Kazanie na święto N. P. Maryi Anielskiej, inaczej Porcyunkula zwane, przypadające na dzień 2 sierpnia.

Tagi

bp Pelczar, kazania, Matka Boska Anielska, Najświętsza Maryja Panna, odpusty, Porcjunkuła, Pośrednictwo NMP, sprawiedliwość, Ucieczka grzeszników, łaska, śmierć, św. Franciszek z Asyżu

N. P. Marya jest Szafarką łaski dla sprawiedliwych i grzeszników.

„Dzisiaj zbawienie stało się temu domowi”. (Łuk. XIX, 9).

Słusznie N. P. Marya nazywa się Królową Anielską, bo jako Bogarodzica, wyniesioną została po nad wszystkich Duchów niebieskich; kiedy zaś opuściła tę ziemię, otrzymała berło królewskie nad niebem i ziemią. Toż nie dziw, że Aniołowie uważają się za Jej dworzan, spełniają Jej rozkazy i tworzą Jej orszak przyboczny, ilekroć raczy się objawiać wybranym swoim. Tego szczęścia doznał także wierny Jej sługa, św. Franciszek Assyzki.

Ku czci Królowej Anielskiej zbudował on poniż Assyżu własną i braci pracą kościółek, Porcyunkulą zwany, i spędzał w nim długie chwile na modlitwie. Gdy raz w nocy modlił się w celi przyległej, prosząc o miłosierdzie dla grzeszników, stanął przed nim Anioł Boży i kazał mu iść do owego kościółka. Tu zobaczył Franciszek wielką jasność, wśród niej Pana Jezusa i Najśw. Matkę w otoczeniu Aniołów; a skoro pełen pokory, rzucił się na ziemię, usłyszał głos Zbawiciela: „Franciszku, przez wzgląd na twoją i braci twoich gorliwość o zbawienie dusz ludzkich, pozwalam ci prosić mnie, o co chcesz, dla ich pożytku, a na chwałę imienia mojego”. – „ Ojcze nasz święty – odrzekł na to sługa Boży – błagam Cię, chociaż sam nędznym jestem grzesznikiem, racz to miłosierdziem swojem sprawić, aby wszyscy, odwiedzający ten kościółek, dostąpili zupełnego odpuszczenia wszystkich swoich grzechów po wyspowiadaniu się z nich przed kapłanem, i proszę Przenajświętszej Panny, Matki Twojej a Obronicielki rodu ludzkiego, aby raczyła wstawić się za mną, iżbym otrzymał łaskę, o którą błagam”. Wówczas Najśw. Panna w te do Syna odezwała się słowa: „Najwyższy i Wszechmocny Boże, wstawiam się ja do Twojego Majestatu i pokornie upraszam, abyś raczył przychylić się do prośby tego ubogiego Franciszka”. Na co odpowiedział Pan Jezus: „Franciszku, to o co mnie prosisz, jest rzeczą wielkiej wagi; lecz otrzymasz jeszcze większe łaski. Udzielam ci tej, o którą błagasz; chcę jednak, abyś się udał do mojego zastępcy na ziemi, któremu dałem władzę związywania i rozwiązywania, i prosił go o tenże odpust”.

Wnet po tem widzeniu, którego świadkami było kilku braci, pospieszył św. Franciszek do Rzymu, a skoro Ojcu św. Honoryszowi III oznajmił wolę Pańską, otrzymał od niego niezmierny przywilej, bo nadanie odpustu zupełnego dla tych wszystkich, którzyby po spowiedzi św. i rozgrzeszeniu kapłańskiem pomodlili się w kościółku N. M. Panny Anielskiej. Ponieważ papież Honoryusz III, na przedstawienie kardynałów, odpust ten do jednego dnia w roku postanowił przywiązać, przeto Franciszkowi w drugiem widzeniu objawił Pan Jezus, że dniem tym ma być 2 sierpnia, na co Ojciec św. chętnie się zgodził i siedmiu biskupom ogłoszenie odpustu w Assyżu zlecił. Gdy nadszedł dzień 2 sierpnia, cała dolina umbryjska zaroiła się od tłumu pielgrzymów, spieszących do kościółka N. P. N. Anielskiej. Powtarzało się to co rok; aby jednak i gdzieindziej mogli wierni dostępować tak wielkiej łaski, rozszerzyła później Stolica Apostolska rzeczony przywilej do wszystkich kościołów zakonu św. Franciszka; i oto początek odpustu Porcyunkuli.

