O DUCHA POKUTY. (CZ. I)

Tagi

cierpienie, Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, pokuta

Naszym zawodem, dzieci Adama i Ewy, jest pokuta i zadośćuczynienie. „W grzechach poczęci”, jesteśmy dłużnikami sprawiedliwości Bożej.

Z nauk Generałowej Zamoyskiej.

       Żydzi, dnia jednego, zapytują Jana Chrzciciela: Co czynić, aby być zbawionym? To samo pytanie stawia Chrystusowi Panu „młodzieniec bogaty”. W obu razach odpowiedź brzmi: Zachować przykazania. Chrystus Pan jednak nie zatrzymuje się na przykazaniach; duszom spragnionym doskonałości ukazuje szczyty życia chrześcijańskiego. Jan Chrzciciel, wierny swemu posłannictwu poprzednika Chrystusowego, poprzestaje na położeniu podwalin pod życie chrześcijańskie dla tych, którzy dążą do zbawienia zwykłą drogą. Najprzód ostrzega żydów, że „muszą czynić godne owoce pokuty”, potem dodaje, że „wszelkie drzewo, które nie rodzi owocu dobrego będzie wycięte i w ogień wrzucone”. Te dwie części zdania tak są ze sobą związane, iż doprowadzić muszą do wniosku, że dobrym owocem może być tylko owoc pokuty. (Łuk 3. 8.9).

Św. Jan przemawia nie do szczupłego grona wybranych, ale do celników, do żołnierzy, do rzeszy. Nie poleca pokuty jako dzieła dodatkowego i dowolnego, domaga się jej jako koniecznego warunku zbawienia. A równocześnie mówi: „nic więcej nie czyńcie nad to, co wam postanowiono (Łuk 3. 13). Pokuta bowiem tak jest nieodłączną od pełnienia obowiązków, że wszystkie nasze czynności, ożywione tym duchem, przynoszą owoce zbawienia, a temsamem zabezpieczają nas od kary wiecznej.

O WYCHOWANIU – JADWIGA ZAMOYSKA.

Tagi

Jadwiga Zamoyska, kobieta, mężczyzna, praca, wychowanie

Jakże więc ważną jest rzeczą nauczyć dziewczęta, ażeby z córek Ewy stały się naśladowczyniami Maryi Panny, żeby zrozumiały, ile złego i ile dobrego na świat przychodzi przez kobiety.

Słabość Adama i wpływ Ewy.

        Przypatrując się okolicznościom, które poprzedziły upadek pierwszych rodziców i towarzyszyły mu, widzimy, że Adam i Ewa nie mieli zamiaru buntowania się przeciw Bogu, jak to uczynił szatan. Jakimże sposobem do buntu doszli? Tkwi w tym ważna nauka. Szatan nigdy z góry nie pociąga do wyraźnego buntu. A i tu zaznaczyć trzeba, że działanie szatana jest parodią działania Bożego. Bóg zwykle od razu nie wymaga cnoty heroicznej; stopniowo do niej doprowadza.

Gdyby szatan rozpoczął rozmowę z Ewą od namawiania jej do wyraźnego buntu przeciw Bogu, byłby ją prawdopodobnie odstraszył. Ale on zaczyna od zapytania po prostu, dlaczego nie jedzą, dlaczego im zakazano kosztować, a nawet dotykać owocu jednego z drzew rajskich[1]. Pytanie na pozór niewinne, odpowiedź Ewy nie zawiera w sobie nic zdrożnego. Zarodek grzechu i wszystkie jego następstwa tkwiły w samym fakcie, że Ewa wdała się w rozmowę z kusicielem. Poddawanie w wątpliwość rozkazów Bożych i wszelkiej sprawiedliwej władzy jest pierwszym krokiem do grzechu, bo poddaje rozkazy przełożonych pod sąd podwładnych, a tak obala wszelką władzę i wszelki porządek.

