrzydłem, nowym Aniołem-Strażnikiem postawionym u wrót tego prawdziwego Raju, dziewiczym sprzymierzeńcem, jak go zowie Bernard św., jedynym na ziemi, a najwierniejszym spólpracownikiem Wielkiej Rady Bożej!« [1])

Słowem jednem, dziewictwo Maryi i Józefa staje się konieczną podstawą i przyczyną narodzin Jezusa, a Zbawiciel świata, cudowny kwiat Nazaretu, nie mniej z lilii Maryi, jako też z lilii Józefa wyrasta. I jak Marya Matką Jego się staje dla tego właśnie, że przeczysta, niepokalana; tak Józef dla tego, że dziewiczy i czysty staje się Ojcem Jego, Ojcem o tyle, w stosunku do Chrystusa, wyższym od naturalnych ojców, w stosunku do ich synów, o ile anielska czystość wyższa od małżeństwa,o ile szczytniejszy duch od ciała, cnota od pożądliwości. I jeżeli nie było świętszego oblubieńca nad Józefa, dla tego że był dziewicą; nie było też na ziemi nad Józefa chwalebniejszego ojca, któryby mógł na świetniejszej podstawie oprzeć charakter i prawa ojcowstwa.

 

O przechwalebne, prześwięte dziewictwo! Któż Cię dość podziwie i uwielbić potrafi, któż ci wyrównać zdoła w zasłudze i wielkości? Święci Pańscy, dziewice Boże, głosi Objawienie Janowe, idą za Barankiem, kędykolwiek on pójdzie,[2]) a Marya i Józef czystością swoją uprzedzają Baranka, są Jego przygotowaniem i przesłańcami. Dziewice Niebieskie, Aniołowie i Święci, dążą w ślady Jego, a Józef i Marya drogę Mu dziewictwem swojem gotują! O cudowne a dziwne Ojcostwo, którego przykładu darmobyś śród ludzi szukał; którego jedynym a najśw. wzorem przeczyste Ojcostwo Chrystusa względem dusz wiernych, Ojcostwo Kościoła względem dziatek swoich, na tymże fundamencie dziewictwa wzniesione!

MĄŻ MARYI – OJCEM JEZUSOWYM. (cz. I).

Tagi

godność, Najświętsza Maryja Panna, Ojcowie Kościoła, św. Józef

Takiego Oblubieńca potrzeba było, aby moc Najwyższego mogła bez zawady działać i spełnić wielkie, niepojęte dzieło Wcielenia.

Najśw. Rodzina Nazaretu, — Trójca ziemska. Niewymowna godność Józefa św. jako ojca Zbawiciela świata. Wykład i znaczenie tego ojcostwa, według Ojców Kościoła. Józef św. patronem powszechnym Chrześcijaństwa w życiu i w godzinie śmierci.

»Uczynił Go Pan świętym w wierze i w cichości jego, i wybrał Go ze wszelkiego ciała . . . Nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef , . . książę braci, utwierdzenie ludu.«

Eccli. XLV, 4 i XLIX, 16,17.

 

Jeśli, jak głosi Mędrzec Pański, »niewiasta pilna, święta, koroną jest mężowi swemu«,[1]) toć i nawzajem koroną i chwałą żony jest niezawodnie mąż świątobliwy i wielki. Toż, najmilsi moi, nie możem uczcić lepiej, wdzięczniej dogodzić sercu Bogarodzicy Maryi, której chwała przedmiotem jest obecnych rozmów naszych u stóp Pana, jak składając hołd należny uwielbienia, podziwu świętemu Jej Małżonkowi. Wszak o Nim sam Duch Boży to promienne składa świadectwo: »Uczynił Go Pan świętym w wierze i cichości jego, i wybrał go ze wszelkiego ciała… Nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef, książę braci, utwierdzenie ludu!«

URODZINY MARYI ŚWIĘTEM NASZEM.

