O. Maksymilian Kolbe – Modlitwa

Tagi

dusza, Jezus Chrystus, modlitwa, nawrócenie, o. Maksymilian Kolbe, O. Mateo, spowiedź

[Mugenzai no Sono, przed 23 V 1936][1]

Ludzie współcześni, zbytnio zajęci sprawami materialnymi, zapominają o modlitwie. Od rana do wieczora – jakby w zaklęciu – zajęci są tylko zyskiem: czy to na morzu, czy na lądzie, czy w fabryce, czy w sklepie.

Modlitwa jest wyrazem pięknej duszy. Ciało ludzkie z prochu powstało i po śmierci w proch się obróci. Również wszelkie ludzkie działanie zwrócone jest do matki-ziemi. A tylko w czasie modlitwy człowiek podnosi serce do nieba i rozmawia ze Stwórcą wszechrzeczy i pierwszą ich Przyczyną, Bogiem.

Każda dobra matka cieszy się wielce, gdy dziecko ją o coś prosi. Jest to wyrazem ufności dziecka w dobroć jego matki. Tak samo Bóg radośnie uznaje naszą ufność wyrażoną Mu w modlitwie. Modlitwa ta nie musi się wyrażać w jakiejś twardo ustalonej formie. Istotą jej jest prośba, dziękczynienie lub uwielbienie wyrażone Bogu.

Niełatwo rozumie ducha modlitwy ten, kto się nie modli. A także nie pojmie on, ile to szczęścia daje duszy modlitwa, ile to siły daje modlitwa w codziennym życiu.

Bóg ma upodobanie w modlitwie osoby niewinnej, zwłaszcza dzieci.

W jesieni ubiegłego roku przybył do Japonii z Ameryki Południowej, z Peru, sławny ojciec Mateo[2] i przebywał kilka miesięcy w Japonii oraz w Korei, głosząc kazania wśród licznych podróży po całym kraju. Przytoczę następujący przykład z jego przemówień.

WSPÓŁCZESNE WYCHOWANIE DUCHOWIEŃSTWA (rok 1930)

Tagi

ciało, cnoty, dusza, kapłan

I.

Nikt nie zaprzeczy, że w czasach dzisiejszych kapłan katolicki ma zada­nia i obowiązki wyjątkowo ciężkie. Oczywiście nie znaczy to wcale, że dopiero współczesne życie przedstawia tak nie­zwykłe trudności, i dawniej niejednokro­tnie stawał duszpasterz wobec zadań bar­dzo skomplikowanych, że wspomnimy choćby czasy rewolucji francuskiej, re­formacji w Niemczech i Anglji, lub prace nad nawróceniem pogan we wszystkich krajach.

Jednakże, można stwierdzić, że duszpasterstwo współczesne ma swoje specjalne trudności. Należy je dobrze po­znać i roztrząsnąć, a wtedy łatwo będzie można wyciągnąć odpowiednie wnioski, jak należy poprowadzić wychowanie młodego duchowieństwa, by mogło sta­nąć z niemi do walki. Trudności te są mniej więcej nastę­pujące.

1. Zdarza się coraz częściej, że duszpasterz w poglądzie i zapatrywaniu do tych, którzy zostali powierzeni jego du­chowej pieczy, nie znajduje żadnego punktu, o który mógłby się zaczepić.

MATKO ŁASKI BOŻEJ MÓDL SIĘ ZA NAMI

Tagi

dusza, Kuźniczanka, Najświętsza Maryja Panna, łaska, życie nadprzyrodzone

Najśw. M. Panna obdarzoną została wszelką łaską, bo poczęła w swoim łonie tego, który jest początkiem i źródłem łaski. Jest łaski pełna, więc może jej innym udzielać.

O Matko łaski bożej wyjednaj nam u Boga, żeby łaska nie była bezowocna w duszach naszych, żebyśmy ją nie czynili bezpłodną jak to się dzieje z promieniami słońca padającemi na lodowce lub na piaski pustyni.

„Kto czyni wolę Ojca mojego” powiedział Zbawiciel „ten bratem, siostrą i matką moją jest”. Oto warunek macierzyństwa duszy w stosunku do łaski.

Najśw. Panna, która zawsze doskonale pełniła wolę bożą, zasłużyła na pełność łaski, na poczęcie w sobie Tego, który jest jej źródłem. Była posłuszną od pierwszej chwili swego życia wszystkim najskrytszym, najdelikatniejszym natchnieniom łaski. Była posłuszną przez cały ciąg swego życia, czuwając w sposób przedziwny nad dziecięctwem Zbawiciela. Można wreszcie powiedzieć, że była posłuszną aż do śmierci i to śmierci krzyżowej, bo cierpiała przy ukrzyżowaniu syna to, co on sam wycierpiał, bo chciała w zjednoczeniu z wolą bożą tych cierpień tak swoich, jakoteż Chrystusowych.

