Katolicy w czerwcu

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, grzech, kapłan, katolicy, kobieta, miesiąc czerwiec, mężczyzna, Najświętsze Serce Boże, Polska, Rycerz Niepokalanej

Czytelnicy „Rycerza” odczuwają żywo, że Bóg to nasz Ojciec, a Jezus to nasz największy Przyjaciel, którego Serce mamy radować, zwłaszcza w czerwcu, poświęconym czci Serca Jezusowego.

Jezus patrzy na nasz naród i boleśnie odczuwa, gdy dziś takie mnóstwo Polaków nie postępuje jak dzieci Boże, gdy trzeba ich za grzechy karać. Od iluż klęsk można by uchronić Polskę, gdyby choć milion Polaków postępowało zawsze zdecydowanie po katolicku? Czyżbyście więc, Czytelnicy i Czytelniczki, urabiani w duchu Niepokalanej, nie zechcieli należeć do tego miliona, na który, gdy patrzy Bóg, to powstrzymuje klęski od Polski, a darzy błogosławieństwem?

Lecz co robić? – spytacie.

Przede wszystkim nie plamić grzechem ciężkim honoru swej duszy, okupionej krwią Serca Jezusowego. Bo Bóg ma każdorazowo tyle dzieci w Polsce, ile ma osób w stanie łaski uświęcającej. Kto więc ma grzech ciężki, kto zapomniał o wielkanocnej spowiedzi, niech dopełni tego obowiązku zaraz na początku miesiąca.

Czy to jest prawdą? – luźne spostrzeżenia

Tagi

historia, katolicy, polityka, prawda

W czasach „wolnych opinii” można wszystko powiedzieć nie licząc się z tym czy to jest prawdą czy nie. Opinie kreują dziś rzeczywistość. Nie są od tego wolne praktycznie żadne media. To czasy także w których głos ma pokolenie Y i Z. To czasy niestety barbarzyńskie dla prawdy, w których niemalże wszystko jest wywrócone do góry nogami. Tu każdy jest nauczycielem innych. Nie ma znaczenia dziś wykształcenie, dorobek pokoleń, tradycja itd. Ten duch subiektywizmu nie omija nikogo, nawet katolików.

Nie tak dawno czytałem coś i nasunęła mi się cała seria pytań…

Czy prawdą jest, że nie ma niepodległej Polski od 80 lat? Czy rzeczywiście rok 1945 był dla Polaków pogrzebem Polski? Czy to prawda, że dawne ziemie piastowskie to tereny należące do Niemiec? Czy aby na pewno godzi się nominować morderców i bandytów mianem żołnierzy niezłomnych? Czy Polakowi wypada głosić teorie germanofilskie? Czy można wyrażać się na tematy historyczne w duchu ex-cathedra? Czy to, że w Polsce panował jakiś ustrój polityczny (dajmy na to socjalizm) pozbawia istnienia danego narodu? Czy można przekreślać i mówić niemalże z pogardą o tych, którzy odbudowywali ten kraj ze zniszczeń wojennych? Czy kwestie granic z Niemcami nie zostały już uregulowane, że trzeba zrobić to na nowo? I czy naprawdę godzi się na portalu katolickim przedstawiać treści wątpliwe jakby były to dogmaty?

Pytań byłoby dużo więcej, czy jednak trzeba je zadawać?

Juan Arecharaleta

Bp. D. Sanborn – Rodzina katolicka przeciw naturalistycznej

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, Bp Donald J. Sanborn, katolicy, kazania, naturalizm, Novus Ordo, rodzina, szkoła, życie nadprzyrodzone

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Rodzina jest maleńkim społeczeństwem jednostek, które łączy ze sobą małżeństwo i naturalne pokolenia. Rodzina jest oczywiście stworzona przez Boga, ponieważ wszystkie jej elementy składowe są stworzone przez Boga. Powinien to być mężczyzna i kobieta. Powinni zawrzeć małżeństwo na całe życie. Powinni rodzić i wychowywać dzieci. Ta ciasno zwarta jednostka nie jest jedynie zlepkiem ludzi jak kupa kamieni, ale uporządkowanym społeczeństwem, w którym obowiązuje prawo i posłuszeństwo. Ojciec i mąż jest głową rodziny, a pozostali członkowie podlegają mu i są mu posłuszni. Obowiązkiem ojca jest doprowadzenie rodziny do właściwych celów, zarówno tego naturalnego, którym jest utrzymanie, jak i nadprzyrodzonego, którym jest życie wieczne i wszystkiego, co jest z tym związane.

