Medalik Matki Boskiej.

Tagi

cuda, Cudowny Medalik, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, opieka, wojna

Podczas wojny niemiecko-francuskiej wiele Sióstr miłosiernych także na pole walki podążyły, aby chorych i rannych opatrywać i pielęgnować. Pewnego dnia poruczono Siostrze jednej ciężko zranionego żołnierza. Nieboraczek ten nadzwyczaj był niespokojnym i żadną miarą nie chciał się dać zanieść do wagonu na żelaznej kolei w celu odwiezienia do lazaretu, nie znalazłszy wprzód przedmiot drogi, który był zgubił, gdzie padł na ziemię. Cichym głosem, ale rzewnością niewypowiedzianą, prosił Siostrę, na miejscu tem, gdzie przez długi czas leżał, za medalikiem Matki Boskiej szukać, na którym mu niezmiernie wiele zależało.

Wzruszona serdeczną wiarą dzielnego tego żołnierza, Siostra pobiegła czemprędzej do miejsca oznaczonego i rzeczywiście radością była przejęta, gdy medalik tamże znalazła. Z łzami w oczach odebrał żołnierz drogi mu obraz Matki Boskiej, całował go nabożnością wielką i opowiedział Siostrze, że on jest podarunkiem od matki, która mu go przy pożegnaniu wręczyła, mówiąc, że pod jego obroną mu się nic złego nie stanie. Przybywszy do lazaretu, przyjął Sakramenta św. z wielką skruchą i nabożeństwem, co wpływem oczywistym Najświętszej Maryi Panny było. W spokojności podziwiającej i bez bojaźni operacyę oczekiwał — musiano mu nogę lewą aż poza kolano odjąć — prosił tylko Siostrę, aby mu medalik na ścianę tak powiesiła, iżby był w stanie zawsze na obraz Matki Boskiej patrzeć.

MEDALIK I „ZDROWAŚ MARJO”.

Tagi

"Zdrowaś Maria", Cudowny Medalik, nawrócenie

      W roku 1877, w jednem z większych miast środkowej Francji, umarł zacny człowiek, który przed laty udzielał lekcyj rysunków w szkole żeńskiej, prowadzonej przez Siostry Najświętszego Serca Bożego.

Oto, co lubił opowiadać ze swej przeszłości.

Sześć lat już mijało, jak uczyłem w Sacré Coeur, pozostając w najzupełniejszej obojętności religijnej, a nic, ale to nic nie zapowiadało w mem życiu najmniejszej zmiany.

Czy byłem szczęśliwy? Nikomuby nawet na myśl nie przyszło sądzić inaczej, a jednak…

W roku 1856, w czerwcu, w chwili, gdy wychodziłem ze szkoły, zatrzymała mnie jedna z Sióstr i wręczyła mi w imieniu Matki Przełożonej maleńki medalik Niepokalanej Dziewicy, z prośbą, abym go zechciał nosić na szyi. Nie był on ani ciężki, ani gruby, więc cóż mi szkodziło przyjąć. Przecież odmówić byłoby wysoką niegrzecznością. Wziąłem więc uprzejmie medalik z rąk zakonnicy i tegoż wieczoru zawiesiłem na piersiach. Pamiętam, że postać Marji w sam raz spoczęła mi na wysokości serca.

CUDOWNY MEDALIK.

Tagi

Cudowny Medalik, Milicja Niepokalanej, o. Maksymilian Kolbe, św. Katarzyna Laboure

    Teraz w epoce Niepokalanego Poczęcia Najświętsza Maryja Panna dała ludzkości Cudowny Medalik, który niezliczonymi cudami uzdrowień i szczególnie nawróceń potwierdził niebieskie swe pochodzenie. Sama Niepokalana objawiając go obiecała wszystkim, co go nosić będą, bardzo wiele łask. Ponieważ nawrócenie i uświęcenie jest Bożą łaską, Medalik Cudowny będzie najlepszym środkiem do osiągnięcia naszego celu. Dlatego stanowi on pierwszorzędną broń Milicji Niepokalanej; jest to kulka, którą godzi wierny miles (rycerz) nieprzyjaciela, tj. zło, ratując tym sposobem dusze. (P VI, s. 45)

 

 

Dokładajmy wszelkich sił, by jak najprędzej stało się to, co już przepowiedziała św. Katarzyna Labouré, której Niepokalana raczyła objawić Cudowny Medalik, tj. że Niepokalana będzie Królową całego świata i każdej duszy z osobna. (P VI, s. 356)

 

 

 

Do ideału MI, Myśli św. M. M. Kolbego, Niepokalanów 1996, s. 73.