Trzeba dzieci zawczasu przygotować na to, że wobec przykazań bożych i rozkazów rodzicielskich często będą pytane, jak pytaną była Ewa, dlaczego się powstrzymują od tego, na co sobie inni pozwalają. Dlaczego nie bywasz tam, gdzie inni bywają? Dlaczego nie czytasz tego, co inni czytają? Później w życiu: dlaczego nie grasz, skoro potrzebujesz rozrywki? Dlaczego się nie pojedynkujesz, skoro ci uchybiono? Dlaczego rozwodu nie żądasz, skoro się nie czujesz szczęśliwym? Dlaczego pościsz i na Mszę w niedzielę chodzisz, skoro inni tego nie czynią? Dlaczego i zawsze dlaczego? Oto pytanie wobec praw Bożych zadawane człowiekowi przez szatana, świat i zmysły. Jedyna tylko na to odpowiedź, odpowiedź Jana Herodowi: „nie wolno”[2].

KU UZDROWIENIU ŚWIATA.

Tagi

Najświętsza Maryja Panna, Pośredniczka łask, Rycerz Niepokalanej, zagrożenia

O gdybyż wszyscy Jej ufali, do Niej się uciekali, na pewno mniej byłoby nieszczęśliwych, bezrobotnych, zgorzkniałych, rozczarowanych i zniechęconych do życia!

Jedno z pisemek wolnomyślicielskich, które za „szczytny” swój obowiązek uważa walkę z religją i z tem wszystkiem, co się odnosi do duszy i życia nadprzyrodzonego, zaatakowało „Rycerza Niepokalanej”, jako porywającego się „z oślą szczęką na bezrobocie”. Autora artykułu, człowieka zmaterjalizowanego i niewierzącego – zdaje się- w nic, jeno w pracę mózgu i mięśni (obywatel spod znaku Marksa, socjalista) irytują podziękowania. Szydzi więc sobie ów pisarczyk (może żydek, bo z cynizmem i bezczelnością odnosi się do Niepokalanej, na co Polak chybaby się nie zdobył) z podziękowań, składanych Matce Najśw. za otrzymane łaski, zwłaszcza za uzyskaną pracę.

Że sam jest niewierzącym, nieuznającym nic poza światem materjalnym, to mogłoby nam być obojętne, lecz jako wyznawców Chrystusa boli nas, bo pragnęlibyśmy, aby i ów materjalista, operujący sprawnie demagogicznemi wykrzyknikami, poznał także dobroć Marji, uznał Ją za kochającą go Matkę i stał się Jej dzieckiem przez miłość. Jest naszym bliźnim i dlatego żal nam, że się tak błąka.

Ale ów pan zbliża się do rzeczy świętych i nadnaturalnych ze swoim kiepskim łokciem. Nie mogąc zaś tam nic wymierzyć, bo rzeczy nadprzyrodzonych, łask nie mierzy się metrem ani wagą, – pluje na nie i pisze o tem. To nas już oburza. Bo jadem toczącym jego duszę zatruwa innych. Prawda, że tylko głupiec może się pisać na jego argumentację; tylko człowiek bezmyślny lub pozbawiony poczucia rzeczywistości może spodziewać się jeszcze, po tylu daremnych próbach, rozwiązania kwestji społecznej w oderwaniu od etyki i moralności chrześcijańskiej. Ale, niestety, doświadczenie wskazuje, że ludzi nie umiejących myśleć i czepiających się rozpaczliwie najgłupszych haseł, jeśli tylko opatrzy się je marką „postępowości”, jest wielu. I ci mogą zachwiać się w swych słabych i często bardzo nieuświadomionych przekonaniach religijnych.

I dlatego, że chodzi nam o ich dusze, zabieramy tu głos.

ŚW. JÓZEF POCIESZA SWYCH CZCICIELI W GODZINĘ ŚMIERCI.

Tagi

łaska, śmierć, św. Józef

     Pewna czcigodna siostra z zakonu świętego Franciszka była bardzo nabożną przez całe swoje życie do św. Józefa, za co w godzinę śmierci została wynagrodzoną sowicie najpiękniejszymi łaskami. Nasz Święty objawił się jej i przyszedł sam ją pocieszyć, a dla uwieńczenia jej radości trzymał na rękach Tego, który jest radością aniołów, pięknością raju, życiem dusz niewinnych, trzymał Dzieciątko Jezus.