Tagi

Narodzenie Maryi, Ojcowie Kościoła

        Opowiadają, najmilsi, a wielki i uczony Papież Benedykt XIV. w Historyi swej świąt i tajemnic religii powtarza i otacza poważnemi świadectwy podanie to, iż zanim uroczystość urodzin Bogarodzicy d. 8 Września postanowioną została, pobożny pewien pustelnik corocznie dnia tego słyszał niebiańską śpiewów harmonię. Przeczuwając tajemnicę, pytał o to Pana w modlitwie, i otrzymał odpowiedź, iż jest to dzień przyjścia na świat Maryi, święcony uroczyście w niebiesiech, zanim poznany będzie i obchodzony na ziemi, któraby go bardziej jeszcze święcić powinna. Zaszczycony objawieniem tem sługa Boży udał się do Rzymu, do Namiestnika Chrystusa, i ustanowienie uroczystości wyjednał.

 

JÓZEF ŚWIĘTY PATRONEM POWSZECHNYM CHRZEŚCIJAŃSTWA W ŻYCIU I W GODZINIE ŚMIERCI.

Tagi

kościół, Ojcowie Kościoła, śmierć, św. Józef

O niezrówana przeto, niedościgniona po Maryi godności i powago Józefa św.! O niej słowy pisma zawołać należy: »Niech przystąpi człowiek do serca głębokiego«, rozważając niebieskie przywileje te i wzniosłości, » a Bóg wywyższon będzie«,[1] w przedziwnej chwale Józefa! »Wybrał go Pan ze wszelkiego ciała, a nikt nie narodził się na ziemi, jako Józef, książę braci!« Ale, najmilsi moi, Duch św. mówiąc tak o Józefie, dodaje, iż jest nietylko »książęciem braci«, lecz jeszcze pomocą, wsparciem czyli »utwierdzeniem ludu«. Nowa to wielkość tajemnicza, szczególny przywilej i godność świętego Oblubieńca Maryi, a duchowego Ojca Jezusa Chrystusa, które wyłączny Jego charakter stanowią, a o których za łaską Bożą, ostatnich dziś słów kilka dopowiem.

Polegają one na tem, mianowicie, że Józef nasz święty jedyny, szczególny w życiu całem, nie mniej szczególnym jest i jedynym w ostatniej godzinie swojej, w chwili śmierci. On był szczególnym, jedynym za życia, bo sam jeden tylko, z nieprzebranego Świętych Pańskich szeregu, złączył w osobie swojej wszystkie rzec można stany i warunki człowieczego żywota. Tak, był On rodu świetnego, gdyż pochodził z królewskiego pokolenia Dawida, i ztąd »synem Dawidówym« usty Anioła jest zwany, a jednocześnie, ubogi wyrobnik, w pocie czoła kawał chleba dla rodziny i siebie zyskiwał. Był małżonkiem rzeczywistym, prawym, a razem dziewicą najczystszą, na mocy dobrowolnego ślubu. Był świeckim ze stanu, a kapłanem z urzędu, i po ileż razy on ręką swą rzemieślnika-cieśli dotykał, piastował i podnosząc w Niebo w ofierze słodkiej Najśw. Ciało Chrystusa Bogu Ojcu przynosił! On był jedynym Świętym, który wszystkie społem cnoty, wszystkie akty religii, całą doskonałość wszystkich stanów i ludzi w żywocie swoim w najprzedniejszy wykonał sposób. To też jedyny śród Świętych, który się za wszystkich i we wszystkiem wstawiać może do Pana, Patronem jest powszechnego Kościoła, Opiekunem, Wsparciem wszystkich krajów i czasów.

ŻYWOT ŚW. JÓZEFA

Tagi

Ojcowie Kościoła, Pius IX, tradycja, św. Józef

Według Ewangelji św. i podania kościelnego.

 

 

Św. Józef urodził się według powszechnego mniemania w miasteczku Nazaret około 45 lat przed Chrystusem Panem. Pochodził z pokolenia Judy i z rodu królewskiego Dawida. Potomkowie tego królewskiego rodu zubożeli zupełnie, św. Józef utrzymywał się jako rzemieślnik cieśla. Zbawiciel, który chciał się narodzić w ubóstwie i poniżeniu i obrał sobie Najświętszą, ale ubogą dziewicę za Matkę, wybrał też Sobie na opiekuna ubogiego rzemieślnika Józefa. – Jakież przymioty duchowe posiadał ten, którego Opatrzność postanowiła wywyższyć ponad wszystkich ludzi świata, powierzając mu pod opiekę Najświętsze Dziecię Boże-Zbawiciela świata? Nieomylne Księgi Ewangelii nazywają św. Józefa „mężem sprawiedliwym” t. j. posiadającym wszystkie cnoty w wysokim stopniu.