 

NAWRÓCENIE RATISBONNE’A CZ. I

Tagi

Alfons Ratisbonne, Cudowny Medalik, Najświętsza Maryja Panna, nawrócenie, o. Maksymilian Kolbe

       I znowu w pociągu – dnia 6 IV 1924 – bo doprawdy w ten prawie tylko sposób można się łatwo spotkać z ludźmi o najrozmaitszych poglądach. Więc w pociągu właśnie opowiadałem, jak się nawrócił Ratisbonne, gdy pewien pan, który miał pretensje do decydowania bez dowodów, zauważył ironicznie: „Jak to się ładnie księdzu opowiada”. Odrzekłem, że mogę też służyć dokumentami, bo właśnie niedawno otrzymałem z Rzymu ich zbiór wydany w r. 1892[1]. – Niech więc coś niecoś z nich zamieszczę. A naprzód trochę urywków z listu ks. proboszcza, kierownika arcybractwa dla nawracania grzeszników.

 

Opisawszy wpierw obszernie stosunki rodzinne, bogactwa, zaręczyny i podróż przedślubną na Wschód, wśród której mimo wstrętu, jaki czuł dla katolickiego Rzymu, tam jednak jakoś zawinął, opisuje, jak baron de Bussières, gorliwy katolik a nawrócony z protestantyzmu, i jego nawrócić usiłował, co dla Ratisbonne’a było niesmaczne. Swą wizytę u niego tak sam opowiada:

 

„W samym wejściu do domu pana Bussières spotkał mnie zawód, gdyż kamerdyner, zamiast wziąć tylko mój bilet wizytowy, zaraz mnie oświadczył i wprowadził do Sali przyjęć. Ukrywałem jednak moje znudzenie, o ile mogłem, pod udanym uśmiechem i siadłem obok baronowej de Bussières, przy której były też obecne dwie jej małe córeczki. Rozmowa z początku próżna, rychło zabarwiła się namiętnym gniewem, z jakim opowiadałem wrażenia odniesione w Rzymie. Uważałem barona de Bussières za człowieka pobożnego, ale w znaczeniu złośliwym i dlatego przy tej okazji nie żałowałem docinków co do stanu Żydów w Rzymie i to mi sprawiało ulgę; ale te skargi skierowały rozmowę na temat religijny. Opowiadał mi on o wielkości katolicyzmu; odpowiadałem mu ironicznie zarzutami, które sam wyczytałem, lub też często słyszałem; miarkowałem jednak bezbożne zachcenia ze względu na wiarę dziewczątek, które się przy nas bawiły. Wreszcie rzekł mi p. Bussières:

ŚW. KATARZYNA LABOURE*

Tagi

Cudowny Medalik, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe, zagrożenia, św. Katarzyna Laboure

[Grodno, przed listopadem 1923][1]

27 listopada[2]

        Już dziewięćdziesiąty i trzeci rok dobiega w tym miesiącu od czasu, jak Niepokalana podała światu swój medalik „Cudownym” powszechnie zwany z powodu niezliczonych łask i cudów nawróceń, jakie przezeń Ona zdziałała.

 

Stało się to w Paryżu przy ulicy du Bac pod numerem 140 w domu macierzystym Sióstr Miłosierdzia. Szczęśliwa duszą, której Niepokalana powierzyła tę misję – to młoda nowicjuszka Katarzyna Labouré. Światło dzienne ujrzała ona w górzystej okolicy Cote d’Or we wiosce Foin-le-Moutiers dnia 2 maja 1806 r. Rodzice jej, uczciwi wieśniacy, bogobojnie dzieci swe wychowywali. W 8. roku życia traci matkę i tym bardziej Najświętszej Maryi Pannie w opiekę się oddaje. Mając lat 12 przystępuje do pierwszej Komunii św. w kościele parafialnym św. Jana, a gdy starsza siostra wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, młoda Zoe ( takie było jej chrzestne imię) z całą gorliwością zajęła się gospodarstwem. W głębi jej duszy jednak kiełkowało i rosło pragnienie innego życia, życia poświęconego całkowicie Jezusowi. Dziwny sen bardziej jeszcze utwierdza ją w tym zamiarze. By umożliwić to przedsięwzięcie, uczy się w 18. roku życia czytać i pisać, aż wreszcie w r. 1830, mimo piętrzących się przeszkód, przebywszy postulat wstępuje do nowicjatu.

 

W dziecięcej prostocie pragnęła ona bardzo zobaczyć jeszcze za życia Najświętszą Maryję Pannę i gorąco modliła się o tę łaskę do Anioła Stróża, św. Wincentego i do Niepokalanej Dziewicy.

 

W nocy z 18 na 19 lipca usłyszała wyraźnie raz, drugi i trzeci wołanie: „Siostro Labouré”.

