Ułomki z życia O. Wenantego Katarzyńca franciszkanina cz. XVIII

Tagi

cnoty, książka, o. Wenanty, Zbawienie

Wyciągi z książek

 

Dla ułatwienia sobie pracy, O. Wenanty przez całe swe życie czynił wyciągi z przeczytanych książek: zeszytów sporych utworzyło się stąd kilkanaście – z tych dwa szczęśliwie zdobyłem.

Radbym je obydwa czytelnikowi dosłownie przepisał: tak wymownie świadczą o sposobie myślenia tego wyjątkowego kapłana! Nie jego słowa: wyciągi to z książek przecie – ale jakiż dobór przesłodki! Jaka wybredność wzniosłego ducha!

Co wśród czytania bardzo głęboko w duszę jego i serce zapadło, to wypisywał nawet dłuższemi ustępami dosłownie, bez żadnej zmiany. Tak rzecz się miała – między innemi – z wieloma rozdziałami dzieła X. Biskupa Bougaud p. t. (według tłum. Roszkowskiego) „Chrystjanizm a czasy obecne”. Osobliwie najśmielsze poglądy tego autora na miłosierdzie Boże względem świata zawarte w tem dziele – spotykam w zeszytach w obfitości: tak bardzo trafiło to do przekonania Wenantego!

Wezmę dla przykłady rozprawę X. Biskupa Bougaud O liczbie wybranych.

Biskup Donald J. Sanborn – Łaska i zasługa

Tagi

Bp Donald J. Sanborn, grzech śmiertelny, modlitwa, uczynki, zasługa, Zbawienie, Łaska Uczynkowa, Łaska Uświęcająca, łaska, śmierć

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Zarówno Lekcja, jak i Ewangelia dzisiejszej niedzieli Siedemdziesiątnicy mówią, jak nasz Pan współpracuje z nami odnośnie udzielanej nam Łaski.

Święty Paweł mówi nam w Lekcji, że powinniśmy dążyć do zbawienia, oczywiście korzystając z Łaski Bożej, ponieważ bez niej nie możemy nic w tym kierunku zrobić. Mówi, że powinniśmy popatrzeć na tych, którzy biorą udział w wyścigu, którzy trenowali do Igrzysk Olimpijskich odbywających się w tamtych czasach. Powstrzymywali się od pewnych pokarmów i wszystko co robili było bardzo ascetyczne, aby osiągnąć lepsze wyniki. W nagrodę dostawali zniszczalny wieniec. Oni mieli liście na głowach, a my pracujemy dla niezniszczalnej korony. Próbuje nas namówić do zrobienia tego, co konieczne, aby osiągnąć zbawienie.

W Ewangelii dzisiejszej Mszy Świętej mamy pracowników, którzy pracują za jednego Denara na dzień. Tłumaczenie, które zostało wykonane w 1750 roku mówi o jednym pensie na dzień. Tak więc jeden Denar był standardową rzymską opłatą za jeden dzień pracy robotnika. Pracują więc za jednego Denara dziennie. Jedenasta godzina oznacza godzinę około 17:00, ponieważ w języku hebrajskim pierwsza godzina była o godzinie 6:00 rano. Przychodzą więc o 17:00, kiedy słońce zachodzi i pracują godzinę, a na końcu dostają jednego Denara. Ludzie, którzy przyszli na początku dnia szemrali. Pan, który obrazuje Boga powiedział: jestem zły, ponieważ byłem hojny wobec tych ostatnich, którzy pracowali tylko godzinę – to czyni mnie złym.

Potrzeba łaski dla zdobywania zasług

Ostatnia rozprawa u Piłata

Tagi

Jezus Chrystus, lud, Piłat, X. M. Meschler, Zbawienie, Żydzi

Największe zło, jakie może spotkać lud jest to, że władze nad nim mają ręce nieuczciwych i zaślepionych kierowników i zwierzchników.

Jan 19, 4-12
Ostatnie przesłuchanie zakończone wyrokiem potępienia obejmuje trzy sceny, które ujawiają nam ze strony Piłata wciąż jeszcze chęć ocalenia Jezusa, a ze strony Żydów przeciwne starania zniszczenia jego zamiarów.

