Akt miłości ku Sercu Jezusowemu

Tagi

bp Pelczar, miłość, modlitwa, Najświętsze Serce Boże, zadośćuczynienie

O najukochańsze Serce Jezusa mojego, świątynio Bóstwa, stolico miłości, źródło łask! Tyś nad wszystkie serca najzacniejsze, najwspanialsze, najczystsze, najniewinniejsze, najcierpliwsze, pełne miłosierdzia i gorącej miłości ku ludziom. Ty jesteś Sercem naszego Stwórcy, Odkupiciela, Króla, Ojca, Przyjaciela i Oblubieńca naszych dusz. Ty jesteś ukształtowane z najczystszej Krwi Niepokalanej Bogarodzicy Panny, Tyś początkiem życia ludzkiego w naszym najmilszym Zbawicielu. Tyś źródłem owej nieoszacowanej Krwi, którą jesteśmy odkupieni. Ty prawdziwie wszystkich nas kochasz, sprawiedliwych oraz grzeszników. Ty z miłości do nas jesteś przebite ostrym grotem włóczni. Tyś miłym gniazdeczkiem Gołąbka Niebieskiego, Ducha Najświętszego, Tyś fortecą naszych dusz. Któraż rzecz nad Ciebie może być godniejsza naszej miłości i dziękczynienia? Przyjmijże więc, o Serce Najświętsze, najsłodsze, najukochańsze, przyjmij wewnętrzne uczucia mego serca, które Ci ofiaruję, i racz je uczynić godnymi Ciebie. Dziękuję Ci pokornie za Twoją ku mnie i wszystkim ludziom miłość i za niezliczone wylane na nas dobrodziejstwa. Łączę się z Tobą jak najściślej, Ciebie kocham całym sercem i wszystkimi uczuciami, oddaję Ci siebie całego i wszystkich do mnie należących. Tobie chwała, cześć, dziękczynienie; Tobie miłość i wieczne panowanie nad ludzkimi sercami. Amen.

(Według ojca Gallliffeta TJ.)

Bp Józef Sebastian Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego według objawień danych św. Małgorzacie Marii i żywot tejże Świętej, Rzeszów 2017, s. 301-302.

 

Nabożeństwo w każdy piątek, a szczególnie w pierwszy piątek miesiąca.

Tagi

bp Pelczar, I piątki miesiąca, Komunia św., Krzyż, Męka Pańska, Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, ofiara, zadośćuczynienie, św. Małgorzata Alacoque

Święta Małgorzata Maria z objawienia Chrystusowego każdy piątek, a szczególnie pierwszy piątek miesiąca poświęcała gorętszej niż w innych dniach, czci Najświętszego Serca Jezusowego, i nie tylko godzinę w nocy z czwartku na piątek, a potem całą noc spędzała na modlitwie przed Przenajświętszym Sakramentem, ale także w każdy pierwszy piątek starała się przyjąć Komunię świętą, głównie w tym celu, by odwdzięczyć się Panu za niezmierzoną miłość, jaką nam okazał w czasie swojej męki. Kiedy przełożona Melin zakazała świętej Małgorzacie, widocznie dla próby, przyjmowania Komunii w pierwszy piątek miesiąca, kazał Pan Jezus wyrazić przełożonej swe niezadowolenie i dopiero wtedy, na prośbę świętej Małgorzaty Marii, przywrócił zdrowie chorej nowicjuszce, gdy ten zakaz został cofnięty. Pan Jezus objawił też życzenie, aby święta Małgorzata Maria we wszystkie piątki składała trzydzieści trzy hołdy Zbawicielowi zawieszonemu na drzewie krzyża, jako na tronie miłosierdzia, padając u Jego stóp w tym usposobieniu, jakie miała Matka Bolesna na Kalwarii, i ofiarując Ojcu Niebieskiemu Mękę Boskiego Syna, z prośbą o nawrócenie zatwardziałych serc.