CUDOWNY MEDALIK

Tagi

Cudowny Medalik, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe, św. Katarzyna Laboure

[Kraków, przed czerwcem 1922][1]

         Znany jest powszechnie Medalik „Cudownym” zwany. Pochodzenie jego sięga roku 1830, a szczęśliwą duszą, której Najświętsza Maryja Panna Niepokalana go objawiła, to Katarzyna Labouré[2] , podówczas nowicjuszka Sióstr Miłosierdzia w Paryżu przy ulicy „du Bac”. Posłuchajmy jej opowiadania:

 

„Dnia 27 listopada, w sobotę przed pierwszą niedzielą Adwentu, gdym odprawiała wieczorem wśród głębokiej ciszy rozmyślanie, zdawało mi się, że słyszę jakby szelest sukni jedwabnej, od prawej strony sanktuarium mnie dochodzący, i ujrzałam Najświętszą Dziewicę obok obrazu św. Józefa; była wzrostu średniego, a tak nadzwyczajnej piękności, że jej opisać niepodobna. W postawie stojącej, odziana była w czerwonawo połyskującą białą szatę, taką jaką zwykle noszą dziewice, tj. zapiętą u szyi i mającą wąskie rękawy. Głowę Jej okrywał biały welon, spadający aż do stóp po obu stronach. Czoło Jej zdobiła obszyta drobną koronką opaska, ściśle do włosów przylegająca. Twarz miała dosyć odsłonioną, pod nogami zaś Jej była kula ziemska, a raczej pół kuli, bo widziałam tylko jej połowę. Ręce Jej, aż do pasa podniesione, trzymały lekko drugą kulę ziemską (symbol całego wszechświata), oczy wzniosła ku niebu składając jakby w ofierze cały wszechświat Panu Bogu, twarz Jej coraz więcej jasnością promieniała.

Z OKAZJI ŚWIĘTA MATKI BOŻEJ SZKAPLERZNEJ

Tagi

Cudowny Medalik, herezja, Najświętsza Maryja Panna, Rycerz Niepokalanej, szkaplerz

Idziesz na spoczynek lub wstajesz do pracy, jeżeli na twej piersi masz szkaplerz albo medalik Najświętszej Dziewicy, z wdzięcznością i czcią przyciskasz go do ust, a Ona pamięta o tym akcie czci i miłości i przez cały dzień kieruje twym umysłem i sercem, oddala cięższe pokusy, wzmacnia w walce i nie dopuszcza upaść.

     [Grodno, przed lipcem 1924][1]

 

Z okazji święta Matki Bożej Szkaplerznej[2]

      Protestanci najrozmaitszego kalibru nie mogą ścierpieć szkaplerzy, medalików, obrazów i w ogóle wizerunków Pana Jezusa i świętych, a najbardziej to już Matki Najświętszej. Nie tak dawno otrzymałem w tym względzie list od pewnego nauczyciela aż z drugiego zakątka Polski. Zamieszcza on w nim między innymi i to pytanie: „Od kiedy wiara w martwe medalioniki więcej chroni od złego, aniżeli wiara w prawdziwego żywego Boga?” – Miał tu na myśli Cudowny Medalik Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.

 

Protestanci podają nawet datę, kiedy to Kościół „wymyślił” cześć obrazów, krzyżów i relikwii. Tym feralnym rokiem miał być rok 787. Tak zwani „badacze Pisma św.” spuszczają jeszcze łaskawie 4 lata i to „nieszczęście” wyznaczają na rok 783.

 

Pomijam tu rażący aż brak znajomości dziejów i zabytków wieków minionych; wystarczy bowiem dowiedzieć się, z jaką czcią św. Ambroży, zmarły w 4 wieki przed ową „feralną” datą, bo w roku 397, złożył pod ołtarzem w Mediolanie relikwie św. Gerwazego i Protazego[3]: wystarczy przejechać się do Rzymu, zejść do podziemi katakumbowych z pierwszych krwawych wieków chrześcijaństwa, spoglądnąć na liczne obrazy ozdabiające ich ściany, by nie pleść takich bredni. Zwłaszcza metodystom, którzy jak widać, aż wzdrygają się na widok wizerunku Najświętszej Maryi Panny, bardzo radzimy, by zwiedzili katakumby Pryscylli, w których modlili się chrześcijanie ochrzczeni jeszcze ręką Apostołów[4], a tam ujrzą na ścianach przedstawione Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny, Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus, hołd Trzech Mędrców i Niepokalaną Dziewicę z Dzieciątkiem Jezus w postawie siedzącej, a przy niej proroka Izajasza, jedną ręką trzymającego księgę swoich proroctw, a drugą wskazującego na gwiazdę błyszczącą ponad Bożą Matką, na której jego przepowiednia się ziściła.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XIX

