Cześć św. Józefa w wiekach średnich i późniejszych czasach Kościoła

Tagi

Franciszek Suarez, Jan Gerson, Matka Borat, nowenna do św. Józefa, O. Izydor de Isolanis, św. Alfons, św. Bernard, św. Franciszek Salezy, św. Ignacy, św. Piotr Kanizjusz, św. Piotr z Alkantary, św. Teresa od Jezusa, św. Tomasz

    W wiekach średnich i późniejszych czasach czcili św. Józefa również tylko poszczególne osoby, święci i uczeni lub zakony, jednakże cześć owa coraz więcej się wzmaga i rozpowszechnia w Kościele świętym. Jako wielkich czcicieli św. Józefa wymienić należy św. Bernarda, opata, dla wielkiej wymowy zwanego doktorem miodopłynnym († 1153), św. Tomasza, dla głębokiej nauki nazwanego doktorem anielskim († 1274) i uczonego Jana Gersona, kanclerza akademji paryskiej. W okólniku z r. 1413 wykazuje on wielkość św. Józefa i dowodzi ważność i jego święta dla świata katolickiego; w swej zaś doniosłej mowie, wygłoszonej na soborze w Konstancji w uroczystość Narodzenia Najśw. Panny Marji, 8 września 1416 roku wobec Ojców soboru, poleca w gorących słowach cześć św. Józefa i doprasza się, aby Go ogłoszono patronem Kościoła świętego. W następnym wieku (1522 r.) pisze wielki czciciel św. Józefa O. Izydor de Isolanis, dominikanin, pierwsze, obszerne dzieło o nim pod tytułem: Suma św. Józefa i ofiaruje je Papieżowi, Adrianowi VI. Jakoby duchem proroczym przepowiada on wielką cześć i chwałę, jaką kiedyś wierni św. Józefowi na ziemi oddawać będą.

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. VII

Tagi

Ks. Feliks Cozel, małżeństwo, miłość małżeńska, ojcostwo, św. Tomasz

MĄŻ – OJCIEC RODZINY.

Miłość małżeńska, jej przymioty i własności.

          Głową chrześcijańskiej rodziny z natury rzeczy i ustanowienia Bożego jest mąż. Jak w ciele najważniejszą częścią jest głowa, w której wszystkie władze zmysłowe i duchowe mają swą siedzibę, która całem ciałem kieruje i rządzi, – tak podobnie i w rodzinie głową jej jest mąż i ojciec rodziny i ma wszystko widzieć, słyszeć i wiedzieć, co się w rodzinie dzieje, ma wszystkiem kierować i rządzić. W Objawieniu Bożem, w Piśmie św., na wielu miejscach mamy wyraźnie podaną tę wskazówkę i naukę Bożą. I tak w pierwszym liście do Koryntjan (r. 11) pisze św. Paweł: >> Chcę abyście wiedzieli, iż każdego męża głową jest Chrystus, a głową niewiasty mąż, a głową Chrystusa Bóg… Bo mąż nie jest z niewiasty, ale niewiasta z męża. Albowiem nie jest stworzony mąż dla niewiasty, ale niewiasta dla męża<<. – I do Efezów pisze tenże św. Paweł: >>Żony niechaj będą poddane mężom swym, jako Panu, albowiem mąż jest głową żony, jako Chrystus jest głową Kościoła. Jako Kościół poddany jest Chrystusowi, tak też żony swoim mężom we wszystkiem<< (5.22).

Tak mąż jest głową rodziny! Ale głowa w ciele nie jest samolubną, przeciwnie, jest przejęta miłością dla całego organizmu ciała, dla wszystkich jego członków. Otóż mąż, głowa rodziny, nie powinien być samolubny, a gdy będzie przejęty prawdziwą chrześcijańską miłością dla żony i dziatek, to ta miłość wskaże mu wszystkie dalsze jego obowiązki.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. VII

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pius X, Pośrednictwo NMP, Wcielenie, zasługa, św. Tomasz

Maryja Pośredniczką ze względu na Swe zasługi dla ludzkości

          Nikt ze stworzeń nie dorównuje ilością i wielkością zasług Matce Najśw. Trudno językiem ludzkim wyrazić zasługi Maryi. Na tym miejscu weźmiemy pod uwagę jedynie Jej zasługi odnośnie do godności Macierzyństwa Bożego, do Wcielenia i dla ludzi.

Czy Maryja zasłużyła Sobie na to, iż została Matką Jezusa Chrystusa?

          Macierzyństwo Boże jest czymś tak nadzwyczajnym i wielkim, że między tą godnością a najwznioślejszymi zasługami, najdoskonalszymi aktami nadprzyrodzonymi, najstaranniejszym przygotowaniem, na jakie się stworzenie zdobyć potrafi, nie może być właściwej proporcji – równości. Więc żadne stworzenie, takie nawet jak Najśw. Panienka, nie mogło zasłużyć ściśle – de condigno na godność: Być Matką Boga. Dziewica Niepokalana uczyniła jednak to wszystko, co stworzenie może przy łasce Bożej uczynić, by się stać mniej niegodnym tej godności. Maryja, obsypana przedziwnymi łaskami, odpowiadała im jak najwierniej i współpracowała z nimi z heroiczną wielkodusznością. Na tym szczytnym stopniu świętości, do którego wyniósł Ją Pan Bóg, zasługiwała nie ze ścisłej sprawiedliwości – de condigno, ale w mierze względnej i możliwej dla stworzenia, by zostać Matką Boga. Przypuściwszy, że Bóg chciał mieć matkę, to o ile jakaś niewiasta mogłaby nią być, Maryja jedna spośród wszystkich była odpowiednia czyli godna tego zaszczytu, a Jej świętość, wynosząca Ją ponad wszelkie niewiasty, wymagała, żeby Ona właśnie nią została.