To, co do tej pory powiedziałem o rodzinie, odnosi się do jej czysto naturalnego aspektu. Kiedy dodamy do tego łaskę odkupienia, ta niewielka jednostka społeczna zostaje podniesiona do poziomu nadprzyrodzonego i staje się jednostką nadprzyrodzoną, w tym sensie Świętą Rodziną. Jest to przede wszystkim nadprzyrodzona jednostka społeczna. Przede wszystkim dlatego, że opiera się na świętych więzach sakramentu małżeństwa. Nasz Pan podniósł czysto naturalny kontrakt małżeński do rangi sakramentu. Czyniąc to, uczynił z miłości męża i żony obraz własnej miłości do Kościoła. Święty Paweł wyraźnie o tym mówi w Liście do Efezjan. Po drugie, ponieważ jest utrzymywana razem głównie przez nadprzyrodzone więzi wiary, nadziei i miłości podczas, gdy naturalną rodzinę trzymają razem tylko więzi naturalnego pokolenia i naturalnej miłości – rodzinę katolicką trzymają razem głównie nadprzyrodzone więzi. Z pewnością istnieją w niej więzi naturalnej miłości, ale główną więzią jest więź cnót nadprzyrodzonych. Po trzecie, ponieważ ma naturalny cel. Celem lub przeznaczeniem rodziny katolickiej jest nie tylko naturalne dobro poszczególnych osób, ale dobro nadprzyrodzone. W związku z tym rodzina katolicka zajmuje się przede wszystkim zbawieniem swoich członków i wszystkiego, co się z tym wiąże.

Maryja – Niewiastą mocną

Tagi

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti, bluźnierstwa, grzech, katolicy, Najświętsza Maryja Panna, pobożność, Rycerz Niepokalanej

Pobożność ogółu polskich katolików do Matki Chrystusowej jest wielka, na wiekowej tradycji oparta, ufna, czuła, dziecięca. Ma ona wszelako jeden brak i to bardzo wielki. Sama Maryja wskazała nań raz pewnej zakonnicy. Gdy ta błagała Ją słowami hymnu „Ave maris Stella”: „Pokaż, że jesteś Matką”, Matka Boża odpowiedziała: „Pokaż, że jesteś córką”.

Pobożność dziecięca ma wielką zaletę bezgranicznej ufności. Ale pobożność ta jest ślepa. Nie widzi rozmiaru dobroci Matki, Jej cierpień, wyrzeczeń, wielkości, piękna. Nie stara się Jej coraz pilniej poznawać. Jest samolubna: myśli tylko o korzyściach własnych, a zapomina, że Matce trzeba pomóc swoją własną pracą, cierpieniem, modlitwą, że trzeba Ją pocieszać, a zwłaszcza, że trzeba Jej słuchać.

Otóż nie można być na stałe takim niemowlęciem Matki Bożej. Prawdziwą pobożność do Niej poznaje się po wzroście duchowym. A w miarę tego wzrostu powinniśmy coraz lepiej poznawać to, czego prawie się o Maryi nie mówi, a co jest rzeczą oczywistą, że jest Ona nie tylko najsłodsza, najlepsza, najczulsza z matek. Owszem, to prawda. Gdyby zebrać i dodać do siebie miłość wszystkich matek, jakie były, są i będą na ziemi, do ich dzieci, to jeszcze miłość Matki Najśw. do nas jest bez porównania większa. Ale to jest jedna tylko strona rzeczy. Jest jeszcze i druga. Maria jest niewiastą mocną. Pisał o tym dużo Jej czciciel Leon Bloy, Francuz. Piękny Jej obraz dał również Anglik Chesterton w „Balladzie o białym koniu”, kiedy król Alfred w ostatnim, rozpaczliwym ataku na pogan widzi nad sobą Maryję, która

W swym sercu mieczów siedem,

Lecz w ręku miała ósmy!

Maryja jest niewiastą waleczną, która „wszystkie herezje Sama zniszczyła na całym świecie”, która ma tez zetrzeć głowę zła – szatana. Nie ma waleczniejszych, bardziej odważnych, straszliwszych, zapamiętalszych rycerzy jak matki w obronie dzieci. A jakaż musi być Królowa Męczenników, Matka Odkupiciela, która dała nam jedynego Syna na straszną mękę, żeby nas zbawił?

