PRZYZWOLENIE MARYI.

Tagi

cnoty, Najświętsza Maryja Panna, Wcielenie, X. M. Meschler, Zwiastowanie

        To pozdrowienie Anioła, to jego przedłożenie, ta wolność zgodzenia się na Jego przedłożenie zostawiona Maryi, była dla Niej zaszczytem niesłychanym. Ona jednak przez akty cnót, jakie przy tej sposobności spełnia, okazuje, że godnie umie się znaleźć wobec tego najwyższego odznaczenia i odszczególnienia. Nie mówiąc już nic o modlitwie i to nadzwyczaj gorliwej i żarliwej, jakiej się w owym momencie oddawała, trzy cnoty w szczególniejszy sposób przy Wcieleniu na widok występują.

I tak nasamprzód jest tu widoczną Jej wielka pokora wtenczas, kiedy Ją nadzwyczajnemi pochwałami i niewysłowionymi zaszczytami obsypują. Rozważmy tylko te pochwały, które się Maryi dostały w udziale. Każde słowo jest tu uznaniem Jej prawdziwej i wysokiej wielce godności. A z jakich to ust spływają te pochwały? I w czyjem imieniu były wypowiedziane? A co czyni Marya? Ona nic nie mówi; nie uśmiecha się, nie wynosi się; nie ma upodobania w sobie żadnego. Ona milczy, namyśla się i rozważa i boi się (Łuk. 1, 29), słysząc takie pochwały o swojej wielkości i piękności poraz pierwszy Jej odkrytej. O ileż to pokory najgłębszej i mądrości niezmierzonej wymagało to Jej postępowanie. Nie tak postępowali Ewa i Lucyper. Im schlebiała ich wielkość i ich zalety i nimi się rozkoszowali. Marya za to im bardziej Ją chwalą, tem głębiej się uniża, tem gruntowniej wchodzi w siebie i wszystko rozważa, aby gdzie jakiegoś fałszywego kroku nie postawić. Cóż to za pokorne serce, cóż to za poważny umysł w latach jeszcze tak młodocianych, bo liczyła zaledwie 15 lat wieku!

Reklamy

MARJA JEST PRAWDZIWIE MATKĄ BOGA.

Tagi

Boże Macierzyństwo, dogmat, Najświętsza Maryja Panna, Nestoriusz, Wcielenie

Bez żadnej wątpliwości tytuł Matki Bożej może wydać się nie do usprawiedliwienia. Bo oto dylemat, który zjawia się w naszym umyśle prawie spontanicznie: albo Marja dała rzeczywiście Bogu syna, lecz wtedy ten syn nie jest Bogiem, gdyż rozum uznaje tylko Boga wiecznego i jedynego, albo dziecię Dziewicy jest prawdziwie Bogiem, ponieważ istniało przez całą wieczność, lecz wtedy Marja nie może być uznana za Jego matkę, gdyż nie udzieliła Mu boskiej natury.

To rozumowanie jest jasne. Na pierwszy rzut oka wydaje się ono przekonywujące. A jednak – zdacie sobie z tego zaraz sprawę – jest najzupełniej błędne.

Przypuśćcie, proszę, że pewien naród odrzuca swych władców dziedzicznych i wybiera z pośród najzdolniejszych generałów czy polityków nowego króla. Od dnia koronacji staje się matka jego, choćby była najniższego pochodzenia, w rzeczywistości matką króla. Staje się nią pomimo, że w niczem nie przyczyniła się do godności syna, jedynie dlatego, że jest matką człowieka, który został królem. Od tej chwili, choćby nawet państwo nie przyznało jej szczególnych zaszczytów ani przywilejów, ogół poddanych otoczy ją głębokiem poważaniem i czcią.

Weźmy przykład bardziej przekonywujący.

Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny.

Tagi

Archanioł Gabryel, Boże Macierzyństwo, Dziewictwo, ks. W. Załuski, Najświętsza Maryja Panna, pokora, Wcielenie, Zwiastowanie

„O córko, zdają się ku Niej wołać Adam, Ewa i Ojcowie św.,-o, córko, daj niebieskiemu posłowi odpowiedź, przyjmij Boskiego Syna, daj przyzwolenie swoje.”