Co się tyczy łaski, Bóg ją daje narówni ze słońcem dobrym i złym; tylko jedni dobrzy słuchają, współdziałają z łaską, a dusza ich nabiera pewnych cech macierzyństwa bożego, by poczynać i rozwijać w sobie łaskę, drudzy pozostają bezpłodni.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. LII (ostatnia)

Tagi

ciało, dusza, pogrzeb, śmierć

VI. Pogrzeb w chrześcijańskiej rodzinie.

   1. Po śmierci ciało ludzkie ulega zepsuciu i rozkładowi i dlatego od najdawniejszych czasów jest zwyczaj, że w ziemię je zakopują, wypełniając tem niejako wyrok Boży, wydany w raju na Adama i cały rodzaj ludzki: Iżeś usłuchał głosu żony twojej i jadłeś z drzewa, z któregom ci był kazał, abyś nie jadł, przeklęta będzie ziemia, aż się wrócisz do ziemi, z którejś wzięty; boś jest proch i w proch się obrócisz! (Gen. 3. 17). – Zwyczaj grzebania ciał jest w całym świecie powszechnym, a w chrześcijaństwie nakazanym.

Ciało ludzkie po śmierci jest tem samem ciałem, które człowiek miał za życia, ale nie takiem samem; jest jakby skorupą, którą dusza ludzka opuściła. Ludzie, niestety, nie mają należytego poglądu i rozumienia tego pozostałego ciała ludzkiego, tego trupa! Uważają go jeszcze jakby jakiegoś człowieka, prawda, że umarłego; ale ten trup, to nie człowiek, to tylko rozkładające się ciało byłego człowieka! To, co w żywym człowieku stanowiło głównie jego osobę, jego wartość, jego zasługi przed Bogiem i ludźmi, to jest dusza żyjąca, nieśmiertelna, a ta ciało to martwe już opuściła i na drugi świat do Boga i wieczności przeszła! Ludzie, niestety, o tej duszy zapominają, a prawie całą swą uwagę li tylko na ciało pozostałe zwracają. Temu ciału oddają honory, zaszczyty, składają wieńce, stawiają wspaniałe pomniki, ozdabiają je kwiatami, o niem mówią i piszą: pokój popiołom, niech ci ziemia lekką będzie, i inne bzdurstwa. Ale tak myślą i czynią tylko niewierzący; w rodzinach prawdziwie chrześcijańskich inaczej się zapatrywać i postępować powinni!

WAKACYJNE PRZEKLEŃSTWO.

Tagi

dusza, kobieta, moda, niemoralność, Rycerz Niepokalanej

Ale to zgorszenie, dane maluczkim, często młodocianym duszom, idzie na rachunek zepsutych letników, którzy tracą wstyd i poczucie honoru i depczą swą godność.

Zamieszczam drugi już artykuł (pierwszy jest tu) dotyczący niemoralności plażowania. Tym samym jest to kolejny argument jak bardzo porządek moralny jest dziś przewrócony oraz jak niewielu samych katolików jest wrażliwych na te zepsute obyczaje.

Juan Arecharaleta

 

Nadeszło lato. Pustoszeją i wyludniają się miasta. Każdy ucieka od rozgrzanych ulic gdzieś na wieś, w góry, nad morze. Spieszy spracowany urzędnik i przemęczony nauczyciel i wycieńczony robotnik. A jeśli sam nie może wyjechać, wysyła rodzinę. Wszyscy jadą po słońce, powietrze, wodę – po zdrowie.

Każdemu należy się odpoczynek po pracy i wytchnienie. Te kilka tygodni mają bowiem nietylko naprawić szkody, wyrządzone organizmowi przez ciągły wysiłek i męczącą pracę albo niehigjeniczne warunki bytowania po miastach, lecz dać nowy zapas sił do długiej, całorocznej, może ciężkiej i w złych warunkach prowadzonej pracy.

I dlatego wypoczynek wakacyjny jest rzeczą pożyteczną, wskazaną, aby praca mogła być sprawna i wydajna.

To stanowi jedną stronę medalu. Jest jednak i druga, ponura i odrażająca. Oto nasi wakacjusze jadą do zapadłych wiosek, w góry czy nad morze i tam w te ciche, spokojne osiedla ludu wiejskiego, górali czy Kaszubów, przynoszą obce tamtym ludziom pogańskie obyczaje.