Czy rośnie już w siłę przyszłe pokolenie Maryi? Kilka refleksji.

Tagi

Juan Arecharaleta, katolicy, Najświętsza Maryja Panna, zagrożenia, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Wierni katolicy dobrze wiedzą, że ostateczny triumf Pana Jezusa dokona się przez Maryję. To Niepokalana Maryja i tylko Ona zmiażdży głowę diabła. Św. Ludwik Grignion de Montfort przepowiadał, że przed przyjściem Antychrysta, gdy nasilać się będzie zło i zepsucie wzbudzi Pan Bóg pokolenie Maryi. Pokolenie to odegra kluczową rolę w ostatecznym zwycięstwie Najświętszej Maryi Panny nad szatanem. Nie możemy jednoznacznie określić na jakim etapie formowania się tego pokolenia sług Maryi jesteśmy. Obwiane jest to tajemnicą, wchodzimy bowiem tu w sferę duchową. Jak pisał św. Ludwik o sługach Maryi: w oczach świata będą mali i biedni, poniżeni, prześladowani i uciskani, jak pięta w stosunku do innych członków ciała. Ale w zamian za to, będą oni bogaci w łaski Boże, które im Maria rozdawać będzie obficie, będą wielcy i wznosili w świętości przed Bogiem, wyniesieni ponad wszelkie stworzenie przez żywość swej gorliwości, i będą tak potężnie pomocą Bożą wspierani, iż piętą swej pokory wespół z Marią zmiażdżą głowę szatana i staną się sprawcami tryumfu Chrystusowego.

Nie trudno jednak zauważyć pewnych symptomów pogłębiającego się zła, przewagi kłamstwa i niesprawiedliwości. Takie znaki łatwiej dostrzegamy gdyż zło jest bardziej widoczne niż dobro. W ostatnich latach nasiliły się w naszym narodzie jawne i publiczne ataki na osobę Najświętszej Maryi Panny. Już nie tylko bluźni się przeciwko Bogu i Kościołowi ale także przeciw Królowej Korony Polskiej.

Z pewnością są to już znaki apokaliptyczne. Ale to nie wszystko. Zmierzam do czegoś zupełnie innego. Zadaję sobie pytanie: Jakie jest nasze (jako katolików) przywiązanie do Najświętszej Maryi Panny?

Pierwsza sobota miesiąca – wynagradzanie pięciu bluźnierstw przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi*

Tagi

bluźnierstwa, Boże Macierzyństwo, dogmat, Dziewictwo, Fatima, katolicy, nabożeństwo, Niepokalane Poczęcie, Niepokalane Serce Maryi, Pierwsze soboty miesiąca, prawosławie, protestant, wynagrodzenie

(…)

Później, gdy siostra Łucja przebywała w klasztorze w Tuy, jej spowiednik, ksiądz José Bernardo Goncalves SJ napisał do niej z prośbą o wyjaśnienie powodów, dla których nowe nabożeństwo miało zostać ustanowione. Dlaczego nie dziewięć albo piętnaście sobót, skoro takie formy już istniały? Podczas Godziny świętej spędzonej przed Przenajświętszym Sakramentem, siostra Łucja tak mu odpisała pewnego czwartkowego wieczora: „gdy nocą z 29 na 30 maja 1930 roku byłam w kaplicy w obecności naszego Pana i rozmawiałam z Nim o pytaniu czwartym i piątym, nagle poczułam, że szczególnie owładnęła mną Boża Obecność. Jeśli się nie mylę, oto co zostało mi wówczas objawione:

– Moja córko, uzasadnienie pięciu pierwszych sobót jest proste. Istnieje pięć rodzajów obelg i bluźnierstw, przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi. Pierwsze: bluźnierstwa przeciw Niepokalanemu Poczęciu. Drugie: przeciwko Jej Dziewictwu. Trzecie: przeciwko Bożemu Macierzyństwu, gdy uznaje się Ją wyłącznie za Matkę człowieka. Czwarte: bluźnierstwa tych, którzy starają się otwarcie zaszczepić w sercach dzieci obojętność, wzgardę, a nawet nienawiść do Niepokalanej Matki. Piąte: bluźnierstwa tych, którzy urągają Jej bezpośrednio w Jej świętych wizerunkach. Oto, droga córko, powód, który poruszył mnie by wezwać do tego niewielkiego aktu wynagradzającego Niepokalanemu Sercu Maryi oraz by pobudzić moje Miłosierdzie, by przebaczyło duszom, które miały nieszczęście Ją obrazić. Co do ciebie, zabiegaj nieustannie swymi modlitwami i ofiarami, by nakłonić mnie do okazania tym biednym duszom miłosierdzia”.