Nabożeństwo w pierwszy piątek miesiąca ku czci Serca Jezusowego zaprowadzone zostało najpierw w klasztorze wizytek w Moulins, gdzie matka de Soudeilles celę, w której umarła święta Joanna Franciszka de Chantal, zamieniła w tym celu na kaplicę. W Paray-le-Monial zaczęto obchodzić publicznie to nabożeństwo, kiedy w 1688 roku zbudowano w ogrodzie klasztornym kaplicę ku czci Serca Jezusowego; odtąd w każdy pierwszy piątek miesiąca udawały się zakonnice w procesji do tej kaplicy, aby tam odśpiewać Litanię do Najświętszego Serca, jak również odmówić akt przebłagania i ofiarowania się.

O ŚMIERCI ( Z PISM Ś. P. JENER.)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Jezus Chrystus, kara, Kuźniczanka, zadośćuczynienie, łaska, śmierć

Wiemy, że śmierć jest karą, kara nie jest jednak zemstą. „Qui aime bien châtie bien”. Kto mocno kocha, mocno też karze. Bóg, który kocha nas więcej, aniżeli my kochać możemy jakiekolwiek stworzenie, daje nam dowód swojej miłości nadewszystko w karze śmierci.

Wielka to łaska być karanym tu na ziemi. Wszystkie otrzymane łaski są to długi, któreśmy zaciągnęli. Im więcej kto otrzymał, tem więcej oddać winien. Każda nowa łaska zwiększa nasz dług u Boga, nie dając możności uiszczenia się z niego, tylko kary boże dają nam w pewnej mierze tę możność.

O DUCHU POKUTY (CZ. III)

Tagi

Jadwiga Zamoyska, Kuźniczanka, pokuta, zadośćuczynienie, śmierć

        Wszyscy ludzie zostali skazani na pracę i cierpienia. Wyrok obejmuje całą ludzkość bez wyjątku i stanowi jej karę. Dlaczegoż więc od krańca do krańca ziemi rozbrzmiewają, głosy bolesnego zdumienia i skargi.

Wejdźmy w szczegóły. Pismo św. ostrzega nas, żeby się nie opierać na ramieniu ludzkiem, bo ramię ludzkie jest jak trzcina złamana, kaleczy tego, który się na niem oprze. Jeżeli zatem spotykamy się w życiu z wierną przyjaźnią, cieszmy się nią jako niezasłużonym darem, jeśli nas ominie – nie narzekajmy.

Ileż razy Chrystus Pan ostrzega nas, żebyśmy spełniali nasze dobre uczynki pod okiem Bożem, nie dla pochwał ludzkich; żebyśmy do stołu naszego zapraszali biedaków, którzy nie mają się czem odwdzięczyć; żeby lewica nie wiedziała, co czyni prawica. Wobec tych słów nie mamy najmniejszego prawa użalać się na niewdzięczność ludzką.

Chrystus Pan poucza nas dalej, żeby wybierać ostatnie miejsca, służyć wszystkim i nie żądać, by nam, sługom, było lepiej, niż naszemu Panu. Gdybyśmy byli istotnie uczniami Chrystusowymi w duchu i prawdzie, Jego nauka poszłaby nam w krew i życie. I nie bylibyśmy zmuszeni rozpoczynać nasze życie duchowe wciąż od początku.

Ciało nasze podlega na równi z duchem prawu pokuty. Czy nie mamy zbytniego przywiązania do zdrowia, wyglądu, młodości? Jak przyjmujemy zwiastuny zbliżającej się starości i niemocy. Gdy siły nas opuszczają, gdy wzrok nasz słabnie, słuch tępieje, gdy ruchy nasze stają się mniej zgrabne i elastyczne, gdy pamięć nas zawodzi, umysł traci swą bystrość, jak przyjmujemy te dobroczynne nawiedzenia Boże?