Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XXXI

Tagi

bł. Gemma Galgani, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, zasługa, św. Alfons, św. Bonawentura, św. Efrem, św. Ignacy męczennik, św. Jan Berchmans, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort

Droga krótka

 
Całkowite oddanie się Matce Najświętszej jest drogą do świętości krótką. Kto oddał się całkowicie Niepokalanej, staje się w krótkim czasie świętym, dochodząc do coraz doskonalszej i bezinteresowniejszej miłości Bożej. Sekret w tym, że nie błądzi, ani nie dziwaczy i że szybko postępuje w cnotach.

 
Nie błądzi i nie dziwaczy sługa Maryi, ponieważ do istoty całkowitego oddania się Matce Bożej należy bezgraniczne posłuszeństwo. Posłuszeństwo zaś nigdy nie myli. Wielu traci czas na różnych błędach i dziwactwach, sądząc, że podobają się P. Bogu, czynią to lub tamto, gdy tymczasem ulegają jedynie złudzeniom miłości własnej. Zapomnieli, że lepiej słomkę podnieść z woli Bożej, niż bez woli Bożej świat cały nawrócić – i że lepsze posłuszeństwo, niżli nabożeństwo.

 
Sługa Maryi w krótszym czasie uświęca się, po wtóre z tego względu, że szybciej postępuje w cnotach. Duch Przenajświętszy w jednym momencie stworzyć może w jego sercu tają miłość, pokorę, roztropność, mądrość, pobożność, jakiej na innej drodze nie byłby osiągnął przez długie lata. Młodzieniec, oddawszy się całkowicie Maryi, staje się wkrótce pod działaniem Ducha Świętego i za przyczyną Niebieskiej Panienki starcem, nie latami, nie zgrzybiałością, nie pochyleniem się ku ziemi, ale miłością, roztropnością, ofiarą, cnotami. Starość nie liczy się wielością lat, można żyć krótko, a przeżyć czasów wiele. Mądr. 4. 13.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. VII

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pius X, Pośrednictwo NMP, Wcielenie, zasługa, św. Tomasz

Maryja Pośredniczką ze względu na Swe zasługi dla ludzkości

          Nikt ze stworzeń nie dorównuje ilością i wielkością zasług Matce Najśw. Trudno językiem ludzkim wyrazić zasługi Maryi. Na tym miejscu weźmiemy pod uwagę jedynie Jej zasługi odnośnie do godności Macierzyństwa Bożego, do Wcielenia i dla ludzi.

Czy Maryja zasłużyła Sobie na to, iż została Matką Jezusa Chrystusa?

          Macierzyństwo Boże jest czymś tak nadzwyczajnym i wielkim, że między tą godnością a najwznioślejszymi zasługami, najdoskonalszymi aktami nadprzyrodzonymi, najstaranniejszym przygotowaniem, na jakie się stworzenie zdobyć potrafi, nie może być właściwej proporcji – równości. Więc żadne stworzenie, takie nawet jak Najśw. Panienka, nie mogło zasłużyć ściśle – de condigno na godność: Być Matką Boga. Dziewica Niepokalana uczyniła jednak to wszystko, co stworzenie może przy łasce Bożej uczynić, by się stać mniej niegodnym tej godności. Maryja, obsypana przedziwnymi łaskami, odpowiadała im jak najwierniej i współpracowała z nimi z heroiczną wielkodusznością. Na tym szczytnym stopniu świętości, do którego wyniósł Ją Pan Bóg, zasługiwała nie ze ścisłej sprawiedliwości – de condigno, ale w mierze względnej i możliwej dla stworzenia, by zostać Matką Boga. Przypuściwszy, że Bóg chciał mieć matkę, to o ile jakaś niewiasta mogłaby nią być, Maryja jedna spośród wszystkich była odpowiednia czyli godna tego zaszczytu, a Jej świętość, wynosząca Ją ponad wszelkie niewiasty, wymagała, żeby Ona właśnie nią została.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. IV

Tagi

o. Jerzy M. Wierdak, zasługa

4. Zasługa

           Zasługa jest to czyn dobry, spełniony na korzyść lub dla chwały drugiego, godny dlatego z jego strony nagrody. Dzieli się na: 1) zasługę wobec Boga i wobec ludzi; 2) naturalną i nadnaturalną; 3) ścisłą – de condigno i stosowną – de congruo.

Zasługę wobec Pana Boga mamy wtedy, gdy spełniamy jakiś czyn na chwałę Bożą; jeśli zaś mamy na względzie jedynie korzyść ludzi, wtedy będziemy mieli zasługę wobec ludzi. Zasługa naturalna jest to czyn dokonany własnymi naturalnymi siłami, godny nagrody jedynie naturalnej, przyrodzonej, jaką jest zdrowie, powodzenie, radość, medal, pochwała, zapłata pieniężna, sława. O ile zaś czyn jest dokonany siłami nadprzyrodzonymi, to znaczy przy pomocy łaski Bożej i przez cnoty, zarazem godny jest nagrody nadprzyrodzonej, mamy wtedy zasługę nadprzyrodzoną. Zasługa ścisną – de condigno jest wtedy, gdy zachodzi równość między nagrodą a wartością czynu zasługującego. Tego rodzaju zasłudze należy się nagroda ze sprawiedliwości. Zasługa zaś stosowna – de congruo jest wtedy, gdy między nagrodą a wartością czynu zasługującego nie ma równości. Zasłudze stosownej – de congruo przypada nagroda nie ze sprawiedliwości, ale tylko z pewnej odpowiedniości – convenientia, decentia. Zasługę stosowną rozróżniamy: zawodną – fallibilis i niezawodną – infallibilis. Ta ostatnia jest tylko wtedy, gdy ma ze strony Pana Boga obietnicę nagrody, np. akt miłości doskonałej. Grzesznik przez akt miłości zasługuje de congruo infallibili – stosownie lecz niezawodnie łaskę usprawiedliwienia, ponieważ miłość doskonała ma obietnicę Bożą usprawiedliwienia. „Odpuszcza się jej wiele, bo wiele umiłowała”. Łuk. 7. 47. „Miłość zakrywa wielkość grzechów” 1 Piotr 4. 8. Nie ze sprawiedliwości wtedy Pan Bóg odpuszcza grzechy i udziela łaski poświęcającej, ale z wierności Swym przyrzeczeniom.