Nie można wyrazić szczęśliwości, jaką napełnione zostało serce świątobliwej siostry. Zakonnice, które jej asystowały, były zdziwione słyszeć jej rozmowę ze św. Józefem, z Boskim Jego synem, ona dziękowała Józefowi za tak wielką łaskę, że przyszedł ją odwiedzić, co było dla niej niejako zadatkiem nieba, a Jezusowi wynurzała swą wdzięczność za to, że jej się objawił w postaci tak miłej, że ją zapraszał na gody weselne, które On przygotował w niebie dla czystych swych Oblubienic. Ruchy i wzrok chorej mówiły za tym, że św. Józef większą jeszcze wyświadczył jej łaskę, że jej oddał do piastowania Zbawiciela, jakby na pamiątkę swej śmierci.

Postanowienie: Kładąc się do łóżka, wyobrażę sobie, że się kładę do trumny i powiem: Święty Józefie, wyproś mi łaskę, abym umarł pojednany z Bogiem.

 

Ks. Antoni Kotarski T. S., Miesiąc marzec św. Józefa, Warszawa 1939, str. 81-82.

MARYJA WSKRZESZA UMARŁYCH.

Tagi

cuda, Matka Boska Częstochowska, wskrzeszenie

Rok 1540 w Lublińcu, wskrzeszenie matki i 2 dzieci.

    Straszny wypadek w roku 1540 wstrząsnął umysły mieszkańców miasta Lublińca na Śląsku, pięć mil od Częstochowy położonego. Oto w tym mieście żył rzeźnik Marcin Lanio z żoną swą Małgorzatą oraz synkami czteroletnim Piotrem i dwuletnim Kazimierzem. Pewnego dnia rzeźnik ten poszedł ze swym czeladnikiem po zakupy, a matka chcąc upiec chleba, a nie mając kwasu, udała się do sąsiadki z prośbą o pożyczenie jej odrobiny tegoż.

 

W domu zostali bez opieki dwaj synkowie. Starszy Piotruś, który zapewne nieraz widział ojca, bijącego cielęta i barany, chciał zabawić się w rzeźnika. Najodpowiedniejszym do tej zabawy wydał mu się śpiący w kolebce mały Kazio. Nie namyślając się długo, wziął ostry nóż i podciął gardło nieszczęsnego dziecka, lecz widząc krew zalewającą brata – zrozumiał, że stało się coś strasznego. Zdjęty przerażeniem, w obawie kary, skrył się w otwartym piecu, gdzie schło drzewo, przygotowane do pieczenia chleba. Wkrótce powróciła Małgorzata i, sądząc, że dzieci śpią spokojnie, szybko wzięła się do napalenia w piecu;

ŻYDZI W POLSCE PRZEDROZBIOROWEJ. (CZ. IV OSTATNIA)

Tagi

chrześcijaństwo, Pro Christo, Żydzi

Rozbiory Polski ukazały narodowi daleko jaśniej niebez­pieczeństwo żydowskie, aniżeli wszelkie inne wypadki, które­śmy obserwowali w przeszłości. Na zdjęciu ks. Józef Kruszyński.

Niepowodzenia w walce z żydostwem wywarły pod ko­niec 16-go wieku deprymujący wpływ na mieszczaństwo pol­skie. Widzimy je jakoby skostniałe, słabiej reagujące na na­dużycia żydowskie.

Wykorzystali ten stan rzeczy Żydzi. Organizacja ich po­stępuje naprzód. Zakładają własne sądownictwo, w skład któ­rego zawsze wchodzi rabin w roli przewodniczącego, mając obok siebie kilku asesorów-sędziów (w języku hebrajskim da- janim od dajanw licz. poj.—sędzia). Przewód sądowy od­bywał się na podstawie Talmudu i literatury rabinicznej.

W wypadkach, gdy nie było ustaw pisanych, zapytywano się o opinję wybitniejszych rabinów. Ich odpowiedzi były miarodajnemi i wchodziły do prawodawstwa. Sąd taki posiadał zastosowanie oczywiście, gdy obydwiema stronami byli Żydzi. Jeżeli natomiast powodem był chrześcijanin, a pozwanym Żyd, sąd odbywał się przed wojewodą, względnie sprawa była roz­strzygana w innych kompetentnych sądach.

