O CUDACH MIŁOŚCI BOŻEJ w Przenajświętszym Sakramencie i we Mszy św.

Tagi

Najświętsze Serce Boże, Najświętszy Sakrament, św. Małgorzata Alacoque

Św. Małgorzata Maria.

        Święta Małgorzata Maria Alacoque miała zwyczaj przepędzać każdą chwilę wolną u stóp Pana utajonego. Kiedy raz klęczała przed Przenajśw. Sakramentem, objawił się jej Pan Jezus, a wskazując na swe Serce rzekł: <<Serce me Boskie taką ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, przepełnione jest miłością, że nie mogąc dłużej powstrzymać w sobie tych gorących płomieni, chcę za twym pośrednictwem wylać je na zewnątrz i objawić się światu, by go wzbogacić skarbami, jakie w sobie zawiera>>.

 

Innym razem (16 czerwca 1675) stanął przed nią Boski Zbawiciel, promieniujący chwałą, z pięciu ranami, które jakby tyleż słońc jaśniały. Jednocześnie otworzył jej Serce swoje, rzucające naokoło promienie i otoczone koroną cierniową, a u wierzchu uwieńczone krzyżem. – <<Oto jest Serce – rzekł do niej – które tak bardzo ukochało ludzi, że się wyczerpało i wyniszczyło dla okazania im swej miłości. W nagrodę za to większa ich liczba odpłaca mi samą tylko niewdzięcznością: nie przestają bowiem obrażać mię nieuszanowaniem i wzgardą, okazywaną mi w Sakramencie  miłości>>. Po czym zażądał Pan, aby pierwszy piątek po Oktawie Bożego Ciała poświęcono ku czci Najśw. Serca, jako też, by dusze kochające przez modlitwy i Komunię św. wynagradzały Mu liczne, niestety, zniewagi, jakie od ludzi odbiera.

(Z pism Ks. Biskupa Pelczara).

 

 

Uwielbiamy Cię, Najświętszy Panie Jezu Chryste, tu i we wszystkich kościołach Twoich na całym okręgu ziemi i błogosławimy Cię, że przez święty Krzyż Twój odkupiłeś świat.

7 lat i 7 kwadragen odpustu za każdy raz, kto tę modlitewkę odmówi klęcząco wchodząc lub wychodząc z kościoła albo publicznej lub półpublicznej kaplicy; odpust zupełny raz na miesiąc, kto ją codziennie odmawiał. Warunki: Spowiedź, Komunia św. nawiedzenie kościoła lub publicznej kaplicy i modlitwa na intencję Ojca św. (Benedykt XV 3. VIII. 1917; Św. Penit. Ap., 18. III. 1932).

 

„Kwiat Eucharystyczny”, Kraków 1939, str. 158-159.

Reklamy

O intronizacji Najświętszego Serca Jezusa

Tagi

Intronizacja, Najświętsze Serce Boże, O. Mateo, Pius X, św. Małgorzata Alacoque

Intronizacja to uroczyste uznanie najwyższej władzy Serca Jezusowego nad rodziną czy inną społecznością chrześcijańską, jak szkoła, parafja, miasto, państwo.

Wielkie dzieło

 
W słynnej kaplicy Objawień Najśw. Serca Jezusowego, w Paray-le-Monial, niedaleko Paryża, klęczy młody zakonnik i modli się żarliwie. Ciężka choroba obezwładniła go, uniemożliwiając dalszą pracę duszpasterską. Przełożeni wysłali go z Ameryki Płd. do Europy, aby tu ratował swoje zdrowie. Lecz było już zapóźno i lekarze nie robili nadziei wyzdrowienia. Zbliżał się koniec.

 
Wtedy on udaje się do tego miejsca, gdzie przed trzema wiekami Jezus otworzył skarby Swego Serca przed św. Marją Małgorzatą. Chce uprosić sobie świętą śmierć.

 
Padł na kolana i modli się. Lecz już po kilkuminutowej modlitwie uczuł silny wstrząs w całem ciele, jakby przez to schorzałe ciało przepływała nieznana dotąd siła życiowa.

 
Najsłodsze Serce Jezusa ulitowało się nad nim. Był zdrów zupełnie.

