ŻYWOT ŚW. JÓZEFA

Tagi

Ojcowie Kościoła, Pius IX, tradycja, św. Józef

Według Ewangelji św. i podania kościelnego.

 

 

Św. Józef urodził się według powszechnego mniemania w miasteczku Nazaret około 45 lat przed Chrystusem Panem. Pochodził z pokolenia Judy i z rodu królewskiego Dawida. Potomkowie tego królewskiego rodu zubożeli zupełnie, św. Józef utrzymywał się jako rzemieślnik cieśla. Zbawiciel, który chciał się narodzić w ubóstwie i poniżeniu i obrał sobie Najświętszą, ale ubogą dziewicę za Matkę, wybrał też Sobie na opiekuna ubogiego rzemieślnika Józefa. – Jakież przymioty duchowe posiadał ten, którego Opatrzność postanowiła wywyższyć ponad wszystkich ludzi świata, powierzając mu pod opiekę Najświętsze Dziecię Boże-Zbawiciela świata? Nieomylne Księgi Ewangelii nazywają św. Józefa „mężem sprawiedliwym” t. j. posiadającym wszystkie cnoty w wysokim stopniu.

 

 

Powołanie go na Opiekuna Najśw. Rodziny dokonało się według podania w następujący sposób. – Najświętsza Panna poświęciła się od dziecięctwa Bogu na służbę w świątyni Jerozolimskiej czyniąc ślub dozgonnego dziewictwa. Gdy więc nadeszła pora, w której, jak to było zwyczajem, winna była wyjść za mąż, chodziło o to, aby ją oddać w związek, któryby się jej ślubom nie sprzeciwił. Wielki kapłan zgromadził lud do świątyni Jerozolimskiej i nakazał modły, po których z miejsca „Sancta Sanctorum” (Święte nad Świętemi) dał się słyszeć głos, aby obrać tego, na którego lasce ukaże się gołębica (symbol Ducha św.). Jakoż cud ten objawił się na lasce św. Józefa, która wraz z tem zakwitła w jego ręku[1]. Wskazany więc przez niebo samo, św. Józef mąż ze ślubami dozgonnej czystości, staje się Opiekunem Marji, Opiekunem i przybranym Ojcem Syna Bożego Jezusa Chrystusa.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. XIII

Tagi

kościół, nieomylność Kościoła, o. Jerzy M. Wierdak, Ojcowie Kościoła, Pośrednictwo NMP, tradycja, św. Ambroży

  Dowód z Ewangelii

„Niewiasto, oto syn twój – oto matka twoja” – rzekł Zbawiciel nasz, Jezus Chrystus, z krzyża. Jan. 19. 26. 27. Tymi słowami ogłosił Pan Jezus w sposób uroczysty Maryję Matką wszystkich ludzi w porządku nadprzyrodzonym. A ponieważ do urzędu matki w porządku nadprzyrodzonym należy przez rozdawanie wszelkich łask rodzić, zachowywać, pomnażać i rozwijać życie nadprzyrodzone w duszach tych, którzy są oddani jej za dzieci – więc i do Maryi należy spełniać urząd i zadanie Matki przez rozdawanie wszelkich łask.
Cały szereg Ojców, Doktorów, Egzegetów i Papieży twierdzi, iż w owej chwili Pan Jezus, oddając z krzyża Matkę Swoją św. Janowi za Matkę, miał na myśli w osobie Jana wszystkich ludzi. Już w trzecim wieku Orygenes mówił i pisał o tym. Św. Ambroży powiada, że było to ostatnią wolą Zbawiciela, natchnioną przez tę miłość, którą miał dla nas wszystkich Swych braci przybranych. Św. Jan zaś był świadkiem i wykonawcą testamentu, jaki Pan Jezus nam przekazał.