 

 

Powołanie go na Opiekuna Najśw. Rodziny dokonało się według podania w następujący sposób. – Najświętsza Panna poświęciła się od dziecięctwa Bogu na służbę w świątyni Jerozolimskiej czyniąc ślub dozgonnego dziewictwa. Gdy więc nadeszła pora, w której, jak to było zwyczajem, winna była wyjść za mąż, chodziło o to, aby ją oddać w związek, któryby się jej ślubom nie sprzeciwił. Wielki kapłan zgromadził lud do świątyni Jerozolimskiej i nakazał modły, po których z miejsca „Sancta Sanctorum” (Święte nad Świętemi) dał się słyszeć głos, aby obrać tego, na którego lasce ukaże się gołębica (symbol Ducha św.). Jakoż cud ten objawił się na lasce św. Józefa, która wraz z tem zakwitła w jego ręku[1]. Wskazany więc przez niebo samo, św. Józef mąż ze ślubami dozgonnej czystości, staje się Opiekunem Marji, Opiekunem i przybranym Ojcem Syna Bożego Jezusa Chrystusa.

Ks. Dr. M. Sieniatycki -WNIEBOWZIĘCIE NMP (Studyum teologiczne) cz.VI

Tagi

Benedykt XIV, Ks. Sieniatycki, martyrologia, Ojcowie Kościoła, Wniebowzięcie, św. Hieronim

1. Dowód z Martyrologiów.

     Ważnym dokumentem świadczącym o istnieniu święta Wniebowzięcia M. B. w Kościele katolickim, są Martyrologia lub kalendarze. Dla zrozumienia ich wielkiej wagi w kwestyi nas obchodzącej, również dla lepszej oryentacyi w tem, co poniżej powiemy, sądzimy, że nie od rzeczy będzie, podać krótką historyę powstania i rozwoju martyrologiów.

 

Za czasów prześladowań Kościoła, spisywali chrześcianie zeznania swych współbraci, męczenników, opisywali męki przez nich poniesione, cuda, jakie się nieraz za ich wstawiennictwem zdarzały. W Pontyfikale rzymskim jest powiedziane, że św. Klemens papież, podzielił Rzym na siedm rejonów i w każdym ustanowił wiarygodnego człowieka, zwanego notariuszem, który miał spisywać akta męczenników, przynależnych do jego rejonu; papież znowu św. Fabian przydzielił nadto do tej pracy 7 subdyakonów, nadzorujących wspomnianych notariuszów. Zwyczaj ten, wprowadzony w Rzymie naśladowały inne sławniejsze Kościoły na prowinyach, jak w Lyonie, Smyrnie, ALexandryi igdzie indziej.

 

Wnet okazała się praktyczna strona tych zarządzeń. Chrześcianie poczęli, mając takie akta, odczytywać je w rocznicę męczeństwa swych bohaterów wiary, którą oni prześlicznie „dniem urodzin, dies natalis” nazywali, a po przeczytaniu posyłali je innym Kościołom, aby i one w wierze się krzepiły i utwierdzały. Ponieważ przenoszenie odnośnych aktów było uciążliwem, porobiono z czasem krótkie z nich wyciągi i tak skrócone akta męczeńskie nazywają się martyrologia. Podają imię męczennika, króciutką jego biografię, rodzaj męczeństwa, cuda na jego wstawiennictwo zdziałane, wszystko w kilku zdaniach. Z czasem zamieszczano w martyrologiach imiona nie samych tylko męczenników, ale także i zwykłych świętych, biskupów itd. i również krótką ich biografię podawano. Potem w każdy dzień roku odczytywano w kościołach imiona i życiorys przypadającego na ten dzień jednego świętego, lub więcej, i tak pamięć ich święcono. W martyrologiach zapisywano także święta Pana Jezusa, Matki Bożej lub świętych, uroczyście w Kościele obchodzone. Stąd to martyrologia są niezmiernej wagi dla historyi kościelnej, dogmatyki i innych działów nauk teologicznych. Wskazują n. p. jak dawno zaczęto obchodzić w Kościele jakie święto, jak je rozumiano, a tem samem są świadectwem wiary wiernych w owych czasach, z których martyrologia pochodzą, w odpowiadające tym świętom tajemnice boże.