 
A gdy klęczał w ów cichy wieczór czwartkowy w kaplicy Objawień, Jezus powierzył mu misję wielką i świętą: zdobycie świata dla Niego przez dzieło intronizacji Najsł. Serca.

O UCZCZENIE ROCZNICY POŚWIĘCENIA RODU LUDZKIEGO NAJŚW. SERCU JEZUSA

Tagi

Leon XIII, Najświętsze Serce Boże, Pius IX, św. Małgorzata Alacoque

116 lat temu Ojciec św. Leon XIII poświęcił siebie i cały rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusa.

Ziarnko gorczycy

     „Królestwo niebieskie podobne jest ziarnu gorczycznemu. Jest ono bardzo małe, ale kiedy urośnie, staje się drzewem, tak iż ptaki mieszkają na gałązkach jego”. Przypowieść Chrystusowa o ziarnie gorczycy bezpośrednio odnosi się do Kościoła i jego rozwoju. Z małego ziarnka – bo zaledwie z kilkudziesięciu uczniów – rozrósł się Kościół Chrystusowy w olbrzymie drzewo dokoła którego dziś skupia się 400 milionów wiernych. Lecz idea tej przypowieści spełnia się w każdym dziele bożym. A do tych dzieł, które z ziarna gorczycy wyrosły w wielkie drzewo, należy poświęcenie rodu ludzkiego Najśw. Sercu Jezusa.

 

Pierwsza myśl

      Wybrana służebnica Chrystusowa, św. Małgorzata Maria, pierwsza wraz z swym przewodnikiem duchowym, bł. Klaudiuszem de la Colombière, poświęciła się Najśw. Sercu Jezusa. Poświęcenie zaś tego rodzaju uważała za jedną z istotnych praktyk czci i nabożeństwa do Serca Jezusowego. Oświadczała też, że takiego poświęcenia się żąda sam Pan Jezus. Oto co napisała do Matki Marii Fr. de Saumaise: „Uczyniłaby Matka rzecz bardzo miłą Bogu, gdyby się poświęciła i oddała całkowicie Boskiemu Sercu… Oto rzecz, której moim zdaniem domaga się Boskie Serce, by doprowadzić do doskonałości i pomyślnego kresu dzieło naszego uświątobliwienia.”
Za przykładem św. Małgorzaty i bł. Klaudiusza coraz więcej osób zaczęło się poświęcać Boskiemu Sercu Jezusa. Były to jednak poświęcenia się prywatnie, jakie i dzisiaj są praktykowane jako poświęcenie osobiste.

 

Poświęcenia się publiczne

 

Rodzina chrześcijańska jaką być powinna cz. XII

Tagi

kościół, Ks. Feliks Cozel, miłość małżeńska, Najświętsza Maryja Panna, Najświętsze Serce Boże, ojcostwo, rodzina, św. Chryzostom, św. Józef, św. Małgorzata Alacoque

