MARJA WSPOMOŻYCIELKA.

Tagi

Maria Wspomożycielka wiernych, św. Jan Bosko

          Marja pod wezwaniem „Wspomożenie Wiernych”, to nigdy niezachodząca jutrzenka na firmamencie salezjańskim. Ona zwróciła Swe miłościwe oczy na ubożuchny domek w Becchi, Ona była ową Panią widywaną w „snach”, Ona objawiała się Świętemu, Ona w życiu stawała się jego Przewodniczką, Doradczynią i Opiekunką, słowem Wspomożycielką.

Długo Ksiądz Bosko błąkał się ze swymi chłopcami, których liczba wzrosła do kilkuset; raz w schronisku markizy Barolo, to u św. Marcina, czy też na łące wydzierżawionej od braci Filippi. Mimo tych ciągłych wędrówek wierzył Święty niezłomnie, że Wspomożycielka zaprowadzi go wreszcie na miejsce objawione w „snach”.

Tymczasem miał nowy „sen”. Widział siebie na obszernym placu przy ulicy Cottolengo. Był to dokładnie ów teren, na którym później stanął pierwszy zakład salezjański i wspaniała bazylika Marji Wspomożycielki. Ujrzał i Panią cudnej piękności. Przystanęła w miejscu, gdzie obecnie znajduje się wielki ołtarz i, skinąwszy życzliwie na Księdza Bosko, rzekła: Nie opuszczaj swych dzieci, lecz z większym jeszcze zapałem oddaj się zapoczątkowanej pracy. Wkońcu przed jego zachwyconemi oczyma zarysował się dom i kościół, a Pani, wskazując nań, dodała: To jest dom mój – stąd wyjdzie chwała moja!

Ostatnie słowa zabrzmiały tak silnie, że Ksiądz Bosko się przebudził. Widzenie znikło.

 

Święty Jan Bosko, Wydarzenia z życia wielkiego Apostoła młodzieży, zebrał ks. Antoni Śródka, Kraków 1935, str. 26.

USPOKOJENIE BURZY NA MORZU.

Tagi

Ewangelia, Jezus Chrystus, kościół, uciszenie burzy

Musimy mieć w łodzi Zbawiciela śpiącego lub czuwającego, to znaczy, musimy przynależeć do Kościoła i posiadać łaskę Boga i płynąć pod kierunkiem posłuszeństwa albo Opatrzności Boskiej

Mat. 8, 23-27: A gdy on wstąpił w łódkę weszli za nim uczniowie jego. A oto wzruszenie wielkie stało się na morzu, tak iż się łódka wałami okrywała; a on spał. I przystąpili do niego uczniowie jego, i obudzili go, mówiąc: Panie zachowaj nas, giniemy. I rzekł im Jezus: Czemu bojaźliwi jesteście małej wiary? Tedy wstawszy rozkazał wiatrom i morzu, i stało się uciszenie wielkie. A ludzie się dziwowali, mówiąc: Jakiż jest ten, że mu i wiatry i morze są posłuszne?

 

Pobudka, skłaniająca do przeprawienia się za jezioro.

 

Zdaje się, że to wtenczas miało miejsce, kiedy Zbawiciel późno wieczorem rozkazał Apostołom odjechać z łodzią na wschodni brzeg jeziora (Mar. 4, 35; Łuk. 8, 22). Dlaczego? Ewangeliści zaznaczają, że zebrała się wtenczas wielka rzesza ludu około Zbawiciela (Mar. 4, 36; Mat. 8, 18; Łuk. 8, 19). On jednak wtedy nie chciał pozostawiać swoich uczni przez dłuższy czas razem z ludem. Zatem ostrożność i roztropność zdaje się była pierwszą pobudką tego zarządzenia. Mogło nią być także, jak to wynika z przebiegu tej tajemnicy, znużenie i potrzeba wypoczynku. Do wypoczynku nadawała się nocna przejażdżka po jeziorze, dając równocześnie korzystną oszczędność czasu, bo o wczesnym ranku mógł znowu swoją pracę na nowo rozpocząć. Wreszcie chciał Zbawiciel przyzwyczaić swoich apostołów do wielkiej i ciężkiej pracy, za pomocą burzy doświadczyć ich wiary, a przez cud utwierdzić ich i wykształcić w powołaniu apostolskiem. Uśmierzenie burzy morskiej jest drugim tak zwanym cudem morskim, służącym do utwierdzenia w wierze Apostołów. I to były prawdopodobnie powody, które skłoniły Pana do wydania rozkazu przeprawienia na drugi brzeg jeziora.

POŚRÓD SWYCH DZIECI.

