Nadszedł wreszcie czas, kiedy Pan Bóg raczył przystąpić do wykonania dzieła odkupienia. Już Trójca święta przygotowała sobie godne Naczynie duchowne, chodziło jeszcze o to, czy Marya ze swej strony dobrowolnie podda się wyrokom bożym. Wolna wola człowieka była w raju przyczyną upadku, wolna wola człowieka musiała się też przyczynić do dzieła odkupienia rodzaju ludzkiego. Święty Łukasz ewangelista w krótkich, ale treściwych słowach, tak nam opowiada zwiastowanie radosnej nowiny przyjścia na świat Zbawiciela:
„Wonczas posłań jest Anioł Gabryel od Boga do miasta galilejskiego, któremu imię Nazaret, do Panny poślubionej mężowi, któremu było imię Józef, z domu Dawidowego: a imię Panny Marya. Wszedłszy Anioł do niej, rzekł: „Bądź pozdrowiona łaski pełna, Pan z tobą: błogosławionaś ty między niewiastami!” A ona usłyszawszy, zatrwożyła się z mowy jego, i myśliła jakieby to było pozdrowienie? I rzekł jej Anioł: „Nie bój się Maryo, albowiem znalazłaś łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz syna, a nazwiesz imię Jego Jezus, ten będzie wielki, a będzie zwań Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego, i będzie królował w Domu Jakóbowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca”. A Marya rzekła do Anioła: „Jakoż się to stanie, gdyż męża nie znam ?” A Anioł odpowiedziawszy rzekł: „Duch święty zstąpi na cię, a moc Najwyższego zaćmi tobie; przetoż i to, co się z ciebie narodzi święte, będzie nazwano Synem Bożym”. I rzekła Marya: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. I odszedł od niej Anioł.
Otóż w takiej krótkości opowiada nam Pismo święte chwile, w której Trójca święta zstąpiła na ziemię. W tej bowiem chwili, kiedy Marya wyrzekła: „niech mi się stanie według słowa twego”, już było wcielenie Syna Bożego mocą Trójcy Przenajświętszej dokonane. W tej chwili niewidzialnie złączyło się niebo ze ziemią i Syn Boży, Jezus Chrystus, stał się ciałem Maryi, a Marya świątynią, albowiem przechowywała samego Boga żywego. Najświętsza Panna znała dobrze Pismo święte i wszystkie przepowiednie proroków tyczące się przyjścia Zbawiciela, ale nigdy w pokorze swego ducha nie przypuszczała, aby ona kiedyś mogła być matką Mesyasza, tem więcej, że Bogu dziewictwo poślubiła. Zwiastowanie anielskie zatem, jak ją w pierwszej chwili zatrwożyło, musiało ją po lepszej rozwadze wprawić w najżywsze uniesienie. Ach, jak chętnie chciałaby się z tą nowiną z kim podzielić, nie aby się pochwalić, tylko aby ulżyć przepełnionemu sercu! Józefa naoncząs w domu nie było, tylko zapewne gdzie daleko wyszedł za robotą, przeto Marya zabiera się i idzie do swej ciotki Elżbiety, żony pobożnego Zacharyasza, który, jak z Pisma świętego wiadomo, także niedawno miał widzenie anielskie. Z Nazaret do Hebron, gdzie mieszkał Zacharyasz z Elżbietą, było około trzy dni drogi przez góry i lasy. Marya jednak na wszelkie nie zważa trudy, tylko spieszy, aby swą krewną nawiedzić. Było i to zrządzeniem bożem, gdyż Bóg trudy podróży Maryi stokrotnie nagrodził. Elżbieta bowiem na widok Panny Maryi natchniona Duchem świętym zawołała: „A zkąd mnie to, że matka Pana mego przyszła do mnie?” I Jan św., jeszcze nienarodzony, oddał Bogu pokłon. Marya zaś z przepełnionego serca zanuciła ów tryumfalny hymn: „Wielbij duszo moja Pana!”
Marya zamieszkała u Elżbiety jakoby trzy miesiące, poczem wróciła do Nazaretu. Ale teraz zaczęły się dla Maryi bardzo przykre dni. Dla oka Józefa ujść nie mogła zmiana postaci Maryi, a dla jej oka ujść nie mogła zmiana w postępowaniu Józefa. Mąż ten pobożny i rzetelny, kochał Maryą czule, i nie mógł przypuszczać jakiejkolwiek niewiary, a jednakże widocznie brzemienność przybierała! Marya również kochała czule swego dziewiczego małżonka, i widziała dobrze jego zmartwienie, jego boleść dla mniemanej niewiary. Jednakże milczała. Zapewne niejeden zada sobie pytanie, dla czegóż Marya nie zwierzyła się Józefowi i nie położyła od razu końca powątpiewaniem? Na pozór zdawałoby się to najprostszą drogą, jednakże Bóg kierował tą sprawą i wstrzymał Maryą od zwierzenia się. Józef byłby bezwątpienia tak łacno nie uwierzył, a zresztą jeszcze nie był tak Duchem świętym napełniony, aby mógł zrozumieć posłannictwo Maryi i swoje własne. Dla tego nie miał się Józef o niczem dowiedzieć od Maryi, tylko od Boga samego.
I stało się też to w czasie od Boga naznaczonym, Święty Mateusz tak nam opowiada to ważne zdarzenie: „Józef, będąc sprawiedliwym, i nie chcąc Maryi osławić, chciał ją potajemnie opuścić. A gdy on to myślił, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie, mówiąc: „Józefie, Synu Dawidów, nie bój się przyjąć Maryi małżonki twej, albowiem co się w niej narodziło, jest z Ducha świętego. A porodzi Syna i nazwiesz imię jego Jezus, albowiem on wybawi lud swój od grzechów ich. A to się wszystko stało, aby się wypełniło, co jest powiedzianem od Pana przez proroka mówiącego: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwą imię jego Emmanuel, to jest: Bóg z nami… A Józef ocuciwszy się ze snu, uczynił, jako był mu rozkazał Anioł Pański.”
Zerwaną więc była zasłona tajemnicy. Józef zdumiany godnością, jakiej miał dostąpić jako Opiekun Zbawiciela, pobiegł czemprędzej do Maryi, i na klęczkach błagał o przebaczenie. Marya nie miała nic do przebaczenia, lecz padła również na kolana dziękując Bogu, że jej w tak drażliwym punkcie przyszedł cudownie z pomocą. Jeżeli św. Józef kochał dotąd Maryą, to ją odtąd uwielbiał. Lubo jemu dzieło odkupienia świata nie było tak jasnem, jak Maryi, to jednakże uczuwał niesłychanie wysoką godność swej dziewiczej małżonki, a zarazem i we własnem sercu czuł szlachetną dumę, że i on sam powołanym został przez Boga za opiekuna Zbawiciela.
Cześć Maryi na każdy czas, osobliwie w miesiącu Maju, książka pouczająca i modlitewna dla czcicieli Najśw. Panny Maryi, Mikołów 1889, str. 10-17.
To pozdrowienie Anioła, to jego przedłożenie, ta wolność zgodzenia się na Jego przedłożenie zostawiona Maryi, była dla Niej zaszczytem niesłychanym. Ona jednak przez akty cnót, jakie przy tej sposobności spełnia, okazuje, że godnie umie się znaleźć wobec tego najwyższego odznaczenia i odszczególnienia. Nie mówiąc już nic o modlitwie i to nadzwyczaj gorliwej i żarliwej, jakiej się w owym momencie oddawała, trzy cnoty w szczególniejszy sposób przy Wcieleniu na widok występują.
La gloria de la Santisima Virgen 