UWAGI O OBOWIĄZKU POGŁĘBIENIA WYKSZTAŁCENIA RELIGIJNEGO

Tagi

inteligencja, katolicy, lektura, wiara

    Poziom wykształcenia religijnego wśród wiernych, zwłaszcza warstw inteligentnych, pozostawia wiele do życzenia. Do tego inteligencja otwarcie się przyznaje. Tak np. na jednym zjeździe redaktorów, gdy była mowa, że prasa nasza nie porusza wcale albo bardzo mało, zagadnień religijnych, oświadczyli redaktorowie, że dlatego nie piszą o podobnych sprawach na łamach dzienników czy tygodników, ponieważ nie mają do tego odpowiedniego przygotowania filozoficzno — religijnego. Poprostu boją się, żeby nie popełnili jakiej herezji. Takie i tym podobne zdania z ust inteligencji słyszy się bardzo często.

Jednakże w ostatnich czasach widać coraz większe zainteresowanie zagadnieniami filozoficzno—religijnemi. W szczególny sposób daje się to zauważyć wśród młodzieży wyższych uczelni. Jest to objaw bardzo dodatni i pocieszający. Należy go podtrzymywać, podniecać, słowem, robić wszystko, by on znalazł odpowiednik pośród tych, na których ciąży obowiązek nauczania. Jest lepiej, niż było przed niewielu laty. Tak twierdzą starsi, porównywując swe czasy młodości z dobą obecną. Do doskonałości jednak jeszcze daleko.

Aby choć w pewnej mierze przyczynić się do podtrzymania tego dodatniego objawu, należy przypomnieć, że praca nad gruntownem uświadomieniem religijnem jest ścisłym obowiązkiem każdego, zwłaszcza zaś ludzi, mających wyższe wykształcenie.

„W sferach katolickich — pisze O. Woroniecki —musi się tedy coraz bardziej rozpowszechniać to przekonanie, że poznanie wiary jest ścisłym obowiązkiem sumienia i że dla spełnienia tego obowiązku trzeba niejedno poświęcenie zrobić ; że nie trzeba żałować pieniędzy na książki katolickie, ani czasu na ich przestudjowanie…”

O LUDZI KATOLICKIEGO CZYNU I ODWAGI.

Tagi

Bp. Stanisław Łukomski, katolicy, Rycerz Niepokalanej

Przyczyną główną tego katolickiego zaniedbania jest: nieuświadomienie katolickie i duchowa wygoda katolików. J. E. ks. bp. Stanisław Łukomski.

Nawiązując do przemówienia Ojca św. do pielgrzymki polskiej, wzywającego nas Polaków do uczestnictwa w apostolstwie Kościoła. J. E. ks. biskup Stanisław Łukomski poświęca ostatni swój list pasterski omówieniu potrzeby katolickiego czynu. Podajemy kilka ustępów z listu, tak aktualnych dla naszych czasów i warunków, wśród których żyjemy.

 

„Mówi się wiele o potrzebie religijności, padają takie zdania także z ust mężów kierujących życiem publicznem. Mówi się, gdy tego potrzeba, o zasłudze Kościoła katolickiego w dziejach Polski – ale równocześnie dzisiejsza działalność Kościoła doznaje krępowania, poddaje się ją krzywdzącej krytyce i patrzy się obojętnie na łamanie praw zasadniczych Wiary Katolickiej, albo na jej celowe podkopywanie.

Z tych miljonów katolików, zaliczających się do Kościoła katolickiego w Polsce, ilu też wspiera go rzeczywiście w jego żmudnej i wyczerpującej działalności i w jego walce obronnej dla dusz przed zatruwającemi je prądami? Ogół katolików, ku wielkiemu zadowoleniu wrogów Kościoła stoi na uboczu i patrzy obojętnie na zmaganie się duchowieństwa i tej otaczającej wiernej gromadki współpracowników świeckich…

Jeśli między katolikami w Polsce jest wielki procent katolików nieczynnych, to czyż można się dziwić, że wpływ katolicyzmu na życie publiczne jest niewystarczający, że sekciarstwo podnosi głowę i niewiara wciska się w poszczególne warstwy społeczeństwa? Nie wszystko zło moralne Kościół sam jeden zdoła opanować, bo wrogowie jego wysuwać będą zawsze nowe sposoby przeciwdziałania i buntować nawet oziębłych katolików przeciwko niemu. Gdyby zaś wszyscy katolicy stanęli odważnie przy Kościele do pracy ułatwiającej mu szerzenie nauki Chrystusowej, do wprowadzenia w życie jego przykazań i do odpierania napaści na wiarę i Kościół, jakże łatwo byłoby zgnieść napór niewiary, błędnowierstwa i zepsucia obyczajów.