Tagi

Milicja Niepokalanej, Najświętsza Maryja Panna, o. Maksymilian Kolbe

[Zakopane, 2-15 V 1939]

       Niepokalana zstępuje na ziemię, jak dobra Matka pomiędzy swe dziatki, by im dopomóc do zbawienia duszy. A pragnie nawrócenia i uświęcenia dusz wszystkich, bez żadnego wyjątku. Posługuje się zaś w dokonaniu tego dzieła narzędziami wziętymi spomiędzy ludzi, jak to widzimy w opisanych zjawieniach. Jednak są to wypadki nadzwyczajne. Daleko częściej pobudza Ona kochające Ją dzieci do współpracy ze sobą w warunkach zwyczajnego codziennego życia.

 

Te Jej oddane dusze same Nią żyją, często o Niej myślą, serdecznie Ją kochają i starają się rozpoznawać Jej życzenia, czy to wypowiedziane Jej własnymi ustami, czy też podane im w cichych natchnieniach wewnętrznych i rozpowszechniają tę Jej wolę, pociągając coraz to nowe dusze do Jej coraz doskonalszego poznania i miłości coraz serdeczniejszej, a w Niej i przez Nią do coraz gorętszej miłości Jezusowego Serca Boga.

W TROSCE O POKÓJ.

Tagi

masoneria, pokój, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

Zbroją się gwałtownie najbardziej ci, co najwięcej o pacyfikacji świata mówią i najgłośniej zaręczają o swych zamiarach nieagresywnych, czysto pokojowych.

Była noc. Cicha, spokojna – niewypowiedzianych wdzięków pełna. Niebo wyiskrzone gwiazdami zdawało się schylać troskliwie i miłośnie nad biedną, zmęczoną ziemią.

Hyży wiatr popędził w pobliskie góry i roztrzaskał się o ich skaliste, wyniosłe piersi. Ostatnie jego echa przyczaiły się gdzieś w jarach i parowach – a nad światem zapanowała błoga cisza.

A w tę cudną, pełną mistycznych woni i nastrojów, noc – tam, opodal Betlejemu, w skalnej pieczarze „Słowo Ciałem się stało”.

Nędzna, wilgotna, stęchlizną śmierdząca szopa – stała się przybytkiem, w którym raczył zamieszkać Bóg, jawiący się wśród ziemi wygnańców. I gdy ludzie spali, nieświadomi szczęścia, jakie ich spotkało, na powitanie Króla królów, przybieżały niebiańskich duchów wojska niezliczone, śpiewając chwałę Bogu, a ludziom pokój ogłaszając.

„Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.

Tysiąclecia czekały z utęsknieniem tej blaskami nadprzyrodzonych dziwów płonącej nocy. Tysiąclecia wzdychały za Tym, co tej nocy niezapomnianej rodzi się zdala od sadyb ludzkich, na garści słomy.

A tysiąclecia następne spoglądać będą z rzewnem rozradowaniem na cud tej cichej betlejemskiej nocy. Tysiąclecia nowe wspominać ją będą z czcią i wdzięcznością, wielbiąc Narodzonego za to błogosławione Jego przyjście.

 

Już 19 wieków obchodzi świat z radością pamiątkę uniżenia Bóstwa, które, zapomniawszy swego majestatu i potęgi, przywdziało nędzną szatę ludzkiej natury. Już prawie 2 tysiące lat rozbrzmiewają nad nami rozkoszne śpiewy nieba wysłańców, głoszących pokój ludziom.

A świat, choć ochrzczony, mimo to nadal nie zna Chrystusa, nie zna Jego ducha, Jego miłości – ale żyje swojem życiem, życiem ciała, życiem pogańskiem, karmi się nienawiścią, nikczemnością, grzechem.

ŚLUB ŚWIĘTEGO JÓZEFA Z NAJŚW. PANNĄ MARIĄ.

Tagi

cnota czystości, ks. A. Kotarski, małżeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Zaślubiny Maryi i Józefa, św. Józef

      Nadchodzi dzień miłosierdzia i Mesjasz zamierzał przyjść na świat, ale potrzeba było małżeństwa, nowego małżeństwa panieńskiego. A do tego skutku przygotowywali się dwaj nowożeńcy. Maria w świątyni poświęciła Bogu swoje panieństwo, a Józef po rozważnym namyśle, ślubem wiary poświęcał Bogu swoją czystość.

