Św. Alojzy – Patron młodzieży

Tagi

cnota czystości, cnota pobożności, Jezuici, młodzież, nauka, powołanie, praca, X. M. Meschler, św. Alojzy Gonzaga

Niezwykła nagroda świętej młodości (fragmenty)

 

Dla trzech stanów wzór cnót św. Alojzego ma szczególne znaczenie: dla młodzieży, dla stanów wyższych i dla stanu zakonnego. Życie świętego młodzieńca stosunkowo krótkie, nie było jeszcze właściwie życiem w całem tego słowa znaczeniu, lecz raczej przygotowaniem do życia. Ale na tem właśnie polega znaczenie i żywy wpływ Alojzego na młodzież, dlatego też stał się jej patronem.

Alojzy jest patronem młodzieży dla zewnętrznych i wewnętrznych powodów.

Powód zewnętrzny tkwi w tem, że sam Kościół dał go młodzieży na patrona. Dlatego Towarzystwo Jezusowe tak usilnie starało się o jego kanonizację; chciało go bowiem stawić za wzór i obrońcę licznej przez siebie wychowywanej młodzieży. Benedykt XIII ochoczo skłonił się do tego życzenia i w rok przed wyniesieniem go na ołtarze osobnem brewem z 21 czerwca 1725 r. zlecił mu patronat nad chrześcijańską młodzieżą, zakładami naukowemi i uniwersytetami Towarzystwa Jezusowego, jak i wszystkiemi innemi, które go sobie obrały za szczególnego patrona.

PRZYZWOLENIE MARYI.

Tagi

cnoty, Najświętsza Maryja Panna, Wcielenie, X. M. Meschler, Zwiastowanie

        To pozdrowienie Anioła, to jego przedłożenie, ta wolność zgodzenia się na Jego przedłożenie zostawiona Maryi, była dla Niej zaszczytem niesłychanym. Ona jednak przez akty cnót, jakie przy tej sposobności spełnia, okazuje, że godnie umie się znaleźć wobec tego najwyższego odznaczenia i odszczególnienia. Nie mówiąc już nic o modlitwie i to nadzwyczaj gorliwej i żarliwej, jakiej się w owym momencie oddawała, trzy cnoty w szczególniejszy sposób przy Wcieleniu na widok występują.

I tak nasamprzód jest tu widoczną Jej wielka pokora wtenczas, kiedy Ją nadzwyczajnemi pochwałami i niewysłowionymi zaszczytami obsypują. Rozważmy tylko te pochwały, które się Maryi dostały w udziale. Każde słowo jest tu uznaniem Jej prawdziwej i wysokiej wielce godności. A z jakich to ust spływają te pochwały? I w czyjem imieniu były wypowiedziane? A co czyni Marya? Ona nic nie mówi; nie uśmiecha się, nie wynosi się; nie ma upodobania w sobie żadnego. Ona milczy, namyśla się i rozważa i boi się (Łuk. 1, 29), słysząc takie pochwały o swojej wielkości i piękności poraz pierwszy Jej odkrytej. O ileż to pokory najgłębszej i mądrości niezmierzonej wymagało to Jej postępowanie. Nie tak postępowali Ewa i Lucyper. Im schlebiała ich wielkość i ich zalety i nimi się rozkoszowali. Marya za to im bardziej Ją chwalą, tem głębiej się uniża, tem gruntowniej wchodzi w siebie i wszystko rozważa, aby gdzie jakiegoś fałszywego kroku nie postawić. Cóż to za pokorne serce, cóż to za poważny umysł w latach jeszcze tak młodocianych, bo liczyła zaledwie 15 lat wieku!

OBRZEZANIE.

Tagi

Imię Jezus, obrzezanie Pana Jezusa, X. M. Meschler

Łuk. 2, 21: „A gdy się spełniło ośm dni, iżby obrzezano Dzieciątko: nazwano jest imię jego Jezus, które było nazwane od Anioła pierwej, niźli się w żywocie poczęło”.

Ósmego dnia po narodzeniu miało miejsce obrzezanie Chrystusa Pana.

1. Znaczenie tej ceremonii.

 

Znaczenie obrzezania leżało głównie i szczególnie w tem, że było ono godłem Przymierza, oznaką przynależności do religii żydowskiej (ks. Rodz. 17, 9-14) a znamieniem odróżniającem od innych narodów. (…) Obrzezanie tedy było niespełna tem, czem jest obecnie nasz Chrzest św., który jest nietylko uwolnieniem od grzechu pierworodnego, ale i wstępem do Kościoła, przyłączeniem się do niego i zobowiązaniem do wyznawania wiary i zachowywania praw głoszonych w tym Kościele. (…)

 

Ostatnia rozprawa u Piłata

Tagi

Jezus Chrystus, lud, Piłat, X. M. Meschler, Zbawienie, Żydzi

Największe zło, jakie może spotkać lud jest to, że władze nad nim mają ręce nieuczciwych i zaślepionych kierowników i zwierzchników.

Jan 19, 4-12
Ostatnie przesłuchanie zakończone wyrokiem potępienia obejmuje trzy sceny, które ujawiają nam ze strony Piłata wciąż jeszcze chęć ocalenia Jezusa, a ze strony Żydów przeciwne starania zniszczenia jego zamiarów.