 

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO ( CZ. I)

Tagi

katolicy, kościół, masoneria, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Masonerją kieruje duch zła – szatan. Niepokalana Dziewica zetrze jego pyszny łeb. Módlcie się tylko o to gorąco, w tem wasza największa siła, moc przekonań i potęga czynu.

BURZYCIELE ŁADU SPOŁECZNEGO[1]

      W ub. roku wyszła z druku niewielka ale bardzo ciekawa książka Verax’a o masonerji. Choć czytałem o działalności tej przewrotnej organizacji wiele prac poważnych autorów, to jednak fakt, że wyszła ona spod pióra byłego masona, skłonił mnie do uważniejszego jej przestudjowania.

 

Z książki tej wybrałem garść faktów i zwierzeń wodzów masonerji, aby je powtórzyć Czytelnikom „Rycerza”. W chwili obecnej przeważna część katolików nic nie wie o tej bezbożnej organizacji. Tysiące może nie wiedzą, że mason, to człowiek rujnujący w najbardziej wyrafinowany sposób dobro na ziemi.

 

Codziennie każdy z nas spotyka go na ulicy, rozmawia z nim lub czyta jego artykuły w pismach nie wiedząc o tem. A tymczasem on zapuszcza swe sieci coraz dalej…

Czem jest masonerja?

Na to pytanie niełatwo znaleźć odpowiedź: Wolnomularstwo jest tak ukryte, że trudno dociec jego istoty. „Sekret masoński – to źródło jej potęgi” – powiedział mason Méfois w roku 1921. Mimo to, na podstawie doniesień francuskiej prasy wolnomularskiej, można zestawić główne wytyczne działalności masonów.

 

DUCH MASOŃSKI: Wolnomularstwo owiewa specyficzny właściwy mu duch masoński. Ten, kto pragnie należeć do grona „braci od kielni i młota”, musi złożyć zaświadczenie, że jest ateuszem, czyli, że nie wierzy w Boga, że każda religja jest dla niego obojętną, z wyjątkiem Kościoła katolickiego, z którym należy walczyć. „My masoni musimy całkowicie obalić i pokonać katolicyzm”( Hasło „Biuletynu Wielkiego Wschodu”[2]). A dalej: „Nigdy nie byłem tak wzburzony, jak wówczas, kiedy usłyszałem w Izbie oświadczenie ministra spraw zagranicznych, że najwyższy autorytet moralny znajduje się w Rzymie. Papiestwo w ciągu dziejów uprawiało wyłącznie politykę zbrodni lub też mordu” (Sprawozd. z konwentu Wielkiego Wschodu).

JESTEM RYCERZEM MARJI!

Tagi

cnota czystości, katolicy, niemoralność, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Nie można być katolikiem z metryki, a żyć według masońsko-żydowsko-liberalnych zasad.

Przy końcu lutego Episkopat Polski wydał wspólny list pasterski do wiernych. Głos ten Arcypasterzy niezwykle rozumny, głęboki i przejęty troską serdeczną o przyszłość narodu i Kościoła rozszedł się szybko po całym kraju. Echo jego wstrząsa sumieniami wiernych, przynosząc otrzeźwienie, i wywołuje bezsilne ataki zdemaskowanych tym listem wrogów Kościoła i Chrystusa. Biskupi Polski, obserwując wnikliwie prądy zagrażające duszy narodu, czuli się zmuszeni wydać wspólne orędzie, w którem ostrzegają katolików przed grożącemi ich życiu duchownemu niebezpieczeństwami.

Parę uwag poświęcimy temu cennemu dokumentowi. Cóż on nam mówi?