W ten sposób przygotowali się do nowego na ziemi małżeństwa, do małżeństwa panieńskiego. Ale któż połączy te dwa najczystsze serca. Józefa i Marię? Duch święty, zakochany w nich, wszczepia w nich tego samego ducha, tę samą wiarę, zapala w nich tę samą miłość niebieską. On, on sam czyni to, że zakwitła laska św. Patriarchy, a za pośrednictwem kapłana, objawia Marii, żeby wyszła za Józefa, a Józefowi, żeby pojął za żonę Marię, że nie będzie zgwałcona ani nawet obrażona ich cnota panieństwa, ale że owszem tą drogą ubezpieczy się i spotęguje do najwyższego stopnia.

PIELGRZYMKA DUCHOWA DO CUDOWNYCH OBRAZÓW NAJŚW. PANNY MARYI.

Tagi

Matka Boska w Szydłowie, modlitwa, Najświętsza Maryja Panna, obrazy Świętych

Do cudownego obrazu Najśw. Panny Maryi w Szydłowie, i proś Maryi o łaskę chętnego modlenia się.

 

Cudowny obraz Najświętszej Panny Maryi w Szydłowie na Żmudzi. Kraina położona na wschód, nad morzem Bałtyckiem, zowie się Żmudzią, a dla pobożności ludu zowie się od dawna „Świętą Żmudzią”. Żmudzini nie mówią polskim językiem, tylko litewskim, ale tworząc od wieków z Polską jednę całość, uważają w Polakach swych braci.

 

Czem dla Polski jest Częstochowa, tem dla Żmudzi jest Szydłów, albowiem tu znajduje się pięknie malowany cudowny obraz Matki Bozkiej. Dawniej na tem samem miejscu stała świątynia pogańska, lecz już 1457 roku wybudowano kościół. W połowie szesnastego wieku wielka klęska spotkała Żmudź, albowiem rozszerzyła się tu religia kalwińska. Szlachta przyjęła nową wiarę i lud do niej zmuszała.

A kiedy zaś kościół zgorzał, nie było nikogo, któryby się zajął jego odbudowaniem, owszem kalwini wystawili sobie własny kościół. Prześladowani katolicy pozbierali wszystkie dowody, tyczące się spalonego kościoła i zabranego majątku, spisali wszystko, a włożywszy do żelaznej skrzyni, zakopali w tem miejscu, gdzie dawniej stał kościół.

ON NAS ROZUMIE.

Tagi

O. Bernard, św. Józef

       Św. Józef przychodzi z pomocą w potrzebach materialnych, bo dobrze je rozumie. Przypadło mu w udziale życie szare, w pracy i uznojeniu codziennym. Na kawałek chleba dla siebie i dla swej Rodziny musiał ciężko pracować. Nie przyszło mu nic darmo, nie uczynił Bóg żadnego cudu, by zapobiec codziennym potrzebom Rodziny Nazaretańskiej.

Przeszedł św. Józef ciężką dolę tułaczą. Wprawdzie ubogi, ale własny domek miał w Nazarecie. Wprawdzie skromny, ale własny kąt miał w swym domu. A oto przyszedł rozkaz, że wszystko trzeba porzucić, zostawić tę chudobę, uchodzić do dalekiego Egiptu i tam na nowo wszystko zaczynać. Pamiętamy, jak nam boleśnie było opuszczać dom i rodzinne strony, gdy ręka wroga wyrzucała nas przemocą. Jakże ciężko było zaczynać na nowym osiedlu wszystko od nowa. Św. Józef w Egipcie był sam jeden – nieznany wśród obcych. Nie miał życzliwego serca, ani dobrej rady, wszyscy nań krzywo patrzyli jako na obcego przybysza. Ileż razy ścisnęło mu się boleśnie serce, gdy widział głód u swych najbliższych, a nie mógł go zaspokoić. Dola jego to dola człowieka prawdziwie biednego.

Cóż więc dziwnego, że z taką ufnością garną się do niego ludzie! Przygnieceni brzemieniem trosk materialnych i ojcowie ciężko pracujący i matki w swych potrzebach serdecznych, i dzieci w opuszczeniu i smutku.

MARJA NASZYM WZOREM. (CZ. II)

Tagi

cnota czystości, Dar Rady, Jadwiga Zamoyska, Matka Dobrej Rady, Najświętsza Maryja Panna

    Kościół nazywa Marję: Matką Boską Dobrej Rady. Mamy zatem czcić w Niej Dar Rady.

Widziałyśmy już, że Dar Rady, jak wszystko co od Boga pochodzi, jest naraz przyczyną i skutkiem. Skutkiem – bo staje się udziałem szczególniejszym serc pokornych i czystych; w nich rozwija się najbogaciej. Przyczyną – bo dzięki niemu uczymy się naśladować Najśw. Pannę i dawać początek życiu Jezusowemu w sobie.