1. Ecce Homo!

Pierwsza scena rozpoczyna się tem, że Piłat wyprowadza przed ratusz Zbawiciela ubiczowanego, cierniem ukoronowanego i płaszczem szkarłatnym przyodzianego i pokazuje Go z podniesionego miejsca ludowi. Zaraz na wstępie oświadcza Piłat Żydom, że Pan Jezus jest niewinny i stwierdza przez to samo swój sąd uprzedni (Jan 19, 4). Przytem chce on obudzić litość w sercu tego ludu, bo wskazuje na Zbawiciela zniszczonego cieleśnie i na sławie, stojącego w stanie godnym litości, wymawia te wzruszające słowa (Jan 19, 5): „Oto człowiek”, to znaczy: Patrzcie jaki to człowiek! Patrzcie na tego biednego człowieka! Sam Piłat, który jako Rzymianin przyzwyczajony był do takich widowisk w cyrkach rzymskich, zdawał się być rozrzewniony i postanowił obudzić uczucie litości w sercach żydowskich, jeżeli chociażby iskierkę jej posiadali jeszcze. I rzeczywiście zdawał się lud być rozczulony, bo zamilkł i tylko Arcykapłani i służalcy wołali (Jan 19, 6): „Ukrzyżuj, ukrzyżuj go”. Żądanie to odrzuca Piłat natychmiast, bo oświadcza, iż Pan Jezus jest niewinny, a więc nie może Go ukrzyżować; pozwala im jednak, aby to uczynili na własną rękę i na własną odpowiedzialność (Jan 19, 6). Tego nie chcieli wrogowie Pana Jezusa uczynić z bojaźni przed ludem. Piłat musiał wydać wyrok i kazać Go ukrzyżować. I dlatego to przytaczają w zakłopotaniu ponownie oskarżenie, że Jezus czyni się Chrystusem i królem (Łuk. 23, 2) i dodają, że mają prawo, a według tego prawa musi umrzeć, bo czyni się Synem Bożym (Jan 19, 7).

Biczowanie

Tagi

Jezus Chrystus, Męka Pańska, X. M. Meschler

1. Kara biczowania.

Kara biczowania należała wogóle do najtwardszych i najstraszniejszych. Jest ona jedną z głównych tajemnic w męce Chrystusowej i dlatego to wspomina Zbawiciel o niej, kiedy przepowiada swoją mękę (Mat. 20, 19; Mar. 10, 34; Łuk. 18, 33).
Twardą i straszną była ta kara najpierw z powodu zelżywości swojej i hańby. Wszakże wymierzano ją pospolitym złym ludziom, niewolnikom, złoczyńcom i zwierzętom. U jednych musiał bicz zastąpić rozum, u drugich sumienie. Kogo biczem byle raz dotknięto, ten był na zawsze już pozbawionym czci, zdeptanym i napiętnowanym. Dlatego to nie pozwolił św. Paweł Rzymianom, aby go biczowali (Dziej. Ap. 22, 25). Hańbiącem było biczowanie także i z powodu obnażenia, które zazwyczaj sięgało aż do lędźwi. Po wtóre biczowanie było straszne z powodu bólu i cierpień, jakie zadawało. Biczowano zaś albo kijmi wiązowymi, albo rózgami (Dziej. Ap. 16, 22; 2 Kor. 11, 25), albo rzemieniami z jelit bawolich, często najeżonymi żelaznemi hakami, zębami, gwiazdami lub kawałkami kości. Rzemienie były najostrzejszą karą. Skutki tego rozmaitemi narzędziami dokonanego biczowania wyrażały słowa: ciąć, krajać, drzeć na strzępy, gnieść, miażdżyć. Odpowiednio do celu było biczowanie zwykłym środkiem poskramiającym lub samoistną karą (Łuk. 23, 16. 22), albo jako kara dodatkowa do kary krzyża, a wtedy było biczowanie wstępem i straszliwą przedmową do kary krzyża, albo wreszcie było ono używane jako tortura do wymuszenia zeznań. Ubiczowanie Zbawiciela może być przyjęte tylko w pierwszem albo w drugiem znaczeniu. Kiedy biczowanie było torturą, natenczas nie był przepisanym czas jego trwania, najbrutalniejsze zniewagi nie były wtedy wykluczonemi, bo były one środkiem do celu prowadzącym. Poza torturą liczba uderzeń nie śmiała przekroczyć czterdziestu (Powt. Prawa 25,3). U Rzymian liczna dozwolona była 66. Nawet przy małej liczbie razów umierali jednak pod nimi niektórzy lub zostawali na całe życie kalekami. Miejsce biczowania było sekretne albo publiczne. Zdaje się, że Zbawiciela ubiczowano na placu publicznem (Mat. 27, 27; Mar. 15, 16). Słupa kamiennego używano przy biczowaniu, a wysokość jego była taka, jak połowa dorosłego mężczyzny, zaś skazany przywiązany był do niego w pozycyi zgiętej tak, że plecy poddane były uderzeniom (Powt. Prawa 25, 2), albo tez był to wysoki słup, do którego przywiązywano tak ręce skazanego, że on ledwo końcami palców u nóg dotykał ziemi. Zdaje się, że przy biczowaniu Zbawiciela użyto ostatniego gatunku słupa tak, że wisiał na nim formalnie i przywiązany był do niego. Zazwyczaj czterech żołnierzy biczowało skazańca. Z tego wszystkiego wynika, że kara biczowania należała do najtwardszych.