Na wstępie Arcypasterze stwierdzają z radością odradzanie się życia religijnego w kraju. Z drugiej strony jednak zwracają uwagę na smutny i bardzo przykry fakt, iż „w Polsce pewne grupy wypowiedziały walkę wierze Chrystusowej. Walkę tę prowadzą staremi, osławionemi, kościołoburczemi hasłami antyreligijnych rewolucyj, które się już gdzieindziej mocno przeżyły i które się doreszty kompromitują, ustępując miejsca odradzającemu się katolicyzmowi. U nas były ogółowi nienznane, dlatego mają pozory nowości. Poczyna się i u nas powtarzać zwrot sprzed lat stupięćdziesięciu, że postęp przekreślił chrześcijaństwo, że dawna wiara zniszczała, że trzeba stworzyć nową, ale dostosowaną do dzisiejszego człowieka.

Faktem jest, że bankrutują teorje przez Kościół potępione, a więc marksizm, pozytywizm, liberalizm i sprzeczny z Encyklikami i etyką kapitalizm. Ginie fałszywa kultura, wyrosła z przeciwieństwa do nauki Chrystusowej, a to, co katolickie odradza się, rośnie i zdobywa.

DLA PRAWOSŁAWIA MAM PEWIEN WZGLĄD…

Tagi

katolicy, kościół, prawosławie

 

Wszystkie sekty i odszczepieństwa od wiary katolickiej bezwzględnie potępiam, ale na prawosławie mam pewien wzgląd. I zapytuję się, czy podczas mszy św. obrzędy prawosławnego jest obecny Pan Jezus pod postacią chleba i wina. Czy przechodząc koło cerkwi, należy zdjąć czapkę?

 

Prawosławie zachowało najwięcej podobieństwa do wiary katolickiej. Zachowało wiarę w Trójcę św., w Bogarodzicę, w siedem sakramentów św., w duszę nieśmiertelną, w odkupienie, w niebo i piekło… Dlatego nic dziwnego, że i katolik może mieć dla niego pewien wzgląd, choć nie może uważać prawosławia za prawdziwy Kościół Chrystusowy, ale za odszczepieństwo od niego.

TYRANJA MASOŃSKA

Tagi

katolicy, kościół, masoneria, wolnomyślność

       Belgja, a w szczególności jej stolica Bruksela, jest ośrodkiem licznych organizacyj masońsko-liberalnych, miejscowych i międzynarodowych, które w tym nawskroś wolnościowym kraju mają możność szeroko rozwijać swą działalność, wypowiadając ostrą walkę wszystkiemu, co katolickie.

 

Uwagę na tę organizację zwrócił znów w tej chwili uroczysty obchód stulecia uniwersytetu w Brukseli, który jest naukową placówką wojującego liberalizmu oraz terenem, na którym przygotowuje się i rekrutuje przyszłych członków licznych lóż masońskich.

 

Cofnijmy się na chwilę o sto lat wstecz. 4-go listopada 1834 r. został otwarty w Mechlinie, a następnie przeniesiony do Lowanjum uniwersytet katolicki. W sferach liberalnych zawrzało. Teodor Verhaegen na posiedzeniu masońskiej „Loży Przyjaciół Filantropów” (Loge des Amis Philantropes) rzucił wezwanie do utworzenia w Brukseli uniwersytetu liberalnego. Projekt ten został przyjęty z entuzjazmem. Loża uchwaliła zorganizowanie takiej uczelni, któraby służyła jako przeciwwaga uniwersytetowi katolickiemu.

DOBRA MATKA.

Tagi

katolicy, misje, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, poganin

Wspomnij często na te biedne pogańskie dusze, nieznające prawdziwego Boga

Z opowiadania misjonarza C. M., który kilkanaście lat pracował w Chinach z dołączeniem kilku szczegółów dotyczących rozwoju wiary św. w „Żółtem Państwie”.

 

Terenem mojej pracy apostolskiej były licznie rozsiane wioski na wąskich dolinach w górach. Dzielnica ta znajduje się na krańcu naszej rezydencji, toteż odwiedziny misjonarza w tych uroczych miejscowościach są nader rzadkie.

 

Przybyłem właśnie do jednej z siedzib ludzkich. Przyjęto mnie bardzo gościnnie. Wkrótce rozpocząłem pracę kapłańską. Między innemi mówiłem kazanie o Matce Bożej. Było to w małej, niedokończonej kapliczce. Poganie wchodzili do jej wnętrza, słuchali mego przemówienia, opuszczając po chwili święty przybytek. Łaska Boża nie miała jeszcze przystępu do ich dusz.

 

Wszedł wreszcie jakiś kupiec, poganin. Z uwagą śledzi tok przemowy; po chwili zaczął głośno krzyczeć:

– To wy Ją macie Tę dobrą Matkę?! Wy Ją macie?!