Tagi

Alfons Ratisbonne, Cudowny Medalik, Judasz Iskariota, Najświętsza Maryja Panna, Nestoriusz, o. Jerzy M. Wierdak, św. Cyryl Aleksandryjski, św. Franciszek Borgiasz, św. Franciszek Salezy

   Alfons Ratisbonne
Ratisbonne, żyd pochodzący ze Strassburga, z bardzo bogatej rodziny, powziął fanatyczną nienawiść do katolicyzmu, zwłaszcza kiedy się brat jego Teodor nawrócił i został księdzem. Mając się ożenić z bogatą żydówką, udał się w podróż do Włoch i wstąpił do Rzymu, gdzie widok pomników chwały Kościoła katolickiego spotęgował jego nienawiść. Tutaj poznał się z baronem Bussieres, który po pewnym czasie począł go namawiać do porzucenia żydostwa. Ratisbonne odpowiadał szyderstwami, zapewniając, iż żydem zostanie do śmierci. Pan Bussieres w swej gorliwości ofiarował mu cudowny medalik Matki Bożej Niepokalanej. Ratisbonne z bluźnierstwem odrzucił medalik, a wreszcie by pokazać, że sobie za nic ma medalik i wcale się go nie boi, pozwolił go sobie zawiesić na szyi. Było to 16 stycznia 1842 r. W cztery dni potem wszedł Ratisbonne do kościoła św. Andrzeja, by tam zaczekać na swego przyjaciela p. Bussieres. Nagle spostrzegł, że chociaż w całym kościele było ciemno, to w kaplicy św. Michała pokazała się jasność, w której ujrzał Matkę Najśw. w takiej postawie, jak na medaliku. Mimo woli zbliżył się, upadł na kolana i pozostał tak przez długi czas nieruchomy. Przyjaciel, znalazłszy go, nie mógł go ocucić z tego widzenia. Kiedy zaś wstał, miał oczy zalane łzami, wielbił Matkę Najświętszą i żądał jak najprędzej Chrztu św. Wyuczony zasad wiary, otrzymał Chrzest św. dnia 30 stycznia wśród wspaniałych uroczystości przy napływie tłumów ludu z całego Rzymu. Później został kapłanem katolickim i założył Zgromadzenie Najświętszej P. Syjońskiej, którego celem jest nawracanie żydów.

Na Jej cześć

Tagi

Cudowny Medalik, Juan Arecharaleta, kościół, wojna

Juan Arecharaleta miał lat piętnaście. Z czarnych jak węgiel jego oczu sypały się iskry zapału. Bujne fale skręconych czarnych włosów spadały na śmiałe czoło. Natura jego żywa i odważna rwała się do czynu. Toteż, gdy wybuchła wojna w Hiszpanii, wojna święta przeciw czerwonym bezbożnikom, wtedy Juan pierwszy stanął w szeregach powstańczych. W czapce fantazyjnie na bok nachylonej, z karabinem na ramieniu, w lekkiej koszuli rozpiętej, odsłaniającej pierś, na której błyszczał jak diament medalik Niepokalanej Dziewicy – wydawał się tak radosny i pełen szczęścia, jak gdyby był na zabawie, a nie w krwawym boju, mającym za sobą setki trupów i okaleczałych. Na śmierć był gotowy, nie lękał się niczego. W pierwszych dniach maja 1937r. doniesiono dowództwu oddziału, w którym służył młody Juan, że tuż za frontem czerwoni burzą kościół Matki Bożej. Dowódca wiedząc, że nie przełamie frontu, nie mógł podjąć się obrony. Pozwolił jednak ochotnikom, gdyby się tacy znaleźli, działać na własną rękę. Natychmiast sformował się spory oddział. Na czele stanął dzielny Juan – za Najświętszą Pannę, za Jej cześć – to ich hasło. Wycieczka udała się. Przepędzono czerwonych, podkładających już ogień pod świątynię. Niespodziewany z tej strony napad przeraził nieprzyjaciół, iż cofnęli się zostawiając wolne sanktuarium mariańskie. Gdy powstańcy wkraczali w progi świątyni, by podziękować Matce Bożej, ujrzeli na stopniach ołtarza bladego Juana. Dogorywał. Piękne jego oczy zachodziły szkliwem śmierci. Przy zdobywaniu świątyni odniósł ranę, która teraz powodowała śmierć. Umierał jednak promienny i szczęśliwy. Szczęśliwy jestem, że umieram w obronie Najświętszej Dziewicy – mówił do zasmuconych kolegów. Za Najświętszą Pannę… za Najświętszą Pannę… wyszeptał jeszcze kilka razy i oczy jego zamknęły się na zawsze, a piękna młodzieńcza dusza podążyła do stóp Niepokalanej, by być Jej klejnotem na wieki.

Z książeczki „Całkowite oddanie się Matce Bożej”, Niepokalanów 1939