(…) Pewnego dnia, a było to 25 Marca, jak utrzymują najpoważniejsi pisarze kościelni, w rocznicę stworzenia pierwszego człowieka – Adama, Najśw. Panna, załatwiwszy zwykłe zajęcia domowe, udała się na modlitwę do swojej izdebki, w której się zwykle modliła. Padła na kolana, zatopiła się myślą w Bogu, a ze łzą w oku błagała Boga, aby dłużej nie zwlekał swego miłosierdzia nad biednym rodzajem ludzkim i zesłał Syna Swego na ziemię. Czytając bowiem pilnie Pismo św. i przepowiednie proroków, Najśw. Panna wiedziała, iż już nadszedł czas miłosierdzia Bożego,-a jednak, lubo najcnotliwsza, najświętsza, najniewinniejsza z ludzi, pełna pokory, ani przypuszczała, iż Ona będzie przebłogosławioną Matką Zbawiciela. (…) Ale Najśw. Panna jeszcze się modli, lubo już jest północ, jeszcze klęczy, wyciąga ręce i wznosi oczy do Nieba i woła bez przerwy: „Ojcze! ulituj się! Ojcze poszlij Zbawiciela-Syna Twojego.” I woła i błaga, i zdaje się w radosnem uniesieniu widzieć „Pożądanego od wszech narodów” – ono boskie Dziecię, co ma zawładnąć światem i odkupić rodzaj ludzki!… (…) Archanioł Gabryel, wierny stróż Jej życia, z którym już tyle słodkich rozmów miewała, przekroczył próg ubogiego mieszkania, stanął nagle przed Nią, na sposób duchów czystych, ale obleczony w postać ludzką, jaśniejący młodością i pięknością (czyt.: Wykład tajemnic różańca św., tłom. Biskupa Kossowskiego. T. I.). I jakby wtorując śpiewom anielskim w Niebie, uwielbia Maryę, mówiąc do Niej: „Bądź pozdrowiona, łaskiś pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami”… (św. Łuk. 1-38.).

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. VII

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pius X, Pośrednictwo NMP, Wcielenie, zasługa, św. Tomasz

Maryja Pośredniczką ze względu na Swe zasługi dla ludzkości

          Nikt ze stworzeń nie dorównuje ilością i wielkością zasług Matce Najśw. Trudno językiem ludzkim wyrazić zasługi Maryi. Na tym miejscu weźmiemy pod uwagę jedynie Jej zasługi odnośnie do godności Macierzyństwa Bożego, do Wcielenia i dla ludzi.

Czy Maryja zasłużyła Sobie na to, iż została Matką Jezusa Chrystusa?

          Macierzyństwo Boże jest czymś tak nadzwyczajnym i wielkim, że między tą godnością a najwznioślejszymi zasługami, najdoskonalszymi aktami nadprzyrodzonymi, najstaranniejszym przygotowaniem, na jakie się stworzenie zdobyć potrafi, nie może być właściwej proporcji – równości. Więc żadne stworzenie, takie nawet jak Najśw. Panienka, nie mogło zasłużyć ściśle – de condigno na godność: Być Matką Boga. Dziewica Niepokalana uczyniła jednak to wszystko, co stworzenie może przy łasce Bożej uczynić, by się stać mniej niegodnym tej godności. Maryja, obsypana przedziwnymi łaskami, odpowiadała im jak najwierniej i współpracowała z nimi z heroiczną wielkodusznością. Na tym szczytnym stopniu świętości, do którego wyniósł Ją Pan Bóg, zasługiwała nie ze ścisłej sprawiedliwości – de condigno, ale w mierze względnej i możliwej dla stworzenia, by zostać Matką Boga. Przypuściwszy, że Bóg chciał mieć matkę, to o ile jakaś niewiasta mogłaby nią być, Maryja jedna spośród wszystkich była odpowiednia czyli godna tego zaszczytu, a Jej świętość, wynosząca Ją ponad wszelkie niewiasty, wymagała, żeby Ona właśnie nią została.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. VI

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, Wcielenie, św. Tomasz

Maryja Pośredniczką ze względu na Swoją zgodę na Wcielenie Słowa Bożego

 

Ewangelia św. Łukasza w rozdziale pierwszym opowiada scenę, w której Pan Bóg przez posła niebieskiego pytał Maryję o zgodę na Wcielenie Słowa Bożego.

„A miesiąca szóstego – od poczęcia Jana Chrzciciela, mówi Ewangelia, Łuk. 1. 26-38. – posłany jest od Boga anioł Gabriel do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret, do panny poślubionej mężowi, któremu imię było Józef, z domu Dawidowego, a imię panny Maryja”. Anioł przybrany w kształty ludzkie wszedł do Najśw. Panienki, zapewne do wnętrza Jej mieszkania, gdzie przy drzwiach zamkniętych modliła się do Ojca w cichości. A skłoniwszy się z głęboką czcią przed swą Królową, zwrócił się do Niej z tym pozdrowieniem od Boga: „Bądź pozdrowiona łaski pełna”.

Gabriel nie daje Maryi innego miana, ale czyż to miano „łaski pełna” nie jest imieniem jakby Jej własnym i wyłącznym? „Pan z Tobą” przez miłość, którą w sercu Twym rozlał – przez Ducha Swego, który Cię prowadzi – przez Swą potęgę, która wkrótce rozbłyśnie w Tobie – przez Swą mądrość – i przez swe Słowo, które wnet zamieszka w Tobie. „Błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Gdy usłyszała pokorna Dziewica takie pochwały zwrócone do siebie, „zatrwożyła się”. Bóg nigdy jeszcze nie polecił zwiastować jakiemuś stworzeniu czegoś tak wielkiego, „dlatego Maryja rozważała, co by znaczyło to pozdrowienie”.