Dowód z Tradycji

Tradycja święta podaje z pokolenia na pokolenie pod opieką Ducha Przenajśw. prawdy przez Pana Boga objawione i od Apostołów otrzymane. A ponieważ Tradycja święta przekazała nam, że wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję – więc prawdą jest przez Pana Boga objawioną i od Apostołów otrzymaną, że wszystkie łaski otrzymujemy od Boga przez Maryję.
Wyraz „Tradycja” ma ściślejsze i obszerniejsze znaczenie.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. V

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, tradycja

WSZECHPOŚREDNICTWO MARYI

 

Pośredniczka

 

Nauka o powszechnym pośrednictwie Matki Bożej jest bardzo dawna w Kościele katolickim. Jeśli przez pośrednictwo Maryi rozumieć będziemy Jej udział w dziele Odkupienia, to Tradycja święta głosiła je od samego początku Kościoła. Jeśli natomiast uważać będziemy je jako udział w rozdawaniu wszystkich i poszczególnych łask Boskich, to Tradycja święta podawała je od początku tylko ubocznie – implicite, a dopiero w ostatnich czasach głosi je wyraźnie.

Gdy chcemy coś wyraźnie, to tym samym chcemy ubocznie – implicite tego wszystkiego, co się w owym „wyraźnie” chcianym zawiera jako część w całości lub skutek w przyczynie. Ojcowie święci pierwszych wieków Kościoła wyraźnie głosili i nazywali Maryję Pośredniczką ludzi ze względu na Jej udział we Wcieleniu Słowa Bożego i Odkupieniu ludzkości, więc tym samym ubocznie – implicite uczyli o udziale Maryi w rozdawaniu łask. Pośrednictwo bowiem Maryi, jakie obecnie wykonuje w niebie, jest tylko dalszym ciągiem Jej roli, jaką miała na ziemi i zawiera się w niej jako skutek w swojej przyczynie.

Pośrednictwo oznacza pojęcie jakiegoś stanu lub jakiejś czynności między dwoma krańcowymi punktami. Ten, który jest w pośrodku między dwoma krańcami, nazywa się pośrednikiem, jeśli jego zadaniem jest łączyć owe dwa krańce. Pośrednik, aby mógł łączyć obydwa punkty, musi się różnić od każdego z nich, a przy tym mieć coś wspólnego z jednym i drugim punktem.

Postęp niezmienionego katolicyzmu

Tagi

Barthe, dogmat, nieomylność Kościoła, rozwój katolicyzmu, tradycja, św. Wincenty z Lerynu

Rozwój nauki katolickiej, płynący z dogmatycznych decyzji nieomylnego urzędu nauczycielskiego Kościoła, nie sprzeciwia się bynajmniej niezmiennej jedności tejże. Już w 434 roku pisał Wincenty z Leriny: „W Kościele katolickim jest postęp, rozwój, lecz niema zmiany; przez rozwój staje się rzecz większa, lecz pozostaje zawszę tą samą. Zmiana zaś czyni z jednej rzeczy inną.” Następnie wykazuje ten wielki myśliciel, że człowiek pozostaje tym samym, mimo zmian, jakie się w nim dokonują. Wreszcie dodaje: „tak samo musi chrześcijański dogmat, chociaż zawsze nie sfałszowany i w istocie swej niezmienny, wzmagać się z czasem i powiększać się z latami…” W dekretach soborów rozjaśnia i rozszerza Kościół tylko to, co od dawna wierzono. Artykułu wiary, które Kościół otrzymał od pierwszych chrześcijan, drogą ustnego podania czyli Tradycji, a które później w autentyczny sposób spisane zostały tak, że w kilku słowach mieściło się wiele poważnych prawd, otrzymują w soborach wyjaśnienie w liczniejszych nowych słowach, lecz to nie stanowi nowych dogmatów. Jeżeli więc nieomylna władza ogłasza dogmaty, to nie tworzy nowej wiary, lecz zatwierdza tylko wierzenia pozostawione przez apostołów, wyciskając na nich niejako pieczęć swej nienaruszonej powagi czy swego nieomylnego rozstrzygnięcia, jak tego wymaga interes religijnej prawdy zawartej w dogmacie. Tak więc może się powiększyć liczba dogmatów „artykułów wiary”, w Kościele katolickim, a jednak nie przybywa mu stąd nic nowego do wiary. Tym sposobem rozwinęła się nauka wiary katolickiej w ciągu wieków, tak też będzie się rozwijała i nadal, ale wiara pozostanie ta sama i niezmienna.