Całkowite oddanie się Najświętszej i Niepokalanej Dziewicy Maryi cz. VI

Tagi

Jezus Chrystus, Najświętsza Maryja Panna, o. Jerzy M. Wierdak, Pośrednictwo NMP, Wcielenie, św. Tomasz

Maryja Pośredniczką ze względu na Swoją zgodę na Wcielenie Słowa Bożego

 

Ewangelia św. Łukasza w rozdziale pierwszym opowiada scenę, w której Pan Bóg przez posła niebieskiego pytał Maryję o zgodę na Wcielenie Słowa Bożego.

„A miesiąca szóstego – od poczęcia Jana Chrzciciela, mówi Ewangelia, Łuk. 1. 26-38. – posłany jest od Boga anioł Gabriel do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret, do panny poślubionej mężowi, któremu imię było Józef, z domu Dawidowego, a imię panny Maryja”. Anioł przybrany w kształty ludzkie wszedł do Najśw. Panienki, zapewne do wnętrza Jej mieszkania, gdzie przy drzwiach zamkniętych modliła się do Ojca w cichości. A skłoniwszy się z głęboką czcią przed swą Królową, zwrócił się do Niej z tym pozdrowieniem od Boga: „Bądź pozdrowiona łaski pełna”.

Gabriel nie daje Maryi innego miana, ale czyż to miano „łaski pełna” nie jest imieniem jakby Jej własnym i wyłącznym? „Pan z Tobą” przez miłość, którą w sercu Twym rozlał – przez Ducha Swego, który Cię prowadzi – przez Swą potęgę, która wkrótce rozbłyśnie w Tobie – przez Swą mądrość – i przez swe Słowo, które wnet zamieszka w Tobie. „Błogosławionaś Ty między niewiastami”.

Gdy usłyszała pokorna Dziewica takie pochwały zwrócone do siebie, „zatrwożyła się”. Bóg nigdy jeszcze nie polecił zwiastować jakiemuś stworzeniu czegoś tak wielkiego, „dlatego Maryja rozważała, co by znaczyło to pozdrowienie”.

Bądź czysty

Tagi

cnota czystości, cnota umiarkowania, młodzież, Pius XI, zagrożenia, św. Józef, św. Tomasz, życie nadprzyrodzone

Świętego Józefa nazywa Kościół „Wzorem czystości” „Joseph castissime”, a lilia w ręku jego jest symbolem duszy opanowanej, nieskalanej, pogrążonej w niebie. Lilia bowiem nie dlatego tylko jest oznaką czystości, że kwiaty jej są śnieżnej białości, ale i dlatego że rośnie prosto, wybiega ku niebu, odrywając się od ziemi, choć z niej czerpie soki żywotne. Czysta dusza również patrzy prosto ku górze i nie dotyka tego, co przyziemne, brudne.

„O jak piękny jest czysty rodzaj” mówi Mędrzec Pański, a Chrystus czyste serca nazywa „Błogosławionymi”. Odnosił to błogosławieństwo nie tylko do czystości ciała, ale i duszy, czystości umysłu i serca. Według nauki św. Tomasza „czystość jest to nawyk moralny regulujący użycie popędu gatunkowego własnym jego celem, a także normami wiary, jeśli chodzi o chrześcijański poziom tej cnoty”, (patrz Ks. Goliński: Cnota czystości według św. Tomasza, wyd. K.U.L. 1935). Szczytowym jej stanem to dziewictwo. U św. Józefa widzimy doskonałą cnotę dziewictwa, a skoro święty Patriarcha dany jest na wzór rodzinom, to znaczy, że i w małżeństwie obowiązuje cnota czystości mimo, że filozofia materialistyczna ściąga je z wyżyn Sakramentu do urzędu funkcji czysto zmysłowych.

Wielorakie są owoce czystości tak przedmałżeńskiej jak małżeńskiej, nie mówiąc już o dziewictwie. Czystość chroni od wielu występków, do których prowadzi rozwiązłość. Jako doskonałe opanowanie ciała przez ducha stwarza dobre warunki w dążeniu do doskonałości. Wedle orzeczeń lekarzy i fizjologów przedłuża młodość, przydaje jasność rozumowi, a woli energii; broni przed wielu chorobami systemu nerwowego i skarłowaceniem fizycznym. Zapewnia woli i uczuciom szlachetnym szerokie pole działania. Brak czystości powoduje miękkość, niestałość, zabija radość, która jest udziałem serc czystych. Wielkie znaczenie ma w życiu społecznym, przygotowuje zdrowych małżonków, gwarantuje wierność małżeńską, ułatwia wychowanie dzieci i stosunki społeczne. Jeżeli zaś chodzi o życie nadprzyrodzone, to otwiera duszę na przyjęcie Boga, który w szczególny sposób udziela się duszom czystym, jak to widzimy w życiu św. Józefa. Czystość nadaje duszy dziwny urok, który się odbija i na zewnątrz ułatwia modlitwę i ofiarę, jest strażniczką wiary i miłości.