Najświętsza Panna żegna Syna Swego, idącego dobrowolnie na śmierć krzyżową i spotyka Go, niosącego krzyż na barkach swoich.

Tagi

cierpienie, Jezus Chrystus, ks. W. Załuski, Najświętsza Maryja Panna, o. Faber, Ojcowie Kościoła, Współodkupicielka, św. Augustyn

     (…) Niesie podanie, że Pan Jezus spędził noc z wielkiej środy na wielki czwartek na modlitwie, na górze Oliwnej, w Ogrójcu czyli ogrodzie, należącym do małego folwarku, zwany Getsemani. W tym ogrójcu była jaskinia naturalna, wydrążona w skale, i tam się Pan Jezus modlił i tam na drugi dzień, t. j. w czwartek wieczorem odbył swą walkę przedśmiertną czyli konanie. Judasz zaś umawiał się o zapłatę z zwierzchnością żydowską za wydanie jej Jezusa, a cała Jerozolima zapełniona była pielgrzymami na obchód Paschy, i każdy kupywał baranka wielkanocnego aby go spożyć ze swą rodziną. Najświętsza Panna również przybyła na te święta wielkanocne i znajdowała się w Betanii u Łazarza i sióstr jego, tuż przy Jerozolimie, dokąd co wieczór przychodził Zbawiciel, nauczając przez cały tydzień w świątyni Jerozolimskiej po onym wspaniałym wjeździe do tego miasta w niedzielę Palmową, jak również w następujący poniedziałek i wtorek. W wielki czwartek z rana udał się znów do Betanii, aby się pożegnać z Matką swoją i otrzymać od Niej pozwolenie na mękę krzyżową; albowiem, jak mówi Augustyn św. co ludzkiego miał Pan Jezus, to z Matki miał i bez Jej pozwolenia nie chciał ofiarować. Jako za Jej przyzwoleniem dopiero stał się człowiekiem, tak tylko za Jej przyzwoleniem umierać chciał. – Straszna to była chwila dla Najświętszej Panny!…

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XVI

Tagi

Błogosławieństwo Boże, jałmużna, Ks. Feliks Cozel, Ojcowie Kościoła, oszczędność, rodzina, św. Chryzostom

A więc z Bogiem! – pracuj, oszczędzaj i bądź hojnym dla Boga i biednych, a wtedy Bóg ci błogosławić będzie i ani ty, ani dzieci twoje biedy nie zaznają!

D) Chcesz mieć błogosławieństwo Boskie w swej pracy i dorobku, to jeszcze na jedno zwrócę ci uwagę: miej serce i rękę hojną dla Boga i kościoła, dla sług Bożych i dla biedniejszych od siebie. Ratuj i wspieraj, o ile możesz, tych, co są w biedzie, nędzy i potrzebie. >>Dajcie, a będzie wam dano<<; jaką miarą mierzysz, taką ci Pan Bóg odmierzy. Kto nie ma serca i ręki hojnej do Boga i dla biednych, dla tego i Pan Bóg i serce swe i rękę swą zamkniętą mieć będzie. A tu niestety doświadczenie moje kapłańskie, a zapewne i twoje własne cię uczy, że zwykle ci, co więcej mają i coby więcej dać mogli, tem bardziej są skąpi i dla biednych mniej hojni, – a im kto sam biedniejszy, tem chętniej jakoś dzieli się tem, co ma, z tymi, co pomocy potrzebują. Najwięcej ofiarni na potrzeby kościoła są biedni!
Jałmużną jeszcze nikt nie zubożał. Pismo św. (Ps. 40. 1) mówi nam: >>Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebującego i ubogiego, bo w dzień zły wybawi go Pan<<. – >>Kto daje ubogiemu, nie zuobożeje, kto gardzi proszącym, będzie niedostatek cierpiał<<. (Przypow. 28. 27). – >>Lepiej jałmużnę dawać, niż skarby złota chować.<< (Tob. 11. 8). Dawać jałmużny to tak, jak dawać P. Bogu samemu na procent, jak to znów wyraźnie Pismo św. naucza: >>Na lichwę daje Panu, kto ma litość nad ubogim, i nagrodę jego odda mu Pan<< (Przyp. 19. 17).