Dla ujednostajnienia spraw wszystkich sfederowanych gmin żydowskich, skupionych pod kahałami, była ustanowiona instytucja sejmów, o czem jużeśmy wspominali wyżej. Sejmy istnieją od r. 1581 do 1764 i odbywają się z początku co ro­ku, potem dwa razy na rok: w lutym w Lublinie, a we wrze­śniu w Jarosławiu. Na sejmie wybierano marszałka; była to najwyższa godność, jaką Żydzi posiadali w swym autonomicz­nym polskim ustroju.

Obok sejmu istniał trybunał sejmowy, w skład którego wchodzili rabini większych gmin w Polsce i rozstrzygali spra­wy większej doniosłości, jak zatargi pomiędzy gminami i t. p.

ŚW. JÓZEF JEST MĘŻEM SPRAWIEDLIWYM.

Tagi

cnoty, sprawiedliwość, św. Józef

Sprawiedliwość św. Józefa oznacza więc wszystkie cnoty, wykonane w stopniu najwyższym.

„Józef mąż Jej będąc sprawiedliwym”. (Mt. 1, 19)

     Lilja w ręku św. Józefa oznacza nietylko Jego czystość, dziewictwo, lecz w ogóle czystą i niewinną duszę, ozdobioną cnotami i świętością, jaką się odznaczał, dlatego Duch Święty nazywa  Go „mężem sprawiedliwym”.

Zastanowimy się przeto:

I. Nad sprawiedliwością św. Józefa wogóle.

II. Nad niektóremi cnotami Jego poszczególne.

I. Sprawiedliwość św. Józefa ma wielkie, rozległe znaczenie; Duch święty jest we wyrazach bardzo treściwym, głębokim; wszystkie słowa Jego są nacechowane boską mądrością i prawdą.

 

1. Słowo „sprawiedliwy” oznacza wogóle w Piśmię świętem tyle co święty, doskonały. W tem też znaczeniu mówi Duch święty o rodzicach św. Jana Chrzciciela „oboje byli sprawiedliwymi przed Bogiem”. (Łk. 1, 6); również o św. Józefie, oblubieńcze Najśw. Panny: „Józef mąż Jej będąc sprawiedliwym”. Tego wiec tylko można „sprawiedliwym” nazwać, kto się trzyma i wykonuje podstawną, ogólną zasadę świętości i doskonałości, kto unika złego, a czyni dobrze. Gdyby przeto św. Józef miał jeden jedyny błąd, jakąś małą wadę, gdyby nie był wykonywał tylko jednej cnoty, już nie mógłby go Duch święty nazwać „mężem sprawiedliwym”, bo uchybiałby przeciw sprawiedliwości.

ŻYDZI W POLSCE PRZEDROZBIOROWEJ. (CZ. III)

Tagi

chrześcijaństwo, Pro Christo, Żydzi

Katedra w Sandomierzu – mord rytualny. Karol de Prevot.

Przeciwko tak rozległej autonomji gmin żydowskich pod­niosły silny sprzeciw miasta polskie.

Za przykładem Lwowa, magistraty Krakowa, Poznania i Lublina wysyłają swoich delegatów na sejm walny do Piotr­kowa w r. 1521.

Na skutek starań przywrócono dawniejsze ograniczenia. Miasta mazowieckie pod rządami ostatniego księcia mazowiec­kiego, Janusza, nie wpuszczają Żydów. W r. 1525 wyrzucono

Żydów z Warszawy. Kiedy w r. 1527 Mazowsze połączyło się z Królestwem, Zygmunt podtrzymuje dekret de non tolerandis Judaeis odnośnie do Warszawy.

 

Aby wymódz na Zygmuncie przywileje, udają się Żydzi do pośrednictwa królowej Bony. Chciwa ta królowa, oto­czona przekupnymi Włochami, przyjmując dary pieniężne od Żydów, wyjednywała u niedołężnego króla najsprzeczniejsze dekrety, Zygmunt często odwoływał wydane zarządzenia, co wprowadzało w kraju anarchję.

LURD I ŚW. BERNADETA.