Z MARJĄ NIEPOKALANĄ.

Tagi

dusza, kobieta, moda, niemoralność, Rycerz Niepokalanej, wakacje, zagrożenia

Występujemy tylko przeciw plażom i kąpielom wspólnym dla mężczyzn i kobiet, gdzie w trosce o zdrowie ciała naraża się zdrowie duszy. A dusza nieskończenie ważniejsza od ciała!

Przyszło lato, a z niem miłe wakacje, błogie dni wytchnienia dla wielu. Miasta częściowo pustoszeją. Zato wsie, okolice podgórskie i skrawek naszego wybrzeża morskiego zaludniają się mrowiem ludzkiem.

Zmęczone ciężkiemi warunkami życia miejskiego płuca wciągają chciwie balsamiczną woń lasów, krystaliczne powietrze gór i czysty wiew morza. Szukamy wszyscy słońca, powietrza i wody, aby swemi skrytemi siłami wzmacniały nadwątlone siły nasze, naprawiały podniszczone zdrowie, odnawiały nas.

Wielu spośród rycerstwa Marji i czytelników „Rycerza” też będzie odpoczywać. Życzymy im więc miłego spędzenia dni wakacyj z Marją, i pod Jej najczulszą opieką.

Ale czy wiecie, co znaczy słowo „z Marją”?

Wyjaśnimy je sobie, bo to dla nas ważne.

Są ludzie, chrześcijanie, którym się zdaje, że na czas wakacyj bierze się urlop od obowiązków chrześcijańskich. – Wakacje są – mówią oni – dla wypoczynku.

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XXXVI

Tagi

dusza, dzieci, Ks. Feliks Cozel, prawdy wiary

4. Rodzice chrześcijańscy powinni dzieci swe od najmłodszych lat uczyć zasadniczej prawdy wiary: o przeznaczeniu człowieka na ziemi.

 

     1. Od nauki o Bogu postąp dalej i wpajaj dziecięciu twemu od najmłodszych lat główną zasadniczą prawdę Bożego i chrześcijańskiego życia, t. j. o przeznaczeniu człowieka na ziemi, że tak, jak jesteśmy od Boga stworzeni, tak też jesteśmy i dla Boga, abyśmy tu P. Boga znali, kochali i Jemu wiernie służyli, a przez to duszę swą zbawili!… t. j. do nieba się dostali!

 

Każdy człowiek, jako rozumne stworzenie Boże, stworzony jest od Boga i dla Boga na to, aby P. Boga znał, Jego kochał, Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Tak nas uczy wiara św. i katechizm zaraz na wstępie, na pierwszej stronicy. Każde dziecko uczy się tego pytania i odpowiedzi na nie zaraz na początku nauki katechizmowej, – ale to niema być tylko czczym frazesem, tylko teorją, lecz ma wejść w całe życie i ma być podstawą i zasadą i kierunkiem całego życia, czyli w całem życiu każdy ma się tą zasadą powodować i kierować, w całem życiu ma na to pamiętać: że jest od Boga i dla Boga stworzony, i że we wszystkiem ma P. Bogu służyć, czyli Boską Jego wolę spełniać, a przez to i za to wieczne zbawienie swej duszy osiągnąć!

 

 

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXVIII

Tagi

ciało, dusza, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, oddanie się

Dusza

       Oddać Najświętszej Dziewicy duszę swą ze wszystkimi jej władzami to nic innego, jak tylko uczynić ją całkowicie zależną od woli i dyspozycji Maryi.

 
Co powiedzieliśmy przy oddaniu ciała, stosuje się też przy oddaniu duszy.

 
1. Odtąd więc mamy sądzić tak o wszystkim, jak sądzi nasza Pani Niebieska – poznawać i studiować to, co Ona chce i pragnie – cieszyć się i smucić, ufać i nienawidzieć jedynie według Jej upodobania.

 
2. Nie wolno nam posługiwać się rozumem i wolą wbrew woli swej Pani. Gdybyśmy chcieli lub czynili coś przeciwko prawu Boskiemu, kościelnemu lub zakonnemu, postąpilibyśmy tym samym wbrew woli swej Królowej. Każdy grzech świadomy i dobrowolny nosiłby znamię niewierności i zdrady. Wszak odbierać dzisiaj to, co wczoraj z entuzjazmem ofiarowaliśmy, jest nieszlachetnością, niewiernością, czasem nawet brzydką podłością.

 
3. Mamy uważać za własność Maryi wszystko, co zdobędziemy rozumem, wolą, talentem. Wiedza nasza zdobyta nauką, również jest Jej własnością i może swobodnie nią się posłużyć do celów i planów Swego Syna.