Dar Rady, według Katechizmu, to rozeznanie duchowe, które nam pomaga do wyboru najroztropniejszych środków, wiodących do celu. Cel nasz jest tak wielki! Jakże pragnąć powinniśmy Daru Rady, który nas do niego prowadzi.

O. Lallemand mówi, że Dar Rady kieruje poszczególnymi uczynkami. Wiara, mądrość, rozum dają nam zasady ogólne; dar Rady wskazuje co, jak, gdzie, kiedy czynić należy, w każdym poszczególnym wypadku, zależnie od okoliczności. Mówi dalej O. Lallemand, że najwięcej potrzebują tego daru ci, co prowadzą życie czynne. Inaczej nie uchronią się od wielu błędów na każdym kroku. Ich pobudki będą czysto ludzkie, ich spryt czysto przyrodzony, za własnemi pójdą myślami, często tak dalekiemi od myśli Bożej. Po ludzku sądząc, myślimy, że służba Boża, żeby mogła być owocną, wymaga dużo pieniędzy, zdolności, zdrowia, swobody ruchów; nie znosi żadnych przeszkód, żadnych ograniczeń, wymaga czynów niezwykłych, cnót rozgłośnych.

MARJA NASZYM WZOREM. (CZ. I)

Tagi

cnota czystości, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, Matka Dobrej Rady, Najświętsza Maryja Panna, pokora, posłuszeństwo

( Z pism Jenerałowej Zamoyskiej)

 

Pragniemy, aby Jezus żył w duszach naszych, i żebyśmy mogły szerzyć Królestwo Boże dokoła nas. Jesteśmy biednemi stworzeniami, które same z siebie są niczem, ale mogą wszystko mocą Jezusową, jeśli żyją Jego życiem i On żyje w nich. Natchnione słowa modlitwy Pańskiej streszczają te dążności, to pragnienie: „Przyjdź Królestwo Twoje”. Chcemy szerzyć to Królestwo na ziemi, zwłaszcza na biednej ziemi naszej.

Któż lepiej poznał życie Jezusowe na ziemi, od Najśw. Panny? Kto był bliższym od Niej świadkiem Jego narodzenia, życia ukrytego, męki i śmierci, złożenia do grobu?

Czemu Marja zawdzięczała ten przywilej? W jaki sposób życie Jezusowe wzięło w Niej początek?

Nie sądźmy, że to pytanie należy wyłącznie do dziedziny dogmatycznej; ma ono znaczenie praktyczne dla każdego z nas.

Macierzyństwo fizyczne N. Panny, było tylko przedobrażeniem (odblaskiem) macierzyństwa duchowego Jej i naszego jeśli pełnić będziemy Wolę Bożą. „Ktoby spełniał Wolę Ojca mego, ten bratem i siostrą i matką mi jest” (Mat. XII 50) mówi Chrystus.

Uległość Najśw. Panny wobec Woli Bożej, wyrażonej przez Anioła, była jednym z koniecznych warunków Jej macierzyństwa. Ale nie był to warunek jedyny, ani nawet najpierwszy. Jeśli bowiem od odpowiedzi Najśw. Panny na słowa Anioła zawisło Jej macierzyństwo, to wybór Marji na Matkę Chrystusową spowodowany został poprzednio czemś innem.

MEDALIK I „ZDROWAŚ MARJO”.

Tagi

"Zdrowaś Maria", Cudowny Medalik, nawrócenie

      W roku 1877, w jednem z większych miast środkowej Francji, umarł zacny człowiek, który przed laty udzielał lekcyj rysunków w szkole żeńskiej, prowadzonej przez Siostry Najświętszego Serca Bożego.

Oto, co lubił opowiadać ze swej przeszłości.

Sześć lat już mijało, jak uczyłem w Sacré Coeur, pozostając w najzupełniejszej obojętności religijnej, a nic, ale to nic nie zapowiadało w mem życiu najmniejszej zmiany.

Czy byłem szczęśliwy? Nikomuby nawet na myśl nie przyszło sądzić inaczej, a jednak…

W roku 1856, w czerwcu, w chwili, gdy wychodziłem ze szkoły, zatrzymała mnie jedna z Sióstr i wręczyła mi w imieniu Matki Przełożonej maleńki medalik Niepokalanej Dziewicy, z prośbą, abym go zechciał nosić na szyi. Nie był on ani ciężki, ani gruby, więc cóż mi szkodziło przyjąć. Przecież odmówić byłoby wysoką niegrzecznością. Wziąłem więc uprzejmie medalik z rąk zakonnicy i tegoż wieczoru zawiesiłem na piersiach. Pamiętam, że postać Marji w sam raz spoczęła mi na wysokości serca.