          4. Do tej miłości małżeńskiej zachęca św. Paweł, a raczej sam Duch Św., wzorem i przykładem Chrystusa Pana, wskazując wam na wzór małżeńskiej miłości tę miłość, jaką Chrystus Pan Kościół swój i nas ukochał. >>Mężowie, miłujcie żony wasze, jako i Chrystus umiłował Kościół i samego siebie wydał zań<< (Efez. 5. 25). Co to za wspaniały wzór, jaka dzielna pobudka i zachęta! Jak ciepłą i serdeczną, jak czystą i świętą, jak stałą i wytrwałą, jak bezinteresowną, jak pełną ofiarności i poświęcenia była ta miłość, którą Chrystus Pan Kościół swój ukochał i ustawicznie, bezustannie go kocha! Sam Chrystus Pan, objawiając i pokazując swe Serce św. Małgorzacie Marji, powiedział: >>Oto Serce, co tak bardzo ludzi ukochało, że z miłości ku nim całkiem się wyniszczyło!<< Za Kościół swój i za nas oddała Chrystus Pan swe prace, wylał krew swoją do ostatniej kropelki, oddał swe życie; z miłości ku nam i Kościołowi swemu ofiaruje się co dzień we Mszy św. i dzień i noc przebywa z nami w Przenajśw. Sakramencie, jako nasz towarzysz i więzień miłości; dla nas zostawił w sakramentach skarby swych zasług, wysłużonych swą męką i śmiercią, z których my co dzień czerpiemy; za nas Chrystus ustawicznie się modli i jest pośrednikiem naszym u Ojca; postępuje z nami cierpliwie, łagodnie i łaskawie, ma litość nad naszemi cierpieniami i nędzami, a nawet i upadkami, i w każdej chwili gotów nam wszystko przebaczyć, darować i zapomnieć, ilekroć z żalem i ze skruchą o przebaczenie Go prosimy i poprawę szczerą obiecujemy! To wzór, pobudka i zachęta miłości, jaką mąż i żona w małżeństwie chrześcijańskiem złączeni być powinni! Na ten wzór mężowie i żony niech pamiętają, ten wzór przed oczyma niech mają, – a zarazem wzór tej świętej miłości, jaką miał św. Józef ku Najśw. Marji, a Najświętsza Panna ku św. Józefowi! Tam było jedno pragnienie, jedno chcenie, jedno dążenie, jedno wspólne działanie, i dlatego choć wśród tylu cierpień, wśród nędzy i biedy była miłość, a z nią spokój, zgoda i szczęście, istny raj ziemski i przedsmak nieba! – Oby taką była miłość między małżonkami, to i oniby tego szczęścia ziemskiego doznali i nie byłoby tyle nieszczęśliwych małżeństw na ziemi, a potem nie byłoby tyle dusz na wieki potępionych w piekle!

NABOŻEŃSTWO DO NAJŚW. SERCA JEZUSOWEGO

Tagi

Jezus Chrystus, nabożeństwo, Najświętsze Serce Boże, św. Małgorzata Alacoque

to nabożeństwo dane jest światu na ostatnie czasy największego zobojętnienia – grzechu i zepsucia, jako środek zaradczy przeciwko potopowi niegodziwości ludzkich

Nasza święta religia nigdy nie naruszona w swoich zasadach, zawsze jedna, niezmienna, jako prawda Boża, którą głosi w praktykach życia pobożnego, przedstawia obraz ciągłego rozwoju, podobna w tym do rośliny, która pełna soków żywotnych, pod ożywczym promieniem słońca, coraz to nowe rozwija kwiaty i liście. Dowód wymowny, że religia święta, to nie martwa litera, lecz instytucja duchowa, pełna życia, a raczej, że sam ożywczy Duch Jezusa Chrystusa w Niej mieszka i Nią kieruje. Duch praktyk życia pobożnego rozwija się, kształci w miarę potrzeb czasu i społeczeństwa. Zauważyć możemy, iż w różnych wiekach różne rozkwitały nabożeństwa na łonie Kościoła. I tak np. w wiekach wojen krzyżowych nabożeństwo wyłącznie do Męki Zbawiciela, następnie nabożeństwo różańcowe, szkaplerza świętego, praktyki Trzeciego Zakonu św. Franciszka – nabożeństwo do Najśw. Sakramentu i inne w następstwie czasów ukazały się na niwie św. Kościoła. W naszym wieku rozkwitło dziwnie bujnym kwieciem nabożeństwo do Serca Pana Jezusa.
Powiedzianym było św. Małgorzacie Marii Alacoque, której sam Chrystus Pan raczył objawić nabożeństwo do Swego Najświętszego Serca, iż to nabożeństwo dane jest światu na ostatnie czasy największego zobojętnienia – grzechu i zepsucia, jako środek zaradczy przeciwko potopowi niegodziwości ludzkich, aby widokiem bezmiernej miłości Serca Jezusowego dla ludzi, nawzajem zespolić ich serca miłością ku Zbawicielowi.
I czyliż wiek nasz nie jest wiekiem najwyższego materializmu, zobojętnienia, według tej bolesnej przepowiedni Chrystusa Pana: << A iż się rozmnoży nieprawość, oziębnie miłość wielu >>. (Mat. 24, 12-13)?

Fragment z książeczki: „Kwiat Eucharystyczny” Kraków, 1939