1. Ecce Homo!

Pierwsza scena rozpoczyna się tem, że Piłat wyprowadza przed ratusz Zbawiciela ubiczowanego, cierniem ukoronowanego i płaszczem szkarłatnym przyodzianego i pokazuje Go z podniesionego miejsca ludowi. Zaraz na wstępie oświadcza Piłat Żydom, że Pan Jezus jest niewinny i stwierdza przez to samo swój sąd uprzedni (Jan 19, 4). Przytem chce on obudzić litość w sercu tego ludu, bo wskazuje na Zbawiciela zniszczonego cieleśnie i na sławie, stojącego w stanie godnym litości, wymawia te wzruszające słowa (Jan 19, 5): „Oto człowiek”, to znaczy: Patrzcie jaki to człowiek! Patrzcie na tego biednego człowieka! Sam Piłat, który jako Rzymianin przyzwyczajony był do takich widowisk w cyrkach rzymskich, zdawał się być rozrzewniony i postanowił obudzić uczucie litości w sercach żydowskich, jeżeli chociażby iskierkę jej posiadali jeszcze. I rzeczywiście zdawał się lud być rozczulony, bo zamilkł i tylko Arcykapłani i służalcy wołali (Jan 19, 6): „Ukrzyżuj, ukrzyżuj go”. Żądanie to odrzuca Piłat natychmiast, bo oświadcza, iż Pan Jezus jest niewinny, a więc nie może Go ukrzyżować; pozwala im jednak, aby to uczynili na własną rękę i na własną odpowiedzialność (Jan 19, 6). Tego nie chcieli wrogowie Pana Jezusa uczynić z bojaźni przed ludem. Piłat musiał wydać wyrok i kazać Go ukrzyżować. I dlatego to przytaczają w zakłopotaniu ponownie oskarżenie, że Jezus czyni się Chrystusem i królem (Łuk. 23, 2) i dodają, że mają prawo, a według tego prawa musi umrzeć, bo czyni się Synem Bożym (Jan 19, 7).

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XVII

Tagi

nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Zbawienie, łaska, św. Albert Wielki, św. Alfons, św. Anzelm, św. Bonawentura, św. Filip Neriusz, św. German, św. Ildefons

Kto nie ma żadnego nabożeństwa do Maryi?

Kiedy mówimy o nabożeństwie do Matki Najśw., jako środku w pewnym względzie koniecznym do zbawienia, nie myślimy o szczególniejszym nabożeństwie, lecz tylko o takim, którego zaprzeczeniem jest obojętność, wzgarda, lub brak jakiegokolwiek uznania albo miłości, już to wyraźnej, już to ubocznej. Poganin, lubo wyraźnie nie zna Maryi i nie ucieka się do Niej, kiedy jednak tknięty łaską Bożą, zwraca się do Pana Boga z miłością, tym samym czci ubocznie i Najśw. Dziewicę, gdyż pragnie czynić wszystko to, co jest miłe Bogu. Ten tylko nie ma żadnego nabożeństwa do Maryi, nawet ukrytego – implicitum cultum – kto świadomie i dobrowolnie nie chce uznawać Niepokalanej tym, kim Ona jest z woli Bożej, nie kocha Jej, ale zachowuje się względem Niej obojętnie, lub gorzej jeszcze, z pogardą.

Udowodnienie, że nabożeństwo do Matki Najśw. jest w pewnym względzie konieczne do zbawienia

 Dowód z prostego rozumu oświeconego wiarą

Nikt się nie zbawi bez łaski Bożej. A ponieważ człowiek, któremu brak nabożeństwa do Najśw. Dziewicy i który ma tylko dla Niej karygodną obojętność i wzgardę, jest nieusposobiony do odebrania łaski Bożej – więc komu brak nabożeństwa do Maryi, ten jest nieusposobiony do zbawienia się, czyli nie zbawi się.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XV

Tagi

nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, Zbawienie

Granicami, miarą i wzorem naszej czci dla Niepokalanej jest sam Jezus Chrystus.

Konieczność nabożeństwa do Maryi

Nabożeństwo do Najśw. Maryi Panny jest bardzo potrzebne, a nawet pod pewnym względem konieczne do zbawienia

          Z powodu osobliwszej godności i roli, jaką Najśw. Panna spełnia w ekonomii Bożej, konieczność nabożeństwa do Niej nie jest taka sama, jak do innych Świętych. Niepokalana jest Matką Boga, Święci zaś przyjaciółmi Boga – Ona Pośredniczką wszystkich łask względem wszystkich ludzi, Święci są pośrednikami tylko pewnych łask i względem tylko pewnych ludzi.
Nabożeństwo do Matki Bożej jest konieczne do zbawienia tylko pod pewnym względem. Znaczy to, że ta konieczność nie jest z natury rzeczy, lecz jedynie z wolnego i pełnego mądrości zarządzenia Pana Boga, któremu podobało się uczynić Najśw. Panienkę Matką Swoją, Wszechpośredniczką łaski i Królową nieba i ziemi.

Na czym polega nabożeństwo do Matki Bożej?

Nabożeństwo do Niepokalanej Dziewicy Maryi tkwi przede wszystkim w rozumie i woli naszej, wspomaganej łaską Bożą i uzdolnionej cnotami: wiary, nadziei i miłości. Zasadza się ono głównie: po pierwsze – na uznaniu Maryi tym, czym Ona jest z woli Bożej, po wtóre – na miłości w swych różnych przejawach, jaką darzy Ją wola nasza. Wewnętrzne akty czci i miłości względem Niepokalanej mogą się uzewnętrzniać w różnych modlitwach, pobożnych praktykach, umartwieniach.