Tagi

Lourdes, Rycerz Niepokalanej, św. Bernadeta

        Dzień 11-go lutego 1858 r. pozostanie nazawsze w pamięci czcicieli Niepokalanej, jako dzień radosny, w którym niebiosa nachyliły się ku ziemi, a ze swego tronu zeszła ku nam promienna zorza – Niepokalana Dziewica. Zeszła, by czynić nam dobrze, by Swoją miłość ku nam objawić.

I kogóż to wybrała Matka Najśw. na powierniczkę Swych tajemnic? Czy jakąś wykształconą i obytą w świecie damę, błyszczącą inteligencją lub bogactwem? Nie, ale prostą dziewczynkę z ludu, małą, słabo rozwiniętą umysłowo i fizycznie, chorowitą, córkę ubogiego młynarza, która nie umiała ani czytać, ani pisać, a całą jej umiejętnością był Różaniec, który często odmawiała, pasąc owieczki – 14-letnią Bernadetę Subiru.

Tej prostej, ale czystego serca dziewczynce ukazuje się Niepokalana poraz pierwszy 11-go lutego, a następnie jeszcze 17 razy, rozmawiając z nią, ucząc ją modlić się, polecając jej modlitwę za grzeszników i wkładając na jej barki trud starania o wybudowanie kaplicy w tem dziekiem ustroniu skalistem. Sama jednak pomaga w wykonaniu tego rozkazu.

I Lurd, dotąd mało komu znana górska mieścina, staje się sławnem na cały świat. A mała i pokorna Bernadeta, po gwałtownych atakach na nią, po przejściu wielu ciężkich prób, kryje się w cieniu, udaje się do klasztoru, aby rozbłysła chwała Niepokalanej.

Marja przyrzekła biednej pasterce, że uczyni ją szczęśliwą, nie w tem życiu, ale w przyszłem. A Pan, Który „wywyższa niskie” wywyższył ją, gdy 8-go grudnia ub. roku, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najśw. Marji Panny, ogłosił usty papieża Piusa XI, iż pokorna służebnica Niepokalanej, Bernadeta Subiru, jest zaliczona w poczet szczęśliwych niebios mieszkańców.

PO ZGONIE PIUSA XI.

Tagi

kościół, papież, Pius XI, Pro Christo, śmierć

Dnia 10 lutego b. r. z rana o godzinie 5-ej minut 31 odszedł do Pana jeden z największych Papieży w dziejach chrześcijaństwa. Mąż Wiary Nieustraszonej. Mądrością swych rządów i świątobliwością swego żywota przyświecał całej ludzkości.

Był powagą moralną, nie mającą na ziemi sobie ró­wnej. Chyliły się przed nim najdumniejsze głowy władców ziemi, zginały kolana wszystkie narody chrześcijańskie. I lu­dy niewierne czciły w Nim męża sprawiedliwego.

Do Boga prowadził owczarnię Chrystusową, w licznych encyklikach szerząc i rozwijając prawdy katolickie. Był protektorem nauk, sztuk pięknych i techniki współczesnej. Rozwinął i rozszerzył na cały świat Akcję Katolicką, twór swój umiłowany — apostolstwo świeckich, podporząd­kowane ściśle hierarchii Kościoła. Był „Papieżem Misji ka­tolickich”, gdyż za jego rządów Dobra Nowina docierała do najgłuchszych zakątków ziemi. Wiele też czynił dla wiel­kiej idei zjednoczenia wszystkich chrześcijan pod opieką wspólnej Matki Kościoła Rzymskiego.

Więzy głębokiej miłości łączyły go z Polską. Znał do­brze i kochał nasz naród i nasz kraj uczuciem ojcowskim i cała Polska płaciła mu za to również gorącą miłością.

Gdy o godz. 5-tej z rana otoczenie Ojca św. zaczęło modlić się głośno, Papież pomimo wielkiego osłabienia brał udział w tych modłach. Usiłował jeszcze błogosławić mo­dlących się. Do końca zachowując przytomność, w ostat­niej chwili życia szepnął: — „Jezu, Maryjo, Józefie święty, miejcie w opiece duszę moją”.