Ksiądz Joaqiun Alonso, który przez 16 lat, aż do swej śmierci w 1981 roku, był oficjalnym archiwistą Fatimy, przedstawił fascynujący komentarz do powodów ustanowienia Nabożeństwa oraz do tego, jak bezpośrednio nawiązują one do czasów obecnych.

Pierwsze bluźnierstwo: przeciw Niepokalanemu Poczęciu

Ksiądz Alonso pyta, kimże są ci, którzy w ten sposób bluźnią przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi? I odpowiada, „po pierwsze, ogólnie rzecz ujmując, to sekty protestanckie, które odmawiają przyjęcia dogmatu zdefiniowanego przez papieża Piusa IX, i które twierdzą nie tylko, że Błogosławiona Dziewica była poczęta ze zmazą grzechu pierworodnego, ale i że nie była wolna od grzechów własnych. To samo rzec można o odszczepieńczych chrześcijanach wschodnich, którzy, po mimo ich wielkiego nabożeństwa Maryjnego, odmawiają przyjęcia tego dogmatu.

Zdrowaśka protestanta

Tagi

"Zdrowaś Maria", dzieci, katolicy, Matka Boża, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, Pozdrowienie Anielskie, protestant, rodzina, Rycerz Niepokalanej

Sześcioletni chłopiec protestancki usłyszał raz, jak odmawiano „Zdrowaś Mario”. Modlitwa ta tak mu się spodobała, że nauczył się jej na pamięć. Wróciwszy do domu, zawołał:

– Mamo, posłuchaj, jaką piękną umiem modlitwę – i zaczął ją recytować.

Matka była wściekła:

– Nie mów nigdy tych słów – to przesąd katolików, którzy z Marii czynią boginię; jest kobietą jak każda inna. – Malec umilkł. Po pewnym czasie znalazł przypadkowo w Biblii Pozdrowienia Anielskie (Łuk. 1, 28). Ucieszony pobiegł do matki:

– Mamo, Zdrowaś Mario jest w Piśmie św., więc nie może być przesądem.

Matka wyrwała mu książkę i zakazała o tym mówić. Lecz chłopiec często już odtąd powtarzał: „Zdrowaś Mario, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Innego dnia przeczytał piękne słowa z „Magnificat”: „Oto odtąd błogosławiona zwać mię będą wszystkie narody”. Zrozumiał, że Bóg chce, aby wszyscy sławili Marię. Ale nie zwierzył się już z tym swej matce.

Pewnego razu – chłopiec miał już 14 lat – zaczęto w kole rodzinnym rozmawiać o Najśw. Pannie. Twierdzono, że Maria nie miała w sobie nic nadzwyczajnego i była taka sama jak inne matki. Wtedy chłopiec nie wytrzymał i rzekł oburzony:

– Nie, Marii, nie można równać z innymi, którzy są grzesznikami, skoro sam Bóg pozdrowił Ją przez anioła jako „łaski pełną”. Ona jest Matką Jezusa, Matką Bożą. Wciąż znieważacie najświętsze stworzenie! Mówicie, że Biblia jest podstawą religii, a dlaczego mnie spełniacie jej nakazu, aby wszyscy sławili Marię, nazywając Ją błogosławioną?!

Trudno opisać wrażenie, jakie wywołały te słowa.

– Boże, – krzyknęła zrozpaczona matka – mój syn zostanie katolikiem!

Rzeczywiście nawrócił się i stał się znakomitym szermierzem prawdy. A był nim O. Fuckwell, kapłan Towarzystwa Misji Zagranicznych.

 

Rycerz Niepokalanej, rok XXIX, czerwiec 1950, nr 6, str. 177.