Obecni ze zdziwieniem spoglądali na gestykulującego mężczyznę. Z trudem udało się go uspokoić na tyle, że mogłem spokojnie skończyć kazanie.

Zaciekawiony niezwykłem zachowaniem się pogańskiego kupca zbliżyłem się do niego i spytałem, co znaczą jego okrzyki.

– Ojcze, – odrzekł – opowiem Ci wszystko. Posłuchaj! – I zaczął opowiadać.

 

NASZ KATOLICYZM.

Tagi

katolicy, liberalizm religijny, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

        Przysłowiową jest nasza powierzchowność. Umiemy wygłaszać doskonałe mowy programowe, pływamy klasycznie na wymuskanych grzbietach frazesów, dajemy się ponosić entuzjazmowi i szybujemy dzielnie pod obłokami – przez pięć minut.

 

Na więcej nas już nie stać. Zniechęcamy się. Opuszczamy ręce. A tymczasem daleko więcej domaga się od nas sztuka życia, życia chrześcijańskiego i katolickiego.

 

Od twierdzenia przejdźmy do faktów.

 

– Odmawiam co dzień pacierz (rano czasem nie zdążę, bo się śpieszę; a niekiedy wieczorem jestem zmęczony śmiertelnie). Uczęszczam co rok do Sakramentów św. owszem, czasem i więcej razy w roku. Co niedzielę jestem na Mszy św., choć prawda czasem zaśpię, albo jestem słaby. Wtedy słucham Mszy przez radjo. Poszczę w każdy piątek sumiennie, ba, nawet w suchedni i nakazane wigilje, jeśli tylko zauważę w kalendarzu.

Słowem, spełniam przykazania Boże i kościelne. A więc jestem katolikiem wzorowym. Bo czegóż jeszcze mogłoby mi nie dostawać?

Podobne rozumowanie można nieraz usłyszeć, a jeszcze częściej możnaby ujrzeć, gdybyśmy mieli możność odgadywania ludzkich myśli.

Ale na mówieniu pacierza, chodzeniu na Mszę św. i zachowywaniu postów nie kończą się jeszcze obowiązki chrześcijańskie.

Spójrzmy więc, jak ten chełpiący się swą katolickością brat nasz postępuje w innych wypadkach, przejawach życia.

ZASTAŁ ICH ŚPIĄCYCH

Tagi

katolicy, liberalizm religijny, Męka Pańska, Rycerz Niepokalanej

katolicyzm to nietylko dreszcz uniesień i rozkoszy mistycznych, ale zbiór zasad, prawd, do których muszę dostosować swe życie, choćby mię to niewiedzieć wiele miało kosztować.

           Ustał już dzienny zgiełk i gorączka przedświąteczna. Ciemna noc puszystemi skrzydły otuliła święte miasto Jeruzalem wraz z mrowiem ludu nadciągłego ze wszystkich stron na uroczyste święto Paschy.

 

            Powoli gasną światła, opodal miasta, dziwnie smutno szumią drzewa oliwne. Gdy księżyc wyjrzy spoza postrzępionych chmur, widać klęczącą postać mężczyzny. To Jezus. Na bladej Jego twarzy maluje się bój i przerażenie. Pada na twarz i modli się gorąco. Ciałem Jego wstrząsa dreszcz gwałtowny, z piersi wyrywa się jęk modlitewny, gorący, błagalny. Bowiem stanęły przed Nim grzechy całego świata, od grzechu pierwszych rodziców i zbrodni Kaina począwszy, aż do ostatniego człowieka przy końcu świata. Wszystkie zbrodnie, występki, cała ohyda ludzkich dusz, potworność i obrzydliwość nikczemnych serc.

A to wszystko idzie ku Niemu, jak wstrętna lawina, pokrywa Go, zalewa, przygniata nieznośnym ciężarem. „Ojcze – woła błagalnie – jeśli można, niech odejdzie ode mnie ten kielich, wszakże nie jako ja chcę, ale jako Ty”.

Wstał z klęczek i zaszedł do uczniów, których zostawił w bliskości, polecając im czuwać i modlić się.

I znalazł ich śpiących… Zabolało Go serce na ten widok. Budzi ich więc delikatnym wyrzutem, a potem wraca na poprzednie miejsce.