Odpust ten zawdzięczamy zatem miłosierdziu Pana Jezusa i wstawieniu się Bogarodzicy za miłym Jej synem Franciszkiem; lecz nie jeden to dar, jaki za Jej pośrednictwem Kościół św. otrzymał; owszem, te dary liczniejsze są niż gwiazdy na niebie lub ziarnka piasku i krople morza na ziemi, bo Ona jest Szafarką łask Bożych, a jako taka jedna i rozdaje te łaski nietylko sprawiedliwym, ale i grzesznikom. Ta ostatnia myśl będzie treścią dzisiejszej nauki.

Pierw atoli ścielemy się w duchu u stóp tronu Twego, Maryo, i wraz z całą rzeszą mieszkańców Nieba, ze wszystkiemi duchami cierpiącemi w czyścu i ze wszystkiemi ludźmi na ziemi wołamy: Chwała Ci, Królowo Anielska. Z. M.

Ucieczka grzesznych

Tagi

grzech, nabożeństwo, Najświętsza Maryja Panna, Ucieczka grzeszników, święci

To wielka pociecha wiedzieć, że niebieskiej Matce powierzono przede wszystkim zbawienie grzeszników, błądzących, zrozpaczonych, którzy do Niej się uciekają.

Św. Gertruda ujrzała w pewnej wizji Najświętszą Dziewicę w płaszczu, pod którym chowało się mnóstwo najróżniejszych zwierząt. Matka Boża dała jej do zrozumienia, że pod Jej płaszczem znaleźli schronienie i ocalenie wszyscy grzesznicy, którzy się do Niej uciekali.

Tę prawdę potwierdzają, w budzący otuchę sposób, wielcy święci i Doktorzy Kościoła. Przytoczmy kilka ich myśli.

Św. Ignacy męczennik mówi: Ten, kto będzie zawsze pełen gorliwości i czci względem dziewiczej Matki Boga, nigdy źle nie skończy. Niemożliwe, Dziewico, aby jakiś grzesznik mógł osiągnąć zbawienie inaczej, jak dzięki Twojej pomocy i Twojemu wstawiennictwu.

O wzrost ufności do Najśw. Marii Panny „Ucieczki grzeszników” *

Tagi

grzech, Krzyż, miłość, Najświętsza Maryja Panna, pokuta, spowiedź, Ucieczka grzeszników, śmierć, św. Franciszek Regis, żal za grzechy

Z życia św. Franciszka Regisa opowiadają następujące zdarzenie:

Pewnego razu Święty, nawiedzając więzienie, wszedł do celi przestępcy, który niebawem miał byś skazany na śmierć. W tak groźnej chwili, która rozstrzygała o losach nietylko życia zbrodniarza na ziemi, ale i o jego życiu wiecznem za grobem, mimo prośby i nalegania Franciszka, nie chciał skazany nawet słuchać o pojednaniu się z Bogiem.

Nastąpiło długie i przejmujące trwogą milczenie.

Naraz Franciszek wydobył z brewjarza mały obrazem Najświętszej Dziewicy, a pokazując go nieszczęśliwemu, zapytał:

– Czy znasz tę oto Dziewicę?

– Znam – odpowiedział skazaniec.

– Otóż ta właśnie Dziewica błaga za tobą u miłosiernego Boga! Jest bowiem „Matką Miłosierdzia” i „Ucieczką grzeszników”!

– To być nie może – brzmiała odpowiedź – wie przecie Matka Boża, że jestem złoczyńcą, godnym wiecznego potępienia, a nie miłosierdzia.

– A jednak, mimo twych zbrodni, oręduje Ona za tobą u Syna Swojego i żebrze o miłosierdzie!

Na te słowa oczy skazańca rozbłysły radością i gorączkowo zapytał:

– Czy możesz, o kapłanie boży, poprzysiąc, że prawdą jest to, co mówisz?

– Mogę i przysięgam!