Biskup Donald J. Sanborn – 25 lat pontyfikatu herezji i zniszczeń Jana Pawła II

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, ekumenizm, herezja, Jan Paweł II, Karol Wojtyła, katolicy, kościół, niewiara, Sobór Watykański, wolność religijna

 

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Jestem pewien, że w tym tygodniu widzieliście w różnych doniesieniach medialnych obchody 25 lat pontyfikatu Jana Pawła II i po prostu czuję, że moim obowiązkiem jest wskazanie wam prawdziwej strony jego próby bycia przez 25 lat papieżem, abyście nie stracili z oczu tego, kim jest ten człowiek i co zrobił Kościołowi katolickiemu. Bardzo łatwo zostać owładniętym przez silne elementy propagandy przekazywanej w mediach i skłonić się ku myśleniu, że to jest wspaniały człowiek. Chwalą go tylko dlatego, że porzucił wiarę katolicką. Chwalili go za ekumenizm. Chwalili go za zebranie wszystkich razem i inne czysto humanistyczne motywy. Nigdy nie wychwalali go za krzewienie wiary katolickiej. W rzeczywistości, jeśli kiedykolwiek zrobi coś, co trąci obroną wiary katolickiej, zostanie natychmiast skrytykowany przez tych samych ludzi, ale chcę tylko krótko przejrzeć 25 lat jego pontyfikatu i zastanowić się nad stanem Kościoła w okresie ostatnich 25 lat.

Spójrzmy na jego heretyckie wypowiedzi i praktyki:

Dzień święty święcić.

Tagi

Bóg, dobry przykład, Dzień Święty, katolicy, niedziela, praca, Przykazania, Rycerz Niepokalanej

Jest rzeczą zastanawiającą, jak bardzo ludzie obojętni wobec Boga są sprzeczni z sobą w myśleniu i postępowaniu. Za przykład mogłaby posłużyć każda dziedzina. Rozpatrzmy choćby przykład pracy.

Niedowiarek nienawidzi pracy. Jest mu ona nieznośnym ciężarem, o którym myśli z obrzydzeniem. Toteż nigdy jeszcze wytwory ludzkiej pracy, zarówno w przemyśle jak rzemiośle czy sztuce nie były tak liche i brzydkie jak dziś, gdy przeważa na świecie obojętność dla Boga. Gdy brak Boga w sercu, braknie tam zarazem zamiłowania do obowiązku, do twórczości. Z drugiej strony ten sam niedowiarek, nie wierząc w życie pośmiertne, chce użyć doczesnego, a do tego potrzeba stale pracować. Nie ma dla niego święta, jest tylko wieczny, szary dzień pracy.

Natomiast katolik, miłujący Boga, ceni wysoko pracę. Uznaje ją za służbę Bogu i bliźniemu, za którą otrzymuje nagrodę na ziemi i w niebie. Stąd u prawdziwego katolika znajdujemy zamiłowanie do pracy i obowiązkowość, gorliwość i dobre wyniki.

Pokrzyżowane plany.

Tagi

katechizm, katolicy, Najświętsze Serce Boże, nawrócenie

Przed dom podmiejski zajechała właśnie dwukonna bryczka. Na odgłos turkotu podniosła się z krzesła sędziwa już kobieta, podeszła do okna, odsłoniła firanki i wyjrzała na dziedziniec.

– Tak, to one, – szeptała do siebie. – Zapewne będą tak lekkomyślne i próżne, jak i matka ich.

– Pewnie także uwikłane są w zabobon katolicki. Może nawet chlubić się będą, że są katoliczkami! Ale dobrze, ja im wnet pokażę, że jeżeli chcą zostać przy mnie i żyć z babcią swą w zgodzie, to przedewszystkiem muszą się wyrzec katolickiej wiary.

Patrzyła nadal na podwórze i dopiero na odgłos dzwonka usiadła szybko na krześle i starała się przybrać minę jak najsurowszą. W duszy swej układała słowa powitania wnuczek i zastanawiała się, jak ma z niemi postępować dalej. Tymczasem z bryczki wysiadły wnuczki, odziane w żałobę. Starsza mogła mieć szesnaście, młodsza czternaście lat. Trwożliwym wzrokiem objęły cały front dużego domu i skierowały się do drzwi.

Na oddźwięk dzwonka wybiegła naprzeciw nich stara służąca Marta, a przywitawszy się z niemi, zaprowadziła je do pokoju babci. Surowy wzrok i cała postać staruszki wionęła dziwnym chłodem. Dziewczęta podeszły do niej nieśmiało i przywitały ją.

– Ach tak, to córki mego syna – rzekła zimno. – Zdejmijcie tę żałobę, żebym was mogła lepiej zobaczyć. Aha, to Marja, a to Monika.